Laatste wijziging: 2022-06-07 (technisch), 2009-05-24 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Thee - Maal - Voorspel - Spel - Naspel
Moet dat nou? Dat vroegen Bill en ik ons af bij het lezen van Wiesjes Bloot 5 [sex]. Ja, ik heb in het Begin gemeld hoe wij elkaar gevonden hebben. Misschien had ik erbij moeten zeggen, dat we heel gelukkig zijn met elkaar, want zo is het. We zijn alleen minder opzichtig in ons geluk dan Wiesje en Larie, en misschien ook minder afhankelijk van elkaar. Nòg wel, want wij denken wèl serieus over kinderen.
Het zal tijd worden, want we lopen tegen de veertig. Maar als we na gedane arbeid samen in bed liggen, dan zijn we echt hondsmoe, en als 's morgens vroeg de wekker voor mij gaat, dan moet ik ook echt opstaan. In het weekeinde kan ik zorgen voor ontbijt in bed, en ik mag voor Wiesje en Larie hopen dat zij het even gezellig hebben als wij dàn. Ik schrijf dit uitdrukkelijk mede namens Bill.
Larie noemde het al (in Schnabbel): wij hebben hen te eten gevraagd. Dat is niet niks: we hebben Geert en Herman bereid gevonden om een zaterdagavond in de kroeg in te vallen, maar we betalen hen wèl. Duur etentje, maar anderzijds zijn we elke dag open, en zouden we bijna voor het geld gaan leven. Trouwens, het seizoen is voorbij, en het was niet slecht. En mede dankzij deze vier mensen hebben we geen klanten teleur hoeven stellen.
Die zaterdag kwamen ze inderdaad even na vijven aanbellen aan de huisdeur. Weten we meteen dat die bel nog werkt. Ja, wat moet je voor ons meebrengen? Niet wéér een fles Château Kees. Wiesje had weer eens een vlaai gebakken, en ze hadden een veldboeket meegebracht. Ik vermoed, dat ze die bloemen hebben geplukt in wat zij hun rimboe noemen. Een mooi boeket, dat wij niet zo een-twee-drie zelf zouden kunnen plukken.
Laat ik het maar meteen verklappen: we wilden hen nu eens laten zien, hoeveel wij om elkaar geven - en dat mocht op seks uitdraaien. Dus ik droeg een T-shirt, een kort rokje en geen beha, Bill een T-shirt en een korte broek. Larie had een lange broek aan, maar dat was de uitzondering. Zij ploften neer op de tweezitsbank, dus gingen Bill en ik naast elkaar op de driezits zitten. Wiesje had alles meteen door, Larie misschien ook.
Zij mochten gezellig een thee uitkiezen, ik hield Bill dat veldboeket zowat in zijn neus. Bill had een nieuw aperitif, en liet het mij proeven. Wiesje liet Larie proeven, en dronk daarna mee uit zijn glas. Het werd al klef! Wij gingen flensjes bakken. Zij vroegen of ze konden helpen, belandden sowieso in de keuken, en gingen samen een bak sla maken. Onze privékeuken is al krap voor twee personen, dus het werd aardig intiem met vier. Gelukkig draaide de wedstrijd om liefde, want ieders erogene delen werden ook onbedoeld door iedereen bij herhaling geraakt.
Ik had een plagerijtje bedacht: de rechthoekige eettafel te dekken voor ons aan de lange zijden, voor hen aan de korte zijden (dus ver uit elkaar). Maar Larie zei meteen, dat het hem veel gezelliger leek als we twee aan twee aan de lange zijden zaten. Ik keek Bill vragend aan. Wiesje zag het, en veranderde brutaalweg de opstelling. Uiteraard hadden zij gelijk, maar we wilden ze nu eenmaal plagen.
Onder het eten kwamen zij op voorsprong (zoals Wiesje het zou uitdrukken), want zij lieten elkaar alles liefdevol proeven, en wij kenden uiteraard alle beleg voor die flensjes en de ingrediënten van de sla.
Bij de koffie ná (weer in de zithoek) dachten wij te kunnen inlopen door Wiesjes vlaai aan te snijden (die ik Bill dan kon laten proeven), maar Wiesje vroeg Larie schijnheilig hoe haar herziening van het recept had uitgepakt. Uiteraard vond hij het een vooruitgang. Vervolgens bemerkte Wiesje theatraal dat ze juist de experimentele vlaai had thuisgelaten.
