Laatste wijziging: 2022-07-08 (technisch), 2018-12-18 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Verlangen - Eten - Nacht - Ochtend - Aula - Terug - Jeroen
Op een avond vertelde Maaike bij de biecht, dat de naam van Wouter nog flink rondzong op school. Hij was een kameraad en voorbeeld geweest voor veel mannen (niet slechts leerlingen), en de droom van veel vrouwen (niet slechts leerlingen), van wie waarschijnlijk enkele tientallen hem een weekeinde hadden meegemaakt (en Cilia die treinreis). Maar hij leek in rook opgegaan. Wiesje opperde, dat misschien een bijeenkomst in de aula hen zou kunnen helpen, desnoods een tweede bijeenkomstje bij Sheila, en dat Wouter zich misschien wel wilde vertonen.
Wat een samenloop, hè: rare Maaike, geliefde Wouter en sexuologe Sheila zijn naaste familie van elkaar, en voor Wiesje en mij zijn Wouter en Sheila dus "aangetrouwde" familie. Ook de tijd van het jaar bood samenloop: kerstdagen ("week 52") voor de deur, en Wouter en Claudia hoopten enkele dagen in Us Net te kunnen doorbrengen. Ook Dennis en Jean-Luc zouden óverkomen, nader te verdelen over beider herkomst.
Maaikes school heeft een intern social medium: een soort Facebook, maar afgeschermd van de gretige buitenwereld. Het kwijnt nogal, in de schaduw van die concurrent. Maaike plaatste een peiling, of men belangstelling zou hebben voor een bijeenkomst met anderen die hem misten. De respons was overweldigend. Ik zocht contact met de legerbasis, en stelde dezelfde vraag. Zelfde respons. Maaike e-mailde Wouter met deze uitslagen, en vroeg of hij bereid zou zijn om zich te vertonen. Ja, hij laat niemand in de steek.
Maaike zocht contact met de conciërge van haar schoolgebouw, en kreeg de aula aan het eind van een vrijdagmiddag. Met toegang voor die groep van de legerbasis (waaronder de dochter van de commandant). Wouter en Claudia regelden hun afwezigheid met hun baas, en zegden toe. Maaike plaatste de aankondiging op dat netwerk, en ik gaf die door aan de legerbasis. Weer net als laatst bij onszelf: niet in en uit lopen.
Die donderdagavond aten we bij Aart en Yvonne: Sheila, Wouter en Claudia, en wij. We waren trouwens niet bloot, want Claudia was niet ingeburgerd als schootzitter. Yvonne had het kindermenu van vroeger weer eens gemaakt, maar dan met een mooie salade in plaats van de appelmoes, de patat was ovenfriet, en wegens de drie vego's waren de kroketten groentekroketten. Ook bij Claudia riep dit herinneringen op.
Opnieuw viel ons op, hoe goed Wouter en Claudia op elkaar ingespeeld zijn. Nu zijn ze dat uiteraard nog beter dan toen we de Clauwou bezochten, want ze behoren immers tot hetzelfde bergingsteam, en werken samen aan dat eigen schip. Ik uitte mijn bewondering maar weer. Ze lachten dun, en keken elkaar vijf frames aan.
Wouter draaide het om, en vroeg Maaike, hoe goed zij inmiddels op Wiesje en mij ingespeeld was. Maaike schokschouderde: "In bed uitstekend, en dan blijft er niet veel over." Het konijnenleven was Claudia blijkbaar ontgaan, want ze vroeg belangstellend: "Doen jullie zo veel aan sex, dan?" Op dàt punt is Wiesje onze vaste woordvoerder. Ze verslikte zich in een hap sla, en hernam hoestend: "Het korte antwoord is: ja." Ze nam een slok cola, werd de detective, en vroeg: "En jullie?" Nu was naast Wiesje Maaike de enige die zich niet verslikte. Claudia keek Wiesje in de ogen: "We mogen niet klagen…" Maaike was Wiesje voor: "Maar zij hebben méér te doen!" Claudia knikte: "We hebben ons aangewend om elkaar welterusten te wensen voordat we te kooi gaan, want we slapen al voordat we liggen. Soms zijn we wakker voordat de wekker gaat, en dan…" Wiesje huiverde. Ik haalde haar aan, en ook Maaike aan mijn andere zijde.
