Laatste wijziging: 2022-06-03 (technisch), 2009-05-23 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Dit verhaal had ook "Muziek 4" kunnen heten, want het sluit aan op Muziek 3.
Beraad - Hijbezems - Bluesjes - Overige muziek - Voorbereiding - Opening - Middag 1 - Avond 1 - Ochtend 2 - Middag 2a - Paardenmiddel - Middag 2b - Avond 2
Na Abs voorstel voor een gezamenlijke bestelling kwamen we in de kroeg bijeen. Aan het begin van de middag, als er nog geen reizigers langskomen, en met vellen flip-over papier en viltstiften. Niet àlles gaat digitaal handiger...
Wie een muziekgroepje wilde beginnen, die schreef wat trefwoorden en zijn naam en instrument op zo'n vel papier, en hing het aan de muur. Wie mee wilde doen, die schreef eigen naam en instrument erbij.
Voor Ab zou de rekensom worden {wat we willen} - {wat we hebben} = {wat we moeten bestellen}. Zijn lange-termijn visie was geen geheim: ook muzikale souvenirs zouden wel verkopen - via hem. Evenzo zag Bill wel iets in levende muziek. Niet iedere dag, maar wel om aanloop vast te houden, en zo hopelijk de omzet te vergroten. Liefst op afroep. Hij was dus ook bijvoorbaat bereid om spullen op te slaan, en eigenlijk was de kerk een aardige oefenruimte. (Voor wie dat nog niet uit eerdere verhalen begrepen heeft: Ab en in mindere mate Bill zijn onze vaste tussenpersonen met de buitenwereld.)
Geert en Herman wilden uiteraard een jazzband, swing of later. Afra wilde iets Romantisch, een pianokwartet of zo. Kees wilde een blues band. Bill wilde bluegrass, Mina eigenlijk ook. Ab wilde ouderwetse rock & roll. Grada wilde een Slavisch koor, dus wilde Hans dat ook. Aart hoopte, dat hij tijd had voor hard rock, maar Yvonne voelde meer voor Grada's koor.
Je vraagt het je meteen al af: wat zouden Larie en Wiesje doen? Dat wisten we zelf ook niet goed. Eigenlijk wilden we niet aan onszelf, laat staan anderen, toegeven dat we een keertje muziek maken leuk vonden, maar dat we eigenlijk geen groepsverplichtingen wilden aangaan.
We zaten te smiespelen, met steeds meer ogen op ons gericht. Ik bedacht, dat we onze keus dus misschien anders moesten bepalen. Als we nu eens samen de groep namen, waarvoor we het minst zouden hoeven oefenen? Dat vond Wiesje goed bekeken. Welke zou dat zijn? Ik aarzelde tussen blues en rock & roll. Wiesje dacht, dat bij Aart wellicht uit tijdgebrek repetities zouden uitvallen.
Ik vond de genres eigenlijk wat dicht bij elkaar liggen, en vroeg me af, of blues, rock & roll en hard rock niet beter één afwisselende band zouden vormen dan drie eentonige. Maar ze hadden al wel elk minstens vier man. Hé, Geert en Herman hadden nog geen medestanders. Die dan maar? Vooruit...
We kregen beiden een stevige knuffel van de boys, en iedereen vond dit wel een mooie oplossing. (Zie immers Muziek 2.)
Voor een gemeenschap van enkele tientallen mensen werd het een flink aanbod. Bedenk wel, dat sommigen zich niet tot één groep beperkten, en dat er ook andere kunstvormen beoefend werden.
Alle groepen waren voldoende gevuld. Ware ik Homerus of Tolkien, dan had ik pagina's lang uitgeweid over naam en samenstelling van de groepen. Maar ik stel de mensen liever geleidelijk voor.
De voorlopige groepsnaam was er voordat we het wisten: de Hijbezems. Wiesje verklaarde dat ze niet kon heksen, maar graag met een bezemsteel omging. Waarna Herman vond, dat ik wel heel groot was in verhouding tot mijn steel, of omgekeerd. Wiesje gaf hem een knipoog die menige hetero teveel zou worden.
