Laatste wijziging: 2022-06-14 (technisch), 2009-05-24 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).

Wiesje: "Verrassing"

[geloof, sex]

Klef - Verrassen - Bede - Voorbereiding - Zeilvlucht - Ontwaken - Larie - Ontknoping - Twijfels - Slotwoord

Klef

Tegenwoordig zijn Larie en ik echt de hele tijd samen. Er is geen mevrouw Hoofddoek meer die liever geen mannen zag, en naar Laries dingen ga ik dan maar mee - die enkele keer dat hij durft te bekennen dat hij wel weer eens een stoomlocomotief of stoomschip van dichtbij wil zien... Dan hebben mijn moeder en ik eigenlijk vaker een "onder ons" dag. Ik heb je de zin ervan uitgelegd, en toch denk ik dat wij ermee moeten stoppen.

Larie en ik willen domweg steeds samen zijn, zoals je weet: tot op de plee. (Oh, dat was weer zo'n sterke van Bill laatst: of we nou ook op de plee bij elkaar op schoot zaten? Dan heeft ie onze uitleg gemist over hoe we het wèl doen.) Maar zoiets als laatst met die schoonmaak [sex], dat Herman in mijn plaats met Larie naar Ab ging voor de boodschappen, ik voelde me zowat een zeemansvrouw. Van die paar minuutjes al! (Trouwens wel een sterke van Larie: aan Ab vragen of die ook een toverspreuk had om Herman weer in mij te veranderen.)

Laatst dacht ik in bed, dat ik een hartstilstand had. Maar ik miste opeens dat strelen van Larie, want hij was in slaap gevallen. Tegenwoordig zit ik hem ook de hele tijd te strelen, in de hoop dat hij lekkerder in zijn vel gaat zitten. Mensen worden doodzenuwachtig van ons. Zoals Mina laatst zei: alsof je van dichtbij kijkt hoe een krab naar voedsel zoekt. Maar wij voelen ons er goed bij, voorzover Larie dat kan, en dàt telt.

Dan zit hij er voortaan maar bij, terwijl mijn moeder en ik kletsen. Strelen en thee inschenken - wat heeft ons eigenlijk weerhouden? Oh, dan zit mijn vader er óók bij. Dan gaat hij maar fijn Larie de kunst van het strelen afkijken. Of hij gaat maar een hoofdstuk aan zijn nieuwste boek breien. Als hij maar niet het gesprek naar zich toe trekt. Anders gaat hij maar anderen bezoeken, Grada en Hans bijvoorbeeld.

Dat had ik zelfs niet gedacht toen het aan raakte met Larie, dat er een tijd zou komen dat ik zó klef zou worden. Ik had meer zoiets van: we doen overdag elk ons ding, dan vertellen we elkaar onder het eten wat we gedaan hebben, en 's nachts hebben we eerste hulp bij sexuele nood bij de hand. Op zondagochtend een uitgebreide vrijpartij. Ha, het is dan tegenwoordig de hele tijd zondagochtend!

En al dat blote, dat had ik ook nooit gedacht. Al helemaal niet met anderen erbij. Zo langzamerhand heeft iedereen wel een duidelijk beeld van mijn lichaam, en van mijn opwinding. Ja, het is privé, maar ik wil mijn geluk ook weer niet verbergen. Voor mijn part rennen alle mannen en potten in de kroeg geil naar de plee als ze mij zien, al heb ik liever dat ze hun geliefde dan een extra beurt geven. Het is zo gegroeid, en we voe... Dat zei ik dus.

Toch wel gek: je voelt als meisje je lichaam uitbotten, en opeens wil "iedereen" iets met je. Tenminste, dat hangt dan weer af van hoe hard dit gegroeid is ten opzichte van dat, en dàt hangt wel af van een gen of eiwit dat ervoor codeert. Trouwens, ik lijk niet op de centerfolds, maar het lijkt me stug dat die meer sex hebben dan ik. Joehoe, meneer Darwin!

Het voortdurend samen zijn heeft één groot nadeel: je kunt elkaar niet verrassen. Als de één zo'n verhaaltje als dit schrijft, dan zit de ander vaak mee te lezen. Ja, als hij wil schrijven, dan probeer ik braaf te zijn. Dan moet hij op de driezits gaan zitten, en dan ga ik tegen hem aan zitten of liggen.

