Laatste wijziging: 2022-06-05 (technisch), 2009-05-24 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Kennismaking - Thuis - Oproep - Optreden
Wiesje en ik zaten bij Afra in de tuin. We waren samen teruggelopen van Ab met onze boodschappen, en de dames waren in gesprek. Zo diep, dat ik in Afra's huis thee ging zetten. Ik had theepot en -glazen neergezet, en wilde net gaan zitten. Náást Wiesje, want ze was te verdiept in het gesprek om op te staan, mij te laten plaatsnemen, en gezellig op schoot te komen zitten. Er verscheen een hoofd door de vrij hoge en vrij hechte heg die Afra's tuin van haar andere buren (dorpinwaarts dus) scheidt. Het hoofd keek rond, richtte zich op mij, en vroeg in het Engels, of ik een takkenzaag had.
Ik moest snel nadenken (niet mijn sterkste kant): de vraag zelf houden, of doorgeven aan Afra. Ik knikte naar het hoofd, en haalde een takkenzaag uit onze bijkeuken. Ik reikte die het hoofd aan, en er kwam onder verbeten gekreun een hand door de heg om die zaag in dank aan te nemen. Te oordelen naar de bloedende krassen op die hand was die heg (op handhoogte) nog hechter dan ik dacht. Ik schonk iedereen thee in, en ging met mijn ogen dicht zitten luisteren naar het gesprek - en vooral het energieke gezaag achter de heg.
Het gesprek stopte nogal plotseling. Afra verwerkte achterstallige indrukken: "Zag ik daarnet een hoofd in de heg?" Ik vertelde, dat het hoofd inmiddels een takkenzaag van mij te leen had. Wiesje besefte, dat ze beschaafd in een plastic tuinstoel zat met een eigen glas thee, in plaats van gezellig op een zachte schoot met een gedeeld glas. Ze wilde alsnog op schoot, maar ik uitte mijn bezorgdheid (bij nader inzien) over de stevigheid van plastic tuinmeubels. Ze knikte, schoof haar stoel naast de mijne, en aaide me op de plaatsen die ze kon bereiken. Ik haalde haar aan. (Hadden we al een kwartier zonder huidcontact gedaan? Zorgwekkend!)
De zaag kwam door de heg, gevolgd door het hoofd, en het hoofd zei "Thank you!" Nu nam Afra voor mij de zaag aan (omdat ik immers met iets belangrijks bezig was), en noodde het hoofd op de thee. Het hoofd hield ruggespraak, nam de uitnodiging aan, en trok zich terug. Even later verscheen het als deel van een lichaam door het tuinhek. Het lichaam liep hand in hand met een ander lichaam. Afra had inmiddels twee tuinstoelen erbij gehaald en twee theeglazen, en zette ijlings water op.
Voorstelrondje, in het Engels. Het hoofd was onderdeel van David, het andere lichaam heette Esther. Twee dingen vielen meteen op, afgezien van de taal: David en Esther waren klef met elkaar, en ze leken sterk op elkaar. Klefheid hoefden ze niet uit te leggen, niet aan ons. Maar verder waren we wel benieuwd.
Wel, het bleek not nothing. David en Esther waren een tweeling, maar leefden als een paar. Ze waren opgegroeid in een kibboets, en waren na hun dienstplicht Israël min of meer ontvlucht. Naar dat verdraagzame Mokum. Daar hadden ze snel wat geld verdiend, hadden gehoord van een legendarisch oord waarheen opgebrande Mokumers verhuisden, en woonden nu al redelijk lang in Us Net. Maar ze leefden nogal teruggetrokken, uit angst dat ze toch niet aanvaard zouden worden (of uitgewezen wegens onvoldoende verblijfstitel), dat Israël ze zou vinden en weer oproepen voor het leger, en omdat ze eigenlijk het liefst de hele tijd met elkaar bezig waren.
