Laatste wijziging: 2022-06-09 (technisch), 2022-06-09 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Cartoon craze - Us Net - Languedoc
Als je de verhalen van Larie leest, dan zou je bijna de indruk krijgen, dat ik voor de lol (en de sex, en liefst de combinatie) zorg en hij slechts optekent. Maar hij slaat zijn eigen grappen over, en hij maakt ze voortdurend, op het vermoeiende af. Misschien vindt hij ze moeilijk te onthouden of in te passen, want het zijn vooral one-liners. Als je ze snapt zijn ze vaak leuk, maar ik snap ze vaak niet: je moet maar net die stukken referentiekader hebben. Maar als we met bijvoorbeeld Afra, Geert en Herman zijn (en als de Hijbezems zijn we dat váák), dan is de kans meteen groter dat iemand de grap snapt en die overtreft.
Nu ik aan dit verhaal begin heeft hij net In Amsterdam [geloof, sex] geplaatst. (Inmiddels zijn we in leesvolgorde bij Flinterdun 2. Expres geen hyperlink.) Ja, we hebben toen gehuild en veel gevreeën, maar we hebben ook veel gelachen om opmerkingen van hem. En nu wil hij verder aan een verhaal over schilderen. (Als het woord een link is, dan heef hij het inmiddels voltooid, en dan lees je daar de achtergrond van wat ik nu vertel.) Wat er nu staat is doodsaai, en hij wil het vàst opleuken met opmerkingen over mij. Dàt gaan we eens even flink doorkruisen!
Larie is niet zo goed in tekenen en schilderen. Hij verbeeldt zich, dat het beter gaat als hij de computer te hulp roept. Maar hij wil realistisch doen, en dat is zijn stijl gewoon niet. Hij moet zo grof schetsen, dat mensen nèt begrijpen wat het voorstelt, en het moet relativerend zijn. Inderdaad, cartoons en zo. (Hij is inmiddels zo lief geweest om wat oud werk te ontsluiten. Met Engelse bijschriften, dus ik denk met kromme tenen terug aan Cameraploeg.)
Dus ik offer me maar op als model. Dan moet hij me niet tekenen alsof hij een foto neemt, maar al schetsend overdrijven. Misschien plaatst hij die plaatjes ooit bij dit verhaal. Want hij kwam wel op dreef.
Hij ging me tekenen alsof ik zijdelings deuren door moest wegens brede heupen, en met mijn tepels in kuiltjes in plaats van op kleine borsten. Hij ging zichzelf tekenen met een rollator onder een geweldige bierbuik. Ja, die ene: hij staat met zijn buik op die rollator, en ik sta op mijn knieën onder die buik in zijn kruis te zoeken naar iets heel kleins. Of die variant: ik zit op de bank in tweestrijd tussen sex met hem en een glas thee. Dat is dan "kruis of munt". (Wij drinken namelijk meestal thee van pepermunt, als het kan uit eigen tuin. De dubbele bodem is, dat "kruis of munt" ook de titel is van zijn doctoraalscriptie, lang geleden.)
Ook wel een leuke: hij zit met die cartoon-pens op een wip, doet iets onduidelijks met een hamer, en ik vlieg sexueel opgewonden van de plaats aan de andere kant van die wip omhoog. Inderdaad, met die hamer is hij "een wip aan het maken".
Hij heeft een mooie gemaakt voor Ab: waar Ab met een geweldige neus aan een klein muntje ruikt: "geld stinkt niet" (dus moet je er een goede neus voor hebben).
Ja, meestal zit er wel tekst achter. Soms heeft hij die erbij gezet, zoals destijds bij die ASCII art ikoontjes in de crew (toch maar geen hyperlink naar news:alt.madcrew). Het terugvinden met Google Groups lukte niet zo, maar het uitgangspunt was:
/
*
(watje met staaf)
Voor mij had hij er toen nog geen, maar hij hoefde nu niet lang te denken:
* *
=
Dat zou dan zoiets zijn als: "gleuf met tepels". Tja, dat ben ik natuurlijk wel, maar ik had "fonkelende ogen en glimlach" wel mooi gevonden. (Hij leest mee, en vindt het een mooie beeldspeling. Het betekent dus voortaan allebei. Hoera!)
