Laatste wijziging: 2022-06-15 (technisch), 2009-05-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Dit is geen zelfstandig verhaal, maar een stukje binnen Laries Bakker [sex].
Achteraf was het volgens mij vooropgezet. Het was een doordeweekse dag in de zomervacantie, maar er was niemand van Sans Perail bij het station. Evengoed had Aart er iets dringends te doen, en had Larie gevraagd om hem te helpen. Yvonne ging ook mee. Oftewel: Aart en Larie waren met iets onduidelijks bezig, en Yvonne en ik hadden de zeldzame gelegenheid om onder vier ogen te praten.
Yvonne deed voor de vorm nog, alsof ze de bekleding van de zitting van zo'n bak houtworm op roestige wielen onderhanden wilde nemen, maar noodde mij weldra met een pot thee en platte kussens naar het dak van het station. Een plat stuk, waar je ongezien in of uit de zon op een kussen in het grind kon zitten.
"Volgens mij wil je over Sheila praten," gokte ik. Yvonne knikte, moe èn opgelucht: "Met wie kan ik er buiten Aart anders over praten dan met jou? Ik wil mijn kinderen laten ontdekken wie ze zijn, wat ze willen, en wat ze kunnen. Ze opvoeden tot zelfstandigheid. Maar als ik zie, hoe Sheila nu een jaar bezig is, dan vraag ik me af, of ik goed bezig ben." Ik zag tranen opwellen, en ging naast haar zitten, arm om haar heen.
"Larie en ik vragen onszelf ook nog steeds af, of we haar zo hebben moeten laten meedoen. We hebben de indruk, dat wij met ons klef gedoe haar nieuwsgierig gemaakt hebben. Daarna hebben jullie ons gevraagd om haar te laten zien waarom wij sex leuk vinden. We hebben haar mee laten doen. Ze heeft dat spiraaltje gekregen. Sindsdien heeft ze met half Amsterdam geneukt. Maar eigenlijk wil ze Larie. En je weet, hoe bang ik ben om hem te verliezen. Ik bedoel: het zal niet gebeuren, maar ik zou het niet kunnen verdragen."
Yvonne knikte: "Klopt. Ze heeft het die eerste keer zó fijn gevonden! En nu zoekt ze dat bij mannen van alle leeftijden, in plaats van alleen jongens van een paar jaar ouder. Wat moest ik nou, laatst? Ze is zo geil, dat ze door het sleutelgat zou zweven als we haar opsloten. Maar we willen haar niet opsluiten, we gunnen haar zo vreselijk dat ze haar geluk vindt, wat dat ook is. En als we haar niet hadden toegestaan om met jullie mee te gaan, dan was ze desnoods onder het viaduct gaan liggen. Maar nu loopt ze de hele dag naar Larie te verlangen. Dat wilde ik je bij deze óók vertellen. Hoe is hij eronder?"
Ik knikte. "Hij heeft het er best moeilijk mee. Wij begrijpen allebei, hoe goed jullie het met haar voorhebben. We vinden haar allebei erg lief, zoiets om in watjes in een doosje te doen, al vinden we haar pit óók leuk. Larie wil haar geven wat zij zoekt, maar hij wil mij niet tekortdoen. En je weet wat Afra zei: dat ik hem afbeul. Dus die nacht heeft hij zich tweehonderd procent gegeven. Ik weet inmiddels ook zéker, dat hij niet vreemd kan gaan. Voor zichzelf niet: hij kan geen twee vrouwen alles geven. Hij kan er maar één hebben, en dat ben ik. Hij kan mij ook niet missen. Dus blijf ik de enige vrouw in zijn leven. Uiteraard ben ik daar dolblij mee! - Maar we hadden het over Sheila."
Yvonne knikte: "Iedereen weet hoe jullie samen zijn. Iedereen is min of meer jaloers. Straks is het weer Heidefeest, dan zet Mina haar scorebord weer op, en dan plagen we jullie - en zijn eigenlijk stinkend jaloers. Van Mina en Bill hoef ik jou niks te vertellen. Maar Aart en ik hebben óók amper gelegenheid om te vrijen. Dan jengelt er wel weer een kind 'Wat doen jullie?', en dan is het droompje weer uit. We willen best open zijn, maar die jongste drie zijn er gewoon niet aan toe. Soms dan maar onder schooltijd. Wij hebben óók onze geheime plekjes..."
