Laatste wijziging: 2022-06-15 (technisch), 2009-05-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Voorspel Uit - Voorspel Thuis - Muziek - Logeren - Over Sheila - Heide - Bakker - Naspel
Wiesje en ik waren met Aart op Schiphol om de boys te verwelkomen en in Hermans eigen pick-up (Wiesje, wat weet jij nou van platenspelers?) terug te rijden naar Us Net.
Het was zomer, het was heet, het was druk. Het vliegtuig waarmee ze uit San Francisco kwamen had zowat een dag vertraging door allerlei soorten slecht weer. Gelukkig hadden we niet zo lang op Schiphol hoeven doorbrengen. Aart had zich bereid verklaard om Ab in dezen te vervangen, omdat anders de bevoorrading van heel Us Net op de tocht kwam. Maar Aart is een doener.
Oh, dat vind ik wel grappig. In een poging om Aart meer bij het gezinsleven te betrekken heeft Yvonne een zithoekje voor haarzelf en de kinderen gemaakt in zijn werkplaatsje. Dat is in dezelfde schuur als waarin Dennis zijn drumstel heeft, niet te verwarren met de stal die de op te knappen locomobiel deelt met ezel Chot. Ze heeft er nu wel vaak een notebook computer liggen, maar ik verwacht daar eigenlijk uiteindelijk haar naaimachine. (Inderdaad, Wiesje, dat kan niet: daar is teveel stof om met stof te werken.) En Aart kan best praten onder het knutselen.
Aart is dus niet iemand om op een bank naar een beeldscherm met "vertraagd/delayed" te blijven staren. Die gaat dan ijsberen. Wiesje kan heel goed stilzitten, mits ze lekker gestreeld wordt en een lekkere beurt in het vooruitzicht heeft. Maar netjes zitten, dat is vragen om wrevel. Zelf kan ik evenmin goed stilzitten, zeker niet met mijn lekkere lief als tantaluskwelling. Kortom, er waren al mensen tussen aankomsthal en winkelcentrum die spottende opmerkingen maakten over onze rondetijden.
Maar uiteindelijk kwam ook déze Jumbo-lading het douanegebied uit. Als laatsten Geert en Herman, elk gehuld in een strak pak van slangenleer, met bijpassende laarzen, riem en hoed, met onder het loshangende jack het T-shirt dat Sheila van ons had gemaakt. Zo te zien had Herman flink aan slankheid ingeboet, en had zelfs smulpaap Geert zich aan de hamburgers overgeleverd. Nou ja, vergeleken bij mij...
Het was uiteraard een innige begroeting, en dankzij hun timing konden we alvast weer een beetje ondeugend worden. Met Aart houden ze zich meer in, maar het is er niet minder hartelijk om. De boys waren een beetje stijf van de lange vlucht, maar niet moe: ze waren immers tegen de klok in gevlogen, en hadden zich sluimerend onttrokken aan de hetero-romantische film aan boord. Wilden ze hier iets drinken, of in de auto een biertje van Kees uit een koelbox? Ah, een Kees! We maakten, dat we op het dure parkeerterrein kwamen - en eraf.
De boys aan een Hooggistende Kees voorin, Aart aan een bekertje cola met rietje aan het stuur, Wiesje en ik aan elkaar op de achterbank, naast de bagage. Dat bracht de stemming er meteen in, met bespiegelingen over "thuiskomen" en "thuis komen". Aart wijdde zich aan het verkeer: zo snel mogelijk de Randstad uit! De boys waren blij om niet meteen zelf achter het stuur te hoeven in deze ontwende omgeving.
Geert vertelde de voorvallen die ze niet gemaild hadden, toch nog genoeg voor de hele rit, en Herman en wij speelden voor invulflits. (Ja, dat woord stamt uit de fotografie.) Maar bij het verlaten van de Digitale Snelweg werd het stil. En daar kan ik niet altijd tegen, dus ik begon "Green, green grass of home" te kwelen. Wiesje maakte ijlings, dat ik iets te sabbelen had. Herman vroeg, of ik wel eens onder de douche zong. Wiesje antwoordde, dat we altijd vóór het zingen de badkamer uit gingen. Geert verlangde naar zijn sax.
Aart parkeerde de auto naast der boys huis. Yvonne en de kinderen kwamen begroeten, daarna Ab. Geert stelde voor, dat we na het journaal in de kroeg verder zouden praten, misschien zelfs spelen. Jottem! Wij kwamen er tòch langs...
Bill en Mina hadden het druk met gasten die inmiddels ook wel iets zouden willen éten, minstens knabbelen. We kondigden de komst van de boys en waarschijnlijk de rest van HZ (zie Eindelijk 1 [geloof, sex]) aan. Wiesje trok me mee, en iedereen wenste ons geluk. Ik zei, dat ik het nodig zou hebben. Wiesje sloeg me speels op de billen.
Even de jaffa's (nieuwe bijnaam voor David en Esther) opzoeken. Die waren uiteraard aan de zuidzijde van hun huis. (Uiteraard? Nu ik erover nadenk: veel zeiltjes, zie Zeil [sex], zijn het afgelopen najaar wel opgeborgen, maar dit voorjaar zelden weer opgesteld.) Ze zaten er onderuit in slip naar een sexfilm te kijken.
Wiesje schudde haar hoofd: wie had er nou hulpmiddelen nodig! Esther verklaarde, dat ze aan het oefenen waren om op het eerstvolgende Heidefeest hoger te scoren dan wij. Wiesje liet mij antwoorden, dus ik stelde dat zij dan boven ons in Mina's rekenblad moesten belanden. Alfabetisch bijvoorbeeld. Maar eh... of ze straks naar de kroeg wilden komen voor de boys? Vanzelfsprekend!
Afra en Janneke zaten zelfs helemaal bloot aan de zuidkant van hun huis. Wiesje keek goedkeurend, en vertelde van die sexfilm. De girls keken meewarig. Straks naar de kroeg? Dan gingen ze nu nog even uitgebreid beffen. "That's the spirit," meende Wiesje, en trok mij achterom mee naar ons huis.
In bed of in bad? We waren bezweet èn (uiteraard) geil. En we zouden wel iets willen eten. We vonden een krop ijsbergsla, een blikje artisjokkenhartjes en twee blikjes zoete maïs. Sla wassen, blikjes openen, mee naar de badkamer. Wiesje had weer een zoete inval: ze legde het grootste blad van de sla opzij. Nadat we onder het eten (een maal dat de boys zou doen kermen) elkaar lekker (verder) opgegeild hadden, liet Wiesje mij op het luchtbed liggen. Daar trok ze mij af, en liet mij op het sla-blad spuiten. Uiteraard at ze dat vergenoegd op.
Daarna gingen we inzepen en afdouchen. En nu naar bed, Wiesje aan haar hoogtepunten helpen. Heerlijk, zoals altijd... Ik raakte in recordtijd weer opgeladen, en ging op volle kracht tekeer. Wiesje straalde: "Het moet alfabetisch, willen ze kans maken!"
Nee, niet alweer onder de douche. We kleedden ons weer spaarzaam aan, en liepen weer achterom naar de girls. Die zaten aangekleed, maar met knoopjes open en zo. "We dachten al dat je nooit zou komen!" lachte Janneke. Inkopper voor Wiesje: "Hij nu net twee keer, en voor mij zou Mina extra brede kolommen moeten gebruiken." De girls keken afgunstig, dus Wiesje had de kers op de taart. We schoven gevieren een tuin verder.
David en Esther hadden de kleren klaarliggen, maar Esther werd binnen op de driezits grondig uitgelikt. Wiesje keek van dichtbij: "Goed zo, Daaf! Jammer voor Esther, dat jij niet zo'n neus hebt als Larie." Ik zag daarmee het woord "wipneus" verklaard. Lol bij de girls. David richtte even zijn hoofd op, en peinsde: "Zouden ze ook mijn neus besneden hebben?" De vraag bleef hangen.
