Laatste wijziging: 2022-06-30 (technisch), 2017-10-25 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Het nieuwe studiejaar was begonnen, dus er was weer draagvlak voor studentenfeesten. Sheila was nu afgestudeerd in reclamepsychologie, maar ging door met klinische psychologie. Ze had iets briljants bedacht: productfoto's maken met niet gewoon zogenaamd tevreden gebruikers, maar met mensen die (niet beslist bloot) zichtbaar nog nagenieten van sex. Een reclamebureau zal niet gauw aan een castingbureau vragen om mensen die sex willen voordat ze op de foto gaan, maar Sheila had immers haar modeshows en excursies. De bevredigde mensen had ze dan. De aan te prijzen producten moesten dan maar naar de plaats komen waar zij die mensen had.
Die plek was de grote stal van boerderij Aazicht, nu de koeien nog buiten liepen. De producten waren deels echt, gemaakt door startende ondernemers uit haar netwerk, deels (voor de opbouw van een portfolio) van anderen maar omgekat tot "UCME", een prachtige woordspeling op "ACME" uit de tekenfilms van Warner Brothers. Iedere aanwezige begreep meteen, dat dit een gekuiste schrijfwijze was van "fuck me".
Uiteraard had ze vertrouwde helpers ingehuurd. Aart voor alle techniek, Yvonne als grimeuse, Geert voor de foto's, Herman als kapper, en de buufs voor de catering. Verrassend, maar goed gezien. Karla had zich in die trein een goede gastvrouw betoond, Afra kan maaltijden organiseren (met verdienstelijke eigen inbreng). Maar Sheila heeft vaak dubbele plannen (en is daarover open): Geert en Afra waakten ook over de aantrekkingskracht van de foto's op homo's en lesbiennes, Yvonne van die op hetero's, en ze had zich verzekerd van de deelname van die beide transgenders van een vorige keer. Voorts had ze uitdrukkelijk aangegeven, dat ze deelnemers zocht uit uiteenlopende culturen. Ter herinnering: ingehuurde Herman is een zwarte Amerikaan, Karla een Oost-Duitse.
Wiesje en ik waren ook ingehuurd: als morele steun. Weer niet tegen een bepaald bedrag, maar nu "volgens de gewoonte in Us Net". Noem het een aandeel in mogelijke winst, doorgaans met een bodem. In eerdere verhalen kwam die gewoonte al aan bod. Aldus worden Wiesje en ik betaald als we in kroeg of winkel helpen. Los daarvan staat, dat wij ons dan niet meteen laten uitbetalen, maar een tegoed opbouwen dat we opsparen tot bijvoorbeeld destijds de aanschaf van onze eerste iPads. Ook Sheila kan voorlopig als werkkapitaal blijven gebruiken wat zij ons verschuldigd is. Sheila hecht aan deze gewoonten (in Us Net en van ons), en zal bij twijfel van zich af rekenen. Ook dat bewonder ik in haar, en dat weet ze. Wiesje en ik trachten, waar voor dat geld te bieden. We proberen te helpen, we proberen de stemming hoog te houden. Je weet: Wiesje is een geweldige ijsbreker.
Dennis ontbrak. Hij had op tijd terug zullen zijn van een fotosessie in New York, maar had daar een uitnodiging gekregen voor een ontmoeting in Hollywood. Iedereen duimde voor hem.
Wouter en Maaike waren er ook, vrijdagavond terug uit school vanaf de baai opgehaald door Aart met Sheila's raceboot. Wouter in een dubbelrol van mooie jongen (wellicht invaller voor Dennis) en (voor het weekeinde) speedboat-schipper, Maaike wellicht als type voor bepaalde producten. Ze is immers op een gezond-ogende wijze mager, en ze loopt desnoods door muren heen. (In die beeldspraak: Wouter zal trachten muren te slechten, alvorens er dan maar doorheen te lopen.) Zoals bekend klitten ze aan elkaar, al zien ze elkaar soms dagenlang niet. Dat wil zeggen: Wiesje en mij werd in die dagen duidelijk, dat zij niet een jongere uitgave zijn van de jaffa's. Waar Wiesje en ik vanuit verschillende nesten elkaar gevonden hebben en onvoorwaardelijk steunen met de bedoeling om voorgoed samen te blijven, komen Wouter en Maaike uit hetzelfde nest, steunen elkaar onvoorwaardelijk (sexuele hulp inbegrepen), maar hebben zeker niet de bedoeling om bijeen te blijven.