We gingen nu inventariseren, wat we gingen spelen, met welke instrumenten. Nou ja, uiteraard Geert op tenorsax en Herman op bas. Wat moest erbij, wat kon erbij? Piano? Waarschijnlijk geschikter voor Wiesje dan voor mij. Wat zou ik doen: slagwerk, gitaar, wind controller? "We kunnen afwisselen," knipoogde Wiesje. (Zie alweer Muziek 2.) "Wij niet," knipoogde Geert naar Herman. "Wat heb jij erin?" vroeg ik Geert. Die keek mismoedig naar zijn glas. Ik wenkte Mina om ons vieren bij te schenken.
We besloten om het zonder slagwerk te proberen, en dat ik in beginsel electrische gitaar zou doen. Maar dan vooral als melodisch instrument. Herman was klopvast genoeg om ons in de maat te houden.
Hadden we dan alles? Afgezien van het slepen wel. Wiesje zou thuis op master keyboard en synthesizer module piano spelen, bij de boys op hun keyboardje.
Welk repertoire zouden we als uitgangspunt nemen? Geert wilde uitgaan van Benny Goodman. Dat leek de rest ook wel wat.
Herman keek rond. De vergadering leek te verlopen. Hij keek ons aan: "Zullen we nú even?" Daarmee was de wedijver tussen de groepen geboren. Ab plaatste voor Geert en Herman en voor Wiesje en mij elk een handkar op de bestellijst. We mochten nú zijn heftruck even lenen.
Even later was in de kroeg het eerste optreden van de Hijbezems. Het ging niet goed, het ging geweldig. Herman stuwde ons swingend door alle nummers, Wiesje wist er met tien vingers syncopische akkoorden bij te leggen, Geert en ik waren vanaf de eerste maat van het eerste nummer in muzikaal tweegesprek, en ieder had veel ruimte voor soli.
Na een minuut of drie waren er steeds wel mensen aan het dansen, ook uit een vrij grote groep trekkers. Na het tweede nummer peilde Mina de belangstelling voor een gelegenheidsmenu, en even later was Ab weer druk met de heftruck voor de bestanddelen.
Vervolgens haalden Kees en zijn mensen met de heftruck hùn spullen op. Net toen Geert in zijn soep kon blazen, in plaats van in zijn sax, trapte Kees af voor het eerste optreden van de Bluesjes.
Hij deed zelf zang, slaggitaar en mondharmonica. Hij had een opmerkelijke drummer: kleine Dennis van Aart en Yvonne. Die sloeg nog wat hard, maar was zeer klopvast. Aart zelf klonk heel goed als basgitarist. Van hun solo gitarist had ik niet gedacht dat die een instrument bespeelde, maar die had een geweldige toon.
Ik heb het al eens gezegd: Kees spint zijn nummers lang uit. Maar ze waren niet hol, er werd echt iets verteld.
Wiesje en ik stonden na vijf minuten te schuifelen. Meer ruimte was er trouwens inmiddels niet meer. De deuren stonden open, maar iedereen wilde binnen zijn, bij de muziek.
Bill en Mina wilden óók wel een setje doen. De spullen werden voor hen vergaard, en Wiesje en ik namen even de bediening over. Geert en Herman keken het even aan, en gingen toen duchtig aan de slag in de keuken, want aan zelfs het inruimen van de vaatwasser waren Bill en Mina niet toegekomen.
Ik wist niet, dat Mina viool speelde, maar nu wel. Bill had een banjo, dat wist ik al wel. Er werd geestdriftig gehost, maar Mina begon te roepen, en toen werd het aardig square dance en zo doen.
Terwijl Ab en Aart een gemengde bezetting opstelden voor rock & roll, zongen Grada en Hans tweestemmig wat van de liederen die ze met hun koor hoopten in te studeren. Heel mooi.
Bij die rock & roll ging iedereen uit zijn dak. Er stonden inmiddels luidsprekers buiten, en er werd zeer energiek gedanst. Twee stellen trekkers verkleedden zich op de WC, en kwamen met vetkuif danwel petticoat tevoorschijn. Geert had zich als gastsolist aangediend, en stond steeds kracht te poepen op zijn sax.