David was zijn concentratie kwijt, en hield uiteindelijk maar op. Esther smachtte, de girls wilden elkaar niet ontrouw zijn, en Wiesje had een licht schuldgevoel.
Ze bukte zich tussen Esthers dijen, en ging vastberaden tekeer. Ook met haar wipneus, een maat kleiner dan mijn gok. Esther ging helemaal binnenstebuiten. Wiesje richtte zich weer op, en tot David: "Viermaal daags tien druppels!" David knikte beduusd. Wij vijven hadden lol. Ik gaf Wiesje een bewonderende knuffel, en gaf David in plaats van een troostknuffel een kameraadschappelijke klap op de schouder. Ze kleedden zich aan, en we liepen de weg op. Zes Sheila T-shirts, twee korte broeken, vier korte rokjes.
Blijkbaar ging de mare rond, want we belandden in een stroom mensen die zich te voet en op wielen naar de kroeg begaf. Camping en natuurvriendenhuis van Ton en Saar moesten inmiddels wel verlaten zijn. Uit het zuiden kwam eenzelfde stroom.
Het grappige is, dat wij als muzikanten wel veel publiek van buiten Us Net trekken, maar dat het ons niet herkent. De mensen vóór ons vroegen zich nog af, of wij er wel in pasten. Wiesje en ik deden de Laurel & Hardy. David reageerde op de vraag, en keek bezorgd naar mijn buik. Wiesje deed Esther antwoorden: dat ik er niet met mijn buik in hoefde. Gelach alom. We kwamen de gelagkamer binnen.
Bill en Mina hadden het leuk aangepakt. Op de rand van het podium hadden ze een kamerscherm geïmproviseerd, met daarop aangeplakt de mededeling dat wij muzikanten eerst even moesten bijpraten. Wij verdwenen dus met ons achten achter dat scherm. Daar stond in volle glorie het bankstel, dat steeds vaker in de weg staat. Algemene knuffels, op schoot zitten.
Sheila meldde zich als onze groepsverzorgster, straalde bij het zien van ons aller T-shirts, en nam de bestellingen op. Na het brengen ging ze in een hoekje staan wachten. Wiesje noodde haar op de rand van de fauteuil waarin wij zaten, en sloeg mijn ene arm ook om háár heen. Wiesje is grootmoedig als ze zelf genoeg heeft. En ze wist, dat mijn dubbele hoeveelheid hormonen háár ten goede zou komen.
De boys, inmiddels in Sheila T-shirt met henzelf erop en bermuda, zaten naast elkaar op de tweezits. De verhalen en commentaren werden nogal een herhaling van die middag in de auto. De girls en jaffa's zaten op de driezits, de middelste plaats leeg. Afra noodde Sheila daarheen, maar die verkoos mijn arm boven een volwaardige zitplaats.
Maar de spanning steeg toch wel snel: tientallen, honderden mensen waren hierheen gekomen in de verwachting van een optreden. Wat gingen we doen: HZ, ZH? Sheila zat nog vers in de meetkunde, en stelde voor "HZH". Ze kreeg een knuffel van Wiesje.
We inventariseerden even: Herman op bas, Janneke op slagwerk, Afra op de echte piano, Geert op sax. Dan hadden de jaffa's en wij konijnen de rest te verdelen. David vooral op gitaar, Wiesje vooral op accordeon en keyboard synthesizer, ik vooral op wind controller (trompet-klank), Esther vooral op klarinet. Repertoire: dansbaar. Zouden we dan maar?
Ik had nog een kleinigheidje: Sheila onze T-shirts laten signeren. Sheila snelde weg, en kwam terug met een roze markeerstift. We trokken achtereenvolgens ons shirt uit, lieten haar tekenen, en trokken het weer aan. Sheila had een inval, en liet zich door haar moeder met ons in vers-gesigneerde shirts fotograferen.
We stonden op, schoven onder toejuichingen het kamerscherm en het bankstel opzij, en haalden onze instrumenten uit de berging. Sheila haalde alvast een volgende ronde verfrissingen, bijna huppelend met het blad lege kopjes en glazen. Wij muzikanten wisselden vertederde blikken met elkaar.
Wiesje bespeurde of vermoedde een bobbel in mijn broek, en sleurde me voor een vlugge pijpbeurt naar een hoekje van de berging. De andere zes en Sheila begrepen pas uit mijn wankele tred en Wiesjes stralen wat er was gebeurd. David, die het verhaal over het schaakbord gehoord had vlak nadat het was voorgevallen (dus ver voordat ik Schoonmaak [sex] had geschreven), zei dat hij zijn koning omlegde. "Alfabetisch," verwees Wiesje. Ze moest het Sheila uitleggen. Die werd volgens mij flink vochtig bij de gedachte.
Aart en Bill hadden buiten een beamer en luidsprekers opgesteld, want het was binnen mudvol. Ook bijna het hele dorpsplein zat vol. De tafeltjes maakten plaats voor meer stoelen, de opstelling richtte zich naar het projectiescherm.
Licht aangepast, geluid ingeregeld, camera's gericht, geinig welkomstwoord voor de boys door Bill. en daar gingen we, gezellig met "Indiana" (eerste woorden: "Back home again..."). Het was ietwat vol op het podium, maar het was heerlijk. Esther en Wiesje stonden elkaar indien mogelijk swingend uit te dagen en af te troeven. Wiesje gebaarde steeds "alfabetisch", maar die grap ontging het publiek natuurlijk.
Het werd een set van "slechts" een half uur. Sheila dook weer op, nu in een T-shirt dat ze vers bedrukt had met de groepsfoto. Nu wilde zij handtekeningen. Ze trok achter het terzijde staande kamerscherm het shirt uit, en liet ons tekenen. Ze had inmiddels mooie borsten, en kreeg dat van alle acht te horen. Ze danste weg voor onze bestelling.
Het optreden was echt een krent in een toch verdienstelijke pap. Muzikaal was het geweldig. Om te doen was het nog veel leuker. Weldra werd ieder nummer een stoelendans om instrumenten, zodat allerlei combinaties de gelegenheid hadden om iets leuks, geks of geils te doen.
Wiesje had natuurlijk weer een gek èn geil idee. Ze gaf mij die roze markeerstift, trok al swingend haar rokje uit, maakte het publiek in gebaren duidelijk, dat ze niet het beertjesslipje droeg, maar een gewoon wit, liet mij gaan liggen met de stift in mijn mond, en ging zodanig boven mijn hoofd "stiftdansen", dat ik op het slipje tekende. Het kunstzinnige resultaat was heel abstract, maar daarnaast raakte uiteraard iedereen in hoge sexuele nood. Daarvan geniet zij nu eenmaal.
Ik wedde met mezelf om het vervolg, en won. Wiesje gaf de stift namelijk aan David. Esther wordt in dezen steeds meer gewaagd aan Wiesje, dus de hormonen joegen door de gelagkamer en over het terras. Wiesje hielp mij overeind, en voelde demonstratief de bobbel in mijn kruis. Volgens mij overwoog ze even, om mij op dat podium te gaan pijpen. Maar we werden muzikaal nodig.
Ik zou echt niet meer weten, welk nummer we speelden (Wiesje denkt "Sing, sing, sing"), en het liep inmiddels naar een muzikaal hoogtepunt. (Wiesje, volgens mij was het toch een swing-uitvoering van de "Original Dixieland one-step".) We hadden nu even alle aandacht nodig voor de muzikale wisselwerking, en dus viel er visueel een gat van drie vierkante meter.
