Laatste wijziging: 2022-06-26 (technisch), 2017-04-06 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Boutjes en moertjes - Peeskamer - Opwinding - Apps
Oh ja, de tablets. Inmiddels zo gewóón...
Inderdaad, bij twee dingen sloeg ik ooit af: bij geld en bij "boutjes en moertjes". Laat de geleerden maar uitzoeken, of dat nou echt vrouwlijk is.
In Laries Tablet 1 [sex] raakte ik warempel zowat bevangen door geldzucht. Nee, geldzucht is het niet. Het is eigenlijk vast diezelfde onrust die ik vaak heb: onvrede met een toestand. In dit geval de aanblik van vier mensen die lange dagen maken met het zoeken van geld tussen vraag en aanbod, vooral die kommaneukerij van Jessica en Ruben. (Sorry, lieverds, je wéét al dat je van mij geen concurrentie hoeft te verwachten.) Ik zoek dan naar de weg waarlangs ik die toestand kan verbeteren of opheffen, in dit geval beating them in their own game.
"Boutjes en moertjes" kregen al eerder mijn belangstelling, ergens tussen dat meehelpen aan oude treinen (houten bankjes afkrabben) en Bob helpen met die kraan. Wij vrouwen denken in zorg voor medemensen, dieren en planten, maar misschien is locofilie-en-zo de vorm waarin mannen het dichtst bij dat positieve gevoel kunnen komen - en dat vind ik dan heel respectabel. En als je het geduld ervoor kunt opbrengen, dan is het inderdaad mooi. Ik bedoel, ik heb gezien in welke staat die wagon binnenkwam, en ik heb gezien hoe mooi die is geworden. Ik heb gezien, hoe goed die kraan tot leven is gekomen, mede dankzij alle gesleutel van Larie en mijzelf.
En nu dan computers. Die iPad heeft iets menselijks, nou ja, iets begrijpelijks: je tikt ergens, en er gebeurt iets voorspelbaars. Geen Shift-Control-F9 of zo, bedoel ik. Nou, als je er zó tegen kunt praten, dàn wil ik wel. En zijn er dan ook nog eens allerlei muziek-toepassingen en boeken, dan ga ik eindelijk los. Misschien heb ik Larie wel meer aan de iPad gebracht dan hij mij. Whoeha!
En ja, die tentoonstellingen waren best leuk, maar wat moet ik nou met mezelf zo groot en bloot in beeld? Je weet, dat ik het al lang niet meer vervelend vind om mijn lichaam te tonen, dat ik er zelfs wel mee wil pronken, en al helemaal met hoe (nu ik dit schrijf) Larie inmiddels al twaalf jaar mijn tepels stijf houdt en mijn kut nat. Een ander draagt een trouwring, ik een natte string. En toch...
Oh, wacht, dat heeft Larie nog niet verteld: de peeskamer. In het privégedeelte van de kroeg is een kamertje waar oorspronkelijk misschien een boekhouder gezeten heeft, of zo. Een kamertje met een raam op het zuiden. Later is de opslagruimte van de kroeg vergroot. Dit buitenraam werd een binnenraam, het kamertje werd een plek waar dingen opgeslagen werden als je geen andere plek wist.
Mina en Bill hebben dat kamertje een mooie nieuwe bestemming gegeven. Er staat nu een eenpersoonsbed in, een toilet en een wastafel, en er hangt een oud gordijn voor dat raam.
Als bijvoorbeeld Larie en ik in de kroeg zijn en even willen vrijen, dan kunnen we ons daar even terugtrekken. De jaffa's gebruiken het peeskamertje óók graag tijdens optredens. Al gauw kwam er een eenpersoons luchtbed op de vloer, opdat wij tegelijk aan de gang kunnen. En sowieso is het handig om een toilet zonder wachtrij te hebben tijdens een optreden.
Optreden - Larie en ik hebben er eens een wip (jawel, een heuse sur place) gemaakt tijdens een sessie, tijdens zo'n lange solo van Kees. Toen wij terugkwamen, gingen Nora en Kees daarheen. We waren met ons vieren, dus nu moesten Larie en ik de tijd vullen.
