Laatste wijziging: 2022-06-30 (technisch), 2017-11-20 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Jemig, dat was best moeilijk met Wouter. Ja, hij is lief, hij is mooi, hij heeft het heel lekker voor me gemaakt. En Maaike heeft heel lief Larie eh… afgeleid en beziggehouden. En gelukkig hebben we afgewisseld. In de biecht nadien zijn we erachtergekomen: de "wij horen bij elkaar" knuffel ontbrak. Blijkbaar heb ik al in mijn eerste nacht met Larie een soort sleutel of code of gipsafdruk opgeslagen, zo van "Dit is nou mijn man". Die sleutel maakt mij los, zelfs in het kunnen genieten. Larie heeft het ook, maar veel minder sterk dan ik. Daarom kan hij makkelijker met andere vrouwen vrijen dan ik met andere mannen. Het is ook die sleutel (denken wij), die maakt dat ik "alles" durf als Larie erbij is, en misschien zelfs waarom ik zo vaak bang was om Larie te verliezen: dan zou ik "op slot blijven", of zo. Maar het lijkt ons niet de verklaring voor de kat in mij: “tiger on the tiles” en “the kitten that never grew up”. (Ik heb laatst die oude documentaire bekeken op een videoband. Staat zo te zien niet op YouTube.) Nu ik toch aan het verklaren ben: ik heb nog geen verklaring voor waarom ik soms bloot op een podium wil neuken en soms in een ruime trui onzichtbaar wil zijn. Nee, volgens mij is het niet mijn cyclus.
En toen dat mailtje van Dennis. Whoeha! Ik zag het zó voor me: drie (wat Larie noemt) "poppenmoedertjes" die zo blij waren dat ze een kamer gevonden hadden. Dan hebben ze om te beginnen iets van zeven mannen om zich heen, waarvan de meeste hetero. Je komt de eerste tijd niet aan studeren toe! Vertel mij wat: ik ben opgegroeid in kraakpanden, heb veel vriendjes gehad in studentenhuizen (hé, de Apenrots toevallig net niet - was die er toen wel?), en heb maar kort met mijn ouders op een gewoon flatje gewoond. Nee, eerst moet de pikorde(!) vastgesteld worden. Maar bovendien moeten ze wennen aan Sheila. Haar zien ze waarschijnlijk als de boze fee die hun sprookje dreigt te verpesten - en dan blijkt ze ook nog eens rugdekking (Wat zeg ik nou weer!) te krijgen van haar broer Dennis, de leukste jongen, die dan weer zonodig homo moet zijn. Goh, ja, inderdaad: voor die jonkies is Sheila al oud. En geslaagd in studie, geld verdienen en in mannen versieren. En vooral: heel bijdehand. Hoe vaak zou zij tegen déze jonkies al gezegd hebben "Moet ik 'm voor je proberen?". Maar eigenlijk zijn Sheila en Dennis schatten van mensen. Vond Sheila nou maar de man die bij haar past! Maar misschien is dat ook een zaak van "sleutel passen", of zoiets als dat muiltje van Assepoester. Goh, dat heb ik nog nooit zo bekeken! Dennis hoeft niet zonodig een vaste vriend, geloof ik. Hij is meer iemand die in netwerken denkt. Maar mannen denken toch al minder aan nestjes bouwen dan vrouwen. Is mijn ervaring! We zijn meteen de vrijdagavond na dat mailtje naar Amsterdam gegaan. Met de buufs natuurlijk, en voor de verandering met Yvonne en Aart in hun busje. Nee, bout en moer gingen niet mee naar hun spruiten in de Apenrots, maar ze gingen op bezoek bij Yvonnes ouders (waar Sheila en Dennis gedurende hun middelbare school gewoond hebben), bleven er twee nachten slapen, en namen ons dan weer mee terug.
Nou, je kent het recept. “Sheila! - Opa, oma en de tweelingtantes!” Dennis was nog niet thuis, maar er stond zowat een erehaag van de voordeur tot Sheila’s Lair: iedereen voor de deur van zijn of haar kamer om ons te zien. Nou, de jongens hadden nu de onderste kamers, zeker om de kratten bier niet zo ver te hoeven zeulen, en de meisjes dus de bovenste, het dichtst bij Sheila! En oh, wat een snuitjes! Ik zag de grote plannen en de goede voornemens ervanaf druipen. Meisjes, ook al proberen jullie niet aan jongens te denken maar aan voorspoedig studeren, die jongens denken wel aan jullie. Ze kloppen op je kamerdeur, en je wilt niet weten waarmee!