Dan ga ik dromen van wat hij vertelt, en dan probeer ik me te herinneren hoeveel sex erin zit, en me voor te stellen hoeveel hij daarvan zal beschrijven. En dan word ik weer vochtig, en ik wil in de gaten houden of hij weer een stijve krijgt. En hij voelt dat weer aan, en geeft mij weer een lekkere beurt. Die notebooks van ons, die hebben toch een plakkerige toetsen! (Vooral links, want die hand heb je minder nodig bij het tikken. Dus gaat de schrijver altijd helemaal rechts op die bank zitten. Logisch, hè?)

Maar nu ligt hij op zijn rug, met zijn hoofd tegen mijn linkerdij, helemaal afgebeuld. (Ja, Afra: dat woord gebruiken we nog steeds.) Wat is zijn piemeltje toch lief als het slap is! Maar straks is het weer echt feest! Lek ik nu? We hebben vergeten de slips weer aan te doen. Wat kan mij die bank schelen! Van wat wit vocht gaat ie niet stuk.

Verrassen

Je kunt elkaar niet verrassen, zei ik. Behalve bij gelegenheden zoals nu. Zal ik weer pruimen bestellen? Eigenlijk willen we elkaar wel lief verrassen, maar we willen niet verrast worden. Larie wil nog steeds zijn verjaardag niet vieren. Niemand hier weet de datum (behalve ik natuurlijk). Ik kon dus ook niet een Abraham bestellen toen hij vijftig werd.

Mijn verjaardag heb ik verteld toen Mina me die vroeg. Larie heeft mij toen ik even later vijfentwintig werd wèl verrast met een halve Sara. Nou ja, het was een hele, nog net niet levensgroot (misschien was Ab bang dat Larie hem anders niet kon betalen?), en ik mocht kiezen welke helft ik wilde hebben. Dan ging hij de andere helft wel onder de vrienden verdelen. Alsof ik in mijn eentje een halve Sara op krijg! Ik heb Doekje een groot stuk gebracht. We hebben Bartje een groot stuk meegegeven. Die hebben we trouwens al in geen tijden meer gezien. Mina heeft het merendeel meegekregen voor de school. Alle moeders klaagden over gebrek aan eetlust van de kinderen...

Maar we vieren onze verjaardagen in stilte, liefst bij de poel in onze rimboe. De zijne, de mijne, en de dag waarop ik zei dat ik bleef. Dan liggen we de hele dag te vrijen en te knuffelen - maar dat doen we dus toch al. Geeft een beetje het gevoel van de Unbirthday (maar dan anders): de dagen met minder gelegenheid voor knuffels zijn de dagen waarop je, nou ja, nog niet jarig bent. Minder gelegenheid voor knuffels, hah: dan zetten we de wekker vroeg genoeg om er tijd voor te máken.

Hoe kan ik hem nou eens verrassen? Wel verdorie, ik zit hier te schrijven, en dat mannetje heeft alle tijd om na te denken over hoe hij mij kan verrassen! Hebben we iets aan een schaakklok?

Bede

Ik weet wat! Maar hoe regel ik dat zonder van mijn plaats te komen? Oh ja, natuurlijk! Kun je merken dat ik niet gelovig ben opgevoed. Zul je zien, dat Larie merkt dat ik niet zit te tikken. Dat moet dan maar. Ik zeg wel dat ik nadenk. Even concentreren...

Lieve Aphrodite, mag ik je om een gunst vragen? Ik wil zo graag mijn lieve Larie verrassen met iets wat hij wel erg leuk vindt, maar waaraan hij nooit gedacht heeft. Nu weet ik iets waaraan hij nooit gedacht heeft, en waarvan ik hoop dat hij het leuk vindt. Hij moet dus ook zeker weten, dat het niet fout kan gaan. Maar jij kunt me helpen, als je wilt. Zou je kunnen maken, dat we met een zeiltje (uit onze tuin, uit onze rimboe, of dat van Frans en Cisca) kunnen vliegen, voor een keertje, zoals een vliegend tapijt? En dat er niks fout kan gaan, en dat Larie ook niet bang is dat er iets fout kan gaan? Liefst op een zomeravond, zoals nu, in het donker: dat we lekker in ons blootje kunnen, en al vliegend kunnen vrijen. Zou je dat voor ons kunnen en willen regelen?

Hoe zit dat met bidden: krijg je dan een ontvangstbevestiging? Ik voel niks. Nou ja, wel het gewone geluk, en het gevoel dat ik echt iets leuks heb bedacht. Hé, meneer wordt wakker...

Voorbereiding

Dag mannetje. Heb je even lekker gerust, terwijl het vrouwtje schreef? Ja, ik moest nadenken. Wàt heb je gedroomd??? Je weet maar nooit. Zal ik dan maar een rugzak pakken: chocola, pleisters en zo? En eerst een hapje eten? Hup, computer afsluiten (Dit schrijf ik dus veel later!), mannetje knuffelen. Ja... en die andere wil óók een kusje! Mjammie! Ja, doet ie het weer, dan?

