Laatste wijziging: 2022-06-05 (technisch), 2009-05-24 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Spoedig na Stoom 2 wandelden Wiesje en ik over de heide. Het was een stralende zomerdag, maar Wiesje werd aangetrokken door het zeil uit Schaapjes [sex]. We waren daar al een tijd niet meer geweest, nu we een "hoog" en een "laag" zeil in de tuin hadden, plus een zeil bij de poel. Sterker, we hadden afgelopen nacht "laag" geslapen. Kort geslapen, want Wiesje was krols. Het wandelen was dus ook zoiets als postbode spelen: haar slipje uit, en na elke paar stappen mijn vingers in haar gleuf.
Tot mijn verbazing hoorde ik een stoomfluit, en dat wekte de locofiel in mij. Ik zag een rookwolk oostwaarts schuiven. Redelijkerwijs zou die dus ook weer westwaarts terugkomen. Ik was benieuwd, waarom er onaangekondigd op een doordeweekse dag werd gereden, nog wel met stoom, en vermoedde dus iets bijzonders.
Maar ja, ik was met Wiesje onderweg naar het zeil. Ze las mijn gedachten, en glimlachte. Een stevige knuf, en we versnelden onze pas.
Het zeiltje lag gewoon onder de steen, de dennen geurden, soms verstoorden vogels de stilte. We stonden even stil. Ik voelde iets aan mijn voeten. Ik wees Wiesje: mieren, heel veel grote mieren. Ze zuchtte beteuterd. Ik maakte een wijds gebaar richting spoorbaan. Ze haalde haar schouders op, en trok me mee, die kant op.
We vonden een klein bosje (een berk en wat struikjes) op een meter of tien van de spoorbaan. Geen mieren of zo, wel een besloten plekje. Daar gingen we dus liggen, weldra bloot. Dankzij het lover niet in de felle zon. Maar Wiesje was des te heter. Gekweld wilde ze onverenigbare dingen tegelijk.
We werkten een flink stuk repertoire door, maar uiteindelijk zette ik het op een pompen. Meestal draaien we daarna meteen om (zij boven), maar nu maakte ik geen aanstalten: in zo'n gekwelde bui kan ik beter even de baas spelen. Uiteraard liefkoosden we wel door! Ik maakte ook nog wat stootbewegingen, maar met een slappe tikt dat niet aan. Die probeerde zelfs naar buiten te glijden.
Ik hoorde de stoomfluit, nog vrij ver weg. Mijn lulletje benutte het concentratieverlies, en gleed naar buiten. Wiesje zuchtte, en wilde overeindkomen. Ik ook, want ik wilde naar de trein kijken. Ik trok mijn T-shirt en korte broek aan, Wiesje haar jurkje. De slips bleven uit. We gingen naast het bosje staan, in rijrichting erachter.
Het locomotiefje pufte langzaam voorbij, en trok moeizaam een deerniswekkende reus van een stoomlocomotief en een rijtuig dat beslist al tientallen jaren als stal of zo had gediend. We werden niet opgemerkt. We doken terug in ons bosje, en uit onze kleren. Met een paar centimeter opschuiven hadden we nu een aangename hoeveelheid zon. We lagen naast elkaar, met rusteloze handen.
Noem het stationair draaien: ik streel Wiesje over de uitstekende lipjes, en schiet soms even naar binnen, zij masseert zachtjes mijn balzak, en speelt met mijn lul. Maar telkens draaien we toch weer naar elkaar toe voor een lange tongzoen en het liefkozen van Wiesjes borsten. Dat houden we lang vol: als het werk was, zaten we structureel in de overuren. Uiteraard krijg ik uiteindelijk weer een stijve, en dan kunnen we weer even in de versnelling.
Wiesje lag blijkbaar over de trein na te denken: ze wilde weten waarvoor al die stangen nu eigenlijk dienden, en wat de rol van de stoom was. Ik legde het dus uit. Strelend over haar buik, hoe het vuur het water verdampt. Een borst teder kolvend, hoe de stoom door de dom verdampt. Met een stevige zuigstoot aan een tepel, wat een veiligheidsklep doet. Met vier vingers in haar spleet, hoe de stoom de drijfstang beweegt. Met mijn duim op haar knopje, hoe de stoomverdeling voorijlt op de drijfstang. Dat de afgewerkte stoom door de schoorsteen gaat begreep ze al: ze lag inmiddels flink te hijgen. Het belang van smering van de lagers was ook duidelijk: dat droop ervanaf. Zelfsmerende lagers...
Ik kon inmiddels mijn eigen drijfstang weer in haar cilinder steken, en haar laten voelen wat "op expansie rijden" betekent. Maar daarna zette ik de regulateur toch echt vol open. Even later lag ze hijgend op mij voor het naspel. Ze tekende met haar vinger zogenaamde schemaatjes op mijn gezicht, en verbeterde talloze "fouten" met kussen en likjes. Ik streelde haar zo goed als ik haar voorkeuren in deze stand kon inwilligen. Één van onze betere nummertjes buiten. We stelden weer eens vast (maar dat doen we tig keer per dag), hoe bevoorrecht we met elkaar zijn.
