Laatste wijziging: 2022-06-13 (technisch), 2013-05-26 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Mieren - Evenwicht - Huiskamer - Bank - Keukentafel - Vibrator - Bluegrass - Our Country - Uitslapen - Blues - Pauze - Jazz - Vergadering - Rustdag - Stappen - Badkamer - Koekjes - Logeerkamer - Boodschappen - Keukenkastjes - Voorlichting - Geldwolven - Klaarmaken - Af en aan - Afbouwen
Wiesje en ik vinden knuffelen (laat staan vrijen) belangrijker dan bijvoorbeeld stofzuigen. Onze vrienden de boys denken daarover anders. In mijn woorden: zij kunnen pas vrijen als het huis schoon is.
We kwamen op het onderwerp na afloop van een repetitie, nog met de Hijbezems. Wij wisten nog niet van Janneke, maar Afra was met een vage smoes weggeglipt. Nu zaten we gevieren bloot aan de chianti classico, verse scones met kruidenboter, en blokjes emmentaler kaas.
Geen scheve ogen van Afra, dus zaten Geert en Herman op hun tweezitsbank met elkaars halfstijve te spelen, en lag Wiesje op hun driezits, haar hoofd op mijn schoot. Te wachten tot ze gek werd van het kloppen van mijn stijve tegen haar achterhoofd, zei ze, en intussen ging mijn linkerhand druk heen en weer tussen één glas, veel hapjes en twee monden - natuurlijk voorzover hij niet aan het strelen was (waarbij twee toppunten om voorrang streden).
Toen ik katten had heb ik ze desgewenst sufgestreeld, maar dat valt in het niet bij het strelen van Wiesje, zelfs als ze gekleed is.
Hoe kwamen we er ook weer op? Oh ja! Wiesje vroeg mij om kruimels onder haar rug weg te vegen. Als er ooit audities zijn voor "Prinses op de erwt", dan zal zij hoge ogen gooien! Ik veegde het piepkleine kruimeltje scone weg. Toen mopperde Geert, dat zij het wel weer moesten opruimen. Ik vroeg, of wij moesten helpen duwen. Zij snapten het niet, maar Wiesje kon prachtig in haar rol blijven: dat zo'n rotsblok natuurlijk niet in de stofzuiger paste. Die grap konden ze wel waarderen, maar Herman wilde toch weten, of Wiesje wel eens een stofzuiger hanteerde. Ik voelde haar reactie-richtingen overdenken.
Ze antwoordde lijzig, dat wij niet hoefden te stofzuigen: wij hadden immers mieren. (Helemaal niet, en we hadden toevallig twee dagen tevoren betrekkelijk grondig gestofzuigd.) Herman zat bijna letterlijk op de kast, een pijnlijke gewaarwording voor Geert, wiens leuter bijna van zijn lijf gerukt werd. Wiesje bleef naar het plafond kijken, maar voelde aan mijn schokken, dat haar woorden leuk uitgewerkt hadden. Jazeker, we hadden een hele hoop mieren: een hele mierenhoop. Die mieren konden haar slippers al apporteren, maar nog niet op bevel.
Het volgende project was leren glazen wijn te dragen, want ze kon niet van mij opaan. Herman zat inmiddels te proesten, maar hij had net een slok genomen. Druppels wijn alom. Ik vroeg, of ze wellicht wat mieren van ons wilden lenen. Wiesje precizeerde: werkmieren of queens? Herman zat nu te bulderen, en ook voor Geert was de lol groter dan de ergernis. Hij vond, dat Wiesje zo lekker droog uit de hoek kon komen. Daarmee had hij natuurlijk ons ongerust.
Ik won de reactietest van Wiesje, en kon met een glinsterende middelvinger bewijzen, dat ze niet droog was. Wiesje herhaalde een opmerking van mij (die ik zelf vergeten was): dat zij moet uitkijken voor nierstenen omdat ze zoveel vocht als witte vloed afscheidt. Daarvan hadden de boys natuurlijk niet terug: deze twee hebben geen ervaring met vrouwen (behalve het begroeten van Wiesje en het aanschouwen van haar en Afra).
Inmiddels hield ik Wiesje ons volle glas voor. Ze sloeg het in twee teugen achterover, en wees verklarend naar haar kut. Ik zette het lege glas terug, en boog me "bezorgd" opzij, met mijn rechterdij achter Wiesjes hoofd langs. Uiteraard liep die beweging spaak, maar Wiesje werkte mee. Zodoende stond ik even later op handen en knieën over haar heen in 69.
Wiesje voelde met uitgestrekte rechterarm, dat ze bij het lege glas kon. Ze greep het, tikte ermee tegen mijn rechterschouder, en vroeg of ik een teiltje nodig had. Ik zei, dat ik wel ging dweilen met de kraan open, en dat ik wel wat mieren voor de boys zou opleiden om witte vloed op te ruimen. Daarna sloeg ik lekker aan het beffen.
Wiesje verklaarde, dat zij niet ging morsen, en trok mijn stijve naar haar mond. Ze maakte er weer een vluggerdje van, en smakte: "Zie je wel? Niet gemorst!" Ik vond dit een moeilijk standje, deed wat ik kon met mijn tong, maar schoot tekort. Ik verzuchtte, dat ik ook daarvoor mieren ging opleiden, en kwam na een laatste lik weer overeind.
We zaten nu naast elkaar, hand op een dij van de ander, en hielden oogcontact. Ik vond, dat Wiesje nu maar een deel van die wijn moest terugstorten. Geen probleem, mits ik even mijn ogen sloot. Uiteraard schonk ze het glas bij, en leegde het in haar mond. Ze hield mijn hoofd achterover, en goot in een tongzoen alles over in mijn mond. Ze voelde, dat ik me verslikte, maar volhardde kalm in de houding. Uiteindelijk hadden we waarschijnlijk elk een half glas naar binnen, zonder morsen. Heel knap van haar! Dat vond ze zelf ook: "Dat scheelt weer mieren!"
Wij lagen in een deuk, maar de boys zaten verwilderd te kijken, elkaars inmiddels slappe in de hand. Mijn beurt: "Ja, zó heb je weinig schoon te maken!" Wiesje greep mijn slappe, en vroeg: "Moeten we het jullie vóórdoen?" Ik legde de kers op de taart: "Zij schilderen teveel, dat is het!" Wiesje had weer een geniale: "Maar voor dat schilderen kun je mieren nemen: gewoon over je palet en doek laten lopen." Ik kon ook daaroverheen: "Terwijl mierenneuken..." We geraakten in een lachende en verslikt hoestende kluwen.
De boys zaten als versteend. Wiesje goot ons glas vol, nam het samen met een scone in haar rechterhand, gaf mij het glas, ging heel rechtop tegen mij aan zitten, wees met de scone als afstandsbediening naar de boys, en zei: "Nu jullie."
Er stond een schaakspel startklaar op de salontafel tussen beide banken. Herman legde theatraal de dichtsbijzijnde koning om. Wiesje toonde belangstelling: "Heeft hij eigenlijk ook..." Geert hervond zich: grijnzend noodde hij ons om de stukken nader te bekijken. Het bleek een homo-erotisch schaakspel, met puberende pionnen en travestie-koninginnen. Nu waren wij sprakeloos!
Wiesje greep de nog staande koning, bestudeerde die aandachtig, en vergeleek diens bouw met de mijne. Ik vond dat vals, want ik was veel ouder. Wiesje keek nu naar Herman, maar ze had de witte koning beet. Herman schudde het hoofd, en reikte haar de zwarte aan. Warempel, die had een negroïde uiterlijk. Herman ging rechtop staan. Opeens zag Wiesje het: die zwarte koning was gevormd naar Herman! Ze graaide naar de witte (die ze weer neergezet had) - en die bleek inderdaad gevormd naar Geert. Die las mijn gedachten: "Geruild tegen een schilderij, anders is het niet te betalen."
Wiesje houdt niet van praten over geld. Ze heeft een aardig geheugen voor prijzen, is bereid zich in te houden met winkelen, is blij met wat zij als muzikant (en erfgename van mevrouw Hoofddoek, zie Eindelijk 1 [geloof, sex]) inbrengt, maar verder laat ze het liever aan mij over.
Herman had een leuk aanbod: zij zouden ons een dag (desnoods twee) helpen om ons huis aan de binnenkant schoon te maken en op te ruimen, gewoon voor de lol, met een hapje en een slokje. Wiesje nam het aan. Ik mompelde: "Kom tot de mieren, en word wijs." Nu moest Geert proesten.
Wiesje greep Hermans telefoon van de salontafel, belde zogenaamd ons huis, en legde het ding teleurgesteld weer terug. Ze keek mij verwijtend aan: "Ik heb je nog zó gezegd, dat je die mieren moet leren om de telefoon aan te nemen, en wat doe je?" Ik antwoordde bedremmeld, dat ik het hen wel degelijk geleerd had, maar dat ze blijkbaar de hoorn niet van de haak konden krijgen. (We hebben helemaal geen vaste telefoon, niemand in Us Net.) Wiesje keek Geert aan: "Dan moeten jullie het zelf maar opruimen, vrees ik. Over hoeveel dagen komen jullie dan bij ons?" We maakten het af op overmorgen.
Wiesje keek nu mij aan: "Die diepvries, hè..." Geert wees schamper tussen haar benen, waar blijkbaar vocht glinsterde: "Ja, die is aan het ontdooien." Wiesje maakte weer een afweging, en gaf mee: "Kom, Larie! Lekkere vis: jij de griet, ik de tong." We kleedden onszelf snel aan, maar gaven wel elkaars dierbare delen een afscheidskus. We dronken samen het glas leeg, bedankten de boys voor hun goede zorgen (Geert had de kookbeurt), en gaven hen een afscheidsknuffel.
