Laatste wijziging: 2022-06-06 (technisch), 2009-05-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Heidefeest 4 is voorbij, en ik ben bang. Ik ben zo gelukkig, maar dat geluk is zo kwetsbaar.
Ik heb zo weinig. Ik heb een universitaire bul in een flutstudie. Ik heb een lijf waarmee ik nu nog elke hetero man kan vangen. De rest is Larie, en ik leef op zijn kosten. Dus als hem iets overkomt, of als iemand hem van mij afpakt, dan heb ik niets meer. Dan moet ik de huishoudster of het kwakjesvat van een andere man worden. Huishouding is geen bezwaar, kwakjes zijn heerlijk. Maar ik wil alleen hèm, de enige met wie ik àlles kan doen wat ik wil, over àlles kan praten, de enige met wie ik gelukkig kan zijn. En hij heeft meer sjans dan hij denkt.
Ik ben me kapotgeschrokken. Die knuffel van kleine Sheila was wel erg heftig, en dan heeft ze ook al een spiraaltje! Dus die gaat op school eens wat rondproberen, grote jongens, kleine jongens, leraren, maar die halen het allemaal niet bij Larie, zo lief als hij haar heeft ingewijd. Dus die loert op hèm, al had hij haar opa kunnen zijn. Ze kan hem straks vàst evenveel geven als ik, maar ik had van mijn derde vriendje een kind van haar leeftijd kunnen hebben. Dan begint ze met "nog één keertje", en geleidelijk word ik dan degene die om "nog één keertje" moet bedelen.
Maar er zijn meer kaapsters op de kust. Dan heb ik het nog niet eens over al die gasten die bij die huldiging naar hem keken. Hij had het zelf niet in de gaten, maar ik zag er zó tien denken "het is geen Chippendale, dus moet hij wel héél goed zijn in bed, en dan wil ik dat wel eens meemaken". En daar zaten best meiden tussen die hem wel zouden aanspreken.
Neem Afra. Hij heeft haar al een aardig eind van lesbisch naar bi gebracht. Ze is van zijn leeftijd, maar ze kan hem best opwinden, en ze heeft net in die "conference" weer laten zien, hoe goed zij elkaar aanvoelen.
Neem mijn moeder. Die is gelukkig met mijn vader (oei, woordspeling), maar als ze de keus had zou ze Larie beslist liever hebben, en als mijn vader iets overkomt, dan zou zij hem ook eens willen proberen. Maar aan haar zal ik hem nooit helemaal kwijtraken. Hoogstens half, en misschien zou ik er zelfs mee kunnen leven.
Neem Cisca. Frans doet geweldig zijn best, maar eigenlijk is ze zijn zakenpartner en kwakjesvat. Zodra zij zich af gaat vragen of er méér is, gaat ze aan Larie denken. Ik klamp me maar vast aan de gedachte, dat ze hem intellectueel niet kan boeien. Maar neuken kan ze zeker!
Neem Mina. Haar band met Bill is flinterdun, en ze begrijpt Larie. Dat is voor hem heel belangrijk. En ik denk, dat hij haar veel meer genot zou kunnen geven dan ze ooit van Bill gehad heeft. Nou, dan bindt zij hem wel aan zich. Ze kan goed koken, en Larie houdt van warm eten en van samen koken.
Ik ben bang om ziek te worden, oud te worden, onvolkomen te worden. Het is een beetje onderbelicht gebleven, maar ik ben goed ziek geweest. Larie heeft zich uitgesloofd om mij te verzorgen, en is toen zelf ziek geworden. Ik ben hem flink tot last geweest, hij heeft geen plezier aan mij beleefd, heeft zich op foto's van mij moeten aftrekken terwijl ik liever wilde doodgaan, en is zelf ook ziek geworden.
Hij had ons toen ik klein was verteld, hoe zijn nieuwe vlam zijn stront moest opruimen toen hij op weg naar de WC flauwviel, en hoe dat meteen een barst in de relatie gaf. Wat was ik bang, dat mij zoiets zou overkomen!
Ik weet het, dit zijn mijn angsten, en het feit is, dat Larie van mij is (en ik van hem). Hij wil alles met mij delen, alles met mij samen doen, over alles met mij praten.
Als we iets niet samen doen, dan is het omdat ik het niet wil, of omdat het niet kan. Als ik Doekje moet helpen met schoonmaken, en ze wil niet dat hij haar ondergoed aan de waslijn of in de linnenkast ziet, dan kan het niet. Als ik misselijk word van de dampen van Kees' bier, dan laat ik hem alléén gaan.