Wiesje stond rechts van mij op, liep achter me langs tot ze tussen Afra en mij in stond, ging door de knieën, greep Afra's rechterhand en mijn linker, en bracht ze onder haar T-shirt naar haar borsten. Een paar tellen later maakte ze zich weer los, haalde binnen een degelijke keukenstoel zonder armleuningen, joeg mij daarop, en ging vertrouwd op schoot zitten, haar knieën buiten de mijne. Ze legde mijn ene hand op haar ene dij, mijn andere hand onder haar T-shirt op haar andere borst, goot mijn restje thee bij het hare, en laafde ons beurtelings. Duidelijk? Duidelijk!
David vroeg blozend, of er nog zo'n stoel vrij was. Afra wees naar binnen, achter zich. David kwam naar buiten met een stoel, plofte die vrij dicht naast de mijne, plofte er zelf op neer, en spreidde zijn armen. Esther verschikte ijlings hun theeglazen, en ging giechelend bij David op schoot zitten. Diens handen bleven niet ledig. Wiesje proestte naar Afra, dat die haar buren goed had gekozen. Afra keek berustend, telde twee personen per stoel, keek zoekend rond, masseerde even haar eigen borsten, schonk thee bij, en ging met de lege theepot naar binnen.
Buiten grijnsden de koppels elkaar aan. Ik kon Wiesjes gedachten niet helemaal lezen, maar Frans en Cisca kwamen erin voor, en een scorebord. Ik vroeg haar zachtjes "Wat heb jij erin?" Ze blaatte kort. Nu kwam er een gezicht door de heg aan de heizijde. Het was bezweet, en droeg een baret van de landmacht. David en Esther verstarden. Wiesje keek het hoofd strak aan, herhaalde haar geblaat, en vroeg het hoofd (in het Engels) of het haar kudde had gezien. Het hoofd keek verwilderd, en trok zich terug.
Afra kwam naar buiten, bespeurde dat er blijkbaar iets was gebeurd in dat andere stuk heg, en keek vragend rond. Wiesje zei, dat de soldaten nu hier waren (zie Heide 3), en de schapen niet. David en Esther ontspanden, maar schenen diep onder de indruk van Wiesjes gedragingen. En ook Esther droeg duidelijk geen beha.
Wiesje schurkte wat op mijn schoot, stond op, beredeneerde de erwt waarop zij als prinses niet lekker kon zitten, knielde tussen mijn benen, haalde mijn pik tevoorschijn, en maakte me snel met hand en mond klaar - achteloos alsof ze kruimels wegschuierde. Ze borg alles weer op, ging schurkend weer zitten, en zei met plakkerige mond: "Ah! Much better!" Twee paar ogen keken verwilderd naar Afra. Die keek schattend naar Wiesje en mij, en mompelde "Yes, yes. It is me what!"
Dat was Wiesje te zwak. Ze gleed met "Love thy neighbour!" van mijn schoot, ging vóór Afra tussen dier voeten staan, tilde haar aan de dijen op, legde haar vanuit die moeilijke houding op het gras, ontblootte dier kut, en ging beffen. Afra wilde krijsen, maar was zo te zien bang voor nog meer hoofden door de heg. David en Esther sprongen op, rukten zich de kleren van het lijf, en gingen op het gazon liggen raggen. Al snel kwam minstens David klaar. Ze kwamen overeind, en keken ons bezweet en verwilderd aan.
Wiesje zat inmiddels poeslief op mijn schoot. Ze wisselde een blik met me, en verkondigde hen "Not bad. Thank you. Next please!", een variant op In Amsterdam [geloof, sex]. Ze keek naar Afra. Die lag zich jammerend te vingeren. Wiesje schonk haar een minachtende blik, ging andersom op mijn schoot zitten (met haar rug naar Afra), misprees "These crazy Dutch!", en begon zo hevig aan een tongzoen, dat ik een bloedlip opliep. Ze proefde dat ik bloedde, en begon om pleisters en een ambulance te roepen.
