Laatste wijziging: 2022-06-13 (technisch), 2009-05-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).

Wiesje: "Eindelijk 2"

Bob - Janneke - Jimi - Houtstapel

Bob

Larie heeft in Eindelijk 1 [geloof, sex] al veel verteld. Ja, we hebben mevrouw Hoofddoek nog in het ziekenhuis opgezocht: Larie, Grada en Hans en ik, in de auto van Herman. Na een dag of drie. Toen we overlegden over een volgende keer, kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis: dat ze overleden was, en dat ze mij als haar erfgenaam had aangewezen. We zijn de volgende dag erheen gegaan, maar toen was ze zelf al ergens begraven. We hebben haar spullen meegenomen, haar gelukkig schriftelijke wilsverklaring, en de akte van overlijden, en zijn op de bonnefooi binnengestapt bij een notaris op fietsafstand van Us Net (opdat Larie en ik er later zonder auto en chauffeur heen zouden kunnen).

Dat bleek een heel aardige vrouw. Ze heeft ons metéén geholpen (Nee Larie, een notaris is geen dierenarts!), en dus sprak het vanzelf, dat Larie en ik haar ook opgezocht hebben voor die verkoop van dat huis. En toen begon ze stiekem over dat samenlevingscontract, wat we daarvan zouden denken. Nou, ik kroop bij Larie op schoot, en toen hebben we onder een kop thee de vragenlijst met haar doorgenomen. Volgens mij heeft ze zelden zoveel plezier gehad in haar werk. Bij het verlijden van de akte (met mijn ouders erbij) zijn we nog net niet gaan vozen.

Dat leeghalen van het huisje was een rotklus. Larie kreeg weer last van de herinnering aan het leeghalen van het huis van zijn moeder. Hij heeft zich nuttig gemaakt door met Kees' bootje spullen over het kanaal naar de Baai te brengen. Ik weet niet, wie hem geholpen heeft, maar wat wij niet zelf wilden houden, dat kwam eventjes bij Ab in de opslag. En Mina en Yvonne hebben mij dus geholpen, dat was heel fijn.

En toen kwamen Marie en Bob er dus wonen. Wat zijn we daar allemaal blij mee! Maar elk voordeel heb zijn nadeel: Larie heeft nu nòg een bedevaartsoord van oud roest, en Bob heeft het kringetje knutselaars heel veel daadkracht gegeven. Dan zie ik ook, dat elk nadeel zijn voordeel heb: ze vertrouwen Larie de belangrijke klussen niet toe, dus komt hij niet zo onder de betovering. Met die treinen heb ik niet zoveel. Met die boten óók niet, maar als Larie daarheen wil, dan is Marie er tenminste om lol mee te maken - en met een beetje geluk blijft Larie bij Marie en mij.

En anders kan ik er bij goed weer heerlijk liggen zonnebaden, bijvoorbeeld bloot bovenop het stuurhuisje van de "Klaas Vaak". Dan komt Larie er ook bij, na minder knutselen dan hij van plan was, en dan blijft hij wel plakken (hihi). Laatst had trouwens wel iemand een camera bovenin die kraan bevestigd, en op mij gericht. Het zal Bob zelf wel geweest zijn: degene met de oudste vrouw, en zowat de enige van de club die mij nog niet met eigen ogen bloot had gezien.

Over zien gesproken: Larie schreef, dat Bob die baggermolen nodig zou hebben om die sleepboot te laten keren. Maar nadat Bob dat verteld had, lag ik weer eens lekker te zonnen. Toen viel mij opeens op, dat Bob nog niet geregeld had, waar die baggermolen de bagger in kwijt zou moeten. Ik vroeg het even later aan Larie. Die vond het een goede vraag voor Bob. Dus stelde ik die even later aan Bob. Hij mompelde iets over "zien we dan wel", maar ik zag hem in de schaduw van zijn petje blozen! Ja ja, ik ben niet blond! Sinsdien hebben Larie en ik er onderling weer zo'n binnenpretje bij: "Waar moet het in?" Inmiddels heb ik er ook een tegenvraag bij: "Doet ie het weer, dan?"