Het geheel duurde van donderdagavond tot zondagavond, met de bedoeling om vrijdagavond voldoende inzicht te hebben in mensen, voorkeuren en mogelijkheden, opdat zaterdag en een groot deel van zondag gefotografeerd kon worden. Met overeenkomstig het uitgangspunt steeds sex tussendoor. Die vrijdag werd nodig geacht, dus er moest zonodig gespijbeld worden. Maar studenten worden geacht, die verantwoordelijkheid te kunnen dragen. Velen hadden die afweging gemaakt, en er waren veertig deelnemers. Sheila had die bovengrens ingesteld zodra de aanmeldingen binnenstroomden, en openlijk aangekondigd dat ze ging schiften op schakering en motivatie (zin in ontdekt worden), uitdrukkelijk niet op schoonheid of op trouwe deelname aan Sheila’s onderneminkjes.
Sheila had voor het vervoer van de deelnemers nu eens een Amsterdamse rondvaartboot willen huren (lekker onder alle gesloten bruggen door), maar had de bijbehorende vaartijd onderschat. Nu had ze een bus, een gerieflijke bus, met alvast drank en hapjes, een toilet met voldoende water, en een chauffeur die best deelnemer had willen zijn. Ze had weer (zoals in Budel [sex]) de stal tevens gedacht als slaapplaats, en rijdende keuken en sanitair gehuurd. Maar nu was koken geen punt voor de deelnemers. Wel zou koken een foto set kunnen zijn. De rest van de boerderij trouwens ook, in overleg met Edwin en Margriet. Die vonden al dat beoogde gevrij bedenkelijk, maar wellicht stiekem toch wel leuk. Daarnaast waren zij diep getroffen door de melkveecrisis (milieu, melkprijs), en ze hadden Sheila leren kennen als aangenaam om zaken mee te doen. Melk die niet naar de fabriek ging, zelfgemaakte kaas? Die mogelijkheden waren tevoren niet aan de orde gekomen, en dus niet op Sheila's inkoop elders uitgespaard. Sheila peilde donderdagavond de belangstelling, en nam alsnog wat van die eigen waar af, boven het ingekochte. Bovendien konden belangstellenden vrijdag na het ontbijt herkomst en productie aanschouwen. Pure reclame voor Aazicht in Sheila's tijd, maar haar verkondiging van de mogelijkheid deed iedereen meedoen, ijlings opgedeeld in groepjes.
Er werd donderdagavond meteen een groepsfoto gemaakt voor Sheila's website. Op een aardig gevulde hooizolder, bijschrift: "Balen als je niet meekon."
Van veel foto's werden uitvoeringen gemaakt in verschillende staten van naaktheid. Ze kwamen op een netwerkschijf te staan, onmiddellijk toegankelijk voor ons allen. In ietwat willekeurige volgorde, en zonder streven naar volledigheid, noem ik de volgende.
Sheila heeft een foto van zichzelf, (onbe)tamelijk wijdbeens gezeten op de rand van een half-onbeslapen tweepersoonsbed, gekleed in een nachtpon dat toont dat ze hoogstens een string eronder draagt. Ongeveer midden op haar bedhelft ligt een electrische tandenborstel in een vochtvlek. Bijschrift: "Mijn vriendinnen hebben er ook twee."
De invloed van Afra en mij werkte door in de bijschriften voor foto's. Aart en Yvonne liggen achterin een stationwagon met beslagen ruiten. Aart wordt in de mond gelegd "Uitstekende vering", Yvonne "Gelukkig niet! Zachte vering!" Een andere uitvoering laat Yvonne zeggen: "Je merkt niet dat je vrijt!"
Foto buiten mededinging (zo noem ik dat, maar er was geen wedstrijd) van Karla die een hele onderarm bij Afra binnen heeft, en blij verrast zou zeggen: "Was ist denn dàs?" Een onder ons grapje. Voor de juiste blik van Karla had Afra inderdaad een verrassing ingebracht gekregen: een halve krentenbol. Ik heb later gefilmd, hoe Karla die naar buiten werkte en opat. Aansluitend kon ik Wiesje slechts een everest (geen hele himalaya) bezorgen voordat ik mij op haar wierp. Dat heeft Herman dan weer met mijn camera gefilmd. Sjongejonge, wat was ik geil!
Foto van de geitenbok, kauwend op een tijdschrift over tuinieren: "Ook een oude bok lust een groen blaadje." Diezelfde tekst stond ook bij een foto van Wiesje op mijn schoot, waarbij zij mij een hap maaltijdsalade voorhoudt. De foto is van opzij genomen, we zijn bloot, en de aanblik van Wiesjes tepels erop heeft verschillende vrouwminnaars (ongeacht hun kunne) tot onverwijlde sex gedrongen. Afra beweert, dat haar uitglijden in de keuken te wijten is aan haar lekken bij het zien van die foto.