Larie had die ASCII art (minimal art!) laten rusten sinds zijn vertrek uit de crew, maar ik begon erover na een repetitie van de Hijbezems (dus bij de boys thuis). Herman was meteen geestdriftig, Geert moest helemaal omschakelen vanaf zijn realistische schilderen, maar vond het geleidelijk leuker, en Afra vond de kunstvorm te beperkt. Ze vond, dat mijn plaatje ook op háár zou kunnen slaan. Geert en Larie vonden, dat haar kleinere tepels niet in dit beeld pasten, en Herman en Larie kwamen tot hetzelfde beeld voor Afra:
&
,
Dat was dan een verbastering van viool- en bassleutel voor onze pianiste. Maar het zou inderdaad ook voor andere toetsenisten gelden.
Uiteraard zat Herman meteen te denken over een passende ikoon voor Geert, en Geert even later over één voor Herman. Larie hoefde niet lang te denken over Geert:
J
\
Dat stond dan voor "saxofoon met staaf". Daar kon men zich in vinden. Herman werd nu heel benieuwd naar zijn eigen bas. Larie kwam inderdaad met
d
/
en Herman vond uiteraard zijn bas te klein. Maar Larie stelde kalmpjes, dat hij het voor dit doel maar met een Van Zalinge bas moest doen.
Afijn, we raakten alle vijf aan het maken van dergelijke aanduidingen voor iedereen. Dat wil zeggen, Afra tekende zelf lijnen. Larie kwam er weer helemaal in. Hij liet ons raden naar
/
d
en dat was dan Herman aan de rock & roll, bovenop zijn bas. Geert wilde dat wel eens meemaken met een Van Zalinge. Larie had er nu nòg een:
d/
Dat was dan Herman in de klassieke muziek, gezeten achter zijn bas. Ik zeg het alweer: als je ze snapt zijn ze vaak leuk, maar ik snap ze vaak niet. Ik kreeg langzamerhand zin om naar huis te gaan: eerst een lekkere wip, dan gezellig slapen. Maar vooral Larie en Herman waren op dreef, en dat wilde ik niet verpesten. Ik nestelde me dus tegen Larie aan met een glas wijn, en een hand op zijn dij. Herman zag het, en maakte
- -
=
Verdomd! Larie keek mij aan, haalde mij aan, en stelde voor, om een volgende keer verder te gaan. Ik hield hem ons glas voor, en hij nam netjes de helft van wat er nog in zat. Ik de rest. Dat zette wat druk op Afra, omdat we altijd met ons drieën teruglopen. Ze aarzelde even, nam de helft van háár glas, ging naar het toilet, en nam daarna staand de andere helft.
Geert en Herman waren eventjes beduusd van het plotselinge opbreken, maar stonden op voor het afscheid. En inderdaad, dat zal Larie niet doen, ik greep hen beiden even flink in het kruis - en toen hadden zij óók haast. Een knuffel kon er nog nèt vanaf - en ik kreeg Geerts handen om mijn borsten en Hermans hand in mijn kruis. Nou ja, volgens mij zijn zij ooit met die handtastelijkheden begonnen. En haast had ik dus zelf al. Nee, ik had rustige haast gehad, ik bedoel: zin om naar bed te gaan met uiteraard wat sex vooraf - en nu werd het: rennen voor de sex. Het werd stevig doorstappen, met van elke kant een arm om mij heen.
Bij haar huis keek Afra eventjes hoopvol, maar ik was echt toe aan alleen zijn (met Larie uiteraard), en had geen puf meer voor haar erbij. Bovendien verwachtte ik te gaan vloeien (nog met die vorige pil, dus best hevig). Larie keek om ons heen, keek vergoelijkend naar mij, knielde in het zand van de weg, en likte en vingerde Afra in geen tijd tweemaal klaar. Ze bedankte hem met een knuffel die mij te lang duurde, dus ik trok hem mee naar òns huis, hop, de trap op.
Hij glimlachte, liet zich achterover op het bed vallen, en mij bovenop hem. "Ik had ècht medelijden met haar," zei hij hees, "en jij zult niet tekortkomen!" Ja, daarin had hij gelijk. Ik gaf het hem met een lange tongzoen. Daarna stond ik op om mezelf snel uit te kleden, en hem daarna. Ik had nog geen vlek in mijn slipje, maar Larie sloeg meteen daarna alarm. Zie je wel, knoeiboel - dat zou met Afra erbij gewoon teveel zijn geworden, zo vlak voor het slapen gaan.