Sheila dook erin, en ging in haar eentje op het podium uitzinnig dansen, als een jong hondje dat eindelijk los mag. Ze had een jo-jo bij zich, en betrok die in haar dans. Iemand zette Google erbij. Het dier is op zich bezadigd, maar wel sfeergevoelig. Ze liet zich verleiden om steeds naar die jo-jo te happen. Wij muzikanten begonnen aan een rondgaande chase, maar dan als verheviging van wat we toch al speelden. Sheila volgde de draaiing, Google volgde de jo-jo.
Er kwam geen eind aan het nummer, want niemand wilde dat. Kees wrong zich naar het podium, en wees plagerig naar zijn pols. (Wie draagt er tegenwoordig nog een horloge naast zijn telefoon?) Ik speelde op dat ogenblik gitaar, en deed meteen wat blue notes. Ja, Kees herinnerde ons aan zijn lange blues in "Schoonmaak", en wij waren inderdaad inmiddels heel lang bezig.
David speelde ook gitaar, en antwoordde. Vervolgens sloeg het nummer om in een gitaarduel, zoiets als een tweepersoons uitvoering van "Keep on chooglin'". In een beeldspraak die ik eerder gebruikt heb: er bleek nog een verdieping boven het plafond te zijn.
Er werd niet meer gedanst, zelfs niet door Sheila: iedereen kon alleen nog maar geweldig huiveren. Het duel werd steeds venijniger. Wiesje (op wind controller, wisselende klanken) en Esther (op klarinet) kwamen meekijven. De boys en de girls keken elkaar aan: meedoen?
Maar Janneke was kapotgespeeld, en haar blaas stond op knappen. Ze gaf ons aan, dat ze moest stoppen. Het nummer eindigde dus vrij plotseling, maar wel op een hoogtepunt. Het applaus was zwak, want iedereen was kapot. Het was trouwens inmiddels twee uur.
Wiesje bedankte het publiek, en tijdens een vervolg van het applausje ons (Sheila en Google inbegrepen) met een stevige knuffel. Het groeide uit tot een groepsknuffel, zoals van een sportteam, en viel daarna in de vier paren uiteen. Janneke zag een rij voor de damestoiletten, en mocht in het woongedeelte. Google verdween weer. Sheila vroeg duizelig, of we iets wilden drinken.
Sheila kon geen dienblad meer dragen. Ze kwam met Janneke wankelend terug in het kielzog van Toos, die achter had geholpen, en plofte met een glas wijn (nog geen 16!) bij Wiesje en mij op de rand van de fauteuil. Toos gaf eerst de anderen (ineengezakt op andere delen van het bankstel) hun drankje, en bleef glimlachend bij ons hangen.
"Ik ben opeens blij, dat jij niet van jazz houdt," meende ik. Sheila snapte het niet meteen. "Dan had niemand ons de drankjes kunnen brengen," verduidelijkte ik. Ze sloeg zich slapjes voor het hoofd: "Natúúrlijk!" Toos meldde, dat Bill en Mina hulp hadden van Yvonne en Aart, Grada en Hans, en Kees en haarzelf. En van Sheila. Ze keek vertederd op het meisje neer, en haastte zich terug.
Stil-aan vertrok allerlei publiek weer. Maaike (zo laat nog op!) kwam nu naar het podium, en bood ons allen spekkies aan.. Ze vroeg Sheila "Wat heb jij erin?", en rook aan het glas wijn. Ze trok meteen haar neus terug: "Bah!" Wiesje en ik probeerden in deze lastige houding (op schoot, Sheila ernaast) samen te lachen om die vraag uit Schaapjes [sex]. Sheila kon slechts lachen om de snuit van haar zusje, en wilde van Wiesje weten waarom wij lachten.
Wiesje probeerde uit te leggen, dat het een leuk misverstand was geweest met Frans en Cisca. Die namen bleken voor Sheila al voldoende: ze glansde ondeugend. Ze draaide zich ver om, ging dan maar staan, en keek neer. Ze knielde nu, en bestudeerde de roze tekening op Wiesjes slipje. (Waar was haar rokje eigenlijk? Oh, daar zat ik op.) Ze trok met een wijsvinger wat lijntjes na, en zei zonder ons aan te kijken: "Wat werd ik daar geil van!" Wiesje glunderde: "Wie niet?"
Sheila keek Wiesje onzeker aan: "Mag ik vannacht bij jullie slapen?" Wiesje aarzelde: "We gaan eerst echt slapen. Maar als je moeder het goed vindt..." Sheila kwam moeizaam overeind, en snelde wankelend naar Yvonne.
Even later stonden ze samen bij ons. Yvonne had die blik van toen Aart een optie nam op de locomobiel (in Stoom 4 [sex]): "Bij jullie is ze tenminste in goede handen. Anders gaat ze in deze bui desnoods met vreemden mee naar de camping. Ze is trouwens aan het eind van het schooljaar getest, en ze heeft geen ziektes. Een hele opluchting!" Wij knikten begrijpend.
Yvonne richtte zich nu tot Sheila: "Kom jij me nog een beetje helpen, terwijl zij bijkomen en hun spullen opruimen? Het is echt een gekkenhuis!" Sheila gaf Wiesje en mij een snel kusje, en volgde Yvonne met een onbeschrijflijke mengeling van huppelen en sloffen. Ik gaf Wiesje een extra knuffel.
We dronken onze glazen leeg, en kwamen moeizaam overeind. Instrumenten inpakken en naar de berging brengen. De mede-muzikanten volgden ons voorbeeld. Alles slow-motion, halfhartig, maar zeer eendrachtig.
Om kwart voor drie zaten we (op afzonderlijke krukken) aan de toog :in een overigens inmiddels lege gelagkamer: de muzikanten, de helpers (waaronder nog steeds de vier kinderen), en één bezoeker, een blozende lange jongeman. Hij kwam Wiesje en mij vaag bekend voor.
De jongeman stelde zich voor: Egbert, schoonzoon van de bakker (uit Fietstocht [sex]). Zijn schoonvader had een zwaar verkeersongeluk gehad, was niet meer in staat om te werken, en had hem voortijdig de zaak overgedaan. En aan zijn vrouw Monica, maar die was thuis met de kleintjes, en zou vannacht voor het brood zorgen. Hij had toevallig van ons optreden gehoord van Kees van de camping.
Egbert zocht nu naar muzikale opluistering van de officiële overdracht, op een nader te bepalen zaterdagmiddag en eventueel -avond. Maar de zondagsrust moest in acht genomen worden, en dat zwoele kon hij ook niet maken. Konden wij, of wisten wij iemand die... En wat zou het moeten kosten?
Wij muzikanten, de meeste helpers inbegrepen, keken elkaar aan. Mij leek HZ niet de eerstaangewezen band, eerder rock & roll, nog beter (want minder zwoel) bluegrass. Maar dan hadden Bill en Mina een probleem. Maar van verschillende kanten klonk "Dáár komen we wel uit!"
Wiesje en ik keken elkaar aan. Wij wilden zo'n optreden van Our Country wel meemaken, liefst met Frans en Cisca erbij. En dan bij hen overnachten. Anderzijds was zaterdagavond natuurlijk wel langzamerhand vaste prik voor HZ hier. Wat ik daar nog bij dacht: als Bill en Mina elders zouden zijn, dan zouden ze die vervanging thuis willen betalen, er waarschijnlijk bij inschieten op wat ze van Egbert zouden krijgen, en des te meer gebaat zijn bij hoge omzet thuis. Maar als wij nu eens vooraf naar Frans en Cisca gingen, en van daar tijdig terug naar hier...
Wiesje zag me denken, een probleem en een oplossing zien. Blijkbaar ging het over geld. Maar niks voor nú. Gingen we dan nú aftaaien?
