Laatste wijziging: 2022-06-15 (technisch), 2010-02-10 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).

Larie: "Kleding"

[sex]

Voorbereiding - Uitvoering - Kooi

Voorbereiding

Ben ik Zandweg 2 [sex] aan het schrijven, schiet me Zalig niksen 3 [geloof, sex] te binnen, en dit verhaal van de uniforme kleding speelt ongeveer na "Zalig Niksen 3" en gedurende het eerste deel van "Zandweg 2".

In Stoom 4 [sex] begon Yvonne karikaturale T-shirts te maken, en Sheila zelfs shirts met opnaaisels. In Bakker [geloof, sex] en Over Sheila [sex] werd de band tussen Wiesje en mij enerzijds en Aart & Yvonne en Sheila anderzijds aangehaald.

Wiesje en ik kregen van het nog verder naar elkaar toe groeien zin in het op elkaar afstemmen van onze kleding, voorzover we die droegen. We riepen maar weer de deskundige hulp van Yvonne in, op een avond bij haar thuis. Gordijnen nog dicht tegen de zon.

Het was zomervacantie, dus Sheila was er als de kippen bij. Maar voordat we daadwerkelijk met stof aan de gang gingen, hadden we heel HZH en Bill en Mina er belangstellend bij. (Handig hè, die hyperlinks?) Het zal wel een maandagavond geweest zijn, met HZH dinsdag aan de beurt aan de zandweg, en de kroeg stil genoeg voor één vervanger, zie verderop..

Wiesje was de moeder van de aanvankelijk tamme gedachte: lichte katoen in lichte pastelkleuren voor T-shirts en ondergoed, zwaardere katoen van donkerdere tonen van diezelfde kleuren voor jeans, shorts en rokjes. Kleuren zoals roze, blauw, groen, geel.

Ingewikkelder werd het, toen we bedachten, om welke kledingstukken het zou gaan. Voor mij niet: klassieke jeans (rechte pijp), korte shorts (minimale pijp, maar niet opgesneden), T-shirt, eventueel mouwloos hemd en overhemd met korte mouwen, sokken, slip (zonder pijp, licht opgesneden). Misschien ook een trui of sweatshirt? Totzover Wiesje en ik samen. Nu kwamen de wensen van Wiesje en de anderen.

De boys beliefden er ook wel een hesje bij, maar gaven uiteindelijk de wens naar bermuda's op. (Opmerkelijk, hoe ze zwalken tussen leernicht zijn en dit poezelige pastelgedoe!) Voor Wiesje kwam er dan een kort jeansrokje bij, een beha, en een topje (zoals in In Amsterdam [geloof, sex]). Mina en Yvonne wilden ook wel een iets langere rok: tot de knie.

De bijeenkomst werd chaotisch: sommigen riepen centraal bedoelde opmerkingen, anderen raakten in kleine kring in discussie. Zo rees opeens de vraag, of het eigenlijk tijd was voor (minstens) Wiesje en mij om de slips te vervangen door strings.

Meteen rees een andere vraag: moest een beha (in Wiesjes geval) de borsten slechts bedekken, of ook de tepels verbergen (die er anders lustig doorheen zouden prikken)? Andere vrouwen wilden ook wel ondersteuning van een beha (in de gevallen dat ze die zouden dragen). Esther wierp dwars daardoorheen op, of ook de slipjes of strings zouden moeten verbergen of slechts bedekken.

Dergelijke vragen wekten Sheila's creativiteit. Ze tetterde alle niet meer zo centrale gesprekken plat, en stelde voor, dat ondergoed slechts zou bedekken (in tegenstelling tot verbergen, niet tot ondersteunen), maar dat er dekseltjes (op maat) per persoon zouden zijn. Bijvoorbeeld van dun schuimrubber, in te steken tussen twee heel dunne lagen stof. Zoiets zou ook de aanwezigheid van een inlegkruisje kunnen verbergen. Ze kwam op dreef, en bedacht houdertjes op onschuldige plekken in die slipjes en beha's, waar de dekseltjes bewaard konden worden.

Wiesje zag wel iets in een beha met "tepeldekseltjes", voelde weinig voor een "doosdeksel" (Je had onze eerste reacties op dat woord moeten horen!), maar was onzeker over de dikte van stof voor slips of strings.

