Laatste wijziging: 2022-06-03 (technisch), 2009-05-24 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Plan - Voorbereiding - Uitvoering - Bezoek - Bed - Bank - Naspel
De jaarwisseling had geen invloed op het weer: we zaten al minstens een maand in die regen van Laries lares. Oh, nu ik dáárover begin: ik ben er nu nòg beduusd van. Maar ik ben vooral zo blij voor dat paard!
Maar goed, Geert werd jarig, en de boys houden wel van een feestje. De meute van Week 52 was alweer weg, dus het feestje was voor de vrienden in het dorp, dus vooral voor Afra, Larie en mij.
Larie en ik hadden een geintje bedacht: we zouden als de ander verkleed gaan. We waren minstens een week aan het broeden geweest op die kleding, hoe we dat aan zouden pakken. Larie is groter dan ik, behalve in de heupen, dus ik zou zijn spullen vooral moeten innemen, maar welke dingen van mij zou hij aan kunnen? Unisex kleren, en dan wat gaan klooien met pruiken en make-up? We liepen steeds weer vast op "het zal wel kunnen, maar ik kan het niet".
Uiteindelijk nam ik Yvonne in vertrouwen. Een goede zet, want die blijkt vóór en achter de schermen aan toneel gedaan te hebben. Terwijl de kinderen naar school waren, waren Larie en ik bij haar, om op haar aanwijzingen met haar spullen aan ons project te werken. We maakten pruiken, waarin we ons eigen haar gebruikten. Maar dat konden we natuurlijk pas op het laatste moment doen, want als we met amateuristisch (in plaats van door Herman) geknipte koppies door het dorp liepen, dan zou dat wel opvallen. Dus we oefenden met engelenhaar.
We maakten een beha van mij ruim genoeg voor Larie, en vulden die mooi op. We maakten een bierbuik die ik kon omgorden, en een mooie vulling voor in mijn broek. We bestelden schoenen in elkaars maat, contactlenzen in elkaars oogkleur. (Shit! Die zijn we helemaal vergeten!) We oefenden elkaars stem en spraak. Ja, natúúrlijk zouden de vermommingen meteen doorzien worden. Maar ze moesten natuurlijk wèl een beetje lijken!
We zorgden, dat we op de dag van het feest niet naar buiten hoefden. De avond ervóór kwam Yvonne naar ons toe, en knipte ons in een heel redelijk model dat bovendien veel haren opleverde. We kregen de pruiken al vóór de middag klaar. Wat konden we nog meer doen? Muziekspullen en kadootje klaarzetten. Afra voorstellen om op zeker tijdstip naar ons toe te komen, om te voorkomen dat ze ons zou storen.
En toen gingen we maar in bed en in bad: Laries broek moest vooral leeg lijken. Nou, sinds Heidefeest 3 heeft zelfs mijn vader het nu steeds over waarnaar de Beulingsloot in Amsterdam vernoemd zou zijn! (Ja Afra, ik houd Larie in topvorm.)
Uiteindelijk gingen we onszelf dan maar opmaken (bij Larie de rimpels wegwerken, bij mij zo'n rimpelmake-up aanbrengen) en elkaar aankleden. We hadden een slip van mij voorzien van een gulp. Larie trok mij die liefdevol aan, stopte de vulling erin, en liet de worst mooi door de gulp steken. Hij draagt zelf gulploze slips, dus daar zat geen probleem. En hij was na vanmiddag inderdaad goed leeg in de broek. Ik kon dat nog een beetje accentueren met een paar strategisch geplaatste veiligheidsspelden.
Hij sjorde mij misprijzend de bierbuik aan, en kondigde aan, dat hij ging lijnen. (Whoeha! Mislukt steeds weer.) Ik deed hem de beha aan, en werd best een beetje trots op mijn eigen borsten. (Ja Afra, hij houdt ze in topvorm.) We zetten de pruiken op.
Afra kwam, zag, en was verloren. Ze sloeg dubbel over de keukentafel. Daarna gaf ze Larie een tongzoen. En toen met een schijnheilig lachje mij. Ze deed haar jas open. Zij had dat onderjurkje aan, net zo opgetuigd als bij dat Heidefeest, maar nu met dennen- in plaats van heidetakjes. Schitterend! En ze gaf een dennengeur af, niet te kort! Larie en ik trokken onze regenpakken aan. Afra en ik gaven elk Larie een arm, namen muziekspullen en kadootjes mee, en gingen het dorp door.
Op het dorpsplein zat Kees in doorweekte trui en broek met een fles van zijn eigen tripel aan de mond. Hij keek naar ons, keek nog eens, keek naar zijn fles, en goot die leeg. Daarna liep hij naar zijn huis (schuin tegenover het onze), en haalde ons in met droge kleren en een jas aan, en met een grote fles van iets zelfgestookts voor Geert.
