Laatste wijziging: 2022-07-01 (technisch), 2018-06-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave.
Dit is een verhaal binnen Barbecue van Larie.
Begin - Geld - Vis 1 - Rajiv - Hilda - Peper en zout - Boys - Prof - Jan - Schier - Vis 2
Bedankt voor de tip, Wiesje! Ik schrijf zèlf wel over Thuis.
Ik had een afspraak met Nelleke, over de aankoop van mijn huisje. Ik zag dat restaurantje, want ik was benieuwd naar die puincontainer voor de deur. Ze waren nog niet echt open, maar ik kon er een panino eten. Toen nog wel. Ik vond het een leuke tent worden, en raakte aan de praat met Hilda. Ze herinnert mij ergens aan mijn moeder. Nee, meer mijn moeders moeder, bij wie ik zes jaar heb gewoond. Ze liet mij het pand zien. Rajiv was een kast aan het monteren. Ik heb hen voorgesteld om van dat schuurtje een chambre séparée te maken voor kleine gezelschappen (paar man). Dat hebben ze later gedaan. Niet dat het vóór zo groot is! Voor feesten en partijen is het pand veel te klein en te gehorig. Ze waren blij met mijn geestdrift. Zo raakten we aan de praat over reclame. Toen is het idee geboren voor dat spotje met Dennis. Bovendien zijn ze op een duurder publiek gaan mikken. In deze buurt gaat men weinig uit eten, en dan ook niet avontuurlijk. (Wat de boer niet kent… Nasi goreng gaat, nasi rames niet.) Ze zouden dus een landelijk publiek moeten trekken, dus mikken op het publiek van een Michelin-ster (“een stop waard”) of zelfs twee (“een omweg waard”) dat over de Digitale Snelweg rijdt. Ik kende inmiddels ook Linda, Bob en Fred, en zo is die samenwerking ontstaan.
Ze worden niet slapend rijk, hoor! Ze werken zich uit de naad voor de paar klanten die ze per dag kunnen hebben, maar ze zijn in hun doelgroepje gelukkig inmiddels hoog aangeschreven. Die samenwerking met vooral Linda maakt het mogelijk dat ze bijna iedere culinaire wens kunnen vervullen - maar ook de supermarkt heeft niet al die dure wijnen en whisky’s op voorraad. Die heeft trouwens wel eens een wijn kunnen lenen van Mina en Bill. Ja, dan moet die klant bereid zijn om alleen al vijftig euro of zo aan transportkosten voor die fles te betalen. Kun je nagaan… - Oh, vind je die transportkosten overdreven? Hilda moet Linda vragen, Linda heeft waarschijnlijk Ab gebeld, die heeft haar getipt, Linda heeft Bill gebeld, en iemand is als een raket de Digitale Zandweg op en neer gegaan om die fles. Misschien zelfs twee personen: één aan het stuur, een ander die zorgt dat de wijn niet geschud wordt. Waarschijnlijk op vrijdagavond, als ze net zelf aan de slok gaan. En ooit moet Bill zo’n fles terugkrijgen. Ook weer veel moeite, want anders had Linda die zelf wel gehad. Maar goed, als juist die fles maakt dat je een mooi contract kunt besproeien…
Mijn eigen projectjes vergen geen onderhandelingen. Ik vraag of iets kan en wat het kost. Maar als je een samenwerking wilt aangaan die jaren moet duren en die om veel geld gaat, dan moet je aan van alles denken. Dan heb je wat lange ontmoetingen, met misschien eerst een broodje, later een pizza, maar uiteindelijk groeit zo’n gevoel alsof je gaat trouwen of een kind maakt - afhankelijk van waar het over gaat. Aan het moment supreme wil je een goed gevoel overhouden. Dan is een etentje in Thuis een plek waarvan je weet dat je vriendelijk en vakkundig bediend wordt bij een maaltijd waarvan je al een tijd gedagdroomd hebt - en degene die betaalt heeft dat al ingecalculeerd. Je kunt nog zo’n spijt krijgen van het contract, maar dat geluksgevoel van Thuis blijft je bij. Dat heb ik Hilda en Rajiv verteld, en dat hebben ze geïnternaliseerd, zich eigen gemaakt.
Ze hebben een menukaart, maar die is uitdrukkelijk vooral bedoeld als inspiratiebron. En als indicatie van het prijspeil. Het liefst hebben zij uiteraard, dat je tijdig reserveert, met een aanduiding van vooral het vlees dat je denkt te gaan bestellen: dan kopen zij daarop in, en dan bevestig en verfijn je bij het bestellen als het ware die keuze. Ik durf te wedden, dat je altijd betaalt wat ze voor je in huis gehaald hadden, ook als je iets anders kiest. Ze hebben nu eenmaal ook een vaste kleine voorraad van bijvoorbeeld biefstuk en krieltjes, iedere dag vers van Tin Roof.