Foto van twee bevredigde mannen op hun rug op stro, kwakkies zichtbaar op hun geschoren onderbuiken, sleepspoor achter hun hoofden, sleepkabels (met subtiel benadrukt oog) van tussen hun dijen op de grond naar een tractor, een man die daarvan afstijgt, en dan tegen een zogenaamde verkoper zegt: "Inderdaad, hij trekt voor twee." Ik had dat bijschrift ook bij een foto met een afzuigkap gewild, met op de voorgrond twee erecties op de keukentafel, maar we konden de set niet tijdig opbouwen. Daarna zijn we die vergeten.
Foto van twee opgegeilde rondborstige lesbiennes in de wei, koeien op de achtergrond: "Melk van blije koeien". (Hoe was ook weer de uitleg waarom deze foto niet neerbuigend was?) Hetero-koppel tegen diezelfde achtergrond met ook een motorfiets liggend bij het toegangshek: "Loeihard ertegenaan!"
Toevalstreffer van Geert: foto van een dorstig kalf op de voorgrond en die volle uiers op de achtergrond, met een Engelse woordspeling erbij: "Milk: of human kindness?" Grof uitgelegd: koeien geven geen melk, hen wordt melk ontnomen.
Foto van een geile vrouw (bloot, maar met een knipmuts op) die zogenaamde smegma (het was geraspte kaas) ontwaart bij een man, met een oude woordspeling van mij erbij: "KK van LL uit MM". Buiten mededinging, maar Ellen kwam inderdaad uit Emmen.
Wiesje en ik zijn wel onder de indruk van een foto van een bevredigd stel. De vrouw grijpt naar een parfumflesje op een geïmproviseerd nachtkastje. Bijschrift: "mosterd na de maaltijd". Sheila vond mosterd een verkeerde vergelijking voor parfum. Ze liet een ander stel na het vrijen samen een laatste stuk van een broodje kroket vasthouden, met op de voorgrond een potje UCME mosterd.
Een deelnemer bleek Bram te heten. Die (volgens alle manminnaars, ongeacht hun kunne) mooie jongen kreeg een hele fotoserie met dat potje mosterd, in gekke hoekjes, in gekke houdingen, buiten rennend. De foto waarin hij bloot het potje als Olympisch vuur draagt vinden wij ook mooi. Wiesje begeerde die foto ook met mij in Brams plaats. Werd uiteraard belachelijk, maar verbleekte bij de foto waarop Bram en ik samen rennen. Bedoeld foto-drieluik wordt in Sheila's netwerk en in Us Net gekoesterd als stemmingmaker. We maakten ook nog een serie waarin Wiesje bloot met een broodje kroket rent, en Bram danwel ik danwel wij samen haar niet-Olympisch met de mosterd op de hielen zitten, maar toen was de lol er al af.
We hebben allen hard gewerkt, hoor! Afgezien van die groepsfoto zijn we al op vrijdag tegen de middag gaan schieten. Daarna werd het een voorbeeldig dienstbaar haasten om andermans sets op te bouwen, waarbij rekening werd gehouden met ieders sexuele toestand. Wie gefotografeerd gingen worden, die werden ontzien, evenals wie nog uitgeteld waren. Op veel foto's is het zweet duidelijk te zien, maar het komt niet altijd van de sex.
Maaike kreeg een serie over potjes kruiden. Enerzijds bloot maar beveegd (“over de grond gerold”) een potje in de hand tonend, terwijl ze kijkt naar de (moeilijke) vindplaats, en zou zeggen "Gelukkig komt het ook in een potje", anderzijds terwijl ze vanaf de (moeilijke) vindplaats het potje bij de camera ziet, en zou zeggen "Oh, komt het ook in een potje?" Denk bij die "moeilijke vindplaats" bijvoorbeeld aan een (zogenaamde) maretak hoog in een boom. Voorts had ze een serie over milieubewuste kleding, waarbij ze slechts draagt wat aangeprezen wordt.
Van Wouter zijn wel foto's gemaakt, maar onverwacht weinig. Hij hoeft ook niet zo nodig. De meeste tonen hem in overall aan het werk, soms toevallig in prikkelende houdingen. Eens stond zijn gulp open, en bleek hij onder die overall niets te dragen. Geert ging met een bovenmaats objectief op zijn camera op jacht, en Herman deed nietsvermoedende Wouter houdingen aannemen. Voor manminnaars werden die houdingen en inkijkjes een gewilde serie. Hemzelf lieten die foto's naderhand koud.