Ik gaf Yvonne een knuffel: "Ja, wij zijn bevoorrecht. Maar Larie hamert er ook op: geen kinderen! Ik voel heus zelf wel eens de aandrang om me te laten bevruchten, en het hele proces te ondergaan. Maar gelukkig is die drang niet zo sterk als mijn wens om Larie voor mij te willen behouden."
"Ik zocht een man die mij en onze latere kinderen zou beschermen. Aart zou brandweerman worden, dat zegt het helemaal. Jij zocht, als ik jullie stukjes goed begrepen heb, iemand die jou goed zou vinden zo als je bent - en jullie klefheid lijkt me het bewijs dat Larie degene is die jij zocht. Maar Sheila... van een man zou je zeggen: die loopt zijn pik achterna. Als alle mannen zo zouden zijn als Larie, dan zou zij waarschijnlijk dolgelukkig worden op de Wallen. Sufgeneukt worden, en nog geld toe krijgen! Maar zo is het natuurlijk niet. Die mannen willen wat jij noemde een 'kwakjesvat', en zij zou op den duur vertwijfeld raken dat er geen zou voorstellen om samen een nestje te bouwen."
Ik knikte: "Zij wil lichamelijk gelukkig worden. Wie niet? Maar volgens mij heeft ze nog geen idee, hoe. Ze is vreselijk creatief, kijk maar naar die berenpakken en hoe zij op jouw T-shirts voortborduurde. Maar wat ze verder kan zou ik niet weten. Nu jij 'kwakjesvat' zegt: voor iemand met zo veel sexuele ervaring weet ze bar slecht wat een man wil. Ze weet wel hoe ze een pik omhoog kan krijgen, maar ze heeft geen oog voor wat de bijbehorende man méér zou willen dan haar neuken. Ze hóópt maar, dat die háár dan zal bevredigen."
Yvonnes beurt om te knikken. Haar hoofd ging wel omlaag, maar niet omhoog. Ik had nog steeds een arm om haar schouders. Ik streelde haar, terwijl ze zacht begon te schokken.
Voetstappen op de trap. Larie en Aart kwamen bij ons. Niet zo vuil en bezweet als ik verwacht had, dus alle kans dat die óók over Sheila hadden zitten praten. Bovendien keken ze geen van beiden verbaasd. Ze hadden ook kussens bij zich, en gingen tegenover ons zitten, in kleermakerszit op die kussens. Toen kwam Larie weer overeind, en schonk Yvonne en mij thee in.
Ik keek Aart aan. Hij las de vraag in mijn ogen, en verhuisde naar Yvonnes andere zijde. Ik liet mijn arm plaatsmaken voor de zijne. Larie kwam aan mijn andere zijde zitten, en sloeg een arm om mij heen. Ik voelde de vraag in de lucht hangen, en zei zachtjes: "We hadden het over Sheila..." Ik voelde Larie knikken. Zijn knuffel werd steviger. Ik voelde Yvonnes schouder niet meer, dus die leunde nu naar Aart. Larie leunde naar mij. We zaten een tijdje zo te zwijgen. Larie leek het voorafgaande uit de lucht te willen opzuigen.
Dat lukte hem aardig, want hij verbrak de stilte met "Volgens mij heeft Sheila een goede vibrator nodig. Dan kan ze zichzelf geven wat ze wil, en wanneer ze maar wil. Als ze dan later ontdekt wie ze is en wat voor man bij haar past, dan kan ze het ding in haar nachtkastje laten verstoffen."
Dat leek mij goed gezien. Aart leek aan te geven dat hij het niet kon beoordelen. Yvonne keek langzaam op: "Ja, dat heb je goed gezegd. Het zou ons veel bezorgdheid schelen." Ze barstte in snikken uit. Aart streelde haar. Larie streelde mij. Ik besefte opeens dat ik tekortschoot, en haalde hem aan.