Er verscheen weer een hoofd met baret door de heg. Het keek ontzet naar het onzedelijke schouwspel. Wiesje vermaande "I was not talking to you!" Het hoofd verdween. Van achter de heg klonk een kreet alsof iemand zich in een afgrond stortte. Wiesje keek mij aan, meende "Very crazy! Don't you think so, darling?" en hervatte de tongzoen. Ik zat te schudden van de lach om haar acts.
Wiesje nam de beweging versterkt over, zodat ze op mijn schoot leek te galopperen. Haar borsten stuiterden wild onder haar T-shirt, maar ik had mijn handen nodig voor mijn aandeel in de liefkozing: ze zat nogal in de richting van mijn knieën, bewoog haar benen niet naar achteren, en had dus mijn spierkacht mede nodig om voorover te blijven. Vervolgens liet ze zich achteroverzakken, in blind vertrouwen dat ik haar bij de dijen zou vasthouden.
Met haar kruin zowat in het gras en haar T-shirt terugvallend tot op de onderkant van haar borsten keek ze naar de wippers, die zich nu verbijsterd weer aankleedden, en naar Afra, die blijkbaar flink was klaargekomen, en herhaalde "Very crazy indeed!" Toen kwam ze soepel weer overeind, en wachtte met getuite lippen op een woord van mij. Ik begon weer schokkend te lachen, en drukte haar tegen me aan. Ze gaf zich eraan over.
Wiesje brak de knuffel af, en herinnerde mij aan diepvrieswaar in onze boodschappen. Kon ik me niet herinneren, maar dat deed er niet toe. Ze verdeelde het bodempje thee tussen ons, deed mij de stoel naar binnen brengen, en bracht nuffig onze theeglazen naar binnen. Ze knipoogde. Buiten bedankte ze Afra theatraal voor de gastvrijheid en David en Esther voor de kennismaking, verklaarde dit stel ook altijd welkom bij ons, vloog David om de hals, deed bij Esther een snelle vergelijking van beider borsten, ging kort maar innig met Afra staan tongzoenen, en maande mij om iedereen netjes een handje te geven.
Ik gaf snel alledrie een slap handje, stak mijn tong uit naar Wiesje, gaf David een knuffel, deed bij Esther het uiterste wat met kleren aan haalbaar was, gaf Afra een tongzoen, greep onder haar jurk, zei "So long!" terwijl ik de zaag als een erectie voor mijn gulp hield, greep de boodschappentas, en maande Wiesje tot spoed. Af door het tuinhek.
We snelden onze keuken binnen, lieten boodschappen en zaag vallen, renden de trap op, en vielen elkaar op bed schaterend om de hals. Wiesje prees mijn afscheidsrondje in haar stijl: "Je gáát vooruit!" Er kwam een grijns op haar gezicht. Ze greep haar mobieltje uit haar broekzak, toonde mij een foto van hoe ik David had geknuffeld, en zei lijzig, dat ze die aan vrienden moest versturen. Misschien hoopte ze stiekem op een worsteling, maar ik wist, dat de foto toch verzonden zou worden. Dan bereidde ik mij liever voor op de gevolgen.
Ja, achteraf was een worsteling met Wiesje natuurlijk gezellig geweest... Want enkele minuten later kwam de auto van de boys toeterend aangeraasd. Slaande portieren, en ik werd vanuit de tuin geroepen. Wiesje was weggeglipt. Ik schreed de trap af, door de voordeur naar buiten. Daar stonden Geert en Herman te schreeuwen wat ik moest doen, als ik een man was. Terzijde stond Wiesje met Afra, David en Esther.
Ik sloeg taal uit als "To be or not to be! Cruelty, thy name is woman!" Daarna gaf ik Geert en Herman waarvoor ze gekomen waren: net zo'n knuffel als David. Daarna gebaarde ik naar hèm, als een podiumkunstenaar die de lof wil delen. Arme David: hij kreeg de knuffels nu met de echte hartstocht.