Ik zag háár denken. We zijn nu eenmaal goed op elkaar ingespeeld. Glas leeg? Glas leeg. Sheila? Die sloeg ook gauw haar laatste slok achterover. We namen vluchtig (want moe) afscheid. Algemene verbazing dat Sheila meeging. Maaike wilde dwingend weten waarom. Yvonne zuchtte diep, en keek hulpeloos naar Sheila. Die richtte zich tot Maaike, en verwees naar Speeltuin 2: "Wij gaan kinderachtig doen." Dat werkte, want Maaike wil bij de groten horen.
Bij het licht van mijn hoofdlamp wankelden we naar huis. Eigenlijk was het heerlijk weer om buiten te slapen, maar om ook dat met Sheila te doen...
In de keuken vroeg Wiesje of Sheila nog iets wilde eten of drinken. De wolven een koekje geven dan? Nou, dàt wilde ze dan wel meemaken. Ze kreeg een koekje in elke hand, en liep met ons de donkere tuin in. Ik stopte waar ik goed stond als lantaarnpaal. Bij de struiken zei ze dapper "Woef! Koekje?", en zag twee gestalten overeind komen, snuffelen, en heel voorzichtig de koekjes aannemen. "Sheila is lief!" verklaarde Wiesje. Er klonken twee bevestigende grommen. We gingen weer naar binnen.
Sheila nam de traplift omhoog, Wiesje en ik hielpen elkaar omhoog, een beetje aanstellerig. We hielpen elkaar ook met uitkleden. Sheila schroomde niet.
We namen elkaar op. Sheila was toch echt gegroeid van een klein meisje met een wat voorbarige klok tot een volwaardige (maar nog niet volgroeide) tiener. De eerste keer had ze nog amper schaamhaar gehad, nu was ze geschoren. Ik had uiteraard een stijve, en hormonen die als een geleide motor-agenten de loop van andere gedachten beletten.
Wiesje had me dan nog wel in de berging van de kroeg gepijpt, maar die viltstift-act had uiteraard al tot algehele hormonale mobilisatie geleid. En nu zakte ik zowat door mijn hoeven, had mijn liefste Wiesje en dat lekkere jonkie te bevredigen.
Uiteraard (daar gaan we weer...) overzag Wiesje de toestand. Even met een pot thee in bad? Sheila vond het bad een reuze voorstel, maar had eigenlijk gehoopt op wijn. Ze durfde ervoor uit te komen. Ik wilde zelf eigenlijk geen alcohol. Wiesje zag het, maar kwam ook met een vergelijk: een pot thee, en samen één glas wijn.
Eerst het bad even misbruiken en schoonspoelen.
Gedrieën in een groot bad, midden in de nacht bij het licht van twee theelichtjes, met thee, wijn en olijven. We konden geen leuke "gewone" opstelling bedenken, en waren nu maar dwars gaan zitten: ik in het midden de ene kant op, de meiden te weerszijden tegenover mij. Kleermakerszit zat niet lekker, onderuit met benen op de rand evenmin. Maar het was heel knus, en we konden elkaar goed bekijken en aaien.
Ik hield het niet meer! We verkasten naar het luchtbed op de grond. Wiesje herhaalde de enige spelregel: "Zijn kwakkies zijn voor mij!"
Ze noodde Sheila op het luchtbed. Met kippenvel, priemende tepels en voeten te weerszijden ging ze erop liggen. Ik gaf eerst Wiesje een innige knuffel, en legde me daarna voorzichtig op Sheila. Knuffels, kusjes, tongzoen, mijn tong op rondreis langs haar tepels. Wiesje zat kreunend aan het hoofdeinde met zichzelf te spelen. Als ik even opkeek van Sheila, dan zag ik het grotje waarin ik gevoelsmatig woon. Ik ging verder van huis, naar dat gladgeschoren heuveltje.
Wiesje reikte nu voorover tot een "korte 69". Zij en Sheila gingen aan elkaars borsten tekeer. Ik lebberde Sheila's spleetje open, en voelde met mijn tong de wat verscholen kleine lippen. Ze gingen open, en ik proefde veel sap. Ik bouwde op: dieper met mijn tong, mijn neus erin, twee vingers, drie, vier. Wel uitkijken voor het spiraaltje.
Een blik van verstandhouding met Wiesje. Zij ging weer overeind zitten, en ik gleed bij Sheila naar binnen. Heerlijk! Ik probeerde tijd te rekken, maar mijn hormonen hadden haast. Te spoedig moest ik terugtrekken. Wiesje joeg me het bad weer in, nu in de lengte, en pijpte me onder water. Groepsknuffel, verder aan de thee en wijn. Sheila vond het prachtig: gedrieën één kopje en één glas. Ik echoode: "Kinderachtig doen..." Sheila lachte: "Kijk naar Speeltuin 1, toen ik zo oud was als Maaike nu." Waarschijnlijk dachten we alledrie hetzelfde: ook Maaike bij ons in het bad? Ik boog me voorover naar Wiesje.
We verkasten naar de slaapkamer, met de lichtjes, de thee, de wijn (toch maar een tweede glas) en de olijven. "Lust jij olijven?" vroeg Wiesje. Sheila haalde haar schouders op. "Larie is er gek op!" verkondigde Wiesje, ging op haar rug liggen, en propte er één in haar gleuf. Ik lebberde die tevoorschijn, en bood hem tussen mijn lippen Wiesje aan. Die zoog hem naar binnen, beet de helft ervan af, en tongde die bij mij terug. We toonden Sheila de helften, voordat we die wegwerkten.
Sheila haastte zich om ook te gaan liggen en een olijf naar binnen te duwen. Ze keek glazig toen ze haar helft kon doorslikken. Wiesje lachte: "Wat kan ie dat lekker, hè!" Sheila slaakte een diepe zucht, en greep gauw een volgende olijf. "Om de beurt!" maande Wiesje, en nam voorrang.
Wiesjes olijf, Sheila's olijf. Ik ging op mijn rug liggen, en zei dat ik geen keus had dan te gaan slapen. De meiden vlijden zich te weerszijden tegen mij aan. Ik gaf eerst Sheila een knuffel en tongzoen, daarna Wiesje een langere. Ik voelde twee verschillende handen tussen mijn dijen, en ging op zwart.
Ik werd (nog of weer?) op mijn rug wakker. Er werd met mijn pik gespeeld, welhaast gedobbeld. Ik hoorde Wiesje toegeven "Jij wint!" Ik opende moeizaam mijn ogen.
Wiesje en Sheila zaten op hun knieën te weerszijden van mijn heupen. Wiesje had een variant op een tot de ontmaskering van Dutroux oubollig geachte grap: "Weet je wat het nadeel is van geriatrofilie? Dat je zo lang moet wachten tot ze wakker zijn."
Ik bleef even zogenaamd suf liggen, kwam zo snel als ik kon (oei oei...) overeind, drukte Wiesje voor mijn doen wild op haar rug, en ging verwoed aan het beffen, neuzen en vingeren. Dit was geen vrijen, dit was sexuele afstraffing. Tegen de tijd dat Wiesje begreep wat haar overkwam kon ze nog slechts kreunen. Ze had alle tijd nodig om op adem te komen, terwijl ik Sheila dezelfde behandeling gaf.
Wiesje wilde net weer iets zeggen, toen ik Sheila op adem liet komen, en bij Wiesje naar binnen ramde. Van dik hout zaagt men planken! Al snel trok ik terug, liet niet Wiesje pijpen, maar ging op mijn rug liggen, en trok mezelf de laatste slagen af. Mijn buik lag vol spatjes. Ik wrong een arm onder elke meid door, en kiepte hen zowat naar mijn buik. Ik schraapte mijn keel, en zei schor: "Goedemorgen, dames. Ontbijt is klaar!"
