Laatste wijziging: 2022-07-07 (technisch), 2022-07-07 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Noot: Er gebeurt opeens vanalles, dus er valt veel te schrijven. Als je denkt “Zo schrijft Wiesje toch niet? En dáárover toch niet?”, dan kan dat kloppen: Larie heeft meegeschreven.
Sheila’s Lair - Apenrots - Waarheen? - Yasmine 1 - Competitieschema - Vier - Yasmine 2 - Kroeg - Lieve - Schnabbels met Sheila - Matras - Geloven - Perkament
Dennis was afgestudeerd. Diens kamer in de Apenrots moest dus leeg. Maar hij was ietwat hals-over-kop naar Amerika verhuisd. Geen probleem: dat zou Sheila regelen. Sheila zelf was ook afgestudeerd. Haar eigen kamer in de Apenrots moest dus ook leeg. En ze moest ergens anders gaan wonen, afgezien van haar tweede huis: VCR.
Sheila had als bij ingeving besloten, dat ze haar eigen weg zou blijven volgen. Niet ergens solliciteren, maar zich zelfstandig vestigen, en zorgen dat het werk naar háár toe kwam. Ze wilde haar afstudeerrichting Reclamepsychologie gebruiken om kleine reclamebureaus (of wie ook maar een eigen campagne dacht te beginnen) te helpen bij het ontwerpen daarvan. Dus niet zelf de zoveelste tekstschrijver, fotograaf of musicus zijn, maar iemand die door hen ingehuurd wordt. Ze wilde haar afstudeerrichting Sexuologie gebruiken als psychotherapeut voor sexuele problemen. Verder wilde ze kunnen organiseren wat haar maar te binnen schoot: de "projecten" uit haar studietijd, de intocht van de paashaas (volgens Larie: het wereldrecord "op eieren lopen"), executieveilingen (volgens Larie: "je mag hangen als je niet over het laatste bod heen kunt"), …
Ze had een pand gevonden en gekocht in die stad ten oosten van Us Net. Nee, met "Eikenrode" kunnen we wegkomen, met de naam van die stad niet. Die blijft dus vaag, en we noemen die stad nu kortweg "de stad". (Sorry, Mokum!) Volgens Larie ritselt het buiten de Randstad van de provinciesteden van dit soort. Afgezien van de grootschalige nieuwbouw (zoals het hoofdgebouw van Maaikes school) zijn er net buiten de oude stadskern vrijstaande herenhuizen. Ooit woonden daar welgestelden met hun huispersoneel, later werden het kantoren. Het notariskantoor waar Nelleke werkt (niet dat pandje in Eikenrode, ook niet Tin Roof) is gevestigd in zo'n pand. Het pand daarnaast had Sheila gekocht. Het was flink vervallen, was niet hersteld van een onverklaard gebleven brand in één hoek, maar het kon iets moois worden.
Misschien is het classicistisch. Van buiten ziet het er lomp uit: een rechthoekig blok pleisterwerk met een hoge begane grond, een minder hoge verdieping, en een bijna lage zolderverdieping onder een leien dak dat aan alle zijden terugwijkt. Van die groene luiken met schuine latjes voor de onderverdeelde ramen met hier en daar glas in lood. Van binnen is het ooit prachtig geweest (nou ja, toenmalige kitsch), met wanden en plafonds volgeschilderd met romantische landschappen, en met een trappenhuis waarin de konijnenflat misschien zou passen (en toch misstaan, Larie!). Je kon nog resten van die kunst zien achter de puinhopen van systeemplafonds. Sommige kamers op de benedenverdieping waren zelfs in de hoogte gesplitst geweest! Gelukkig had het kantoor dat hier gezeten had nooit geld besteed aan het verwijderen van de kunst of bijvoorbeeld de deurkrukken, dus met wat goede wil zou de oorspronkelijke sfeer vast wel teruggebracht kunnen worden. De brandschade leek erg mee te vallen: meer rookschade dan aangetaste constructie. Er was trouwens ook een souterrain (of domweg een kelderverdieping), maar dat leek geblokkeerd. Sheila was er nog niet in geweest. En een tuin: een strook van misschien gemiddeld tien meter om de steenklomp, waarvan gazon en grind waren gaan mengen, en met enkele kwijnende bomen en struiken. Onder gras en grind zou een vijvertje met fontein verborgen moeten liggen. Ooit iets deftigs, maar na misschien veertig of vijftig jaar leegstand onverkoopbaar, ook als je uitging van sloop en nieuwbouw. Zodoende had Sheila het kunnen kopen voor een krats. (Wij zijn Amsterdammers, hè! Dan schrik je niet meer van halve miljoenen méér.)
Het eerste wat ze deed was, het pand een naam geven, voorlopig nog op een bord binnen het tuinhek. Jawel, het werd de bijnaam van haar kamer in de Apenrots: "Sheila's Lair". Het bord bevatte een foto omhoog door het trappenhuis van de Apenrots en een aquarel door Mina van "Sheilob's Lair", nauwelijks verholen afgekeken van de film "Lord of the Rings". Plus een opsomming van wat ze wellicht aan diensten kon aanbieden.