Marie en Bob zaten natuurlijk ook even vreemd te kijken, toen ze ons zo klef zagen doen. Maar Bob haalde zijn schouders op, en Marie zei (toen Bob weg was), dat ik maar zo lang mogelijk van Larie moest genieten. Reken maar! Hij wil al die verloren jaren inhalen, en ik wil alvast hebben wat ik (statistisch gezien) later zo lang zal moeten missen. En verder ga ik me niet weer een "Flinterdun" op de hals halen. Hoewel... al met al is de band met Mina en Bill er juist beter op geworden.

Maar goed. Dat samenlevingscontract had Larie en mij erop gewezen, hoezeer we bijna letterlijk aan elkaar gehecht zijn geraakt, en hoe ongegrond mijn angst uit "Flinterdun 1" was. En welk plekje is er fijner om samen te zijn dan bij de poel in onze rimboe? Tegenwoordig zien wij er steeds meer dieren en vreemde dingen dan vroeger: ook daar zien we nu vaak een koppel geldwolven (soms lopen ze met ons mee, erheen of terug), en sinds die toestand met dat glas (zie Dat andere [geloof]) zitten er verspreid veel schildpadden.

Er zitten gewone otters, maar toch echt ook een koppel dwergotters. Wat zijn het toch een gezellige dieren! Trouwens, net als in Amsterdam zitten er halsbandparkieten. Die zie en hoor je tegenwoordig door heel Us Net, maar ze wonen hier. En dan kennen we er ook al wat katten. Gewone huiskatten, maar deze zijn juist dol op het water, en vangen vissen, kikkers, en laatst een reiger. Ze komen ook wel eens gezellig bij ons liggen. Kortom, het is een feest om daar te zijn, en dan ook nog eens met mijn liefste.

We zijn onlangs ook weer terug geweest bij dat zeiltje uit Schaapjes [sex]. Er waren nu weer geen mieren, we hebben er overnacht, maar wat voelt het sfeerloos aan, nu we de poel hebben, ons hoekje in de tuin en ons zeil boven de tuin. Maar ik moet Larie toegeven, dat onze slaapkamer toch ook een heerlijk holletje is - en laat ik dan onze hangmat voor de haard niet vergeten. Nou ja, het samen zijn is dus het allerbelangrijkste (voor ons beiden), en als het weer het toelaat, dan kunnen we kiezen uit leuke plekjes.

Nu ik erover nadenk, zie ik een verschil tussen binnen en buiten: binnen praten we meer dan buiten. Ik bedoel, binnen zeggen we niet alleen lieve woordjes, maar verzinnen we ook verhaaltjes, grapjes, raadseltjes voor en met elkaar, buiten houden we die vóór ons, en praten hoogstens over wat voor vogel daar vliegt, of wanneer die regenbui ons zou bereiken.

Over "Schaapjes" gesproken, we hebben ook weer even bij Cisca en Frans gelogeerd. We hebben het met ons vieren slim aangepakt: geloerd op een paar dagen met te slecht weer om met de schapen naar buiten te gaan. De dag ervóór hebben Larie en ik hen op de heide ontmoet, en de dag na het slechte weer hebben we weer afscheid genomen. Wij hadden een vracht eten en drinken bij ons, en wat te knagen voor de hond. We hebben al die regendagen voornamelijk op zolder doorgebracht. De hond verveelde zich beneden dood, afgezien van dat knagen, maar wij hadden boven volop keet. En eh... wij hebben hen láten winnen, maar we zijn niks tekortgekomen.