Hoe is het mogelijk! Nog nooit gehoord van een man die zo snel kon opladen. Ook niet meegemaakt. (Grote verhalen, keertje spuiten, afrollen, soms sigaret of slokje, pitten, en ik was weer urenlang alleen met de jeuk.) Nee, Larie: jij bent de eerste die in mijn aanwezigheid extra snel weer kan raggen - en je doet het ook!

Ik ben blij dat jij het fijn vindt dat ik het fijn vind dat jij... Ja, kom maar... Mag ik hem zó leegmaken, of wil je erin? Wat lief! Ah, wat is ie weer lekker stevig, en wat smaakt ie weer lekker! (Hoe weet je wanneer een meisje rijp is? Als ze lollies zo zoet vindt.) Mmm... Zo, dat was alweer een lekker kwakje! Dankjewel, lief! Oh, krijg ik alwéér een befbeurt? Heerlijk!

Zullen we dat brood en die komkommer meenemen? Eten we nú wel witte bonen. Oh, kon ik maar spinnen als een kat: dat heerlijke gestreel terwijl we bloot in de keuken staan. Waarom kan hij nou zelf niet zo genieten van mijn vingers op zijn lijf? Verrek, dàt had ik moeten wensen! Of zou dat moeilijker zijn? Ik heb geen ervaring met wensen doen of bidden!

Het werd donker. We gingen nog even lekker plassen, en Larie wist die knijpzuigfles weer lekker te gebruiken. Wat ben ik toch bevoorrecht! Ik hoopte maar, dat mijn bede verhoord was!

En toen gingen we de tuin in, in ons blootje, kleren en zo in de grote rugzak. Deur op slot... Natuurlijk zeiden we ook de geldwolven gedag. Het zijn in totaal iets van vier koppels, waarvan tegenwoordig echt altijd één koppel over ons lijkt te waken. Nee, deze keer geen koekje. Stom!

Zeilvlucht

Larie was al bezig om op de tast het zeiltje uit te vouwen.We schoven het onder de bomen vandaan, tot midden op het gras. Larie maakte op de tast de rugzak aan het zeil vast. Slim! Nu wij erop. Hoe kreeg hij dat nu voorelkaar: die rugzak tevens als rugleuning voor hem, zodat ik weer lekker bij hem op schoot kon? En ik mocht het zeggen. Hoe zou het werken? Ik prevelde: "Zeiltje, stijg!"

Het lukte! We stegen soepel op. De nacht was pikdonker, maar het leek wel alsof wij nachtkijkers op hadden. Ik kon met mijzelf als stuurknuppel het zeiltje besturen. Na een soort acht boven de heide, vlakbij ons huis, ging ik de Digitale Zandweg volgen, het dorp over. Soms zag ik licht, soms hoorde ik mensen praten, maar niemand scheen ons op te merken.

Het voelde heerlijk! We vlogen misschien twintig kilometer per uur, het was een heerlijke nacht, en ik werd nog geiler dan anders. Ik keek om naar Larie. Hij had zijn ogen dicht, blijkbaar helemaal geconcentreerd op wat zijn vingers deden. "Hé, malle! Mij heb je altijd, maar dit tochtje is eenmalig!" Hij glimlachte, en zei: "Je hebt het leuk bedacht, een echte verrassing! Ik geniet heus, maar ik geniet nu eenmaal vooral van jou."

We waren de huizen voorbij. Ik boog af naar de schaapskooi van Frans en Cisca. Zouden ze daar zijn of in het open veld overnachten? Larie had in de gaten, dat er vleermuizen met ons mee vlogen. Hij vroeg ze domweg, waar de schaapskudde was. Ze gingen ons even voor in de goede richting, en hervatten toen de insectenjacht, met ons zeil als eettafel en rustplek. Lijken me gezellige beestjes. Ik moet er niet aan denken om zelf aan mijn tenen te hangen.

De kudde was ongeveer halverwege tussen schaapskooi en spoorlijn, niet ver van de kruidenkring (zie Dat andere [geloof]). Ik stopte er twintig meter boven. Ik hoorde Cisca naar een hoogtepunt gaan, maar ik zag hen niet. (Dan zullen ze wel in dat camouflagetentje gelegen hebben.) Omgekeerd had zelfs de hond ons niet in de gaten: anders had die wel geblaft.