We weken nu een beetje af van ons gewone slapengaan. Meestal hebben we eerst een knuffel- of vrijpartij, dan houden we ons in voor een biecht, en daarna vrijen of knuffelen we weer voluit. Dat woord "biecht" (inmiddels elders uitgelegd, omdat dit verhaal onvoltooid bleef liggen) hebben we geleend voor onze gewoonte (goed idee van Larie) om vóór het slapen elkaar alles te vertellen wat ons bezighoudt, leuk en naar, van elkaar en van anderen. We zijn meestal de hele dag samen geweest, dus we hoeven alleen maar te verwijzen, en de ander begrijpt het.
Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Het is ook niet moeilijk om te zeggen wat je van de ander dwarszit, als je elkaar intussen ligt te strelen, en zo aangeeft dat je elkaar niet afwijst (wat toch de grote angst is). Het lucht op, en dat vertaalt zich dan in die volgende vrij- of (als we niet meer kùnnen) knuffelpartij. En daarna slapen we des te beter, ook al worden we soms in vreemde houdingen wakker.
Het is ook zo moeilijk voor Afra. Ze is een geliefd lid van ons clubje, maar zij blijft uiteindelijk altijd de enkeling tussen twee kleffe stellen. Vond ze nou maar een passende vriendin! Die zouden wij vàst óók lief vinden en in ons clubje opnemen. Hoewel, als het Toos zou worden... Die heeft iets dwingends, iets van "zo hóórt het", en dat houdt haar op afstand van de boys en ons beiden.
Nee, dan Larie! Legt een handdoek onder het onderlaken (om de matras te beschermen), en laat het aan mij over of ik een tampon indoe. Zoniet, dan worden we halfrood wakker tussen vieze lakens, maar dáárvoor hebben we zeep en waspoeder (en voldoende sets lakens). Dat is zo'n onvoorstelbaar geruststellende houding, dat ik er nog steeds aan moet wennen. Zoals ik er ook nog steeds aan moet wennen, dat hij ook met zijn neus en tong bij mij naar binnen gaat als ik vloei, terwijl ik eigenlijk zelfs vies ben van mijn eigen bloed aan zijn pik. Maar hij heeft weer iets meer moeite met pis dan ik.
Nou ja, het komt er steeds weer op neer, dat ik bij hem onbeperkt mezelf kan zijn zonder te hoeven vrezen (al zit dat diep in me) dat hij me zal afwijzen, en dat ik mijn best doe om hem ook helemaal te nemen zoals hij is. Hij is niet mooi, maar ook niet echt lelijk, en hij is zó lief voor me - pas als we even niet samen zijn besef ik, hoeveel kracht ik daaruit put. Daarom zijn die "onder ons" dagen met mijn moeder ook heel belangrijk voor hèm, al snapt hij het (geloof ik) nog steeds niet.
Terug van afgedwaald. Toch maar de kurk op de fles. Larie lag mijn borsten stevig te houden. Hij stopte, grijnsde, en tekende met een vinger op mijn buik:
* *
≈
Hij overdreef de golven (Mijn woordspeling, Larie!), en ik moest lachen. "Geen gezicht," vond hij, en dat was dan weer zo'n scherpe van hèm. Even later had ik hem klein (mijn woordspeling), en mijn tekening op zijn buik was voorspelbaar:
*,
al had
*^
óók gekund.
(Voor de duidelijkheid: ik heb die ikoontjes de hele tijd al in het rood getekend.)
We gingen nu echt om beurten (Ja, met neukbeurten als beloning, nou goed!) elkaar ikoontjes laten raden, we raakten over de slaap heen, en haalden er maar wijn en nootjes bij. Het voelde echt als een tweepersoons feestje, reuze gezellig. Geert en Herman hadden ongetwijfeld net zo'n feestje, want minstens Herman denkt net zo als wij. En Afra? Larie meende, dat die het op haar buik kon schrijven. Was dat de vinger op de wonde plek leggen? Domme vraag: hij wrong een vinger naar mijn tampon. Daarna liet hij me letters en figuren raden die hij met die vinger in mijn schede tekende - hoe verzin je het!
Algauw kon ik niets meer raden. Het bed kraakte vervaarlijk. Wat is Larie toch een vingeraar! Zodra hij (terecht) dacht dat ik geheel bevredigd was, nam ik de beurt over. Ik liet hem raden wat ik op zijn zak, daarna op zijn pik tekende - en dat bleek een goede manier om hem te laten kermen. Pas toen hij bijna het touwtje van de tampon beet had (om me daarna gewoon te kunnen neuken) maakte ik hem met hand en mond klaar.
