Laatste wijziging: 2021-08-22 (technisch), 2019-09-06 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Matriarch - Genot - Splitsen - Buurtje - Maaike - Mo - Anderen
Ben ik een matriarch? Misschien wel, nu.
Ik was vroeger allang blij, dat Larie lief voor me was en bij me bleef. Maar hij liet mij de contacten onderhouden. Vrouwen onderhouden nu eenmaal vaker de netwerkjes dan mannen, en Larie was beducht voor bijwerkingen van de vrouwminnende man tussen de vrouwen. Bovendien moest ik de ontheffingen voor zijn kuisheid verlenen, en andersom kwam dat (bijna) niet aan de orde. Kwam nog bij, dat Larie en ik zo eindeloos veel tijd in elkaar geïnvesteerd hebben (denk aan beide verhalen “Flinterdun”), dat we al lang geen geheimen meer voor elkaar hebben (denk nu aan “Verrassing”), en dat ik al lang zeker weet, wat hij ergensvan vindt. Daarom hoefde ik hem niets te vragen over Maaike. En hij vindt alles best - en dat bedoel ik niet als onverschilligheid! Hij geniet zelfs van hoe ik dingen regel.
Van Maaike weet ik inmiddels ook bijna alles. Zij is nu eenmaal de jongste en nieuwste in ons trio, dus zij weet nog niet alles van ons - en ze moet meestal verstandelijk begrijpen wat ik aanvoel. Maar ze leert heel snel! Nou ja, ik ben onbedreigd als kledingcoördinator - en mijn hoofdregel is nu eenmaal “liefst bloot”. Tja, ik heb een lijf om mee te pronken, minstens volgens Larie (en dan doet de rest er niet toe), en Maaike ook. Dus: volgt de rest ons niet, dan hebben wij gewonnen, volgt de rest ons wel, dan ook. In het tweede geval krijgt Larie meer hormonen, en Maaike en ik misschien ook wel. (Maar aantrekkelijk ogende mannen zijn schaars. Ook Larie is bepaald geen centerfold, maar hij heeft andere kwaliteiten. Nou ja, met een paal is hij misschien wèl een centerfold, onder het motto “Goed gereedschap hangt droog”. Hihi!) Zo’n zomer als deze met zo’n binnenplaats als van Fort Rimboe, nou, dan slaat de wasmachine beurten over… Daar moet ik iets rechtzetten: we hebben inderdaad veel aan de rand van het perkje gezeten, maar we hebben ook vaak de schaduw opgezocht. (Die struiken zijn nog te klein om de zomerzon tegen te houden.)
En bij die wasmachine vergeet ik iets: de handdoeken. Die handdoeken die de schootzitters bij elkaar weten te liggen. Maaike is nu eenmaal lek, en ik ben lekker. Die vaginale afscheiding moet van meubilair en muurtje geveegd worden. Larie geilt geweldig op die afscheiding, maar ook andere vrouwminnaars doen dat, zoals Afra.
Oh ja, matriarch. Voor wie het nog steeds niet inziet: Malawi is niet een pasja met twee kwakjesvaten, maar een steeds hechtere driehoeksverhouding. De band tussen Larie en mij wordt dan relatief zwakker (100% blijft 100%, hè…), maar absoluut nog steeds sterker. (Heel langzaam, hoe heet dat ook weer? - Dank je: asymptotisch.) En ik herken dingen in Maaike die ik dan aan Larie kan uitleggen. Ik kan ook aan Maaike dingen van Larie uitleggen. Maar zij hebben dan weer beiden dat calvinistische dat ik niet zo heb. En natuurlijk de “boutjes en moertjes”... Nou, en in die driehoeksverhouding is de sex heel belangrijk, maar geslacht en geaardheid naar verhouding steeds minder. Relatief doen we weinig met die pik van Larie, absoluut natuurlijk best veel. Als je een man de hele dag zit op te geilen, dan moet je best beulen om die pik slap te houden. Maar zoals Larie onze himalaya’s bloedserieus meemt, zo serieus helpen Ma en ik hem van zijn stijven af - en uiteraard genieten wij daarvan, en van afgeleide spelletjes.