Het tweede was, haar intrek nemen in een hoek van het pand. Larie moest denken aan Pippi Langkous. (Na googelen was Maaike benieuwd, of Sheila’s prins op het witte paard zou lijken op meneer Nilsson, de aap.)
Het derde was, dat ze er vrienden uitnodigde om ideeën te spuien. Ze liet er een website voor bouwen, zodanig dat men zag wat er was, en commentaar ging leveren op de kleinste mogelijke schaal. (Ja, dat is weer een tik van Larie. In de beeldspraak van fietsen in de bergen: "De hoogst gemeten snelheid is vaak de laagste gemeten snelheid, en de laagst gemeten snelheid is vaak de hoogste gemeten snelheid.") Oftewel, commentaar op één kamer moest niet in een grabbelton belanden met opmerkingen over een hele verdieping.
De bouwer van die website was Zoraya, iemand die ook Larie en ik kenden van meer dan één schnabbel, kleindochter van Iraanse vluchtelingen. Haar aanblik kon Laries oplaadtijd flink bekorten. Sheila had ook alvast een architect gekozen. Larie en ik kenden hem als een goede vriend van de boys. Wacht! Jos was ook de schipper van onze roemruchte vaartocht naar de Canal Parade [sex]. We moeten nog steeds lachen als we terugdenken aan Dennis en die politieboot. (Uitbetaald in drank, en die moeten verkopen om de afkick te kunnen betalen.)
Ja, dat is een kenmerk van Sheila: als ze in eigen kring kan vinden wie ze zoekt, dan gaat ze niet in de Gouden Gids zoeken. Nu liet ze die mensen als vrienden komen, liefst tegelijk, op de koffie, op de thee, voor een wijntje. Noem het zowel samen ontwerpen als team building. Ze had ook buurman (in Us Net) Peter gepolst. Die zou wellicht houten constructies bouwen, herstellen of bijmaken. Denk aan trapleuningen met mooie koppen, en zo. Groter had hij zijn rol niet gezien, vandaar. Uiteraard waakte Aart over de brandveiligheid van nu en later. Over geld (boutjes en moertjes alert!) sprak ze nog niet. Bij Sheila kan een vriendenprijs zelfs hoger zijn dan de marktprijs, mits je werk deugt.
Bij het leeghalen van die kamers in de Apenrots hebben ook wij geholpen. Met Yvonne en Aart op een zaterdag in de bulli naar Amsterdam. Eerst Dennis' kamer. Yvonne coördineerde het inpakken door vooral Maaike en mij, Aart coördineerde zichzelf en Larie bij het vervoer. Dennis' kamer lag aan de straatzijde, dus Aart had touw en blok aan de gevelhaak gehangen. Oh, dat zit ingewikkelder. Aart had vanaf die gevelhaak een touw omlaaghangen (Ja, omhooghangen. Doei!), eindigend in een lus. Daarin hing een takel, en die lus kon met een ander touw de kamer in getrokken worden. En Aart had eh… hijsbanden (stroppen, dacht ik), en een net. Dus de dozen, het bed, alles ging door het raam naar beneden. Dat deed Larie. Aart pakte de spullen beneden aan, en bracht ze naar de auto. (Die stond op een parkeerplek aan de overkant van de smalle straat. Kwestie van op het juiste tijdstip aankomen.) Met ons vijven ging dat heel snel: een studentenkamer, toch al zonder prullaria, door het raam leegmaken. Intussen was Sheila boven haar spullen aan het inpakken. Toen Dennis' kamer bijna leeg was, ging Maaike boven helpen. Totdat beneden echt leeg was.
Voor de laatste keer pizza bestellen en helemaal omhoog laten brengen. Mehmet kreeg behalve zijn geld en een afscheidsknuffel ook de knuffel voor Huseyin. Hij schijnt in het trappenhuis twee keer misgestapt te hebben, en in de enkele tientallen meters tot zijn pizzeria nog twee keer gestruikeld te zijn over toch echt mooi aansluitende stoeptegels.
Vervolgens ging Yvonne met het busje naar Us Net. Helemaal alleen? Maaike en ik overlegden. Ik reed mee. Yvonne straalde. Vlak voordat Yvonne en ik zouden vertrekken, haalde Sheila een gereserveerd bestelbusje op, en zette dat op de parkeerplek die Yvonne achterliet. We reden plankgas naar Us Net, en laadden Dennis' spullen uit in de schuur, bij zijn bestofte drumstel. Daarna reden we, inmiddels in het donker, terug,
Bovenin het trapgat van de Apenrots hing een hijsoog. Aart hing ook daar een touw en blok aan op. Sheila en Maaike pakten in, Aart liet zakken, Larie stapelde op in Dennis' kamer. Ook dat ging vrij snel. Vervolgens was haar kamer als eerste leeg en ook schoon. Touw en blok uit het trapgat weg. Toen Yvonne en ik terugkwamen, bulli verderop geparkeerd, waren ze al ver gevorderd met het laden van de bestelbus.