Eerst maar eens kiezen tussen slip en string. Strings zouden natuurlijk meer huid streelbaar maken, en met die nieuwe pil (sinds Eicel [sex]) hoefde Wiesje niet meer bang te zijn voor doorlekken. Nou ja, niet van rood, wel van wit. Met Wiesjes wit willen we zelfs wel pronken. Goed, wij tweeën voortaan in strings. Dan kon Esther niet achterblijven, en David dus evenmin. In een domino-effect ging iedereen aan de strings. Sheila ook. Ik zag Yvonnes blik: "Moet dat nou?".

Wiesje en Esther gingen nu in overleg over de stof: hun strings zouden immers bij optredens van HZ te zien kunnen zijn (als opvolgers van ondermeer Wiesjes beroemde teddyberen-slipje), de andere in beginsel niet. Gelukkig waren David en ik naast elkaar op een tweezitsbank gaan zitten, met uiteraard onze meiden op schoot.

Ik bedacht, dat die heel dunne stof van Sheila waarschijnlijk kunststof zou zijn. Oei! Wiesje legde zich meteen vast op één laag dunne katoen, en dus geen mogelijkheid van doosdeksel. Esther aarzelde, maar bleek als enige de mogelijkheid van kunststof (terwille van een doosdeksel) open te houden. Ze gaf zich gewonnen. Wiesje wees haar erop, dat je strings makkelijker weg kon schuiven dan slips als je meer wilde tonen, en dat een inlegkruisje al een doosdeksel was.

Sheila sprintte naar haar kamer, en kwam dra terug, gekleed in slechts een roze string. (En ze had inmiddels mooie borsten!) Ze ging vlak vóór Wiesje en Esther staan, en deed voor, hoe je de string weinig en helemaal niets kon laten bedekken. Wiesje en Esther keken elkaar aan, en toen Sheila. Wiesje maande: "Zeg eens, Sheila, laat dat verleiden nou aan ons over!" Ze wendde zich naar mij (en kruiste in die beweging de blik van David), en vroeg teder: "Ach mannetje, heb je nu weer last van een stijve?" Ik knikte. David ook.

Wiesje draaide zich naar de kring terug, stond op, zei "Momentje!", draaide zich weer naar mij, ging door de knieën, en ging me onder dekking van haar rug doodleuk snel pijpen. Esther volgde meteen bij David. De rest van de kring zag twee slipjes onder korte rokjes. Ik zag sterretjes.

Sheila keek even draaiend de kring rond, zodat iedereen nu zag, hoe zij haar string in haar geschoren gleuf had. Nu kregen alle mannen en Janneke ijlings een mondelinge beurt van hun geliefden. Sheila tikte Wiesje op de schouder,en zei: "Zeg eens, het was mijn idee!" Wiesje wees naar mijn hoofd. Even later had ik twee vingers in nu helemaal blote Sheila. Die klauwde met haar handen in haar borsten.

Wiesje had weldra haar krachtvoer binnen. Sheila had op mijn ene hand wel iets van een poppenkastpop, al plegen die niet te lekken. Maar ze draaide, en ging op de armleuning zitten. Rug naar mij toe, mijn hand nu over haar dij in haar gleuf. Wiesje kleedde zich uit, en kwam op mijn ontblote schoot zitten. Ze haalde mijn zakdoek uit mijn broek, spreidde die onder zich tussen mijn benen, en het verzoek aan mijn andere hand was duidelijk.

Ik trachtte links en rechts te scheiden, maar dat wilde onvoldoende. Ik legde me even helemaal toe op Sheila als spoedklus, totdat die gillend klaarkwam. Daarna wijdde ik me bezadigder aan Wiesjes borsten, dijen, gleuf. Na dier eerste hoogtepunt mocht ik ook Sheila weer eh... een hand geven.

Het was een belachelijke vertoning: vijf paar volwassenen en een bakvisje in een tot blote vrijpartij verlopen vergadering. En toen kwam Maaike (die in haar bed had gelegen) in slechts een slipje de kamer binnen met een speelgoedpanda ongeveer zo groot als zijzelf, en stelde haar beroemde vraag: "Wat doen jullie?"

