Laatste wijziging: 2022-11-03 (technisch), 2022-11-03 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Dit verhaal strekt zich uit over een half jaar. Daarbinnen spelen ook de verhalen Slok [geloof, sex], Gedenken [geloof, sex] en Fusion 2 [geloof, sex]. Ontwikkelingen kunnen dus leiden tot tegenstrijdigheden.
Index 1 - Index 2 - Nabeschouwing
Onze verhalen heb je gevonden, op website Us Net, in minimale HTML-opmaak, maar met veel verwijzingen naar het Namenregister. Welnu, dat bestand bleek plots verminkt, teruggebracht tot 1 byte. Dat bleek al met de laatste reserve-kopie en de laatste werk-versie het geval. Kortom, we moesten teruggrijpen op een versie van drie jaar voordien, dus zonder de toevoegingen en wijzigingen van nadien.
Er zat niets anders op, dan de verhalen van die drie jaar door te spitten op verwijzingen, en de ontbrekende doelen van die verwijzingen opnieuw in te voeren. Met de kennis van nu werden ook enkele voordien gegroeide begrippen toegevoegd, en dat was de opmaat naar het doorspitten van àlle verhalen. Zo spelen nu de bad- en de bedkamer in Fort Rimboe een vrij grote rol, in ons leven nog meer dan in de verhalen, maar dat gold vroeger ook voor de bad- en de slaapkamer in de konijnenflat. Dus ook die maar aandacht gegeven.
Het werd dan maar een klus voor middagen in de noordoost-toren aan de eettafel, aan een notebookje met daarop aangesloten ook een groot beeldscherm. Malawiel zoals gewoonlijk in wisselende tweetallen, en voorts wie maar wilde toekijken. Loki zat er vaak bij op een gaasbank (bijgetrokken uit onze huiskamer), met versnaperingen bij de hand als een toeschouwer bij de Tour de France: gewoon lekker zitten kijken en luisteren, ongeacht wat er voorvalt. Apollo had hem gevraagd om een seintje als hijzelf genoemd werd, en dat had navolging gevonden. Ik herhaal: de onsterfelijken in mensengedaante lieten zich inseinen, wanneer ze genoemd werden. Diana wist het op vriendelijke toon te roepen: “Ben je bang, dat je moe wordt?” Maar het zou eigenlijk ook een plagerij jegens Loki kunnen zijn.
Elsje zoog schaterend alles in zich op: alle onzekerheid en geldingsdrang van Wiesje, het “Wat doen jullie?” van Maaike, Afra als derde in het tweetal, de Olympiërs als nieuwkomers, maar ook de aanblik van Us Net als verzameling home pages met style sheets. Terloops deed ze zelf een mooie vondst: “Ik voel een knobbeltje. Ben ik goed in iets, of heb ik kanker?” Maaike zag uiteraard andere mogelijkheden, en liet mij twee tepels en een clitoris betasten. Elsje straalde: “Jij hebt een knobbel voor lichaamstaal! Wanneer laat jij je nou eens besnijden om ervoor uit te komen?” Ik huiverde. Loki wilde weten: “Kun je je eigenlijk virtueel laten besnijden?” Ik meende: “Vast wel, maar dat zal niet tellen. Je zou het bij de buren [in de zuidwest-toren] moeten vragen, maar aan wie?”
Soms bleken oude en nieuwere dingen leuk te verenigen. Maaike wees droogjes op het zeiltje over het binnenperk, en begon ook bij “Wat heb jij erin?” de “Empty womb blues” te neuriën. Loki leek oprecht belangstellend: “Wiesje, lijkt het maar zo, of voel jij tegenwoordig meer voor zandbanken dan voor krachtvoer?” Ze keek hem peinzend aan: “Hmmm… Het ligt ingewikkelder. La wordt nu door ons drieën afgebeuld. Hij heeft nog zelden een stijve waar hij vanaf wil, en die kwakkies stellen weinig voor. Maar dat zandbanken vinden we beiden heerlijk. Nog steeds.”
Afijn, ik ging dus de Inhoudsopgave door. Eerst de verhalen in de tabel, tenslotte ook de omschrijvingen: ik raak ook zelf inmiddels de weg kwijt, en ik heb een verhaal binnen die volgorde moeten verplaatsen.
Voor Elsje was het zoiets als (voor mijzelf) oude foto-albums bekijken. Verwijzingen naar gebeurtenissen kent ze, maar nu kwamen ze dan in volgorde langs. Elsje dus tegen mij aan, nu van links omdat ik vooral met rechts tik. Wiesje en Maaike gezellig samen op een gaasbank, blij dat Elsje deze niet-bedtijd met mij voor haar rekening nam. Aart en Yvonne ook vaak aanwezig, en in hun kielzog soms Bill en Mina, om nog eens te vernemen wat over hen geschreven staat.
Het onderstaande moet je dus zo lezen als het verslag van een dia-avond. (Weet je nog, oudje?)