Het was inmiddels middernacht. Bill wees de trekkers de kerk ter overnachting. Muziekspullen werden ingepakt en opgeruimd. Maar Afra speelde op Wiesjes spullen een zeer verdienstelijke set Chopin. Om half één ging de deur dicht, en om één uur konden zelfs Bill en Mina te bed. De spullen bleven in de kroeg. Afra, Wiesje en ik liepen swingend naar huis.
Het werd tijd om over een Heidefeest na te denken. Dat het muzikaal zou worden, dàt stond vast. De voorbereidingstijd was heel beperkt, maar zo te zien was dat voor veel groepen geen probleem.
Afra zat bij ons in de keuken aan late ochtendkoffie. Wat zouden we voor schaapjes-act kunnen bedenken? "De herdertjes lagen bij nachte," meende ik. Wiesje glansde even, en ik weet zéker, dat ze in gedachten Frans en Cisca op (en onder) een zeil zag neuken. "De Heer is mijn herder," peinsde Afra. "Zo'n Engelse heer met bolhoed?" vroeg ik. "Zouden we het kunnen omdraaien, overwoog ik: "de herder is mijn heer?" Wiesje zag het vóór zich: "Die hond van Cisca met een bolhoed?"
Ik wilde eigenlijk ook wel weer eens iets met schapen scheren. "Ontharen?" opperde Afra. Mijn gedachten flitsten verder: "Geert en Herman, in slip met wattenbolletjes, die elkaar van aangeplakte belachelijke snorren en baarden ontdoen?" We hadden Herman nog nooit als "hair man" bij een Heidefeest betrokken. Afra zag die snorren en baarden plus schaamhaar uit heide bestaan.
Wiesje vroeg de boys er even bij. Ze kwamen aangetrippeld als kruisingen tussen Freddy Mercury en Kuifjes bijfiguren Jansen en Janssen. (Zie hen afgebeeld.)
Herman vond het een prachtig idee om als kapper schapen te scheren. Heideplantjes als lichaamshaar deed hem schateren. Geert had een mooie aanvulling: de "afgeknipte haren" gebruiken voor een nieuwe bezem. Wiesje herinnerde zich hoe Frans met een heidetakje had gespeeld (zie Schaapjes [sex]), en vertelde het. Geert en Herman rolden in elkaars armen van het lachen.
We zouden de act met ons vijven doen. Afra zou met de Hijbezems optreden. Op piano, en Wiesje zou doorschuiven naar wind controller.
We kregen een algemene oproep van Mina om naar de kroeg te komen. We waren er zowaar als eersten. Wiesje vond ergens een oude krant, en sloeg aan het vouwen en scheuren. Even later had Google een papieren bolhoed op. Ze liet zich er niet door van de wijs brengen.
Een kwartier later was "iedereen" aanwezig. Mina polste aller belangstelling voor een tweedaags muziekfeest ("een schaduw van Woodstock") op de hei, ongeveer achter het huis van Aart en Yvonne, grotendeels in plaats van op het dorpsplein. Dan moest er wel een podium met toebehoren gehuurd worden. Ze gaf een toelichting op wat dat zou kosten, en bracht in stemming hoe we die zouden verdelen. Verder was de vraag, hoeveel podiumtijd elke groep dacht te vullen. Dat zat wel goed! Tenslotte vroeg ze naar acts voor het Schapen Scheren. Wij waren de enigen! Er dienden zich nog wat kandidaat-schapen aan, en zowaar een plaatsvervanger voor Herman.
Aldus besloten, feest geprikt op over twee weken. Iedereen ging op zoek naar gevallen heidetakjes. En nodigde uiteraard de naasten uit. Voor Wiesje en mij waren dat behalve Mart en Diana uiteraard Frans en Cisca. Die zouden ook wat heidetakjes gaan sprokkelen. Bill seinde, in overleg met Ab, de reizigersbronnen ten noorden en zuiden in.