Weer over dat praten: het was Cisca opgevallen, dat Larie en ik onderling in een soort steno murmelen. We zijn erop gaan letten, en het klopt. We zijn zozeer met hetzelfde bezig (vooral met elkaar), dat we inderdaad genoeg hebben aan dat spreekwoordelijke halve woord - in plaats van een hele zin. Die halve woorden worden ook nog eens vervangen door gebaren. Dan ligt Larie mij met de vlakke hand te strelen, en hij hoort of ziet bijvoorbeeld een reiger of een muis. Dan schrijden of trippelen zijn vingertoppen eventjes, daarna wijst hij met zijn wijsvinger op mijn huid aan, waar hij dat dier waarnam, en dan gaat hij weer door met strelen.

Dat strelen is toch wel de kern van alles: als het maar even kan, dan streelt hij me. Daar gaat zo'n ontzettend grote steun van uit, ik zou niet meer zonder kunnen! Misschien zit ik dáárom wel zo graag op schoot. Ik streel hèm óók, maar niet voortdurend, en hij reageert ook minder (zie In Amsterdam [geloof, sex]).

Janneke

En met dat alles hadden we dus niet in de gaten, dat Afra Janneke steeds vaker en langer te logeren had. Wat hebben we gelachen bij die kennismaking! Al was het maar, omdat Larie probeerde om mij te vlug af te zijn. En ik heb toch maar Kees en Toos gekoppeld. Het voelt best leuk om de macht te hebben om mensen zich te laten uitkleden, maar ik ben benieuwd, hoe lang mijn eigen lichaam me die macht geeft. Ik bedoel: er zal toch ooit een tijdstip komen, dat ze mijn borsten liever niet willen zien. Nou ja, als ik net zo mooi blijf als mijn moeder, en ik trek die lijn door, dan zal Larie dat tijdstip niet meer meemaken, en dan zal alle lol wel weg zijn.

Ik ben ontzettend blij met Janneke. Vooral voor haarzelf en voor Afra, maar ook voor ons. "Ons", dat zijn ook Esther en David als het om buren gaat, en de boys als het om de gein gaat. Het is ergens jammer, dat de girls niet meer met de boys en ons in een muziekgroep zitten, want we voelen elkaar geweldig aan. Anderzijds is HZ ook een geweldige band, met een breed repertoire, de lol van het instrumenten wisselen, en het spanningsveld dat Esther en ik opbouwen.

Ik wou, dat ik nog wist, waar ik dat beertjesslipje gekocht had! (Of heb ik het van iemand gekregen, van Bobbie of zo?) Maar die berenpakken zijn ook geinig. Ik vind het vooral zo leuk, dat Sheila eraan heeft meegewerkt.

Jimi

Ik vind het ook leuk, hoe Larie en ik nu "vaste extra's" zijn bij de Bluesjes. Die groep is veel luchtiger gaan spelen sinds Kees af en toe bij Toos slaapt. En Teun is óók een beetje ontdooid, misschien door Marie en Bob. Met die groep kunnen we óók lol maken. Jammer, dat Dennis bijtijds naar bed moet. Ik wil, dat hij blijft drummen, en dat Larie en ik dan op het eind "Je t'aime... moi non plus" lekker klef kunnen brengen.

Wat mij betreft gaan we tijdens een solo van Kees uit de kleren, en maken we zelfs een wip. Zou ik nog maar kort geleden nooit van mezelf gedacht hebben, maar met Larie erbij durf ik alles, en het lijkt mij geweldig als het hele publiek uiteindelijk ook met elkaar aan het vozen is. Ja, ik heb iets van "Make love, not war", of van zo'n blote verkiezingsposter - de generatie van Larie en mijn ouders, of net iets eerder. Trouwens, je weet inmiddels, dat Larie en ik de "bed peace" belijden - al doen we het soms op een zeiltje.

Zoiets als Woodstock, dat had ik dolgraag meegemaakt! Gezellig met Larie in een slaapzak, joint doorgeven, in mijn blootje door de modder glibberen, en daarna lekker poedelen in dat meertje. En die oude muziek lust ik óók wel. Trouwens, Herman kan heel leuk Jimi Hendrix nadoen. Hij lijkt een beetje op hem, hij kan zo zingen, en hij kan ook net zo gitaar spelen. Maar hij speelt liever jazz op de contrabas.