Claudia verlegde het gesprek naar Sheila: "En, heb jij inmiddels wie je zoekt?" Sheila leek tegen tranen te vechten: "Het zoeken duurt langer dan ik dacht…" Iedereen probeerde andere onderwerpen aan te snijden, maar Sheila was er niet mee geholpen. Hoe het met Dennis ging? Die was nu in België om zijn schoonouders te leren kennen. Au! Varen op de Waddenzee. Au! Erik… Ja, Erik had zo geschikt geleken.
Bij de koffie kwam het overnachten aan bod. Het oorspronkelijke plan was: Wouter en Claudia bij Sheila, in ons bed. Maar Sheila was wel de enige die alléén zou zijn. Dus keek Wiesje Maaike aan, en vroeg Sheila, of die ons bed als vierpersoons wilde testen. Ja, dat was dan hopelijk gezelliger. Wouter en Claudia: bij Aart en Yvonne, of bij ons in de grote logeerkamer? Nou, drie logé’s dus.
Na de koffie liepen Wouter en ik elk tussen twee vrouwen naar de konijnenflat. Claudia droeg hun beider rugzak bij het handvat, Sheila had niets bij zich. Wacht! Even bij de kroeg naar binnen, Mina en anderen dag zeggen. Vragen of Bob en Marie nog aanspreekbaar zouden zijn. Nou, hoogstens bij daglicht. We liepen door, bij het licht van slechts mijn hoofdlampje. Maaike had een inval, en deed mij dat licht bij ons tuinhekje doven. We schuifelden de tuin in, en Maaike trompetterde zachtjes naar de struiken links. Even later werden Wouter en Claudia door slurven besnuffeld. Wouter was aangenaam verrast, Claudia probeerde te blijven lachen. (Was Sheila nou al bekend met de mammoeten?) Wiesje en ik geleidden de gasten naar binnen, Maaike reikte besmuikt wat koekjes naar de struiken rechts (in onze looprichting: struiken verderop links).
Binnen rondleiding voor Claudia. In de badkamer uitleg over plasplank en fles. Volgens mij bloosde ze hevig. De rondleiding eindigde in onze slaapkamer. Wiesje spreidde haar armen, en zei: “Wij zijn in ons huis steeds bloot. Wij nemen nog even een slaapmutsje hier op bed. Jullie zijn welkom, maar dan óók bloot.” Ietwat giechelig verdwenen ze hand in hand naar de logeerkamer, en kwamen via de badkamer bloot terug. Nouhou… Claudia was bepaald geen manwijf, ongeveer hoe Maaike bij ons kwam, maar rijziger en rijper. Wij (met Sheila) Griekse wijn uit één mok? Zij beiden dan óók.
Maaike legde het competitieschema uit. Claudia vond het nou precies wat de leider van haar ploeg had willen hebben om haar tussen de maats te laten rondgaan. Dat de hetero mannen elkaar dan ook hadden moeten helpen, was dan niet zijn of haar probleem geweest. Kwakkie zoeken? Oh, dat was dan helemáál een feest geworden! Inmiddels zaten Claudia en Wouter gezellig te frunniken. Wiesje en Maaike lieten mij over aan Sheila. Die gaf zich geleidelijk steeds meer over. Wouter en Claudia zeiden ons weldra goedenacht, en snelden hand in hand naar hun kamer.