Larie heeft zelf overtrokken gedachten bij de "onder ons" dagen. Natuurlijk, mijn moeder en ik praten dan óók wel over mannen, over mijn vader en Larie, en óók wel over vrouwenonderwerpen, maar we hebben er allebei behoefte aan, om af en toe éven met vrouwen onder elkaar te zijn, en we vinden het prettig dat we dezelfde aard hebben: dan kunnen we over een heleboel onderwerpen onze meningen vergelijken, en op de verschillen ingaan. Daarna weten we onze mannen weer des te beter te waarderen. Een soort vasten-gevoel, denk ik.
Larie en mijn vader praten, geloof ik, niet over typische mannenonderwerpen. Niet over sex, niet over voetbal, en over auto's alleen als vervoermiddel. Wel over taal, de toestand in de wereld, en heus wel over mijn moeder en mij. En over vroeger, natuurlijk.
Ik vraag me vaak af, hoe ik mezelf meer zekerheid kan geven. Andere vrouwen denken, dat een huwelijk of een kind zekerheid geeft. Maar getrouwde mannen lijken soms eerder te denken dat ze hun prooi vastgebonden hebben dan dat hun jacht over is.
Ik houd mezelf voor, dat Larie niet jaagt. Larie is heel duidelijk: hij wil niet voor een kind zorgen, en hij wil mijn aandacht niet delen met een kind. Als hij niet zo kleinzerig was, en ik zo dol op kwakkies, dan zou hij zich laten helpen. Ik zou bij mij alles weg kunnen laten halen, maar hij wil een complete vrouw. Hoera!
Met al zijn gewroet gaat een spiraaltje geheid aan de wandel. Condooms zijn alleen maar geschikt als pedaalemmerzak in een kwakjesvat, niet voor ons. En we zouden een smak geld kwijt zijn. We zouden gezeur krijgen, want Albert zou weten hoeveel we er verbruiken. Het zit me toch al niet lekker, hoe dat ene wedstrijdgeintje bij Frans en Cisca is uitgegroeid tot die beamer van Mina. Dus ben ik maar gewoon aan de pil, neem hem ritueel in, en laat Larie maandelijks tegen de stroom in zwemmen. En ik weet niemand die dat zo goed en graag doet als hij.
Volgens mij zijn er weinig mensen die steeds verliefder op elkaar worden naarmate ze langer samen zijn. Meestal wordt het lauwer, bij ons kan het gewoon niet méér zijn. Dus alleen maar minder, en daar heb je de angst weer. Maar wat hèbben we een fantastisch jaar gehad, totnutoe!
Ik was (en ben) zo ontzettend blij met dat zeil op steigers. Lekker liggen met de zon op mijn hele lichaam, met nu eens de wind langs mijn tepels en spleet, en dan weer Larie. Lekker buiten, niet op een uur lopen, zoals de poel, maar thuis.
Bij die poel zijn we blijven komen, hoor. Ik zou er met Larie willen onderduiken als er echt iets dreigt. En daarna heeft hij ons hoekje in de tuin gemaakt. Best of both worlds, maar met iets minder zon en wind, wel met een plashoekje.
Ongelooflijk, zo geil als Larie wordt als ik neerhurk. Die keer dat hij zo'n stijve had, dat hij niet omlaag kon richten, en op handen en knieën moest plassen. Als ik dááraan denk, dan wil ik hem weer in mij. Bij de poel hebben we meer ruimte, maar thuis in dat hoekje is het knusser. En op alledrie de plekken kunnen we even afspoelen.
Met dat onweer in de tuin onder dat zeiltje slapen, dat was wel zó geweldig! Kletsnat op die matras in elkaars armen, mijn tepels bijna als deuvels in zijn borst, zijn pik steeds in me of anders tenminste voelbaar. Maar alleen al, hoe we konden samensmelten. Dat gaat steeds fijner, steeds ontspannener en tegelijk intenser. Als Larie ook maar een béétje kracht heeft, dan krijgt hij van vertedering een stijve en gaat bij mij de sluis open. Dan glijdt hij vanzelf naar binnen.
Het was echt een schok, toen we wilden gaan fietsen (zie Fietstocht [sex]), en beseften dat we op de kalender moesten gaan strepen. Ik vloeide best hevig met die vorige pil, en dan wil je geen knoeiboel tonen of achterlaten. Kun je zeggen "kurk erop, en even geduld", maar ik blijf geil, en Larie geilt tot op zekere hoogte zelfs op dat vloeien: het teken van een echte vrouw die wel in de vruchtbare leeftijd is, maar niet zwanger.
Nou, als ik weer terugdenk aan die eerste keer dat hij bij de poel aan het touwtje trok, en hoe ik lekkend een uur door de rimboe liep... Ook wel opwindend, maar niet iets voor een fietstocht op de openbare weg. Achteraf had iemand het bloedspoor kunnen volgen naar de poel, bedenk ik nu. En als ik krols ben, dan wil ik niet fietsen, dan wil ik alleen maar gedekt worden.