Hmm... misschien moeten we bij een komend optreden van HZ een grap uithalen: Herman als Jimi op gitaar, Larie op basgitaar, Geert of David op drums. Dan gaan Esther en ik wel in flower power kleertjes à go-go dansen. Benieuwd hoe Kees en Teun reageren, want die weten volgens mij niet eens, dat Herman dit kan.

We hebben het een week later gedaan! Niet als HZ, maar als gelegenheidsgroep. We begonnen om negen uur, en we hebben tot één uur gespeeld. Herman op gitaar, Larie op basgitaar, Geert de eerste helft op drums, David de tweede. Ab had ergens een projector voor vloeistofdia's gevonden. Yvonne heeft Esther en mij met de outfit geholpen. Mina had space cake gemaakt, en die was zó op. Kees heeft meegedaan op "Red house over yonder", en dat heeft een uur geduurd. Teun stond in een hoekje helemaal te grooven.

Om één uur hebben we even gereorganiseerd. Met Aart op sologitaar, David op slaggitaar, Esther op basgitaar, Geert op drums, Larie op wind controller, en ikzelf op toetsen hebben we nog wat jaren '60 nummers gespeeld. Larie heeft heel hees en heel vals gezongen: "House of the Rising Sun", "a Whiter shade of pale", "Proud Mary". Ze gingen Larie dronken voeren: had ie zes Tripel Kees voor zijn neus staan! We hebben er samen vier van weggewerkt, en de boys hebben er stiekem elk één gekregen. Het was gewoon een onvergetelijk gezellige avond. Maar Larie had wel moeite met wakker worden.

Houtstapel

Toen Larie eenmaal wakker was, had hij wel een mooi idee. We hebben het in de groep (HZ) gegooid, en daarna aan Kees van de camping voorgelegd. Twee weken na de Jimi act hebben we het groots aangepakt.

Kees heeft een podium en geluidsapparatuur geregeld op het weiland naast zijn camping dat hij 's zomers gebruikt als overloop van die camping en buiten het seizoen verpacht aan een boer. Toegang vijftien euro. En HZ heeft van twee uur 's middags opgetreden tot middernacht!

Het was bloedheet, het publiek had zon mee, dus wij zon tegen. We hadden Dennis mee als drummer, en Aart met iemand van het verhuurbedrijf aan het mengpaneel.

Kees zelf deed vanaf één uur een voorprogramma met allerlei stijlen van New Orleans piano blues. Iedereen die binnen gehoorafstand was kocht een kaartje, en stond even later te swingen en te klappen. Wie een paraplu bij zich had, die stak hem op, en bewoog hem op en neer. (Zie mooier....)

Wij hadden geen vaste speellijst gemaakt, en dat was maar goed ook! Op voorstel van Larie namen wij "gewoon" over met "When the saints". Geert en Larie hebben zich binnenstebuiten geblazen op tenorsax en wind controller. Ik begeleidde met orgelklank, en heb me ook suf gesoleerd. Esther en David waren intussen met een lekker dansje bezig.

Ik zei het al: het was bloedheet. Dus al tijdens dit nummer ging alles uit behalve zwemkleding of ondergoed. Esther moest haar beha wel aan houden om het dansen draaglijk te houden. Maar na dit nummer zat ik slechts in mijn teddybeertjes. Larie zette mij voor het tweede nummer zo bloot midden op het podium, ging zelf aan mijn voeten zitten, en zo begonnen we aan "See me, feel me..." van The Who. David had er een geweldige electrische gitaarsolo bij. Iedereen ging op hol, wijzelf ook.

Op zeker ogenblik lagen Larie en ik op het podium te vrijen, en ik voelde hem zowat uit zijn slip barsten! Toen ik weer overeindkwam voor het slotcouplet, zag ik het halve publiek ook overeindkomen. Volgens mij hebben heel wat stellen echt liggen neuken! Voorzover ze niet in het gedrang recht vóór ons waren, want dan zouden ze vertrapt zijn. Zelfs onvermoeibare kleine Dennis was blij, dat hij het volgende nummer kon uitrusten.

