Laatste wijziging: 2019-01-06 (technisch), 2009-07-18 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Daar heb je het nou. Ik schrijf Ik, Wiesje, hij gaat eroverheen (hihi) met Ik, Larie. Laat ik dan dit vertellen. Het speelt eerder.
Ik was met Mina de rimboe in geweest ten zuiden van het kanaal. Dat heb ik verteld in Veldzicht. Sindsdien vroeg ik me af, wat er in de rimboe ten noorden zou zijn. Liever niet weer lijken! Een paar weken later ging ik er met Larie heen. Het was zomers, maar zonder insecten. Het was ook droog, dus de kaplaarzen konden uit. Larie droeg grootmoedig ook de mijne in zijn rugzak.
We vonden niets. Nou ja, allemaal planten van heel klein tot heel groot, maar geen sporen van het vroegere boerenbedrijf, geen prikkeldraad, geen andere dieren dan wat vogeltjes die alarm sloegen. We vonden ook hier een poeltje. Ik liep er tot mijn knieën in, maar vond geen bloedzuigers. Mooi! We gingen op de oever zitten, in de schaduw van een boom. We gingen liggen. Naar de vogels te oordelen waren we de enige mensen in de wijde omtrek.
We trokken onze kleren uit, en propten ze in de rugzak. We gleden vertrouwd in elkaars armen. Heerlijk, zo buiten! Onze handen werden vertrouwd onderzoekend. Natuurlijk vonden ze de vertrouwde plekjes. Die van Larie hadden pech: die vonden (niet onverwachts) iets met een touwtje. Het leek wel, of hij nog tederder werd dan hij al was. Tijdens een eeuwige tongzoen trok hij de tampon los, en legde die zorgzaam op een boomblaadje waarvan hij de precieze plaats op de tast vond. Toen gleden vingers van die hand naar binnen, terwijl de duim het knopje zocht.
De eeuwige tongzoen werd afgewisseld met gelik en gezuig aan de tepel waar hij bij kon. Ik hàd het niet meer. Ik zocht naar zijn pik, maar ik kon er in deze houding net niet bij. Hij weet, hoe heerlijk ik het vind om gebeft te worden. Maar wat zou ik vinden van een zoen met mijn eigen bloed eraan? Hij vroeg het, met een zacht hoofdgebaar. Oh, dit genot op deze plek, wat kon al het andere mij schelen. Met nog een lange tongzoen nam ik afscheid van zijn mond.
Toen ging zijn hoofd langs mijn lijf omlaag, met een bezoek aan die tepel dat naar mijn gevoel de melk eruit deed spatten. Hij gaf de andere tepel een kort voorspel, en toen dezelfde behandeling. Misschien heb ik geplast van genot. Maar hij ging evengoed weer met vier vingers op een rij naar binnen, en met zijn duim naar het knopje. Met drie vingers in een driehoekje naar binnen, en met zijn duim en nog een vinger te weerszijden van het knopje tekeer. Ik beet op mijn onderlip. Mijn tepels moesten nu toch wel de boomtakken raken.
Toen haalde Larie diep adem, ramde zijn neus in mijn gleuf, en begon te wroeten en te likken. Ik beet op mijn pols, ik trok aan mijn tepels, ik trok Larie bossen haren van zijn hoofd. Ik beukte zijn rug met mijn enkels. Maar hij ging door! Steeds weer adem verversen, dan weer toestoten, zo diep als hij kon, en onderwijl likken. Ik kwam klaar, en plette zijn hoofd tussen mijn dijen. Hij ging door. Ik kwam weer. Hij ging door. Nog een paar keer. Totdat ik mij oprichtte om beter bij zijn hoofd te kunnen, hem over zijn overgebleven haren streelde, en zei: "Nu jij, schat".
Hij liet me nòg een keer sidderen en schudden, veegde zijn bebloede snuit af aan zijn schouders, liet mij even zijn pik proeven, en voerde die daarna voorzichtig in mijn gleuf binnen. Daarna begon hij woest te pompen, en teder mijn gezicht te likken. Totdat hij met een grom een tongzoen begon die een evenbeeld leek van wat hij van onderen deed.
Gezegend zijn de stellen die zo mooi samen klaarkomen! Ik vroeg me nog af, of De Bilt een aardbeving geregistreerd zou hebben. De lul verslapte. Larie pakte mij teder beet, en rolde om, totdat ik op hèm lag. Hij streelde mijn schouderbladen en wangen. Daarna verslapte hij, alles gegeven. Na een tijdje (seconden? uren?) liet ik me voorzichtig van hem af rollen. Wat voelde ik hol van onderen! Maar warempel, daar voelde ik alweer een tedere hand naderen. Die dekte mijn spleet af, maar soms glipte even een vinger naar binnen. Heerlijk!
De zon was inmiddels aardig gezakt. Tijd om naar huis te gaan. Ik liet Larie eerst in de poel baden. Ik verbeeldde me, dat het water toen al rood kleurde. Daarna ging ik, met een rood spoor van wat er nu uitzag als een merkwaardig klein slagveld naar het water. Terwijl ik me waste zag ik, hoe Larie de tampon in een kuiltje begroef. Voordat ik het water uitkwam, kwam Larie er weer in. Hij ging eventjes kopje onder, kwam er minder rood uit dan ik vreesde, en begon aan een tongzoen waarbij de schaduwen meters langer werden. Daarna stapten we het water uit.
Larie hees de rugzak, met alles erin, op zijn natte rug. Bloot liepen we terug, ik lekte als wat. Toen we bij de weg kwamen, schuin tegenover ons huis, was het laatste licht van de zonsondergang al bijna weg. Larie bukte zich, streek met één hand langs de binnenkanten van mijn benen het bloed op, smeerde het over zijn eigen benen uit, en joeg ons hand in hand naar huis. Terwijl ik in de badkamer was, stond hij de trap schoon te maken.
Daarna hebben we uren in bad gezeten, zwijgend en strelend. En als het water te rood werd, dan zetten we eventjes de rode kraan open. De zon kwam al op, toen we schoongedoucht naar bed gingen. Toch maar met een touwtje tussen mijn benen.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).