Janneke reageerde als eerste: "Nou, je voelt de sfeer perfect aan. Je bent alleen een paar jaar te vroeg." Maaike wendde zich tot Sheila, net toen die weer met een gil klaarkwam. Ze keek vorsend van Sheila naar mij en terug, en herhaalde: "Wat doen jullie?" Haar vrije handje duwde haar slipje een beetje haar gleufje in - een kinderlijk gebaar. Sheila kwam terug op Aarde, en wees: "Als jij zo oud bent als Dennis nu, dan voelt dat lekker, vooral als iemand anders het bij je doet. En vooral..." Ze brak haar zin af, maar iedereen keek naar mij.

Maaike liet haar panda los, duwde haar slipje van voren omlaag, en prikte nieuwsgierig een vinger bij zichzelf naar binnen. Verse hormonen bij iedereen. Ze trok de vinger weer terug, en zei weer even luid en toonloos: "Oh. Ik voel niks..." Sheila trok Maaikes slipje weer goed: "Kan nu ook nog niet." Maaike raapte haar panda op, en slofte naar Yvonne, die door Aart klaargebeft werd: "Ik kan niet slapen..." Yvonne wist niets te zeggen, niemand van ons. Sheila zei droogjes: "Blijf dan maar wakker liggen..."

Maaike keek onzeker de kring rond, zei kort en zacht "Dag!", en stommelde met haar panda naar haar kamer. Sheila peinsde: "Die gaat aan zichzelf liggen voelen." Daarna hielp ze Yvonne koffie en thee te serveren. Tegen die tijd zat iedereen bloot en min of meer bevredigd op elkaars schoot. De aanduiding schootzitters was geboren.

Sheila kwam weer op de armleuning zitten. Mijn betreffende hand ging om haar heen naar Wiesje. Ik zag kans om bij het strelen van Wiesjes borsten die van Sheila met mijn onderarm te beroeren, en overwoog, dat ik misschien toch ooit uilleann pipes zou kunnen spelen.

Er klonk een vreemd en luid lachje van boven, alsof Maaike op nieuwe wijze gekieteld werd. Sheila keek Yvonne aan, en prevelde: "Zie je wel..." Yvonne zocht steun in een knuffel van Aart. We hoorden haar gesmoorde uitroep: "Wat doe ik fout?" Wiesje en Mina snelden toe, Sheila in hun kielzog. Bill en ik keken elkaar aan, plotseling zonder de dekking van een vrouw op schoot: "Hé... Ben jij er ook?"

Sheila zag, dat zij haar moeder niet kon helpen (met Aart, Wiesje en Mina eromheen), trok zich terug naar het midden van de kring, en vroeg luide: "Kunnen we weer verder gaan? We waren gekomen tot de strings." De formule was waarschijnlijk van juf Mina, maar de wijze van publiek bespelen herinnerde mij sterk aan Wiesje.

Wiesje snelde op haar tenen terug naar mijn schoot, legde mijn handen op haar dijen, vouwde haar armen over elkaar, en bevestigde: "Ja, juf!" Mina proestte. Het mooi zitten werd wel erg belachelijk gemaakt door blote volwassenen op schoot bij andere blote volwassenen. Sheila kwam weer op de leuning zitten, maar Wiesje wilde mijn beide handen op haar dijen hebben. Sheila stoof naar boven, en kwam even later in T-shirt en lange spijkerbroek terug. Ze plofte neer op een stoel schuin achter haar ouders. Ik voelde Wiesje een felle blik werpen: "Doe gewóón!"

De strings waren afgehandeld. Beha's? Gewone katoenen ballenhoudertjes in ieders maat, zonder baleinen of kant, zo open mogelijk, maar aanvaardbaar als vrijetijds- of badkleding,. Sheila deed weer gewoon, en bedacht een zodanig ontwerp, dat iedere vrouw uitsparingen zou kunnen aanbrengen voor haar tepels, maar dat die uitsparingen gevuld zouden kunnen worden met "tepeldekseltjes" van dezelfde katoen, of van twee lagen stijf weefsel. Desnoods met sterren erop geborduurd.

Al snel waren we het eens over de ontwerpen voor de hele collectie. Yvonne had vergelijkbare knippatronen in haar grote verzameling, en kon een nauwkeurige indruk geven van de benodigde materialen. Sokken zouden we als gereed product kopen. Ab zat voor Bill in te vallen in de kroeg. Hij keek op Bills computer op hemzelf bekende web sites, en kon telefonisch iets zeggen over leverbaarheid en prijzen.