Nou, en als het zo doorgaat, dan komt ook Elsje er ooit bij. Zij lijkt het nu al te willen. Ik zou haar niet buiten kunnen sluiten, Maaike evenmin, en aan Larie hoef ik niets te vragen. Zestig jaar verschil… Nou ja, waar trek je de grens van “belachelijk”? Toch niet in de 24 jaar van Larie en mij, hè! Laat ik hier Larie verdedigen. Ja, hij geilt op vrouwelijkheid, en die kan jong beginnen. Nee, hij is geen pedofiel, want hij geilt op wat vrouwen al hebben, op weg naar een lichaam zoals het mijne. Of dat van Maaike.
Volgend jaar word ik veertig… Ik heb er lang tegenopgezien. Daar moet ik nu om lachen. Ik had geen levensdoelen, en die heb ik dus ook niet niet-gehaald. Ik heb al bijna vijftien van die bijna veertig jaar de man van wie ik achteraf voordien al had behoren te dromen. Ik heb dan twee jaar ook de vrouw van wie ik had behoren te dromen - maar ik heb nooit gedagdroomd van een vrouw in bed. Qua leeftijd had ze bijna een kind van Larie en mij kunnen zijn. Andere vrouwen van mijn leeftijd worden door hun man ingeruild voor zo’n jonkie. Triest! Volgens ons zegt het vooral iets over hun sexleven: dat het niet veel meer voorstelt. Hadden ze het maar moeten doen zoals wij: eerst zij de himalaya, dan hij van zijn stijve af geholpen - en beide zo vaak als nodig. Minder afscheiding? Nou, het zou bijna welkom zijn - als niet (zie boven).
Ja, en behalve de matriarch van Malawi ben ik ook wel die van Fort Rimboe, de verbindendste schakel of zo, de spin in het web. Niet de regelneef, niet de doener, wel degene die het overzicht heeft. Whoeha!
Ik ben trouwens niet de enige matriarch in ons wereldje. Diana, Yvonne en Afra zijn het ook, en Sheila volgens mij ook. Whoeha, wat een rijtje!
Mart is een schat van een man, een lieve vader, maar hij is nú pas op zijn plaats. Met vooral Homeros, en de Olympiërs gebruiken die als katvanger. Want hun glorietijd was niet alleen maar koek en ei, en Mart blijft er maar over zeuren. Alle “boutjes en moertjes” dingen en geldzaken heeft Diana op zich moeten nemen. Volgens mij heeft dat haar artistieke ontplooiing geremd, al heeft ze best goed verdiend met mooie kunst. (Ik schreef “kunstwerken”, maar Larie vroeg toen naar viaducten. Zucht...)
Aart is altijd bezig geweest met boutjes en moertjes. De rest, vooral de zorg voor de vier kinderen, kwam op Yvonne neer. Volgens mij heeft dat haar artistieke ontplooiing geremd. Inderdaad, opeens zie ik de overeenkomsten tussen mijn ouders en mijn schoonouders. De ene man vlucht in het verleden, de andere vlucht in de boutjes en moertjes (inderdaad, uit het verleden), en hun vrouwen doen dan maar wat gedaan moet worden. (Laries ouders heb ik wel gekend, maar die zijn al lang dood.)
Afra is gewoon bazig en bezitterig. Sheila is volgens mij ook eerder bazig dan dat zij doet wat Jeroen laat liggen. Ze werken hard, ze werken samen, maar Sheila kan op een grotere schaal denken dan hij, en zij brengt met haar handel veel meer geld binnen dan hij met zijn vakmanschap. Nog even, en hij is haar toy boy. Ze wonen nog steeds in twee huizen, maar volgens Maaike is de afstand tussen beide voordeuren niet véél groter dan de diagonaal van Sheila’s Lair, en zien zij beide panden als een virtuele eenheid. (Larie mompelt nu iets over een Virtual Private Network, en herinnert eraan, dat ook wij een tweede huis hebben: in Amsterdam.)
Laat ik óók maar iets zeggen over ons nieuwe huis. In één woord: fantastisch! Laat ik het eens omdraaien, en negatief zeggen: ik mis de poel en ik mis Botje, en gek genoeg mis ik ook dat vennetje langs een bosweg [geloof, sex]. En ik mis ons Droom-eiland [geloof, sex].
