Laatste wijziging: 2022-06-05 (technisch), 2022-06-05 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Zeil - Huisvlijt - Ei - Zaad - Geluk
Ik lag boven op het zeil, Wiesje op mij, Afra tegen ons aan. De avondzon was nog fel, en we hadden dorst van onze wellustige inspanningen en van het zilte lebberen. Ons naspel was vervaagd. Afra voelde zich geroepen, maakte zich los, en tijgerde naar het badkamerraam. Daar hing een oud boodschappennet (bestaan er nog nieuwe?) met spullen die we wel bij de hand wilden hebben, maar niet het zeil af moesten rollen als er water in de "goot" stond, zoals nu. Ze pakte de knijpfles water, en kroop terug. Ze spoot mijn mond vol, ze kon zelf een mondvol nemen, maar het gebogen "rietje" op de dop maakte het voor Wiesje moeilijker. Afra hield de fles ondersteboven, en herinnerde mij zo aan allerlei drenktoestellen.
Wiesjes gedachten schoten naar een vraag die vooral haar bezighield, zie In Amsterdam [geloof, sex]: hoe haar eitjes zouden smaken. Ze keek mij indringend en peinzend aan: "Zouden we eitjes kunnen vangen?" Afra begreep de verwijzing niet, en proestte: "Val zetten, met stukje kaas?" Ik zag het meteen voor mijn geestesoog, maar Wiesje bewoog haar neuspunt heen en weer over de mijne: "Zo'n groot rietje, en dan de doorgang knijpen met een draadje, zodat het er niet door kan?"
Het leek mij te proberen, maar het zou onze vrije figuren tijdelijk inperken. Wiesje keek heldhaftig: "Alles voor de wetenschap!" Afra begreep nu het wat, maar niet het waarom. Ik vertelde haar de vraag. Ze knikte begrijpend, maar leek een schaterlach te verbijten: "Sorry dat ik niet kan meewerken: ik ben bijna van de leg." Wiesje bitste gespeeld, dat het om háár eitjes ging.
Afra knikte goedig, en schoof een hand tussen Wiesjes ene borst en de mijne. De palm van die hand was uiteraard omlaag gericht (zie je het vóór je?), maar ze ving Wiesjes tepel tussen twee gestrekte vingers, en ging hem in die beperkte houding liefkozen. Wiesje boog haar hoofd opzij, en gaf haar een likje op haar wang. Mijn lul, nog in Wiesje, kreeg een eerste groeistuip. Wiesje glansde. Afra intensiveerde haar liefkozing. Als mijn tepels niet zo diep in mijn mannenborsten lagen, dan had ze mij beslist ook flink opgegeild. Mijn beurt om te proesten, en Wiesje begreep het. Ze kuste me kort op de mond, en vroeg zwoel: "Wat heb jij erin?" Nu begreep Afra het ook. Ze lachte mee.
We maakten er een gezellige driehoeksknuffel van. Wiesje draaide een beetje opzij om ons pen-en-gat scharnier, kwam los toen ze een paar centimeter opkroop, en liet Afra en mij elk aan een tepel sabbelen. Ik had al een arm om elke vrouw, en streelde met elke hand een rug. Zo fijn als nu hadden wij het naar mijn gevoel als drietal nog nooit gehad. Dat vonden de vrouwen ook. Afra deed ons rollen, zodat zij nu op Wiesje en mij lag en ons elk een borst kon geven.
Na een tijdje sabbelen verontschuldigde ik mij voor het gebrek aan sabbelmogelijkheden dat ik te bieden had. Wiesje duwde Afra terug, verontschuldigde zich terecht voor de ruwheid waarmee ze dat deed, en ging mij krachtig pijpen. Ze was boos! Ik wilde haar aanhalen, kon net één been grijpen,en trok dat naar me toe. Het werd 69, en naarmate ik langer lebberde werd ook haar pijpen tederder. Even later lagen we weer in de beginstand.
Wiesje vermaande mij, nooit meer te vergeten wat ik te bieden had. Ik zei "nee, juf", Wiesje gaf twee likjes over mijn neuspunt, en Afra vroeg, of ik Mina bedoelde. Wiesje richtte zich weer ietwat op, deed mijn ogen stuiteren tussen de hare en haar tepels, en keek mij priemend aan. Ik stamelde "nee, meesteres". Ze knikte zegevierend, liet zich terugzakken, en begon aan een bevrijdende hevige tongzoen.