Wij vieren gingen proefliggen: vier naast elkaar, of “6699”? Dat eerste was erg krap, dus we begonnen in die tweede opstelling, Sheila en ik met de hoofden aan het hoofdeinde. Geen ruimte voor beffen! Ik vingerde mijn vrouwen nog snel elk een enkeltje bij de nachtzoen, en wijdde me aan Sheila. Die lag geluidloos maar schokkend te huilen, dus ik begon met een langdurige troostknuffel. Geleidelijk verplaatste ik één hand naar beneden, streelde haar heupen en dijen, en ging over tot het vingeren van een himalaya. Ze kreeg steeds meer zin, gaf weerwerk, en trok me uiteindelijk op zich voor een sur place. Maaike en Wiesje fluisterden over “kwakkie zoek” alsof het huissleutels betrof - een schitterende vondst.
Één ding moesten we niet vergeten: morgen vrijdag, schooldag. Wiesje vermaande Sheila alvast: “Morgenvroeg gaat de wekker. Heel vroeg, want Maaike fietst naar school. Dan heeft zij tot ze wegmoet bij alles voorrang. Dus morgenochtend heeft zij Larie, en als zij weg is, wil ik ook mijn man hebben. Dáárna mag jij nog een keer, en verder moeten we de tijd in de gaten houden.” Ze ging de gang op, en meldde het tijdstip van de wekker aan de logé’s. Plus Maaikes voorrang. Sheila was voelbaar ontstemd door het vooruitzicht en door Wiesjes toon. Maar ze nestelde zich tegen mij aan. Hmm… krijg ik nou steeds meer moeite met Sheila in bed, of word ik tweekenniger? (“Eenkennig” kun je opzoeken. Ik heb twee vrouwen.)
De wekker (op Maaikes mobieltje) ging af. Achtergrondlicht aan. Eerste goedemorgenknuffels. Uittocht naar de plasplank. Wouter en Claudia sloten aan. Himalaya en sur place voor Maaike. Sheila lag opgerold, haar rug naar ons toe. Wiesje was in de keuken bezig (zoals altijd als Maaike naar school moet).
Ontbijt (Wouter en Claudia ook gezellig bloot, Sheila ontbrak), brood smeren, douchen (altijd heerlijk om te zien), Maaike afdrogen en aankleden, fiets naar buiten, afscheid, gauw weer de warmte in. Ik laat Maaike altijd stralend vertrekken, maar stiekem hoop ik, dat ze al bij het viaduct haar inlegkruisje wil verschonen.
Wiesje en ik gingen naar boven: háár beurt. Sheila lag nog te pruilen. Gelukkig kon ik Wiesjes gram snel wegwerken. Vervolgens kon ik ook bij haar een sur place doen. Afrollen, naknuffelen… Wiesje richtte zich node op, en meldde Sheila: "Nu mag jij weer." Ik verplaatste me naar Sheila, en begon haar op te geilen. Ze lag nog steeds opgerold, dus met haar flapje voor het grijpen. Geleidelijk strekte en draaide ze zich tot een gewilligere houding. Wiesje bleef toekijken, Sheila's hele himalaya lang. Daarna dacht Sheila weer een sur place te krijgen, maar nu greep Wiesje in: "Doe nou zèlf es iets! Pijp hem, trek hem desnoods alleen maar af. Zó blijft geen man bij je!" Oei! Zo boos had ik Sheila nog nooit zien kijken, en zéker niet naar Wiesje. Maar ze overwon zichzelf, en ging me pijpen. Gaandeweg gedrevener. Vertwijfelder wellicht, en Wiesje herinnerde haar: "Bedenk, dat het zijn derde keer wordt in heel korte tijd. Laat hem anders eerst even snuffen of likken." Sheila liet me weer tussen haar benen snuiven. Uiteraard een zeer vrouwelijke geur, maar ze was niet bepaald nat. Ik verslapte, en ging rechtop zitten: "Zo wordt het niks…"
Wiesje kwam even heksen. (Als Wiesje mijn kans op klaarkomen meet, moet ik altijd aan Hans van Grietje denken, als de heks wil voelen of hij al vet genoeg is.) Ze deed enkele slagen, en gaf mijn halfstijve aan Sheila terug: "Als je wilt, lukt het. Als je niet wilt, geef mij hem dan maar." Sheila draaide weg, en ging op haar buik liggen huilen. Wiesje keek even minachtend, haalde haar schouders op, en tastte zelf toe. Ik ging weldra binnenstebuiten. Nou, dan gaf ik Wiesje toch een volgende himalaya! Intussen had ik wel medelijden met Sheila. Ze zou zowel uit eigen ervaring als uit vakkennis moeten weten, hoezeer ze zichzelf tegenwerkte. Maar ja, een gevoel laat zich niet wegredeneren.