Toch was het middernacht, toen we met beide auto's vertrokken. Sheila reed zelf de bestelbus, en dankzij onze intimiteiten konden ook Larie, Maaike en ik mee: Larie in het midden van de bank, Maaike bij mij op schoot rechts. Wel krap! Ze viel in slaap, terwijl ik haar borsten aaide. We reden achter Yvonne en Aart aan naar Us Net, naar hùn huis. Slaapmutsje. Daarna strompelden Larie, Maaike en ik naar ons huis, naar bed, te moe voor enig ritueel.
Zondagochtend vroeg op, rituelen ingehaald, maar nog lang niet alle achterstallige knuffels en sex. Terug naar Yvonne en Aart, koffie, met beide auto's door naar de stad. Bij Sheila's Lair aan de voorkant twee ramen boven elkaar open, onder een door Aart geïmproviseerd hijsoog. De benedenverdieping ligt twee treetjes boven het maaiveld wegens dat souterrain, zodoende.
Sheila had op alles duidelijk aangegeven waarheen het moest (ja ja, Larie), dus dat uitladen liep gesmeerd. In de loop van de middag terug naar Amsterdam. Heen in twee auto's, afscheid genomen van het aanwezige personeel van het autoverhuurbedrijf, terug in de bulli. Sheila afgezet bij haar huis. Knuffels, wij terug naar Us Net. Verrassing: Mina vroeg ons vijven te eten. In privé natuurlijk, dus eindelijk weer eens bloot - op Bill na, die naar de gelagkamer moest, zodra de bewakingscamera er beweging toonde. (Er hing een bordje bij de toog, een electrische bel ernaast, maar Bill is alert.) Larie, Maaike en ik gingen toch maar vrij spoedig naar de konijnenflat. Als Yvonne en Mina een fles wijn open hebben, dan zwijgen ze pas als die leeg is. Of de volgende. En Larie was te moe voor gesprekken over boutjes en moertjes.
Tja, zo zijn we opeens Amsterdam als reisdoel weer zowat kwijt. En dus ook de lol om pizza’s en chinees bestellen, maar wie weet… We hebben Sheila een sleutel gegeven van ons flatje, voor de keren dat zij daar een plek voor de nacht zoekt. Wellicht zijn we nu vaker in Sheila’s Lair. We hebben een sleutel. We hebben er alvast een voorlopige eigen kamer gekregen, met net zo'n bed als we zelf sinds kort hebben. Zelf heeft ze dat ook: als het goed genoeg is voor ons drieën, dan moet het ook goed genoeg zijn voor haarzelf en haar eventuele eh… mannen, kandidaten, bodywarmers, jannemannen, meneren Nilsson?
Maaike had steeds meer contact met (meiden van wat Larie collectief aanduidt als) Yasmine. Yasmine had behoefte aan een eigen vervolgje op Aula [sex]. Sheila wilde behulpzaam zijn en eigen handel niet uitsluiten, en nodigde Yasmine en ons op alweer een vrijdagmiddag op de thee.
Daar zaten we dan, in een voorlopige ontvangstkamer met nog onduidelijke uiteindelijke bestemming, op allerlei dingen die konden dienen als zitmeubel. De wind woei inmiddels uit het oosten, dus Larie en ik waren tijdig vertrokken voor de krachtsinspanning (naschrift 2022: op de fiets), en waren somber over knuffelstops. Gelukkig hadden we in Sheila's Lair zowel een douche als dat bed. We konden dus eerst even bijknuffelen met Sheila, dan ons tweepersoons middagritueel (knuffelen en vrijen) afwerken, en tenslotte de komst van Maaike en Yasmine afwachten.
Vandaag omvatte Yasmine twaalf meiden, waarvan twee zonder hoofddoek en één juist in (hoe heet déze dracht ook weer) top-tot-teen zwart, met zwarte sluier onder de ogen. Voorstelrondje, te beginnen bij gastvrouw Sheila. Die strenge bleek een bekeerlinge, na doorvragen een achterkleindochter van Doekje! Die was stomverbaasd, iemand te treffen die haar overgrootmoeder had gekend, bekend was met dier bekering, en bovendien dier huisje geërfd had. Waarop Sheila meldde, dat dat nu háár tweede huis was.
Tja, man in het gezelschap, dus dress code “gesloten”. Larie durfde te stellen, dat hij niet te verleiden was, waarop Sheila droogjes zei: "Nee, kijk maar naar òns."
Bij Yasmine leefden allerlei vragen, zoals "Hoe ziet een vrouw er van onderen van binnen uit?" en "Wat is een kwakkie?" Tijd voor verkassen naar onze slaapkamer en een pitstop. Larie wilde een doekje om zijn pik en schaamhaar, om daarmee Yasmine niet te verleiden. Maar zo werkte het niet.