Dat volgende nummer was heel beladen, een weerklank van Jimi's "Star-spangled banner". Esther en David zetten heel gevoelig "Hatikvah" in, het Israëlische volkslied, maar David ging daar op de gitaar oorlog doorheen spelen. Larie ging basgitaar spelen, en Herman werd weer even Jimi. Ze gingen van links en rechts vóór op het podium tegen elkaar in soleren. Ik haalde alles uit mijn synthesizer, inclusief de geluidseffecten in de General MIDI klankenset, zoals geweervuur. Larie werd getroffen, en lag midden op het podium "zwaargewond" te bassen, terwijl Esther hem "verpleegde". Goede act, maar voortaan "verpleeg" ik hem!

Wat hebben we nog meer gespeeld? Nummers van minstens een half uur: "I got my mojo working", "Sing, sing, sing", wat zydeco, de Mayim, eigen werk van Larie. "Royal Garden blues" (dat is dixieland) met Larie op "trompet", Herman met een ode aan Geert: "I've been loving you too long", Larie en ik tot slot eindelijk met "Je t'aime" in een ongeremde uitvoering (niet met de Bluesjes, wel met Dennis!).

Het was al na middernacht, de schijnwerpers werden gedimd, en we hebben uiteindelijk echt op het podium liggen neuken. Weet Dennis ook alvast hoe dat moet. Geen toegift, want meteen daarna doken Esther en David achter de luidsprekers links, en Geert en Herman achter de luidsprekers rechts. Het publiek was trouwens vanaf het begin door het dolle heen!

En er was véél publiek: de hele camping (voorseizoen), heel Us Net, minstens het halve dorp voorbij de camping, het hele natuurvriendenhuis en de hele camping van Saar en Ton, vrienden en kennissen van voornoemden, en voorts iedereen die rijdend op de Digitale Snelweg de klanken opving, en de afrit naar de Digitale Zandweg kon vinden en bereiken. Honderden auto's twee rijen dik op de vluchtstrook, de op- en afritjes zelf volgeparkeerd, kortom, een chaos, Woodstock waardig. Op voordracht van Larie noemen wij het optreden "Houtstapel", een vertaling van "Woodstock".

Wij zeven muzikanten waren helemaal kapot. Ruim tien uur zonder echte pauzes gespeeld (wel met individuele adempauzes) in de hitte, al die tijd elkaars bijna blote aanblik weerstaan tot op dat eind. Ab had wat vrienden van ons opgeroepen om te helpen opruimen. Het herinnerde mij aan Heidefeest 2: David en Esther, Geert en Herman, Larie en ik werden paarsgewijs op pallets gelegd, door Bob op een heftruck naar Abs aanhangwagentje gereden, en daar door Marie voorzien van iets te eten en veel te drinken.

Afra en Janneke hebben onze instrumenten netjes ingepakt. Aart heeft Dennis geholpen met het opruimen van het drumstel. Om half drie werden we bij onze kroeg afgeleverd voor een besloten nachtmutsje. Die ontaardde in een algemene knuffelpartij. Larie en ik weten niet eens meer, hoe we thuis zijn gekomen. We werden rond het middaguur wakker in ons hoekje in de houtwal, onze kleren in een grote draagtas naast ons.

We hebben het geheel professioneel laten filmen, en zelf gemonteerd. Het filmen was een geweldige investering, maar iedereen wil de onverkorte Blu-Ray hebben, en door vooruitbetalingen waren we meteen uit de kosten. Voor bekenden signeerden wij die schijfjes, en ik heb er nòg schrijfkramp van! We hebben concert, registratie en catering als groep gedaan: de zes van HZ, Aart, Dennis, Kees, en regelneef Ab. Ach, rijk worden we er niet van, maar het was een leuke gewaarwording, dat we blijkbaar zo veel mensen zo uit hun bol kunnen laten gaan, onszelf inbegrepen.

 

Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).