Afra voelde zich nu teveel, streelde ons elk over een wang, en ging af door het badkamerraam. Even later hoorde ik haar naar huis lopen, ietwat sloffend. Wiesje richtte zich weer even op, riep "Sorry, Aaf!", en wierp zich op mij voor de goedmaker waaraan ik inderdaad behoefte had. De zon ging intussen onder.
Tegen middernacht werd het toch eens tijd om aan eten te denken. We hadden zelfs niet ontbeten, en eigenlijk is het een raadsel, waarom ik nog steeds een bierbuik heb: naarmate we meer aan het vrijen zijn, eten en drinken we minder. Maar hoe gezond zijn wijn, olijven en nootjes als vervangers van maaltijden?
In de keuken scharrelde Wiesje rond, op zoek naar een snelle hap. Ik scharrelde ook rond. Ik vond een pakje van die grote rietjes. In de bijkeuken vond ik tussen wat verpakkingsafval op de grond een sliert kunststof die mij aan raffia herinnerde, mogelijk van een ooit degelijke draagtas. Ik nam die op, en liep er peinzend mee naar de keuken. Ik knikte naar Wiesje voor het menu "witte bonen in tomatensaus, met zilveruitjes". Zij knikte naar mijn vondst van rietje en raffia.
Even later zaten we aan de keukentafel. Wiesje wijdbeens op mijn schoot. Ik voerde ons beurtelings een hap bonen en een uitje, zij speelde met de (inmiddels schone) raffia, en had een gezamenlijk glas cola binnen bereik. Waar is de tijd, dat ik in mijn eentje een hele pot bonen at, plus wat gekookte aardappelen! Ik dacht hardop, en Wiesje schaterde: "En dat, terwijl ik jou afbeul!"
Dankzij een bureaustoel (op zwenkwieltjes) als keukenstoel konden we zittend de tafel afruimen en een schaar pakken. Wiesje knipte schattend twee stukken van krap twee centimeter van het rietje af. Ze bestudeerde de raffia, en knipte die in de lengte door. Daarna bond ze zo'n sliert om zo'n stukje rietje, zo strak dat het zo goed als ingesnoerd werd, en legde een dikke knoop. Ik keek toe, en merkte opeens, dat ik al die tijd met beide handen de binnenkant van haar dijen streelde, steeds dichter bij haar spleet. (We moeten toch eens opletten, of we anderen niet middels de deurkruk of handjes geven opzadelen met onze sappen.)
Wiesje had inmiddels ook het tweede rietje af. Ze staarde peinzend naar de klok aan de wand, en draaide haar hoofd naar mij: "Zou het al tijd zijn?" Uiteraard doelde ze op haar cyclus. Op zich kan ze de eisprong voelen, maar dat gaat vaak verloren in onze bezigheden. Ik rekende mee, en dacht dat het inderdaad tijd werd. We dronken het glas leeg, en gingen naar bed - met beide rietjes.
We rolden in het donker in elkaars armen, vergaven elkaar de opwinding van op het zeil, en begonnen maar weer eens aan een voorspel. Ik vingerde haar baarmoedermond wijd, en tastte naar de mondingen van haar eileiders. Wiesje gaf me kreunend een rietje aan. Ik probeerde met een pink ook een eileider te verwijden, nam het rietje, en propte het voorzichtig op zijn plaats. De dikke knoop moest het daar houden. Even later zat ook het tweede. Wiesje kon ze niet voelen.
We gingen verder met vrijen. Met mijn eikel kon ik de uiteinden van rietjes en raffia voelen. Ik bleef ertussenin richten, totdat ik voelde dat het tijd werd voor Wiesjes krachtvoer. Weldra lag ze weer op mij na te genieten. Ook al had ze mijn lul niet in zich, we voelen ons prettig bij haar bovenop mij als onderdeel van het naspel.
Ik werd wakker bij daglicht. Wiesje lag me glanzend aan te kijken. (Ze glanst nu eenmaal bijna voortdurend sinds wij samen zijn, gewone glans en ongewone hoogglans. Ik vermeld slechts de hoogglans - en zelfs dat wordt eentonig. Andere vrouwen kunnen er zelfs met grote moeite en kosten niet zo mooi uitzien als Wiesje van zichzelf dankzij ons genot.) Ze fluisterde, dat ze zojuist twee eisprongen gevoeld had. Het leek ons het beste, om pas na de knoeiboel te gaan kijken of we iets gevangen hadden.