Hoe ging het verder? We zouden naar Sheila's Lair rijden, opdat Wouter en Claudia dat ook konden aanschouwen. Van daar naar de school, nog nader te bepalen per auto of te voet, en zonder Sheila terug naar Us Net. Maaikes fiets ditmaal niet vergeten! Sheila had een huurauto, nog bij haar ouderlijk huis, voor deze gelegenheid een tamme electrische gezinswagen. Claudia had haar SUV ook nog bij Aart en Yvonne staan, en zou in noodgevallen met Wouter snel beschikbaar moeten kunnen zijn. Zij zou ons heen- en terugbrengen. Dat paste wel. Aart en Yvonne wilden niet mee als ze niet nodig waren. Wij in de SUV, dus Sheila alléén? Dan wij maar héén met Sheila?
Wouter en Claudia zaten in bad. Eerst tegenover elkaar met voetcontact, dan op onze wijze met zijn rug tegen de middensteun, zij op schoot, en haar benen langs zijn heupen. Ze genoten volop. Wiesje en ik kwamen op de eenpersoons luchtbedden in de badkamer liggen, in wisselende houdingen. Sheila kwam uiteindelijk naar de WC, gebruikte niet de plasplank, en vroeg kribbig, wanneer zij aan de beurt was. Om zich te douchen, natuurlijk, want andere beurten waren er blijkbaar niet. Wouter en Claudia keken elkaar even aan. Toen vroeg Wouter: "Zullen we het bezoek aan je huis uitstellen?" Sheila bromde iets, beende naar de slaapkamer, kleedde zich waarschijnlijk aan, denderde de trap af, en verdween met knallende keukendeur.
Wij vieren staarden elkaar aan: dan niet naar Sheila's Lair. Nieuwe planning: dàn bij de school, dus zó laat hier weg. Voordien: eten (warm? dan koken), wij douchen, allen aankleden. Dan hadden we nu nog tijd voor een nummertje. Wiesje trok me mee naar bed. Ontladingsknuffel, himalaya, sur place omdat ik dat wilde, knuffel toe. Wouter en Claudia kwamen het bad uit, lieten het nog niet leeglopen, deden op hun bed het hunne (waarschijnlijk ook eerst een himalaya, want dat heeft Wouter van ons overgenomen, daarna zo te horen ook een sur place), en gleden voor hun naspel terug het bad in. Wiesje en ik gingen naar de keuken voor de eerste kookhandelingen.
Zij kwamen schoon en stralend aan tafel. We aten genoeglijk. Daarna gingen Wiesje en ik douchen. Intussen deden zij ongevraagd de afwas. Gevieren bij de plasplank. Wouter en ik genoten van beide vrouwen, en die van òns. We kleedden ons node aan. Oh, kleedden wij elkáár aan? Dat zouden zij voortaan ook doen, als de omstandigheden het toelieten.
Niets vergeten? We stiefelden naar de auto. Hé, Sheila's auto stond er nog. We gingen even binnen kijken. Sheila hing zwaarbehuild tegen Yvonne aan. Ze kwam moeizaam overeind, zei duidelijk "Sorry!" tegen Wiesje, en gaf haar een knuffel. Aansluitend herhaalde ze beide bij mij. Maar ze ging niet mee. Wouter reed de auto naar school, en vond een plekje vanwaar desnoods snel vertrokken zou kunnen worden.
De aula was ongeveer half gevuld: plukjes en plekjes. Maaike wachtte ons volgens afspraak op bij de artiesteningang (een binnendeur). Knuffels. Sheila? Oh, weer eens moeilijk? Ze haalde haar schouders op. In de zaal waren op de voorste rij plaatsen vrijgehouden. Tegen het aangekondigde tijdstip namen wij ze in. Op dat tijdstip beklom Maaike het podium, nu uitgerust met een draadloze headset.