Ik koerste langzaam naar het natuurvriendenhuis: dat kon ik in de verte onderscheiden, het bosje met het zeiltje ergens vlakbij ons niet. We gingen expres heel langzaam, want ik wilde het nu wel eens meemaken: vrijen op een vliegend zeil. Larie kwam nog op het idee om in het rond te vliegen. Slim!

Vervolgens maakte Larie er weer een heerlijke beurt van. Met een extra groot kwakje in mijn mond, en kort daarna alweer een heerlijke ontlading in mijn gleuf. En intussen eindeloze strelingen, knuffels, kusjes... Zou dit de hemel kunnen zijn: eeuwig op dit zeiltje met Larie vrijen? Ik zou ervoor tekenen, ik zou hem snel de dood in willen volgen, maar ik zou de anderen toch ook wel willen zien. De boys op een roze wolkje, Mina en Bill eindelijk alle tijd voor elkaar.

Ik maakte maar een nieuwe ronde: de route van onze fietstocht [sex], maar dan met een omweg langs Jans schaapskooi en de poel. Boven de poel hield ik even stil. We gluurden over de rand, en gelukkig had Larie nu geen hoogtevrees. Zouden we landen? Larie nam liever het zekere voor het onzekere: ik had één vlucht gevraagd. We staken over naar Veldzicht, draaiden daar alweer een rondje om te vrijen, en vlogen weer over het dorp terug.

We landden zachtjes in onze tuin. We propten het zeil in de bijkeuken, en zetten in de huiskamer een vers glas retsina en een schaaltje nootjes op de kast. We gingen zelf met glas en karaf binnen handbereik de hangmat in, en zeiden zachtjes in koor: "Dank je wel, Aphrodite! Het was geweldig."

Aphrodite verscheen naast ons, met een brede glimlach: "Ik vond het een leuk ding om terug te kunnen doen. Ik heb trouwens gewonnen: we hadden gewed hoeveel jullie zouden vrijen onderweg, en ik had jullie niet onderschat. Stelletje konijnen..." Ze vervaagde bij de wijn en nootjes.

Ontwaken

Larie en ik werden wakker in de hangmat, en het was ochtend. Maar ik had toch op de driezits zitten schrijven? We hadden precies dezelfde droom gehad. Het zeil lag in de bijkeuken, netjes opgevouwen. Larie zei opeens: "Hoe kom jij aan al die vliegjes in je haar?"

We denken zelf, dat we het echt beleefd hebben, maar anderen zullen wel denken dat we het gedroomd hebben. Mij best.

Larie

Larie zou dit niet onbeantwoord laten. Het kan kort duren, het kan lang duren, maar hij moet eroverheen. (Hihi!) Ik lette op, of hij erover aan het denken zou zijn. We probeerden elkaar te laten denken dat we sliepen - en vielen dan ècht in slaap. Grote lol, want hij weet dat ik weet dat hij weet... Ja, dan kun je geheimzinnig doen, en geprikkeld raken als je de gelegenheid niet krijgt, maar het is veel leuker om het toe te geven, en er samen om te lachen. Leidt weer tot extra vrijen en knuffelen.

Ik kon hem nergens op betrappen, Hij zei, dat ik nog mooier werd als ik zo loerde. Opeens viel me iets op: als hij zat te schrijven, dan had hij ook een browser open. Ik merkte het, omdat hij steeds zijn linkerhand gebruikte om Alt-Tab of Ctrl-Tab te doen. Had hij het glijvlak gebruikt (met rechts), dan had ik niets gemerkt. Ik vond het best slim van mezelf.

Maar op een middag, toen hij zat te schrijven en ik liggend op zijn linkerhand lette, toen zei hij opeens: "Ik gebruik het glijvlak meer dan jij denkt..." Ik vroeg rechtstreeks: "Wanneer komt de verrassing dan?" Hij legde de computer weg, tilde mijn hoofd en bovenlijf op voor een filmkus, en zei: "Die is nu bij Ab. Zullen we?"

We gingen naar boven: douchen, aankleden. Ik was zo benieuwd, dat ik niet kon genieten van de bijbehorende liefkozingen. Hij hield het me voor - en ik heb zelden zó gebloosd! Jurkje aan, lekker gebef, toch maar een slipje aan, sandalen... Larie zoals gewoonlijk in spijkerbroek en T-shirt - en ik pijpte hem nog gauw door de gulp. Binnen is binnen! Boodschappentassen mee, afval mee.

Sommige mede-inwoners houden zich voor konijnenflat-watchers: zij trachten van alles af te leiden uit hoe Larie en ik erbij lopen, bijvoorbeeld. Nu zagen ze mij Larie bijna voorttrekken, terwijl onze bagage getuigde van bestemming Ab. Algemene slotsom: Larie heeft een verrassing voor Wiesje. Dat komt weinig voor, dus is het Nieuws. Dus kwamen we bij Ab aan met een gevolg van een mens of tien met camera's.

