Laatste wijziging: 2022-06-01 (technisch), 2013-02-28 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
In dit verhaal zijn Wiesje en ik nog niet lang genoeg in Us Net om uit eigen ervaring te kunnen spreken over plaatselijke jaarlijkse gewoontes. Ik spreek van horen zeggen. Met "onder ons" dagen hebben we wèl genoeg ervaring. Wij hebben sinds dit verhaal flink bijgedragen aan de teloorgang van de hieronder gestelde rust.
Vlak voor de Kerst en vlak na Nieuwjaarsdag is het iets drukker dan gewoonlijk in Us Net, met wat wij ten onrechte de "wisseling van de wacht" noemen. Sommige bewoners trekken die dagen naar hun naasten in de stad, een enkeling wil ergens op een strand bijbruinen. Andersom zijn er ook naasten die deze dagen in de rust van Us Net willen doorbrengen. Ik schreef immers al, dat het Heidefeest de enige gelegenheid is waarbij die rust verstoord wordt.
Gedurende de Kerstdagen is de kerk als zodanig beschikbaar voor wie daaraan behoefte heeft, met eventuele vieringen in overleg.
Op Oudejaarsavond is de kroeg stampvol (reserveren aanbevolen), want dan geeft Bill een conference. Als kroegbaas weet hij alles over iedereen, en voor buitendorpse zaken wordt hij ingefluisterd door Mina. De conference is trouwens niet één lange show, maar bestaat uit een wisselend aantal blokken. In de pauzes draait hij een flink deel van zijn jaaromzet, en vangt eventuele laatste nieuwtjes op uit het geroezemoes. Het wordt door anderen geweldig gewaardeerd, als hij deze laatste nieuwtjes in een volgend blok weet te verwerken. Vooral als iemand zijn mond voorbij praatte. Maar er zijn lieden die opzettelijk valse geruchten uiten. Het is een gewoonte aan het worden, dat aanwezigen die door Bill betrapt worden op een vals gerucht een rondje voor de hele zaak geven - en dat tikt op die dag best aan. Wie zich daaraan onttrekt moet zijn plaats in de gemeenschap heroveren.
Vroeger was Us Net bijna verzekerd van een witte kerst. Vorig jaar heeft Bill zijn conference op het dorpsplein gehouden, voor een gehoor in herfstkleding. Maar de opwarming is niet verzekerd: zie Winter.
Weinigen doen aan een kerstboom binnenshuis, velen aan lichtjes buitenshuis. Een enkeling laadt een ander style sheet voor zijn home page.
Wiesje en ik hebben doorgaans Mart en Diana in huis, maar wel heel vrijblijvend. Er groeit een traditie om één avond bridge te spelen. Zo is het bij sommige anderen ook, dus een bridge drive hangt in de lucht. Een staande traditie is bij ons vieren bekend als "onder ons". Op een "onder ons" dag doen Mart en ik de dingen die ons nog steeds binden, en doen Diana en Wiesje hun dingen van moeder en dochter. Vraag niet naar de derde mogelijkheid. Als Wiesje Diana en mij in de huiskamer "betrapt", bijvoorbeeld omdat Mart even naar de WC moest terwijl Wiesje even in de keuken was, dan is de onweerswolk boven Wiesjes hoofd bijna tastbaar. Jammer!
Zit Wiesje dan weer eens op de kast, dan grijp ik mijn gitaar, en ga Kees opzoeken om samen wat blues te spelen. Mart is wel eens mee geweest, en dat klikte vrij aardig. Kees is altijd wel te vinden voor een stukkie blues, en hij spint de nummers uit tot een half uur. Het wordt dus meestal nachtwerk. Bovendien moet er gedronken worden, en zelfs bier gaat dan flink aantikken. Kom ik dan eindelijk thuis, dan ligt Wiesje steevast narrig in bed, soms aangekleed op bed. Dan was het óók weer niet goed dat ik wegging, zo lang wegbleef, en zoveel dronk. Maar na een uur of zo word ik dan weer wakker van schuchtere liefkozingen. Dan maken we het weer goed. Ik denk, dat ze flink baalt van haar ongegronde angst.
Mevrouw Hoofddoek heeft het in week 52 altijd zwaar. Dan heeft ze toch heimwee naar haar oude geloof, of misschien meer naar haar toenmalige geloofsgemeenschap, met name haar man zaliger. Wiesje doet dan extra haar best om zoet te luisteren naar verhalen waarin steeds meer gaten vallen, en om zich te vergewissen van voldoende keukenvoorraad en deugdelijke kleding. Soms krijgt Wiesje als dank voor haar voortdurende betrokkenheid een zelfgemaakte hoofddoek. Die koestert ze als trofeeën.
De dierenwereld heeft zich nooit zo met ons bemoeid in week 52. Maar het is een tijd van tafelen in overdaad. Er zijn dieren, die ontdekt hebben dat vuilnisbakken omkeren of zelfs onverhuld bedelen altijd gevaarloos is, en vaak zeer succesvol. Zoals Hans eens schamperde: er bestaan al muizen, wier stofwisseling is aangepast aan patat mèt. Maar of dat nou op Us Net sloeg?
De meeste bezigheid is binnenshuis. Maar soms wil men toch wel even uitbuiken of een frisse neus halen. Dan wordt de Digitale Zandweg even de wandelgang van zien en gezien worden. Het blijft leuk om mensen (vrouwen) op hoge hakken door het zand te zien ploegen. Die trekken aller aandacht als nieuwelingen die thuisgebracht moeten worden. Nee nee, in de zin van: gekoppeld aan regulars. We hebben trouwens inderdaad eens op een Heidefeest een hardloopwedstrijd op hoge hakken gehouden, óók voor mannen. Het idee is niet van ons, maar de zandweg wel. Soms gaat men ook wel de hei op. Het gerucht gaat, dat sinds Veldzicht verliefden zich ook de rimboe daar in begeven. Wiesje en ik houden de andere rimboe voor onszelf!
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).