Uiteraard geeft Wiesje dan een ruk aan hun leuters (nee, niet alsof die los moet, maar een greep en heen-en-weer beweging die je in acute sexuele nood brengt), en nu was ik aangeschoten genoeg om die leuters neer te drukken en omhoog te laten stuiteren. Ze vonden het alledrie prachtig, en ik werd twee keer in mijn zak geklauwd. Waarna de boys kermend elkaar klaarmaakten, en Wiesje door de knieën ging, mijn gulp opende, en voelde of alles er nog in zat.
Hikkend van de lach strompelden we in het donker naar huis. Wiesje was nog in de stemming voor woordspelingen, vond het "pikdonker", en haalde op de tast mijn stijve uit mijn broek. Iedere paar stappen kreeg die een lik.
Thuis keken we met een zaklamp in de donkere huiskamer. We keken elkaar aan, en schudden tegelijk langzaam van nee. Daarna stoven we naar boven. Uitkleden, even het bad misbruiken, en daarna rolden we het bed op. (Ja, Wiesje: de deken aan de buitenkant.) In het donker lagen we nog lang giechelend te fantaseren over mieren.
De volgende dag hadden we geen afspraken, zelfs geen boodschappen te halen bij Ab. We bestelden wèl, via zijn web site. Toch handig, zo'n notebook naast het bed. We kwamen dat bed slechts uit voor grote en kleine boodschappen in de badkamer.
We waren namelijk bezig met Project Evenwicht. Daarin poogde Wiesje mijn lichaam te ontdoen van alle oude verdriet, opdat ik even lekker in mijn vel zou komen te zitten als zij. Vandaar de naam. Het probleem werd al genoemd In Amsterdam [geloof, sex], en Wiesje voelde zich steeds ongemakkelijker naarmate ik haar lichamelijk gelukkiger maakte (met al dat strelen, niet slechts het laten klaarkomen) en zelf lichamelijk ongelukkig bleef (met klaarkomen als voornaamste uitzondering). Ze gaf zich grote moeite om mij op verschillende plaatsen en wijzen te blijven strelen, ook zonder waarneembare vooruitgang.
Ja, ik toonde haar mijn grote dankbaarheid, maar daarmee zat ik nog niet lekkerder in mijn vel. In beeldspraak: er bleef permafrost onder de bloempjes. Terwijl ik haar alle teleurstellingen uit haar lijf heb gestreeld - waardoor ze niet slechts zo glanst, maar zacht en stevig tegelijk is. Nee, dan voelde ik eerder aan als een steen in crepe-papier. Ik heb haar ook gewaarschuwd: dat ik bang was om (bijna letterlijk) in te storten, en dat ze dus de kans liep om mij als persoonlijkheid kwijt te raken (en een zombie over te houden).
Maar ze vond het haar plicht jegens mij, aanvaardde het risico (en schatte het veel kleiner in dan ikzelf). Kortom, in de slaapkamer en op onze plekjes buiten lag ik te huilen onder de schier eindeloze tederheden van mijn innig dierbare liefste Wiesje.
En toen werd ik wakker. Wiesje ook. De wekker herinnerde ons aan de komst van de schoonmakers. Uiteraard hadden we tijd ingeruimd voor een gezellig ochtendritueel, met tomatensoep en brood op bed. Elkaar soep en brood voeren past uitstekend in de knuffel- en vrijtijd tussen mijn zaadlozing in Wiesjes mond en mijn zowat zaadloze klaarkomen in haar gleuf. ("Oplaadtijd" noemen wij dat.) Alleen werd het douchen in plaats van (misschien) baden.
Eenmaal beneden ging ik koffie zetten. Wiesje ging naar buiten met een schoteltje en een pincet. Opeens begreep ik haar plan, en schaterde. Ik ging ook naar buiten, en hielp zoeken. Na tien minuten hoorden we de auto naderen. De boys zijn sportiever dan wij, maar voor zo'n bezoek mag de pick-up dat stukje rijden. We glipten naar binnen, en leegden het schoteltje onder de televisie. Drie dode torren, en wat takjes die tot een mierenhoop zouden kunnen behoren. We trokken al onze kleren weer uit: die zouden maar vies worden.
Zo officieel als de boys kwamen aanrijden, ze kwamen toch achterom binnen. (Ja, Wiesje: dat zou met hun geaardheid te maken kunnen hebben.) Knuffels, zij ook bloot, koffie, chocoladetruffels, geleidelijk een begin van werkoverleg.
Herman keek zoekend de huiskamer door. "Het is groen, en het hangt aan de muur," probeerde ik. Wiesje vertrok van spoor 2: "Geen nieuwe spullen sinds de laatste keer." Herman speelde open kaart: "Waar is die mierenhoop nou?" Geert was mij een lettergreep voor: "In rook opgegaan?" Wiesje liep naar de televisie, in een hoek: "Oh nee. Jeetje! - Opeens helemaal weg!" Ik haastte mij naar haar toe met een pakje papieren zakdoekjes. De boys kwamen erbij, gingen door de knieën, en ontwaarden de gewezen inhoud van het schoteltje. Ze richtten zich peinzend weer op, en zagen het schoteltje op de schouw, een paar kruimpjes aarde en een dennennaald erop. Ze schaterden het uit. Groepsknuffel.
En toen gingen we aan de slag, te beginnen in de huiskamer.
Stap 1: alle losse dingen opbergen of verzamelen. Geert ontwaarde een glas wijn en een schoteltje nootjes en olijven op een hoge kast. Tot zijn verbazing rook hij een vol boeket, maar hij kon het niet plaatsen. Retsina, verklapte ik. Ook de olijven en nootjes oogden vers. Ik negeerde de verbazing, en bracht glas en schoteltje naar de keuken. Verder slingerde er niet zo gek veel rond in de huiskamer.
Stap 2: alle jaloezieën voor de ramen weghalen. Splitsing in twee werkgroepen: Wiesje met Geert en Herman met mij. Trouwe lezers begrijpen het vanzelf: Herman verhoudt zich ongeveer tot Geert zoals Wiesje tot mij, en door juist deze indeling verwachtten we de beste samenwerking, overdracht van inzichten - en lol.
Stap 3: Wiesje en Geert gingen door met jaloezieën afnemen en ramen lappen, Herman en ik schoven de meubels naar één kant, maakten de kamer zelf helft voor helft schoon, daarna de meubels, en zetten die weer terug. Andere helft.
Stap 4: gevieren stoften we richeltjes, lampen en dergelijke af. Planten hebben we binnenshuis niet meer.
Het schoonmaken van de meubels had Hermans bijzondere aandacht: waren er vlekken van lichaamssappen? Wiesje zag hem kijken: "Nee, mijn krachtvoer verspillen wij niet. Maar ik lèk natuurlijk all over the place, met zo'n kanjer om me heen. En als hij iedere keer zijn handen ging wassen als ie bij mij binnen had gevoeld, dan kwamen we helemáál nergens meer toe."
Ik liep op Wiesje af, en legde haar teder op de driezits, billen op een armleuning. Met mijn handen op mijn rug lebberde ik haar naar een hoogtepunt. Daarna zette ik haar weer waar ze had gestaan. Ik kreeg een geweldige tongzoen van haar. Zelfs de boys kregen er een stijve van. Wiesje meende: "Jullie gaan het hier toch niet meteen vies maken, hè?"
Herman wilde sluw doen: "Hoe doe jij dat ook weer netjes?" Wiesje duwde mij kordaat naar de plek en houding waarvandaan zij kwam, wenkte hen naderbij, en demonstreerde achtereenvolgens de rollen van hand en mond, vervolgens de combinatie. Dit was de snel-klaar uitvoering. Ze slikte niet meteen, maar liet eerst op haar tong zien wat ze mij ontfutseld had. Daarna hielp ze mij weer overeind, maar ik moest een fauteuil bijtrekken. Ze schudde meewarig haar hoofd, maar ze had een sluw lichtje in haar ogen.
Ze noodde de boys naar die bank, en wendde zich tot mij: "Let jij vooral op Herman?" Geert boog zich aarzelend over de armleuning. Herman toonde schutterig, wat hij van Wiesje had begrepen. Het werkte, maar hij was blijkbaar geen zaadslikker, trok zijn hoofd terug, en kreeg een spat in zijn ene oog. Ook de bank was (een beetje) bevlekt. Wiesje schudde haar hoofd nu misprijzend. Herman herinnerde zich het pak zakdoekjes, en haastte zich om Geerts vlekje weg te deppen. Ik probeerde Wiesje te helpen: "Doen jullie dat thuis óók?" Herman herkende de uitdrukking blijkbaar onvoldoende, en stamelde verschrikt: "Ja...".
Geert liet hem gaan liggen. Ook hij toonde, wat hij van Wiesje had begrepen. Dat was op zich goed, maar vervolgens sloeg hij zenuwachtig aan het prutsen. Herman raakte zelfs zijn erectie kwijt. Wiesje dook naar een schrijfklep, en duwde mij iets in handen: papier en een penseel. Had ze zelf ook. Ze gaf me een vette knipoog, die blijkbaar betekende, dat dit het spelletje was dat ik moest meespelen. Ik snapte het, en maakte kunstzinnige gebaren.
Herman, opmerkelijk ongevoelig voor de bevrediging die zijn levensgezel hem aan het bereiden was, staarde ons beurtelings aan, en stamelde: "Wat doen jullie?" Doelpunt voor Wiesje, en ze stráálde: "Schilderen!" Ik vulde aan: "En jullie?" Wiesje liet zich op mijn schoot zakken, net als ik met de vuisten op de armleuningen van de fauteuil beukend van het lachen.
De vernedering was overweldigend, maar de boys konden geleidelijk meelachen. Daarna kwam Wiesje terzake: "Herman, wil je nu klaarkomen of niet?" Hij knikte bedremmeld. Wiesje keek Geert aan: "Doe jij het, of heb je hulp nodig?" Ongelooflijk: Geert twijfelde!
