Laatste wijziging: 2022-06-03 (technisch), 2009-05-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
In Heidefeest 2 blijven twee vragen onbeantwoord die zich beslist aandienden. Laat ik dan maar proberen ze te beantwoorden.
Ik heb dus het bed gedeeld met Wiesje en Larie, Diana en Mart, en Cisca en Frans. Larie heeft een slotsom vernomen en genoemd.
Je hebt in Ik, Afra iets kunnen lezen over mijn achtergrond, en in Bloot 3 [sex] over mijn eerste trio.
Deze drie stellen ontlopen elkaar weinig als konijnen. Alle mensen! Van hun partner weten ze echt alles, en ze passen dat toe. En ik moet zeggen, voor een lesbienne zijn de mannen heel lief. Ze proberen alledrie te leren van wat ze zien tussen twee vrouwen, en ze gaan niet macho roepen dat ik wel bekeerd zal worden als ik de hunne eenmaal geprobeerd heb. Maar wat ik zeggen wil:
Diana & Mart en Cisca & Frans zijn gewoon gelukkig, maar houden dat voor zich. Wiesje wil de beste sex (en véél!), verwacht die van Larie, en loopt ermee te koop (met dat verlangen, niet met zichzelf). Ze wil het opperkonijn zijn. Larie gaat uit zichzelf in haar wensen mee, maar ze beult hem wel af. Dat wordt wat, als we vijfentwintig jaar verder zijn! Of zouden mannen langer in topvorm blijven als ze zoveel worden gestimuleerd?
Wiesje lijkt inderdaad sprekend op haar moeder, maar ze reageert anders. Larie geeft in zijn verhaal een goed voorbeeld: Herman steekt een vinger bij Wiesje naar binnen, zij rent met Larie naar huis voor een nummertje, en betaalt Herman bij de eerstvolgende gelegenheid met gelijke munt. Van Diana had Herman een rotklap gekregen - maar zij zou hem ook niet in de verleiding gebracht hebben. En Larie kan het óók van Herman hebben dat hij hun beiden betast. Dat vind ik toch wel groots van hen. Herman voelt het ook goed aan, natuurlijk. Herman is bij het Schaapjes Scheren met mij ook wel ver gegaan, maar niet zo ver als bij Wiesje - en ik heb hem ook niet uitgedaagd.
Wiesje wil dus de beste sex, maar Diana mist die drang. Die wil alleen maar lief zijn en lief gevonden worden. (Wiesje is óók een schat, hoor!) En misschien ben ik in die zin bevooroordeeld, dat Diana ook niet meer zó strak in haar vel zit als Wiesje, al mocht ik willen dat ik zo'n lijf had. En zó lelijk ben ik ook niet, dat heb ik dan toch weer gemerkt aan Cisca en vooral aan Frans (die nu eenmaal een generatie jonger is dan Mart en Larie).
Dat alleen maar lief zijn, en dat ze niet zovéél mooier is dan ik, dáárom was ik zo blij met Diana.
Gek, eigenlijk zou ik Diana en Wiesje wel eens samen bezig willen zien. En misschien meedoen.
Je weet nu wel, dŕt ik een klassiek ensemble heb gevormd, maar Larie schrijft er niets over. Misschien laat hij het aan mij over om dat te doen: er komt een nieuwe naam in voor.
Ik speel zelf piano. Op een synthesizer kan ik dus ook clavecimbel of orgel doen.
Toos speelt viool, maar ook zodanig piano, dat we quatre mains kunnen doen. Eigenlijk val ik ook wel op haar, maar ik weet niet eens zeker of zij wel lesbisch is.
Mina kan meedoen op viool of ook al piano, zoals ik ook bij de Hijbezems meedoe. Maar haar temperament is minder geschikt voor mijn muziek.
Hans speelt cello (eigenlijk bas), en kan ook als bariton zingen. Dat zingen doet hij voornamelijk in Grada's koor.
We noemen ons, om verwarring te vermijden, in het Duits en enkelvoud Heideröslein, vrij naar dat lied van Goethe en Werner.
Ons repertoire is vooral uit de Romantiek, omdat ik dat nu eenmaal voorstelde, maar we gaan ook wel terug tot de Barok, of vooruit als zich een geschikt modern nummer aandient. Misschien gaat het wel eens gebeuren, dat we Grada's koor begeleiden.
We hebben vrij veel geoefend, 's morgens ieder voor zich thuis, 's middags bij Toos, van hier uit net voor de brug. Wie een nummer had ingebracht, die heeft ook gezorgd dat we het goed speelden. Eventueel dingen over stokvoering of zo.
We hadden voor het Heidefeest ongeveer een uur aan repertoire. We hebben elke dag twee concerten gegeven met steeds de helft. We hebben ons bewust op rustiger momenten laten programmeren, in de praktijk steeds grenzend aan sets van het koor of de bluegrass. We hebben steeds goed gespeeld. Toch zag je veel publiek bijvoorbaat al weglopen, en dan nog een enkeling die het op een gegeven moment wel voor gezien hield. Maar de overblijvenden waren wel razend enthousiast.
Klassiek is nog steeds mijn ding om te spelen. Maar voor de sfeer zijn de Hijbezems veel leuker. Prachtig, hoe ze lol maken en op elkaar reageren. Maar dat kan in klassiek nu eenmaal niet.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).