Heb je mij weer! Wat mis ik aan de poel? Eigenlijk is ons plekje aan het binnenperk zoiets als de poel. Even beschut en zonnig, en zwemmen deden we er niet niet veel. Wacht! Het zijn de herinneringen aan tedere momenten, al ben ik er zelf weer eens te ruw geweest. Misschien is dáár mijn voorkeur voor de zandbank ontstaan. Wat mis ik aan Botje? De geborgenheid van dat hutje, het kamperen. En die aanblik van vennen voor de deur. We hebben het hier mooier: de bedkamer met badkamer en zwembad, maar het is hier eigenlijk te groot en te mooi. Wat mis ik aan dat vennetje? Alweer de geborgenheid van het kamperen, de kleine veilige en gezellige plek in een soort bovennatuurlijk onweer. En dat Droom-eiland? Ook dat was vooral het samen-zijn, maar dan met gezelligheid in plaats van dreiging.
Ik hoef die plekjes niet te missen! Als ik ze voorstel, dan zijn we bij wijze van spreken al onderweg. Ik hoef maar adem te halen om het aan bijvoorbeeld Aphrodite te vragen, en we zijn er. Dat weet ik zéker. Wat zeur ik dus eigenlijk! Trouwens, eigenlijk heeft Ma beslist die plekken en die gevoelens voor ogen gehad toen ze Fort Rimboe ontwierp. En we zouden langs de noordkant best een poel kunnen maken, of poeltjes: iets met vis voor otters, iets zonder vis voor de mammoeten, en iets voor onszelf. Ach, het is goed zo!
Eigenlijk is het hier te mooi en te gezellig. Als er een Hemel op Aarde is, dan is die hier. Alles wat je hartje beheert. Zitten aan de voeten van een Opperwezen? Als je dat wilt, en het kan ook andersom - maar samen een wijntje drinken is gezelliger. Maaike is natuurlijk helemáál in de wolken. Zij heeft dit bedacht. Zij kent die andere plekjes dus wel, maar mist ze niet, en heeft hoogstens de angst, dat ze uit een mooie droom zal ontwaken - in haar slaapboom in de rimboe. Larie heeft weer zijn eigen vorm van die angst: dat hij tekort zal schieten in het gelukkig houden van Maaike en mij. Hij praat er niet over, maar ik voel soms een tic, of ik zie een blik.
Maaike heeft net een andere pil. Dat heb ik met Grada geregeld, en Maaike had geen bezwaar. Ik hoop, dat haar voorkeur van “klip” een eind opschuift naar “zandbank”, en dat ze dus meer kan genieten van de sex. Wat ben ik toch een matriarch! Er zit trouwens een beetje berekening bij, want onze ouwe bok zal toch mettertijd minder sur places kunnen leveren. Ja, daar had Maaike laatst een goed punt: blijkbaar kunnen we één voor één doodgaan, en toch bij elkaar blijven. Heerlijk vooruitzicht! Mocht dat veranderen van pil je bekend voorkomen, het is inderdaad een “net zo, maar dan anders” van mijn eigen wissel na “Eicel” [sex]. We kunnen er nog steeds om lachen!
Ik heb dus weinig tijd om verhalen te schrijven, namelijk zolang Larie en Maaike bezig zijn. Nou ja, je weet inmiddels van Larie, waar ik hen zal vinden. Vroeger lag ik op de bank als Larie er op de notebook schreef, of andersom. Nu is schrijven (net als het contacten onderhouden) meer iets om te doen als de andere twee even met elkaar willen zijn. (Larie herinnert me aan de “onder ons” dagen van Diana en mij.) Nu schrijf ik dit stuk in delen met hen erbij.
Dat is wel leuk om te vertellen. Soms wil één van ons even alleen zijn, bijvoorbeeld om te schrijven, soms willen twéé van ons even onder elkaar zijn.
Dat eerste is gauw gezegd. Larie of ik trekt zich terug op een stil plekje - nu het lekker weer is, bijvoorbeeld op het dak, net buiten een torentrap. Maaike gaat doorgaans heel fanatiek zwemmen. Als Elsje er is, dan vraagt ze die soms mee.
Dat tweede is moeilijker. Is Maaike of ik degene die eventjes niet gewenst is, dan gaat diegene meestal bij Yvonne buurten. Is Larie diegene, dan gaat hij doorgaans naar Aart of (als die er is) Mart. Zijn die andere twee Larie en Maaike of ik, dan weet je al waar je die kunt vinden.