Een kwakkie? Taak voor mij, want Maaike zou het wellicht meteen inslikken. Larie ging braaf op zijn rug liggen, en liet zich door mij aftrekken. Hij was eigenlijk nog maar kort aan het opladen, maar ik kreeg hem klaar. Paar piepkleine drupjes op zijn buik. Maaike had intussen met haar iPad wat bewegende beelden van zaadcellen gevonden. Dat ding ging de kring rond, terwijl zij de drupjes oplikte.
De binnenkant? Kijken bij Maaike, maar dan moest Larie haar eerst leegpompen, nou ja, een himalaya geven. Dus hij ging tekeer met neus, mond, baardje. Misschien iets heviger dan anders, en Maaike was iets luidruchtiger dan anders. Yasmine keek het verlangend aan. Uiteindelijk was Maaike bevredigd en schoongelikt. Ik kon nu bij haar aanwijzen: flapje, schede, plasgaatje, baarmoedermond. Larie vingerde even, en ik kon Maaikes baarmoeder zelf aan het licht brengen, zelfs de monding van een eileider. Natuurlijk moest ik weer vertellen van die rietjes [sex]. Die meid in ook nu weer strakke spijkerbroek wilde Laries delen betasten. Vooruit dan maar. De bekeerlinge keerde zich af, de twee nieuwe meiden tastten juist toe.
Eigenlijk was ik aan de beurt voor genot. Maaike befte me een himalaya, en deed alsof ze een kwakkie zocht. De meiden waren overdonderd, te oordelen naar de enkele woorden die ze wisselden. Sheila stond er ietwat verloren bij. Ik vroeg haar, of we haar nog konden gerieven. Ze zuchtte, kleedde zich uit, en liet zich door Larie een himalaya geven. We moesten weer duidelijk maken, hoe na Sheila ons staat, en dat ze in afwachting van de man van haar dromen dan maar losbandig is, en onder voorwaarden ook te huur is. Ze vertelde het verhaal van die Gooise zakenman [sex]. Bij Yasmine leek een zwart-wit beeld te veranderen in grijstinten. (Ja, vijftig. Doei!)
(Tussenkopje om van elders te kunnen aanroepen)
We hebben trouwens inmiddels wel een systeem kunnen bedenken voor onze sex. Maaike noemt het ons "competitieschema". Als beta heeft zij de aanzet gegeven.
We zijn dus met ons drieën:
L: Larie,
M: Maaike,
W: Wiesje.
Ieder van ons kan drie rollen hebben:
A: actief, een ander genot bezorgen,
P: passief, genot ontvangen (maar ook sur place voor Larie),
0 (nul, maar we zeggen “oh”): toekijken, opladen.
Iedere rol komt éénmaal tegelijk voor.
Voor Larie krijg je dan: A P 0,
voor Maaike of mij verspringt het één plaats: P 0 A,
voor mij of Maaike verspringt het nòg een plaats: 0 A P.
Dan zouden Maaike en ik onevenwichtig bedeeld zijn. We moeten dus afwisselen. Dan krijg je deze tabel:
L: A P 0 A P 0, met
M of W: P 0 A 0 A P, en
W of M: 0 A P P 0 A.
Je ziet, dat Maaike en ik twee keer P achtereen hebben. Voluit, met bovenstaande "ofjes" weggelaten, krijg je dan achtereenvolgens deze “plekken” (stadia):
Larie bezorgt Maaike een himalaya, ik kijk toe.
Ik zorg dat Larie klaarkomt, door pijpen of sur place, Maaike kijkt toe.
Maaike bezorgt mij een himalaya, bijvoorbeeld door kwakkie zoeken na sur place, Larie kijkt toe.
Larie bezorgt mij een himalaya, Maaike kijkt toe.
Maaike zorgt dat Larie klaarkomt, door pijpen of sur place, ik kijk toe.
Ik bezorg Maaike een himalaya, bijvoorbeeld door kwakkie zoeken na sur place, Larie kijkt toe.
Het mooie van dit schema is, dat we òf kunnen doorgaan waar we gebleven waren, òf bij een schone lei de plek in het schema ontdekken, en zonder discussie naar de volgende plek kunnen doorgaan. We vragen elkaar dus wel eens: “Lei of doorgaan?” Dan kan het antwoord luiden: “Doorgaan op [plek] 4.”
"Toekijken" is niet "zitten te mokken". Bij (1) en (4) is Larie vooral tussen de benen van Maaike of mij bezig, en dan is er alle ruimte voor haar en mij om te tongen, te drinken of zo. Bij (2) en (5) en sur place ligt Larie op de ene vrouw. De andere kan dan bijvoorbeeld wijdbeens tegen het hoofd van het bed gaan zitten, één been aan elke kant van het stel. Als Larie dan opkijkt, ziet hij een natte gleuf - en anders ruikt hij die wel. De man in de stofjas spuit een binnenband vol met dennengeur. Bij (3) en (6) is het wèl vooral toekijken. We beulen Larie immers af. Maar als de ene vrouw bij de andere kwakkie zoekt, dan kan hij tongen of drinken. Dat kan neerkomen op een naspel van (2) of (5).