Die Inhoudsopgave bevat nòg enkele links. Echt Elsje om die te bemerken en te willen volgen. Zo belandden we bij wat grapjes die ik daar ooit geparkeerd heb. Sommige blijken echt gedateerd: over de reclame op een televisiezender, bijvoorbeeld. Maar Wiesje herkende iets over eieren, en riep Diana erbij: "Aprilgrap van kippen: zakdoekje leggen." Diana was gevat: "En hoe zie je dat ze zakdoekjes gelegd hebben? - Aan die uitgestreken snavels. (Ik mag toch hopen, dat ze die gewassen en gestreken in de linnenkast leggen.)" - Ja, dat was Yvonne met haar eens.
"Us Net 1 (Inleiding)" gaf mij een verzuchting van Wiesje: "Jij kunt best vermoeiend schrijven, weet je dat?" Zelf vind ik "het Begin" van Mina even (wel of niet) vermoeiend. Uiteraard moest iemand haar over mij citeren: "Hij haalt overal het Internet bij, en hij gelooft in zijn eigen verzinsels." - Ja, wat moet je dáárop zeggen?
"Speeltuin 1" van Wiesje. "Larie en ik zijn niet van die grote kindervrienden." Maaike en Elsje keken elkaar aan: "La, lust jij tuinbonen?" Yvonne vroeg zich af, waar dat karretje gebleven was. Aart meende: "Ik dacht: in de schuur bij het stoomwezen." Maaike zag: "Hé, Wi ging thuis plassen, en La liep dóór!" Ik was Wiesje vóór, en beaamde: "Toen was het nog flinterdun. Ik wacht nog steeds op een teken van Wiesje, dat ik het goedgemaakt heb." Wiesje kaatste vermanend: "Ja, dàt heb je goedgemaakt. Maar hoeveel heb jij nou na al die biechten nog op je lever?" Elsje proestte: "Buikspek! Een kilo of twintig." Wiesje pruilde: "Ja, ons boterbriefje voelt meer als een spekbriefje."
En dan die reportage uit "Cameraploeg"! Ik kreeg meteen óók die "net zo, maar dan anders" reportage uit "Verlengde herfst” [geloof, sex] erbij naar mijn hoofd. Elsje vond: "Als al dat gezwam nou nog inspanning kostte, dan deed je tenminste nog iets aan je conditie!" Ik erkende, dat ik op de middelbare school tenminste een leerboek gebruikt had met de naam "Schwere Wörter". Elsje: "Klinkt goed. Waar is dat boek nu?" Ik zou het niet weten. Iets met verhuizen?
"Heide 1" bracht geen verbetering. Ik was tenminste vroeg uit mijn nest gekomen, maar waarom was Wiesje niet mee? Dat wist ze zelf óók niet meer. In mijn herinnering had ik haar wèl meegevraagd. Ze keek me vuil aan: "En, heb ik het sindsdien goedgemaakt?" Ik bedacht: "Meteen al! Je hebt die takjes uit mijn haar gehaald." Maaike mompelde: "Een kinderhoofd is gauw geleegd."
"Paard", ja, dat is nog steeds een warme herinnering van Wiesje - en dus ook een blok pijn om het latere verlies van onze gehoefde vrienden. En hoe zou het inmiddels met Bartje zijn? Hem hebben we later een tijdje in huis gehad, maar daarna wellicht nooit meer gezien. Elsje moest lachen: geen kindervrienden, maar we hadden dus zelfs een jongetje in huis gehad - een vriendje voor Nebula? Maaike wist: deze Bartje was eigenlijk zelfs veel ouder dan ik. Oh, dan begreep Elsje het wel: "Wi houdt van oudere mannen."
Hmm… "Winter 1" staat in leesvolgorde na "Speeltuin 1", dus Maaikes hele gezin zou al bekend moeten zijn. Maar die leesvolgorde is pas na enkele jaren ingevoerd. Aan Wiesje viel iets anders op: "Eerst brachten jullie me op "boutjes en moertjes", nu op "chocola en pleisters". Klopt niet, maar er was evengoed een overeenkomst. "Het station," zag ik, en dàt waren ze met me eens.
Ab met zijn "Handel" - tja, hij kon overdrijven, en wij hebben dat nog aangedikt. Maar hij heeft stilzwijgend zijn leven gebeterd. Bovendien kwam er meer reuring, later ook Sophie. Tegenwoordig neemt Pegasus hen veel uit handen, en eigenlijk is het leuker zo.