Wiesje keek Sheila aan: "Zie je wel: je moet ze gewoon even jennen!" Ze trok boven mijn buik een scheidslijn, en noodde Sheila om haar deel op te likken. Het hogere deel, want ze wilde aansluitend zelf de bron van dat lekkers schoonlikken. Even later lagen ze nasmakkend in mijn armen. Sheila was nog beduusd, maar Wiesje lag alweer stunts te bedenken.
Eens zien, hoe lang ik haar vóór kon blijven: "Ja, die andere punten staan nog op de agenda. Welke volgorde hadden jullie gedacht?" Wiesje keek Sheila aan: "Jij hebt een positieve uitwerking op hem: zo bijdehand is hij anders nooit!".
Ik wilde het voortouw houden: "Dan schors ik nu de vergadering voor een plaspauze."
We verkasten naar de badkamer. De meiden bleken al één voor één te zijn geweest terwijl ik sliep. Sheila mocht mijn slappe besturen, terwijl Wiesje dan maar deed alsof ze plaste. Ik liet Sheila mijn pik in de knijpzuigfles afspoelen. Ze vond het geweldig om hem er in te leiden, en Wiesje geilde des te meer op de aanblik. Ik voorvoelde een korte oplaadtijd.
We gingen hand in hand terug naar de slaapkamer, naar het bed. Ik hernam: "Had ik al goedemorgen gewenst?". Vervolgens greep ik Wiesje voor ongeveer onze gewone ochtendknuffel, tongzoen, tepelbehandeling en alweer een mond-op-gleuf beurt. Korte eindknuf, en over naar Sheila voor een vergelijkbare behandeling. Wat lag ze te genieten! Wiesje zette intussen het koffie-apparaat aan.
Sheila was verzadigd, maar ze wilde wel graag de hoofdprijs: een neukbeurt. Wiesje knikte goedig: "Hij kan straks wel weer. Maar vertel eens over je avonturen!"
Eigenlijk lieten de avonturen van Sheila zich kort samenvatten. Iedere man die haar aanstond (dus minstens brugklasleeftijd) had ze in zich gehad, maar iemand met wie ze gelukkig zou kunnen worden had ze nog niet gevonden, Wiesje knikte begrijpend: "Anders kende ik die waarschijnlijk ook wel."
Dat gaf een boeiende wending: de meiden beseften opeens, dat ze wellicht veel mannen allebei gehad hadden. Wiesje filterde op Amsterdam-Oost, waar Sheila bij Yvonnes ouders woonde, en Sheila filterde op kunstzinnige figuren. Het werd geen gesprek voor mensen met vooroordelen zoals "mannen zijn nu eenmaal jagers, en vrouwen moeten kuis thuiszitten". De meiden hadden inderdaad allerlei bedgenoten gemeen. Het begrip "alle leeftijden" kreeg een onverwachte invulling.
Ik ging koffie inschenken. Twee mokken, want op de onvermijdelijke vraag "Wat heb jij erin?" antwoordde Sheila "Suiker en melk!" Wiesje en ik moesten weer lachen.
Ik voelde me alweer een beetje opgeladen. Dat was voor Sheila, dus nam ik nu Wiesje maar vertrouwd mondeling onderhanden. Sheila kwam vingers tekort bij de aanblik.
Daarna dan toch Sheila zelf. Helemaal binnenstebuiten. Daarna lieten we haar met mijn halfstijve spelen. Wiesje gaf aanwijzingen over wat leuk was en wat mij opwond. Sjonge, gepijpt worden door Sheila terwijl Wiesje aanwijzingen geeft! Het werd rap tijd voor de finale. Ik gleed bij Sheila naar binnen, probeerde kalm-aan te doen, en kwam in haar klaar bij haar zoveelste hoogtepunt. Wat jammer, dat ze nog zoveel korter was dan ik! We rolden om voor naspel.
"Dit krijg ik anders in mijn eentje, een paar keer per dag," pochte Wiesje. Sheila tijgerde over mijn buik omhoog, keek me in de ogen, en vroeg vroegwijs: "Heb je niet een jonger broertje of neefje voor me?" Wiesje verbeterde: "Achterneefje! Hij had je opa kunnen zijn!" Sheila keek Wiesje aan, haar tepeltjes priemend naar mijn kin: "Ik heb er al veel gehad, maar die van mijn leeftijd zijn ècht waardeloos. Dan maar een oude, net zoals jij."
Wiesje knikte bedachtzaam: "Jij bent er tien jaar eerder achter dan ik. Maar anderzijds kun je die broekies nog een beetje africhten. Hoe dan ook, zoek er nou eerst eentje waarvan je denkt, dat je er over tig jaar nog naast wakker zou willen worden. Als die niet kan neuken, dan kun jij het hem heus leren."
Verder verliep de dag zoals gewoonlijk., Een beetje zoals voorheen met Afra erbij, maar het verschil in leeftijd, opvoeding en geaardheid was wel duidelijk.
We hadden geen brood in huis, dus Sheila mocht voor de brunch kiezen tussen witte bonen en macaroni. Ze keek ons verwachtingsvol aan: "Kun je er geile dingen mee doen?" Wiesje haalde haar schouders op: "Waar een olijf past, past ook een boon of een elleboogje. Maar wat moet je nou met tomatensaus in je gleuf? En waarom moet hij altijd lebberen? Weet je misschien ook iets voor ons om te lebberen?"
Sheila zag wel mogelijkheden: "We laten Larie op zijn rug liggen, we scheppen iets op zijn buik, en wij likken het op, en likken meteen aan zijn lul." Ik wierp tegen, dat mijn buik bol was, niet hol. Sheila keek me belerend aan: "Eigenlijk zou jij toch aan de lijn moeten doen. Neuk je wel genoeg?" Wiesje zat op de kast: "Er is geen vacature, als je dat bedoelt." Sheila deed luchtig: "Dan kies ik witte bonen."
Na het eten moest ik mijn krachten weer verdelen. Wiesje en ik waren moe doch voldaan, maar Sheila had nog iets: vroeger was ze in slaap gevallen met haar duim in haar mond. Hoe zou het nu zijn met mijn slappe in haar mond? Wiesje was wel benieuwd. Zij ging op haar zij langs de rand van het bed liggen, ik op mijn rug tegen haar aan, Sheila dwars, met haar hoofd op mijn onderbuik. Ze sabbelde dromerig. Mijn hormonen raasden door mijn lichaam.
Aan het eind van de middag moesten we toch opstaan. Met ons drieën onder de twee douches, aankleden, en de straat op. We liepen met Sheila mee naar haar huis, vertelden Yvonne dat ze lief was geweest, en gingen naar Ab om onze boodschappen.
Wiesje schreef het volgende hoofdstuk, over Sheila [sex].
Het optreden van Our Country bij Egbert werd vastgesteld op zaterdag over een week. Wiesje en ik zouden Frans en Cisca vrijdag op de hei ontmoeten, bij hen thuis overnachten, zaterdag naar de bakker lopen, en na het optreden terugliften met de groep om zelf te kunnen optreden in Het Internetcafé. Herman stelde zijn pick-up ter beschikking, maar ging niet mee: Our Country bestond immers uit zes mensen, tevens het aantal dat vóórin de auto past. Wiesje en ik moesten dus bijvoorbaat bij de instrumenten en apparatuur achterop.
Sheila had de woordloze gedachtenwisseling tussen Wiesje en mij natuurlijk gemist, maar wilde zo'n bezoek aan de herdertjes en het optreden bij de bakker beslist meemaken. Dat mocht. Dennis leek trouwens wel achterdochtig te worden inzake de bezigheden van zijn grote zus. Hij was óók wel benieuwd naar het optreden, en kreeg de toezegging dat hij met de groep mee mocht, indien er nog voldoende plaats zou zijn achterop de auto.