Afra leefde hevig mee. We lagen weer gedrieën, nu op ons bed. Ik had deze keer geen bloed meer geproefd of aan mijn neus gekregen. Uiteindelijk kwam Wiesje overeind. Ze knipte (zoals gepland) een stukje plastic van een rol folie, legde het op bed, en hurkte zodanig over mij heen, dat ik de rietjes rechtop tevoorschijn kon halen. Afra kwam in tweestrijd tussen (licht spottend) klappen voor de prestatie en zich vingeren bij de aanblik. Wiesje reikte mij mijn leesbril aan. Ze had ook een loep met lampje bij de hand.
Menselijke eicellen zouden met het blote oog te zien moeten zijn, maar hoe zit dat na een paar dagen? Ik probeerde de rietjes leeg te knijpen, de eventuele inhoud tussen mijn nagels eruit te drukken. Aller ogen waren gericht op kwatta. Meteen het eerste rietje was raak: er glansde (ja ja!) iets in het licht van het lampje van de loep. Ik betastte volledigheidshalve het tweede rietje. En zie! Twee eicellen! Wiesje werd bevangen door trots en onbehagen.
Opeens viel ook bij Afra een kwartje: "Wacht eens even! Jij gebruikt toch de pil? Dan behoor jij helemaal geen eitjes te produceren!" Wiesje werd bleek: "Heb ik dan zo onwaarschijnlijk veel geluk gehad?" Ik meende iets van biologie te weten: "De ene helft van de pil werkt blijkbaar niet goed, waardoor je wèl ovuleert, en hoe! Maar de andere helft werkt blijkbaar wel goed, want er heeft zich geen bevrucht eitje ingenesteld. Verder hèb je natuurlijk kans, dat mijn voorgangers en ik allemaal slecht zaad hebben. Trouwens, jij bent ook je eigen voorbehoedmiddel: met je voorkeur om kwakkies door te slikken. En misschien heb ik met mijn vingers ingenestelde eitjes meteen weggeveegd." We vielen stil.
Wiesje keek naar haar vangst. Ze aarzelde even, knipte het plastic door tussen de inhouden van beide rietjes, en gaf mij het stukje met de twee eitjes. Afra vroeg, of ik peper en zout beliefde. Ik likte beide eitjes op, en probeerde ze te proeven. Ik proefde niets. Wiesje likte de overgebleven eicel van het andere stukje plastic. Ook zij proefde niets. Ik meende haar te moeten troosten: "Ze zullen best lekker geweest zijn, maar wij hebben het gewoon niet kunnen proeven!" Wiesje leefde op bij die zienswijze.
Afra toonde een spoor van miskenning, alsof zij graag ook een eicel had willen proeven, maar Wiesje verordende, dat háár eitjes, voorzover beschikbaar, mannenvoer waren, voer voor háár man, en dat zij deze keer zelf proefde om te weten, wat ze mij voorschotelde. Afra zuchtte berustend. Wiesje toonde grootmoed: of Afra dan wat vrouwenvoer beliefde, uit haar eigen mond te sparen? Ze begon mij alvast af te trekken. Afra aarzelde. Wiesje had al snel een paar kleine drupjes op mijn buik. Ze keek Afra aan: "de helft".
Afra nam het aanbod zowaar aan, en likte me net boven de schaamhaar-grens. "Voor 'n keertje..." oordeelde ze. Wiesje schokschouderde, boog zich voorover, likte grondig het hele gebied waar iets zou kunnen zijn beland, en nam daarna gelukzalig mijn eikel in haar mond. Met kleine bewegingen draaide ze op haar knieën rond dat punt, totdat ik haar kon beffen. Ik deed flink mijn best, en hoorde Afra verlangend worden. Wiesje draaide sabbelend weer weg, en Afra kwam op mijn gezicht zitten. Ze streelde mij over mijn wangen en haren, en ging haar borsten bewerken. Ik likte me suf.
Opeens voelde ik de smaak veranderen. Ik maakte ruimte om te kunnen spreken, en waarschuwde Afra dat ze ging vloeien. Terwijl ze op haar knieën van mij afsteeg viel de eerste druppel bloed, ergens op mijn zij. Afra keek hulpeloos. Wiesje keek op van haar lollie, leek heel even te overwegen om andervrouws bloed te proeven, en wees toen naar de rol toiletpapier die wij binnen bereik plegen te hebben. Ik kon er op mijn rug liggend nèt bij, en reikte hem aan Afra. Die depte de druppel op, vroeg Wiesje een tampon te leen, maakte zelf de opgelegde grap, en liet zich geroerd het ding door mij bij haar inbrengen. Wiesje was eindeloos aan het sabbelen, en voelde steeds weer met haar tong onder de rand van mijn eikel. Afra oogde opgelaten.