Wat Larie al zo'n beetje schreef, bij het fietsen geilt het zadel me flink op. Bij lopen windt ook iets me op, al weet ik niet wàt, want er wrijft niks. Als ik op de fiets zit, dan streelt de rijwind wel door mijn zomerjurk en slipje heen. Heerlijk, maar dan wil ik liever vrijen dan verderfietsen.
Ik draag zelden beha's. Ik heb geen ondersteuning nodig: mijn borsten zelf zijn niet zo groot, het gaat meer om de zichtbaarheid van mijn grote tepels. Ze steken vaak uit. Als ik in de kroeg help, dan heb ik minder last van klanten als ik ze verberg. Maar ik vind het prettig om ze vrij te laten, ik wil er eigenlijk zelfs wel mee pronken, maar alleen Larie mag eraankomen. Nou, die geeft ze alle aandacht!
Op die fietstocht had ik inderdaad onderweg best willen vrijen: bij dat meertje. Eerst naakt zwemmen (maar het was nog te koud), en daarna op een stil plekje aan de gang. Gelukkig konden we ons bij Cisca en Frans uitleven. Cis schijnt ook altijd zonder beha rond te lopen, en op de hei vaak in een jurkje en zonder slip, opdat Frans er makkelijker bij kan. (Hoe zouden zij met haar bloeden omgaan?)
Binnenshuis hebben wij vaak allebei alleen een slip aan, om de zittingen schoon te houden, maar dan loop ik dus wel lekker met blote borsten. Doen zij dus ook. Ja, en waar we die wolven zagen had ik inderdaad ook al stevige zin, maar het was koud. Waar we het later deden was het al iets warmer, maar nog te koud om het naakt te doen.
Dat afbeulen, daar begon Afra over. Ja, Larie en zij hadden het moeilijk op die verjaardag van Geert (zie Verjaardag [sex]). Ik weet niet meer precies hoe het zat. Ik vond het wel leuk om de boys aan elkaar te zien sjorren, maar ik begrijp achteraf niet , waarom ik ook zo ruig met Afra bezig ben geweest. Ik denk, dat Larie me weer zo lekker had bewerkt. Zijzelf zou natuurlijk ook kunnen, maar hoe meer ervaring ik met haar heb opgedaan, des te zekerder weet ik, dat ik véél liever met een man vrij dan met een vrouw. En bovendien liever met Cisca of kleine Sheila dan met haar. (Ik weet het: ik zie ze als hartsvriendinnen èn als rivalen.)
En later dacht ik inderdaad, dat ik Larie misschien meer ruimte moest geven, zoiets als een "onder ons" dag met Aart en zo. Het leek zo'n keus uit twee kwaden, hem (blijkbaar) kapotvrijen of hem aan locofilie verliezen, en daarom was ik zo ontzettend opgelucht toen hij zo duidelijk voor mij koos.
Ik kon mijn geluk niet op. Ik heb vier dagen lang alléén het huishouden gedaan, voorzover ik het niet kon uitstellen, en hem steeds vlakbij gehouden. Meestal lagen we in bed, in elkaars armen te bibberen van emotie. Ik heb hèm laten aangeven wanneer hij wilde vrijen, en hij heeft zichzelf afgebeuld. Lege ballen, lege ogen, zere armen, trillende vingers, lamme tong. Toen hebben we die traplift laten komen.
En nu dan dit jongste Heidefeest. Die huldiging, toch wel leuk. En zo geil als Larie me toevallig vasthield: hij zat bijna met zijn pinken aan mijn grote lippen. Alle lol met Cisca en Frans. Maar wat ging er toch mis? Heb ik Larie geforceerd achter die struik, voordien (per ongeluk te hard geknepen misschien), nadien? Ik hàd het even niet meer, al heb ik dat blijkbaar mooi weten te verbloemen. (Als je Laries verhalen leest, dan kan ik mijn gevoelens goed ombuigen naar iets van theater.)
Jemig, wat viel er een last van me af, toen hij me op dat podium zoende! KwijtRaken is erg, kwijtMaken is nog erger. Maar het heeft inderdaad tot de volgende ochtend geduurd, voordat hij zelfs maar weer kon vingeren. Het gaf niet: we smolten zó heerlijk samen!
Ik ben zó gelukkig en daarom zó bang dat het ophoudt. Larie ziet en begrijpt het. Dan trekt hij me met al zijn tederheid tegen zich aan, en vraagt wat hij nog méér kan doen om mij die zekerheid te geven. Hij heeft het zelf óók: hij is doodsbang om mij te verliezen. En ik vraag hèm, wat ik nog meer kan doen om hem die zekerheid te geven. Dus vaak vragen we het elkaar tegelijk. Nee, niet met zoveel woorden. Die éne blik, die éne aai. Het antwoord duurt veel langer... Gelukkig!
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).