Het werd vrijdag, na een nacht die velen in de tuin op op hun zeil hadden doorgebracht. Wiesje en ik hadden uiteraard in de houtwal gelegen. We stonden bij zonsopkomst op, ontbeten in bad, en liepen naar het huis van Aart en Yvonne. Voor ons doen vroeg, maar Aart is zoals gezegd een doener, had zijn nieuwe ochtendritueel met Yvonne (geënt op het onze) doorlopen, en de enige met uitslaapneigingen, Sheila, stond uiteraard al op de uitkijk, in kort rokje en eigen T-shirt met Wiesje en mij erop. We belden de herdertjes voor hun positie.
Uiteraard was de kudde ergens tussen ons en de schaapskooi, zodanig dat we tegen de avond ruimschoots binnen konden zijn.
Zodra we redelijkerwijs onzichtbaar waren vanuit Us Net moest er wat kleding uit. Wiesje en ik hielden een T-shirt aan tegen de zon en de rugzakken, en sandalen voor het lopen. Sheila vond het prachtig, en paste zich meteen aan. We zagen een touwtje tussen haar benen. Wiesje en ik wisselden een blik, en Wiesje verklaarde: "Dat kost je een mogelijke beurt van Frans." Sheila keek mij ontsteld aan. Wiesje hernam: "Wees gerust, hij beft zelfs tegen de stroom in." Ik gaf Sheila een knuffel. (Het zou vermeldenswaard zijn, als ik Wiesje niet óók een knuffel zou geven.)
Diit was anders dan een ritje met Chot, en vóór donker thuiszijn! We liepen hand in hand voort, af en toe stoppend voor knuffels en een slok water. We zagen samen in, dat we geen water moesten verspillen aan hygiëne. Daarom moest Sheila vaginaal genoegen nemen met beperkt gevinger. Als troost mocht zij van Wiesje mijn eerste kwakje sinds ons vertrek inslikken. Ze wist dat gebaar op volle waarde te schatten. Als dank droeg ze stevig bij aan de pogingen om mij een stijve te bezorgen, waarmee ik dan Wiesje een extra beurt kon geven. Wiesje en ik vonden de redenering mooi gevonden, en het begrip Sheila-logica was geboren.
Uiteindelijk bereikten we de kudde. Rugzakken af. Frans haastte zich om vóór de begroeting onze undress-code te volgen, en Cisca toonde dat ze onder haar jurkje niets droeg. De hond wist ook wel, waar die moest ruiken en likken. Wiesje en Sheila slaakten een gilletje. Sheila wilde dat ik keek of haar tampon nog goed zat. Wat is ze toch griezelig assertief!
Wiesje greep domweg een schaap vast, ik legde Sheila er ruggelings op, zij legde haar benen over mijn schouders, en ik deed een proefles verloskunde. De tampon zat nog goed. Ik vingerde haar knopje tevoorschijn, en likte het. Het schaap blaatte, ik zei dat ik niet op háár viel, en Frans moest zowat kokhalzen van die gedachte en van Sheila's vloeien.
Frans heeft wel macho-neigingen. Hij wilde stoer zijn door weer wat blonTjesgrappen te vertellen, maar Sheila is (net als Cisca) lichtblond. Ze liet hem één mop uitvertellen, en deed een boekje open over de domheden die zij inmiddels zelf van mannen had ervaren, en alleen al het aantal mannen deed Frans inzakken. Dit stoeipoesje had klauwen! Cisca, Wiesje en ik genoten.
Toen Cisca blijkbaar vond, dat Frans' lijdensbeker aan waterboarding deed denken, trok ze haar jurk uit, haalde Frans aan, en ging op de jurk liggen. Frans op haar. Wiesje ging zijn verrichtingen met Sheila bespreken. Dat werd hoofdstuk twee van de lijst domheden ("... en die man was zó geliefd bij die talloze vrouwen die hij gehad had, zei hij, maar hij wist niet eens dat een vrouw..."), onderbroken door patronale uitroepen ("Frans, je ziet toch, dat ze... Waarom dan...?"), en uiteindelijk de verzuchting: "Larie, laat jij eens zien hoe het moet!".
Volgens mij wenste Frans Sheila naar de Mokerhei. Hij kon slechts hopen op missers van mij bij Wiesje. Maar dit werd misschien wel de beste vrijpartij die we met publiek gehad hadden. Intussen ratelde Sheila maar door over wat ik allemaal goed deed ("Kijk Frans, Larie weet nu dat Wiesje..., en daarom gaat hij nu..."). Ik vond het zelf teveel eer, maar Wiesje gaf Sheila gelijk. Cisca had het er moeilijk mee, maar ik moest dit Wiesje onder het naspel (zij boven) influisteren.
Wiesje kwam meteen overeind, legde de ene hand op Sheila's schouders, de andere op die van Frans, en zei: "Sheila, ik denk dat Frans met belangstelling kennis heeft genomen van jouw ervaringen en aanwijzingen, maar hij heeft ook andere eigenschappen die Cisca belangrijk vindt. Ze zijn dol op vrijen, maar ze moeten óók samen geld verdienen."
Sheila leek schamper te willen antwoorden. Inmiddels had ik een verhoopt slimmigheidje bedacht. Ik verklaarde, dat ik trek kreeg, en graaide in mijn rugzak naar brood. Meteen had ik iedereen aan het eten. Maar de truc was, dat ik bij Sheila's rugzak een geur van pindakaas had geroken. De smoelplak deed zijn werk, en snoerde haar de mond. Wiesje gaf me verstolen een compliment, maar Sheila doorzag nu mijn opzetje. Ik kreeg moeizaam een paar scheldwoorden naar mijn hoofd, maar er sprak bewondering uit. Groepsknuffel.
Geleidelijk begaven we ons naar de schaapskooi. Onderweg deed Cisca zich ook door de hond nemen. Sheila zweeg, maar ze keek ontsteld. Ze wachtte tot de hond klaar was en Cisca weer stond, stapte op Frans af, had zijn slappe in een handomdraai stijf, en bood die aan Cisca aan. Frans wilde waarschijnlijk niet zo kort na de hond, dus Cisca pijpte hem. Ik miste de geestdrift eigenlijk, en Wiesje dacht waarschijnlijk hetzelfde toen ze in mijn hand kneep. Sheila keek het aan met een houding alsof Cisca haar bromfiets niet gestart kreeg.
Tegen zessen waren we er dan. Schapen in de stal, hond in de keuken, wij vijven bloot in de woonkamer op de bank. Ik met Wiesje op schoot, Sheila tegen mij aan. Ik probeerde met twee handen vier dijen te strelen.
We hadden iets meegebracht: een pak rijst, groente voor een prutje, en een fles vruchtenbrandewijn. Sheila had ook iets: één Frans en Cisca T-shirt met opgenaaide geslachtsdelen. "Volgende keer een tweede, als jullie willen!" Het paste beiden, het stond beiden. We gingen samen eten koken.
De tennistafel was bestoft, maar de kracht waarmee Frans twee batjes greep was onmiskenbaar. Hij en Cisca tegen Sheila en...? "We kunnen afwisselen," vond ik. Wiesje had andere gedachten. Ze pijpte me leeg ("Dan heb ik dàt vast binnen, en word ik niet afgeleid."), en stelde zich naast Sheila op. Met "Geef de jeugd een kans!" veroordeelde ze mij tot de bank.
Wiesje en Sheila bloot aan het smashen - na één potje 21-12 had ik alweer een stijve. Wiesje wees het Sheila. Die vond dat zij ertoe had bijgedragen, dat het háár beurt weer was, en pijpte me leeg. Ik viel flauw.