Drinken is vaak gewenst. Laries belangstelling gaat vooral uit naar onze gleuven, maar Maaike en ik stellen hoge prijs op aandacht voor onze borsten. Die drinkpogingen van Elsje hebben dat aangewakkerd. Gelukkig krijgen ze die aandacht óók. Naast bij het vrijen ook als we naast elkaar zitten: arm om elk van ons heen, en lekker doen aan de verste borsten. Is hij met één van ons, dan neemt hij diegene vaak op schoot, en verdeelt het streken over borsten, dijen en (als de kleding dat toelaat) heuveltje.
Mooi, hè?
Als Maaike naar school is, dan krijg je “nacompetitie”. Als Larie of ik zou ontbreken ook. Dat is dus:
L; A P
W: P A
Nu ik dit schrijf, staat nog niet vast, of in ons ochtendritueel de competitie begint op plek 1 of plek 4. We willen Maaike zo bevredigd mogelijk naar school laten gaan, en ik heb de nacompetitie. Als Maaike terugkomt, dan doen we “lei 1”. Dat onderbreken we ergens voor eten en eventueel avondprogramma, en hernemen de sex in ons avondritueel in beginsel als “doorgaan”. Bij nader inzien is kwakkie zoeken niet zo leuk als anders bij red alert (Larie spreekt van “kwakkie in tomatensaus”). Op die dagen is plek 3 of 6 dus vingeren.
(Einde uitleg)
Het is gek, maar sinds die laatste ontmoeting heb ik juist wèl iets met Elsje. Dat wordt wel een echt konijn. Laat die maar bij ons komen als ze zover is. (Laar’, help es met de competitie.)
Dan worden het twee bedden van twee, en je bent òf actief (linkerrij) òf passief (rechterrij). De combinaties zijn:
LE LM LW
EL EM EW
ME ML MW
WE WL WM
Op zijn dan echt oude dag (slik!) moet Larie maar regelmatig afwisselen: tussen rol en partner. Eens zien:
LE ML LW EL LM WL (bed 1)
Dan houd ik over:
MW WE EM WM EW ME (bed 2)
Vanuit Larie bezien: LE ML LW EL LM WL
Vanuit Elsje bezien: LE WE EM EL EW ME
Vanuit Maaike bezien: MW ML EM WM LM ME
Vanuit Wiesje bezien: MW WE LW WM EW WL
Oh, dan krijgt iedereen elkaar steeds in dezelfde volgorde. Nou, dan moet Maaike maar een verschuiving bedenken. Het zijn trouwens zes stadia, net zo als nu, dus we zijn evenlang bezig.
Hoe slapen we dan? Vier op een rij is zelfs in ons nieuwe bed krap. Twee hoofden aan het voeteneinde, dekbed in het midden? Uitkijken dat we elkaar niet trappen, maar je kunt ook vàst iemand tegenover je met je tenen vingeren.
Nee, gek, maar opeens zie ik het helemaal zitten met een zo veel jongere uitgave van mezelf erbij. Is nu twee, dus begint over zes, zeven jaar uit te botten, heeft beslist over tien jaar een cyclus. Ik zou willen zien, hoe Larie zo iemand als ik ingewijd zou hebben. Ik zou mijn jongere zelf willen klaarmaken. Ha, een kwakkie zoeken tussen de spillebeentjes! Maar ik zie een zusje van mij niet dagelijks naar school in de stad fietsen, en terug. Nou ja, ook van waar ze nu woont heeft ze een stuk te gaan, zelfs al voor de basisschool, maar wel veel minder ver dan Maaike nu doet.
We kleedden ons weer aan, en gingen weer naar de ontvangstkamer. Daar was het warmer, en daar konden we zitten. Nog meer vragen, inmiddels ook verhalen. Over wat wel en niet gebeurd was, en of dat wel of niet gewenst was geweest. We kwamen weer op ons contact in de aula, op die verzuchting hoe je een passende man kon vinden als je zelf op een afstand bleef. De bekeerlinge en de (op het oog) jongste meid stelden, dat Allah hen wel zou koppelen aan de juiste man om veel gelovige kinderen te baren, en dat zij hun geluk daarin moesten zoeken.
Ik reageerde: "Kun je doen. Maar je kunt zelfs dàn een man treffen die jou gelùkkig wil zien, een man die een knuffel van je wil omdat hij zich ook voor jouw genot ingespannen heeft. Als jij dan kil zegt, dat jouw genot slechts bestaat in het baren van nog meer kinderen, dan zou hij kunnen gaan twijfelen aan jou als een goede vrouw en goede moeder voor zijn kinderen, en zelfs aan de bedoelingen van Allah. Dan zou hij zelfs van binnen kunnen stoppen met geloven, en van jou eisen dat jullie kinderen niet al te gelovig worden opgevoed. Dan kijk jij terug op een zwaar en mislukt leven."