Je kon in heel Us Net dag en nacht horen, hoe er aan repertoire werd gewerkt. Al was het maar, omdat iedereen met webcams en mixers liet zien hoe men oefende. In de kroeg stond het geschiktste "programma" dan op beamer en luidsprekers.
Wiesje ontplooide zich overdag als scat zangeres bij het steeds swingendere pianospel van Afra. 's Avonds stak ze op de wind controller (meestal met klarinet-klank) Geert steeds meer naar de kroon.
Had Kees geen repetitie met zijn Bluesjes, dan kwam hij bij de Hijbezems drummen (zoals in Muziek 2 dus). Dat ging ook steeds swingender, met inmiddels bijna onhoorbare brushes en dan een syncopische klap. Bij Bill werd dan massaal en uitbundig jitterbug of rock & roll gedanst.
De twee weken vlógen om.
Mart en Diana kwamen een paar dagen tevoren, en gingen Ab en Bill helpen. Frans en Cisca kwamen de avond tevoren, met hun hond, en (nogal laat) met een baal heidetakjes. We hadden inmiddels een onderschuifbed in dat logeerkamertje.
Het zou weer schitterend zomerweer worden. Iedereen had zich er in kleding op ingesteld, dus ook voor de heidetakjes. Je zag merkwaardige heikleurige gedaanten bewegen, en wellicht had Shakespeare Macbeth achteraf liever anders opgezet.
Ik had een soort bivakmuts, voorzien van een paars afro-kapsel met baard. Wiesje volstond met een bikini van waaronder heiïg schaamhaar uitstak, en voor mij had ze een zwembroek overeenkomstig behandeld. Afra had een onderjurkje voorzien van een laag heide, zodanig dat ze eruitzag als een paarse kerstboom.
Het feest ging zaterdagochtend al om tien uur van start. Herman knipte een over het dorpsplein gespannen lint (rijkelijk voorzien van heidetakjes) door, en ging door met het Scheren van de Schaapjes waarmee hij aanstonds moest optreden.
Hij begon uiteraard bij Geert. Die had zijn gezicht vol heidetakjes, geplakt met iets eetbaars, suikerspin of zo. Zodanig, dat hij na het verwijderen van de takjes afgelebberd kon worden. Daarna werd Wiesje "geplukt". Ze kreeg stiekem even een vinger naar binnen, en glansde. Vervolgens werd mijn bivakmuts geplukt en afgedaan. Ook mijn "schaamhaar" werd vakkundig verwijderd, en ook ik kreeg even een bekwame hand in mijn zwembroek.
Afra's heide werd in zodanige houdingen verwijderd, dat de mens achter het onderjurkje duidelijk tevoorschijn kwam. Dat vernamen wij later, want Wiesje en ik renden toch eerst weer even naar huis. Herman en Geert waren trouwens slechts gekleed in boxer shorts met vrij wijde pijpen. Daarna nam de plaatsvervangend Scheerder het werk over voor de overige Schapen, want de Hijbezems zouden als eersten optreden.
Wiesje en ik waren net op tijd terug. Herman schaterde. De beamer op het dorpsplein toonde een overigens leeg rekenblad, waarop onze namen en een cijfer "1" waren ingevuld. Frans knipoogde.
De Hijbezems liepen snel naar het podium. Daar was onder leiding van Hans een stuk heide afgeplagd. De plaggen lagen onder een zeil opgetast, op de grond lagen grote matten. Er waren rolcontainers met stapels klapstoelen. Maar de bemoedigend vele vroege bezoekers bleven staan. Kees deed ook deze set met ons mee.
Er werd weer veel gedanst, maar er waren ook wat aandachtige ickies, vooral kinderen. Eigenlijk stonden we zelfs op het podium te dansen, op Afra en Kees na. Herman deed regelmatig rock & roll-achtige stunts met zijn contrabas, maar bleef onverstoorbaar doorspelen.