Afra plofte boven op Sheila’s bed, helemaal in kutzwijm. (Hé, mijn spellingcontrole stond uit.) Karla leek de vlucht naar voren te kiezen, want zo bijdehand kennen we haar niet. Ze gooide Afra een klein glaasje (heel weinig, dus) water in het gezicht, en vermaande: "Oma, het rustuur is voorbij. De kleinkinder zijn daar."
Oh, nee! De poppenmoedertjes stonden in de deuropening toe te kijken. Sheila vloog Larie van voren om zijn nek, dijen langs zijn middel. Hij liet haar op zijn handen zitten, maar zo sterk is hij niet. Sheila weet wel, hoe ze dan moet wegglijden… Vervolgens vloog ik hem om zijn nek (Het blijft leuk!), en ik weet, hoe ik dat verder moet uitspelen. Even mikken, me achterover laten vallen naast Afra, Larie bovenop me. Au! Even op mijn tanden bijten, maar daar kwam de "wij horen bij elkaar" knuffel. Larie draaide opzij, zodat ik boven kwam liggen. Ik tastte onder Sheila's dekbed. Jawel, een roze vibrator. Afra pakte hem af, en snoof er aandachtig aan: "Gatsie, anaal!" Ik zag Karla naar een woord zoeken, en ik hielp haar aan het juiste: "Wil jij vader en moedertje spelen?" (Moet ik het uitleggen: degene met de vieb als man.) Larie wilde ook grappig zijn: "Oma! Er zijn kinderen bij!" Sheila was rellerig: ze greep een vrijgekomen hand van Larie (die nog steeds onder mij lag), duwde die onder haar rokje, en vroeg suikerzoet: "Opa, wil je mijn litteken zien?"
We waren amper een minuut in Sheila's kamer: Afra en Larie achterover op Sheila's bed, ik op Larie, Sheila bij ons met Laries hand waarschijnlijk in haar string, Karla oplettend bij de wastafel. De poppenmoedertjes waren door de knietjes gegaan, en zaten nu op de grond tegen de deur aan. Ze beletten zichzelf dus het vertrek uit het vertrek.
Afra kwam langzaam overeind, theatraal haar hoofd in haar handen. Volgens mij wilde ze Sheila zeggen “Anders ik wel”, maar ze herinnerde zich waarschijnlijk, dat ze bij Sheila weinig kans had. Nu monsterde ze de poppenmoedertjes. Die zagen er hetero uit, maar uiteraard mag Afra kijken. Intussen trok Larie langzaam zijn hand terug, en speelde met Sheila mee: “Het wil niet dicht, hè?" Sheila schudde pruilend haar hoofd. Dat verwachtte ik te zien, en ik zag het toen ik ging staan. Nu kon Larie gaan zitten. Ik ging schrijlings bij hem op schoot zitten: dan konden we beiden alles zien, dan kon hij zijn handen gewoon bij mij gebruiken, en dan kon ik voelen of er iets klopte. De poppenmoedertjes zagen het met open mond aan: opa die eerst aan grote Sheila's kruis moet voelen, dan weer een tweelingtante op schoot krijgt, die dan weer met natte string de strelingen afwacht. De poppenmoedertjes zaten noodgedwongen met opgetrokken knieën, en Afra keek als een reiger naar de strakke rondingen van de jeans. Karla bleef kalm: waarschijnlijk zou zij straks de vruchten van eventuele opwinding plukken (zoals ik bij Larie, soms hij bij mij). Het zitje bij de kamerdeur was geblokkeerd, de bureaustoel bij het bureau bij het raam tegenover de deur onbereikbaar. Ze ging dus bij Afra op schoot zitten. Ook schrijlings, maar zij droeg jeans, ik een rokje. Ook jeans, dat wel. Wat een rare tweelingtantes! De poppenmoedertjes keken dan maar naar de nu minst aanstootgevende: Sheila. Die stond nu ongeveer aan hun voeten, dus naar haar kijken was onvermijdelijk naar haar kruis kijken. Oeps, ook nat! Dan maar elkaar radeloos aankijken.