Ieder koppel had zich nu maar op twee van de leverbare combinaties (van lichte stof in lichte kleur met zwaardere stof in donkerdere kleur) gestandaardiseerd. Zo kozen Wiesje en ik bruin en blauw. Sheila bedacht zichzelf met roze en (ook voor de lichte stof) zwart. In overleg met Yvonne bestelde ze wat roze en wat groen voor Maaike. Wiesje overlegde telefonisch met Diana, en bestelde ook voor haar en Mart.

Op de valreep kwam er nog een kleur bij: camouflagekleuren (één kleurvariant, twee stoffen). De boys wilden bij nader inzien toch weer iets stoerders, en vonden camouflage dan wel leuk combineren met laarzen en riemen. Wiesje en ik grepen elkaars handen (op haar dijen), ze draaide haar bovenlijf, en we deden de Laurel & Hardy. Terwille van onze buiten-avonturen namen we camouflage als derde kleur. We zagen Sheila denken.

Aart zette een rekenblad op, Yvonne inventariseerde wat iedereen waarvan wilde afnemen, en zo was rond middernacht de gezamenlijke bestelling bekend. Zoals je van Ab kunt verwachten, rondde hij de bestellingen stof naar boven af op hele rollen stof en dozen sokken. Hem kennende zou hij ook op de voorraad geen verlies lijden.

Na het afronden van de bestelling stapten de girls en de jaffa's maar weer op. Ook wij wilden gaan, maar zagen dat Yvonne hulp leek te behoeven. Bill & Mina, Aart & Yvonne en Wiesje en ik verzamelden bloot op de driezits bank. (Denk weer aan "Over Sheila" en aan het Begin.) De andere vijf trachtten Yvonne het gevoel te geven dat ze helemaal geen slechte moeder was. Aart herinnerde haar aan de toestand waarin hij Us Net ontdekt had, en hoe zij (weliswaar zwanger) hem gevolgd was en gesteund had. Mina verwees naar allerlei ervaringen uit beider jeugd en naar haar ervaringen als juf met Yvonnes kinderen.

Sheila zat weer op de armleuning van de bank, aan mijn kant, in dat T-shirt en die spijkerbroek, maar voelde zich zo te zien in een beklaagdenbankje. Wiesje en ik hadden elk één hand naar moeder en dochter. Sheila ging zo zitten, dat ze onze handen goed kon vasthouden. Wiesje en ik spraken (voorzover al mogelijk) onderling in hoofd- en halsgebaren, Wiesje voerde van ons het woord. We betoonden ons vereerd met de vriendschap met zulke lieve mensen als Yvonne en Aart (zonder anderen daarmee te kort te willen doen - we poogden Bill en Mina aan te kijken) en met die van hun kinderen (waarbij we Sheila aankeken).

(Onze vriendschap met Sheila veronderstel ik bekend. Die met Maaike vind je in "Zandweg 2". Met Dennis staan we soms op het podium. Met Wouter hebben we weinig contact. De jongens lijken zich te ontwikkelen als navolgers van Aart, en laten we hopen dat dat zo blijft.)

Yvonne leek wel geroerd, nog niet helemaal overtuigd, Sheila dus ook. Ik deed dan ook maar een duit in het zakje: "Ik vind jullie allemaal kanjers!" Ik trok beide handen naar me toe, Wiesje volgde, en het werd een verwarde maar overtuigende groepsknuffel voor zeven personen. Een ongemakkelijke houding, dus we bogen weldra terug. We hadden allen minstens vochtige ogen. Yvonne herwon zich als gastvrouw, maar was blij toen Sheila haar het bijschenken uit handen nam.

Sheila reikte de drie koppels elk één glas aan, ontkleedde zichzelf weer, en ging met haar eigen glas weer op de armleuning zitten. Meteen bedacht ze zich, zette het glas neer, en dook met een knuffel op Yvonne (en Aart daaronder). Onder tranen verklaarde ze: "Jullie zijn geweldige ouders. Jullie geven mij de ruimte om mijn eigen weg te vinden. Ik ben jullie ontzettend dankbaar, Die eigen weg is soms best moeilijk. Ik doe mijn best, maar... Moeilijk!" Ze begroef haar hoofd tussen Yvonnes dijen. Yvonne streelde haar rug.