We zouden verschillende korte sets doen, dus na een half uur maakten we zwetend plaats voor de bluegrass van Bill en Mina. We gingen meteen naar de eigen woningen om te douchen en zo. Maar we waren toch vrij snel terug, om vooral weinig te missen van de rest. Het klonk allemáál goed!
Toen we van onze tweede set thuiskwamen werd duidelijk, dat Mart en Diana een wedloop deden met Frans en Cisca. De slaapkamerdeuren stonden open! Wiesje en ik sloegen deze beurt over, en gingen even voor ons zessen iets te eten klaarzetten.
Afra kwam schuchter binnen. Ze voelde zich buiten het podium nogal eenzaam, en dat scorebord maakte het er niet beter op. We gingen alsnog gedrieën naar boven voor een snelle herhaling van Bloot 3 [sex].
Uiteindelijk zaten we met ons zevenen aan tafel. Ook de anderen wilden Afra er wel eens bij hebben. Ze glunderde. We liepen met ons zevenen gearmd naar het dorpsplein. We hadden wel de bermen erbij nodig.
Mina werkte zuchtend de scores bij. De hond van Frans en Cisca (hoe héét die toch?) kwam met Google op het scherm. Iemand zei iets over mierenneuken. Mina maakte meteen een nieuw werkblad aan, deed een data fill met genummerde mieren, en vulde overal "1" bij in. Die zat!
Er werd voortdurend muziek gemaakt, het klonkt geweldig, de rijen namen en de scores liepen op, maar toch leek het wel, alsof wij, de bewoners van wat inmiddels de konijnenflat genoemd werd, met Afra, Geert en Herman voor het leven in de brouwerij moesten zorgen. We waren niet bijzonder begeesterd, in tegenstelling tot Wiesje in Heidefeest 1, maar we wilden de succesnummers wel herhalen. We deden (zonder Afra en zonder echt vuur) een tafeltennistoernooi. Geert en Herman probeerden iets leuks te maken van een badje vol dropwater.
Het maken van bezems uit heidetakjes kwam niet echt uit de verf: het zou beter passen in Bennekom dan in Us Net. Sheila liet zich verleiden tot een kuur dressuurrijden (in bikini en hoge hoed) op Chot. Maar om één uur was het hele feest beperkt tot het dorpsplein, waar Kees voor een langzaam slinkend publiek met een bezoeker blues zat uit te spinnen, onder het genot van zelfgebrouwen tripel. De kerk was aardig gevuld met trekkers.
In huize "Konijnenflat" hingen wij zevenen nog even samen rond met een slaapmutsje. Toen ging Afra met Mart en Diana naar boven. De herdertjes en wij haalden nog wat verwarmende herinneringen op, en gingen toen ook maar naar boven. Wiesje had ergens een po gevonden, en bood die aan Frans en Cisca aan: "Wat hebben jullie erin?"
Wiesje en ik waren best moe, en lieten ons op achterstand zetten. Toen de wekker zijn plicht deed, hoorden wij geluiden van Afra en Cisca afwisselen. We namen ijlings de badkamer in, spetterden daar flink rond, en gingen beneden iets van ontbijt gereedzetten. De hond kwam ons geestdriftig achterna. Ik deed de tuindeur open - en dat was goed geraden. Maar even later werd het oppassen met etenswaren.
Hadden ze eigenlijk hondenvoer bij zich? Ik liep naar boven om het te vragen. Mart en Diana waren nu in de badkamer, zo te horen in bad. Afra, Cisca en Frans waren nu vooral aan het wachten tot de badkamer vrij kwam. Zo te zien had ook deze combinatie geklikt, mooi zo!. Frans had inderdaad hondenbrood in zijn rugzak. Hij liep bloot mee naar beneden.
We wachtten op elkaar met ontbijten (behalve de hond), achteraf een verkeerde keuze. Het werd gezellig, maar ook haastig. Afra had zo te zien de nacht van haar leven gehad. Achteraf bleek, dat Diana als "Wiesje, maar dan van haar eigen leeftijd" daartoe het meeste had bijgedragen.
We liepen eerst gezamenlijk naar Afra's huis. Daar zocht ze in overleg met Diana schone kleren uit.