"Stoom 1" met Wiesjes klaagzang over locofilie. Ze berustte: "Ja, ik geef het toe. Ook, dat ik later nog heb meegeholpen. Maar ik was ècht bang!" - Yvonne meldde zich ook eens: "En, wat zou hem nou meer van jou af hebben gehouden: locofilie of twee andere vrouwen?" Wiesje loerde haar peinzend aan: "Met Ma en El kan ik een verdeling afspreken, en met de andere overgeblevene lol maken. Met dat stoomspul niet!" Yvonne knikte: "Ja, vertel mij wat!" Elsje tetterde: "Maar waren er geen andere vrouwen?" Iedereen keek naar de gaasbank, met Aart en Yvonne op ruime afstand van Wiesje en Maaike. Aart klonk oprecht: "Ik heb niet eens opgelet of er andere vrouwen waren. Maar weet je, ik had afleiding nodig: denken aan dingen, niet aan mensen. Want anders moet ik weer terugdenken aan… aan…" Yvonne nam hem in een moederlijke knuffel.
"Veldzicht" - zouden daar nog steeds zoveel bloedzuigers zijn? Yvonne had Mina er nooit meer over gehoord. Elsje had een andere vraag: die jeugdvriendin van Doekje was naar Canada gegaan, Berend (van het Indiase spul) ook. Zouden die samen gegaan zijn? - Even spieken in "Schnabbel 2": nee, diens schoonouders waren hem vóórgegaan naar Canada.
"Bloot 1" [sex] bracht herkenning. Volgens Wiesje was het achteraf een mijlpaal in mijn aanpak, het begin van zowel "eerst de vrouw" als van de himalaya's. Aart voelde zich met terugwerkende kracht opnieuw schuldig. Yvonne moest hem opnieuw troosten: "Jij hebt altijd je best gedaan voor mij. We wisten allebei niet, dat het beter kon. Zodra je dat besefte, heb je het nieuwe meteen toegepast. Bovendien waren wij bang voor de kinderen. Bang voor onszelf dat ze ons zouden storen, bang voor hèn dat ze te vroeg met sex geconfronteerd zouden worden." Ze wendde zich naar Maaike: "Dat 'wat doen jullie?' van jou heeft ons járen geremd." Aart beaamde: "Ja, zo vaak als ik op het laatste moment niet ben klaargekomen, omdat ik in gedachten die vraag hoorde…" Maaike boog zich opzij: "Sorry, pap en mam! Nou ja, we weten van elkaar, wie wat waar wanneer en hoe…" Yvonne bekende: "Als we zéker wisten, dat jullie naar school waren, of dat jij buiten zwierf (en achteraf bij Wiesje en Larie beurten haalde), dan grepen wij de gelegenheid." Maaike zei innig: "Gelukkig!"
"Heidefeest 1" bracht ons uiteraard alle herinneringen aan alle Heidefeesten. Maar dat dropwater was deze eerste keer toch wel het hoogtepunt. Elsje wilde nog weten: "Die zwemring, is dat onze eh… WC-bril?" Wiesje wist: "Nee hoor! Deze was van Claudia, denk ik, en deze had een zwanenhals. Onze WC-bril niet." Ach, natúúrlijk!
Vertedering bij "Ik, Wiesje". Elsje tetterde die weer weg: "Wat een kindervriend is La ook, hè!" Ik bladerde door naar "Ik, Larie", en antwoordde: "Nou ja, op school geilde ik op Diana. Maar ja, ik had geen kans, en later kwam Wiesje ter wereld. Die heb ik een keer een schone luier gegeven zien worden, en toen dacht ik: als dat later ook zoiets wordt als Diana, nou…"Dat werd ze dus inderdaad, maar wat moest zij nou met een ouwe bok? Dat kwam pas veel later. - Achteraf maar goed ook, anders zaten we nog op dat flatje in Amsterdam, en hadden we Us Net nooit gevonden."
"Schaapjes" [sex]. Iedereen ging rechtop zitten. De twijfels van Wiesje, de ontdekking van dat roemruchte zeil, het ontstaan van "Wat heb jij erin?", de sexwedstrijd.
"Nat en droog" riep minder weerklank op dan ik had verwacht. Teveel "boutjes en moertjes"? Overigens was dit Ab in een rol waarin ik Aart eerder zou verwachten. Aart las mijn gedachten: "Ja, als Ab me niet vóór geweest was, dan had ik hetzelfde gedaan."
"Bloot 2" [sex]: jahaa, dat wisten we nu wel. "Bloot 3" [sex] bracht de sex met Afra. Achteraf voelde het minder bijzonder dan toen. Wèl voelden Wiesje en ik de opluchting die de komst van Janneke en later van Karla gebracht had. Aan Elsje viel iets anders op: "In een later verhaal heeft ze liever Di dan Wi, omdat die meer van haar eigen leeftijd is. Maar later blijkt ze toch meer te geilen op jonkies, zoals toen ik mijn eerste schaamhaartje had."
Tja, "Ik, Kees"... Wat had die goeierd toen de blues! Bovendien begreep bijna niemand dat. Teun had ook de blues, misschien onder invloed van Toos nu een "grave ma non troppo". Mijn eigen blues (da's meervoud) zijn inmiddels begraven onder het afbeulen, maar niet verdwenen. Misschien heeft Maaike ook ergens de blues, al denk ik, dat haar jeugdverdriet anders aanvoelt. Gelukkig heeft Nora zich over Kees ontfermd, en inmiddels stralen ze allebei.