Wiesje stond op, en keek mij indringend aan: "Één van ons?" Er zou iets triomfantelijks uit stralen, alweer iets in de zin van "Flinterdun". Ik durfde het aan (als gevolg van Project Evenwicht?), maar dan alleen met de hand. Wiesjes handwerk was al zodanig, dat haar mond erbij mij zowat teveel van het goede was.
Ik stond op, knielde tussen de knieën van Herman, en greep voor het eerst van mijn leven andermans lul. Ik sloot mijn ogen, en doorleefde zo'n snel-klaar behandeling van Wiesje. Wiesje legde langzaam een hand op mijn schouder, en duwde me op zeker ogenblik weg. Ik begreep het, en maakte plaats voor Geert. Die was nu net op tijd om met hand en mond het karwei af te maken. Ook hij was blijkbaar niet gewend aan slikken, maar hij dééd het.
Wiesje deed weer zakelijk: "Wil iemand iets drinken?" Ik zei zacht: "Wat heb jij erin?" Ze zoog me op met haar ogen, en antwoordde niet gewoon met "Zin!", maar met de tegenvraag op een nieuwe kreet: "Doet ie het weer, dan?" Ze wachtte mijn antwoord niet af, maar wenkte Herman van de bank af, en mij in zijn plaats. Ze voelde even aan mijn slappe en aan mijn ballen, en zei luid: "Let op!" De boys keken.
Wiesje toonde, hoe slap ik erbij lag (na mijn derde orgasme sinds de wekker ging), en ging opnieuw aan het werk. We hadden in Flinterdun 2 [sex] flink geoefend. Wiesje had mij in een (figuurlijke) handomdraai helemaal binnenstebuiten, maar zonder pijn of moeite. Ze liet mij nu op mijn buik spuiten: veel kon het immers niet wezen.
De boys waren ademloos. Geert plofte de fauteuil in, Herman plofte op zijn schoot. De triomf beving mij, en ik legde Wiesje weer op mijn plaats.
Ik knielde eerst even vóór de bank om haar een stevige tongzoen te geven en haar beide tepels beurtelings tot ver in mijn mond te zuigen en dan met mijn tong te belebberen, en ging daarna van naast de bank tussen haar benen tekeer met neus en mond. Ik joeg haar van hoogtepunt naar hoogtepunt, totdat ze op judo-wijze af tikte. Toen knielde ik weer vóór de bank, en gaf haar een lange tongzoen.
Warempel: naast de bank viel af en toe een witte druppel (wees Geert me even later). Ik plofte op de bank, en hees Wiesjes hoofd naar mijn dij - zoals aan het begin van dit verhaal. Ik begon vanzelf haar gezicht en borsten weer te strelen.
Geert vroeg kleintjes: "Of we iets wilden drinken? Ja, eigenlijk wel. Kan ik het zelf pakken?" Wiesje kreeg een aanval van trots, en kwam overeind: "Gaat wel weer. Wat wil je hebben?" We wilden allen iets fris. Wiesje greep de colafles, ik pakte glazen - en aarzelde over het aantal. Het werden er toch drie (want vóór Janneke, zie Eindelijk 1 [geloof, sex]).
Toen Wiesje ons gedeelde glas had bijgevuld peinsde ze hardop: "Wat kwamen jullie ook weer doen?" Geert dacht slim te zijn: "Iets met mieren..." Wiesje kwam overeind, en staarde neer op de boys in de fauteuil: "Zouden de heren het met mieren wèl klaarspelen?" Ze plofte terug op mijn schoot. De boys wisten niet waar ze moesten kijken. "Het is groen, en het hangt aan de muur..." herhaalde Wiesje mijn eerdere woorden. Ik had zelf een beter idee, dacht ik: "Hadden wij niet óók een schaakspel?" Wiesje gaf een smash: "Dat hebben die mieren geschaakt."
We zaten lichamelijk bevredigd en hondsmoe, maar geestelijk op volle toeren, te bekomen. Er klonk een klopje op de keukendeur, die knarste open, en Afra's stem vroeg "Hallo...?" We begonnen allevier te schateren. Afra kwam de huiskamer binnen, maar maakte een noodstop net over de drempel. Ze keek ademloos rond.
Ze zag de kamer in duidelijke schoonmaak-opstelling, ze zag ons vieren in een toestand die daarmee in tegenspraak was, en toen ze een knuffelrondje maakte zag ze ook de witte druppels van Wiesje. Wiesje zelf ging rechtop zitten, en noodde Afra naast haar op de driezits. Afra ging zitten alsof ze in te heet badwater terecht zou komen. Ze zocht naar woorden. Wiesje sprong op, en gebaarde nodend met de fles cola, ik haastte mij om een glas. We ploften tegelijk naast haar, en ze veerde (alleen letterlijk) op.
Wiesje doorbrak de stilte: "De boys helpen ons met de grote schoonmaak. Moet je kijken: Laries ballen - helemaal schoon van binnen. Moet je kijken: ik heb al zowat niks meer om af te scheiden. En moet je de boys eens vragen of ze een beurt willen!" De boys hielden kermend hun handen voor hun schaamstreek.
Wiesje hernam liefjes: "Maar vertel, schat. Kwam jij met een bepaald doel?" Afra zocht naar woorden. Ze oogde trouwens alsof ze maar voor even een jurk over haar hoofd had gegooid. Herman gokte: "Zocht je een Hijbezem?" Afra bloosde. Ze boog zich naar Wiesje, en fluisterde: "Had jij niet een vibrator?" Wiesje knikte, en zei zachtjes: "Wou je die lenen, dan?" Afra knikte, vuurrood.
Wiesje stond op, en haalde het ding van boven. Ze had het duidelijk zichtbaar in een hand. Ze schakelde het even demonstratief aan en uit, gaf het aan Afra, en vroeg: "Krijg ik hem wel vanavond weer terug?" Afra knikte, maar alsof ze een langere duur beoogd had.
De boys waren benieuwd naar dit vrouwenspeeltje. Afra glipte mompelend het huis uit. Wiesje beloofde: "Je krijgt het te zien als we met schoonmaken aan onze slaapkamer toe zijn. Zullen we weer?" We gingen zuchtend weer aan het werk.
We kregen de huiskamer af, maar toen was het al wel tijd voor het avondeten. Ab belde, dat we nog boodschappen hadden staan. Ik schoot kleren aan, Herman ook, en hij gaf me een slinger per auto.
Ab wist niet wat hij zag. "Heb je nu óók een spreuk om Wiesje weer zichzelf te laten worden?" probeerde ik. Herman proestte, en probeerde Wiesje na te doen: "Ja, gráág!" Abs verbazing was groter dan zijn gevoel voor humor. Ik verklaarde hem: "De boys helpen ons met de grote schoonmaak. Zodoende." Ab ging opgelucht over tot het aanreiken van de bestelling en het uitnodigen tot betaling. Herman en ik scheurden terug. Nou ja, sneller dan dertig km/h haal je zelfs op de keien niet.
We troffen Geert en Wiesje aan de keukentafel, bezig met papier en waskrijt. Herman zei wat ik vermeed: "Noem je dat schilderen?" Geert keek gekweld: "Hoe kan ik nou schilderen zonder jou!" Herman omhelsde hem van achteren, en kuste hem op zijn wang. Wiesje keek vol verwachting naar mij. Ik omhelsde haar van achteren, en nam haar borsten in de greep die zij het liefste heeft. Met haar hoofd achterover konden we bovendien tongzoenen.
Herman en ik kleedden ons snel weer uit. Zonder al te veel vertraging genoten we even later een eenvoudig maal met hele asperges als hoofdzaak. Ik hield er één achter, naast mijn bord. Wiesje bouwde voort op mijn gedachten: "Ze komt hem heus terugbrengen!"
We hadden het eten en een pot koffie op tegen negenen. Afra kwam schuchter de vibrator terugbrengen, en schoof niet aan. Óók goed. Gingen wij op dit uur nog iets schoonmaken? Geen van ons had dáár zin in. Herman greep de vibrator, en bestudeerde het ding. De batterij was waarschijnlijk vervangen.
Wiesje nam wijn mee naar boven, ik olijven en zoutjes, Herman de vibrator. Het was een oud ding, dat Wiesje tien jaar geleden van een vriendin had gekregen, toen die dacht er geen werk meer voor te hebben. Wiesje was het ding ook al weer vergeten, totdat het haar in Bloot 4 [sex] weer te binnen was geschoten. Onlangs had ik het weer in gebruik genomen: daarmee kon ik doorgaan waar ik anders had moeten stoppen. Volgens Wiesje was ik er ongelooflijk handig mee, vooral als het motortje uit stond, en ik dus goed kon voelen wat ik deed. Maar we gebruikten het nog niet dagelijks.
We zetten ons vieren op ons bed. Bureaulamp aan als spotlight. Ik nam de vibrator over van Herman, en demonstreerde die op Wiesje. Met allereerst (nu er geen bloed vloeide) een anatomische les: grote lippen, kleine lippen, kietelaar, plasgaatje, baarmoederhals, baarmoeder.
Dat alles was dus al druipend wit. Ik speelde eventjes vals, en streelde Wiesjes binnenste met de steel van een theelepeltje, opdat de boys de uitwerking konden zien. Het grotje liep meteen vol. De boys staarden overweldigd naar deze grote uitwerking van dit kleine gebaar in deze geheimzinnige omgeving. Ik legde het lepeltje weg, en zette de vibrator aan het werk. Eerst als domme dildo, daarna trillend. De uitwerking op Wiesje was niet te missen.