Daar heb je het weer. Ik ben zo blij met dat eeuwige gestreel van hem, maar vraag me niet af waaraan hij behoefte heeft. Zoveel beter dan Sheila ben ik dus óók niet! Nou ja, net op tijd, maar het moet béter! Project Evenwicht moet ook van mijn kant komen!
Ik hernam: "Hééft Sheila eigenlijk een vibrator? Hebben jullie een vibrator?"
Yvonne antwoordde: "Wij hebben geen vibrator. We hebben er nooit op deze manier aan gedacht. Of Sheila er in Amsterdam één heeft... je zou zeggen van niet. Jullie wel, hè?"
"Ik was hem vergeten, maar herinnerde me hem toen Sheila voor het eerst bij ons was. Larie is hem gaan gebruiken, vooral om mij beter te kunnen laten genieten terwijl we tegen elkaar aan liggen. En om me nog meer te kunnen geven dan hij zelf kan." Heb je het alwéér! Ik voelde me tekortschieten, en begon te huilen.
Larie was onmiddellijk bij de les: "Ik ben niets tekortgekomen. Ik ben gelukkig met jou, zoals je bent!"
De stilte werkte als een vraag aan Aart. Ik voelde dat Yvonne op zijn antwoord wachtte. Aart voelde het blijkbaar niet. Yvonne hijgde: "En jij?" Aart schrok op, en fluisterde: "Ik ben gelukkig met jou, zoals je bent. En met onze kinderen, zoals ze zijn."
De spanning ontlaadde zich nu anders. Yvonne en Aart rukten zich de kleren van het lijf, gebruikten die en hun twee kussens als ondergrond, en sloegen stevig aan het vrijen.
Nou, ons hoef je niet aan te sporen! We waakten ervoor om er geen wedstrijd van te maken, maar gingen zelf ook meteen van start. Jammie!
Larie was mij nog aan het uitlikken toen ik Aart hoorde klaarkomen, maar Yvonne niet. Aart rolde niet af, het grind op, maar bleef even op Yvonne liggen. Daarna kwamen ze overeind, en gingen ons gadeslaan. Larie vond (terecht) dat het nu tijd werd voor het gewone werk, ramde hem erin, en ging tekeer. Hij aarzelde even, keek mij aan voor instemming, en kwam in mij klaar. Hij rolde behoedzaam de kiezels op, zijn slappe nog in mij. Nog wat knuffels en tongzoenen, en toen kwamen ook wij overeind. Ik streelde hem de steentjes uit zijn rug.
Yvonne en Aart keken ons met grote ogen aan. Larie liet de uitleg aan mij. Die kennen jullie nu wel. Aart voelde zich schuldig, maar sloeg boetvaardig aan het vingeren. Yvonne onderdrukte met moeite haar kreunen en krijsen. Aart ging door totdat zij genoeg had.
"Dat krijg ik nou elke keer," lachte ik, "minstens vier keer per dag. Vingers, tong en neus! Plus natuurlijk zijn pik. En Sheila behandelt hij net zo." Yvonne zocht naar woorden: "Grote griebels! Ik begin iets te begrijpen." Aart was stil, nam een besluit, en verklaarde manhaftig: "Yvonne lief, wat heb ik je tekort laten komen. Vergeef me! Voortaan wil ik jou méér geven dan Wiesje van Larie kriijgt!"
Larie en ik keken elkaar aan. Ik zei: "Lukt je niet! Maar blijf het wel proberen!" Verdomd, Aart stak twee vingers omhoog, en zwoer het! Yvonne trok zijn hoofd op haar borst voor een heel stevige knuffel. Larie schoof zijn kussen weer naar de muur, trok mij op schoot, en sloeg weer aan het strelen. Maar eigenlijk wilde ik juist hem knuffelen!
Aart volgde Laries voorbeeld, trok Yvonne op schoot, en begon haar aarzelend langs de binnenkant van haar dijen te strelen. "Lekker, hè?" zei ik. "Ja, nou!" meende Yvonne.
We zaten even zwijgend te strelen. Toen schoot mij te binnen: "Wacht eens even! Ik moet jou strelen!" Ik draaide me half om, tepel tegen Laries borst. Hij glimlachte flauwtjes: "Doe thuis maar, waar we zacht liggen."