Hij ging naast Larie lopen (al kan Afra hem inmiddels uitstekend velen). Dat viel "iedereen" op, want Kees is altijd bang dat ik hem van zinnen breng, en loopt dus nooit naast mij. (Ik gun hem de vrouw van zijn dromen, maar ik ben niet beschikbaar.) We stapten flink door, want het leek een kwestie van seconden voordat de waarneming ook Geert zou bereiken.
Net op tijd kwamen we bij zijn huis. Een officiële gebeurtenis, dus met aanbellen aan de voordeur. Herman deed open, begroette eerst Afra en Kees gewoon hartelijk, zag toen ons, en zakte met een kraaiende kreet tegen de grond. We hielpen hem overeind, en gingen achter hem aan naar de huiskamer. Daar deed Afra haar jas uit, en Herman riep meteen om een schaar.
Wij begroetten en feliciteerden eerst Geert, toen Herman. En verdomd, Herman voelde aan mijn broek, ging door de knieën, en deed met zijn tanden de rits los. Ik riep zo mannelijk mogelijk "voorzichtig!", en hij ging in een reflex nog voorzichtiger. Weer zo'n kraai. Hij opende mijn broek nu helemaal, en draaide mij naar Geert. Die wilde meteen kennismaken met mijn jongeheer.
Herman wilde nu zekerheid, zei hij, trok ook bij Larie de broek op de knieën, en voelde meteen in diens slip. Larie riep met een te hoog stemmetje, dat hij al geschoren was. Vervolgens kneep Herman hem in de borsten, en knikte naar Afra dat ze déze maar eens moest proberen. Afra trok Laries T-shirt omhoog, viel aan op de buitenkant van zijn beha, schoof die omhoog, en likte aan zijn echte tepel.
Geert keek vragend naar mij. Ik trok mijn T-shirt omhoog, en toonde mijn eigen borsten. (Ik draag zelden een beha, en nu natuurlijk al helemaal niet.) Afra deed alsof ze zich vergist had, en kwam er nu aan lebberen. Kees stond ietwat verloren met grote ogen te kijken. Volgens mij had hij een erectie als een hengst! Maar goed, ik ken mijn uitwerking op mannen nou wel. Kees snelde naar de WC. Zie je wel!
Na die hectische eerste minuten werd het rustig. Het punt was gemaakt. Larie en ik deden de pruiken af, de beha en de bierbuik. Op verzoek van de jarige bleef ik met die vulling door de gulp zitten, jeans uit. Kees ging vrij spoedig weer weg. We hadden medelijden met hem, maar zagen geen alternatief. Dit kon wel eens uit de hand lopen.
Het liep uit de hand, dus het was maar goed dat Kees weg was. Geert en Herman zaten op een tweezitsbank onder het kletsen aan elkaar te frunniken, en werden steeds bloter. Geen onprettig uitzicht, trouwens. Ik zat tussen Larie en Afra op een driezitsbank ertegenover. Ik in slip-met-inhoud en T-shirt, Larie in slip-met-hopelijk-gauw-weer-inhoud en T-shirt, Afra aan mijn andere zijde inmiddels in slip en beha. Larie en ik zaten ook steeds aan elkaar te frunniken. Geen onprettig uitzicht voor de boys, zo te zien. Ik beantwoordde Afra's incidentele gefrunnik.
We gingen even muziek maken, maar we waren meer in de stemming voor frunniken. We gingen maar met ons vijven naar de slaapkamer. Larie is veel geremder jegens mannen dan ik jegens vrouwen, dus zat er niet veel méér in, dan dat de boys van elkaar genoten met uitzicht op Larie, voorzover van hem iets te zien was - want natuurlijk beulde ik hem weer àf.
Ik beulde ook Afra af. Op een gegeven moment had ze het zo kwaad, dat Larie op haar moest liggen, met een half-stijve naar binnen, opdat ik bij haar nergens bij kon. En intussen had hij één hand onder Afra's hoofd, en met de andere lag hij mij op een himalaya (reeks hoogtepunten) te houden. Toen wilde ik hem hèbben.
Larie kwam teder van Afra af, onderging een opwarmer van de boys, en dook toen geestdriftig op mij. De boys probeerden zich aan ons te spiegelen, Afra probeerde bij zichzelf te doen wat Larie bij mij deed. Dat was niet gering, en ik voelde dat zijn kracht van mij kwam, niet van Afra of de boys daarnet. En dàt gaf mij dan weer extra kracht en genot. Arme beddenpootjes, arme matras. Op zulk geweld en zoveel vocht is niets berekend.