Ik legde de vieb weg, en ging met neus en tong in de weer. Ik was inmiddels weer enigszins "opgeladen", en beklom haar. Ze huilde van genot. Ze kreeg zowaar een hoogtepunt tegelijk met het mijne. We mikken daar niet meer zo op, maar het blijft wel een gewaarwording. Het KNMI heeft waarschijnlijk nog ergens een onverklaarbaar stukje seismische optekening.
Herman vroeg zich af, wat zij met zo'n vrouwenspeeltje zouden kunnen. Misschien met anaal inbrengen en trillen de prostaat kietelen? Wij wisten het niet, en Wiesje had geen behoefte aan anale avonturen van haar kleine vriend.
We werden een beetje landerig. We hadden gelachen, gegeten, gevreeën, de huiskamer schoongemaakt, we zaten nu te drinken. Hadden de boys nog zin in een vervolgklus? Zo ja, wanneer? Het was nu vrijdag, dus er was alle kans, dat we morgenavond voor een optreden benaderd zouden worden. Onze krachten daarvoor sparen? Ik lag op mijn rug, Wiesje op haar zij tegen mij aan. Ze speelde met mijn afgebeulde zaakje. Mijn pikkie wilde wel overeind komen, maar kon niet. "Welke krachten?" overwoog ze.
De boys waren weer een beetje opgeladen. Geert was gaan liggen, en Herman nam een herkansing. Wiesje loerde over mij heen naar haar leerling. Herman had nu meer succes, en likte de slinkende lollie nog af. Ik zei bravo, en Wiesje applaudiseerde met mijn slappe tegen haar vrije hand. Daarna bleek ook Geert vaardig volgens systeem-Wiesje. Ik voelde een tepel zich in mijn zij drukken, hees Wiesje op haar buik bovenop mij, en streelde haar rug, billen en borsten. Ware ze een kat, dan had ze luid liggen spinnen. De boys lagen te tongzoenen.
Opeens richtte Wiesje zich een beetje op, bijkans luisterend, en opperde: "Het zou me niks verbazen, als Mina en Bill ons nodig hebben. Zullen we?" Mij best, en de boys hadden geen bezwaar. Twee aan twee douchen, aankleden, de auto in voor die paar honderd meter.
De buitendeur van de kroeg stond open, en door de gesloten tochtdeur heen hoorden we bluegrass. Dus stonden Bill en Mina zelf te spelen met hun band (die ik verder nog steeds niet voorgesteld heb, hè?). Aart en Yvonne bedienden. Ik zag ook Ab, Kees van de camping en Ton en Saar.aan de toog zitten. Bijna alle tafeltjes gemiddeld driekwart bezet, schatte ik, dus enkele tientallen gasten. Ik betrapte mezelf erop, dat ik met andere ogen rondkeek dan als gewone bezoeker.
In een volgende flits trachtte ik mij te herinneren, hoe ik hier die eerste keer was beland. Maar inmiddels werden we door Yvonne aangeklampt: of twee van ons hen konden aflossen. Wiesje had haar gelijk dus metéén. De boys, Wiesje en ik keken elkaar aan: wie?
Aart tikte mij aan: Mina wenkte tussen het spelen door. Wiesje haastte zich naar haar toe, wisselde een paar woorden, en snelde terug: of de bassist en de gitarist afgelost konden worden? De boys, Wiesje en ik keken elkaar alweer aan: wie?
Vervolgens lieten Geert en ik het aan Herman en Wiesje over. We wisselden een grijns achter Hermans gebukte rug. Wiesje zag het, gaf Herman een vermanende blik, en verkondigde, dat ook Herman en zij hun geheimpjes hadden. Geert en ik keken elkaar wéér aan, en schudden tegelijk langzaam onze hoofden (ja, dat gebaar van Laurel en Hardy maakt hier opgang mèt het elkaar aanvoelen): we gingen niet vragen om ons het geheim te vertellen.
Herman en Wiesje keken elkaar óók weer aan, haalden hun schouders op, en pakten Geert en mij beet. Herman trok Geert naar achter de toog.
Yvonne schonk ons nog gauw een rondje in, terwijl de band een pauze aankondigde en de vervanging van de twee leden. Applaus.
Terzijde, waarnaar van elders verwezen wordt:
Wel, de bluegrass band heet Our Country, een vage woordspeling op het genre en op Us Net. De bezetting is:
Mina (van Bill): viool
Bill (van Mina): banjo
Ellen (van Peter): mandoline
Peter (van Ellen): bas
Nol (van Gwen): dobro
Gwen (van Nol): gitaar.
Waarbij Nol de zoon is van Peter en Ellen.
Einde terzijde, vervolg [sex].
Ik kende de vier hierboven nieuw voorgestelden oppervlakkig. Ze leven samen helemaal voor de muziek, en komen slechts in de kroeg om er te spelen of te luisteren. Reden voor de wissel? Ach, Peter had last van een onvindbaar splintertje in een vingertop, en Gwen had slecht geslapen.
Wiesje en ik wilden nog gauw akoestische instrumenten van huis halen: mijn akoestische basgitaar en mijn twaalfsnarige gitaar. Herman vond Aart en Yvonne bereid om nog heel even te wachten met weggaan, en reed ons heen en weer. Daarna trok Yvonne Aart meteen mee naar buiten. Geert en Herman bedienden alsof ze al helemaal op dreef waren.
Wiesje en ik pakten op het podium onze instrumenten uit, vonden ze nog gestemd, en namen met Bill een lijst van mogelijke nummers en bijzonderheden door. Wiesje herkende een nummer als leuk met accordeon, en haalde die uit de berging (van de kroeg, waar we zoals bekend het merendeel van onze muziekspullen hebben liggen). Nog even een woordje met deze en gene, een knuffel voor elkaar, en toen moesten Wiesje en ik de instrumenten opnemen. Wiesje nam de gitaar, dus ik de basgitaar. We konden altijd nog wisselen... We zijn op zich niet vertrouwd met het repertoire, maar de akkoorden zijn redelijk voorspelbaar, en Nol waarschuwde waar nodig.
Het optreden kabbelde heerlijk weg. Wie binnenkwam bleef, en dronk kalm-aan door. Op het podium ging alles naar wens. Leuk om ook eens met Bill en Mina te spelen. Wiesje richtte haar slag naar het spel van Ellen. Ik maakte me zorgen om mijn eigen tempo-vastheid, maar bespeurde geen waarschuwingen. Geleidelijk ging ik losser en gedurfder spelen. Bill ging zelfs een chase met mij aan. Peter en Gwen zaten aan de zijkant van het podium belangstellend te genieten. Herman stak ook even een duim op.
Naar ik later begreep, kwamen er steeds meer toeristen bij Ton en Saar of Kees vandaan. Ons publiek zat druk SMS-berichtjes te sturen, en de ontvangers zochten (op dit inmiddels late uur) naar iemand met een auto om hen in het donker over die zandweg snel naar dit vermaak te brengen. Alle tafeltjes en steeds meer stoelen verdwenen gestapeld of ingeklapt in de berging, de overblijvende stoelen werden steeds meer tot een hoekje waar dansers op adem konden komen.
In de volgende set wisselden Wiesje en ik. Wiesje bast zelden, en ze had er wel zin in. En ik speel ook wel graag slag. Ik gebruik veel liever dan veel andere gitaristen (waaronder Wiesje) allerlei barré-grepen. Dat ligt op de twaalfsnaar iets lastiger dan op een zessnarige gitaar, maar het kan.
Ik hield oogcontact met Ellen, en ging vrij hoog spelen - in haar register. Ze greep de gelegenheid, en ging in plaats van slag allerlei tegenstemmetjes en fill-ins spelen - heel verfrissend. De dansers pikten het op, en gingen beurtelings stappen of met zakdoeken zwaaien. De nummers werden snel langer, want zelfs maten rust waren ongewenst. Uiteindelijk moesten we toch weer even pauze nemen.
Kees (van de camping) kon het weer niet laten, en dook op de piano af voor een setje New Orleans blues. Ook dat ging er goed in, en hij wist van geen ophouden. Inmiddels zat ik terzijde op het podium Wiesje bepaalde barré-grepen te wijzen, want zij wilde ook kunnen wat ik net gedaan had.
Onze derde set, de laatste, speelde ik dus weer bas. Bovendien hadden we Kees op piano. Boven de sterkte, maar in de stijl en heel verdienstelijk. We eindigden met een eindeloze uitvoering van "Camptown ladies", en wie toen bleef zitten, die was echt al rijp voor de draagbaar! Zelf kregen wij steeds meer last van blaren op vingertoppen.
We eindigden even na drie uur, borgen wankelend onze instrumenten op, aanvaardden één rondje van een gast, en kregen alweer een slinger naar huis van Herman. Evengoed gingen we met de traplift naar boven. Uitkleden, plassen, slapen. Geen fut meer voor een knuffel...
We werden uiteraard pas rond het middaguur wakker. Pas toen konden we, met een pot koffie erbij, alsnog biechten. We konden elkaar alweer vertellen, dat we van ons beiden gedroomd hadden. Bij Wiesje waren we in de zomerzon op de heide, bij mij in een herfststorm. In mijn droom was ook het zeiltje voorgekomen (zie Schaapjes [sex] en later). Wiesje vond het vals, dat dat in háár droom ontbroken had.
Ik stelde, dat het natuurlijk slechts in één droom tegelijk kon zijn, dat het in een herfststorm veel meer van pas kwam dan op een zomerdag, en dat we er lang en genoeglijk onder vertoefd hadden. Ik bood ook aan, om het de volgende keer meteen naar haar droom te laten overbrengen. Ieder zijn beurt. Uiteraard sloeg bij het woord "beurt" de vlam in de pan: we lagen immers in bed met degene van onze dromen, en als die ook in werkelijkheid gaat liefkozen...
We bleven gezellig in bed, totdat we echt iets moesten gaan eten - en we hadden brood noch komkommer. Het werd macaroni met saus uit een pakje, in slip aan de keukentafel, totdat we naar de huiskamer verkasten voor het acht-uur journaal. Meteen erna hing Mina aan de telefoon: of we alweer voldoende hersteld waren voor een avond Hijbezems.
