Laatste wijziging: 2022-06-27 (technisch), 2017-06-20 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Inleiding - Donderdag - Vrijdag - Zaterdag - Zondag
Schnabbel met Sheila 1 [sex] had geleid tot veel foto’s on-line van vooral mij in mijn roze kleertjes (en op beschutte plekken beelden van Wiesje en mij in sexuele actie). Een commentaar had Sheila een foto doen plaatsen van ons in door haar gemaakte T-shirts. Tientallen likes. Dan klikt bij haar iets.
Rondvraag leidde tot het afhuren van een (wegens overaanbod leegstaande) varkensstal nabij Budel-Dorplein, vervolgens tot het afhuren van samen drieëntwintig bakfietsen in Eindhoven. Fietstocht vanuit hartje Eindhoven (verzamelen in een kroeg) op Hemelvaartsdag naar Budel. Geen verrassing: Wiesje en ik waren er ook. Wel een verrassing: Aart en Yvonne waren er, en Kees en Nora. Wij zessen waren in de bulli gekomen. Yvonne en Nora als handwerkleraressen, Aart en Kees als aanhang, Wiesje en ik als modellen. Whoeha! Maar als je Aart, Kees, Nora en ons bij elkaar zet, plus Dennis, dan besef je, wat dat busje nog meer vervoerde: muziekspullen!
Deze keer geen tentjes om in te slapen, maar de “vakjes” waarin eigenlijk zeugen en biggen behoorden te liggen. Geen kantine, maar nog zesentwintig vakjes met elk een naaitafel en nog eens dat aantal als eettafeltjes. Geen mensensanitair in de stal, dus toilet- en douchewagens buiten. Geen keuken, dus keukenwagens. Het boerengezin was bij voorbaat verbluft, en de aankomst van de bakfietsen werd verslagen door het Eindhovens Dagblad.
Het bereiden van het bestelde eten had Sheila aan Yvonne uitbesteed, en die liet de technische kant (en de brandveiligheid) graag aan Aart over. Dat wil zeggen, van de deelnemers werd corvee verwacht, waaronder keukendienst. Dat wisten ze, en bij Sheila doet iedereen graag mee. Ze is zelf evenzeer een betalende deelnemer, heeft geen kapsones, en is (zeker voor de hetero mannen) begeerd gezelschap. Drie warme avondmaaltijden. Donderdag kindermenu, vrijdag Italiaans, zaterdag Chinees. Je weet dus tevoren, wanneer je welke corvee wilt. Temeer, omdat ook de corvee een stuk dating is.
Ik bewonder dat organisatietalent. Ik weet niet of ik het zelf niet heb, of dat ik alleen maar denk dat ik het niet heb. Wiesje vindt organiseren “boutjes en moertjes”, zou het volgens mij best goed kunnen, maar houdt zich er verre van. Sheila weet, dat ik haar talent bewonder. Ze praat het zelf klein (“Gewoon een paar trefwoorden in een spreadsheet, even googelen voor de prijzen, en hoppa!”), vindt Wiesje en uiteraard vooral mij in dezen hoogbejaarde stumperds, maar is merkbaar apentrots dat zij iets beter kan dan haar idolen.
Donderdagavond zou iedereen moegefietst kunnen zijn, dus de muziek was niet voor dansen. Aart, Dennis en Nora, driekwart van Steel Strings. Ik deed een poging om the bassen zoals Thea, en Wiesje speelde toeter.
Oh, even over de toeter. Dat “toetsenbord waarin je moet blazen” heeft een bijpassende synthesizer, model autoradio. Daartussen loopt dan een bijzondere MIDI-kabel, namelijk met voeding voor de electronica. Tegenwoordig gebruiken we de toeter vaak op batterijvoeding met een gewone MIDI-kabel, middels een MIDI-interface aangesloten op een iPad. Er zijn software synthesizers die de karakteristieke breath control kunnen gebruiken, of anders wel expression, en dan hebben we een ruimere keus aan klanken. Wiesje weet zich trefzeker hoorbaar te maken tussen Aarts gitaar, Nora’s synthesizer (nu zonder de begeleidingsfunctie) en Dennis’ slagwerk - en ik bas rustig onder de rest door, maar wel met die lange glijers van Thea.
Het ging meteen lekker. Dennis had echt zin om weer eens ouderwets te drummen, Aart was blij om even een ander deel van zijn hersens te gebruiken, Wiesje had zin in duelleren met Aart, en Nora en ik lieten ons graag meeslepen. Weldra stonden op het erf tientallen dorpelingen te luisteren, meldden toiletgangers.