Maar het komt dus ook wel voor, dat Maaike en ik even onder ons willen zijn. Dan zijn we bij mooi weer meestal gewoon bij het perk, of anders wel in de slaapkamer. Larie met Maaike of mij gaat meestal om sex, maar Maaike en ik is iets anders. De pik is weg, en de gemiddelde leeftijd gaat van nu 120/3 naar nu 57/2. (Ja, dat heeft Maaike me voorgerekend.) Ons referentiekader wordt anders: nieuwer en beperkter. En dan ben ik het oudje, met de verhalen van “ik heb wel eens een man gehad die…” En mijn ervaringen in Amsterdam zijn toch even kleurrijker dan die van Maaike in Us Net en de stad. Dan merk ik ook weer, dat ik een generatie ouder ben dan zij, en dan zie ik de parallellen met allereerst Larie en mij, maar ook met Afra en Karla, met Nora en Kees. Dan komen we ook wel op het leeftijdsverschil tussen Maaike en Sheila, en van Sheila komen we weer op als vrouw opgroeien in Amsterdam (zoals Sheila bij haar grootouders). Nou, dan zijn we dus bij onderwerp “mannen”, en dan zijn we al snel bij Larie, en bij wat ons drieën bindt. Dan gaan we bij elkaar tegen beter weten in zijn kwakkie zoeken, en binnen de kortste keren willen we hem weer bij ons hebben.
Dan weten we waar we hem moeten zoeken. Bij Aart is hij doorgaans aan het toekijken, met wat belangstellende vragen tussendoor, maar bij Mart zijn ze doorgaans druk in gesprek over wat dan ook (maar Larie komt altijd uit bij schepen en treinen, en Mart bij de Griekse Oudheid), tegenwoordig dan vaak met Homeros erbij, en dan zijn ze ook stevig aan de drank. Dan kun je niet domweg La bij de hand nemen en wegtrekken, nee, dan moet je tegen de alcoholdampen in aanschuiven, “een glaasje” meedrinken, en belangstellend luisteren naar hun boom - zonder je erin te mengen. Kortom, dan heb je eigenlijk al weer spijt, dat je hem eventjes weg wilde hebben.
We hebben hier een vreemd buurtje. Wijzelf zijn nu ontzettende huismussen. Yvonne en Aart zijn hier heel veel (en Aart knutselt in de werkplaats naast de poort voor treintjes en bootjes). We eten vaak samen, maar meestal ieder de eigen pot. Als DEM hier is, dan eten ze vaak warm met ons (Malawi) mee, aangevuld met eieren.
Van de westvleugel is het altijd een verrassing, wie zich vertonen, en in welke gedaante. Laatst was er een voetbalwedstrijd, iets met Nederland (Ajax?) en Griekenland. Ajax is trouwens genoemd naar twee naamgenoten uit het Griekse kamp in de Trojaanse oorlog. De Olympiërs hadden zich uitgedost als het Griekse team, de Asen (die zijn meestal met minder hier) om te plagen als leden van het Nederlandse. Samen zaten ze op een reusachtig beeld (op een binnenmuur geprojecteerd) te kijken. Gelukkig raken ook de vaten Germaans spul niet leeg! Oh, dat was wel geinig: bij de frituur maakten ze nu echt patat. De schalen patat en potjes met sausjes gingen rond alsof het schalen bitterballen waren. Lekkere patat, trouwens.
De Grieken en de Germanen zorgen dus ongeveer om beurten voor een gezamenlijke maaltijd. Heel gezellig, maar heel onvegetarisch. Yvonne en Aart knagen er graag een boutje mee, vooral als ze eerst met ons iets vegetarisch gegeten hebben. Volgens mij zijn ze elk een paar kilo aangekomen!
We noemen hen doorgaans als collectief, maar eigenlijk hebben we onder de Olympiërs ieder onze contactpersonen. (“Voorkeuren” zijn het niet zozeer.) Ik ben zelf erg gericht op Aphrodite, en zij op mij. Maaike is close met Apollo en Artemis. Larie met Hermes en Zeus. Elsje lijkt close met Hera. Van Diana verwacht je het misschien niet, maar die is close met Athena. Mart is niet zo close met de Olympiërs, maar wel met Homeros. En hij kijkt begerig naar de Muzen. Aart trekt naar Apollo en Hephaistos. Yvonne houdt het op de Muzen, dus Mart kan zijn ogen vaak weiden.