Een korte klop op de deur, en iemand wilde naar binnen. De jonkies moesten dus overeind komen, en dat leek hen te schikken. Uiteraard was het Dennis die nu binnenkwam, en onvermijdelijk langs hen schuurde. Ja, minstens één werd beslist nat. Ze haastten zich onder zijn opgewekte begroeting de kamer uit. Dennis begroette ons allen met een warme knuffel, en zelfs Larie kan die van hem hebben en beantwoorden.
Sheila hervond zich als gastvrouw. Ja, die witte wijn herkende ik van laatst in Aazicht. Ze knikte schouderophalend: "Inkopen blijft een gok. Iedereen wilde opeens rood." Nu kon iedereen zich in wit vinden. Moesten we vast over het eten nadenken? Eigenlijk was de meerderheid voor chinees, maar we gingen Sheila door de witte wijn heen helpen, dus werd het pizza. Sheila peilde de wensen, en greep haar mobieltje. Ze brak het bellen af, en liep grijnzend de overloop op. We hoorden haar roepen: "Hé, meiden! Moeten jullie ook pizza bestellen? Die leuke jongens komen het helemaal boven brengen! - OK, dan niet..." Ze plofte grijnzend in een stoeltje, en plaatste de bestelling: "... Oh ja, Mehmet: er wonen nu drie nieuwe meisjes bij mij in het huis. Ze wilden nu niets bestellen, maar ze zijn vast benieuwd. Dus eh… - Tot zo!" Ze legde proestend de telefoon neer, en keek mij aan: "Heb ik dat koppelen van jou overgenomen?" Tja, dat zou kunnen. Gelukkig had Larie een antwoord: "Ik denk: van je vader - als die weer eens moest rangeren." Mja… geforceerd, maar wel scherp. Dennis maakte een gebaar dat volgens mij bij treinen koppelen hoort, maar Afra zei: "Hoe kun jij nou treinen koppelen verwarren met garnalen pellen?" Dennis keek haar strak aan: "Wàt nou! Ik heb me gehaast om voor jullie de garnaal van tien over drie te halen!" Larie herinnerde zich een sketch van Monty Python, en speelde mee: "De garnaal van tien over drie rijdt niet op vrijdag!" Afra kent haar klassieken: "Zonde om er dan wel een plaats in te reserveren." Karla keek verwilderd. Larie hielp haar: "Komen jullie dan maar eens bij ons Monty Python kijken." Afra glansde: "Jottem!" - Ik dacht verdikke, dat ik degene ben die onze afspraken maakt. - Geintje! Het is wel zo, maar natuurlijk mag hij de buufs uitnodigen.
Sheila stond te aarzelen. Ik vulde aan: "... en Dennis en jij óók!" Dennis aarzelde: "Het is niet mijn humor…" - "Natuurlijk niet: het is van vóór jouw tijd!" flitste Afra. Larie gaf toe: "Het heeft mij ook iets van tien jaar gekost om eraan te wennen." Afra werd gevaarlijk: "Oh, maar de jeugd van tegenwoordig kan dat véél sneller!" Larie hoonde: "Ja, logisch! In 1973 lag Groot-Brittannië in puin, en moesten wij een verknoeid Hongaars phrase book gebruiken." Zelfs Afra staarde hem aan. Veel Monty Python is langs mij heen gegaan, maar dat ene type had indruk op me gemaakt. Ik ging dus stram staan, keek vooral Larie aan, en beval: "Stop this sketch. It's getting silly!" Ik plofte weer op Laries schoot, en kreeg een knuffel van verdienste. (Bedenk zelf, hoe die kan uitpakken als je bij je man op schoot zit.)