Even na middernacht keken Aart en Nora elkaar aan. Ze begonnen aan een langzaam bluesy nummer van Thea, zo’n nummer dat de enkelingen naar elkaar drijft. Ja, wat moet Kees dan? Hij greep zijn akoestische gitaar, en plugde zowel een magnetisch als een akoestisch element in. Met de daarmee verkregen warme klank ging hij Aart weerwerk geven. Geen muzikale ruimte voor Wiesje. Nora knikte naar mij, en nam met haar linkerhand de baspartij over. Links bastonen, rechts orgel of piano - ook zonder automatiek kan zij Kees inmiddels geweldig begeleiden. Kortom, Wiesje en ik waren nu muzikaal overbodig, en dan ziet zo’n gezelschap als dit de bui hangen. Bovendien sleurde Sheila weldra een tweepersoons luchtmatras naar ons toe. Ze kwam er zelf achteraan met Nelson, die inderdaad wel iets van Mandela heeft. Nelson bouwde mooi op met knuffels en dan zijn handen verplaatsen, maar Wiesje vond één knuffel met kleren aan al lang. Ik moest maar meteen op mijn rug. Wiesje viel gretig maar beheerst aan, deed mij zichtbaar spuiten, ging liggen voor haar himalaya, en deed een slot-offensief op het crescendo van de muziek. Nelson en Sheila leken nog niet toe aan scoren. Maar ze genoten wel, en dat is óók belangrijk… Wiesje had een inval: wij losten bloot Kees en Nora af. De stal bood hen geen peeskamertje, dus ze moesten open en uiteraard bloot bij Nelson en Sheila op de matras. Oei, dan ook maar een matras voor Aart en Yvonne. Dennis vertrok naar iemand achterin de groep. Wiesje schakelde de begeleiding in, en wij “deden een peeskamertje” (verwijzing naar Tablet 2 [sex]). Verrassing voor de jongelui: de oudjes deden het best! We hebben al vaker aangestipt, dat Aart en Yvonne zich aan ons spiegelen. Nieuw is, dat we onlangs desgevraagd Kees en Nora “op cursus hebben gehad”, zoals cursusleidster Wiesje dat zelf spottend noemt. Ook Nora krijgt nu eerst een himalaya, en dan is de sur place van Kees een makkie. En Nora fleurt op, wordt dus des te aantrekkelijker, en moet haar ouwe bok steeds vaker van een stijve verlossen. Ze weet bovendien, dat Kees bij de aanblik van Wiesje heel opgewonden raakt (Wie niet!), en dat zijzelf daarvan profiteert. Kortom, ook jegens hen zijn alle beren van de weg.
Sheila betoont zich (al lang) een zendeling in het bestrijden van leeftijdsdiscriminatie bij sex en liefde, en ook steeds meer in het verkondigen van ons soort sex: dus dat bij hetero’s de bevrediging van de vrouw voorop moet staan, omdat dan die van de man zich wel wijst.
Toen de mannen ons platzak leken, deden Wiesje en ik een laatste nummer (neehee, van dit muziek-optreden), toepasselijk en (door het gebrek aan akkoordwisselingen) gemakkelijk: “Keep on chooglin’” van mijn jeugdheld John Fogerty, Wiesje met de mondharmonica-solo op de synthesizer. Daarna werd het tijd voor afbouwen: van groepjes met drank en hapjes naar paren op luchtmatrassen.
Dennis zorgde voor de reveille: Led Zeppelin met “Whole lotta love”. Ja, dan heb je minstens de ouderen en de gitaristen meteen wakker. Weer die leuke vraag voor ieder paar: eerst de blazen legen? Ja, deze keer deden Wiesje en ik dat als leden van het peloton. In de achterhoede ervan, want we hadden weer een droomruzie uit te vechten. Geen zeiltje, geen kastekort, maar… oh, ja: ik had in mijn droom karnemelk gedronken. Dat lust ik niet, en Wiesje vond, dat ik die had moeten weigeren als ik een vent was. Tja, dan moest dat weer nagekeken worden, en dan verweet ik haar, dat zij evenmin een vent was, en dan moest dàt weer nagekeken worden. Zij alvast haar himalaya, dan samen plassen en douchen, en onder het douchen Wiesje haar krachtvoer afstaan. Druk, druk, druk! Oh, Aart had van zekere stoomlocomotief gedroomd, terwijl hij Yvonne nog plechtig beloofd had, van haar te zullen dromen.
Om negen uur begon Sheila haar cursus. Vandaag ging die over het grafische ontwerp en het bedrukken van shirts. Je moest op je eigen mobieltje pielen, bijvoorbeeld uitgaande van een foto. Via de cloud kon je dan je ontwerp op een notebook nazien, en uiteindelijk afdrukken op een transfervel. Jawel, er waren genoeg witte T-shirts, en Yvonne en Nora hadden strijkspullen mee.