Na een paar tellen richtte Sheila zich weer op, en probeerde te lachen: "Zo te ruiken ben je best geil, mam!"

Eind goed, al goed. Even later gingen ook Bill, Mina, Wiesje en ik naar huis. Wiesje en ik liepen nog even mee de kroeg in. De deur ging op de knip, en we namen een afzakkertje met Ab.

Een half uur later lagen Wiesje en ik in bed te biechten. We waren het roerend eens, en begonnen dus maar aan een volgende knuffel. We moesten inderdaad alweer vroeg op voor een beurt aan de zandweg. (Maar lief, we hebben er toch óók geschept?)

Uitvoering

Wel, de bestelling werd gedaan en uitgeleverd, iedereen kreeg beurtelings de patronen van Yvonne. Er werd geknipt en machinaal genaaid. (Nee Wiesje, ik zal jou niet machinaal naaien.) Tegen de tijd van het Heidefeest uit Zandweg 2 waren we al bijna aan onze nieuwe dracht gewend. Wij allen noemen die dracht "uniform". Dat is dus ongeveer de oorspronkelijke betekenis van dat woord. Niets met colberts!

De beha's werden minder gedragen dan hun voorgangers. Waarschijnlijk waren de vrouwen door hun levensgezellen (m/v) ervan overtuigd, dat hun borsten best vrijhangend gezien mochten worden, ook met priemende tepels. Wat mij betreft terecht: de schootzitsters kunnen dat hebben. Maar schootzitsters droegen toch maar beha's met tepeldekseltjes als ze in de kroeg bedienden. De uitsparingen ("patrijspoorten", vond Wiesje) hebben we niet toegepast gezien. Maar wij kennen niet ieders garderobe, en bovendien is de schaar geduldig.

Het gaf wel wat letterlijk en figuurlijk scheve blikken. Hans en Grada hadden eigenlijk wel mee willen doen, maar voelden zich toch te oud. Toos deed "gewóón" niet mee, en Kees kreeg weer last van "waar te kijken". Ab had wellicht mee willen doen, maar had niemand om bij te horen. Uiteindelijk deed hij alsnog mee, en Yvonne en Sheila naaiden de bestelling inelkaar die hij ten laste van zijn eigen voorraad had gedaan.

Er gebeurde nog iets, een plannetje van Ab, Bill en mijzelf: ter betaling van al dit moois werden (in overleg) zoveel mogelijk de tegoeden gebruikt die de meesten van ons bij Bill en soms ook Ab hadden opgebouwd. Voor Wiesje en mij en voor de boys betekende het, dat we niets betaalden voor deze bestelling, maar dat ons tegoed bij Ab uitgeput werd, en onze vordering op Bill verminderde.

Sheila had evenals Ab niemand om kleding mee af te stemmen, maar ze deed vanaf het begin mee, en wisselde soms meermalen per dag tussen roze en zwart. Ze leek voortdurend iets opwindender te willen ogen dan Wiesje. Maar de vertedering van het smachtende bakvisje moest het toch vaak afleggen tegen de bewondering voor de bevredigde glans van de volwassene.

Trouwens, als blikken zijn gelaafd aan Wiesje, dan wenden ze zich meestal naar mij, de man ook vaak letterlijk achter dat moois, die blijkbaar slaagt in de schone taak om Wiesje bevredigd te houden. Wiesje volgt die blikken, en heeft meestal een scherpe opmerking. Zoals "Ja mevrouw, hij speelt het ècht klaar!" of "Nee meneer, ik heb geen vacature."

Wiesje en ik waren weldra aan de strings gewend. Heerlijk hoor, elkaar nog meer blote huid te kunnen laten strelen. Wiesje droeg nu buitenshuis meestal een topje, een rokje en een string, ik een T-shirt, shorts en een string. En eventueel sokken en sandalen of klompen.

Mocht je vinden dat vrouwen hoge hakken behoren te dragen - Wiesje heeft sinds ze met mij is geen hoge hakken meer gedragen, en voordien ook al zelden. We hadden ooit voor een geintje elk een paar klompen gekocht, maar we raakten er zowaar aan gehecht.