Wiesje stopte plotseling. Of we de trein achterna zouden gaan? Nou, ik was wel benieuwd. We kleedden ons nu volledig aan, en liepen hand in hand langs het spoor.
Bij het station waren we uiteraard welkom. Ten tweede ben ik begunstiger, en ten eerste wilden ze natuurlijk graag hun nieuwste aanwinsten tonen. Het waren de enige overgebleven stuks van wat tientallen jaren geleden in zekere streken het beeld van alledag was geweest. En als ze die met voldoende mankracht, tijd en geld weer opgeknapt hadden, dan zou de wereld wat beleven! De vraag leek mij toch meer, of je geloofde in de wederopstanding van roest en houtmolm. Maar goed, ik heb in mijn jonge jaren zelf lak afgebeten en roest afgebikt van trams zo oud als mijn ouders, en dat spul later zien rijden.
We liepen de loods in. In een hoek viel mij nu pas iets op, dat er al maanden moet hebben gelegen: een duplexpomp. Geen spoording, maar eerder iets van een stoomschip. Ik moest het Wiesje uitleggen: met die grote stangen zuigt en perst de stoom de vloeistof, met die kleine stangen regelt hij zelf, dat de stoom steeds aan de andere kant van de zuiger komt. Wiesje keek me aan, en ik zag, dat de gedachte aan die pompende stangen haar geil maakte.
In een andere hoek zag ik een stoomgenerator, ook al een scheepswerktuig. Ik trok Wiesje erheen, en wees aan, hoe de stoom achtereenvolgens de beide cilinders doorliep, en de as aandreef waarop de het anker van de generator draaide. Niet te geloven: ze peinsde hardop over een stoomgenerator in de huiskamer voor onze electriciteit, met een stoomketel in de bijkeuken of zo.
Buiten kwamen we in de rook van het locomotiefje. Op mij werkt die geur van stoom en kolenrook als een feromoon, maar op Wiesje nu blijkbaar ook. Ze klampte zich aan me vast, uiteraard tot mijn genoegen. We keken gearmd naar het uitscheppen van rookkast en vuurkist. Gek, daar heeft zo'n groot "levend" ding de hulpeloosheid van een bejaarde die aan een schone luier geholpen moet worden. Daarna stonden we een tijd bij de nieuwe aanwinst. Wiesje keek peinzend naar de grote stoomketel boven de drijfassen, naar de stevige drijfstangen, en vooral naar de uitsteeksels aan de voorzijde van de cilinders. Ze streek over mijn gulp.
Meer was er bij Sans Perail niet te beleven. Wiesje wilde weer de hei op, naar het dichtstbijzijnde bosje. Ik overreedde haar om dan tenminste één bosje verder te gaan, weer zoiets van één berk en wat struikjes. We gingen er weer op onze kleren liggen, in de inmiddels minder hete zon. Wiesje was bezeten van zuigerbewegingen. Ik moest weer met vier vingers in- en uitschuiven, zij probeerde pijpen en aftrekken in het faseverschil van stoomverdeling te doen. Laat ik het zo samenvatten: dat bosje zal nog lang plakkerig geweest zijn.
We strompelden naar huis terug. Afra zag het, en vroeg spottend of we ver gekomen waren. "Onder andere," meende Wiesje knipogend. Binnen installeerden we ons op de bank. Kleren uit, thee bij de hand, en voor het eerst in jaren een videoband vol zwoegende stoomlocomotieven op het scherm. Wiesje keek ernaar alsof het een sexfilm was, en hield zich niet onbetuigd. Ik natuurlijk evenmin.
Mij schoot iets te binnen. Even zoeken, en hoppa! Ik toonde Wiesje demo's van miniatuur stoomwerktuigen, zoals deze, en overeenkomstige foto's. Wiesje proestte bij die bewegende beelden: die korte snelle slagen! Ik meende, dat wij tenslotte vaak konijnen genoemd werden, en dat ze dan wel pasten. Wiesje legde gierend haar hoofd achterover in mijn schoot, greep met de ene hand mijn stijve, en tikte met de andere teder tegen mijn buikje. Ze liet mij die demo (met de afstandsbediening) opnieuw starten, en probeerde mij in dat tempo af te trekken. Dat lukte bij lange na niet, en nu was het mijn beurt voor een lachstuip. Ze ging me nu meer pijpen dan aftrekken, en mijn lachen ging over in kreunen.