Nou, die nieuwe pil doet zijn werk! Ik bedoel, Maaike is nu helemaal van de zandbank. Wel “the kitten that never grew up”, maar nog niet de “tiger on the tiles” die ze volgens mij tot een jaar geleden meer dan ik was. Of dat nu van die andere verhouding hormonen komt, of van iets anders? Ach, ach, wat een knuffelbeest opeens! Zowel met Larie als met mij. Ze wil ook graag in het midden liggen. Mag best, maar ik wil Larie óók een deel van de tijd bij mij hebben.
Eigenlijk ligt het ingewikkelder. Ma kruipt tegen mij aan. Opeens herken ik het: zij zoekt bij mij de geborgenheid van iemand die qua leeftijd haar moeder had kunnen zijn, zoals ik bij La de geborgenheid zoek van iemand die qua leeftijd mijn vader had kunnen zijn. Maar Ma gaat dagdromen over wat La zo lekker doet, en dat doet ze dan op mij voor. Soms denk ik, dat het nog lekkerder zou kunnen, en dan doe ik dat weer bij haar voor. Dat is dan weer het handige van vrouwen onder elkaar, en het gaat dus vooral om dingen die hij niet met zijn pik doet. Alles, behalve pompen, dus. Dan liggen wij samen genietend te dagdromen. Al die tijd lag La waarschijnlijk tegen ons aan. Hij heeft de discussie en het proberen gevolgd, en hij heeft dan beslist weer een stijve. Dan rolt meestal Ma tegen hem aan, en dan doen ze een zandbank met de nieuwe inzichten. Maar hij moet die stijve kwijt. Dan geeft hij haar een enkeltje (beffen of vingeren, wat zij wil), zij helpt hem (pompen of pijpen, wat zij wil), en dan pas komt die zandbank. Die loopt uit op een himalaya. Daarna vinden hij en ik, dat nu ik weer aan de beurt ben. Dat wordt een zandbank, maar meestal verlang ik naar een himalaya. La en ik vinden altijd wel een oplossing of een tussenweg. Nou, en uiteindelijk komt Ma er weer bij voor een stootligging. Zo komen we de dag wel door! Maar ergens laten zij de leiding aan mij, de matriarch. Het competitieschema komt dus binnenkort wel terug!
We hebben een nieuweling in Us Net. Hij heet Mo, en hij weet zelf niet, of dat een afkorting is van Mozes, van Mohammed, of misschien van beide. Ook zijn besnijdenis geeft geen uitsluitsel. Hij kent letters uit verschillende alfabetten, woorden uit verschillende talen, maar hij is functioneel analfabeet. Volgens Mila kan Mo in geen enkele taal nee zeggen. Hij oogt als hoogstens twintig, maar misschien is hij al dertig. Hij woont nu bij de boys (afgerond zeventig en vijftig), aangebracht door vrienden die hem in Amsterdam van de straat hebben geplukt.
Mo straalt twee dingen uit: blijmoedigheid en nichterigheid. Zijn leven moet een ramp zijn geweest, een aaneenschakeling van mensen die hem wilden helpen en mensen die hem wilden uitbuiten, maar hij gaat geestdriftig in op ieder voorstel - en ontdekt meteen dat het niets voor hèm is. (Hij herinnert Larie aan Teigetje uit "Winnie-de-Poeh".) Daarnaast is hij ontzettend nichterig. (Volgens Larie een Harm-met-de-harp in het kwadraat.) Hij gaat doorgaans gekleed in een overhemd met korte mouwen, een korte broek, en sandalen. Geen sokken. Dat overhemd (meestal dat met kleine zwarte en witte ruitjes) hangt doorgaans open. Die korte broek heeft wijde pijpen tot aan de knie, de gulp staat meestal open, en hij draagt er niets onder. Nou ja, hij draagt waarschijnlijk zijn pik in zijn rechterhand. Kortom, hij is voor manminnaars wat Ma en ik voor vrouwminnaars zijn. Misschien meer, hopelijk minder: ik wil zelf toch wel het opperkonijn blijven.