We kwamen een paar keer extra met David en Esther bijelkaar, voorafgaand aan de repetities en maaltijden van HZ, opdat de meiden hun podium act konden proberen. Dan gingen David en ik maar vast bloot klaarzitten om snel van stijven te kunnen worden verlost, want die aanblik was (zoals beoogd) heel uitdagend. Weldra ontmoetten we elkaar dan halverwege, bij de girls: die wilden graag meegenieten van de uitdagingen van Wiesje en Esther. Maar het moest wel binnenshuis, om te voorkomen dat voorbijgangers op de jazzmuziek (opnames van HZ) af kwamen, en ons zessen minstens deels bloot aantroffen. Na twee optredens wisten we het wel.

De losbandigheid bleek trouwens niet beperkt tot priemende tepels op schommelende borsten. Yvonne en Mina bleken hun langere rokken te hebben voorzien van nep-zijzakken, opdat daarlangs een hand eronder kon schuiven. De anderen hadden het maken van dit kledingstuk gelukkig lang genoeg uitgesteld om het idee te kunnen overnemen. Voor lange broeken werd het in beraad gehouden: teveel zorg om sleutels en geld. (Beide hebben we in Us Net niet nodig, maar daarbuiten is behoud des te belangrijker.)

Mocht je je verwonderen over dit "uitstel", bedenk dan dat we onszelf een aardige hoeveelheid huisvlijt hadden opgelegd, van een aard waarmee (van ons) alleen Yvonne en Sheila vertrouwd waren, naast ons werk aan de zandweg en onze overige bezigheden. We begonnen dus met wat we als eerste nodig hadden - en bij dit weer waren dat gelukkig de kleine dingen.

Later, toen de zandweg klaar was en ook de meeste unforme kleding gemaakt was, lieten de boys zich door Yvonne voorlichten over leer. Daarna bestelden ze bij Ab voldoende leer (en sterke naaispullen) om toch ook maar sommige stukken in leer te hebben. Sheila vermijdt dierlijke producten, en bestelde zelf lak (stof) om wat prikkelende kledingstukken van te maken.

Maaike was blijkbaar het contact met haar schaarse leeftijdgenootjes kwijt (door vacantie, en door andere belangstelling van haar broers?), en slofte overdag ietwat verloren rond tussen de zuidelijke rand van Us Net (immers één huis voorbij het hare) en een struik (waaronder ze blijkbaar speelde te wonen) op de grens van dorpsplein en Bittenbrug, meestal gekleed in slechts een Sheila-roze stringetje, waar ze vaak met één hand achter zat, en met de panda of iets dergelijks in de andere hand. Haar eeuwige "Wat doen jullie?" werd door iedereen nagedaan.

Ab keek dat eens even aan, en had spoedig een nieuwe souvenir: een pop die ietwat op Maaike leek, slechts gekleed in een roze string, en "Wat doen jullie?" kon zeggen. (Je kunt het aan Ab overlaten om uit zichzelf rechten af te dragen ten gunste van Maaike. Mart, als schrijver vertrouwd met de materie, rekende het nieuwsgierig na, en bevond dat Ab beduidend meer afdroeg dan wettelijk zou moeten. Anderzijds had hij geen toestemming gevraagd.)

Weldra had half Us Net die pop in de huiskamer voor het grijpen (terwille van dat geluid), en ongeveer een derde van de toeristen kocht de pop. Kees van de camping werd er weldra horendol van, en begroette dan maar zelf iedereen met Maaikes woorden. Totdat Sheila (schaars in het zwart) hem de weg versperde, het gebaar van een knietje maakte, en vroeg of ze hem "Mama!" zou laten roepen.

Tegen die tijd waren we in "Zandweg 2" ongeveer bij het begin van hoofdstuk Schouw.

Kooi

Tussen het gereedkomen van de eerste uniforme kleding en het bestellen van het leer had de hele schootzittersclub het druk met kleermaken en aan de weg werken bovenop de gewone bezigheden, zoals optreden en repeteren. Wiesje en ik vonden ongeveer eens per week de tijd voor een bezoek aan de poel, en dat werd dan "logischerwijze" in de loop van de middag erheen, en aan het begin van de volgende middag terug. We gingen het waarderen als quality time.