Ik dacht hen nu te kunnen ontmaskeren, maar Wiesje zei grijnzend dat ze zich had vergist. Larie dacht al dat er maar één vlaai was gemaakt. Wiesje keek ontzettend beteuterd, en uiteraard moest ze flink geknuffeld worden. Ik werd opgewonden bij de aanblik, en Bill reageerde daarop door mij te knuffelen. Larie keek zo triomfantelijk als ik hem nog nooit heb gezien, en zei dat hij met die opmerking toch maar veel had bereikt. Bill en ik bloosden, Wiesje vond het nodig om hem hartstochtelijk te bedanken.
Het ging maar door (achteraf precies anderom als wanneer ze met Afra of de boys conferences improviseerden): Larie maakte een zogenaamd onschuldige of domme opmerking, Wiesje reageerde heftig, en hij had iets goed te maken of een compliment te maken. Wij kwamen amper nog aan het woord, maar Bill zag de kans dáárvan. Hij trok mij tegen zich aan, en deed alsof we naar een show zaten te kijken. Dat voelde heel lekker, en we hebben er zo zelden tijd voor. Ik gaf me er graag aan over.
Bill dacht een probleem te voorkomen door de koffie tot zelfbediening te verklaren. Larie kwam achter Wiesje vandaan overeind, en begon ons bij te schenken. Volle bakken, dus daarna was er nog één Haags bakje voor hen beiden - en intussen moest ik overeind komen om onze kopjes te pakken.
Zij hadden dus dat ene kopje, en gingen het irritant liefdevol verdelen: jij een theelepeltje, ik een theelepeltje. Uiteraard waren de laatste drupjes niet met een lepeltje te vangen, dus sloeg Larie ze achterover, en liet er een paar uit zijn mond in die van Wiesje vallen. Ze haalde hem aan alsof hij haar leven had gered. Ik werd enorm geil bij de aanblik, dus zaten Bill en ik elkaar steeds ongeremder te knuffelen.
Wiesje zat het stralend aan te kijken. Ze had inmiddels haar schoenen uit, en zat dwars bij Larie op schoot, Laries ene arm om haar middel, de andere hand op haar blote dijen - en uiteraard gingen beide handen een stoute kant op. Bill en ik beseften, hoe geremd wij waren vergeleken bij deze twee.
Wiesje begon lijzig tegen Larie, dat ze deze koffie toch wel erg lekker gevonden had, en dat ze het jammer vond dat die nu op was. Ik voelde Bills spieren (half onder me) spannen. Larie monsterde ons, keek Wiesje onvoorstelbaar teder aan, en zei zachtjes dat er misschien wel bij te zetten was. Daarna wendde hij zich tot ons, vroeg of ze nog meer koffie zouden mogen hebben, en dat hij eventueel wel wilde helpen zetten. De gluiperd!
Bill vroeg, of ze misschien toe waren aan iets anders. Aller ogen waren gericht op kwatta, want bij haar weet je nooit. Ze ging rechterop zitten, nog steeds dwars op schoot, en vroeg, als een politieman die beschuldigd wordt van tunnelvisie, wàt dan. Château Kees? Prachtig! En Larie een Tripel Kees? Nee, de smiecht sloot zich aan bij Wiesjes keuze. Bill en ik keken elkaar aan, en gaven ons gewonnen.
We stonden moeizaam op. Ik pakte vier wijnglazen uit de kast, Bill haalde meteen maar vier flessen uit de kelder. Hij trok er twee open, en zette voor hen en voor ons één neer. Hij nam niet de moeite om hen in te schenken. Wij proostten, ik inmiddels ook dwars op Bills schoot, maar zij deden samen met één glas - en dan nog zo klef mogelijk.
Het was inmiddels tien uur, en eigenlijk hadden we nauwelijks méér gepraat dan over het weer. Al die tijd zocht ik naar een aanleiding om over "flinterdun" te beginnen. Een schooljuf en een kroegbaas/conferencier die al vijf uur het onderspit delven tegen vooral deze zelfverklaard onzekere nymfomane en haar weinig assertieve woordgrappenmaker...
Alsof ze het voelden aankomen! Wiesjes T-shirt hing inmiddels over haar rokje. Laries rechterhand ging over haar rug maar onder dat shirt op weg naar haar rechterborst. Terwijl zij het glas vasthield nam hij de onderzoom van de voorkant van haar shirt tussen duim en wijsvinger, en zij kopte in: "flinterdun".
Het woord bleef hangen, en ze keek haast uitdagend rond. Larie had nu de zoom van haar jeansrokje tussen zijn vingers. Hij vond er blijkbaar een vlekje, en ging dat zodanig met zijn linkerduim zitten wegkrabben, dat het toch al korte rokje beduidend opkroop, de rest van de linkerhand eronder. Ik zag haar tepels rijzen. Ik voelde dat Bill het ook zag. We zochten naar woorden, bijna naar adem. Wiesje legde haar hoofd tegen Laries schouder, zó dat ze me nèt nog kon aankijken, en vroeg: "Heb jij wel eens een vlek in je rok?"