Frans vroeg zich hardop af, of Cisca en hij niet naar Us Net konden verhuizen, aanstonds of anders als zij de volgende aanbesteding zouden verliezen. Maar dat onderwerp had hij van Cisca nog niet naar buiten mogen brengen. Vanuit Us Net geen bezwaar, meende inmiddels Afra.
We stapten naar het dorpsplein. De bijgewerkte scores zorgden voor wat ongeloof. Wiesje maakte iedereen met een handgebaar duidelijk, dat haar en mijn betrekkelijke achterstand heus wel ingelopen zou worden.
We wachtten bij een kop koffie op de overige Hijbezems, wachtten niet langer op Kees, en liepen naar het podium. Daar had het Slavische koor van Hans en Grada de krap honderd toeschouwers al in vervoering gebracht.
Bij wijze van overgang speelde Afra een geschikt stuk van Liszt. Inmiddels verscheen Kees met een rood hoofd en kleine oogjes op het podium. Er klonk een spottend applaus.
Na Afra's opening zette Kees domweg de beuk erin, met een solo die Gene Krupa ademloos zou hebben gemaakt. Geert herkende de mogelijkheid, en nam na die break mooi over met de melodie van "Don't be that way". Er kwamen tientallen mensen vanaf het dorpsplein, al swingend tijdens het lopen.
De dag kabbelde voort. Ik kreeg de indruk, dat een volgend Heidefeest toch maar weer op het dorpsplein gehouden zou moeten worden. Dan maar op kleinere schaal. Maar opeens gebeurde er iets.
De Hijbezems werkten zich van applaus naar applaus. Opeens zag ik, dat vooral de achterste rijen van het publiek zich naar de hei omdraaiden. Ik zag een vaag wolkje, halverwege waar ik het bos met het zeil vermoedde, maar haalde mijn schouders op.
Toen Wiesje en ik even later bij ons huis aankwamen, verscheen uit de houtwal de nachtmerrie, behoedzaam maar opgewonden. Opeens klikte iets in mijn hoofd. Wiesje had onder het spelen niets gemerkt, en was slechts blij verrast met het paard. Ik legde haar uit, dat dat wolkje blijkbaar betekende dat een Trojaans Paard gewond was geraakt, en dat de merrie onze hulp kwam halen. Wiesje had aan een half woord genoeg, en begon mogelijk verband te verzamelen. Ik zag een andere mogelijkheid, greep wat gereedschap en kleine stukken hardhout. Ik vulde ook een jerrycan met water.
Het paard stond ongeduldig te wachten. Ik mocht Wiesje haar rug op helpen, met ons beider bagage, en toen liep ze in draf weg. Ik liep die kant op, inderdaad in de vermoede richting, en belde intussen Aart. Ik vroeg hem, met wat timmerspullen in zekere richting de hei op te gaan, liefst met wat planken op de rug van Chot, en uit te kijken naar Wiesje en mij afzonderlijk.
Ik had Wiesje uit het oog verloren, maar net toen ik me op mijn positie beraadde, zag ik aan een bosrand op een staak iets rozes wapperen. Toch handig, als je weet welk ondergoed je meisje draagt! Ik zag ook Aart met Chot van rechts naderen. Hij lag op koers, maar zou de vlag net niet kunnen zien. Ik meldde het hem.
Mijn vrees bleek gegrond. Een Trojaans Paard, alweer die hengst, had blijkbaar op een onontplofte mailbom getrapt. Zijn rechter voorpoot was half weggeslagen, en zijn borstkas toonde breuken. Wiesje zat er bedrukt bij. Ik stalde mijn spullen uit. Wel de beste keus die ik had kunnen maken, maar mijn handigheid zou tekortschieten. Gelukkig was Aart nu in zicht. Wiesje trok haastig haar slip weer aan.
Aart herkende de hengst van de foto's met Sheila, maakte snel kennis met hem en de merrie, en nam de schade met timmermansoog op. Met wat vervangende planken, wat spalken en wat deuvels en pluggen (die ik op zijn aanwijzingen uit mijn houtvoorraad beitelde) kreeg hij allereerst de borstkas weer goed.
