Laatste wijziging: 2022-06-18 (technisch), 2013-12-25 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Dit is geen verhaal, eerder een patch van Us Net 1 naar 1.1. (Us Net 2 is wèl een verhaal.)
Rotweer - Home pages - Web crawlers - Plaats - Trojaanse paarden - Geldwolven - Griekse goden - Schrijfstijl
Het is nog geen herfst, maar het lijkt wèl zo. De bladeren zijn aan het vergelen, en worden vèr de heide op geblazen, voorzover de regen ze niet te zwaar maakt. Het is koel, niet echt koud.
Wiesje en ik blijven maar binnen. We hebben op dinsdag en vrijdag ons loopje naar Ab en Sophie om onze boodschappen op te halen en ons huisvuil weg te brengen. Dan ontmoeten we dáár toevallig andere vrienden, en op de terugweg kletsen we even bij in de kroeg. Maar iederéén is aan het cocoonen. Wiesje houdt op haar computer contact met vrienden en ouders, vooral met Cisca, die met Frans net van schaapherder tot schapenboer geworden is. Ik houd de minder persoonlijke contacten bij, zoals Usenet en allerlei Yahoo Groups over software waarmee ik uiteindelijk nog niets gedaan heb.
Tijd voor bespiegeling, voor peinzen over Us Net, vooral over hoe wij het beleven. Nee, niet hoe wij het beleven, maar hoe ik het beleef. Voor Wiesje is dit "verhaal", deze bespiegeling, zoiets als "boutjes en moertjes": iets buiten haar belangstelling. Ik wil soms diep op dingen in gaan, zelfs op waarom ik iets wel of niet mooi vind. Wiesje vindt iets wel of niet mooi, punt. Maar goed, je ziet hierboven de links naar de onderwerpen hieronder.
"Us Net 1" staat bol van de communicatie-beeldspraak, en Mina zegt in het Begin over mij: "Het gaat nu veel beter met hem, maar ik maak me wel eens zorgen. Hij haalt overal het Internet bij, en hij gelooft in zijn eigen verzinsels."
Toen ik hier nieuw was, zag ik het ècht zo. Ik zag ècht domeintjes en home pages. Maar de konijnenflat is nooit een domein of home page geweest: Wiesje en ik hebben de natuur haar gang laten gaan, en wat ooit een burgerlijk tuintje van gazon en borders moet zijn geweest, is inmiddels een woeste heemtuin.
Geleidelijk leerden we de anderen hier kennen, kwamen bij elkaar over de vloer. Als je een woning van binnen kent, dan kun je die moeilijk als een platte schermweergave of een verzameling documenten zien.
Maar ik heb niet alles gedroomd of verzonnen, dat bewijzen de grafstenen.
Je weet waarschijnlijk, wat een web crawler doet, maar niet, hoe die eruitziet. Ja, die URL in de vorige zin verwijst naar Spider, dus denk je aan iets geleedpotigs. Welnu, we zien hier verschillende menselijke verschijningsvormen van web crawlers.
Sommige ogen als meter-opnemers, sommige als overzeese toeristen. Sommige web crawlers ogen als zichtwerkers met een taakstraf: mensen die wel vanalles oprapen en opbergen, terwijl de zooi blijft liggen. Blijkbaar kopiëren ze het, want deze hebben meestal van die gesloten bakfietsen die straatvegers in mijn jeugd hadden. Een bakfiets is waarschijnlijk het rotste vervoermiddel op de Digitale Zandweg: te breed voor het schelpenpad, met drie dunne wielen hopeloos vast in het zand ernaast - en dan zijn ze ook nog beladen!
Geen wonder, dat vooral déze web crawlers meestal even een verfrissing gebruiken in de kroeg. Misschien (bedenk ik nu) zijn deze bezoekjes van web crawlers een bron van informatie voor Bill en zijn conferences. Maar uiteindelijk komen web crawlers informatie halen.
Het klinkt vreemd, hè: Us Net staat niet op de kaart, het is niet te vinden (totdat je hier beland bent), maar je kunt er wèl komen. Goedbeschouwd zijn er verschillende wegen.
Wie de weg hierheen kent (en niet uit de omgeving komt), die komt langs de Digitale Snelweg, hobbelt bij het viaduct de afrit af, en draait de Digitale Zandweg op. (Hoe toepasselijk, dat die haaks op elkaar staan!) Maar die afrit (en aan de andere zijde de oprit) zijn niet aangegeven, amper verhard, en overwoekerd. Nu ik erover nadenk, is het een geweldige prestatie geweest van de vrachtwagenbestuurders om ons te bevoorraden voordat het per schip ging, en een opmerkelijkheid, dat de bestuurder van die bus de onderbreking van de vangrail terecht als afrit opvatte.