Ik kwam bij van geroezemoes, krijgsraad: hoe ze mij naar de zolder moesten krijgen. Wiesje bespeurde mijn bijkomen, en vroeg of Sheila straf verdiend had. Ik stelde het vonnis uit tot boven.
Ja, naar boven! Eerst maar gereedmaken. (Daarom zei ik ook niet "klaarmaken", Wiesje!) Eerst wij drieën naar de douchecel. Sheila trok de tampon uit. We keken er samen naar: verwaarloosbaar weinig bloed. Het was ook de laatste dag. Ik waarschuwde, dat de douche waarschijnlijk alleen koud water gaf. Geschrokken plasten de meiden gewoon op de toiletpot, wel lekker wijdbeens. Daarna probeerde ik de douchebak in te plassen. Een grote en een kleine vinger drukten mijn stijve omlaag, maar dat maakte het des te moeilijker.
Uiteindelijk ging ik maar weer op handen en knieën plassen, zeepte me in, en spoelde me razendsnel af. Wiesje stond klaar met de handdoek, en droogde me snel af. Ook zij en Sheila douchten snel, maar Sheila spoot zich ook van binnen schoon. Ik droogde beiden af. Voldaan gingen we naar boven, met op verzoek alvast wijn en glazen. Sheila vroeg vergeefs om olijven. Frans en Cisca hadden iets te giechelen in de douchecel, en kwamen even later ook naar boven, De hond jankte mismoedig.
We dronken de wijn bij het licht van theelichtjes. Sheila wilde de po èn toiletpapier dichterbij onze matras hebben. Daarna zwichtten wij voor de tirannen genaamd hormonen, en doofde het licht. Tijd voor de keet.
Sheila riep, dat ze sterretjes zag. Wiesje gaf toe, dat het een heldere dag was geweest. Frans vroeg, of wij een goede dakdekker wisten. Sheila vroeg misprijzend, wie er nou op een dàk geilde. Cisca vond, dat Sheila de pot op kon. Sheila zei, dat die nu dichtbij genoeg stond, maar dat ze nog niet hoefde. Wiesje wilde ook een theelichtje bij die po, want ik zou er zo lekker op geilen.
Over geil gesproken! Wiesje en Sheila deden olleke-bolleke op mijn stijve, ze lieten mij raden van wie ik bepaalde lichaamsdelen voelde - en uiteraard voelde ik grondig.
Frans kwam met een luide zucht klaar. Sheila vroeg aan Cisca, hoevaak zij nu net klaargekomen was. Cisca zweeg. Sheila kende blijkbaar een oude grap, en vroeg even later: "Vertel me niet, dat je nog steeds aan het tellen bent." Frans zei, dat Cisca langzaam telde, blond zijnde. Sheila wist de toiletrol nog te liggen, en Frans' hoofd ermee te raken. Frans gooide die onhandig terug, en het ding viel ritselend de trap af. De hond gaf een korte blaf.
Wiesje en ik werkten met Sheila de driepersoons uitvoering van ons programma af, aangepast voor hetero Sheila in plaats van lesbische Afra. Alweer twee keer klaarkomen, en na de tweede keer was ik van de wereld totdat het duidelijk dag was. Wiesje gaf me een opgeluchte knuffel. Sheila merkte op, dat Wiesje mij wel àfbeulde, en ging weer liggen "duimzuigen". Wiesje en ik gingen aan het tongen, en weldra zat ze op mijn gezicht.
Sheila wist me intussen weer een stijve te bezorgen, bood Wiesje die aan, en nam zelf Wiesjes plaats in. Ik likte haar binnenstebuiten, maar kon in deze stand mijn neus niet gebruiken. Wiesje kreeg mijn kwakje te slikken, maar vond dat ik pas beneden opnieuw zou mogen klaarkomen.
Frans en Cisca hadden al een ochtendlozing van Frans achter de rug, en keken belangstellend toe. Cisca ging op de pot, wat ons allen opwond, en daarna Frans, wat mij niet opwond. Daarna hadden zij weer puf voor een tweede keer scoren. Cisca stak haar tong uit.
Wiesje en Sheila keken elkaar aan, de Laurel & Hardy in ontkennende uitvoering. Ze lebberden mijn slappe toch maar weer stijf, en daarna reed Sheila mij af.
Het was echt tijd om op te staan. Frans en Cisca gingen ons voor naar beneden. Wiesje ging voor mij uit, klaar om mij op te vangen, Sheila volgde oplettend, klom weer naar boven, en donderde al onze bagage de zoldertrap af. Daarna fladderde ze zelf luchtigjes omlaag.
Ik was te slap om te ontbijten, maar we hadden wel iets van een uur te lopen. Wiesje smeerde brood voor onderweg, belde Mina, en bereikte dat wij op de heenweg opgepikt zouden worden. Ik keek duizelig toe, hoe er weer gepingpongd werd.
Er werd getoeterd. We kleedden ons snel aan. Ik wees Sheila op de aanstoot die haar T-shirt zou kunnen geven, en ze had gelukkig een neutraal bij zich. Frans en Cisca liepen mee naar buiten. Ze moesten uitleggen, waarom Wiesje en Sheila mij ondersteunden. Knuffels alom, behalve van Dennis, en daar gingen we. Frans en Cisca hadden wel mee gewild, maar vonden de kudde belangrijker. Of wilden ze onbespied kunnen vrijen?
De bakkerswinkel was feestelijk versierd, er waren allerlei baksels. Egbert stelde ons voor aan Monica en de kleintjes. We zeiden de oude bakker en zijn vrouw gedag. Wiesje zei, dat ik eigenlijk een warme douche nodig had, en dat zij en Sheila me moesten kunnen opvangen als ik weer duizelig werd. Monica wees goedig de weg naar hun badkamer. We kwamen er na een half uur alledrie duizelig uit. Sheila verklaarde, dat er niets ging boven een hete douche. Monica knikte niet-begrijpend. Wiesje en ik gaven Sheila een krachtloze knuffel.
We kregen een driezitsbank terzijde op het podium, en ploften erop. Mina en Bill keken elkaar hoofdschuddend aan. Wiesje verklaarde, dat wij op zich best wilden helpen, maar dat we onze krachten wilden sparen voor vanavond. We lagen met ons vijven in een deuk, terwijl de andere vier groepsleden ons dom aankeken, en Dennis verbeten hielp met de geluidsinstallatie. Sheila grabbelde in haar rugzak, en haalde triomfantelijk de roze markeerstift tevoorschijn.
"Stop maar in je hol!" vond Wiesje. Sheila keek om zich heen, zag ons drieën onbespied, ritste de gulp van haar korte broekje open, schoof haar slipje omlaag, en stak de stift in haar gleuf, de schrijfkant boven. Mina kwam aanlopen, en Sheila maakte, dat alles weer fatsoenlijk oogde.
Toespraken en muziek gingen grotendeels langs ons heen. Bill heeft het optreden vastgelegd met verschillende webcams, waaronder één op onze bank gericht. Gelukkig pas na het bovenstaande ingeschakeld... We ogen vooral uitgeteld.
Het optreden zelf moet spetterend zijn geweest, met veel spontaan line dancing van het vele publiek. Wiesje verklaarde later bij het zien van de opgenomen beelden, dat ze het graag had willen meemaken. Egbert en familie waren zeer tevreden over de muziek en over de aandacht, zei Egbert in een slotwoord. Bill vestigde de aandacht op zijn kroeg en op de wervelende muziek die hij er die avond verwachtte. Kees van de camping getuigde lovend, en belde demonstratief Ton. Hij ontwaarde Wiesje en mij op de bank, en wees het publiek erop, dat gezonde voeding broodnodig was.