Na klaar- en bekomen vond ik het tijd voor een stevige aanpak. Ik werkte me overeind, ging voor de bank staan, greep haar bij de enkels, en liep naar achter de bank. Daarna hees ik haar ondersteboven zo ver omhoog, dat ik haar bij de heupen vasthield, en voorovergebogen met mijn tong en neus aan het werk kon. Wiesjes benen trapten woest alle kanten op, maar weldra haakte ze haar voeten achter mijn rug ineen. Ik bewoog mijn tong wèl in het tempo van die demo, en voelde haar lijdensbeker volstromen. Sjonge!
Ik gaf haar nog één hoogtepunt nadat ze "stop!" had geroepen (wat ze hoogst zelden doet), legde haar voeten teder op de bank, en liet aan haar over hoe ik zou plaatsnemen. Ze liet mij op het kleedje vóór de bank liggen, en rolde moeizaam en bibberend van de bank op mijn buik. Het werd een eindeloze knuffel. Daarna bleef haar spraak een tijd beperkt tot "godsamme" en dergelijke verzuchtingen. Ik stak dan steeds mijn tong uit, en nam mijn beurt voor likjes.
Uiteindelijk ging Wiesje met de traplift naar boven, en kwam ik na met een pannetje soep. We hadden een ander maal gepland, maar ze was werkelijk tezeer afgebeuld (ja ja, mijn beurt!) om meer te doen dan zich door mij soep te laten voeren - maar wel met stralende ogen. Volgens mij morste ze soms opzettelijk op haar borst - en dan ruimde ik het met een koeienlik op.
We lagen wat te liggen, waarbij ik zelfs niet naar haar kut mocht kijken. Beneden meldde Afra zich aan de keukendeur. Wiesje gebaarde met haar laatste krachten, dat ik haar naar boven moest roepen.
Afra kwam de slaapkamer in, en doorzag de toestand met een schaterlach. "Zijn beurt?" vroeg ze Wiesje. Die knikte liggend kleintjes. Afra wendde zich naar mij: "Kun je nog?" Ik grijnsde: "Zal ik jou eens net zo beffen?" Wiesje gebaarde "naar beneden". Ik hielp haar naar de traplift, terwijl Afra zich boven uitkleedde, in een mengeling van hoop en vrees.
Wiesje ging moeizaam dwars op de bank zitten. Ik knuffelde eerst staand met Afra, en liet haar vervolgens achterover over de rugleuning van de bank glijden. Hmm... zo te ruiken en proeven was Afra ook al krols. Ik voelde mijn pik al hoopvol overeind komen. Maar ik deed bij Afra hetzelfde als eerder bij Wiesje - met hetzelfde gevolg. Wiesje zat het aandachtig aan te kijken, in een zeldzame mengeling van geilheid, afgunst en opluchting.
Daarna kreeg Afra een licht naspel van mij, en een heel licht naspel van Wiesje. Intuïtief wilden we weer naar boven gaan, toen ik dat tegenhield. Nu zat ik eens in het midden, mijn handen aan de buitenste borsten. Ik toonde de plaatjes, en vertelde Afra hoe we daarbij gekomen waren. Ze vond het geinig, maar was eigenlijk gewoon uitgevloerd.
Nu gingen beide vrouwen achtereenvolgens met de traplift. Ik nam maar weer een dienblad "Grieks" mee naar boven. Afra lustte zowaar eerst een mok afgekoelde soep. Die voerde ik haar, terwijl Wiesje mij stiekem opwarmde. Ik zette de lege mok weg, en gebaarde uitdagend naar Wiesje, of ze mijn stijve weer in haar gleuf wilde. Ze kreunde verschrikt, en ging ijlings in de aanval. Ze pijpte en trok, en probeerde wraak te nemen door te proberen mij naar een aansluitend tweede hoogtepunt te brengen. Maar dat zat er echt niet in. Ze gaf Afra een likje over haar knopje, maar die draaide zich gillend af.
Tot de dageraad lag ik met Wiesje en Afra in mijn armen, en met Wiesjes ene hand in mijn kruis. Een uur later zat ik een kwakkie lichter in bad, Wiesje een kwakkie zwaarder op schoot, Afra tegenover me, pot koffie op de rand.
Afra en wij hadden boodschappen op te halen bij Ab. Ik ging als enige - en dat (mij zonder Wiesje te zien lopen) viel heel Us Net (dat ik nu eenmaal in de lengte door moet) op. Gegniffel alom, naarmate iedereen beredeneerde waarom. Ab frunnikte een schermafdruk (met spaanse vlieg) van de web site van een sexwinkel tussen mijn boodschappen. Bill wachtte me op bij de Bittenbrug, en schoot een verdienstelijke foto van hoe ik gebukt ga onder twee zware tassen, maar wel glimmend van de napret.
Toen ik thuiskwam zaten de vrouwen op de bank te kijken naar een tekenfilm voor kleuters. Zelfs Wiesje was aangekleed.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
