Laatste wijziging: 2019-01-06 (technisch), 2009-05-23 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Wij vrouwen van Us Net zitten in zak en vooral as. Waar hebben wij dit aan verdiend? Moeten we actie ondernemen, of moeten we geduldig op onze beurt (haha) wachten?
We hadden een strenge winter. Er kwam een goederentrein van een museum naar het verlaten station. Nu wil dat museum over die lijn gaan rijden met al hun antiek, en ze willen dat station gebruiken als uitvalsbasis, hun antiek daar bewaren en opknappen, met een dak erover. Dat is dus weg rust, want je zult zien dat zij en hun bezoekers en reizigers allemaal door ons dorp willen. Nou ja, desnoods zou het nog kunnen.
Maar het ergste is, dat onze mannen, mijn Larie voorop, er best oren naar hebben. Sterker nog, ze willen meedoen! Meedoen met al hun tijd erin steken, en onherkenbaar vies thuiskomen. En er moet nog een smak geld bij ook, want de spullen vind je niet op een vlooienmarkt, en die bergen steenkool zijn niet goedkoop. Laatst zijn die museumlui teruggeweest. Niet met dat dieseltje, maar met twee enorme stoomlocomotieven. De ene deed het, de andere was een voorbeeld van wat ze willen gaan opknappen. Mijn hemel! Wat moet je met zo'n gevaarte? Als onze mannen in hun huidige werktempo aan dat wrak beginnen, dan mogen we blij zijn als de volgende generatie het gevaarte af krijgt, en voor veel geld met dat stuk lucht- en mensverontreiniging kan gaan spelen. Had je ze moeten zien! Dat is geen hobby, dat is verdomme geilheid! Onze mannen geilen op een sissend stuk roest!
"Moet je kijken hoe je zelf met paarden omging," zeggen ze dan. Okee, ik had best een eigen paard willen hebben. Ik zou het goed verzorgd hebben. Maar ik had al snel liever een mens, een man. Wat rammelt er nou toch in het wezen van een man om, ongeacht zijn leeftijd, locosexueel te worden? Ze hebben het verdomme allemaal! "Doe dan zelf mee. Je zult zien dat het leuk is!" proberen ze dan. Ja, hiero! Moet je nou alleen al eens kijken naar dat gepoets. Dat antiek bevuilt zichzelf sneller dan een baby op een mestvaalt, en dan gaan zij poetsen, en dan willen ze dat wij vrouwen óók nog even helpen poetsen. Maar de huishouding gaat door, en denk je dat ze thuis zo graag poetsen? Je mag al blij zijn als ze hun voeten vegen en hun tanden poetsen!
Mijn hemel! Denk je allemaal dat je iets moois met je man hebt, ik voorop, gaat het allemaal in rook (haha) op. Niet voor een andere vrouw, niet voor een andere man, niet voor een paard of desnoods hond, maar voor een berg ijzer! Wat moeten we doen? Ze op de bank laten slapen? Bij ze weglopen? Voor een trein springen? Ik kan niet zonder hem, en ik dacht dat hij niet zonder mij kon. Mis! Ik mag plaatsmaken voor een vies ding. Oh, kan deze nachtmerrie niet gewoon òphouden?
Gelukkig, het heeft geholpen! Ze zijn zich van mijn bovenstaande verhaal de pestpleuris geschrokken. Ik heb Larie zelden zo aangedaan gezien. Ze hebben allemaal hun handen ervanaf getrokken, hij voorop. Hij heeft me drie dagen bij hem in bed gehouden, te ziek om meer te doen dan mij tegen zich aan drukken. Daarna heeft hij nog vier dagen als een grauwe zombie door het huis gespookt. Ik werd er dol van, maar ik snapte wel, dat het moest. Ik was zelf ook ziek van de spanningen. Pas na die week kon hij het aan, dat we het goedmaakten, en veel stelde hij er niet bij voor. Inmiddels zullen we het wel ingehaald hebben.
Met de andere mannen ging het net zo, maar dan anders. Ze mogen nu van ons wel af en toe op schoolreis, als ze dan zo nodig moeten, maar ze moeten vóór middernacht thuis zijn! Anders veranderen die liefhebbende vrouwen in boze feeksen.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).