Ik weet niet of je het beseft, maar Nora is jonger dan ik, Kees is ouder dan Larie, en zij denken volgens mij uitsluitend in ouderwets neuken, of ze gunnen zich de tijd niet voor een voorspel. Gevolg: Nora blijft zowat droog, Kees moet op het pijnlijke af kracht zetten, en zij komen niet klaar in de tijd waarin wij elkaar gesmeerd afbeulen. Larie en ik hebben een half uur gespeeld, en toen maar pauze geroepen.
Na een lange pauze kwamen zij de gelagkamer weer binnenstrompelen. Een oplettende trekker zag het, en begon boven de pauzemuziek uit te zingen "Maids, when you're young, never wed an old man". Iedereen brulde mee (Moet je nagaan: zowat veertig jaar na de piek van the Dubliners.), en opeens draaide iedereen zich naar òns. Daar heb je het weer: ik wilde de toestand beheersen, en ik heb een "Yes, we can" of "Wir schaffen das" vertrouwen in wat ik van Laries lijf kan vragen. Ik heb hem op een tafeltje laten plaatsnemen om hem en plein publique klaar te maken. Nora en Kees hebben toen gauw Thea en Janneke erbij gehaald, en zijn een wervelende set rock & roll begonnen. Larie en ik sprongen meteen het podium op, en zijn weer mee gaan doen.
Voor de muzikanten onder jullie: drummen is voor Kees al lang weer de uitzondering, hij speelt meestal gitaar, een akoestische gitaar met een element in het klankgat. Nora speelt bijna uitsluitend synthesizer. Ze had er inmiddels zo een met allerlei begeleidingsstijlen ingebouwd. Die keer gebruikte ze die ritmebox-functie. Larie en ik wisselden dan maar af op electrische gitaar en zijn toeter. Toen Nora en Kees gingen wippen, hebben Larie en ik afwisselend die synth van akkoord laten wisselen en gesoleerd. Soms probeert de wisselaar ook nog iets van fills te spelen, op die synth of op wat hij zelf in handen heeft.
Bij ons avondritueel bekende Larie, dat hij toch wel blij was dat hij gered was door de muziek. Hij herinnerde mij aan die "gamers roes" in Donkere dagen [geloof, sex] en aan zijn prostaat als een man in een stofjas. Ik moest hem gelijk geven: ik draaf soms door, en verwacht dingen van hem die ik van geen enkel mens zou mogen verwachten. Dat bewijst maar weer het nut van ons avondritueel. Hij weet trouwens nooit, hoe hij zo'n terechtwijzing moet beginnen, want hij geniet van mijn geestdrift en van de waardering die uit die doorgeschoten verwachtingen spreekt. Dus als hij zijn biecht begint met "Eh..." of als hij dan op een bepaalde manier met een vinger over mijn vel strijkt, dan kan ik vragen, of ik weer eens te ver was gegaan (bij een gelegenheid die voor de hand ligt). Dan kan hij opgelucht bevestigen, dan vertedert mijn late begrip hem, en dan gaan we weer over van knuffel naar voorspel.
Nòg wat "maids, when you're young...". Sommige anonieme dorpsgenoten begrijpen uit mijn vasthouden aan Larie, dat hij wel héél goed moet zijn. Dat klopt dus. Maar nou (nu ik dit schrijf) vragen ze zich af, wanneer hij mij nu eens inruilt voor een jonkie. Want hij zal inmiddels toch wel op mij uitgekeken zijn. Die angst heb ik vroeger wel gehad, lees maar na in Bloot 5 [sex]. Hij is in zoverre uitgekeken, dat hij steeds trefzekerder wordt met zijn ogen dicht of in het donker. Heerlijk!
Zelf oog ik nog steeds heel jong. Nee, jeugdig: met mijn heupwijdte en tepelgrootte kàn ik niet jong zijn. Maar zo oogde ik al toen ik nog wèl een tiener was.