Wel, de blaren waren weer weg. We moesten alleen even douchen. Mina lachte begrijpend. Ze ging even de boys, Afra en Kees polsen. Wij namen de telefoon mee naar de badkamer. Onder het afdrogen belde Mina weer: "tot zo!"
We sprongen in T-shirt en spijkerbroek. (Dit was immers nog vóór HZ met de beertjes-slip en berenpakken.) We liepen achterom naar Afra, en met haar naar de kroeg. De boys kwamen ook net aangelopen. In de schemer onder de bomen zagen we van weerszijden auto-koplampen. Er werd iets van ons verwacht!
Kees was het drumstel al aan het opbouwen. Ik zag echter ook zijn gitaarkoffer liggen. Ik liep op hem af, de laatste stappen zelfs zonder Wiesje, en vroeg hem zachtjes, hoe hij zich voelde. (Dit speelde nu eenmaal voordat Toos bij hem in beeld kwam.)
Kees had eigenlijk erg the blues, en hij hoopte, dat we wat blues konden doen. Setje zydeco ook goed? Desnoods. Maar we zouden hem geweldig kunnen plezieren door hem een stuk gitaar en mondharmonica te laten spelen, terwijl iemand anders zou drummen. Ik zou het in de groep gooien. Dat deed ik, en iedereen vond het best. Ik liet Kees de keus: zijn eigen akoestische gitaar of mijn electrische? Het werd de mijne, maar wel met zijn schouderband.
We begonnen in Goodman stijl. Wiesje weet steeds leuker op de wind controller met klarinet-klank om Geerts melodie heen te spelen en met hem te soleren (duelleren?). We zaten er meteen goed in, en ik was het liefst zó doorgegaan. Maar als Kees blues nodig had, dan maar meteen. We ruilden dus voor het tweede nummer.
Geert kondigde het als verzoeknummer van Kees aan, en dan weet iedereen in Us Net genoeg. Geen probleem. Kees mocht aftrappen. Ik hoorde er een à go go ritme in, back beat in plaats van afterbeat. Lekker loom. Het herinnerde mij aan de studio-uitvoering van "Born on the bayou" van Creedence Clearwater Revival.
Afra, op zich bepaald geen blues cat, voelde het goed aan, en maakte van die lekkere hoge bluesy loopjes. Wiesje had nu een altsax klank, en deed nuffig wat danspasjes met Geert (tegelijk toeter naar links, naar rechts, dat werk). Maar Kees was weer eens lekker aan het uitspinnen, en Wiesje krijgt dan de kriebels. Ze ging dus een beetje keten: kijken of het drumstel stoffig was, kijken of de scheiding in mijn haar wel strak was, ruiken of Herman zweetvoeten had, voorstellen om Geerts tenorsax te vullen met popcorn.
Ik houd het voetenwerk ("fietsen" op basdrum en hi-hat) geen half uur vol. Wiesje wist het nuttige met het aangename te combineren: ze kwam bij mij op schoot zitten, en nam al spelend mijn rol over. Ik begon vanzelf haar dijen te strelen - terwijl Kees de gitaar liet vertellen van dat lege bed. Geert trok uiteindelijk een stoeltje bij, en deed alsof hij in gedachten Hermans bas beschilderde. Afra werd moe van de loopjes, en sloeg syncopisch liggende akkoorden aan.
Kees' ei was langdurig, maar niet langdradig (tenzij je niet van blues houdt), dus het publiek genoot. Wiesje gaf mij het slagwerk weer te doen, en ging even buurten bij Afra. Ze beeldde uit, hoe ontzettend verschrikkelijk het wel niet was wat Kees op de gitaar vertelde, en Afra leefde helemaal mee. Daarna ging Wiesje, met haar rug naar het publiek, mij uitleggen wat Geert zogenaamd aan het schilderen was, en dat dat be-la-che-lijk was. Herman en ik werden door het lachen zwaar beproefd op ons maatgevoel!
Kees had intussen niets in de gaten, hij ging helemaal op in zijn spel. Bill liet twee camera's opnemen: één voor het totaalbeeld, één voor close-ups. Wiesje en ik hebben dubbel gelegen van Kees' uitdrukkingen, en ook wel om onszelf. Pas onlangs heeft Kees de opnames gezien, en kon hij er inmiddels ook om lachen. Maar Kees speelde dus maar door, en wij (vooral ik, als ongediplomeerd drummer) kregen kramp, blaren en zo, speelden steeds soberder, en stopten uiteindelijk helemaal! We kwamen om Kees heen staan. Hij had niks in de gaten.
Wiesje ging aan zijn voeten dwars op het podium liggen, in het verlengde van zijn blik, en trok haar T-shirt op totdat het nèt haar tepels bedekte. Geen sjoege. Vanuit het inmiddels ongelovig lachende publiek werd een blindenstok aangereikt.
Wiesje kwam vastbesloten overeind, stopte haar shirt weer in haar broek, en liep naar het mengpaneel, terzijde op het podium. (De muzikanten uit Us Net doen even een sound check, en blijven daarna van het paneel af.) Ze zette met ingehouden kracht het master volume dicht. Kees hoorde de electrische gitaar niet meer, kwam langzaam terug op aarde, en speelde het bluesje uit met een verdienstelijk eind-riedeltje. Wiesje liet het slot-akkoord weer duidelijk klinken. Luid applaus en gejoel, maar zowel gemeend als spottend, en zowel voor Kees als voor Wiesje.
Wiesje boog, en liet ons vijven in het applaus delen. De zaal lag dubbel! Kees had het gevoel, dat er iets niet klopte. Hij wendde zich naar Geert, terwijl Wiesje ijlings de zangmicrofoon over zijn schouder hield. Hij vroeg inderdaad: "Hoe laat is het?" De hele zaal huilde van het lachen.
Geert antwoordde, met zijn ogen gericht op de microfoon, dat Kees beslist een record gevestigd had. Tijd voor mij om ook leuk te wezen, dus bestelde ik door die microfoon een Guinness voor Kees. (Bill voert dat voor de nietkezen.) Kees had een uur gesoleerd.
We hielden een korte pauze. Ik zat bij dat mengpaneel op de grond tegen de muur, Wiesje op schoot, samen aan twee glazen cola light. Geert en Herman ploften naast ons, elk met een pilsje. We zaten gevieren onze hoofden te schudden. Afra was in de menigte verdwenen (waar ze Janneke had ontwaard, onthulde ze toen we samen de opname bekeken). Kees lag op zijn rug op het podium, zijn hoofd op zijn gitaarkoffer, en kon niet geloven dat er "Guinness" op het etiket van dat flesje stond.
Na een dik kwartier gingen we weer aan het werk. Nu nam ik de wind controller, want ik had de kracht niet meer in mijn armen om gitaar te spelen. Ik moest even natrappen: ik koos een trompet-klank, en trapte af voor "Royal Garden blues". Herman viel zowat van zijn barkruk (baskruk?) van het lachen.
Ik beoogde in de stijl van Bix te spelen, maar dat mocht ik willen. Bovendien was de begeleiding naar stijl en instrumenten dertig jaar jonger. We speelden vijf minuten, en gunden Kees geen drumsolo.
Daarna wilden Geert en Herman even loskomen. Het werd een bop-uitvoering van "Oh! Lady be good", waarbij ik mij beperkte tot wat liggende stemmetjes: ik kan zo'n snelheid niet aan. Afra gaf een geweldige solo, getuigend van haar techniek (en haar gebrek aan improvisatie verbloemend). Wiesje nam over op gitaar, en leek Kees zijn plaats te wijzen. Kees zat met open mond te drummen, en droeg met een paar stevige klappen bij tot het applaus dat haar ten deel viel.
Ik kreeg een inval. Ik fluisterde die in Wiesjes oor, en ze knikte met een lach die het publiek naar het podium zoog. Zij befluisterde Geert, ik Kees. Geert knikte goedig, Kees keek verwilderd. Maar hij had iets goed te maken. Hij slofte naar zijn gitaarkoffer (het meest bekeken videoclipje van de daaropvolgende week), terwijl ik ijlings akkoorden op een papiertje schreef. Geert dook de berging in om een lessenaar. Terugkomend lichtte hij Herman in. Die liet zijn bas bijna vallen. Afra had voorpret met Wiesje. Het publiek brandde van nieuwsgier.
En toen brandden we los met "Blues my naughty sweetie gives to me" (wat geen blues is). We? Wiesje gaf een onvermoed goede (en onvermoed snelle) allereerste nabootsing van Django, begeleid door Kees op gitaar en Herman op bas. Geert dook weer het hok in, en kwam terug met de bestofte koffer van zijn sopraansax. Maar Wiesje was op dreef!
Na tien minuten liet ik haar cola drinken door een rietje. Geert keek het af, en liet Herman drinken. Ik vroeg Kees in gebaren of hij iets wilde drinken, maar hij schudde zijn knalrode hoofd.
Geert stond met zijn sopraansax gereed. Afra en ik begonnen aan een melig dansje op kwart-snelheid of zo. Na weer tien minuten kwam Mina naar voren met een verbandtrommel.
Wiesje trok een "niet nodig, hoor!" gezicht, maar begon aan een slot-offensief in haar solo. Uiteindelijk duurde het nummer zesentwintig minuten, en Geert kwam van het vinkentouw af. Zelfs leuke nummers moeten eens ophouden. Donderend applaus.
Wiesje gaf Herman een knuffel, daarna Kees. Die legde theatraal zijn gitaar aan haar voeten. Ze raapte die op, liet Kees knielen, en sloeg hem zogenaamd met zijn gitaar tot ridder. Dat werd het op een na meest bekeken videoclipje van de daaropvolgende week. Ja, uiteraard kreeg Wiesje op het podium ook een bewonderende knuffel van mij, maar het zou nu eenmaal nieuws zijn als wij eens niet klef zouden doen.