Ab zocht een uitweg voor zijn spanning: of Larie opnieuw een spreuk zocht om mij in Herman te veranderen? Larie nam me heel even van top tot teen op - en dergelijk geplaag kan ik slecht hebben. Ik ben Wiesje, niet een ding dat je inruilt, of zo. Maar Larie maakte het natuurlijk wel meteen weer goed, met een innige knuffel. (Ik kan er ontzettend slecht tegen om gekleineerd of uitgelachen te worden of zo. Larie is de enige ooit die het aanvoelt, en me steeds meteen laat merken dat hij me voor vol aanziet en steunt. Dat is misschien nog belangrijker dan de sex, en dat wil heel wat zeggen!)

Afval inleveren, boodschappen nakijken en betalen. Ik zag zogauw niets opvallends. Larie wees Ab op alle publiek, wees het publiek op Ab, en zei: "De volgende!" Nu trok hij mij terug. Oh, wilde hij het niet hier verklappen? Dan wilde ik óók snel terug! Het werd een hand-in-hand holletje. Sommige watchers hielden het op echte diepvries, andere op voorgewende diepvries (geilheid). Op de Bittenbrug kregen we elk een bekertje water aangereikt, maar we hadden elkaar en de tassen vast.

Ontknoping

Thuis vielen we zowat met de deur in huis. Larie plofte op een keukenstoel, sloeg voorover, en begon te hikken van de lach. Ik voelde me weer boos worden, maar hij trok me gezellig op schoot. Nu eens dwars. De verrassing had hij apart gehouden, in een broekzak.

Het was een klein kartonnen doosje. Dat bevatte een klein bruin flesje. Medicijn als verrassing? "De verrassing voor jou is, dat ik dit medicijn ga gebruiken. Het is een homeopatisch soort van antidepressivum. Ik hoop, dat ik dan lekkerder in mijn vel kom te zitten." Hij keek me vol verwachting aan. Het was inderdaad iets waaraan ik nooit gedacht had, en wat ik inderdaad ontzettend leuk zou vinden - als het werkte. Éénmaal daags tien korrels op de nuchtere maag. Dat sloot mooi aan bij mijn pil. Knuffels.

Twijfels

De volgende ochtend waren we uiteraard beiden benieuwd, maar Larie had ook zorgen: "Wetenschappers twijfelen aan de werking van homeopathisch spul. Dat de eventuele werking vooral berust op inbeelding. Maar ik heb ooit een kat tegen zijn zin homeopathisch kunnen helpen. En een deel van mijn eigen angsten schrijf ik toe aan een homeopathisch middel tegen angsten. Ik heb hier iets anders, en het is receptvrij. Maar ik ben hartstikke bang, dat ook dit verkeerd werkt. Of juist niet helpt, zoals de allopathische antidepressiva. Ik hoop zo, dat dit wèl goed helpt. Uiteraard." Hij trok mij bovenop zich, drukte me stevig tegen zich aan, en lag stil maar hard te huilen.

Waar was de verrassing en blijdschap van gisteren? Zag hij dit als de allerlaatste kans om zichzelf te helpen? Hij wilde het niet eens voor zichzelf, maar voor mij. Nou ja, we hebben allebei onze aanvallen van zelftwijfel, en de ander sleept je er dan wel weer door. Ik verzekerde hem dus ook weer, dat hij op mij kan bouwen. En ik liet merken, hoe dankbaar ik was dat hij zoiets ingrijpend voor mij wilde proberen. Hij glimlachte door zijn tranen heen, en fluisterde: "Ja lief, ik wil dat jij eer hebt van je werk!"

Hij telde en slikte korrels, ik nam mijn eigen pil. We hervatten onze dagelijkse dingen.

Slotwoord

Wel, het leek te lukken. We bespeurden geen bijwerkingen, en Larie leek inderdaad meer te kunnen genieten als ik hem streelde. Na een paar weken is hij met het innemen gestopt, want hij is niet zo'n medicijnenslikker. We nemen het maar zo als het nu is. Oh, dat klinkt wel heel zuinigjes! Laat ik het dan zó zeggen: Mina wordt nu echt straalmesjogge van ons klef gedoe.

Ik zin op een nieuwe verrassing voor hem. In de wetenschap, dat ik dan zelf ook weer verrast zal worden. Maar ik lust mijn knuffels ook wel zonder verrassingen...

 

Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).