"Ik, Mina" bleek een eye opener voor Elsje. Die heeft immers (zo kort als zij achteraf nodig had) les gehad van Mina, en keek nogal naar haar op. Inmiddels beleeft Elsje Mina ook ongeveer als de tante die ze voor Maaike is. Met alle gegoochel rond leeftijden en voorkomens is Mina eigenlijk gewoon een dierbare uit ons kringetje. Ze komt tegenwoordig vaak in Fort Rimboe bijbeppen met Yvonne, liefst onder een voorwendseltje. Als Bill zich vrij kan maken (doordat bijvoorbeeld Mila op de kroeg past), dan komt die ook even. Hier gaan ze inmiddels gemakkelijk en graag uit de kleren. Even in de zomerzon (op de zonneweide, of in de door het zeil getemperde zon op een gaasbank op de binnenplaats), dan even met Aart en Yvonne in de huisrimboe zwemmen, wellicht daarna in het grote zwembad beneden. Volgens ons (ervaringsdeskundigen) hebben ze hier buiten beeld sex. Immers, een stijve hebben, blote vrouwen ervaren, dan opeens een slappe hebben, dat is tegen de loop der dingen. Dat blijft Elsje intrigeren: dat die hooggeachte lieve juf toch een gewone vrouw moet zijn, met kwakkies ergens naar binnen. Elsje neigt naar innige begroetingen van Mina, met beider borsten als “tandwielen”. Dat gaat Mina eigenlijk te ver, zelfs van Elsje, en bovendien ergert haar het hoogteverschil tussen de tepels van Elsjes priktietjes en haar eigen normale, inmiddels ook normaal verslapte, borsten. Wiesje geeft Mina een meer zijdelingse knuffel, en dat bevalt veel beter. Maar ja, Elsje heeft kinderlijke geldingsdrang.
"Muziek 2". Wiesje veerde op: “Ja, dat was een etmaal om niet te vergeten! En dan vooral dat thuisbrengen in die stoel!” - Het verhaal ging nu eenmaal over in "Muziek 3", met ook hoe ik gevoerd werd. En hoe Maaike dat zat aan te kijken. We draaiden nu allen naar háár voor een reactie. Ze aarzelde: "Ja, ik herinner het me vaag. Grote mensen hoefden toch niet gevoerd te worden, en ze krijsten toch niet? Misschien was het mijn eerste beleving van toneel. Rijkelijk laat, mam!" Ik vulde aan, dat ik bij zeker vacantiewerk op een kantoor een running gag gehad had met een fopspeen. Reuze lol met enkele collega's, maar de chef had teveel eigen verdriet om anderen vrolijk te kunnen zien. Wat een ervaring was dat werk! De rotste sfeer (buiten ons om). Ik was er gekomen dankzij een vriendin, ik heb met twee (vast aangestelde) collega's vriendschap gesloten, en in het groepje heeft het nog tussen twee mensen geklikt. En de klus waartoe ik voor (uit mijn hoofd) twee maanden aangenomen was, had ik in een week af.
"Ik, Afra" heeft ons destijds veel doen begrijpen. Gelukkig heeft ze Janneke ontmoet, en (achteraf wellicht "terecht") die ingeruild voor Karla. Maar wij zien de girls al jaren vooral gevieren.
"Heide 2" is voor ons achteraf toch vooral de voorloper(!) van die wandeling met Maaike. Maar die tocht toonde ons ook de nuffigheid die Sheila begon te tonen en die wellicht tijdens haar "projectjes" op de achtergrond geraakt is.
"Heidefeest 2" bracht ons een stortvloed aan indrukken. Toch heeft op mijzelf vooral dat helpen van die hengst indruk gemaakt. Wiesje en ik zijn echt bevriend geraakt met die bovennatuurlijke dieren, we hebben elkaar wederzijds geholpen, en hun luchtige "uitwissen" door Apollo is nog steeds een smet op wat Wiesje en ik voor hem voelen. Ja, we begrijpen het. Ja, we kunnen ze terughalen. Maar toch… - Ach, hoe gelukkig zouden die paarden zich zelf gevoeld hebben? Misschien waren ze wel blij met hun einde, als je dat zo kunt zeggen.
"Laries lares 1" [geloof] - Ja, dat was een mijlpaal! Het begin van de vriendschap die tot de bouw van Fort Rimboe geleid heeft. - En wat zijn wij allen blij met het fort!
"Verjaardag" [sex] was niet echt een mijlpaal, maar wèl zo'n gelegenheid waarbij ik meewerkte aan een persoonsverwisselingsgrap van Wiesje - en zo'n feit weegt voor Wiesje heel zwaar (en positief). Zelf denk ik vooral terug aan hoe Kees zich in de regen zat te bezuipen, aansluiting kreeg, maar die toch weer kwijtraakte. "Kapper" [sex] was een logisch vervolg op de lol.