Maar hierna werd het een doorsnee Hijbezems avond, waarin Wiesje en ik wind controller en gitaar wisselden, en de soli vooral aan Geert en Afra lieten. Al met al werd het toch vier uur eer we het podium verlieten. Afra was meteen weg (naar Janneke, die buiten wachtte).
Kees oogde verward, en klampte Kees van de camping (en van de rumba blues) aan. Dus zaten Wiesje en ik (samen één stoel, één glas) weer na te praten met de boys (samen één stoel, twee glazen). De echte kroegtijgers weten, dat dit kan uitlopen op erotiek en lol, en schoven opvallend onopvallend naderbij.
Wiesje was helemaal in de stemming, en vroeg, of ze daar achterin te verstaan was. Vervolgens opende ze de vergadering, vroeg of er nog stukken waren ingekomen behalve zijzelf, of er nog mededelingen waren (waarop Mina "Laatste ronde!" riep), meldde dat de notulen van de vorige vergadering helaas te dicht bij de open haard hadden gelegen, en stelde aan de orde het punt "schoonmaken".
Ze vertelde aan de kring, dat de boys ons heel gezellig hadden geholpen bij de grote schoonmaak, maar dat we niet... eh, niet vaak genoeg waren klaargekomen. Ze richtte zich tot de boys, en vroeg, of die nog zin hadden in een vervolgdag. Geert en Herman sloegen aan het smiespelen, dus Wiesje vroeg luide: "Wat is hierop uw antwoord?" Herman keek haar innig aan, en verklaarde plechtig "Ja, ik wil.". Wiesje keek nu naar Geert. Die hield het op "Ja!".
Wiesje verklaarde hen nu stofzuiger en bezem, en dronk hen toe. Vervolgens verklaarde ze de vergadering voor gesloten. Nee, geen tijd voor de rondvraag! We staken de koppen bijelkaar, en besloten maandagochtend weer te gaan schoonmaken. Bill en Mina begonnen bij iedereen aan te dringen op vertrek. Wij vieren gingen als laatsten. Vijf uur al!
Buiten voelden we, hoe moe en beursgespeeld we waren. Wiesje en ik strompelden naar huis, en waren weer eens blij met de traplift en het Griekse spul. We waren zelfs bijna te moe voor knuffels, maar we wisten wat de ander bedoelde. Ik uitte mijn be- en verwondering over die geweldige hot jazz solo, dat ik niet wist, dat zij dat kon. "Wist ik óók niet," meende Wiesje, "maar jij stelde het voor, dus dan zou het wel goed zijn." We vielen elkaar (verder) in de armen. Samen nog één glas metaxa, en toen gingen we plat.
Van die zondag weten we niet eens, wat voor weer het geweest is. Ergens in de middag moesten we de blazen legen. Ik was zo verstandig om meteen bij Ab te willen bestellen, en Wiesje had goede voorstellen voor het menu, Ook meteen even de wekker gezet.
Weer samen een glas metaxa, en toen kwamen we eindelijk toe aan onze sex van de vorige avond. Het ging heel loom, en bijna zorgzaam. We beseften het, gingen overdrijven, en kregen grote lol rond "bejaardensex".
Uiteindelijk gingen we maar onder de douche, en verschenen rond elf uur in de kroeg. Kees en Teun zaten er te spelen, maar vooral voor zichzelf. Wiesje barstte in lachen uit: of Kees gisteren niet genoeg blues had gespeeld? Hij glimlachte zoetzuur.
We gingen in het donkerste hoekje van de gelagkamer zitten. David en Esther kwamen kort na ons binnen, en schoven bij ons aan. Ook gezellig samen op één krakende stoel, zij bovendien als een soort kamerscherm voor ons. Prachtig! Wiesje glipte naar het toilet, en kwam terug met haar slipje in een zak van haar spijkerbroek. Hup, gulp open... Esther droeg een rokje, en had even later haar panty en slipje uit.
Misschien was dit achteraf het begin van der meiden act bij HZ. Noem het een nieuwe crisis van een oude kwaal: Wiesje wil de geilste zijn, met de beste sex. En dan zijn David en Esther veel geschikter als tegenspelers dan de boys. (Hmm... hebben we David en Esther al eens kunnen vergelijken met Frans en Cisca? Kòmt wel!)
We bleven totdat Wiesje en ik samen twee Tripels Kees op hadden, David en Esther ook. Het was even na half één. We liepen gevieren de nacht in. Esther verloor prompt haar slipje. Wiesje vond, dat ze het maar moest laten liggen voor Kees. Maar Esther onthulde, dat dit slipje nog was gebreid door haar betovergrootmoeder in Lvov, en dat het bij haar eigen beoogde kinderloosheid zou overgaan op haar zus en dier vrouwlijke nazaten.
Tijd voor Wiesje om hardop na te denken over het lot van haar (toevallige) verzameling slipjes na haar overlijden. Ik bezwoer haar, dat ik (indien langstlevende) al haar slipjes in de slaapkamer zou ophangen, en me op elk ervan zou blijven aftrekken. Wiesje ging voor me door de knieën, en kwam smakkend aan haar krachtvoer. Esther vond haar slipje net buiten de deur van de kroeg, net toen een klant naar buiten kwam. Volgens mij moet die recht in haar kut gekeken hebben, maar daarvan bleek dan toch niets. Bij het licht van Davids hoofdlamp strompelden we verder.
De laatste meters liepen Wiesje en ik in het duister, zoals wel vaker. Het was nog te koud om in de tuin te slapen, maar Wiesje verlangde er merkbaar naar. Pas in de badkamer maakten we licht: even gezellig samen plassen en schoonspoelen. Daarna op de tast naar bed. Niet weer wijn na de tripel, en we moesten vroeg op voor de schoonmaak. Ik bezorgde Wiesje nog wat hoogtepunten, en voelde haar huilen van genot en geluk. Ja, en dat ontroert mij dan weer... We biechtten, en vielen vertrouwd verstrengeld in slaap. Ik kon Wiesje nog net eraan herinneren, dat zij het zeiltje in haar droom had.
Weer deed de wekker ons elkaar dooreenschudden. Wiesjes linkertepel was meteen bij de les. Ja, zó komen we snel op stoom! Even naar de badkamer om af te gieten, toch maar weer het echte bed verkiezen boven de luchtmatras, eventjes gelukzalig knuffelen, en toen met spoed bij haar naar binnen. Het blijft moeilijk om dan te stoppen, al gun ik Wiesje haar krachtvoer, en pijpt ze adembenemend. Maar uiteraard hadden we de wekker vroeg genoeg gezet om mij nog weer te laten opladen (en met Wiesje erbij gaat dat veel sneller dan vroeger alléén). Ja, gewoon vind ik toch het lekkerste. Ik bleef nu even op haar liggen, in plaats van om te rollen. Voorzichtig knuffelen, en pas bij het uit haar glijden aanstalten maken om op te staan.
Misschien erger je je aan de beschrijvingen van vrijpartijen en muzikale optredens in bijna èlk verhaal. Maar zo is ons leven nu eenmaal: een burgerlijk ideaal van geborgenheid, zij het onverbloemd hartstochtelijk. We hebben het ook eerder verteld: onze banden met anderen worden sterker als we elkaar aan het vrijen hebben gezien. "Iedereen" erkent, dat Us Net zonder Wiesje en mij lang niet de huidige samenhang zou hebben.
We ontbeten in bad: witte bonen in tomatensaus, met zilveruitjes. Koffie erbij. Ik vroeg Wiesje, of ze nog van het zeiltje had gedroomd. Ik hoorde de bluf in haar stellige bevestiging. Ik verzon zelf, dat ik gedroomd had van mieren bij Frans en Cisca op zolder, en dat ze geen hond hadden maar een miereneter. Wiesje zag het vóór zich: zo'n grote miereneter die zich aan zijn klauwen het zoldertrapje op hijst. Ik zei zelf te zien, hoe dat dier Cisca likte.
Wiesje schoot overeind, dook op de luchtmatras, en ging uitnodigend liggen. Ik gaf haar de beoogde bef- en vingerbeurt. Ze greep daarna mijn handen, en toonde die goedkeurend als bedoelde klauwen. Vervolgens joeg ze mij het bad weer in, deed me onderuit liggen (met mijn neus nog net boven water), en ging me onder water pijpen. Het kostte slechts enkele duikbeurten. Daarna moest ik doktertje spelen bij vage klachten over tepels. Uiteraard kon ik niets anders vinden, dan dat ze prachtig waren, en goed op prikkels reageerden. Wiesje kwam opgelucht overeind, en maande me tot douchen.
Nog tijdens het inzepen kwamen de boys de badkamer binnen. "Hoorden jullie de bel niet?" vroeg Herman. Ik was sneller dan Wiesje: "Twee-hoog is driemaal bellen!" Geert moest het Herman uitleggen. Weldra stonden Wiesje en ik elkaar met één handdoek af te drogen. Ik toonde de boys haar borsten op een bedje van handdoek op onderarm. Ik kreeg er zelf alweer een halfstijve van. Geert rukte Herman diens poloshirt uit, en parodieerde mijn houding.
Mijn halfstijve werd weer slap, en Wiesje wist (zag, voelde, voorvoelde, beredeneerde?) dat. Ze viel uit naar Geert: "Kijk nou toch wat je doet, eikel! Mijn enige lul slapmaken!" Geert wendde zich half naar mij, en zei uit zijn mondhoek: "Slappe lul!" Wiesje gaf ons beiden een aanmoedigende tik op de billen: naar de slaapkamer! De boys ontkleedden zich haastig.
