Laatste wijziging: 2022-06-04 (technisch), 2009-05-24 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Voorbereiding - Ronde - Sirtaki
De fietstocht [sex] van Wiesje en mij had iets losgemaakt. Allereerst een overdaad aan flauwe grappen over "twee dagen voor een ommetje", "zware bepakking voor een lichte reis" en sex onderweg. Maar ook wel iets van bewondering, want de anderen waren zelfs niet op de gedachte gekomen. Ten derde had het bij Bill geklikt. Toen op een avond Kees (van de camping) en Ton (van natuurvriendenhuis en camping) waren komen luisteren naar Abs rock & roll band, had hij hen in een pauze apartgenomen: of ze iets voelden voor een wielerwedstrijd (voor campinggasten en streekbewoners) langs onze route? Met stempelplaatsen bij hen, die bakker en de splitsing aan de oostkant, en begin en eind op de Bittenbrug? Ach, waarom ook niet...
Het werd meteen in de groep gegooid, aanvaard, en op Tweede Pinksterdag gezet. De bakker werd benaderd, dacht meteen aan gelegenheidsgebakjes, en wilde graag meedoen. Frans en Cisca werden gepolst voor stempelpost splitsing, maar ze moesten met hun kudde bezuiden de spoorlijn blijven. Ze brachten Bill wèl in contact met hun noordelijke collega Jan. Die had geen bezwaar om zijn kudde schapen op die dag in die hoek te houden, maar wilde dan wèl iets goeds te drinken hebben. Geen probleem: Kees de Jonge ging een exclusief gelegenheidsassortiment dranken brouwen en stoken in opdracht van Ab en Bill, en Jan zou bij aanvang dienst een mooie krat aantreffen.
Ab moedigde alle muziekgroepen van Us Net aan, om nu toch eindelijk eens een CD te maken, opdat die als souvenir verkocht kon worden. Hij bracht zelf wat grote afdrukken van eigen foto's in als prijzen, en onderhandelde met Geert over schilderijen in opdracht en in consignatie. Bill boekte de muziekgroepen voor bij aanvang en vooral na afloop.
Ab herinnerde zich het Toeristisch Streekplan, en nodigde de Commissaris van de Koningin uit om het startschot te geven. Mevrouw Hoofddoek mocht gelegenheidshoofddoeken verkopen, tegen commissie aan Ab. Bartje vernam wat op stapel stond, wilde meedoen, en mocht Jan bijstaan, tegen een aangepast assortiment van Kees en een groot bord chili van Mina, dat alsnog óók aan Jan werd toegekend.
En toen kwam Herman met een zoete inval: dat Wiesje en ik de Missen zouden zijn die de winnaars kussen. Wiesje pakte het op, en aarzelde hardop tussen de Schaapjes-uitmonsteringen van Heidefeest 1 en Heidefeest 2. Herman had geen zin in scheren, en Mina zocht eigenlijk een gelegenheid om haar Engelse pak weer eens te dragen. Dus werd het weer wit ondergoed met wattenbolletjes.
Het werden drukke dagen. Vooral in de kerk werden wat (studio) opnames gemaakt voor CD, en in de kroeg wat (live) opnames voor DVD. Ab bedacht een huisstijl om de producties in een herkenbare reeks onder te brengen. Alleen het maken van een verzamelbox viel uit, door tijdgebrek bij de kartonverwerkende industrie. Ton en Kees ondervonden warme belangstelling van hun gasten voor de wedstrijd: veel trekkers bleven nu hangen. Niet gek, zo in het voorseizoen. Ook bij de bakker kwamen inschrijvingen binnen. In totaal kwamen er ongeveer zestig.
Wiesje en ik tuigden weer wit ondergoed op met wattenbolletjes. Maar we maakten ook lange witte gewaden, die we er eerst overheen zouden dragen.
Het startsein zou om tien uur gegeven worden, dus vanaf acht uur gonsde Us Net van de laatste voorbereidingen, het ontvangen van de deelnemers, de eerste bezoekers en (net op tijd) de Commissaris der Koningin. Hans en Grada plaatsten webcams langs het parcours, en zorgden dat de beelden niet slechts bij ons op de beamer kwamen, maar ook bij de stempelpunten en de regionale omroep. Chot werd opgetuigd als Eerste Hulp voertuig, te berijden door Grada. Het beloofde een stralende dag te worden.
Het startsein weerklonk pas na tienen, want Wiesje en ik hadden iets bedacht: in die gewaden riepen we met een plengoffer Hermes aan. Niemand snapte het (behalve Mart, die met Diana overgekomen was), maar iedereen vond het wel geinig. Niemand behalve wij vieren zag de dankbare schim en zijn makkers rondwaren. (Zie ook Laries lares 1 [geloof].)
Er werd eerst een kwalificatierondje gereden ("om de kerk", figuurlijk gesproken), want het zou oneerlijk zijn om de startvolgorde op de smalle Bittenbrug met de ellebogen te laten bepalen. En uiteraard zorgde het voor extra omzet. De CdK zat tussen beide startschoten in alvast aan een krachtig bier van Kees (de Jonge), en liet Bill, Ab, Ton en Kees (van de camping) toeristisch op zich inpraten. Hij vermaakte zich ver boven zijn eigen verwachting. Zijn chauffeur zat berustend aan de koffie, en liet zich verpozen door de blues van Kees (de Jonge) en Teun. Om elf uur (werd half twaalf) ging de koers dan echt van start.
