Laatste wijziging: 2022-06-03 (technisch), 2022-06-03 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Bij Afra - Onder ons - Bij de boys - Sessie - Naspel
Na Bloot 3 [sex] bleven we met ons vijven naar elkaar toe trekken. Omdat Geert en Herman "in zuid" wonen, en Larie en ik naast Afra "in noord", kwamen de boys dus meestal naar ons toe. Hoe rot je je ook voelde (Afra dus), dit was altijd lachen en je goed voelen.
Het waren meestal een-tweetjes tussen Larie en Afra, gevolgd door uitsmijters van Herman en soms een snedige relativering dáárop van Geert. Dan zei ik weer iets gewoons, bijvoorbeeld wie er nog koffie wilde, en dan kwam de vòlgende waterval. Inmiddels schroomden de stellen niet om zich soms even terug te trekken om te "schilderen", zoals ook Larie en ik het nu plagend noemden.
Maar opeens viel mij op, dat ze eigenlijk allemaal ook wel aan muziek deden. Dus dat zei ik maar eens, toen ik tussenbeide kon komen. Tot mijn verbazing vielen ze stil. Ze keken elkaar en mij peinzend aan.
Larie bekeek het zoals gewoonlijk opbouwend, maar zag beren op de weg. Want Afra zou weinig zijn zonder bladmuziek, en de jongens zouden juist vooral improviseren. Gelukkig ontstond er geen discussie over wat er beter zou zijn, of zo. Afra meldde, dat ze natuurlijk wel akkoorden kon spelen, ook zonder blad. Maar dan moesten die wel even genoteerd worden. Larie vroeg, of ze zo'n rijtje letters als "C-E7-A7-A0" kon lezen. "A0" zei haar niets, maar "Adim" wel. Iedereen zuchtte opgelucht. "Hou je wel van jazz?" vroeg ik. Afra knikte "mits niet te modern".
Afra op piano, Geert op sax. Herman speelt contrabas. Larie en ik overlegden. Hij wéét meer, maar ik hóór volgens hem beter. We kunnen allebei uit verschillende instrumenten geluid krijgen. "We hebben geen drumstel," zei Larie. "Hebben wij op zolder," zeiden Geert en Herman tegelijk. Ze lachten elkaar toe. "Jij gitaar? vroeg Larie mij, "dan ga ik wel drummen."
We waren in onze geestdrift iets anders vergeten: de afstand noord-zuid is heel groot als je bas en drums of een piano wilt vervoeren. Maar gelukkig hadden de boys ook een keyboardje.
Nu het repertoire nog. We zaten bij Afra voor de deur, na wat begonnen was als theevisite. Larie pakte zijn PDA, en zocht op ons netwerk. Hij maakte een speellijst van wat hem voor ogen stond, te beginnen met wat van die spirituals die iedere jazzmuzikant wel kent. Terwijl wij luisterden (naar het eigenlijk te zachte geluid) haalde Larie bij ons twee flessen vruchtenwijn, Château Kees, en bij Afra binnen wat glazen.
Hij had net een eerste ronde ingeschonken, toen Kees zelf voorbijkwam. Die knikte goedkeurend, aanvaardde dankbaar ook een glas, en ging naast Afra op de tuinbank zitten. Ik zag hoe ze zoveel mogelijk afstand nam. Kees merkte het niet. Hij begreep dat er geluisterd werd, en luisterde dus mee. Al gauw zat hij met handen en voeten te swingen. Herman en Larie keken elkaar aan, en knikten.
Toen we een kwartier of zo hadden zitten luisteren zette Larie de muziek stop. "Is dat wat?" vroeg hij Afra. Ze knikte verstrooid, en keek naar Kees' schoot. Kees had Laries blik gevolgd, begreep uit de vraag waarover het ging, en zag Afra's blik. Plus dat ze helemaal in de verste hoek van de bank zat. Er trok een wolk over zijn gezicht, even leek hij zijn eigen vader, nee, grootvader.
De swing was weg. Kees boog naar zijn schoenen, en volgens mij viel er een traan. Ik keek Afra aan: "Mag Kees met ons meedoen?" Afra keek strak, blijkbaar in tweestrijd. Ik trok haar haar huis in, naar de keuken. We gingen aan een hoek van de tafel zitten.
"Ben je bang voor hem?" - "Misschien..."
"Bang dat hij je aanrandt?" - "Bijvoorbeeld..."