Karla kwam ter zake: "Wat maken wij hedenavond?" Ik spitste mijn oren. Als Karla niet geconcentreerd is, dan moet je haar woorden naar het Duits terugvertalen om haar te begrijpen. Larie en Afra hebben dan grote moeite om te kiezen tussen reageren op wat Karla bedoelt en grappen maken over wat ze zegt. Grappen kunnen haar kwetsen, want ze doet zó haar best om goed Nederlands te praten. Afra vindt, dat ze daar maar tegen moet kunnen, zoals ze ongetwijfeld allerlei flauwe grappen en toespelingen van mannen heeft moeten aanhoren, maar anderzijds is Karla natuurlijk wel háár knuffeltje. Larie voelt inniger met haar mee, maar is ook minder geremd bij het inkoppen van een mooie aangever. (Inkoppen? Ga ik voetbaltermen gebruiken? Is dit een teken van midlife crisis?) Dus dit was spannend. Dennis kan begrijpen wat iemand bedoelt, en vindt woordspelingen eh… nou ja… boutjes en moertjes. (Whoeha! De zoon van Aart en broer van Wouter vindt iets boutjes en moertjes. Hahahaaa!!!) Dennis somde wat plekken op waarheen we kunnen gaan. (Larie is meedogenloos met taal. Als ik zou schrijven "... waar we heen kunnen gaan", dan zou hij bijvoorbeeld zeggen "Niet Lelystad, want daar wil ik niet dood gevonden worden", of waarschijnlijker "Ben je levensmoe?") Afijn, we bleven niet bij het antwoord op Karla's vraag, en deden weinig met Dennis' suggesties.
De deurbel ging. "Sheila! - Pizza!" Sheila haastte zich de overloop op: "Kom maar boven!" Mehmet was slim. Hij ging rustig de trap op, en liet de geuren voorgaan. Warempel! Drie deuren gingen op een kier, zag Sheila. "Als jullie drie pizza's bestellen, kom ik ook bovenbrengen!" beloofde Mehmet. Sheila liet hem de stapel pizza's op het salontafeltje neerzetten, vloog hem zoals gewoonlijk theatraal om de hals, ging langzaam weer op eigen benen staan, en vroeg zwoel: "Wat krijg je van me?" Mehmet en Huseyin weten zich nog steeds geen raad met die vraag. Larie zou (denkt hij zelf) zeggen "... en nu nog zestig euro, alstublieft" (of wat die zes pizza's samen kosten). En hij zou zich aftrekken voordat hij bij Sheila ging bezorgen: om bij zinnen te blijven, en bij een onverwachte uitnodiging zou hij toch al eerst een himalaya geven. En dan voorstellen om na sluitingstijd terug te komen. Maar Mehmet was weer eens sprakeloos. Hij hield bevend een kassabonnetje omhoog. Sheila las het, en had een nieuwe uitdaging: ze trok een portemonneetje (aan een dunne halsketting) tussen haar borsten vandaan, en ontvouwde bankbiljetten. Ze gaf hem die, wuifde het wisselgeld weg, propte de portemonnee weer tussen haar borsten, en gaf hem een innige afscheidsknuffel. Tilt! Mehmet stamelde, of hij hier naar het toilet mocht. Sheila wees hem die op de overloop van één verdieping lager, bij de meiden dus, en sloot onze kamerdeur. We probeerden ons lachen te smoren.
We waren op dat punt van "Neem ik nog een stuk pizza of niet? Mag ik een stukje van de jouwe?", toen Sheila's telefoontje ging. Huseyin: of Mehmet nog bij haar was? Nou nee, maar hij had naar het toilet gevraagd. Ja, volgende keer moest hijzelf maar weer brengen! Sheila hing op (of hoe zeg je dat van mobieltjes), proestend van de lach. Er werd op de deur geklopt. De poppenmoedertjes! Of Sheila voortaan haar bezoek de WC op haar eigen verdieping wilde wijzen! We lagen in een stuip. Afra kwam als eerste weer bij, en zei edelmoedig: "Lieverd, ten eerste was dit toilet bijna bezet, want ik wilde net gaan, en ten tweede hadden jullie kunnen genieten. Wedden, dat de bril omlaag is, en dat het niet stinkt?" De poppenmoedertjes staarden niet begrijpend. Sheila verduidelijkte: "Die jongen had zó'n paal in zijn broek, dat hij zich moest aftrekken. Je had met hem kunnen spelen, je had hem vanalles kunnen laten zeggen. Maar jullie laten je kans glippen, en komen bij mij klagen… Weet je wàt? Sturen jullie de leuke jongens maar naar boven. Ik weet er wel raad mee!" Ze sloot de deur in het gezicht van de meisjes. Karla prevelde iets over "gefundenes Fressen". Larie zocht overdreven onder de pizza-dozen. (Ik zat niet de hele tijd op schoot.)