Geen naspel: hij lag lang na te schokken. "Je beult me af!" stamelde hij uiteindelijk, maar rolde tegen me aan. We dronken het glas leeg, en vielen verstrengeld in slaap.
De volgende dagen heerste een cartoon- en ikoon-epidemie, al snel uitgebreid met schaduwbeelden, papiervouwkunst en dergelijke. Iedereen verzon aanduidingen voor mensen en dingen, en uiteraard begreep de lezer de schrijver doorgaans niet.
Bill kwam bijvoorbeeld met een aardige. Ik zet hem hier naar links gedraaid, met te korte accolades:
/ /
-{/ -{/
/
Met veel goede wil zag je dan (bij hem beter dan hier) twee bezems van staafjes, kortom: de Hijbezems. Uiteraard waren de groepsleden het ermee oneens. Tenslotte zijn we geen vijf Laries of Hermans, zelfs geen vijf mannen. Maar Bill vond, dat we probeerden ons eigen straatje schoon te vegen (als bezems zijnde), en dat we dan maar een beter dekkende naam hadden moeten kiezen. Vervolgens lag iedereen in de kroeg dubbel, want bij "dekken" dacht iedereen aan Larie. Waarop die verklaarde, dat hij door mij ontdekt was, en dat Aart voorzover bekend de meeste nazaten had, dus de beste dekker was.
Hij kwam met een alternatief teken voor de Hijbezems, niet gedraaid:
| |
m n
Dat bracht alvast beknoptheid, maar stonden die letters nog ergens voor? Jawel: de "m" van "mannen" en de "n" van "niezes". Niezes??? Jawel, hij kende een smartlap waarin het woord "nieze" voorkomt voor "meisje" of zoiets. Maar we konden het bij Van Dale niet vinden. Verder was die verdeling natuurlijk wel aardig: een driepoot voor de drie mannen, en een tweepoot voor de twee vrouwen. Waarop Afra overwoog, dat van die drie mannen er twee poot waren. Larie stelde voor:
| |
n n/
Dat was dan een bezem van twee poten en een bezem van twee niezes en een staafje. Maar hoorde de pot Afra niet bij de poten? Tja, dan was dat vorige teken ook goed, zij het anders dan je zou denken. De betekenis van de "n" was duidelijk: niet meer "niezes", maar "neukers". Waarop de poten en pot protesteerden, dat zij zich toch niet echt onthielden.
Ik kwam zelf met
@
voor mevrouw Hoofddoek, maar Larie vond dat ze niet zulke flaporen had. Daar had hij gelijk in.
Ik ga niet alles weergeven. Ik wil maar zeggen, hoezeer we zaten te puzzelen over een paar letters of lijnen.
De cartoon craze sloeg trouwens via Mina en Yvonne over op de kinderen. Ieder kind had de grootste lol in het maken van eenvoudige tekeningen en het laten raden naar wat het voorstelde. Natuurlijk was het gegeven antwoord altijd fout... Sommige ouders hebben veel papier, printer-inkt en viltstiften moeten kopen, vooral in de herfstvacantie. Maar overal in Us Net werd flink gelachen. Nou, en dat dus als gevolg van Laries kunst.
Eigenlijk, heel eigenlijk, wil ik nu iets verklappen. Dit dorp (of hoe je het wilt noemen) had eigenlijk geen naam. Makkelijk zat, want officieel bestaat het niet. Ik heb van Yvonne en Mina gehoord, hoe moeilijk het was om uit te leggen waar het ligt.
Toen kwam Larie op zijn vouwfietsje (zie Begin, maar het staat nu in Amsterdam - met de "bijpassende" grote roze koffer), en bracht mij even later mee. Hij was toen nog actief in de crew, en was zijn Afzender gaan uitbreiden met allerlei geks, daarna met ons adres. Dat huisnummer klopte wel, maar de straatnaam "Digitale Zandweg" heeft hij erbij verzonnen - en iedereen hier vond die prachtig.
Hij moest ook een plaatsnaam hebben, en die hadden we dus niet. Hij verzon "Us Net" als woordspeling op Usenet (het deel van het Internet met de nieuwsgroepen, zoals dat news:alt.madcrew). Niemand had een beter idee, dus het beklijfde.