Overigens heeft Maaike allerlei nietsverhullende foto's van Wouter op haar mobieltje, en foto's van hen samen, deels genomen met een selfie stick. En Wouter heeft die gezamenlijke foto's en nietsverhullende van Maaike op zijn mobieltje. Wouter had eens een miniatuurcamera (met licht) te leen. Wat dacht je van een filmpje van wat zijn eikel "ziet" als hij haar binnengaat, of van hoe (gezien vanuit een eileider) zijn eikel in haar tekeergaat en spuit! Wiesje wilde nu ook zo'n camera. Afra hoonde weer eens over het zien van eicellen. Wiesje weet dan nooit te kiezen tussen terughonen dat die eicellen veilig in voorraad blijven of dat zij tenminste een vruchtbare vrouw is met bovendien een dienstbare man. Kortom, dan is al mijn tact en troost gevraagd. Deze keer had Karla de aanleiding gemist. Ze vroeg verbaasd "Was ist denn dàs?", en Wiesje en Afra vielen elkaar in de armen van de lach. Ik bood Karla dan maar troost, wel bedacht op een fel lichtje in Wiesjes ogen. Dat verscheen na de verwachte enkele tellen, we ruilden vrouwen terug, en alles was weer in orde. Wiesje en ik hadden die avond wel een lange biecht.
Maaike heeft trouwens ook van dat cameraatje een time-lapse serie van haar controle-bloeding. Afra heeft Geert ermee op de kast gejaagd, en dik aangezet, hoe erg haar eigen maandstonde (zonder pil) was. Wiesje en ik beaamden het als getuigen (want het was eerder waar dan onwaar), ik vond een afgeleide betekenis voor “bloedworst”, en onze smulpaap heeft kokhalzend(!) een warme maaltijd overgeslagen.
Wiesje wilde dus ook zo'n mini-camera (volgens mij geen endoscoop, omdat je er niet mee van buiten naar binnen kijkt). Ze wilde er zelfs twee: als bewakingscamera's voor haar eierstokken. Inmiddels noemt ze die afwisselend frambozen, bramen of vleermuisgrotten. Ze wilde echter ook een camera in mijn prostaat. Zoals bekend zie ik die als man in een stofjas. Zij ziet die echter als een ouderwetse (19e eeuwse) kantine waar jongetjes in stofjas danwel padvindersuniform zich op lange banken aan lange tafels verzamelen voor de enkele reis naar Wiesje, en bij een bekertje cola weddenschappen afsluiten over of ze in haar mond of in haar baarmoeder zullen eindigen. Dus als je dacht dat ik zo'n rijke fantasie heb… We hebben samen ook wel gedacht aan zaadcellen in hun ware gedaante, maar in padvindersdracht: kikkervisjes in uniform, dus. Ons bed kraakte harder onder onze lachbui dan onder onze wildste sex!
In de loop van de zondag kwam Maaike op ons toe, en vroeg zachtjes of Wouter eens op Wiesje zou mogen: dat was al jaren een droom van hem. Moeilijke vraag voor ons beiden, maar we konden niet weigeren.
Het volgende weekeinde kwamen Wouter en Maaike samen bij ons logeren, van zaterdagmiddag tot zondagavond. Heel merkwaardig, want enerzijds zijn zij niet veel ouder dan kinderen die wij zelf zouden kunnen hebben (zie Speeltuin), anderzijds hebben we Maaikes rijping begeleid. Bovendien kun je niet stellen, dat Wiesje de oude fiets is waarop Wouter het moest leren. Wiesje is immers in fietsbeeldspraak het tegendeel van een rammelkast (en nu komt mijn beeldspraak van mijn prostaat als rijwielhersteller opeens prachtig te pas), en Wouter heeft na die eerste keer aftrekken door Maaike (hier in ons huis!) rijke ervaring opgedaan. Het kon geen kinderpartijtje worden met cola en chips, en met een avondmaal van kroket en patat, het kon evenmin een studentikoos zuipfeest worden met een pizza of iets chinees, want Maaike drinkt helemaal geen alcohol en eet slechts gezond, en Wouter gaat pas los met alcohol als dat in een militaire omgeving aan de orde komt, en hij eet alles, mits voedzaam. Maar Wiesje en ik vonden een glaasje vooraf toch wel wenselijk.
Uiteraard liep het los. De gasten waren nu eenmaal lief en vertrouwd, en ze beseften terdege dat Wouter iets moeilijks wilde. Maaike had een grote zak spekkies voor ons meegenomen, en die verwijzing naar vroeger jaren deed ons bulderen van de lach. Maaike plukte in onze tuin wat (overeenkomstig het jaargetij) kwijnende plantjes voor haar kruidenthee, Wiesje ging aan de Griekse wijn, Wouter ging toch maar met mij aan het bokbier. Hooggistend bokbier van Kees van het vorige jaar. We hadden daarvan enkele thuistapvaatjes gekocht, en zijn er zuinig mee, juist omdat we het zo lekker vinden.