Sheila leek vastbesloten om deze zomervacantie voorgoed van de kinderen naar de volwassenen te promoveren, en dat dan vooral middels Wiesje en bepaaldelijk mij. Wiesje en ik moesten sterk terugdenken aan de tijd met Afra als derde in het paar. Met dit verschil, dat Afra vooral op Wiesje viel, en Sheila dus op mij.

Ik voelde me verscheurd. Ik heb één liefde, en dat is Wiesje. Maar ik zou geen "gewone" man zijn, als ik niet ontvankelijk zou zijn voor de aanblik en het gedrag van Sheila. En ze is ook lief, op een wijze die aan Wiesje herinnert. En dan gaat Maaike, nog niet in de puberteit, óók nog eens rondlopen met blote "nog-niksen" en met een vinger in (zoals Wiesje zei) haar dubbeltjesgleuf. Terwijl ik onderhand óók de vrouwen van de schootzittersclub inmiddels tot op de schaamhaar nauwkeurig in mijn geheugen heb - en volgens ons zijn die onder de toegenomen sex duidelijk wellustiger geworden.

Natuurlijk begreep Wiesje het, en gelukkig is ze al een tijd helemaal zeker van haar zaak. Trouwens, zij heeft evenzo de mannen van de schootzittersclub voor ogen, en ik acht mijzelf de "objectief" minst aantrekkelijke. Maar gelukkig ben ik al lang helemaal zeker van mijn zaak. Kortom, we kunnen ontspannen biechten, en proberen zoveel mogelijk tijd getweeën door te brengen - wat we toch al deden.

Goeie ouwe Chot leek een beetje uit de gunst. Ik begon hem in gedachten (die ik aan Wiesje opbiechtte) Eeyore te noemen. Zou hij niet een wandeling behoeven? Sheila zag Wiesje en mij met Chot praten, en rook een kans voor zichzelf om weer eens met Wiesje en mij alleen te zijn. Aan "vóór donker thuis zijn" viel eigenlijk óók te ontkomen, en de carambole was volmaakt toen haar een reisdoel inviel: Frans en Cisca, met hun legendarische zolder.

Hoe beschrijf je duidelijker (ongeveer) zes jaar verschil dan door Maaikes "Wat doen jullie?" en Sheila's "We gaan..."?

Sheila stelde ons dus onomwonden voor om gedrieën met Chot Frans en Cisca op te zoeken en er minstens één nacht wedstrijdje te doen. Wiesje en ik hadden uiteraard geen bezwaar tegen keten in de schaapskooi. Maar we voorzagen een "prinses Sheila bezoekt met groot gevolg onderdanen", met dubbel afbeulen mijnerzijds dáár en onderweg. En zij zouden beslist weldra naar ons komen: voor het Heidefeest uit "Zandweg 2".

Wiesje en ik hadden aan een blik van enkele tellen genoeg (en we stonden zelfs even los van elkaar, dus zonder gebaartjes): niet doen. Wiesje begon tactvol uit te leggen, maar al na het eerste woord, "misschien", verdween Sheila met slaande deur naar binnen. Wij deden de Laurel & Hardy, en gingen Abs loods binnen om onze boodschappen.

Uiteindelijk hebben de boys een dag met Sheila en Chot over de heide gewandeld. Dat moet toch wel vermakelijk zijn geweest, want Sheila wilde de boys uitdagen, maar die hebben (dankzij vooral mijn anatomische les met Wiesje) zelfs hun nieuwsgier inzake vrouwen verloren, en kunnen zo'n uitdaging dus gemakkelijk weerstaan. Dus de boys liepen in string en hesje, aangevuld met stetson hoed, skibril en lederen riem, het wichtje zat op de ezel in string en topje (en is die dag pijnlijk verbrand geraakt). En onderweg ging het plagen verder: geen manlijke belangstelling voor hurkend plassen, wèl grote lullen waarmee vanalles gedaan werd, behalve aanbieden aan een smachtend meisje. Ze reed trouwens zonder zadel, dus Chot moet aardig wat vocht in zijn vacht hebben gekregen.

De girls boden zich bij het zien van de samen vijfhonderd reisfoto's meteen aan als volgend geleide - maar Sheila wil nu eenmaal aan het spit geregen worden, en wil bij het voorspel baardharen voelen.

Totzover de "Kleding". Over naar "Zandweg 2", dat enkele maanden eerder begint, maar verder doorloopt.

 

Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).