Belegde broodjes (waaronder panini) verkopen ze niet meer. Dat wil zeggen, ze hebben zich toegelegd op diners, maar als jij aankondigt dat je je autorit graag onderbreekt voor een déjeuner, dan kun je rekenen op een gastronomisch wondertje in de opgegeven stijl. Alcoholvrij voor de bestuurder en licht verteerbaar, tenzij anders gewenst. Na onderstaande rit hebben ze mij zoiets aangeboden: ik moest immers terug naar Amsterdam. Er moet algauw een uur werk in hebben gezeten, en het was lèkker…!
Hoe ze hun prijzen calculeren zou ik eigenlijk niet weten. Ik gok op een vast bedrag per couvert zonder alcohol met toeslagen voor bijzondere bestellingen en voor alcoholica. Nou, dan zitten ze op vrijdagavond vol met twintig gasten, maar op maandagavond hebben ze er misschien vier.
Maar ze willen als de sodemieter hun hypotheek aflossen plus de lening die ze voor de inventaris waren aangegaan, en ze willen hun oudedagsvoorziening veiligstellen. Ze zijn ouder dan Larie, en Rajiv heeft amper aanspraak op AOW.
Eikenrode ligt ver buiten de Randstad, en eens moest Hilda voor een reservering allerlei verse vis hebben. Die heeft ze geregeld bij een handelaar in IJmuiden, en ze heeft mij ingehuurd om die in huis te krijgen. Ik heb dus bij mij in Amsterdam een auto gehuurd, en ben op een belachelijk tijdstip in IJmuiden die vis wezen ophalen. Ik had een lekker sportwagentje (Mijn garage kent mijn voorkeur...), en er was haast bij, en die vis stonk ook nog es flink, dus ik ben plankgas naar Eikenrode gereden. Kwam er een motoragent over de vluchtstrook. OK, stoppen. Papieren. Waarom ik zo hard reed? Dus ik wees op die plastic bak naast me, en zei “Ruik es!” Maar ja, dat mannetje rook een smoes om zijn neus zowat tussen mijn borsten te steken. Dus ik wees weer met mijn linkerhand (gaf hem bijna een kaakslag!), en zei: “Niet aan mij! Die bak, dat is toch niet te harden? En waarschijnlijk moet ik de eigenaar van deze auto straks een boete betalen omdat ie zo stinkt!” Dat kon hij zich voorstellen, dus ik kwam er met een vermaning vanaf. De garage? De dienstdoende jongen woont bij mij in de Apenrots. Ik heb hem gezegd dat als hij die auto een beurt moest geven, hij mij er ook een mocht geven. Apentrots was ie, maar wat een nilly willy! (Zucht! Ik bedoel, dat hij geen erectie kreeg. En van zo’n slome mag je als vrouw dan helemáál niks verwachten.) De beurt van die auto zal wel even vluchtig zijn geweest als de mijne.
Ik had het net over “avontuurlijk” en over “alle culinaire wensen”. Wat Wiesje en Larie net ontdekt hebben toen ze electrisch gingen koken, dat weet Rajiv al lang. Hij komt uit Kashmir of zo, en hij heeft tientallen jaren over de hele wereld gezworven, zich aangediend als koksmaatje, het plaatselijke vak geleerd, is verdergetrokken. Hij kan sprinkhanen bereiden als een Keniaan, of zeehond als een Inuit. Maar je kunt hem ook vragen om patat te maken van een bepaald ras aardappels, en dan te frituren in ossewit of juist zonnebloemolie. Hij weet hoe het moet, en hij kan dus ook gerechten combineren of op een andere manier bereiden. Hij komt graag bij je als Hilda de bestelling opgenomen heeft, en vraagt dan naar eventuele bijzonderheden. Dan kun je bijvoorbeeld vragen om pepertjes die niet zo scherp smaken, of om een bereidingswijze die je stoelgang bevordert of afremt. Je kunt allergieën of intoleranties noemen, en leefregels: vegetarisme, religieuze voorschriften. Je hóórt Rajiv verstijven als je iets verkeerds vraagt, bijvoorbeeld iets halals tijdens de vasten (Ramadan bij daglicht). Uiteraard kun je vragen om die dis pas op te dienen na zonsondergang - dan is het goed.