Bedrukte stilte. Na een tijdje vroeg iemand: "Geloven jullie?" Wij vieren keken elkaar aan. Larie nam dan maar het woord: "Geloven, geloven… Wij rekenen verschillende hogere wezens tot onze vrienden. Als Allah de God van Ibrahim is, dan is ook hij onze vriend. Vriend in de zin van wederzijdse waardering." De bekeerlinge stoof op: "Jullie vinden je de gelijken van Allah???" Larie hernam: "Nee, niet de gelijken. Hij werkt in de hoofden en harten van mensen. Zonder mensen die Hem volgen is Zijn macht beperkt. We hebben elkaar nodig, en wij zijn ons daarvan wederzijds bewust." Achter de sluier sloegen kaken hoorbaar op elkaar.
Ik stelde voor: "Als je ons niet gelooft, vraag dan zelf Allah of zijn profeet Mohammed als vriend op de thee, en stel je vragen over hoe te leven." Een meid vroeg: "Zou dat ook nu hier kunnen?" Wij vieren keken elkaar aan: "Waarom ook niet?" [Hier heeft Larie toch maar iets weggecensureerd.]
Evengoed bleef het gesprek steeds terugkomen op sex. Het kàn aan ons liggen. Er kwam een tweede bedscène, met ongeveer Laries hele repertoire plus het mijne, en ook ruime aandacht voor Maaike en mij samen. En allemaal vonden ze, dat ik nog zo mooi strak in mijn vel zat. Terecht, maar ik geef de eer daarvoor graag aan Larie en nu ook Maaike. Die meiden konden het maar niet geloven: twee vrouwen met elk twee zulke mooie tepels. Vochtig worden was hun probleem nu niet, dus daarvoor kregen we geen complimenten: “Ja, als je zó behandeld wordt…" We zagen ook bij enkelen van hen soms tepels rijzen onder de kleding, en ze zijn echt allemaal verdacht lang naar het toilet geweest. Gelukkig heeft dit huis er op de beneden- en eerste verdieping elk twee. Sheila overweegt, van elke slaapkamer een natte ruimte af te scheiden, zoals meestal bij hotelkamers. Dan krijgen onze kamer en de hare ook een plasplank.
Afijn, het werd gezellig, met veel nane, baklava, Turks fruit, en zandkoekjes, maar steeds meer huisgenoten wilden de meiden thuis hebben. Uiteindelijk bedachten we routes om hen zoveel mogelijk elkaar in het donker te laten thuisbrengen. Weldra waren ze vertrokken, de meesten op de fiets.
En nu? Sheila had een verrassend plan: “Ik heb vlakbij een kroeg ontdekt waar ik in alle opzichten op jacht kan. En jullie?” Voor ons geen jacht, maar ons eigen bed. Knuffels, fietsen.
In Us Net veranderden we ons plan: zonder de fietsen liepen we terug naar de kroeg. Daar waren de jaffa’s als duo aan het spelen. Maaike pakte haar instrumenten erbij, en ging pakkend meespelen. Larie en ik luisterden toe, bijna als vertederde ouders. Twee vreemdelingen kwamen aan ons tafeltje meegenieten. We schonken hen graag Griekse wijn. Na het setje kwam Maaike hen vurig bedanken voor de mooie instrumenten en de wetenschap [hoe die te bespelen]. Mina had een heldere bui, begreep wie bij ons zaten, en bood hen graag nog meer drank en hapjes aan.
De jaffa’s begrepen er niets van, en schoven benieuwd aan. Ja, hoe vertel je matig gelovige Joden, dat iets nabijer in het oosten mensen ooit geloofden in andere goden dan de God van Abraham, en dat twee van die goden nu menselijke gedaanten hadden aangenomen en naast hen zaten? Aphrodite en Apollo hielden hun identiteit maar vaag. Wel was het gezellig. Uiteindelijk deden we met ons zevenen een setje Indiaas - en met Apollo zelf op de sitar werd dat een prachtige raga. Vervolgens namen Toos, Teun, Nora en Kees dat over. Wij zevenen gingen naar huis: de jaffa's naar jaffa, onze beide gasten met ons mee voor een intiemer babbeltje en slaapmutsje. Kort maar, na de lange dag, het fietsen, de sex en de discussies.
Hè, wat is het toch lekker in bed! Dat was het al met Larie, toen met ook Maaike, maar die middag met Larie alléén [sex] heeft Maaike veel goed gedaan. We kunnen nu des te beter samen optrekken (en Larie aftrekken, hihi). Nu wil ik ook wel eens even in het midden liggen, heerlijk tussen mijn lieve man en mijn lieve vrouw. Maar in beginsel ligt toch Larie in het midden: we hebben maar één pik, en die willen wij vrouwen beiden bij de hand hebben. (Is het je opgevallen: Larie schrijft over “vrouwen” waar hij vroeger “meiden” zou schrijven. Is terecht, al is Maaike amper meid-af, en voelen we ons eerder meisjes dan meiden.)
Jemig, wat staat dat mal: "mijn lieve man en mijn lieve vrouw". Ik schrijf verdikke geen rouwkaart! Maar voor mij zijn ze nu eenmaal de liefste mensen.