Yvonne wist zich geen houding te geven, en peinsde: "Zou Sheila met een vibrator afdoende geholpen zijn?" In dit ene opzicht wel, meende ik. Aart hield even op met strelen, trok Yvonne aan haar middel stevig tegen zich aan, en liet zijn handen langs haar tepels losraken. Ze landden weer tussen haar dijen. Hij stamelde: "Een mooie vibrator voor Sheila! En de mooiste vibrator voor jou, voor als ik niet genoeg kan geven. Van mijn zakgeld!" Laries ene hand onderbrak even zijn gestreel van mijn dij, en gaf Aart een schouderklop die mij ontroerde.
We zaten weer even te zwijgen. Ik nam Laries strelende handen in de mijne, en begon hen te liefkozen. Aart stamelde: "Mo...mogen wij nu met jullie mee: leren om een vibrator te gebruiken?" Larie kneep even in onze handen. Ik keek Yvonne aan, die helemaal beduusd was, toen Aart: "Zijn jullie klaar beneden? Ik bedoel: met de treinen?" Aart lachte flauwtjes, en knikte.
Onder het aankleden vroeg ik: "Waar is Sheila nu eigenlijk?" Yvonne antwoordde: "Thuis. Past op de rest. Tenminste..."
We fietsten naar ons huis, te weerszijden van de diepe karrensporen in het zand. Larie vroeg: "Aart, kun je die locomobiel eigenlijk als wals gebruiken?" Aart meende: "Helaas! We zouden eigenlijk zo'n wals moeten hebben om achter een trekker te hangen." Larie meende zo'n roller bij die dump gezien te hebben (zie Boottocht).
In de badkamer toonden we het misbruik van bad en knijpzuigfles. Yvonne en Aart deden het ons meteen na. We schoten de slaapkamer in, het bed op.
Larie demonstreerde heerljk de vibrator, stil en trillend. Aart deed het hem tot Yvonnes genieten na. Intussen probeerde ik Larie al zijn heerlijke gestreel te vergelden. Hij lag zowaar bijna te spinnen. Maar je raadt het al: telefoon...
Yvonnes telefoon. Sheila's stem verscheurde het gedempte genot. Er was iets onduidelijks voorgevallen met Maaike en Wouter, en Yvonnes gezag was gewenst.
Yvonne moest dus omschakelen van tegen een zoveelste hoogtepunt aan zitten (want Aart had de slag heus wel te pakken!) naar vredestichtende autoriteit. Dat kostte milliseconden. Sheila tetterde: "Waar ben je nou?", en Yvonne zat in het nauw. Voordat ze had kunnen jokken trok Aart nietsvermoedend in de badkamer de plee door, en Sheila krijste: "Jij zit bij Wiesje en Larie in de slaapkamer! Was dat papa die net doortrok?"
Yvonne was knalrood en sprakeloos, Aart was bleek en sprakeloos. Larie en ik wisselden een blik. Ik nam Yvonne de telefoon uit de hand: "Jij hebt heel goede oren, Sheila! Ja, ze zijn hier, maar ik denk dat ze gauw naar jullie toe komen. Kusje!" Larie schetterde: "Kusje!" Yvonne en Aart keken elkaar wanhopig aan, en riepen in koor: "Kusje! We komen zo!" Sheila pruttelde iets, en Yvonne zei nog roder dan ze al was: "Ja, naar jullie toe!" Larie proestte.
Yvonne hing verdwaasd op: "Wat een dochter heb ik! Herkent de plek, en is meteen bijdehand."
Aart kleedde zich aan: "Yvonne, ik blijf bij mijn woord, maar ik geloof dat we nu naar huis moeten." Hij plofte naast haar op het bed, en gaf haar een onvergelijkelijke filmkus. Larie deed het meteen na, en ik was meteen niets méér dan twee borsten en een natte gleuf. Yvonne kleedde zich met tegenzin aan.
We lieten hen vertrekken met een afscheidsknuffel alsof ze in de Hijbezems speelden. Daarna trokken we ons terug in de hangmat, glas wijn op de schoorsteenmantel.
Terug naar Larie met Bakker [geloof, sex].
Naar inhoudsopgave.