Hij woont nu dus bij de boys als een soort toy boy, maar hij is tevens de toy boy voor Mila, schuin tegenover hem. (Wij moeten vaak denken aan dat Gooise verhaal van Dennis, maar geld speelt hier geen rol omdat het er niet is.) Zij bemoedert hem een beetje, en de boys zelf bevaderen hem een beetje. En alledrie houden ze die gulp in de gaten. Snapt hij eigenlijk zelf wel, dat hij eh… aanstoot geeft?
Wat een ploeg: Jordanees (Westertoren) Geert, zwarte Amerikaan Herman (“hair man”, maar een macho vergeleken bij Mo), Slavische matrone Mila, en “yes!” Mo. Inmiddels heten ze gevieren “UN”, zowel een afkorting van “United Nations” als een knipoog naar “Us” (het heet hier “Us Net”) en het tegendeel van “DEM”. Mila valt dus tegenwoordig vaak in voor Mina (scheelt één letter) in de kroeg, als die en Bill bij ons zijn. (Ze komen voor Yvonne, maar het woord “flinterdun” komt dan tig keer tot ontlading. Gewoon elkaar een beetje stangen.) Mila is dus niet vaak meer in de speeltuin, maar soms is ze dáár nodig. Maar soms komt UN hierheen, vooral bij hitte, en vooral om ons zwembad. Die vier in ons zwembad, dan maar ook bloot, en dan vooral Mila en Mo - je weet niet wat je ziet! Mila als een soort vinvis met machtige memmen (kaliber Toos), Mo als een klein patrouillerend visje min of meer in de buurt. Nou ja, zó groot is ons zwembad nou ook weer niet. Intussen zitten Herman en Geert waarschijnlijk op de ijsberg (die opblaasbare). Ergens heeft Mo iets van hoe Karla was toen ze hier kwam, dat meegaande, maar hij heeft geen pillen nodig om blijmoedig te zijn. Maar je kunt hem niet alléén laten.
De bouw van Fort Rimboe heeft veel anderen aan het denken gezet. Iedereen wil wel een overdekt zwembad, maar dan voor zichzelf, of met minder bloot.
In de kringen van Het Geld behoort je vastgoed toch wel een zwembad in de tuin te hebben - maar wat zou het armoedig staan naast ons ondergrondse. Aanlegkosten, onderhoud (en andere boutjes en moertjes) - en hoe vaak zouden ze het gebruiken? Nee, dan toch maar op vacantie naar plekken met zon en een privé zwembad. Het kwartet is alvast niet van dat blote, ook niet van zwemmen, maar voelt desondanks toch behoefte aan een zwembad. Een buitenbad èn een binnenbad - en zo kwamen ze op een gedachte die (zoals mijn ouders en La op YouTube lieten zien) lijkt op de woning van de Thunderbirds. Bij het kwartet zou dan het huis kunnen wegschuiven om het zwembad vrij te leggen. Dàt vond Het Geld ook wel een mooie aanpak. Grada en Hans overwegen een zwembad (een kuuroord) voor huidziektelijders, met van die visjes die de schilfers van je af knabbelen. Kees van de camping zou het liefst zijn hele terrein ondergraven voor een zwembad zo als het onze, maar dan ondieper, en minstens even psychedelisch. Misschien met vacantiewoninkjes die ondergronds net zo mooi aan het water liggen als onze slaapkamer. Ja, dat heeft wel wat.
Géén belangstelling uiteraard van de bios: wat moet je nou met een zwembad als je voor de buis zit te snacken? De jaffa’s zouden enerzijds ook een ondergronds zwembad willen hebben, maar zouden het anderzijds ervaren als een blijk van zwakte, van trooper-af zijn.
De schippertjes zijn ook een nachtje hier geweest. Twee, dus. Ze vonden ons zwembad en eigenlijk heel Fort Rimboe geweldig. Ze gingen denken over een drijvend vacantiepark, met ons soort zwembad benedendeks. Lijkt ons leuker dan Kees’ idee. Afijn, ze hebben nu dan toch eens kennisgemaakt met de westvleugel, en ook met degene naast wie zij altijd geschipperd hebben. Het werd een vreet- en zuipfestijn alsof er een avontuur van Asterix was geëindigd, en de volgende ochtend moesten ze al kotsen bij de gedachte aan autorijden. Vandaar die tweede nacht. Oh, ja: ze hebben overnacht in de vertrekken van DEM, en ze hebben die schoon achtergelaten. Wat blijft de lucht van dat sop lang hangen!
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).