"Luister, schat. De énige hier die kans maakt op aanranden ben ik. En van mij mag hij meedoen." Afra gaf zich gewonnen: "Okee..."
We gingen terug naar buiten. De muziek speelde er weer. Afra keek Kees aan, plofte midden op de bank, en vroeg "Wat speel jij?" Kees bloosde: "Mag ik drummen?" Geert keek verschrikt naar Larie. Maar die glansde: "Dan neem ik de wind controller."
Die wind controller van Larie is een synthesizer, maar het toetsenbord is vervangen door een soort saxofoon waarin je moet blazen. Leuk veelzijdig ding. Hij noemt het zelf trouwens doorgaans zijn toeter. Larie zag me denken. Ik zat zowat tegenover hem, dus hij kon me niet aanhalen. Hij tikte met zijn voet de mijne aan, en zei: "We kunnen afwisselen."
Sorry als ik blijf herhalen, maar waar vind je dat: zo iemand die jouw gedachten leest en er meteen in meegaat?
De volgende vraag was: wanneer? Het antwoord hing in de lucht: vanavond. Herman zei het zo: "Ik heb jambalaya gemaakt. Wie wil, kan meeëten."
Larie en ik vielen als vegetariërs af, en we hadden iets anders in gedachten. Kees had meteen zin. Hij vroeg, wat je daarbij het beste kon drinken. Bier? "Wacht effe!"
Aller ogen waren nu gericht op Afra. We zagen haar moeilijk slikken. Toen richtte ze zich tot Larie en mij: "Tot straks dan."
Ik hielp haar om alle vaatwerk en stoelen naar binnen te brengen. Binnen gaf ik haar een stevige kus. Ze glansde, en duwde mij voor zich uit naar buiten om af te sluiten. Met hun vieren liepen ze snel weg, Afra aarzelend naast Kees.
Larie gaf mij meteen een stevige knuffel: "Goed gedáán, meis!" We haastten ons gearmd naar ons huis. Éérst naar boven!
Na een vluggerdje gingen we samen aan het eten koken, iets snels: macaroni. Larie bedacht iets, belde Herman, en vroeg (behalve of het smaakte) of ze soms óók versterking hadden voor electrische gitaar en wind controller. Nou, ze hadden een mengpaneel, maar verder alleen een basversterker.
Dat werd sjouwen, maar ik zag hem op dreef komen. Hij haalde de muziekspullen uit een vergeten gangkast, en pakte uit de bijkeuken een steekwagentje. Het steekwagentje kan op twee of vier wielen. Larie koos voor twee, laadde zijn knots van een basversterker en zijn kleine gitaarversterker erop (vraag niet hoe!), propte zijn toeter en een muziekstandaard in zijn grote rugzak. (Oei, daar zat nog brood in van een paar dagen geleden). Daarna was er nog de electrische gitaar in koffer. Larie keek snel naar snoeren en snaren, propte nog wat snoeren in zijn rugzak, en vroeg of ik de gitaar wilde dragen.
De mallerd! Laadt zichzelf op als Chot, en vraagt of ik enkel die gitaar wil dragen. Natuurlijk is dat lichter (en op die afstand zwaar genoeg), maar ik wil die oude lieverd straks wèl in goede staat weer thuis hebben! Ik grijnsde hem toe: "We kunnen afwisselen." Hij grijnsde terug, liet mij even de steekwagen voelen, en ik zei losjes "oeps!". We gingen.
Een mooie zomeravond, net na het eten, dus iedereen zit buitenshuis aan de koffie, en Het Duo (we hebben heel wat bijnamen, maar laat ik het neutraal houden) sjouwt het dorp in de lengte door, gebukt onder muziekspullen. Ik hoorde heel wat kopjes snel neergezet worden, en veel verslikt gehoest.
Ik keek niet om, maar ik voelde een slow-motion posse opbouwen. Geert en Herman wonen voorbij Aart en Yvonne, dus kwamen we ook langs Albert. Die riep "Hé, Larie - en Wiesje! Pak dan mijn heftruck toch!" Larie keek hem aan. Ik kon het niet zien, maar ik kèn de bijbehorende vermoeide glimlach.
We sjokten de laatste meters. Larie liet zijn rugzak afglijden. Ik keek hem aan, zag hoe moe hij was, en beval: "Op de terugweg pak je Alberts heftruck!" Hij knikte, maar was het volgens mij niet van plan.