Larie lijkt zelfs jonger geworden. Er zijn toch eens wat kilo's af gegaan, hij is bedacht op vitaminetekort, en hij heeft kort geleden zijn haardracht pittiger gemaakt: stekeltjes en een stekelig ringbaardje. (Dat is dus nu ik dit schrijf, een jaar of vijf na die tentoonstellingen.) Dat voelt heerlijk tussen mijn dijen!
Je samen terugtrekken tijdens een optreden - dat komt vàst overdreven over, maar dat is het niet. Op het podium zorgen vooral Esther en ik wel voor de geilheid, maar vaak genoeg betrap ik Larie op onderzoekende blikken in de richting van iemand in het publiek. Trekkers zijn er vooral als het warm is. Dan hebben ze ook nog eens gelopen of gefietst met bagage. Dan wordt de gelagkamer met al die mensen ook best warm. Die trekkers zijn ook nog eens makkelijk gekleed. Kortom, dan zijn er allerlei vrouwelijke vormen in beeld. Dan help ik hem met liefde van zijn stijve af. Eerst deden we dat in de berging, maar dit kamertje is een grote vooruitgang! En Nora helpt uiteraard Kees graag, maar dat gaat dus nog vrij onhandig.
Oh, ik zie ook vaak genoeg mannen die mij opwinden. Dan heeft Larie het des te gemakkelijker. Die manlijke trekkers zijn immers ook sjouwers, geen spekhompen. Sommige herinneren me aan mannen die ik gehad heb. Dan komt er vaak verdriet boven: van dat ik dacht dat het de ware was, maar dat hij niet bij me bleef, of dat hij mij als kwakjesvat of huishoudster bleek te zien. Larie ziet ook mij kijken, en hij ziet griezelig goed, wanneer hij mij moet troosten. Hij kan dat zó goed: enerzijds relativeren tot "Is het weer zo ver?", anderzijds mijn pijn wel vol erkennen. Dan weet ik ook weer des te zekerder, dat hij wèl de ware voor mij is - maar dàn komt ook weer mijn pijn van het leeftijdsverschil. Dan doet hij opnieuw enerzijds-anderzijds. Dat kan allemaal met een geruststellende blik onder het spelen, dat kan uitgebreid in een innige biecht.
Op de iPad hadden we al snel apps voor begeleiding, ook voor Indiase muziek. Oh ja, en ook allerlei apps die muziekinstrumenten nadoen. Larie wilde die hele gamelan hebben. Paar euro per stuk, en dan doet het PLING of DOING. Gelukkig hadden Toos en Saar een idee van de bedoeling, en we hebben later eens trekkers in de kroeg gehad met een Indonesische achtergrond.
Nu hebben Toos en Mina ook al die dingen op hun iPads. Als die twee een paar wijntjes op hebben, dan gaan we soms op het podium zitten met onze iPads, sluiten draadloos aan op de versterker, en gaan "Indisch doen". Eens had Bill in de gelagkamer een blik nasi goreng gevonden, blijkbaar verloren door een trekker. Toen wij een tijdje later Indisch deden, heeft Bill het opgewarmd en op het podium opgediend. Niet vegetarisch.
Sommigen lusten die muziek niet. Ze weten, wat ze dan moeten doen. Ze bellen de boys, de jaffa's, of allevier, en dan zijn we algauw met andere muziek bezig. Deze vier zijn namelijk allergisch voor gamelan! ("Garnalen", of zelfs "kroepoek", volgens Geert. Herman reageert met dat stopwoord uit "Tutti frutti" van Little Richard: "awhopbopbelubop alapbamboom". Vaak zet Geert aansluitend de sax-solo in, dus dan zijn we opeens heel ergens anders.)
Ja, de hoeveelheid apps - en andere dingen. Ik hoef maar adem te halen om erover te beginnen, en Larie zit op de kast. Hij wil nuttige dingen hebben en die door aankopen nog nuttiger maken. Nobel streven, maar wat heb je aan nuttige dingen als je ze niet gebruikt! Vaag plan hiermee deze kant op, vaag plan daarmee die kant op, nooit een begin van uitvoering. Hij heeft wel een goed verweer gevonden: dat hij mij alle aandacht wil geven. Een kutsmoes (hihi), maar wat kan ik anders doen dan smelten!
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).