"Zeil 1" [sex] was dan weer een vervolg op het zeil uit "Schaapjes" [sex]. Uit de tijd dat Wiesje wèl graag bloot wilde, maar nog wel besloten.
"Blues" is een ander vervolg op "Verjaardag". Het begin van de weg omhoog voor Kees. Vraag aan Aart en Yvonne (en Maaike): of ze zich ooit een "televisiegezinnetje" gevoeld hadden. "Gevoeld niet," meende Yvonne, "maar misschien waren we het wèl…"
"Fietstocht" [sex], ergens behoorlijk belachelijk, zo "much ado about nothing". Anderzijds is die tocht een waardevol stuk terrein-leren en netwerken gebleken.
"In Amsterdam 1" [geloof, sex], ja, laten we het eens dáárover hebben. Over het legen van andermans particuliere brievenbus: ken je iemand die bij afwezigheid andermans e-mail sorteert? Voorts over mijn eigen oude verdriet, en Wiesjes lieve troost.
Zijsprong over troosten, nou ja, eigenlijk vaker steun zoeken of een sparring partner: ook in Fort Rimboe heeft iedereen wel eens troost nodig, maar op de westvleugel hebben we in dit opzicht weinig zicht. Uiteraard is de eigen levensgezel de eerst-aangewezene m troost te bieden. Bij Malawiel ben ik dat voor de drie vrouwen - en is dat om de aanwezigheid van Y-chromosomen, mijn leeftijd (één, twee en drie generaties ouder), of om een karakter-eigenschap die ik dan hoop te hebben? Andersom zoek ik (afhankelijk van de aanleiding) vooral troost bij Wiesje of Maaike, en kan Elsje mij slechts vooral afleiding bezorgen. Voor méér heeft ze rijpheid nodig, die komt heus wel. Voorts ben ik in sommige gevallen de eerst-aangewezene om Mart of Aart te troosten: Diana en Yvonne zijn geweldige vrouwen, maar Diana is niet iemand voor dingen met een mythologische achtergrond of voor problemen met een verhaallijn. (Niet dat Mart daarover echt getróóst moet worden.) Aarts "boutjes en moertjes" liggen Yvonne misschien zelfs nog minder dan Wiesje. Zo on-handig als ik ben, ik begrijp Aart wèl als hij zijn probleem uitlegt, en ik kan hem vaak op het spoor van de oplossing brengen. Bovendien heeft hij vaak behoefte aan "als mannen onder elkaar zijn". Zo'n watje (met staaf) als ik ben, ik ben toch (in zijn ogen) méér een kerel dan Mart. Wiesje is misschien zelfs nog vaker Yvonnes troost dan Aart: die begrijpen elkaar echt goed, aanvoelen inbegrepen. Wiesje lijkt hierin Mina's rol ietwat over te nemen, maar Wiesje doet haar best om Mina niet weg te drukken - en Mina weet dat. Diana is aan het ontdekken, dat Maaike haar eigenlijk heel goed begrijpt danwel aanvoelt. Pas als er een duidelijk stuk kunstzin in een probleem zit, dan kan het zijn dat ik tussen hen in een rol heb als van een vertaler. - Terug naar Amsterdam.
Ja, die avondwandeling was heerlijk. We hebben die nog eens overgedaan toen we voor mijn paspoort in Amsterdam waren, maar ook toen al waren in Noord dingen veranderd. Nu (nou ja, toen we begin dit jaar met de bulli bij de schippertjes waren) al helemáál.
Ik vind het nog steeds maf, dat we destijds die Koninginnedag gemist hebben, terwijl die juist de dagen van ons verblijf ginds bepaald had. Wiesje gniffelde om de voorraad panties en slipjes: daarvan moet het merendeel nog ongebruikt liggen. Wacht eens! Had Wiesje dáártussen niet ook iets met teddybeertjes? Time-out, met Wiesje en Maaike in de slaapkamer in een kast (Inderdaad, jullie zijn ook weer uit de kast gekomen.), terwijl ik boven voor ons zevenen (Aart en Yvonne, Elsje en mij, Apollo, Aphrodite en Loki) nane ging zetten. Volgende pot ook voor de katjes.
"Zonder hen" - ach ja. Afra is niet zo ondernemend (bij ons weten, althans), en de piano was tenminste iets. Oh ja, ook zij heeft met Sheila zo'n tochtje over de hei gemaakt.
"de Ronde van Spamerica" [geloof] - ja, zouden die vermiste wielrenners ooit terechtgekomen zijn? (Nee, niet "boven water gekomen": het ging niet om Flintstone-onderzeeërs.) Met al die ongelukken die we inmiddels met wielrenners beleefd hebben, zou je haast denken, dat die tien als een kluwen van fietsen en vlees uit het zand van de weg (toen nog zonder schelpjes) geschept zijn.