De volgende noen vonden we een e-mail van Sheila (tactvol aan ons alledrie). Haar jacht was voorspoedig geweest: ze had nu een pizzaboer en een chinees die in Sheila's Lair desgewenst boven kwamen bezorgen, ze had een verhuurbedrijf dat auto's naar haar wisselende wensen verhuurde, ze had een afspraak met een ambitieus reclamebureau als klant, ze had verschillende "waarschijnlijke" klanten voor haar praktijk, en ze was ontwaakt in de armen van een kantoorgenoot van Nelleke. Bovendien had ze de indruk, dat er handel zat in "uitlegbijeenkomsten" zoals gisteren met Yasmine. Wilden wij eventueel meedoen? Larie ging verbijsterd tellen: ze moest dus als een pin ball door die kroeg gestuiterd zijn.
"Uitlegbijeenkomsten": we waren niet geestdriftig, maar we sloten het niet uit. Mensen helpen: ja, peepshow spelen: nee. Dan voelden we meer voor haar "projectjes" en zelfs modeshows. Melig antwoordden we haar ieder afzonderlijk precies hetzelfde. Sheila herkende dat, en reageerde aan ieder afzonderlijk: "LOL".
Er schijnt een gezegde te bestaan: "Als Mohammed niet naar de berg kan komen, dan komt de berg naar Mohammed." Wel, wij komen niet meer in de Apenrots, maar de Apenrots is naar ons gekomen. Herinner je je de drie poppenmoedertjes nog? Één daarvan was gestopt met de studie om zich aan de escort te wijden. Sheila noemde haar "Matras".
Matras moest ook de Apenrots uit, en wist evenmin waarheen. Sheila had haar tijdelijk een kamer in Sheila's Lair verhuurd, maar niet als peeskamer,
Op alweer een vrijdagmiddag waren Larie en ik weer eens naar de stad gefietst, hadden Maaike bij school opgehaald (wat staat dat ouder-achtig!), en waren naar Sheila gegaan. Daar hernieuwden we de kennismaking met Matras, zeg maar Gonnie. Die zou die avond een man begeleiden, en ze wilde nog wat "wat, als?" vragen beantwoord hebben. Ja, ze had nog steeds iets kinderlijks over zich, maar wel met taximeters in haar ogen.
Zo, dus Larie had nu twee vrouwen: mij en niet Sheila maar dier zusje? Hoe flikte hij dat? Ik merkte, dat ik het niet te vaak moet vertellen, anders word ik kortaf en cynisch. Maaike legde nog maar even uit, hoeveel sex wij hebben. Gonnie keek Larie flets aan, en vroeg of die nog een broertje of zoontje had. Pech, meid! Bedrukt ging ze zich gereedmaken voor de afspraak.
Die bekeerlinge was dus een nazaat van Doekje. Ze wilde eigenlijk die plaatsen wel eens zien. Dus op een zaterdagochtend meldde zij zich met haar ouders en dier auto bij Sheila. Die geleidde hen naar Aazicht, en voer hen met haar boot naar VCR. Na een bezichtiging met koffie voeren ze naar de Baai, naar het steigertje bij het kooikershuisje waar nu Marie en Bob op verlossing wachtten. Van daar liepen ze naar de konijnenflat, want hier was Doekje immers opgegroeid. Voor velen in Us Net moet het een vreemde aanblik zijn geweest: dat gesluierde meisje tussen onmiskenbaar steil gristelijke ouders. Ze belandden bij de buufs in de baan van een peloton wielrenners, en oogstten verwensingen waarop zelfs Calvijn zou hebben afgedongen. Ze vluchtten onze tuin in,
Onze tuin is nu eenmaal een omheinde wildernis (met zwembadje), en eigenlijk is het binnenshuis ook een wildernis. Twéé vrouwen in huis, en dan evengoed zo'n bende? Probeer eens tegelijk je lippen (van je mond, Larie!) te tuiten en misprijzend te kijken. Doekje zou wel boven geslapen hebben, dus trap op. Een traplift? Waarom??? Omdat Larie soms…? Nee nee, "Gaat heen en vermenigvuldigt u" was hier niet van toepassing, en bovendien wekten wij geen gedachten aan zwangerschap op. We hadden ons voor de gelegenheid node aangekleed, Maaike en ik lekker in die rokjes. We gingen weer naar beneden, naar de huiskamer. Ja, als we met koffie op de bank zitten, dan zie je wel eens een camel toe. De vader bleef streng kijken, maar ging zo zitten, dat hij een hele karavaan camel toes zou kunnen zien. De bekeerlinge zelf keek radeloos rond. Zo ontwaarde ze het offertje op de kast.