Bill greep de voorzet aan, en ging met zijn rechterhand aan de gang. (Wiesje en ik zaten dezelfde kant op, dus in spiegelbeeld.) Wiesje keek strak naar mijn borsten, zag ondanks mijn opwinding geen tepels prikken, en vroeg grofweg of ik het niet lekker vond wat Bill deed. Laries rechter wijsvinger priemde naast haar rechtertepel door haar shirt. Hij mompelde "flinterdun", en zei luidop tegen Wiesje, dat het bij ons misschien dik aan was. Nou ja, hij bedoelde...
Wat gebeurde hier? Bill en ik hadden deze konijnen uitgenodigd om hen te tonen, dat wij veel van elkaar houden. Nu zaten zij ons al uren uit te dagen en op te winden. Waar ging dit heen, en wilden we dat?
Ik kon me niet meer inhouden, en trok mijn T-shirt uit. Mijn tepels stonden heus stijf, en ik toonde dat triomfantelijk. Dat was teveel voor Bill. Hij ging er meteen met beide handen en zijn mond opaf. Maar zodra ik naar de onderzoom van mijn shirt greep, had Wiesje haar shirt beet, en zij had het sneller uit dan ik. "Eindelijk," zuchtte ze.
Uiteraard was Larie bedacht geweest op die beweging. Zijn rechterhand speelde onverstoord met haar rechterborst, zijn linkerhand... zijn linkerhand was binnen! Hij zat haar in gezelschap met lange halen te vingeren! Bill wist even niet, wat hij nu moest doen. Mijn slipje zat nog netjes, en ik wist niet of ik het opzijgeschoven wilde hebben. Ik draaide me met mijn rug tegen Bills borst, zijn knieën tussen de mijne. Bill had nu gewoon één hand voor elke borst, en dat voelde heerlijk.
De deur naar de gang stond open, maar er werd geklopt. We keken verschrikt op. Herman had een vraagje over de kroeg, en hoe lang stond hij al toe te kijken? Wiesje kon hem niet zien, herkende zijn stem, gleed van Larie af, en vloog hem om de hals alsof ze hem doodgewaand had. Hij beantwoordde de liefkozing even innig, en liet Wiesje zodanig naar de grond zakken, dat haar borsten door zijn handen gleden. Ik heb verdikkie al moeite om mijn borsten aan de dokter te laten zien!
Inmiddels stond Larie klaar voor een vergelijkbare begroeting. Bill en ik hapten naar adem, en gingen netter zitten - voorzover dat met blote borsten mogelijk is. Terwijl Larie en Herman elkaar langzaam loslieten vroeg Wiesje aan ons, of wij Herman kenden. Herman kwam aarzelend naar ons toe, met uitgestoken hand. Bill en ik stelden ons aarzelend voor, intussen koortsachtig denkend. Daarna liep Bill met Herman mee naar de kroeg. Bedenktijd!
Bedenktijd? Verloren tijd! Wiesje had nu ook haar rokje uit, en verklaarde dat ze het niet prettig vond om in een bevlekt rokje op visite te gaan. Ze trok zonder toelichting haar sokjes uit, en droeg nu nog slechts een dun wit slipje (zoals op dat Heidefeest), duidelijk nat tussen de benen. Aansluitend trok ze Larie zijn schoenen en sokken uit. Hij zuchtte dat hij het zo warm had, en ze trok hem doodleuk zijn broek en T-shirt uit. Ook hij zat nu nog slechts in een slipje. Het omspande een grote bobbel.
Wiesje, die net aanstalten maakte om weer op zijn schoot plaats te nemen, greep met één hand om de bovenrand van die slip, maar dan zo, dat ze binnen met vier vingers veel raakte, voelde de stof, en stelde zakelijk vast: flinterdun! Vervolgens ging ze schrijlings op Laries schoot zitten, zoals ik daarnet. Laries handen konden overal bij, en dat deden ze!
Bill kwam weer binnen, nam verwilderd de toestand op, plofte naast me neer, en sloeg zijn bijna volle glas wijn achterover. Wiesje gleed naast Larie. Zijn rechterhand was zichtbaar bij haar rechterborst, haar linkerhand streelde een groot deel van zijn lichaam, maar je wist nú al waar die zou eindigen. Hij keek dromerig naar Wiesje, zij keek oplettend naar Bill. Bill sloeg een arm om mij heen, onze achterstand vergrotend. Volgens mij fantaseerde hij over Wiesje. Heel vergeeflijk! Wiesje liet de spanning oplopen.