Monica snelde op ons toe met boterhammen, als ware zij moeder Klinkhamer. We wilden ook wel iets bijdragen, sprongen na twee happen op, vroegen de verblufte band om een toegift, en improviseerden gedrieën een dansje op het podium. Mina zag er wel brood in (ja, ja...), en maakte dat het instrumentale nummer ruimte kreeg voor een geroepen refrein "Brood van Egbert, lekker en gezond!" We dansten het podium af, en vroegen publiek ten dans. Mijzelf moet je zoiets nooit vragen, maar dit bleek een schot in de roos. Sheila had weldra weer een hond om mee te dansen. Deze sprong niet naar een jo-jo, maar naar brood met kaas.
We moesten stoppen. Het publiek wilde warm eten, de afdeling Us Net wilde op tijd terug voor het waarschijnlijke eigen avondprogramma. Ook Wiesje, Sheila en ik hielpen inpakken. Dennis bleek na enig rondkijken in gesprek met een leeftijdgenoot. Wiesje en ik wisselden een blik. Sheila wilde uitleg, maar ik zei, dat niet alles uit te leggen viel. Achterop de auto probeerde ze Dennis uit te horen. Hij deed zijn best om onzichtbaar te worden. Wij drieën begonnen een melig spelletje "Ik zie wat jij niet ziet". Het had steeds betrekking op Dennis.
Tegen achten waren we terug bij de kroeg. Het terras zat vol. Kees (de Jonge), Teun, Bob en Marie zaten net buiten de ingang van de kroeg blues te spelen. Er liepen microfoonsnoeren naar binnen. (Ja Wiesje, ze kwamen later weer met drankjes naar buiten lopen.) Peter reed de pick-up behoedzaam langs ijlings opzijgeschoven tafeltjes naar de achterkant, naar de berging. Met ons negenen losten we de spullen. In overleg met Herman, die uiteraard tot het invallende personeel behoorde, bleef de auto daar staan.
Wiesje en ik gingen naar huis: even een uurtje voor onszelf. Sheila wilde mee, en begon te schreeuwen en te stampvoeten. Dat werkt bij ons averechts...
We hadden het brood nog dat Wiesje bij de herdertjes gesmeerd had. We maakten er wat snelle soep bij, en aten dat in bad. Daarna toch even een biecht in bed, en we waren weer gesynchroniseeerd. Terug naar de kroeg.
Opschudding: Sheila had met een mes in haar polsen staan krassen. Ze zat nu thuis op haar kamer, vastgebonden in een stoel, met Dennis als bewaker. Wiesje en ik liepen met Yvonne erheen, haar van weerszijden ondersteunend.
We keken op Sheila neer. Ik voelde me aangewezen om te spreken: "Lieve Sheila, soms krijg je niet wat je wilt. Als je nog één keer geweld gebruikt, tegen jezelf of een ander, dan heb je het bij Wiesje en mij verbruid. Begrepen? - Begrepen?" Ze bleef zwijgen, en keek me bliksemend aan. Yvonne wendde zich af, en ging snikkend door de knieën. Wiesje en ik troostten haar, en keurden Sheila geen blik waardig. Dennis hernam grimmig zijn wacht.
Het publiek was deels ook geschokt, maar als geheel toch echt aan HZ toe. We gingen spelen, maar het duurde lang, voordat Wiesje en ik tot de sfeer konden bijdragen.
Om middernacht ging de blues weer verder. Wiesje en ik liepen met Aart en Yvonne een stuk naar het viaduct, tot de toegang tot Veldzicht. We zaten er een tijdje te zuchten: hoe moest dit verder?
Opeens keek ik (in het donker) Wiesje aan: "Weet je nog met Bobbie?" Wiesje knikte, haar hoofd op mijn schouder: "Ja, zoiets. Maar hoe?" We hoorden Aart en Yvonne smachten naar deze oplossing.
Ik vroeg: "Aart, herinner jij je, dat die Bobbie iemand achterna vertrok. of dat dat paard dat jij gerepareerd had opeens weer genezen was?" Uiteraard wist hij dat. Ik hernam: "Dat, en sommige andere dingen, hadden te maken met iets wat je 'geloof' kunt noemen - maar voor ons werkelijkheid is. Zegt de naam Aphrodite jullie iets?" Yvonne vroeg verbaasd: "De Griekse godin van de liefde???" Ik knikte, al kon ze dat niet zien. Yvonne verzuchtte: "Als je denkt, dat die kan helpen... gráág!"
Wiesje ging blijkbaar rechtop zitten, en prevelde: "Lieve Aphrodite, zou je ons alsjeblieft willen helpen met Sheila?" Er verscheen een vrouwengeur, en een Wiesje en mij vertrouwde stem vroeg: "Wat wil je dat ik doe, Wiesje?" Wij begroetten haar, en Wiesje legde uit: "Ons vriendinnetje Sheila, een dochter van Yvonne en Aart hier, heeft zich haar armen opengekrast omdat ze niet wéér met ons mee naar huis mocht. Hoe kunnen deze lieve ouders ooit rust hebben, als hun dochter met geweld haar zin, vooral haar sex, wil doordrijven? Kun jij maken, dat Sheila zich niet zo afgewezen voelt als ze haar zin niet krijgt? - Zeg ik het zó goed? Ongeveer het omgekeerde als wat ik bij Bobbie vroeg."
Aphrodite dacht of overlegde blijkbaar even. Toen sprak ze: "Ja, dat kan. Luister! we gaan naar haar huis. Aart gaat naar boven, stuurt Dennis naar diens kamer, maakt Sheila los, en laat haar met hem naar beneden komen, omdat er bezoek is." Aart en Yvonne stamelden een bedankje. We haastten ons naar hun huis. Ik had Wiesje aan mijn rechterhand, maar zo te voelen Aphrodite aan mijn linker.
Zo gezegd, zo gedaan. Aart kwam achter Sheila de trap af, de spaarzaam verlichte huiskamer in. Ze was verbaasd om Wiesje en mij te zien, maar meer nog de gestalte die aan mijn linkerzijde flauw zilverachtig oplichtte. Aphrodite sprak: "Lieve Sheila, ik ben Aphrodite. Wiesje heeft mij gevraagd om de ongerustheid van jouw ouders weg te nemen. Kijk mij aan!"
Sheila keek, viel op haar knieën, en liep zo op haar ouders toe. Knuffels en tranen. Toen richtte Sheila zich weer tot Aphrodite, en zei: "Dank je wel, Aphrodite. Ik zal het nooit meer doen" Ze richtte zich tot Wiesje en mij: "Dank je wel. Ik vind het heel lief, dat jullie mijn ouders zo hebben geholpen. Ik hoop, dat ik jullie vriendin mag blijven." Groepsknuffel. Daarna een warm afscheid van Wiesje en mij, en toen vervaagde de godin.
Ik gaf Sheila kusjes op de krassen. Ze zei zachtjes: "Dit verdien ik niet!" Ik hielp haar opstaan, en omarmde haar: "Vergevingsgezindheid en barmhartigheid zijn deugden. Hopelijk kun jij ze ooit aan anderen betonen." Ze knikte, en drukte zich tegen mij aan. Ik maakte er weer een groepsknuffel van.
Zachte voetstappen op de trap. Dennis kwam aarzelend de huiskamer binnen. Sheila liet hem naast haar in de knuffel delen. Hij onderging het onwennig.
Best vermoeiend, zo'n groepsknuffel. Wiesje en ik zeiden zachtjes gedag, maakten ons los, en verlieten het huis. Midden op straat gaven we elkaar een eindeloze tongzoen. Te strak omarmd om prettig te lopen strompelden we naar huis.
In de huiskamer zetten we verse wijn, olijven en nootjes op de kast, en kropen bloot in de hangmat. We fluisterden "Dank je wel, Aphrodite!", en verloren ons in liefkozingen. We hoorden nog net een wijnglas aangestoten worden.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).