"Stoom 2". Ja, dat was het begin van een heleboel geknutsel. Eigenlijk was dit pas het begin van Aarts grote afwezigheid van zijn gezin, dus was zijn verzuim beperkter van duur dan ook hijzelf dacht. Een opluchting, dus, maar het blijft hem onverminderd dwarszitten - en dat is wat Maaike en ik ook zouden hebben. - Oh, inmiddels waren de katjes weer in de noordoost-toren. Met een stapeltje slipjes, waaronder (ah gozzie!) Beertje Pippeloentje en Winnie the Pooh. En een heren-slip met Junior Bear (uit de Warner cartoons). Die kon ik me helemaal niet herinneren! - Verrassing: Maaike bekende, dat de uitleg van Ton tijdens de treinrit haar belangstelling gewekt had voor biologie, de natuur en het leven daarin.
"Speeltuin 2": nog meer vertedering. Elsje had mij wel over de hei willen zien rennen met Maaike in mijn armen. Maaike kon zich dat voorval helemáál niet herinneren, en ikzelf heb er slechts losse vage beelden bij. Wiesje proestte: "We kunnen het nog eens overdoen!"
Ah, het roemruchte verhaal "Eicel" [sex]! We snappen nog steeds niet, wat er nou mis was met de pil die Wiesje toen al jaren gebruikte. Wiesje herinnert zich vooral haar "Heb ik zó veel geluk gehad?" gevoel en mijn tederheid, ik herinner me vooral mijn geknutsel (als je mijn inzet zo mag noemen). Oh ja, eigenlijk mogen we Afra best dankbaar zijn.
"Stoom 3" was achteraf het begin van een soort locofilie bij Wiesje. Maar dat ik blijkbaar Wiesje uitgeput had weten te krijgen, wekte bewondering bij Maaike en Elsje. Ik relativeerde: "Ach, een kinderkut is gauw gevuld…" - een mooie aangever voor een smash van Elsje: "Oh, dáárom!"
"Heide 3" bracht dan eindelijk Jan in beeld. Nee, we konden ons nog steeds niet voorstellen, dat hij uiteindelijk… Wat moet hij in paniek geweest zijn!
"Love thy neighbour" [sex] - tja, het begin van onze vriendschap en rivaliteit met de jaffa's. Vriendschap vooral tussen David en mij, rivaliteit vooral tussen Esther en Wiesje. De intensiteit van onze band wisselt nogal: soms trokken zij zich terug, maar door de verhuizing naar Fort Rimboe hebben ook wij ons teruggetrokken.
"Bloot 4" [sex] - Ha, Sheila! Heb je (lezer) alles al eens op rij gezet? Aart en Yvonne houden zich sexueel gedeisd om de kinderen, en sturen Sheila dan maar op Wiesje en mij af. Sheila wordt nymfomaan, sleept uiteindelijk Maaike mee, en geeft die zodoende een voorproefje. Sheila zou bij Wiesje en mij hebben willen blijven, maar paste niet bij ons, Maaike (alweer uiteindelijk) wèl. Achteraf is wellicht die eerste keer kamperen bij het schuine ven de grondslag gelegd voor Malawi (uiteraard toen nog zonder Elsje).
"Laries lares 2" [geloof, sex] was achteraf een mijlpaal in de lichamelijke omgang met het Hogere, wellicht ook in de voorbestemming van Wiesje tot matriarch. We hebben het nog nooit zó bekeken.
"Zalig niksen 1" [sex] - We struikelden er alle vier over: Wiesje met een beha onder een shirt naar de kroeg. Eigenlijk prikten haar tepels evengoed door de stof heen. Nee, dan gewoon die loshangende topjes van tegenwoordig! En dan bij Maaike, waar het topje wèl opkruipt, maar niet terugvalt…
"Heidefeest 4". Maaike herinnerde zich het uitbeelden van een vliegende vis, Ze had eigenlijk liever gezwommen. Sheila had liever beter naar de jongens kunnen kijken (en vooral aan hen opvallen, denken wij).
"Bloot 5" [sex]. Wiesje kan maar nèt erkennen, dat zij dit geschreven heeft. Haar zorgen waren oprecht, maar ongegrond. Groepsknuffel.
"Heibel 1" [geloof], we waren er éven stil van. Nee, er is niet veel gebeurd, maar Wiesje en ik hebben nòg dat beeld van die haat van Bobbie. Dan komt bij haar weer het verdriet om het als kwakjesvat gezien worden, en bij mij enerzijds het begrip om het willen bezitten van Wiesje (zonder te beseffen dat ook een vrouw wensen heeft), anderzijds de woede om het aan deze schattebout aangedane verdriet. Zo belachelijk als dat zal óverkomen, ik wil mijn lieverds beschermen tegen verdriet en narigheid. Niet omdat ze mijn eigendom zouden (kunnen) zijn, maar omdat ze het uit hun eigen (verschillende) aarden waard zijn om beschermd te worden. "Lief voor haar zijn en bij haar blijven"- was dat nou zóveel gevraagd voor een schat als Wiesje? - Goed, ik schijn naar de andere kant door te slaan (door mijn plichten te ernstig te nemen), maar dat is dan maar zo! Ze zagen mij denken, doorzagen mijn gedachten, en deden weer een groepsknuffel met me. Zo'n bevestigingsknuffel maakt zóveel goed voor mij! (Uiteraard weten ze dat.)