Binnen hadden ze in de huiskamer ruimte gemaakt. Afra probeerde te wennen aan de lichte aanslag van het keyboard, Kees was energiek het drumstel aan het opbouwen, Geert zette een nieuw riet op zijn tenor saxofoon, Herman schonk koffie. Mjammie, chocoladetruffels!
Larie laadde af. Hij zette de basversterker (groter dan die van Herman) voor mij neer, het gitaarversterkertje voor zichzelf, en begon snoeren aan te leggen. Ik nam nog een truffel in mijn mond, en pakte de gitaar uit. Inwendig was die nog goed gestemd - en zelfs met het keyboard!
Larie had zijn toeter inmiddels ook speelklaar. Hij blies, kreeg een saxofoonklank, keek Geert aan, en schakelde om naar trompetklank. Geert had nog nooit van een wind controller gehoord, en kwam ogen en oren tekort. Larie zette het instrument terug naar saxofoon, en gaf het hem: "Licht blazen!"
Geert hield zich in, maar Afra viel zowat om. Daarna probeerde hij even een paar riedels en de uitdrukkingskracht. Toen gaf hij het dromerig terug aan Larie. Die maakte er weer een trompet van.
Inmiddels was Kees zich het drumstel eigen aan het maken. Je kon zien, dat hij het eerder gedaan had.
Larie probeerde de leiding te nemen: "Laten we vooral niet te hard spelen! Kees, kijk hoever je komt met brushes. Kent iedereen 'When the Saints'? In F. A-one, a-two, a-one-two-three-four..."
Larie speelde de melodie, Geert speelde er wat tegenin, Kees en Herman zaten meteen in the groove, Afra speelde akkoorden alsof ze bij elke maat een gebakje moest uitkiezen, en ik had meteen al kramp van de barré grepen.
Na twee choruses gaf Larie Geert de solo. Die begon ingehouden, maar kreeg de ruimte, kwam los, en kreeg bijpassende begeleiding van Herman en Kees. Herman glom, alsof hij met zijn bas aan het vrijen was. Geert keek naar mij. Ik nam met een knik de solo over.
Ik worstelde me de zestien maten door, maar het ging. Nòg een chorus! Ik keek Herman aan. Ook die nam met een knik over. Afra viel vanzelf stil.
Ik zag Larie vragen, of zij ook wilde soleren. Ze knikte. Herman zag het, en schakelde over op ingehouden begeleiding. Ik speelde zachtjes door. Afra had een manier van begeleiden die ze volgens Larie aan Schubert ontleende, maar er was muzikaal niks mis mee!
Larie zette zijn toeter aan de lippen, keek waarschuwend naar Kees, en begon een chase: om beurten vier maten. Daarna wendde hij zich van Kees af, en improviseerde een chorus zonder breaks. Toen keek hij de kring rond, bukte zich een beetje, en speelde ingehouden de melodie. We volgden hem. Hij haalde uit, en we gingen op volle kracht door een tweede slotchorus.
Kees speelde daarna een break, en gehoorzaam speelden we weer die laatste vier maten. Nog eens. En toen op aangeven van Kees nog eens vertraagd, alsof de Saints op hun tandvlees liepen. Uit! We keken elkaar triomfantelijk aan: niet slecht voor zo'n eerste keer!
Van buiten klonk een groot applaus. Geert maakte een wijds gebaar, en de tuindeuren zwaaiden open. Minstens twintig man!
Larie boog zich naar Afra. Die knikte hoopvol. "Tin Roof blues. Bes." Ik weet, dat Larie het verse kent, maar hij sloeg het over.
Geert kreeg weer de eerste solo. Hij had een lang verhaal te vertellen, maar het was de moeite waard! Larie ging hem ondersteunen met liggende tonen. Ik probeerde daar een tweede stem bij te vinden.
Geert en Larie keken naar mij, dus ik tokkelde erop los. Larie gebaarde met een middelvinger op en neer. Oh ja! Ik ging minder noten spelen, maar wel veel opdrukken. Het klonk meteen een stuk gelikter.
Na twee choruses gaf ik door aan Larie. Die had inmiddels een mute op zijn trompetklank gezet, en neuzelde voor zich weg. Hij keek Kees aan, en schudde van nee. Toen ging hij op dubbele snelheid spelen, terwijl wij dat juist niet deden. Grappig!
Hij gaf door aan Afra. Die had de truc van de blue third op de piano ontdekt, en was die nu aan het verkennen. Het klonk lekker, maar wel een beetje geforceerd. Na twee choruses keek ze Herman aan. Die maakte een chase met Kees.