Wiesje zorgde voor koffie, ik haalde mokken van beneden. Ik zakte zowat door mijn knieën van de sex van die ochtend, maar liet de traplift ongebruikt. Wiesje had daarop gelet, en glimlachte bemoedigend toen ik de slaapkamer binnenkwam. Koekjes? Wiesje haalde een pak bokkenpootjes van naast het bed, even onverklaarbaar als destijds die pruimen. Ze zag me verbaasd kijken, en legde ook nog een pak café noir neer: "Uit je kerstpakket!"
Herman zag de losse flodder voor echt aan, en zocht de uiterste verkoopdata. Ik was wel benieuwd. Terugrekenend waren de koekjes vers. Wiesje liet zich schuin zijdelings tegen mij aan vallen, en fluisterde in mijn oor: "Gewoon besteld terwijl jij over ons aan het schrijven was, en je hebt zelf afgerekend." Uiteraard sloten we dit af met een knuffel.
De boys zaten wel midden op het bed met een mok koffie (en dus in ongemakkelijke houdingen), maar de pakken koekjes waren nog dicht. Ik zat weer eens met mijn rug tegen de muur aan het hoofdeinde. Wiesje graaide de koekjes naar zich toe, kwam weer eens wijdbeens op schoot zitten, en maakte beide pakjes open. Ze wenkte de boys naast ons, en even later had Geert dus Herman weer op schoot.
"Dit zit toch véél lekkerder?" vroeg Wiesje aan Herman. Die knikte bedeesd, als prikte ze een stuk romantiek lek. De koekjes lagen tussen ons in. Ik had ons beider mok vast. Wiesje nam uit elk pak een koekje, rommelde even buiten mijn gezichtsveld, en liet mij kiezen, welke hand. Het werd links, dus bokkenpootje. Wiesje stak het mij tussen de tanden, kuste me op de mond, en wendde zich terug met haar helft van het koekje in haar mond. Nadat ik haar had voelen slikken liet ik haar uit de mok drinken, daarna mezelf.
Wiesje moest alweer Herman hebben: "Wordt het weer een dag dat wij jullie alles moeten voordoen en uitleggen?" Geert schoot te hulp: "Hij heeft slecht geslapen." Wiesje vroeg, of zij wel eens van elkaar droomden. Ja, meestal.
Ik vertelde, dat ik gisternacht van het zeiltje had gedroomd, en dat het dus vannacht Wiesjes beurt was geweest. Ik voelde Wiesje denken bij het woord "beurt", maar ze vond blijkbaar niets onvoorspelbaars, en zweeg. Ze keek naar de café noir in haar hand. Ze sopte die half in onze koffie, en beet die helft af. Ze zwaaide de andere helft schuin boven haar hoofd (dus voor mijn ogen, want ze leunde nu tegen mijn ene schouder): waarin ik mijn helft gesopt wilde hebben?
Maar ze kreeg een inval, besliste zelf, sopte het halve koekje in haar gleuf, voerde het mij, en stelde vast: "Kijk, dat missen jullie nou!" Ik beaamde, dat het erg lekker was. Herman huiverde. Wiesje peinsde: "Ik had drie smaken. Maar sinds ik die andere pil gebruik eigenlijk nog maar twee."
Geert deed grote moeite om zich in te leven, en vroeg, of het dan misschien tijd was om een nieuwe smaak op de markt te brengen. Ik antwoordde, dat ik als markt geen behoefte had aan andere smaken dan wit, maar dat Wiesje door te stoppen met de pil weer rood zou kunnen leveren, af te wisselen met vruchtwater en mensenvlees.
Wiesje miste haar fascinatie eitjes in de opsomming. De boys waren er stil van, en staarden met open monden tussen Wiesjes benen, vanuit hun gezichtshoeken een paar centimeter buiten haar lichaam. Wiesje schokschouderde "tsja...", en leidde mijn hand met de mok naar haar mond. Ik raakte onderweg een tepel, dus Wiesje mijmerde na de slok: "... en ik zou óók nog melk kunnen geven." Geert klonk schamper: "Uit die priktietjes?"
Wiesje richtte zich op: "Bij mij is vooral het klierweefsel, amper vetweefsel zoals bij mannen. Ik zou beslist veel melk geven." De boys huiverden samen bij de gedachte aan wat een vrouw blijkbaar zoal kon afscheiden. Wiesje bouwde voort: "Ik kan óók nog schijten, schijt afnemen en afscheid nemen. En kotsen, spugen, niezen, huilen, gewoon bloeden, zweten..." De boys huiverden stil voort.
Ik bood aan, een schaakbord te halen. Herman schudde mistroostig zijn hoofd. Wiesje reikte naar de koffiekan, schonk eerst ons bij, dan de boys, en vroeg of ze bij zou zetten. Dat hoefde niet.
Het werd toch echt tijd voor de schoonmaak. Eerst de grote logeerkamer, waar Mart en Diana eerdaags wel weer zouden vertoeven. Dan de kleine logeerkamer, waar Frans en Cisca misschien bij het eerstvolgende Heidefeest zouden slapen. (Ja, Wiesje: als ze weer wakker zijn, dan gaan ze heus wel vrijen.) Tenslotte de overloop. (Aan de vliering is geen eer te behalen, de badkamer is niet stoffig, en onze slaapkamer vraagt een dag zonder pottenkijkers.)
We ontruimden de grote logeerkamer: alles bijvoorkeur naar de kleine logeerkamer. Het tweepersoonsbed moest uitelkaar. Er rolde een roze vibrator op de grond. We vonden ook een sexblaadje van tien jaar geleden. We legden die spullen maar even in onze slaapkamer. De klerenkast kon de deur niet door, dus die moesten we verplaatsen. Afgezien daarvan was het niet veel werk, en we liepen elkaar vooral in de weg. Kast weer op zijn plaats, bed weer terug, rest weer terug. Koffiepauze? Nee, meteen die kleine kamer erachteraan.
Bed en onderschuifbed eruit, kast opzij. We vonden nu velletjes met aantekeningen. Ook naar onze slaapkamer. Ramen, jaloezieën, vloer, richels, lamp. Spullen weer op hun plaats. Nou, dan ook maar de overloop stofzuigen. Dat is eenpersoonswerk, want de ruimte is aan de vertrekken toebedeeld. Om vier uur waren we klaar. Tijd voor onszelf, afgezien van het ophalen van onze boodschappen. Herman en ik kleedden ons node aan voor het ritje naar Ab. Geert en Wiesje wilden intussen iets in de keuken aanpakken.
Bij Ab troffen we Yvonne en Mina, in een gesprek dat heen en weer flitste tussen de vorderingen van Dennis, Wouter en Maaike (op school bij Mina), geruchten rond Sheila (op school in Amsterdam), en de eigen herinneringen. De vrouwen keken uiteraard op van Herman en mij als koppel, maar Ab wist het nu: "Zo, weer aan de schoonmaak?"
Yvonne proestte: "Dàt zou ik wel eens willen meemaken: jullie vieren aan de schoonmaak. Gaat dat in bed, of met muziek?" Herman trok wat ik noem een ananas-glimlach: zo'n brede voldane grijns, en straalde: "Met genoegen!" Een beter antwoord had ik niet kunnen bedenken. Spontaan gaf ik hem een knuffel. Ik voelde vooral Yvonne huiveren bij de aanblik. "Straks Wiesje weer!" bezwoer ik.
Ab werd onrustig. Hij pakte mijn bestelling, en keek Herman aan: "Die van jullie ook?" Herman knikte. Ik liet zijn afhandeling voorgaan, opdat hij zijn boodschappen meteen even naar huis kon brengen. Nauwelijks was ik klaar met Ab, of ik hoorde Herman de auto starten. "Smakelijk eten!". We hobbelden terug.
In onze keuken was de lucht bezwangerd met deeltjes en geuren. Kastdeurtjes stonden open (één van de dingen waarmee je mij boos krijgt, sinds ik me vroeger een keer bijna buiten westen stiet toen ik iets opraapte dat uit een keukenkastje gevallen was), maar er was niemand. Wiesje en Geert zaten in de huiskamer aan de computer, op zoek naar de toepassingen van zeker kruid dat ze in een keukenkastje gevonden hadden.
Mijn boosheid zakte, want ik zag het vóór me: Geert en Wiesje die geestdriftig keukenkastjes gaan opruimen, Geert getroffen door iets dat (zelfs maar in de verte) met koken te maken heeft, en er vervolgens geestdriftig over gaat vertellen. Tja, wij kennen de inhoud van hun keukenkastjes van het koken voorafgaand aan de repetities van de Hijbezems, maar zij kennen de inhoud van onze keukenkastjes niet. Ik vond de keukenkastjes wel een goed idee voor opruimen - en dat zei ik dan maar wèl.
Ik ging pepermuntthee zetten (en de kastdeurtjes sluiten), terwijl Herman probeerde te leren over het betreffende kruid. (Wat was het ook weer? Oh, Wiesje weet het óók niet meer. Misschien foelie.) Ik haalde ook de bokkenpootjes van boven. "Ah, de geitennichten!" zag Wiesje. Hermans hersens werkten vandaag langzaam: hij lachte eerst mee, en schaterde pas even toen wij anderen alweer uitgeglimlacht waren.
Herman meldde Geert, dat hij hun boodschappen had afgehaald. Ik vertelde, dat Yvonne merkbaar gehuiverd had toen ik Herman een knuffel gaf. Geert schamperde: "Ze kan er maar beter aan wennen. Volgens mij komt Dennis straks uit de kast."
Ik was verbaasd: "Kun jij dat nú al zien?" Geert haalde zijn schouders op: "Kweenie. Het voelt zo. Hij heeft ergens iets van een leernicht, zoals wij." Wiesje was benieuwd: "En Wouter?" Geert keek Herman aan. Ze haalden nu tegelijk hun schouders op. "Ik denk dat hij straight is," meende Geert, "maar die is echt te jong om er iets van te zeggen."