Inderdaad, dat was ons welkom voor de verschillende vormen van het Hogere. Niet een kruis boven een deur ter bescherming, maar een hapje en een slokje voor wie ons in vriendschap wilde bezoeken. We vertelden (zonder identiteiten van mensen of goden te noemen) het verhaal van Peters dronken séance [geloof, sex]. Ons bezoek raakte verwilderd. Larie meldde (ook anoniem) de ervaringen van Gerben en Jitske. Tja, door de leegloop in de kerken werden steeds meer parochies samengevoegd. Zodoende was Gerben sinds kort hùn dominee. Ze herkenden hem uit Laries verhaal. Vader stond grimmig op: dan gingen ze deze snuiter nu de Levieten lezen. Moeder wierp tegen, dat je toch moeilijk gestraft kon worden omdat de Zoon aan je verschenen was. De bekeerlinge zat met haar hoofd in haar handen in de fauteuil.
Larie probeerde te helpen met wat hij zijn belijdenis noemt: "Volgens mij zijn godsdiensten een koppelverkoop van een scheppingsverhaal, het leven van een profeet, en een stel leefregels. Hoe je ook over schepping denkt, het lijkt mij onwaarschijnlijk, dat de mens de hoogste levensvorm in het heelal is. Het zou dus kunnen. Er zijn ongetwijfeld mensen geweest, die geschikte rolmodellen waren. Je kunt trouwens ook levenswijsheid ontlenen aan personages uit verzonnen verhalen. Dat maakt in wezen niet uit, zolang je (volgens mij) maar probeert, een goed mens te zijn. Ten derde maakt voor mij niet uit, wie de leefregels gemaakt heeft, wèl dat ze een samenleving helpen om in harmonie met elkaar en anderen te leven. Ik geloof dus in de drie elementen van een godsdienst, maar niet in de geboden combinaties, de koppelverkopen. - Ik hoop, dat jullie deze zienswijze kunnen begrijpen en liefst zelfs onderschrijven. Ik denk, dat je ook bij Gerben een dergelijke zienswijze zult zien - maar als dominee grijpt hij terug op het christelijke gedachtengoed en de Bijbel om degenen die daarmee vertrouwd zijn te helpen."
Vader ging weer zitten. Dochter ging rechtop zitten, en zuchtte: "Ja, daar zit wat in…" Larie wilde haar helpen: "Voor mij is jouw kleding een uitdrukking van jouw wens om een goed mens te zijn. Wel vraag ik mij af, of je jezelf het leven zo niet onnodig moeilijk maakt. Als je je gewoon westers, maar zedig, kleedt, dan draag je ook al uit, dat je geen hoer wilt zijn. Wel heb je dan een grotere kans om de man te vinden die volgens jou bij jou past, met wie je gelukkig kunt zijn, en met wie je desgewenst kinderen wilt hebben. - Niet, dat mijn vrouwen hoeren zijn, ook al kleden ze zich uitdagend. Jij weet, waarom we zijn zoals we zijn. Doorgaans zitten we bloot op deze driezits, of liggen we op bed. Als jullie weg zijn, dan hebben deze vrouwen een stevig stuk inzet van mij tegoed: dat heb ik immers op mij genomen. Daarna zullen zij mij het vergelden. Zij helpen mij, door flink op mijn hormonen te werken. Ik beheers me nu even voor jullie, maar eigenlijk zitten ze te smachten naar knuffels en gefrunnik." Maaike en ik knikten. Maaike wisselde van het ene been over het andere naar het andere been over het ene, maar deed dat via gespreide benen. Wellicht toonde haar camel toe een vochtvlek, zou de mijne ook doen.
Vader mompelde een schietgebed. Volgens mij had hij een paal in zijn broek, en zag zijn vrouw die ook. Dochter zuchtte. Ze zou daarmee veel kaarsjes op een taart hebben uitgeblazen. "Ik wéét het niet meer. Jullie zijn zo zichtbaar zo gelukkig. Dat wil ik ook zijn. Mijn weg zal anders zijn, maar ik weet nog niet, hoe…" Ze huilde stil. Maaike stond op, en gaf haar een knuffel. Een lange, stille knuffel. Vader stond op, en schikte verstolen zijn paal. "Zullen we maar weer?" Knuffels ten afscheid. (Maaike doet inmiddels mee in de running gag van Larie en mij om ook afscheid van elkaar te nemen.) Even later lagen we weer bloot op bed, gesloten stootligging.
Vijftig jaar verder. Larie is al dertig jaar dood. Hij heeft Maaike en mij met zijn laatste krachten een enkeltje gevingerd. Toen heeft hij die pilletjes ingenomen, en is in stootligging ingeslapen. Zijn urn rust in de tuin. Jaren later kreeg Aart teveel last van zijn jeugdtrauma. Hij heeft zich thuis verhangen. Zijn urn rust in onze tuin. Yvonne is bij ons ingetrokken, maar ze at en dronk bijna niet meer. Ze is in de fauteuil ingeslapen. Haar urn rust in onze tuin. Elsje heeft al jong de ware gevonden. Hij herinnert sterk aan Larie. Ze zijn al bijna veertig jaar samen bij Hamburg, drie volwassen dochters.
Nu heb ik alleen Maaike nog. Au, wat is dat? - Ik wil Maaike niet alleen laten… niet alleen laten… Maaike? … Maaike!!! … Larie???
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).