Toen heeft hij ook nog eens een kunstwerk gemaakt, dat al jaren in de kroeg hangt: een computer-tekening van een tennisnet tussen twee Friese koeien, met bijschrift "Us Net" (citaat uit Larie). Die tekening is óók een beeldspeling: het net niet, maar de koeien verwijzen zowel naar Us Mem als naar de ooit zo bekende shareware website Tucows, en het bijna-vervolg van dat citaat "Maar de buren willen hun waardering voor het dorp uiten met vijf koeien." verwijst naar de hoogste waarderingsaanduiding op die site. Die koeien waren destijds Fries, maar zijn nu blauw. Gringos locos!
Naschrift 2022 van Larie: Tucows.com bestaat nog steeds, maar niet meer als verspreider van shareware. Die rol wordt daar in "Our story" niet eens genoemd.
De cartoon craze ging over in taalgrapjes. Het begon laat op een middag op het terras vóór de kroeg. Wij hadden boodschappen gedaan, en ontwaarden er Esther en David, die we na Love thy neighbour [sex] amper gezien hadden, laat staan gesproken. We schoven bij hen aan, met een knuffel die anderen verbaasd deed opkijken: zo onbekend waren ze na al die jaren nog. Mina had hen waar voor hun geld gegeven: we konden nu in het Nederlands kletsen. Maar ja, soms hoor je gewoon niet wat iemand zegt.
David had iets gevraagd, en Larie had geantwoord "Wiesje". David had net last van een bromvlieg, en vroeg "Wie?". Larie antwoordde strak "sje" (zoals sommige Amsterdammers "ze" uitspreken). Ze misten de betekenis, en Esther vroeg: "Wie is Sje"? Larie zei geluidloos "Frans". Ik was benieuwd hoe dat uit zou pakken, dus ik speelde graag mee: "Je suis Wiesje." Twee gezichten sprongen op verbijsterd. Larie gooide olie op het vuur: "Oui, je sais." Ach, als ik hem er een lol mee kon doen: "Oui, je sais que tu sais je suis Wiesje." Het klonk leuk, en ik begon de Franse taal te waarderen.
Larie beredeneerde mijn gedachten, en haalde binnen een tablet computer. Esther en David keken alsof hij een als clown geschminkte wurgslang droeg. Larie schreef een woord op, en hield het tablet voor zijn borst, zo het kringetje rond draaiend (wij vieren op vier stoelen!), dat we het alledrie konden lezen: "Languedoc". Larie hernam: "Dit kennen jullie, hè?" Ik mompelde "oui". Larie vond dat grappig (en toen begreep ik waarom: "Languedoc" is immers het deel van Frankrijk waar men niet "oui" maar "oc" zegt), maar hield het gelukkig vóór zich.
Hij schreef er een woord onder, en vroeg "En dit?" Het woord was "Languedok". Bij mij viel het kwartje tot halverwege. Esther herinnerde David aan diepvries tussen hun boodschappen. Ik sloeg dubbel van het lachen. Larie vroeg me: "Wat heb jij erin?" Dat vond ik mooi gevonden van hem: van de Franse taal naar Frans van Cisca, maar het bleek onbewust. Esther en David namen schielijk afscheid. Ze liepen omarmd weg (wat anderen deed vermoeden dat wij ze besmet hadden), maar meer uit steun zoeken dat uit verliefdheid. Larie keek me onzeker aan.
Ik klom bij Larie op schoot (over een bobbel heen), mijn benen opzij, en gaf hem een knuffel: "Malle jongen, je maakte het hen veel te moeilijk! Maar wat had je nou voor moois bedacht?" Gelukkig, hij glansde! (Dat kan hij ook, hoor!) We legden het tablet op mijn schoot, ik hield het vast, en hij schreef verder, tot er stond: "Languedok - USA". Knap gevonden, maar niet echt mijn humor. Ik zag Afra bij Toos vandaan komen, en wenkte. Ze maakte een gebaar alsof ze een lasso drilde: "Eerst even langs Ab."
Na zowat een halfuur schoof Afra bij ons aan. Larie vroeg meteen, of ze diepvries bij zich had. Dat niet, en ze was Esther en David tegengekomen (voordat ze heel even bij Toos aanwipte). Ik proestte, wees naar Larie en naar het huis van Esther en David, en zei dat er verband tussen zat. Ze grijnsde.