Meteen waar de klinkers weer plaatsmaken voor het zand (bij Geert en Herman) ontstond een grote valpartij in de kopgroep, want niet iedereen had het parcours tevoren verkend. Nabij de Digitale Snelweg stond een aardige pluk toeschouwers. De poeplucht onder het viaduct deed twee renners kokhalzend terugkeren. Bij de speelvijver (bij de camping van Kees) zagen wat renners de stempelpost aan voor (nu ruimschoots aanwezige) recreanten, en reden door naar dat verdere dorp. Bij de bakker werd de stempelpost aan het oog onttrokken door toeschouwers.
Bij de post van Jan blokkeerde diens kudde vaak het pad: Jan was onbekend met de kracht van andere bieren dan pils, en was welgemoed aan Kees' sterkste brouwsel begonnen. Weldra had hij weinig oog voor zijn omgeving, en teveel hoofdpijn om zijn hond te fluiten.
Ton had de stempelpost tientallen meters diep op het terrein van zijn natuurvriendenhuis gezet, en er waren genoeg gasten die geen boodschap hadden aan de wedstrijd. Daar gingen vele minuten verloren. Bij het station waren glazen flessen versplinterd op de steenslag. Bij de watertoren wilden steeds toeschouwers naar boven, want ze zagen Geert en Herman met een camera met een knots van een telelens op de omloop, maar de deur zat uiteraard op slot.
Pas om vier uur kwam de winnaar over de streep, tegen middernacht de laatste, fiets over een schouder. Zestien deelnemers van Ton en drie van Kees hebben (evenals de twee kokhalzen) nooit de eindstreep gehaald, maar bleken mèt hun spullen van hun tijdeljke verblijfplaats verdwenen. Tien andere staan nog steeds als vermist geregistreerd bij de politie. De grappen over de tocht van Wiesje en mij namen na deze wedstrijd flink af.
De winnaars werden gehuldigd, met knuffels van Wiesje en (tot veler verwarring) van mij, en met prijzen (een klein geldbedrag en vrij veel souvenirs). Daarna was er levende muziek, met uitdrukkelijk aanprijzen van de verkrijgbare opnames. In de pauzes werden kunstwerken geveild. Ja, op handel bleek Hermes invloedrijker dan op snelheid.
De bakker kwam ook nog even (per auto) kennismaken, voordat het werk riep. Zakelijk was de Ronde zeer geslaagd. De meeste deelnemers die de eindstreep hadden gehaald waren óók tevreden. Het publiek had zich uitstekend vermaakt. Kortom, de vraag inzake herhaling was niet of, maar wanneer. Misschien al in het naseizoen.
Na de huldiging gingen Wiesje en ik ons omkleden. Dat wil zeggen: we gingen eerst even van ons zeil op een steiger genieten, dan douchen en eten. Uiteindelijk verschenen we weer in (wel witte) zomerkleding, gereed om later onze muziekinstrumenten te pakken, die bij Bill in het voorraadhok wachtten. Maar het liep anders.
De bluegrass band van Bill en Mina had net een geslaagd optreden achter de rug. In het publiek riep een stem (bij wie nooit een persoon is gevonden) "sirtaki!". Als in een droom bleven Bill en Mina met hun banjo en viool staan, en pakten Wiesje en ik wind controller en gitaar. We wisten zelf niet wat we speelden, maar het ging geweldig. Mensen die we ons niet van eerder op de dag herinnerden begonnen te dansen - en iedereen deed mee.
Pas toen zo'n vreemde het podium beklom, begon te zingen, en steels knipoogde, toen begreep ik, dat deze avond bijzondere bezoekers getrokken had. Wiesje had aan een half woord genoeg. Na een wonderbaarlijke Griekse set voegden Wiesje en ik ons bij het nu afgebakende vreemde gezelschap, wenkten Mart en Diana erbij, en bestelden een rondje wijn en olijven - tot verbazing van verder iedereen. Aarts hard rock liet anderen geen keus dan te gaan dansen, maar ons gezelschap koutte door.
Om half twaalf moesten Wiesje en ik met de Hijbezems (uitgebreid met Afra en Kees (de Jonge)) optreden. Nooit hadden we geïnspireerder gespeeld. De andere vier snapten er niets van, maar zagen op de achtergrond gretige aftrek van onze CD en DVD. De meest verblufte persoon van de avond was trouwens Mevrouw Hoofddoek, die buiten aan een kraampje zat, want de vrouwen uit ons vreemde gezelschap hadden hoofddoeken bij haar gekocht, en lieten door hun oogopslag diepe indruk na. Vooral die ene dame met een uil op haar schouder.
Om half drie stopten we met spelen (in plaats van om middernacht). Alle andere klanten en muzikanten waren al weg, en Bill en Mina wilden ook wel eens naar bed. We ruimden onze spullen op, en legden ze op onze handkarren. Ik wikkelde de geldzaken af met Bill, wisselde een blik met Wiesje, keek mijn gezelschap rond, en zei "Kom mee naar mijn huis!" - "Heel graag!" zei Zeus.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).