"Goedemiddag, allemaal. Ik ben Maaike. Jullie zijn massaal gekomen om te vernemen, hoe het nu met Wouter gaat. Welnu, hier is hij: mijn broer Wouter!" Onder applaus beklom hij het podium, en nam de headset over. Maaike kwam (uiteraard) naast mij zitten. Knuf, ook van Wiesje aan mijn andere zijde.
"Goedemiddag, allemaal. Ik ben Wouter. Jullie kennen mij nog, ik herken velen van jullie nog. Leuk, weer hier te zijn, samen met jullie. Dank aan Maaike voor het organiseren, en aan de school voor het bieden van de gelegenheid. Niet alle aanwezigen ken ik van school: ook mensen die ik van de legerbasis ken zijn aanwezig. Dank aan Larie voor het regelen daarvan. Minder dan een jaar geleden dacht iedereen, ikzelf ook, dat ik na mijn eindexamen het leger in zou gaan. Toch groeide bij mij de twijfel. Eerst over het niveau: of ik niet liever onderofficier zou willen worden dan officier. Daarna over het werk zelf: of dat wel precies was wat ik wou. En toen leerde ik op de legerbasis iemand kennen die het beroep heeft dat beter bij mij past. Iemand die ook zelf bij mij past. Daarom zijn wij nu zowel privé als op het werk samen. Ik stel jullie voor: mijn vrouw Claudia!" Hij noodde haar naast zich, en ze wipte het podium op. Knuffel onder applaus.
"Wij werken bij een bergingsbedrijf. Mochten zometeen onze telefoons afgaan, dan kan het zijn, dat we hals-over-kop weg moeten, naar een haven of een luchthaven. Dan moeten we ergens een schip van de rotsen trekken, of zo. Claudia is ondanks haar leeftijd al een gevorderde berger. Ze heeft al veel papieren, maar meestal vereisen die ook enkele jaren relevante ervaring. Ikzelf ben begonnen met de praktijk, en ik leer ook voor de eerste van die papieren. We wonen op een vissersschip dat we aan het opknappen en ombouwen zijn. Allemaal leuk, allemaal gezellig, maar we hebben geen tijd over. We wensen elkaar staande welterusten, want we slapen voordat we in bed liggen. We liggen meestal in een Nederlandse zeehaven, soms in een buitenlandse. Zodoende leek ik voor jullie spoorloos verdwenen, maar hier ben ik!" Applaus. Hij plaatste de headset op Claudia's hoofd.
"Goedemiddag, allemaal. Ik ben vereerd om hier te mogen zijn. We zijn met de auto de weg gereden die hij zes jaar lang iedere schooldag heen en terug gefietst heeft, en die Maaike nog steeds fietst. Dat is niet gering! Het klinkt raar, maar ik ben niet verrast door de opkomst. Overal waar ik met Wouter kom, zie ik hoe hij met alle mannen meteen de beste maatjes is, en hoe alle vrouwen naar hem verlangen. Ik was wel verrast, dat juist ik de gelukkige was, en ik ben daar nog iedere minuut dankbaar voor. Nee, ik heb hem van niemand afgepakt. Hij heeft mij van niemand afgepakt. Als je keer op keer ervaart dat je hetzelfde doet… Laat ik een voorbeeld geven. We waren beiden te gast op de legerbasis. Iemand had iets te vieren. We zagen beiden, dat de blikjes cola in de koelkast opraakten. We zijn, letterlijk de één linksom en de ander rechtsom, een volle tray gaan halen. We zijn aansluitend elk, letterlijk van links en van rechts, met een vuilniszak op pad gegaan om lege blikjes op te ruimen. Dan kom je in contact, en dan ga je een volgende tray samen halen, een volgende opruimronde samen doen. Dan zeg je aan het eind van de dag tegelijk tegen elkaar: "Waar spreken we af: bij jou of bij mij?" Toen zei ik: "Laten we vandaag beginnen bij mij." Dat zal op een vrijdagavond zijn geweest. Maandagochtend meldden we ons hand in hand bij mijn werk. Hij moest een overall lenen, maar aan het eind van de dag was hij mijn naaste collega." Ontroerd applaus.
