Laatste wijziging: 2022-06-04 (technisch), 2009-05-24 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Als een gevoel in je opkruipt, dan is het goed om er een uitlaat voor te hebben. Ik heb de blues, daarom heb ik de Bluesjes: met Aart op basgitaar, zijn oudste zoontje Dennis op drums, en Teun op sologitaar. Zelf doe ik zang, slaggitaar en mondharmonica.
Teun is nog niet genoemd. Hij woont naast mij, ook alleen, dichter naar het kanaal toe. Hij is volgens mij de oudste inwoner van Us Net: rond de zeventig. Hij bemoeit zich met niemand. Hij speelt blues of hij luistert blues. Je kunt niet met hem praten, maar als je hem vraagt om op zekere tijd op zekere plaats te zijn, dan is hij er, mèt gitaar en reservesnaren.
Soms gaan ik naar hem toe, gitaar bij me. (De mondharmonica heb ik altijd bij me.) Dan spelen we tot we erbij neervallen, maar hij komt nooit naar mij toe.
Larie komt soms wèl naar mij toe (zie Week 52), zowat als enige. Dan spelen wij óók de blues. Hij zegt (zie Heidefeest 2), dat hij niet wist dat Teun een instrument speelde. Nee, hij kon Teun amper gezien hebben, en dan zonder gitaar.
Maar Teun ken gitaar spelen als geen ander. De blues, alleen maar de blues. Want Teun heb de blues, ik heb de blues. Aart niet, kleine Dennis ook niet. Dat gezinnetje ken zó de televisiereclame in. Larie heb wèl de blues, en daar snap ik nou geen ruk van. Moet je kijken: Verjaardag [sex] - man, ik had een stijve, daar kon ik bottleneck mee spelen! Ik ben naar Teun gegaan, en we hebben tot de tweede ochtend de blues gespeeld. Tegen die tijd was hij alweer een paar keer opgepompt en leeggelopen. Hoe ken je dan in vredesnaam toch de blues hebben?
Het toeristenseizoen is net weer begonnen. Bill wil nu soms levende muziek: als hij denkt dat het omzet brengt. En dan komt ie vaak bij ons uit, want Teun en ik kennen altijd, en Aart en Dennis kennen vaak - al moet Dennis wel op tijd naar bed. Dan gaan Teun en ik als duo verder.
Laatst ging het een keertje anders. Ik was druk aan het stoken geweest. Vind ik de vraag van Bill of we kennen komen, en de melding dat het niet meer hoeft. Ben ik toch even wezen kijken. Wat denk je? Zitten Larie en zijn mokkel de blues te spelen! Hij op gitaar, zij op keyboard (orgel). Klonk eigenlijk best goed, dus ik bleef even in de deur staan. Hij zag me, en gebaarde met twee vingers naast zich, dat Teun en ik erbij konden komen.
Ik heb mijn gitaar gehaald en Teun, en we zijn erbij gaan zitten. Inmiddels was dat meissie met piano second line gaan spelen, "Mess around". Larie zat er met gillende hoge opdrijvers mooi tegenin. Hij wenkte me, en ik nam ze van hem over op mondharmonica. Toen Teun ingeplugd was gingen we tegen mekaar in spelen. Volgens mij was het voor Teun de eerste keer dat hij New Orleans speelde, maar dat was niet te horen.
Larie was gauw zijn basgitaar gaan halen. Toen ie terugkwam stond de hele tent te hossen. Ja, en dan ken je niet doorgaan met de langzame blues die Teun en ik altijd spelen. Gelukkig had Larie goeie ideeën: "Rollin' and tumblin'", "I got my mojo working", dat Muddy Waters spul. Hij stuwend bassen, die meid op piano, en Teun en ik kregen alle ruimte. Man, het liep tegen middernacht, en het werd steeds drukker!
Aart kwam erbij, zonder Dennis. Hij kreeg Laries basgitaar, en die pakte zijn toeter. Hij ging er tenorsax op spelen. De boys kwamen ook, maar niet om te spelen. Ze hosten mee in de meute, en maakten gebbetjes met Larie en zijn mokkel. Bill en Mina kwamen handen tekort in de bediening, en Ab moest bierwacht spelen. Om twee uur in de nacht kwamen er mensen van de campings noord en zuid naar ons toe gefietst!
Maar het werd wel tijd voor rustiger nummers. Dus Teun zette iets in, en dan vielen wij in. Die meid zat weer op orgel, nu met zo'n hitsige Hammond- en Leslie-klank. Iedereen aan het schuifelen, en volgens mij werd er buiten of in de kerk flink aan sex gedaan: dan zag je de koppeltjes weer terugkomen, een glaasje bestellen, en weer verder schuifelen. Ik kreeg hoogtevrees bij de gedachte aan het zwarte gat waarin ik straks zou vallen.
Rond vier uur moesten we even pauzeren. Platgespeeld, Aart moest naar zijn vrouw, Teun moest een snaar vervangen. Komen er twee vrouwen naar mij toe, toeristen. Kwamen zeggen dat ze Teun en mij zo goed vonden spelen. We raakten gezellig aan de praat. Gaan die stiekemerds weer met z'n tweeën aan de langzame blues, Larie terug op gitaar. Te luid om overheen te praten, dus even later stonden Teun en ondergetekende met wildvreemde vrouwen te schuifelen op de blues van Larie en zijn mokkel. Vreemd gevoel, maar wel lekker natuurlijk!
We hadden het niet zo in de gaten, maar om zes uur waren wij vieren de laatste gasten, en Larie en zijn mokkel hadden (hoorde ik later) twaalf uur gespeeld. En Bill en Mina waren òp. Dus de tent ging dicht. Zijn die vrouwen met Teun en mij mee gegaan naar mijn huis. Nu weet ik eindelijk weer hoe het voelt, een vrouw naast je. Ik hoop dat ze weer van zich laten horen...
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).