Laatste wijziging: 2015-08-04 (technisch), 2009-05-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Mina heeft het goed geraden in het Begin: ik behoorde tot die geloofsgemeenschap.
Ik kom uit een steile familie in een provincieplaats. Ik was helemaal wèg van kerkorgels, wilde organist worden. Mijn ouders vonden dat in zoverre goed, dat ze me piano hebben laten leren spelen - omdat we toevallig een piano hadden, en geen harmonium. Maar zodoende kreeg ik muziek onder ogen die me veel meer aansprak dan de gezangen.
Dat zinde hen niet. Ze vonden dat ik maar gauw moest trouwen, en veel kinderen baren. Ze vonden ergens een winkeldochter van een man voor me, uiteraard ook een steile, en drongen ons een huwelijk op.
Wat wist ik van huwelijk, van sex, van mannen, van geaardheid? Niets! Gelukkig bleek in de huwelijksnacht waarom hij was "overgebleven": hij voelde meer voor jongens. Ik ontdekte die nacht, dat ik waarschijnlijk meer voelde voor meisjes. We waren samen opgelucht, en spraken af om elkaar rugdekking te geven bij wat wij dan wèl wilden.
Verder hadden we helemaal niets met elkaar. Hij verwachtte dat ik het hele huishouden zou doen, aan hem onderworpen. Ik wilde piano spelen, steeds moeilijkere stukken aankunnen. Ik schaam me ervoor, maar als hij 's avonds thuiskwam na een dag op kantoor, dan zat ik soms nog in mijn ondergoed aan de piano.
Naar buiten toe beleden we het geloof, maar binnenshuis niet. Als God dan werkelijk zo goed en barmhartig is, waarom doet hij Zijn schepselen deze narigheid dan aan?
Mijn man kwam hier uit de buurt, dus moesten wij meedoen en hier komen wonen. Ik heb nooit begrepen, waarom. Hier was geen werk, dus er kwam geen geld binnen. We kregen van de kerk wat toegestopt, maar daarmee werden we afhankelijk.
De hele kerkgemeente vroeg zich af, waarom wij nog steeds geen kinderen hadden. Wij wisten zelf nog steeds niet, dat je daarvoor sex moet hebben met iemand van het andere geslacht! En dan nog gedurende bepaalde dagen in je cyclus.
Toen kwam die ruzie. Volgens mij om niets, maar er werd een aanleiding bij gezocht. Ze zijn allemaal vertrokken, en ik bleef. Ik heb me laten scheiden, en hij (mijn ex) heeft meegewerkt. Mijn ouders waren inmiddels overleden, anders was ik onterfd geweest. Ik ben ook uitgetreden. Niemand wil me meer kennen.
Nu ben ik aan het ontdekken, wie en wat ik nu eigenlijk zelf ben. Beter laat dan nooit. Het is heel moeilijk om op mijn leeftijd te onderscheiden wat van jezelf is en wat je al die jaren ingestampt is. Gelukkig kan ik nu voluit piano spelen, zo lang als ik wil. En soms ga ik op jacht, hier in de kroeg of ergens in de stad, naar een vrouw die bij mij past.
Ik ben wel blij met Larie en Wiesje als buren. Larie ziet aan veel dingen iets van humor, zo dat je er tòch nog om kunt lachen, en hij is vrouwvriendelijk. Wiesje is een lieve en levendige meid. Zo iemand zoek ik eigenlijk. We hebben elkaar trouwens een keer geprobeerd, zie Bloot 3 [sex], en daar ben ik hen beiden innig dankbaar voor.
Ze hebben me ook muzikaal verdergeholpen, zie Muziek 2 en Muziek 3. Ik denk, dat mijn muzikale horizon nu verruimd is, en dat ik me nu beter kan uiten op de piano. Maar ik heb daardoor dus ook iemand ontmoet. We zullen zien...
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).