Ik vroeg me af, hoeveel succes ik kon hebben met verdere navolgingen van Wiesje. Ik liep op haar toe, en stelde haar aan allen om haar heen voor, als bezocht zij haar onderdanen in den vreemde. Ze speelde het keurig mee, maar draaide zich meteen om, en peilde: "Something missing. Don't you think so, darling?" Inderdaad, de uitbundigheid ontbrak.
Ik bedacht een herkansing, en stelde haar doodleuk met hopelijk Italiaans aandoende overdrijving voor aan "enkele uiterst bijzondere mensen, tevens allerbeste vrienden". Wiesje legde het rondje nu met meer bevlogenheid af: ze vloog iedereen om de hals met de ontboezeming, dat juist deze kennismaking het hoogtepunt was van haar leven, de vervulling van een vele tientallen jaren oude wens, een mogelijk laatste wens zelfs.
Aansluitend vloog ze mij om de hals om mij te bedanken voor deze geweldige gelegenheid van de vervulling van haar diepste en langstgekoesterde wensen, en dat ze deze dankbaarheid eigenlijk alleen maar kon belonen door levenslang mijn wensen te vervullen. Ze maakte een knix. Ik moest denken aan het Pleziereiland in de film "Asterix en de Helden", (tweede onderdeel van dit).
Ik besefte, dat iedereen één ding van mij verwachtte. Ik nam een Romeins bedoelde houding aan, sprak "dat de Spelen beginnen", en dook op Wiesje.
Even later lagen we dus met drie stellen in onze tuin te vrijen, steeds bloter in het inderdaad twee kontjes hoge gras. Afra voegde zich bij Wiesje en mij, en we maakten er weer een lekker trio van.
De zon ging onder, en we gingen naar binnen - ik bedoel de huiskamer. Gelukkig hadden we die Griekse spullen. Wiesje bracht zo theatraal mogelijk een plengoffer, terwijl ik een karaf wijn en bakjes olijven en nootjes op een kast zette.
Daarna vroeg ik Esther, of ze wel eens een vrouw geprobeerd had, en wees op Afra. Kort overleg met David, maar even later had Afra er weer een adresje bij.
Intussen zette Wiesje een muziekje op (van Bills server): een ietwat ingehouden set van de Hijbezems. Ze gaf er beeld bij, een aangename verrassing voor ons tweetal. Even later zaten we dus met ons zevenen te kijken, te luisteren, te knabbelen, te drinken, te vrijen. David onthulde, dat zij beiden muzikaal waren opgevoed, en thuis wel eens muziek maakten met de computer. Dan moesten wij allen maar bij hen langskomen (voor oosterlingen: aankomen).
Het was dus avond, en eigenlijk was het ook zaterdag. We werden daaraan herinnerd, doordat plotseling vijf telefoons ontvangst van een bericht meldden. Inderdaad, Bill had graag de Hijbezems in de zaak.
Ik stopte de muziek in een mooie solo van Geert, en verontschuldigde me. Hij knikte goedig. Ach, eigenlijk hadden we nu wel zin in een nummertje spelen, en David en Esther waren wel benieuwd.
Ik polste Kees als drummer - en die bleek in de kroeg: hij en Teun hadden blues gespeeld toen dat Bill passend leek. Hij wilde best zichzelf aflossen, maar vroeg om "iets voor Teun". Dat zou het probleem niet zijn! Of hij Bill wilde melden, dat we eraankwamen?
We kleedden ons snel aan. Geen tijd voor méér dan handen wassen. Wiesje opperde, dat David en Esther instrumenten zouden meenemen. We liepen met ons zevenen naar hun huis. Hmm... net zo'n gezellige rommel als bij ons (in tegenstelling tot de reinheid en orde bij Afra en bij de boys). Ze namen een klarinet, dwarsfluit en akoestische gitaar mee.
De gelagkamer zat goed vol. Bill haalde net een rolcontainer klapstoelen uit de berging. We stelden David en Esther aan hem en Mina voor (al moesten die hen ooit gezien hebben), en kondigden hen aan als mogelijke mede-muzikanten. Ze waren benieuwd. Afra had een goed idee: ze haalde ook Wiesjes accordeon uit de berging. Dat bracht mij op een idee.