De poot was een groter probleem, maar Aart leek al de hele tijd geleid te worden door iets buiten zichzelf. Hij liet mij (met Wiesje) zoeken naar een boom van bepaalde soort en afmetingen. Ik nam alvast een bijl en houtzaag mee. De merrie begreep het, en ging ons voor.
Het was niet ver. Ze leek zich bij de gevonden boom te verontschuldigen. Daarna sloeg ik aan het hakken, terwijl Wiesje en de merrie andere bomen en takken zodanig wegbogen, dat ik flink kon uithalen. Al gauw viel de boom. Wiesje zag mijn vermoeidheid, nam de bijl, en ontdeed de stam van takken.
Intussen bedacht ik een manier om de stam door de merrie te laten slepen. (Chot was nog bij Aart.) Daarna pakte ik de zaag, opdat Wiesje niet alles met de bijl hoefde te doen. Dat schoot op!
Bij nader inzien hoefden we niet moeilijk te doen: Wiesje en ik trokken de boomstam naar Aart en de hengst. Wiesje haalde bijl en zaag op, en belde Afra om onze afwezigheid te verklaren: de Hijbezems zouden het feest ook weer afsluiten.
Aart nam de maat, en maakte een verdienstelijke prothese, die mooi bij de gelukkig gespaard gebleven elleboog aansloot. Toen zou het goed moeten zijn.
De hengst kwam moeizaam overeind, ondersteund door de merrie en Chot, en vakkundig gadegeslagen door Aart. Het paard probeerde snel wat wel en niet mogelijk was. Aart gaf met een hamer nog een paar klappen op deuvel- of plugverbindingen. Blijkbaar tot tevredenheid. Galop was waarschijnlijk voorgoed uitgesloten, maar een drafje zat er nu al onwennig in.
De hengst leek te vinden, dat hij bestens geholpen was. Hij scheen trouwens ook het verband te leggen met Sheila. Ik bood de paarden (en daarna Chot) water aan uit de jerrycan (op een regenjack in een kuiltje), en Wiesje had ditmaal de klontjes. En, jawel, chocolade voor ons mensen. Daarna verzamelden we onze spullen, en namen warm afscheid. Aart trachtte aan te geven, dat hij in Us Net te bereiken was, bij Chot. Wiesje en ik onderstreepten dat door daarheen mee te lopen. De paarden liepen langzaam zuidwaarts, benedenwinds van ons.
Nu had Wiesje foto's. Sheila was verguld met dit werk van haar vader, en vloog hem om de hals. Wiesje en ik meldden ons bij Geert en Herman. Die waren "toevallig" even thuis om te "schilderen". We konden bij hen douchen, maar we mochten ook wel even een logeerkamertje in. We vroegen om gewekt te worden als het tijd zou zijn om te douchen (en daarna op te gaan voor ons afsluitende optreden), en vielen er inderdaad meteen rozig in slaap op het eenpersoonsbed.
Na wat ons als een oogwenk voorkwam werd op de deur geklopt. Hermans hoofd keek om de deur, en nog een lichaamsdeel. Wiesje maakte een onverwacht snelle handbeweging, en Herman riep Geert naar hun slaapkamer. Ze grijnsde mij aan: "Dat was nog van gisterochtend!"
Wij hadden slechts tijd voor gewoon douchen, maar het was al fijn om elkaar in te zepen en af te spoelen. Daarbij zag Wiesje alsnog kans om te scoren. Ze slikte gelukzalig. We daalden gevieren de trap af, dronken haastig een espresso, en haastten ons naar het podium.
Abs band was meesterlijk bezig, en het ontplagde gebied was onstuimig aan het rock & rollen. Achterop het podium zat Afra te proberen, welke begeleiding zij daarbij zou doen. Kees stond naast haar, en bestudeerde de figuren van de drummer.