Weldra verkasten we van het bankstel in de huiskamer naar ons bed, en ontkleedden ons. Ik probeerde Wiesje te laten voelen dat het naderende mijn instemming had, Maaike probeerde mij te laten voelen dat ik geen gelegenheid zou hebben voor afgunst, Wouter bracht de geweldige zelfbeheersing op om het juiste ogenblik af te wachten, al moet hij de hele tijd op springen hebben gestaan. Heel geleidelijk kregen wij vieren steeds meer huidcontact, heel geleidelijk vroeg Maaike meer van mijn aandacht. Uiteindelijk heb ik zelf niet eens bemerkt, hoe Wouter Wiesje heeft opgegeild, netjes een himalaya heeft gevingerd en gebeft, en wat aan zijn grommende sur place voorafging. Uiteraard was het een lekkere beurt van de ene ervarene aan de andere, maar wel met "Hoe nu?" aarzeling in het naspel. Dat werd dan maar een groepsknuffel, toen ik mij even later in Maaike had uitgestort.
Samen in bad, Wiesje nu weer op mijn schoot. Samen eten koken (aardappels en spruitjes in de stoomkoker, kaaskroketten in de friteuse). Samen op de bank (gevieren op de driezits) kijken naar die oude filmpjes van stoommachientjes. Samen weer naar boven, en nu eerst Wiesje en ik weer samen (en Wouter met Maaike).
Ja, we hebben ongeveer om en om gedaan. Het ging iedere keer ontspannener, al weet ook Wouter nu, wat afbeulen is. Toen we hem zondagmiddag voorhielden, dat het met Sheila erbij nog erger is, ging hij eventjes op zwart. Daarna prezen we Maaike voor haar terughoudendheid in dezen. Het werd de eerste keer ooit, dat we haar zagen blozen. Vervolgens ging ook zij aan de Griekse wijn. Zonder haar maat te kennen, dus ze is (gelukkig pas bij het afscheid bij ons in de tuin, niet binnen) flink binnenstebuiten gegaan. Wouter en ik hebben het bokbier bijna soldaat gemaakt(!). Het viel zwaarder dan we gedacht hadden, en Wouter onderschatte de werking van zijn nieren. Toen ze samen huiswaarts wankelden, heeft hij naast de Bittenbrug staan pissen. Aart en Yvonne waren best geschrokken: dat wij hun kinderen sex bijbrachten waren ze nu wel te boven, maar dat ze nu tegen hun gewoonte in met drankkegels terugkwamen… (Nuchtere(!) reactie van Maaike: "Nou, dan weet ik dat nu ook. Ik vond die wijn best lekker.")
Uiteraard hadden Wiesje en ik zondag een lang avondritueel: eerst een lange biecht (in bad begonnen), dan geen aanbetaling, wel een lange oplaadtijd, en uiteindelijk een moeizame sur place. We prezen ons gelukkig met de kennis aan slechts één Wouter, want een andere man erbij was ons beiden toch zwaar gevallen. Daarentegen hoefden Sheila en Maaike zich geen zorgen te maken, en de buufs al helemaal niet. Nee, Maaikes aanwezigheid en inzet hadden onze waardering voor haar verder vergroot.
We kregen weldra een mailtje van Dennis, terug in Amsterdam: dat hijzelf geen geheime wensen voor ons had, maar dat hij ons wel gauw weer hoopte te zien. En dat de Apenrots nu weer drie vrouwlijke bewoners telde. Je voelde de oor-tot-oor grijns bij zijn woorden! Wiesje antwoordde, dat ze dat meteen aan de buufs had doorgegeven. (Laat ik de carambole toch maar uitleggen. Enerzijds zijn drie eerstejaars meiden waarschijnlijk zo snel mogelijk weer bij Sheila weg, anderzijds maakt Dennis een toespeling op mijn vroege sex met zijn zussen, ten derde verwijst Wiesje naar hoe Afra destijds Janneke voor Karla ingeruild heeft. Dat laatste is dus ook een waarschuwing aan Karla, maar bij ons weten vinden de buufs elkaar de ware, en zijn ze allang hecht met Janneke en Thea. Ten vierde kun je Wiesjes bericht opvatten als mededeling dat ik niet beschikbaar ben voor die meiden.)
Ik zie, dat Wiesje het vervolg klaar heeft.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).