Larie rondde af met twee slotchoruses. Buiten ontlaadde zich een applaus.
Larie voerde heel geleidelijk de complexiteit van de nummers op, en begon Afra te voorzien van spiekbriefjes. Die zou ik eigenlijk ook moeten hebben. Dus draaide ik in gedachten de rollen maar om: ik liet Afra in de maat akkoorden spelen, en probeerde zelf bij Larie en Geert aan te sluiten.
Iedereen vond dat een goed idee. Maar na een paar nummers keek ik Larie aan, met een wikkelend handgebaar. Hij grijnsde: "Ja, we kùnnen wisselen!" We ruilden van plaats. Larie wees me een spiekbriefje met de nummers van de klanken op de toeter.
Ik had geen geschikte melodieën in mijn hoofd, dus ik liet Geert voorstellen doen. Herman gleed meteen van zijn barkruk, en toverde een microfoon op standaard tevoorschijn. Klik!
Geert keek naar buiten, waar inmiddels tussen de vele mensen ook veel flessen zichtbaar waren, boog zich naar Afra, keek dan naar Herman. Mij en Larie werd niets gevraagd, maar misschien was dat een blijk van vertrouwen.
Larie keek naar de microfoonstandaard, en liet mij liplezen "alt sax". Ik programmeerde die klank.
Afra leek de kring rond, en begon beschaafd met "Buona sera". Herman deed Louis Prima's zang na. Geert deed Sam Putera's sax break, en opeens waren we wild.
Buiten was bij de eerste maten een vlaag van opruimwoede ontbrand, en zodra wij op tempo waren werd buiten flink gedanst. We speelden, we speelden...
Albert had zich opgeworpen als ... nou ja, hij vulde onze glazen steeds bij uit flessen van buiten.
Maar na die wilde set kwam een rustige. Herman gaf me kippenvel met "Black and blue".
Uiteindelijk schoten ons geen nummers meer te binnen. Toen greep Afra haar kans, en gaf een verpletterende set van nocturnes op piano en fuga's op orgel (zij het zonder pedalen). We hoorden het ademloos aan. Toen was voor ons de koek op.
Maar buiten begon een uitgelaten sessie Iers en Folk. We namen onze glazen mee naar buiten. "And it's no, nay, never... no, nay, never, no more...".
Larie trok een makkelijke stoel uit de kamer naar de tuindeuren, plofte erin, en trok mij ruggelings op schoot. Ik draaide mijn hoofd opzij, en gaf hem een likje op zijn neus. Hij liet met een vlug gebaar mijn borsten stuiteren, en reikte in diezelfde beweging door naar zijn glas. Ik onderschepte het, en nam zonder te kijken een slokje. Tomatensap!!!
Hij schudde van het lachen. Dat voelde prettig tussen mijn dijen. Ik kneep mijn ogen dicht tegen een eerste straal zonlicht.
Ik werd wakker in die stoel. Larie sliep nog onder me. Overal lagen mensen te slapen of wakker te worden. Geert en Herman waren geluidloos aan het opruimen. Er ging een telefoon. Geert nam op, luisterde, keek naar mij, en zei "Ja, kan wel."
Een minuut later was iedereen wakker. Albert reed de tuin binnen met zijn heftruck, een grote pallet op de vork. Hij tilde de muziekspullen van Larie en mij erop (en achteraf was er niets teveel of te weinig!). Daarna grepen Herman en hij onze stoel, en tilden die met de nog steeds slapende Larie en met mij er ook op. Herman gaf me een vlug kusje, en Albert gaf gas. We hobbelden met een gevaarlijke snelheid naar ons huis. Daar zette Albert de pallet plompverloren voor de deur, stak zijn hand op, en tufte weg.
Ik bleef maar op Larie zitten, ietwat opgelaten. Maar ik grijnsde toen Afra ons met flitslicht fotografeerde. Pas tegen de middag werd Larie wakker. Zo sloom had ik hem nog nooit meegemaakt! Maar na een kop koffie duwde hij me de trap op. Van onder het slaapkamerraam klonk Afra's stem: "Weten jullie wel, hoe laat het is?"
Naschrift van Larie in 2022: (1) PDA toegevoegd aan het Namenregister. (2) Ik heb heel lang niet begrepen, dat een electrische gitaar altijd wel een effect behoort te hebben, toch minstens een overstuurde buizenversterker. Ik hàd al in 1979 wel enkele effectpedalen.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).