Ab wilde na dat nummer stoppen, omdat het immers tijd was. Maar de sfeer zat er zó mooi in... Ik gaf iedereen aan, even te wachten, en fluisterde Ab iets in het oor. Die leefde op, zette een jumping blues in, en iedereen ging verheugd verder waar men gebleven was. Intussen vervingen de Hijbezems stuk voor stuk de rockers, als laatste schoof Kees zijn drumstel naar voren. Ik speelde vooral slaggitaar, Wiesje speelde met tenorsax-klank frontale duels met Geert, Herman peddelde op zijn contrabas.
Na een kwartier of zo waren Geert en Wiesje door hun voorraad heen. Ik zette mijn gitaar op scherp, en begon met die overslijtbare lick aan "Johnny B. Goode". Er was een zangmicrofoon blijven staan, en ik slingerde de tekst erin. Afra herinnerde zich de "slagpiano" van Jerry Lee Lewis. Geert speelde met nieuwe kracht fills, Wiesje schakelde vindingrijk naar baritonsax, en ging ijverig met Herman afstemmen. Kees zat stiekem het tempo te verhogen. Uiteindelijk was iedereen, publiek en wij, uitgeput.
Wiesje en ik wisselden van instrument. Ik begon met trompetklank aan een langzaam en gevoelig "I'm coming, Virginia". Herman ging gestreken bassen. Prachtig! En toen was het vijf voor twaalf, de hoogste tijd voor een slotnummer.
Ik ruilde weer met Wiesje. Die schakelde naar klarinet, en gaf Geert partij in een up-tempo uitvoering van "Oh, lady be good". Ze herinnerde zich die microfoon, en liet alsnog haar talent voor scat horen. Geert maakte er een mooi duet van. Intussen kwam Herman met bas en al naar Afra toe, en begon haar van naast, op en onder zijn bas het hof te maken - zonder dat zijn spel eronder leed. Ik trok me terug bij Kees op de achtergrond, en wij veinsden dat wat die anderen deden ons niet kon schelen. Afra begon met hoge septime-akkoorden tegen Herman in te gaan. Kees en ik begonnen zogenaamd-onverschillig een soort chase, als een derde duet op het podium.
Het tempo lag te hoog om op te dansen, dus het publiek was naar halve snelheid geschakeld, enkelen zelfs naar kwart. We zouden om middernacht stoppen, maar het werd half één. We stortten ongeveer in op het podium. Mina kwam een slotwoord tot de aanwezigen spreken. En toen kwam er een act die veel van het eerdere gemis goedmaakte.
Ab kwam met zijn heftruck tot voor het podium gereden. Op de vork stond een tienvoets container, rijkelijk onder de heide. Mina en hij haalden er heibezems uit, en veegden ons Hijbezems naar binnen, in wat een bezemkast moest voorstellen. Binnen was een zitje met electrische kaarsen, onze lievelingsdrankjes, en voor Wiesje en mij de warme maaltijd die we gemist hadden. Ab reed voorzichtig weg, en draaide zó, dat het publiek ons kon zien zitten.
Hij reed ons naar het dorpsplein. Daarna reed hij meteen leeg terug naar het podium voor het afbreken. Na een half uur stonden onze spullen bij Bill naast de deur.
Wiesje vond op haar telefoon een voice mail van Cisca: zij en Frans waren weer op zodanig tijdstip vertrokken, dat ze vóór donker thuis waren, bij de schapen. En of we (Mart, Diana en Afra inbegrepen) gauw weer eens langskwamen. Ze hadden een po. Met niks erin.
Wiesje draaide zich naar het scorebord, en belde Cisca de eindstand door. Ze hadden gewonnen.
Om half twee kwam Ab aanrijden met een pallet, laadde onze spullen op, en toen Wiesje, Afra, Mart, Diana en mij, en reed ons naar de Konijnenflat. We werden lang nagejuicht.
We namen met ons vijven een slaapmutsje. Wiesje en ik moeten er grauw uitgezien hebben, want Afra nam Mart en Diana mee naar haar huis. Daarna vielen Wiesje en ik bijna in bad in slaap. We schrokken wakker, haalden nog net halfnat ons bed, en vielen bij een tongzoen in slaap.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