Ik pakte het tablet, en wiste de tweede regel. Larie schoof een hand tussen mijn dijen. Ik keek hem strak aan: "Wil jij diepvries?"
Afra was inmiddels bedacht op binnenstaandershumor. Ze herkende "Languedoc", en wilde nu de volgende stap zien (die ik immers net gewist had). Ik schreef "Languedok -", liet haar even denken, en schreef toen "USA". Ze knikte, en schreef zelf "Languedyes -" Eitje voor Larie: "UK. Met dank aan Chris Barber." Ja, wie maakt er nou van zulke gedachtensprongen (Languedyes - Languedjazz)?
Ik voelde iets sluws opkomen, en bracht zelf in "Languedja". Afra antwoordde meteen: "Nederland!" Ik stak mijn tong uit, en zei: "Duitsland!" Laries hand schoof heen en weer, en herinnerde mij aan die geile stoommachines (zie Stoom 3 [sex]). Hij keek me corrigerend aan, en zei: "Nee schat, dat is languedjawohl!" Ik volhardde. Hij ook: "Afra heeft gelijk. Languedja is Nederland, want wij spreken niet met twee woorden. En wat is dan wèl Languedjaja?"
Afra en ik keken elkaar aan. Laries hand legde mij steeds het woord "diepvries" op de tong, maar dat zou het anwoord beslist niet zijn. Tong wordt trouwens wel in diepvries aangevoerd. (Larie vond dat later, in bed, wel een mooie vondst.) We keken nu samen hem aan. Hij glimlachte: "Vlaanderen." Afra begreep het nu: een woordspeling op Dyab Abou Jahjah.
Hmm... Als ik het zo teruglees, dan lukt het ook mij niet om veel grapjes van Larie te vertellen. Ik heb er nog eens op gelet. Het zijn inderdaad vooral one-liners die slaan op wat er net voorvalt. En als je gebeurtenissen na maanden of jaren vertelt, dan ben je wel eens iets vergeten. Wij Hijbezems en bijvoorbeeld Bill maken zó veel rake opmerkingen! En eerlijk gezegd kunnen ze mij niet eens zoveel schelen.
Kijk, Larie heeft bijna zijn hele leven gedacht, dat humor (en dan vooral woordspelingen) het enige was waarmee hij waardering kon oogsten. Maar ik waardeer hem om wat hij mij geeft, en daarvan is humor slechts een klein deel. Eigenlijk, nu ik erover nadenk, ligt het bij mij bijna hetzelfde. Hij gebruikt humor om toegelaten te worden. Ik word altijd toegelaten door de mannen en de lesbiennes, en moet (denk ik) beschaafde humor gebruiken om niet door de hetero vrouwen uitgestoten te worden. Maar ik hou juist van onbeschaafde humor, zoals in Love thy neighbour [sex]. Jemig, wat zit ik opeens over mezelf te filosoferen, in plaats van over Laries grappen te vertellen!
Larie leest mee, en helpt me met oude voorbeelden van inderdaad one-liners. Als iemand (meestal een oudere vrouw) vroeg of die naast hem mocht zitten, dan zei hij vaak "Als u maar niet bijt!". Of toen in Amsterdam het pontje steigerend tegen de kant op dreunde, toen moet hij tegen andere wachtenden gezegd hebben dat het ponten-paartijd was. Of toen iemand bij zijn groenteman de pompoenen over het hoofd zag, en het tegen twaalven (overdag) liep, dat ze natuurlijk daarnet nog koetsen waren geweest. Moet je maar net overdag aan Assepoester denken.
Oh ja, ik vind zijn kijk op Doornroosje wel mooi. Die prins kust haar wakker, zij beseft dat ze met 116 verder weinig sjans meer zal hebben, en laat zich meenemen. Of op Repelsteeltje: vroeger moest maar net iemand je betrappen terwijl je je naam zong - tegenwoordig vindt iedereen alles over je op het Internet. Hij herinnert zich verder nog een oosters winkeltje in Haarlem, zo diep, dat hij het een winkel vond "van hier tot Tokio".
Nee, wacht: het zit anders! Larie houdt zich vanzelf in als anderen op dreef zijn. En als ik bij hem op schoot zit, dan kan ik de wereld aan. Behalve dit weerbarstige verhaal, daarom plaats ik het maar zoals het nu is. Ik kan het altijd nog veranderen, toch?
Larie, wat heb jij erin?
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