"Us Net 2" bracht Henk in ons leven. Ook hij is al jaren dood. Het is krom gezegd, maar ergens heeft hij ons, de huidige bewoners van Us Net, aangesteld als hoeders van de geschiedenis van onze omgeving (best veel vierkante kilometers). - Ik schrijf dezer dagen een stuk (zelfstandig verhaal? hoofdstuk?) dat "Gedenken" zou kunnen gaan heten. Het zou een toevallige aansluiting bij dat behoeden zijn.
"Schnabbel" - weer een mooi stuk theater van Wiesje! Ik zie haar nòg die capo dragen - en vervolgens op diezelfde wijze een gebruikt koffiefilterzakje (in het begin van welk verhaal?). Oh, misschien was die nuffigheid die ze zo lekker kan uitstralen ook wel een groot deel van het succes van de modeshows met Sheila.
Ja, "Flinterdun 1" [sex]! Alweer theatrale successen van Wiesje, en de herinneringen aan beide "Flinterdun" verhalen doen haar steevast stevig opleven. "Koken" was óók leuk, maar háálde het niet bij "Flinterdun". Oh, Maaike was ons nog dankbaar voor de kennismaking met dunschillers. Wiesje moest Elsje zo'n ding laten zien: doorgaans koken Diana en Yvonne immers. - Oh, was dàt nou een dunschiller! - Een pannenkoekenwedstrijd, die moest maar weer gauw gehouden worden, uiterlijk rond de Kerst, en voordien alvast warmdraaien. - Tegelijkertijd een roomijs-wedstrijd? Had ik nog meer goede ideeën? - Ik opperde plagerig een poffertjes-wedstrijd. Maaike moest al niezen bij de gedachte.
"Cartoons" [sex] dan maar. Ja, destijds leuk, maar nu ietwat oubollig.
"Flinterdun 2" [sex]. Oh ja, die pasteitjes en soufflé's. - Dat "ontspannen samenzijn" van Bill en Mina, was dat het voorbeeld voor ons "zandbanken"? Nee, wij deden dat al véél langer, wist Wiesje.
"Ik, Diana", tja… - Nee, dan "File"! Ook een triomf van Wiesje. Om welke voetbalclub ging het ook weer? Nou ja, hiervandaan gezien iets uit de Randstad. - "Zalig niksen 2" [sex], ja, gezellig, maar voor buitenstaanders even slaapverwekkend als sommige bespiegelingen van mijzelf.
"Dat andere" [geloof] was achteraf het begin van een bredere samenwerking tussen het Hogere en ons. (Of vergeet ik nu iets?) "Breder" in de zin van: niet slechts iets tussen beiden, maar ook in het algemene belang van Us Net en omgeving.
"Eindelijk 1" [geloof, sex] betekende dus het verdwijnen van teruggetrokken mevrouw Hoofddoek, de komst van betrokken Bob en Marie, zelfverdiend geld voor Wiesje, het opstellen van ons "boterbriefje", de komst van Janneke, dus ook het (bijna) eind van de sex van Afra met Wiesje en mij, en (als een echo van "Dat andere") de komst van de schildpadjes. Voorts het omvormen van de Hijbezems tot HZ.
Oh ja! Je zou uit latere verhalen de indruk kunnen krijgen, dat het muziekleven in Us Net snel verwaterd (of verzand) is. Nee hoor! Het heeft zich op een aardige intensiteit gehandhaafd, ook gedurende de "overgeslagen" zes jaren. Wèl heeft iedere groep te maken gehad met leden die nogal verzaakten. De komst van Maaike bij Wiesje en mij en al helemaal de bouw van Fort Rimboe zijn wellicht de sterkste negatieve invloeden geweest - maar anderzijds is het Fort ook een bron van inspiratie gebleken.
"Eindelijk 2" bevat dan dat geweldige "Houtstapel" (knipoog naar "Woodstock").
"Boottocht" was voor Wiesje en mij het eerste (en waarschijnlijk laatste) bezoek aan Abs groothandel. Het tochtje viel in de smaak, zoals later blijkt.
"Lustrum" [geloof, sex] was gezellig! Toch hebben we onze latere lustra (we leven nu tussen het derde en vierde!) niet op deze wijze gevierd, herdacht, of zo.
"Schoonmaak" [sex] - ja, die mieren! Weer zo'n mooi toneelstukje van Wiesje. Tevens de première van de uitdrukking "ik leg mijn koning". Oh ja, ook de eerste (en wat mij betreft laatste) keer dat ik andermans pik in handen had. Ik ben dol op de boys (en andere homo's), maar niet om zelf sex mee te hebben.
(Maandenlang niet aan dit verhaal toe gekomen. Hopelijk merk je dat niet aan de continuity.)