"Doen jullie het wel eens?" vroeg ze uiteindelijk onomwonden. Bill kleurde diep, en ik waarschijnlijk ook. "Het is héél belangrijk voor een goede relatie," doceerde ze parmantig. Bill gaf zich met een diepe zucht gewonnen: "Wil je 't zien?" Het was een retorische vraag, maar ze zei "graag". De vier flessen waren leeg, dus Bill haalde zuchtend vier volle, en ging ons voor, de trap op naar de slaapkamer. Gelukkig had ik die wel opgeruimd en het bed verschoond.
Bill regelde de wijn, ik sloeg het bed open. We kleedden ons uit - en uiteraard stonden zij eerder naakt. Zij wachtten tot wij het bed op zouden duiken. Ik voelde iets van macht, en wachtte op hèn. Wiesje voelde met een teen of het water (het bed, dus) koud was, meldde Larie geestdriftig dat het "precies goed" was, liet zich ruggelings vallen, en trok hem bovenop zich. Hij gleed ook meteen in haar. Ze omhelsde hem vurig, sloeg haar benen om hem heen, en hij ging flink tekeer. Bill en ik hadden wel onze handen op elkaars goede plaatsen, maar we stonden verbijsterd te kijken. Wiesje wenkte ons met één arm: "Kom erin! Het is héérlijk!" We lieten ons zakken, en begonnen onzeker aan een voorspel.
Larie ragde een tijd door, maar liet zich op het laatst door Wiesje pijpen. Daarna draaiden ze totdat hij op zijn rug lag, en zij soixante-neuf bovenop hem. Ongelooflijk, zoals hij nu lag te lebberen! Wat Wiesje intussen deed kon ik niet zien. Bill deed zijn best, ik deed mijn best, maar het wilde niet. Bill verslapte steeds, of gleed eruit.
Wij lagen nog te schutteren, toen Wiesje Larie weer half-stijf had voor een tweede ronde. Ze ging op haar knieën staan, zijn heupen ertussen, keek ons ietwat meewarig aan, en vroeg of ze moesten helpen. Helpen! Ik voelde een lichte verontwaardiging, maar Bill rolde moe van mij af - naar hen toe. Wiesje greep zijn pik, en begon flink te sjorren. Larie liep om het bed heen, en begon mij te vingeren. En hoe! Wiesje maande "Komt ie!", Larie maakte plaats, en Bill landde op mij, nog net op tijd voor een gezamenlijk hoogtepunt.
Inmiddels lag Larie weer op Wiesje, volgens mij ook erin, maar ze lagen nu alleen maar te liefkozen. Ze hoorden en voelden ons klaarkomen, keken beiden op, en Wiesje verklaarde "Zie je wel!". Larie trok zich aan het voeteneinde terug, en begon Wiesje adembenemend te beffen en te vingeren. Afwisselend had hij een pols en zijn neus binnen. Na wat hoogtepunten van Wiesje reeg hij haar weer aan het spit, en deed het bed angstaanjagend kraken. Hij kwam alwéér, en liet haar op zijn buik liggen, nog steeds in haar. Ze richtte zich met priemende tepels half op, keek mij aan, en zei "Lekker, hè?"
We lagen even bij te komen. Toen gingen wij douchen, daarna zij. We kleedden ons allemaal aan, en gingen weer beneden zitten. Netjes zitten. Maar Laries hand streelde alweer over Wiesjes dij. Ze aaide die hand, en zat gedachteloos met haar andere hand aan haar tepels. Het shirt ertussen was "inderdaad flinterdun".
We zeiden geen van allen meer wat. Bill en ik waren verwilderd en moe, Wiesje glansde alsof de volgende beurt nabij was, en Larie leek vooral in gedachten. Toen twee van de vier verse flessen leeg waren stelde Wiesje voor om ons alleen te laten. Dat leek mij het beste. Ze bedankten ons met een korte geile knuffel, nodigden ons uit voor een tegenbezoek, en verdwenen binnendoor naar de gelagkamer.
We zaten nog een kwartier te zitten, en namen toen één fles en twee glazen weer mee naar de slaapkamer. We kleedden ons weer uit, ploften op het bed, en rolden in elkaars armen. Bill fluisterde hees: "Wat is er gebeurd???" Ik sjorde hem bovenop me, en fluisterde: "We moeten nog veel oefenen!"
Beneden hoorde ik Wiesje en Herman boven alles uit schateren. Bill snurkte.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).