Wie de weg hierheen niet kent, die komt langs de Digitale Zandweg. Als die al op landkaarten voorkomt, dan als iets heel vaags. Wij denken danook, dat de wandelaars en fietsers de gok wagen om te zien, waar ze moeten klunen - en dan verbaasd en opgelucht bemerken dat ze erdóór kunnen.
Maar heel Spamerica (met Us Net erbij) is vaag. Met Google Earth of Google Maps zie je eigenlijk nooit de ware toestand. Soms is het als militair gebied onherkenbaar gemaakt, soms is het een paars vlak, soms staan de huizen van Us Net er niet op, soms lijken de oorspronkelijke huizen van Julianaveen weergegeven. Hoe kun je dan van cartografen verwachten, dat ze een nauwkeurige kaart van hier maken!
Bovendien houden wij het zelf vaag. Wij bewoners van Us Net zijn hier neergestreken om de rust. Dat we een toeristische muzikale trekpleister zijn geworden, is dus een verdeeld genoegen. Sommigen komen bijna hun huis en afgeschermde tuin niet meer uit. Dus zijn Wiesje en ik (en wie hier verder nog publiceert) ook niet te duidelijk in onze beschrijvingen.
Die Trojaanse paarden blijven raadselachtig. Ze zijn niet zo groot als het vermeende krijgstuig uit de Ilias, ze zijn niet zo schadelijk als de software van die naam. Ze ogen als grote Friese paarden, maar hebben blijkbaar een houten geraamte en een laadruim. Dat laadruim lijkt mij niet gek, althans voorzover ik aan merries denk. Dat houten geraamte begrijp ik nog steeds niet: iets plantaardigs in een dier. Maar ach, we hebben ook darmflora, dus...
Niet iedereen kan die paarden waarnemen. Is dat vreemd of logisch, nuchter of romantisch?
Ook die geldwolven blijven raadselachtig. Ze hebben die merkwaardige plek op hun rug, die als een infrarode lamp kan opgloeien. Rode rug, duizend gulden, geldwolf - afgezien van die afleiding hebben ze niets met geld van doen.
Deze wolven lijken door minder mensen waargenomen te kunnen worden dan die paarden. Voor Wiesje en mij zijn die wolven goed gezelschap en vermeende bescherming, en bovendien mogelijke gidsen naar of van het Hogere.
Sinds verhaal Laries lares 1 [geloof] mogen wij minstens de Olympiërs tot onze vrienden rekenen. Voor Wiesje en mij is het plaatsen van een "offertje" een vanzelfsprekende daad van gastvrijheid. Zij weten en kunnen dingen die wij niet weten en kunnen, maar soms is het andersom.
In 1976 legde ik hen in de mond: "Wij zijn van alles beroofd: aan ons wordt niet meer geloofd." In ons hebben zij nu een pied à terre (proef de woordspeling!), waardoor zij weer onder de mensen kunnen komen.
In hoe zij zijn stel ik geen belang. Noem het "boutjes en moertjes", noem het "mysterie". Zelf vind ik mijn vergelijking met rechtspersonen nog steeds aardig gevonden.
Dit onderdeel heb ik jaren na het voorgaande geschreven, maar hier ondergebracht.
Ik, Larie, heb beslist een eigen schrijfstijl. Ik zal er beslist geen prijs om winnen. Wellicht is het toch vermakelijk om mijn voorbeelden te noemen (te eren, onder hun voorrecht van boedelbeschrijving).
Sommige zinnen zouden overgeschreven kunnen zijn van de Bob Evers boeken van Willy van der Heide. Ik deel wellicht woordkeuzes met Marten Toonder. Ik voel me aangetrokken tot de verhalen van Meyer Sluyser. Misschien blijkt daarachter ook de invloed van Simon Carmiggelt. Dankzij Homerus en John Ronald Tolkien ben ik niet bang om uitgebreid te verwijzen - en wat had ik hen de mogelijkheden van het werken met hyperlinks gegund! De invloed van Rein Blijstra is waarschijnlijk beperkt tot de gedachte achter dat ene liedje dat vervolgens ons leven heeft veranderd. Ik tracht de afgrond van Multatuli's uitweidingen te vermijden - nee, ik neig zelf tot uitweiden, en spiegel mij aan de ergernis die de betogen in "Woutertje Pieterse" bij mij oproepen. Ook Eduard had ik graag hyperlinks gegund.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde). Naar eerste verhaal (in leesvolgorde).