Je kunt ook de grootte van je porties aangeven. Is weer psychologie: je moet niet weggaan met een onverzadigd gevoel. Niet om de prijs (“zoveel euro per doperwt!”), maar ook niet om buiten meteen een snackbar te gaan zoeken (en de mooie nasmaak te verpesten). En omgekeerd: stel dat je nog vol zit van een receptie met bitterballen, dan heb je bij Thuis zin in iets wat klein maar lekker is. Rajiv is een meester in het meevoelen en meedenken. Desnoods stelt hij je voor om bijvoorbeeld een malt bier te drinken, een laxeerpil in te nemen, en de bestelling een uur uit te stellen. De dankbaarheid die hem alleen dat al heeft opgeleverd!
Hilda is, geloof ik, nog zo’n “meisje van Verkade” geweest. Huishoudschool, gestopt met werken toen ze trouwde. (Schandalig, dat je vroeger moest stoppen met geld verdienen omdat je wel kinderen zou krijgen! Maar werken moest je des te meer, binnenshuis.) Toen ze net oma was, gedumpt door haar man. Dat je zo’n schat dumpt!!! Zij zocht dus een man. Rajiv wilde eigenlijk wel eens settelen en dan een eigen restaurant beginnen. Ze hebben een paar jaar in De Pijp een fusion restaurantje gehad, en stom toevallig moesten ze eens bij Nelleke zijn. Nu zijn ze eindelijk samen thuis - want ook dáárom (vooral daarom) heet dit restaurantje Thuis. Maar je voelt je er ook meteen bij vrienden thuis, ik tenminste wel. Je moet alleen weten, dat je een upmarket zaak betreedt.
Hilda heeft een griezelig goed geheugen voor gezichten, en onthoudt wat jij lekker vond en eventueel waarom.
Ze krijgen dus inmiddels klanten die van ver komen om iets bepaalds te eten. Die klanten raken vaak met elkaar in gesprek, en gaan dan meestal als nieuwe vrienden weg. Maar er zijn ook patsers die nu eens duur willen eten. Hilda kan alle kapsones langs haar heen laten gaan, maar Rajiv vertoont zich dan niet voor de bijzonderheden. Zij noemen dit “peper en zout” klanten - terwijl de liefhebbers zelfs geen peper en zout op hun tafeltje willen zien. Als liefhebbers onverhoopt de smaak willen bijkleuren (“Heerlijk, maar scherpe nasmaak”), dan vragen ze Hilda advies. Die houdt zonodig ruggenspraak met Rajiv. Als de schotel in hun ogen mislukt is, dan krijgt de klant een nieuwe. Uiteraard zonder bijbetaling.
“Peper en zout” klanten krijgen bijvoorbaat grote porties, want hun idee van duur eten is vooral bunkeren en zich volgieten. Blijkbaar werkt de aanpak, want deze mensen geven ook nog eens enorme fooien. (Eigenlijk passen fooien niet bij Thuis, tenzij iemand meehelpt bij de bediening. Maar uiteraard zijn materiële blijken van waardering welkom.)
Over kleuren gesproken (enkele alinea’s terug), de boys eten hier ook wel eens. Als Geert met schilderijen kon betalen, dan aten Herman en hij elke dag hier. Maar Hilda en Rajiv kunnen niets met zelfs de gewildste schilderijen, en hebben wel geld nodig. Dus moet Geert eerst elders een doek verkopen, en dan het geld verteren. Vaak stuurt hij dan een foto van het werk naar Rajiv als inspiratie. Die antwoordt dan bijvoorbeeld "Aanstaande donderdag", en zorgt dat hij dan de ingrediënten (en de tijd) heeft om zijn kookkunstwerk te maken. Ze waarderen elkaar enorm om de uitdaging en om het resultaat. De boys komen ook wel bij hen boven, als zij de laatste gasten zijn. Dan gaan de open wijnflessen mee, en dan wordt het laat.
Geert heeft het Geld als klanten aangebracht. Xandra en Philip gunnen Thuis minstens twee Michelin-sterren, Jessica en Ruben waarderen vooral de korte reistijd, en bungelen op de rand van "peper en zout". Dat weten ze, en ze hopen uitdrukkelijk door Xandra en Philip culinair verheven te worden. Verhéven…
Ik ben hier ook wel geweest met een hoogleraar. Ik had hem Tin Roof laten zien, hij kreeg trek in lekker eten, liefst met mij als toetje. Na het voorgerecht ontdekte hij, dat hij beloofd had om een collega van Schiphol te halen. In overleg met Rajiv is zijn bestelling omgebouwd tot iets voor onderweg (een bijzondere hamburger, zeg maar), hij heeft ook mijn bestelling betaald, en is weggestoven. Inmiddels geilt hij op een andere studente. Maar sindsdien zijn hier al verschillende hoogleraren met buitenlandse gasten geweest.