Er volgde een ronde vragen en antwoorden, doorgaans met Wouter. Maaike en ik doken weg, en kwamen terug met twee glazen en een kan water. Wiesje sprong overeind, en schonk de glazen vol. Lacherig applaus van wie de parallel zag.
Uiteindelijk nam de zaal in een rij afscheid van Wouter en Claudia, zoals bij huwelijken en uitvaarten. Het eind van de stoet werd gevormd door militairen in burger: we zagen allerlei verschillen met het begin (waaronder dat Claudia velen herkende). De laatsten waren de commandant en zijn dochter. Die kregen van beiden een heel warme begroeting. ("Mijn oom en nicht," verklapte Claudia op de terugweg.) Van deze militairen waren ook velen al aan boord van de Clauwou geweest.
Zodra we weer buiten de aula stonden, zeiden we allevijf tegelijk: "Fiets!" Maaike ging ons voor, een binnentrap af, naar de fietsenkelder. Opgelucht kwamen we buiten, zelfs nabij de auto. Fiets achterin, stak toch een beetje uit boven de achterbank, maar waar plaats is voor twee konijnen, kunnen er ook drie zitten. Claudia bracht ons naar huis, maar ging nu met Wouter bij Aart en Yvonne slapen. Knuffels alom. Maaike merkte op: "Zij hebben net zo'n bad, een plasplank en een fles." Vier duimen op. Die wilden instappen, maar opeens brulde Maaike: "Fiets!" Inderdaad, die moest er nog uit.
Nu gingen wij in bad, pot nane bij de hand. Maaike zat bij mij op schoot, "lepeltjes", en Wiesjes voeten waren ergens bij Maaikes heupen. We deden van het avondritueel wat we in bad konden, droogden elkaar af, en snelden naar bed voor de rest.
Tegen middernacht kregen we alledrie een e-mail van Sheila. Ze was halverwege de middag naar de stad teruggereden, had de auto ingeleverd, en was naar huis gelopen. Daar zag ze iemand staren naar het naambord in de tuin, en soms om zich heen. Ze hadden lang staan praten, waren erbij gaan zitten in het nabije café, hadden gegeten bij de nabije chinees, waren naar zijn winkelpand gelopen in de hoofdstraat, daarna naar zijn woning erboven, en nu stuurde ze ons ook een foto.
Die hoofdstraat in de stad is de doorgaande weg waaraan eens de stad ontstaan is, nu uiteraard voetgangersgebied, en die beslist op Monopoly zou voorkomen als er een provinciale uitgave van zou bestaan.
De iemand heette Jeroen, fotograaf. Sheila stuurde ter informatie de link naar zijn website mee. Hij had nog bij zijn vader in de doka gewerkt, maar was zelf volledig digitaal, zelfs op de drone-toer. Dat bleek uit de voorbeelden van trouwreportages: geweldig sprekende overzichtsfoto’s, maar ook allerlei kleinigheden. Op die ene reportage werden alle koffiekopjes niet-leeg ingezameld. Blijkbaar was de koffie die keer niet naar wens geweest.
De meegezonden foto kwam uit bed, genomen van naast Jeroens linker oor naar zijn voeten. Je zag Sheila (haren strak naar achteren in een knotje) vergenoegd de draden kwakkie van zijn nog halfstijve likken. De boodschap was duidelijk. De katjes hadden hun twijfels. Maaike vroeg zich af, of Sheila hem genoeg zou kunnen boeien, en of hij wellicht op haar huis uit was, Wiesje herinnerde zich de schnabbel bij Aazicht [sex], en kon zich een zakelijke klik alvast voorstellen.
We zouden zien...
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).