Ik was alle gevoel voor tijd kwijt, en vroeg Afra om koffie te zetten met het apparaat in de hoek. Onze slaapkamers hebben geen wastafel, dus ze moest in de badkamer water halen. Ik keek haar na en (hoe zeg je dat?) vóór (toen ze terugkwam, bedoel ik) en geilde op het deinen van haar nog steeds mooie borsten en op het touwtje uit haar best lekkere kut. Wiesje bemerkte het aan haar speeltje, gromde eventjes verontwaardigd, maar zag toen de kans. Ze schakelde van sabbelen naar opgeilen, en liet me weldra op haar gaan liggen. Voorbarig, want zo snel kan ik helaas niet herladen. Maar knuffelen kan altijd.
Na de koffie ging Afra naar huis, wel en niet bevredigd tegelijk. Zo voelden wij ons eigenlijk óók. Ab belde op: of we onze boodschappen nog kwamen halen, anders ging hij naar de kroeg. Oh, ja...! We kwamen zó. Naar hem toe, of wilde hij de spullen meenemen naar de kroeg (immers een stuk naar ons toe)? Hij bromde iets. Ik vroeg hem, iets lekkers te nuttigen van ons. Ja, een tripel van Kees mocht.
Het was inderdaad al bij achten, toen we met natte haren bij de kroeg kwamen. Ab zat op het terras, en velen met hem. Hij zat inderdaad achter een bijna lege bokaal, een volle boodschappentas naast zich. We trokken stoelen bij, bestelden bij Mina appelsap (voor onszelf) en nog een tripel voor Ab, en gingen de boodschappen overladen van zijn tas in de onze.
Betalen? Ik nam binnen een tablet computer, liet me een TAN-code SMS-en, en maakte het geld over waar Ab bij stond. We hechten beiden aan boter bij de vis, dus bij zo'n gelegenheid moeten we elkaar die geestverwantschap tonen. Dus sprak het ook bijna vanzelf, dat hij ons daarna iets te drinken aanbood, bijvoorbeeld een tripel Kees. Ik had er inderdaad trek in (na het appelsap), en zelfs Wiesje ook.
Naschrift 2022: Tablets waren destijds nog vooral computers voor beurshandelaren. TAN-codes liggen inmiddels achter de horizon.
Dichtbij zaten Hans en Grada, blijkbaar met trek in iets dat ze zelf niet in huis (aan de overkant) hadden. Wiesje ging even bij Grada zitten. Die luisterde, en knikte. Wiesje gaf haar een zoen, en kwam terug. Ze zag, dat ik het begreep, en richtte zich tot Ab: dat hij aanstonds een andere anticonceptiepil voor haar kon bestellen (op door Grada te schrijven recept).
Toen Ab even naar binnen ging zei Wiesje: "Het is toch zo: drie eitjes bij gebruik van de pil, dat klopt niet!" Ze peinsde even, en stelde vast, dat ze blij mocht zijn met haar smaak, en dat mijn zaad dan misschien slecht was - maar wel lekker. Het hield haar bezig.
We gingen met Hans en Grada naar huis. Hans pakte een microscoop. Wiesje liet mij op de grond liggen, een stukje plastic folie op mijn buik, en trok me ongeremd af waar Hans en Grada bij zaten. Grada legde het plastic met mijn druppeltjes onder de microscoop, en liet ons kijken. Wat een gespartel! Wiesje greep het plastic, en likte het kwakkie eraf. "Ik kan het niet aanzien!" verklaarde ze. Hans sloeg dubbel van de lach.
We liepen stevig hand in hand naar huis, ik de boodschappentas in mijn andere hand. Wiesje meende, dat we dan wel veel geluk hadden gehad. Ik hield haar staande, zette de tas neer, omhelsde haar vurig, en sprak de hoop uit, dat we samen nog veel geluk zouden blijven hebben. Ze trok me op een holletje mee naar huis. Afra stond in haar tuin, en riep iets over een eierwekker. We wensten haar welterusten, lieten thuis onze boodschappen onopgeruimd, en snelden de trap op.
Met Wiesje bovenop me citeerde ik Meyer Sluyser: "Geluk is iets wat je jezelf wijsmaakt." Wiesje aaide me over mijn bol, en zei net voor een lange tongzoen: "Nebbisj!"
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).