We openden dus met een zydeco-uitvoering van "I got my mojo working", en Teun soleerde zich de bloedvlekken op zijn gitaar. Alle klapstoelen gingen ijlings terug de rolcontaner op, want het publiek barstte in dansen uit. Geert toeterde zich binnenstebuiten, Wiesje had de wind controller op Amped Harp, en klonk ongelooflijk bluesy voor een zo gelukkige meid.
Tegen het eind van het nummer, dus na zowat drie kwartier, kwam de bus van Sans Perail aan, met al hun aanwezigen (op de wachtposten na) en met Ton en Saar en veel van hun gasten. Kees van de camping kwam tegelijkertijd met een konvooi auto's en fietsen. Ja ja! Alle tafels en stoelen gingen naar buiten, maar dan nog leek het binnen een legbatterij.
Ik had meer muzikale ideeën. Ik nam de wind controller van Wiesje over, in ruil voor de gitaar. Afra zette zich aan de synthesizer als piano. Ik koos een trompetklank, en zette een eigen swingnummer in, dat voor mij verbonden is met de wind controller: "Als een drieband biljarter". Uiteraard stond het al lang op ons repertoire.
Ik keek naar David en Esther. David nam de klarinet op. Ik liet hem de solo nemen na Afra. Geert toeterde op zijn tenorsax wat liggende tonen, ik hielp met korte loopjes. David kwam er zonder moeite doorheen. Weldra had hij het publiek aan het klappen, en hij ontbrandde in een tweede chorus. Ik liet Esther volgen met een fluitsolo. Ze bouwden het om tot een duet. Oorverdovend applaus! Jammer van de verdienstelijke chase van Herman en Kees, maar op de opname hoor je die wèl goed.
Ik wilde nog een eigen nummer: "Rather close to New Orleans" in zydeco-stijl. Geert speelde de melodie en een geweldige solo, Afra had de accordeon weer, ik liet zelf horen hoe Amped Harp bij mij klinkt, Wiesje liet me instrumenten ruilen om dat zelf nogmaals te doen. Teun had zijn tripel op en ging weg, maar stak wèl zijn duim op. Esther wilde een solo doen op de accordeon. Óók goed. Het publiek was inmiddels in de fase van even op adem komen en bijtanken, dus Bill en Mina kwamen handen tekort.
Tegen half twee, toen we ongeveer drie uur gespeeld hadden, stortten we in voor een pauze. David en Esther begonnen met zang, gitaar en fluit aan een Israëlische set, maar lieten Kees van de camping erbij - en toen werd het verder rumba blues op piano, gitaar en bongo's. Daarna gingen wij weer aan de Goodman swing.
Bij zonsopgang vonden Bill en Mina het mooi geweest. Alle inwoners van Us Net naar huis, alle gasten of met Kees (van de camping) mee of met Ton en Saar, dus geen geslaap in de kerk of zo. Met ons negenen dronken we een slaapmutsje. Mina bood David en Esther aan, om hen tegen een vriendenprijsje verder te helpen met de Nederlandse taal. Ze namen het in dank aan. Daarna namen de boys afscheid, en tenslotte gingen wij vijven terug. Knuffels bij het ene tuinhek, bij het andere tuinhek, en Wiesje en ik waren weer onder ons.
De spullen op de kast leken onaangeroerd, maar er lag een rode roos bij. Ik zette die in een vaas, en nam hem mee naar boven. Op bed bood ik hem met een knuffel aan aan Wiesje. We keken even samen omhoog als voor een luchtfoto, en meenden een flits te zien. Wiesje zette de vaas naast het bed, en rolde naar mij terug. "Love thy neighbour," mompelde ik slaperig. "In je dromen," meende Wiesje, en viel met mijn zaakje in de hand in slaap.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).