Om een uur of elf waren de mannen dan toch echt leeg. Ik hield Larie nog die vulling voor, model op ware grootte, maar hij viel kreunend op mijn borst. Ging nog wel meteen stevig met zijn mond aan de tepel. Maar van onderen moest ik mezelf helpen: zelfs zijn handen konden niet meer.
De boys lagen al een tijd vol verbazing te kijken naar onze prestaties. Toen gingen zij samen douchen, daarna Afra, tenslotte Larie en ik. We konden allebei nog amper lopen, en moesten elkaar wel helpen met inzepen en afdrogen. We gingen naakt (kleren in de hand, voorzover mee naar boven genomen) naar beneden. Ik treetje voor treetje, Larie zelfs zittend van tree naar tree. Op de bank hing hij trillend tegen me aan. Ik moest hem uit een glas laten drinken, ik moest hem hapjes aanreiken waarop hij niet hoefde te kauwen. Uiteindelijk lag hij met zijn hoofd in mijn schoot, beverig met één hand beurtelings mijn borsten strelend.
Afra had van ons en van zichzelf ook een stevige beurt gehad. Haar borsten leken te aarzelen tussen opgegeild stáán en afgebeuld hàngen. Ze keek mij aan, en zei schor: "Je beult hem wel àf, hè!" De boys zaten naast elkaar, elkaars ding in de hand. Die waren ook uitgeput. Ze keken niet meer naar Laries kruis, maar naar mijn borsten of naar Afra, die nu in kleermakerszit op de bank zat. Ze moeten haar eierstokken hebben kunnen zien!
We zaten te zwijgen, dus Geert zette maar muziek op: de Hijbezems op het Heidefeest. Het klonk beter dan toen we het speelden. Na de tweede set, dus ongeveer een uur, namen we alsnog de instrumenten ter hand. We speelden misschien een uur, heel gevoelig, maar krachteloos. Geert kreeg het riet van zijn sax amper aan het trillen. Herman kwam tot hele noten in langzame nummers, en hield zijn linkerhand op dezelfde hoogte. Afra klonk alsof ze bang was om geluid te maken. Ik was zelf blij, dat Larie die wind controller altijd op zijn gevoeligst heeft staan (zodat je amper hoeft te blazen). Laries gitaarspel verbleekte zelfs nog bij Hermans gebas, ondanks de .009 snaren.
Het was half drie. We hingen nog een half uur op de banken, te moe om te praten. Toen kleedden Larie, Afra en ik ons maar aan, en namen afscheid. Ik greep de boys bij hun ballen, maar er kwam geen sjoege. Ongelooflijk: op dat Heidefeest had ik Herman heel wat minder geil te pakken, en toen riep hij al om Geert! Afra en ik namen Larie tussen ons in. Niet meer voor de travestie-act, maar om hem (Neehee, zijn héle lichaam!) overeind te houden.
Thuis hielp Afra me om hem naar boven te hijsen. We keken elkaar aan. Zij trok haar kleren uit, en haalde beneden wijn en olijven. (Het lijkt ècht alsof al dat Griekse spul niet minder wordt! En het bederft ook nog eens niet.) Ik kleedde Larie en mezelf uit. Larie kon inmiddels wel weer een glas vasthouden, en olijven in zijn of mijn mond stoppen. Na een half uur stopte hij er een in mijn spleet. Hij draaide zich moeizaam om, en lebberde hem eruit. Twee paar tepels schoten vooruit. Daarna ging er een aardige hoeveelheid olijven in twee spleten, daarna in drie monden. (We hebben daarna een week lang geen olijf meer kunnen zien.)
Tegen vijven lag Larie op zijn rug. Ik kroop op hem voor 69, en kreeg zowaar zijn ding weer half stijf. Afra wilde hem nog eens in zich hebben, maar moest dan wel op Larie zitten en hem afrijden. Ik lag om hem heen, zijn hoofd tegen mijn borsten, klaar om "Stop!" te roepen. Afra genoot meer van een pik dan ooit tevoren. Die was nog steeds half stijf, dus ze kon maar kleine bewegingen maken. Maar ik werd warempel geil van haar wippende borsten.
Ik gebaarde haar van Larie af, wist uit ervaring hoe ik zijn pik echt stijf kon krijgen, en klom zelf op hem. Nu keek Afra bewonderend naar mijn slingerende borsten. Ik masseerde ze nog even. Toen merkte ik, dat Larie klaarkwam, maar ik voelde geen kwakkie. Ik liet me voorover zakken voor een tongzoen. Die kreeg ik, maar Larie viel in zwijm. Uiteindelijk viel ik in slaap met Larie nog in me, en met mijn tong op Afra's knopje. Ik hoorde nog net de stem van Aphrodite: "Ze beult hem wel àf!"
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).