Oh ja, wat we vanavond gingen doen… Karla's telefoon ging. Mijn moeders nummer! Maar nee, het was Ursula (zelf met een Duitse SIM-kaart) met een vraagje. Zij en Achim logeerden weer eens bij mijn ouders. Afra veerde op: of zij ook daarheen zouden gaan, en daar konden logeren. (Hun grond om mee te gaan naar Amsterdam was het aanschouwen van de poppenmoedertjes. Over een slaapplaats hadden ze nog niet gedacht. Ze hadden ook geen verschoning mee.) Karla legde het voor. Oh, dat was goed. Mart kwam wel hierheen om hen op te halen. Tot zo!
Wat gingen we vanavond doen… En morgen… En zondag tot terugrijden… Sheila opperde iets bij de NDSM, Dennis iets bij ons aan De Overkant. "Sheila! - Andere opa!" Mart kwam nieuwsgierig boven. Dennis meende een verdieping lager deuren te horen opengaan. Afra was als eerste verbaasd: "Ben je zonder schoenen?" Mart lachte, met dat lachje van als hij bij bridge een overslag maakt: "Ik heb mijn klompen bij de voordeur uitgedaan…" (Hé, waar hebben Larie en ik onze klompen ook weer - bijkeuken?) Hij nam een overgebleven stuk pizza. Sheila, Dennis en wij hervatten ons overleg. Ook wij waren voor de poppenmoedertjes gekomen, maar wij hadden tenminste onze flat om te slapen, en verschoning mee. Dan maar gewoon opbreken? Zelfs Sheila had geen bezwaar.
We gingen met ons zevenen de trap af. Mart stapte zijn klompen in. (Als ik zeg "hij stapte in zijn klompen", dan begint Larie over een boer'nkroeg'nthocht.) Samen naar buiten. Nog steeds herfstweer. We keken vergeefs uit naar Diana's pick-up, maar Mart wees: "Tien plaatsen verderop. Ik ben met de trabbi." (Het Trabantje? Dat was toch vervangen door een koekblikje? Oh, Achim had het achter de hand gehouden. Verstandig, want het koekblikje had niet willen starten.) Sheila maakte voor haar website een foto van het Trabantje met Duits kenteken bij de Apenrots, Marts onderbenen en klompen zichtbaar achter het geopende portier. Knuffels, en ze tuften weg. En nu? Sheila is een taxi-mens geworden, maar ze verkoos ons gezelschap. Gevieren liepen we uit Oud-West naar het Centraal Station. Aan de achterzijde (we moeten nog steeds aan die nieuwbouw wennen!) namen we afscheid. Sheila nam de pont naar de NDSM, Dennis stak toch maar recht over naar het Tolhuis, wij namen de kleine pont naar huis.
Zaterdag hebben we bij daglicht (en rotweer) de wandeling herhaald van tien jaar geleden, maar met een omweg. We wilden de schippertjes op hun dak (dek!) vallen, maar die waren niet thuis. Wat is Amsterdam-Noord toch afwisselend! We hopen wel, dat het met alle nieuwbouw ook leuk blijft. Als je hoort, wat tegenover ons flatje gaat veranderen... Zondag zijn we naar Oost gelopen, naar Yvonnes ouders. Daar thee gedronken. Mart kwam de buufs weer brengen. Hij kon geen parkeerplaats vinden, en ging meteen terug. Aan het begin van zondagavond waren we weer in Us Net. Samen in de kroeg bijgebept met Mina en Bill. Maar de buufs wilden naar huis, en ze hadden geen hoofdlampjes mee. Toen liepen wij maar met hen mee. Wel meteen naar de konijnenflat. Lekker lang in bad gezeten, met een pot nane en met theelichtjes. (Ja, onder water. Doei!)
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).