Oh, dit weet zelfs Wiesje nog niet. Ik kwam vorig jaar een man tegen, van Laries leeftijd, met wie ik als schoolmeisje in Amsterdam naar bed was geweest. Inmiddels had hij zakelijk een klapper gemaakt. Hij waande zich nu Trump of zo. En hij wilde me nòg een keer. Ik hem niet zo, maar ik wilde een lolletje, zoiets als met die jannemannen. Laat ik deze dan ook maar Jan noemen. Ik heb me voor een schandalig hoog bedrag laten inhuren als escort. Hij wilde eerst iets eten in een goeie tent. Heb ik hem Thuis voorgesteld. Hij vond het best, en heeft gereserveerd. We hebben eerst bij dat cafeetje op het terras gezeten, en zijn toen naar het restaurant gegaan. Ze keken wel vreemd op, al kennen ze me. Ik heb Hilda die chambre séparée gevraagd. Jan heeft zich uitgeleefd in een poenige maaltijd met een wijn waarvan zelfs ik weet dat die er niet bij past. Ikzelf heb me door Hilda laten adviseren, en zo had die ook een meevaller: stukken van een plaatselijke koe die overgebleven waren bij het bereiden van een diner vóór, heerlijk toebereid door Rajiv, besproeid met een wijn (per glas besteld) uit een fles die vóór halfvol was gebleven. Hilda begon weldra mijn spelletje met Jan te snappen, en dat ik haar erin liet delen, dus ze had steeds meer moeite om in de plooi te blijven.
Deze Jan maakte ook de fout die ze allemaal maken: hij wilde mij dronken voeren, maar hij zoop zichzelf onder tafel. Je gaat je toch niet volgieten met witbier, met het grootste deel van drie porties bitterballen erbij, als je daarna duur en lekker gaat eten, en dan ook nog eens met een vrouw naar bed wilt! En nog moet rijden…
Hij hééft aan me gezeten, dat mocht. Jammer van de bitterbalvinger-vlekken op die panty. Maar al bij de tweede gang dacht ik aan een selfie met klok: dit werd weer niks. En wie wil er nou een irish coffee en een vintage port bij zijn nagerecht! Al die tijd heb ik heus wel gedronken, maar ik kèn mijn maat. En als die fles vóór wel betaald maar niet leeggedronken was, dan zou die wel koppig zijn. Dus was ik extra voorzichtig.
Afijn, ik heb hem laten afrekenen met Hilda, en heb haar gevraagd om ons even niet te storen. Toen heb ik Jan ook de komende dingen met mijzelf laten afrekenen (Dat werd pinnen bij die bank), heb hem in die chambre gepijpt (Eerst met een servetje de kopkaas weggeveegd. Mànnen…), daarna in zijn eigen auto naar die pinautomaat en naar huis gereden (in het Gooi), en heb in plaats van de gedeclareerde taxi Dennis gebeld om in de Apenrots te komen. Hij heeft zo’n scooter. Ach, een volgende keer haal ik hèm op.
Gebeurt heus! Hij had eens een schnabbel als DJ bij het vrijgezellenfeest (of toch trouwfeest?) van vrienden. Op Schiermonnikoog. Zijn hij en ik met een huurauto uit Amsterdam naar Aazicht gereden, vandaar met mijn boot naar Us Net geracet. Daar hebben we die op een trailer gezet (geleend van een klant van Fred), die achter de pick-up van Herman gehangen, en met Geert erbij naar Lauwersoog gereden. (Het waren ook vrienden van de boys.) Van Lauwersoog heb ik ze overgevaren naar Schier, heb Dennis een beetje geholpen, en bijgeklept met mannen die ik inmiddels ook ken. Als vriendinnen, zeg maar. Toen zelfde weg terug. Vermoeiend, maar heel leuk. Toch eens kijken, welk vaarbewijs ik eigenlijk zou moeten hebben.
Ik kom niet vaak in Thuis, want dan ben ik ook in de buurt van mijn eigen huisje en van mijn ouders. Maar zij hebben geen tijd om naar Amsterdam te komen, of zelfs maar naar mijn huisje. Dus Hilda en ik appen wat, bellen wat, en soms kom ik toch even bij hen. Overdag. In privé, boven het restaurant. Dan breng ik (als het lukt) iets moois mee van een visboer op de Albert Cuyp, want verse vis is hier een lastig product. Dan oefenen zij op de bereiding, en dan eten we samen. Dan kleppen Hilda en ik honderd-uit, en dan gooit zwijgzame Rajiv er opeens een prachtige one-liner tussen. Om deze laatste janneman lachen we ons nog steeds een breuk. Hij was trouwens laatst in het nieuws, maar ik heb niet meegekregen waarom.
Naar inhoudsopgave.