Daar kwamen we aan de "Verrassing" [geloof, sex]. Gniffelen bij de opgerakelde herinnering aan Bills vraag, of Wiesje en ik ook op de WC bij elkaar op schoot zaten. Elsje wilde wel eens schijten vanop mijn dijen. Ik vluchtte uit, dat mannendijen nu eenmaal minder tussenruimte bieden dan vrouwendijen. Elsje zag geen bezwaar: "Dan doe je ze maar verder uitelkaar! Als vrouw kan ik er dan heus wel omheen." Gauw verder! Ook dat vliegende tapijtje had Elsjes belangstelling: "Nou, met z'n vieren, en met die buik van La, kunnen we dan het zeil van de binnenplaats gebruiken?" Yvonne vond een vliegend tapijtje wel iets voor de müsli, Aart juist meer voor de jochies (Eros en Cupido).
Dan dat woord "konijnenflat-watchers": Diana en ik gruwelden ervan. Wiesje grijnsde: "Hebben we eigenlijk al Fort Rimboe watchers?". Aart meende: "Jawel! Dat zijn de fietsers die zich verbazen over de heuvel, en dan op de schelpjes een ongeluk krijgen." Maaike vond hen dan wel stop-watchers.
"Stoom 4" [sex] dan maar. Het zweet brak Yvonne uit bij de herinnering aan al die locofilie. Zelf raakte ik vertederd bij het woord "PDA'tjes": mijn tweede mobieltje had ook nog veel van een PDA: een uitschuifbaar toetsenbord. In die tijd waren de mobieltjes nog klein van scherm, dus dat toetsenbord was meer iets voor chirurgen. En dan te bedenken, dat ik toen de Sony Ericsson Xperia X1 (op Windows Mobile of zo) om het aantal beeldpuntjes had verkozen boven de eerste iPhone. Elsje zag het anders: "Welnee! Jij valt nou eenmaal op kleine knopjes." Inmiddels kwamen bij mij juist de herinneringen boven aan de sloperij van Klaus, aan al dat oud-roest. Voor mij zijn veel levenloze voorwerpen toch bezield geweest, en de aanblik van ten slope opgeschreven machines en materieel doet mij (hoe schandelijk ook) bijna evenveel pijn als allerlei beelden van oorlogsmisdaden. Wiesje moest mij ook nu weer met een knuffel troosten. De anderen oogden verbaasd en hulpeloos: dat mij dit zó aan het hart ging! Die treinreis was dan weer een boeiende belevenis, achteraf een voorbereiding op die reis naar Dresden.
“Bakker” [geloof, sex] dan. Aart en Yvonne schoven nader aan. Veel gezamenlijke herinneringen immers. Oh, Aart had ergens op een losse harde schijf enkele foto’s van de boys op Schiphol in die slangen-lederen uitmonstering. Volgens ons allen zouden ze flink moeten afvallen om er nu in te passen. Oh ja, de geboorte van “alfabetisch” als spotwoord. We gebruiken het vaak, maar niet dagelijks. De lading is opgerekt tot “eerst zien, dan geloven”. Wiesje glom bij de herinnering. Elsje viel even verderop over het woord “wipneus”, namelijk omdat het hier over mijn neus ging. In de herinnering van Wiesje en mij hadden we toen het neusbeffen nog niet uitgevonden.
Ik breek het verhaal (als je dat al zo kunt noemen) hier onvoltooid af: ik kom maar niet aan doorgaan toe, de strekking is vast allang duidelijk, en ook de drie tegelijk hiermee spelende verhalen wachten op openbaarmaking.
In de loop van dit verhaal is Elsje de verhoudingen tussen Wiesje, Maaike en mij beter gaan begrijpen en aanvoelen. Zo ook, dat haar plaats bij ons niet “gereserveerd” was, maar “overgebleven”, en dan nog slechts lichamelijk (als ruimte op een ruim genomen bed-oppervlak). Dat heeft haar van wat babbels verlost. Anderzijds weet ze zichzelf goed op weg om zich haar plaats bij ons (Malawi) lichamelijk en geestelijk te verdienen. Ze leert immers razendsnel, ook van haar eigen ervaringen.
Inmiddels nadert Elsjes zesde verjaardag, en is ze al twee jaar een “grote meid”. Ze lijkt lichamelijk sterk op Wiesje, maar ze is ondernemender, ze heeft die schaterlach, en ze heeft die keur aan scheten. Wiesje en Maaike hebben nu even veel behoefte aan elkaar, en geven Elsje zodoende veel tijd met mij. Dat versterkt de band tussen ons, en maakt onze sex meer een uitdrukking van die band. Elsje is ook veel dienstbaarder geworden. Ze wil me ook bemoederen, maar mijn gevoelsleven voorziet niet in bemoederd worden. - Afijn, wij vieren hebben het reuze gezellig. Dat geldt ook voor de schoonouders en de westvleugel.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).