De avondmuziek kwam van Dennis. Hij hoefde maar zijn iPhone te trekken. Het was van die muziek die mij herinnert aan de geluiden in machinekamer van een zeeschip, en dan heb ik liever dat schip. Kortom, de ouderen en hun geliefden gingen wandelen. Kees en Nora zochten een romantische route. Aart en ik wilden weer eens bijpraten over boutjes en moertjes, en Wiesje en Yvonne hebben altijd een rijke schakering aan onderwerpen en benaderingen. Met hen lopen we dus zelden als paren - maar uiteraard hebben we knuffelstops. Nu belandden we al pratend in Budel-Schoot, en vroegen ons af, of daar ooit weer treinen gaan stoppen. We gingen er zelfs een kroeg binnen, onderzoekend en licht misprijzend aangestaard. Nee, niet mijn roze hot-pants, maar we hadden ons niet gekleed op ontmoetingen met fatsoenlijke mensen. We beperkten ons tot één vertering per persoon en toiletgebruik, en slenterden terug. Ergens ontmoetten we Kees en Nora. We liepen gezessen naar de stal.
Dennis had de machinale muziek inmiddels vertraagd en vertederd (blijkbaar in MIDI de velocity verminderd). Grappig, maar nog steeds niet ons ding. Avondritueel dan maar.
Prachtig reveille: “West End blues”, met dat geweldige intro van Louis Armstrong. Die opname is verdikke al bijna een eeuw oud! En na dat spetterende trompetwerk wordt het een mooi achtergrondmuziekje voor de ochtendknuffels. Dennis wist niet meer, hoe hij aan dat nummer gekomen was. Door mijzelf?
Sheila’s workshop ging vandaag over die opnaaisels. Voor hulp bij het maken dáárvan had ze Yvonne en Nora ingehuurd. Oh ja, haar jongste broer en zus zou ze bij gelegenheid ook wel inschakelen. Ze bracht nog even de peniskokers in herinnering. Ongeveer de helft van de aanwezigen had toen [sex] ook meegedaan, en enkelen hadden de hunne bij zich. Oh, wij ook? Mijn dracht voor de dag was bepaald…
Sheila was grootmoedig: ze maakte ijlings zelf een T-shirt met mij en Koppie voor Wiesje, en een T-shirt met mij en Friet voor mij. Dat shirt moest ik boven Koppie dragen. Als beloning vroeg ze een himalaya van mij. Die kreeg ze, maar ik was éven bang voor een herhaling van de tragische nasleep van dat weekeinde bij Kees.
We waren eerder dan verwacht uitgenaaid. Sheila overlegde even met Dennis, en voerde een telefoongesprek. Ze vroeg aller aandacht. “Luister, lieverds. We kùnnen doorgaan. We kunnen ook iets anders doen. In Tilburg is vanavond een ...feest. Ik kan er, als Wiesje en Larie willen, een modeshow houden. Dan mogen jullie gratis naar binnen, met wat consumptiebonnen, en ik huur op mijn kosten een bus om ons erheen te brengen en terug. - Wiesje en Larie, voelen jullie er iets voor? - Mooi, en de rest: vóór? - tegen? - blanco? - Dan gaan we. - Oh, jullie niet? Applausje voor Nora, Yvonne, Kees en Aart! - Aart, kom je dan morgen Wiesje en Larie ophalen? - Dankjewel!”
Ik ben nog steeds verbluft door het gemak waarmee Sheila terloops een aanvullende schnabbel regelt, met dan ook nog even op de zaterdagavond een dubbeldeks toerbus (opdat we niet te krap zouden zitten). Ze kan er zelf amper op verdiend hebben, maar het was geweldig! De buschauffeur bleek ook een kennis van Sheila: ze had hèm gebeld of hij beschikbaar was met een bus, en hij had zijn baas om toestemming gevraagd. Ook hij mocht mee naar het feest, en hij kon onbeperkt nane drinken. Hij had er nog sjans óók! De modeshow stond in het teken van onze workshop, maar Koppie kreeg de hoofdrol. Tegen 04:00 waren we terug, bek-af en giechelig.
Dennis had weer eens een bijzonder reveille: “Concierto Andaluz” van Joaquin Rodrigo, een favoriet klassiek stuk van mij. Niemand weet nog, hoe laat het was, wel dat Sheila het ontbijt tot brunch verklaarde, de fietsers tot broodsmeren maande, en ons toefluisterde dat Aart ons over een uur kwam ophalen. Hij bleek Yvonne mee te hebben.
We hielpen Sheila bij het netjes achterlaten van stal en gehuurd materieel, zwaaiden de fietsers uit, laadden overgebleven spullen (veel bitterballen, herinner ik me) in de bulli, en nestelden ons nu eens op de middelste bank. Met enige jet lag. Aart reed door naar ons huis. We sloften meteen naar de slaapkamer, en vielen zonder enig ritueel in slaap. We ontwaakten rond middernacht (“rond of na middernacht” zou een hedendaagse weerman zeggen), en keven over het in een droom afzetten van een wekker.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).