Na de thee gingen we samen verder met de keukenkastjes. Allerlei specerijen die wij ooit eens geprobeerd hebben, of die Diana voor recepten had behoefd - en ik ben zelf geneigd om dan maar horeca-verpakkingen te kopen - misschien een deel van de grondslag van mijn vriendschap met Ab (die overigens tegenwoordig veel minder overdrijft dan vroeger). Maar we vonden ook spullen die we beter hadden moeten verpakken: bijvoorbeeld een half pakje maïzena dat zich tot biotoop had ontwikkeld.
Herman werd blijkbaar steeds helderder, en vroeg, waar die mieren nu wel waren. Hij keek Wiesje aan, Wiesje keek mij aan, ik keek Geert aan, Geert keek van weeromstuit Herman aan. Het was toevallig, maar Herman werd onzeker: "Die mieren?" Wiesje keek mij weer aan. Ik knikte. Wiesje werd ernstig: "Hair man, jongen, ga eens rustig zitten. We moeten eens even met je praten. Larie en ik vinden, dat je nu op de leeftijd gekomen bent, dat we je moeten vertellen hoe het zit: wij hebben geen mieren."
Geert wilde een camera op statief tegenover de driezitsbank, waarop we allen zaten. Vervolgens deed Wiesje het braaf over, terwijl Herman weer aandachtig keek. De clip staat op een plek in het netwerk waarop slechts onze sexvrienden kunnen komen: Wiesje (bloot wijdbeens bij mij op schoot), die Herman (bloot wijdbeens bij Geert op schoot) moederlijk voorlicht - terwijl zij jaren jonger is, en nog veel jonger oogt. Volgens Afra heeft Janneke op haar schoot geplast van het lachen.
We hadden wat tijd nodig om te bekomen van deze act. Wiesje werd zich bewust van haar prestatie, en nam geen genoegen met een knuffel. Ze bracht Herman op een idee. We renden dus gevieren de trap op, naar de slaapkamer. Wiesje kreeg de hele behandeling, dus met twee keer klaarkomen mijnerzijds, terwijl de boys snel klaar (uitgeluld?) waren, en ongeduldig werden. Wiesje wist raad: "Trek iets aan, pak twee café noirs uit dit pakje, en kijk in dat hoekje in de tuin of er geldwolven liggen, en of ze deze koekjes lusten."
Ze deden het nog óók: ze schoten in boxer shorts , namen de man twee koekjes (waarvan één voor onmiddellijk verbruik), en stormden de trap af. Ik besteeg Wiesje voor die tweede keer. We moesten beiden hard lachen om de boys, maar het nummertje leed er niet onder. Daarna lagen we smoorverliefd uit te blazen.
We hoorden de keukendeur langzaam opengaan, en kwamen met tegenzin overeind. In de keuken stonden de boys, inmiddels weer bloot, hun voeten te vegen op de deurmat. Ze leken aangedaan.
Geert stamelde: "We d-d-dachten dat je een geintje maakte. Maar jullie hebben ècht wo-wo-wolven in de tuin!" Ik voelde wat Wiesje wilde zeggen, en ja hoor: "Daarom hebben wij geen mieren." Herman greep naar zijn hoofd. Geert leek ook iets te willen zeggen, maar Wiesje sneed af: "Maar lustten die wolven de koekjes?" Dat wisten de boys niet: ze hadden de koekjes laten vallen toen ze de wolven ontwaarden.
Wiesje rukte de keukendeur open, en deed een paar stappen met mij op sleeptouw, beiden bloot. De boys huiverden in de deuropening. De koekjes lagen in het gras. Wiesje en ik pakten er elk één, en liepen door naar het hoekje. Twee spitse koppen hielden ons in de gaten. We hielden de koekjes omhoog, en riepen gedempt: "Koekje! Hap!"
De beide wolven kwamen bureaucratisch langzaam overeind, kwamen stram op ons af, besnuffelden ons in de schaamstreek, gaven er een lik, en hadden toen toch wel trek in een koekje. Sprongetje, hap, slik. Ze namen een slok uit het zwembadje, en kwamen naar ons terug. Ze gaven één korte blaf, alsof iemand had gezegd dat ze moesten bedanken, lieten zich even op de schouder kloppen, en doken terug naar hun leger. Wiesje en ik gaven elkaar een lik over de snuit, en gingen omarmd weer naar binnen. De boys gingen ademloos uit de weg.
We breiden een spoedig eind aan het opruimen van de kastjes, en gingen de maaltijd bereiden. Herman en ik tuigden een salade op. Wiesje en Geert leefden zich uit op de saus voor fusilli: iets met pomodori, gorgonzola en oesterzwammen. Herman en ik lagen in een deuk van de discussie over de wel en niet te gebruiken kruiden. Wiesje dreigde, dat ze mij rauw lustte. Ik vond, dat ze dat maar moest waarmaken. Ze beet zachtjes in een oorlelletje, en ging door de knieën.
De boys, die heel goed bijhouden wanneer Wiesje mij hoe klaarmaakt, stonden versteld. Ik ging op de rand van een stoel zitten, terwijl Wiesje me weer moeiteloos binnenstebuiten kreeg. Ze kwam lichtvoetig weer omhoog, gaf mij een zodanig rukje aan mijn beide handen, dat ik ook weer op de been kwam, keek de boys beurtelings aan, en vroeg uitdagend, of dit soms iets bijzonders was, of zo. En anders was er wel een bank in de huiskamer... Geert kon de driezits zowaar een bijnaam geven: de pijnbank.
Wiesje liet ons haar volgen naar de huiskamer, legde zich ruggelings over een armleuning van de driezits (zoals op die vorige schoonmaakdag), en sloot de ogen. Vanzelfsprekend snelde ik wankelend toe voor een tongzoen, mondeling examen voor beide borsten, en voorwas, hoofdwas en centrifugeren voor haar gleuf. Ze telde haar hoogtepunten hardop. De boys grepen elkaar bij de hand, en gingen langzaam door één knie.
Bij "tien" vond Wiesje het welletjes: het eten stond te verpieteren! Echt Wiesje: de maaltijd, al is die op zijn best, verlaten voor een nummertje, en daarna zelf het voortouw nemen om snel aan tafel te gaan. Zij keerde met Geert terug naar de keuken en de discussie over kruiden, Herman volgde, en ik tapte in de huiskamer een karaf metaxa. En nog een glas voor op de kast. Ik strompelde met de karaf naar de keuken.
Gek, maar eigenlijk had ik nu eens het liefst met Wiesje buiten op een zeiltje gelegen. Zonder pottenkijkers, en met bijvoorbeeld een stuk brood en een komkommer. Als ik het zou bekennen, dan zou ze de boys meteen wegsturen, en met me onder de struiken duiken.
De maaltijd was reuze lekker, en we hadden geweldige lol. De boys probeerden Wiesje en mij na te doen met op schoot zitten en elkaar voeren, maar uiteindelijk zaten we twee aan twee náást elkaar, en dan ook maar met afzonderlijke glazen: fusillisaus op mijn buikje deed al pijn, maar op reikhalzende tepels was het ondraaglijk. Het schoonlikken was wèl leuk, maar toch...
Galia-meloen toe. Dat leverde weer wat likwerk. Uiteindelijk gingen we gevieren onder de douche. Om tien uur ploften we op de pijnbank. Moe, maar voldaan. Sterker nog: mijn armen weigerden (zonder redelijke verklaring) te strelen... Ik bekende het, en voelde meteen Wiesje denken. Maar Geert doorkruiste het: "Wij zijn óók moe. We gaan naar huis. We stoppen nog even bij Bill en Mina. Zullen we van daar nog even bellen?" Dat leek ons een goed plan.
Geert en Herman kleedden zich weer aan, en wilden niemand aan hun kruis hebben. Verder was het wel weer een innig afscheid, en Wiesje en ik werden wèl onzedelijk betast. De auto reed weg. Wiesje en ik klommen in de hangmat voor de open haard, onze telefoons binnen handbereik.
Ook Wiesje voelde zich zo verliefd, alsof het net aan was. Ze lag op me, en gebruikte alle tedere mogelijkheden om het gevoel te uiten. Ik streelde haar rug met armen die in het gips leken te zitten. Gelukkig kon ik wel kussen, maar ook tongzoenen ging moeilijk. Vielen we in een kus in slaap?
We schrokken wakker van een telefoon. Geert liet horen wie in de kroeg musiceerden: duidelijk Kees en Teun. Daarna meldde Geert, dat zij naar huis gingen, en dat wij de groeten kregen van deze en gene. Groetjes terug!
Nu waren we weer onder ons, tot de repetitie van overmorgen. Ik zei, dat ik verlangde naar het zeiltje, maar dat het nog te koud was. Wiesje kwam overeind, en hielp mij de hangmat uit. Hand in hand liepen we in het donker (afgezien van het keukenlicht) bloot de tuin in, ongeveer tot de plek waar vanmiddag de koekjes hadden gelegen. Inderdaad nog te koud om bloot te liggen. We stonden even stevig omarmd. De hormonen werkten, en mijn polsen leken snel te herstellen. Mijn tong ook. Ik liet het Wiesje voelen. Ze trok me snel weer naar binnen, en vergrendelde de keukendeur.
Met wijn en olijven gingen we naar boven. In de badkamer had ik moeite met omlaag plassen. Wiesje gunde me amper tijd voor het schoonspoelen, en trok me naar ons bed. Tijd voor ons avondnummer en de biecht. We bleven nog lang napraten over de boys, de mieren, de wolven, buiten slapen, zeiltjes. Uiteindelijk viel ik in slaap met mijn mond om een tepel en een hand tussen Wiesjes benen door op haar rug. Deken en bovenlaken omgaven ons als een calzone. Of een zeiltje.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).