Laatste wijziging: 2022-06-25 (technisch), 2017-04-05 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Dit verhaal is onvoltooid blijven liggen tot na het verschijnen van "de Jeugd tegenwoordig" 1 en 2. Het vergt dus inspannende herinnering.
Iets nieuws - Kijken - Kopen - Krijgen - Gebruiken 1 - Geld - Tonen 1 - Tonen 2 - Tonen 3 - Gebruiken 2 - Tablet
De herfststormen hielden aan. Wiesje ontdekte, dat "gewone" stormen en echt noodweer minder noodden tot "buitenspelen" dan hevige stormen en mooi weer. Tijdens een ochtendritueel verweet ik haar snobisme. De rest van die dag heeft ze me het ten volste ingewreven. Onze slappe lach was slopend. We kennen immers niet slechts elkaars gevoeligheden, maar ook elkaars gevoeligheid. Ik bemerk dus heus, wanneer Wiesje onder de deken haar speeltje tussen duim en wijsvinger pakt, of als ze er haar pink omhoog houdt.
Het was een dinsdag. Moe-gelachen strompelden we naar Ab om onze boodschappen. Ik droeg bijna al onze bagage (tas met daarin een zak afval), Wiesje droeg met gestrekte arm een klokhuis in een gebruikt koffiefilter, aan een voor diens laatste reis tot hengsel bevorderd elastiekje.
Het was halverwege de middag (vijfachtste dag), en we waren zelfs weer eens de laatste klanten (voor bestellingen, maar waarschijnlijk überhaupt). We betaalden, en keken onze bestelling na. Die was bescheiden, en bevatte geen diepvries.
Ab keek mij sluw aan: "Bill heeft iets nieuws wat jij ook vast mooi vindt." Wiesje huiverde: "Boutjes en moertjes..." Ab keek haar schattend aan: "Kan best meevallen, maar ik wéét het domweg niet." Hij liep één stap naar buiten, peilde de Digitale Zandweg en het zwerk, en besliste: "Sophie en ik komen óók zo. - Nee, gaan jullie maar vast."
Wiesje snoof: "Ik dacht, dat ik degene was die huiswerk opgaf..." Ik wierp tegen: "Dit is kroegwerk, lief! Gedwongen winkelnering. Dat gaat warempel van Ab naar Bill!" Wiesje stemde in: "Yes, dear, deze buurt verloedert."
Inmiddels waren we bij de ingang van de kroeg. Wiesje viel uit haar rol, en hield de binnendeur open voor haar lastdier.
Binnen was het stil. Éven dachten we zelfs "verlaten", maar dan ontwaarden we Bill aan dat tafeltje in de schaduw waar wij vaak met vrienden zitten (ongeveer aan de voet van die hoge plek van de teddybeertjes). Hij stond niet op, maar wenkte ons.
Wiesje zag een computerschermpje in Bills handen, nam zelf bardienst, tapte een mok koffie voor onszelf, en vroeg of ze ook voor hem iets moest inschenken. Een mok thee.
Ik ging naast Bill zitten. Wiesje wilde aan mijn andere zijde een stoel bijtrekken, herkende Ab en Sophie één stap buiten de deur, en hielp ook hen aan thee. Die gingen schuin achter mij aan de toog zitten. Wiesje bleef nu dan maar staan, naast Sophie, handen op mijn schouders.
Inmiddels toonde Bill mij wat hij in handen had: een tablet computer, maar niet een van zijn gewone. Deze was dunner, en gehuld in een plastic omslag. Hij liet mij het ding overnemen, met de behoedzaamheid van een moeder die een pasgeborene uit handen geeft. Later bleek de tablet van Ab.
Het ding voelde anders: lichter van gewicht, soepel in de reacties op mijn aanrakingen van het scherm. En hé, het beeld bleef "bovensteboven" als je het ding draaide. Ik ontdekte langzaamaan, hoe ik programmaatjes kon openen. Hé, een App Store! Algauw ontwaarde ik allerlei muzikale toepassingen. Wiesje zag mijn gebaren gretiger worden. Ze sloeg de mogelijke discussie over, klauwde masserend in mijn schouders, en vroeg zakelijk: "Zit er wat voor mij bij?" Ik reikte het ding over.
Wiesje ging alsnog zitten op de beoogde stoel, en sloeg zelf aan het onderzoeken. Ze reageerde niet, toen ik een hand op haar dij in panty legde. Weldra belde Ab de boys met een raadseltje: "Het is boutjes en moertjes, maar Wiesje is er wèg van. Rara, wat is dat?"
Even later hadden we de boys binnen, slechts in string onder hun trench coats. Geert bukte zich over Wiesje heen: "Is dat een iPad?" Ik keek naar Bill, maar ik voelde Ab achter mij knikken.
Wiesje hervond zich, reikte de iPad aan Geert over, en legde eindelijk een hand op de mijne op haar dij. Haar blik was die van ná een beslissing.
Geleidelijk breidde het gezelschap zich uit. De iPad ging van hand tot hand. Bill ging toch maar eens bestellingen opnemen. Ik schoof door naar Bills stoel, schoof die verder naar de wand, en nam Wiesje op schoot. Geert kwam dicht naast mij zitten, en nam Herman op schoot. Na een tijdje was een groot deel van de bevolking van Us Net aanwezig.
Ab nam de bar-microfoon, en vertelde dat hij dacht dat hij die iPad 2 wel met groepskorting zou kunnen leveren. Dus als we nu eens thuis gingen kijken naar de configuraties, de besprekingen en de on-line filmpjes, en dan vanavond hier zouden terugkomen voor eventuele bestellingen...
Wiesje en ik bekeken op bed op een notebook computer de configuraties van de iPad 2, de prijzen, en enkele besprekingen. Met een pot nane erbij gingen we in bad zitten overleggen.
Dit was prijzig, maar ècht leuk! De vraag was eigenlijk, of we er één of twee zouden nemen. Dat hing af van de muzikale mogelijkheden, meer in het bijzonder van MIDI. Hier klommen we het bad uit, lieten het niet leeglopen, droogden ons af, en zochten op bed verder. Zie je wel: MIDI interfaces! Ik gooide wat links het netwerk op voor de andere muzikanten.
We waren allebei te opgewonden voor zelfs maar knuffelen (Stop the press!), wisten in de keuken een pak speculaas, en gingen in bad knagend en thee drinkend verder overleggen.
Weldra lagen we toch weer op bed. Beiden in de ban van de iPad, maar Wiesje wist uit te breken. Ze greep domweg mijn ene hand, en leidde die naar de geliefde plekjes. Weldra was de iPad uit mijn gedachten verdreven, en deed ik getrouw mijn deel van het ritueel. Dat deed Wiesje háár deel vervullen. Duurde die knuffel daarna zo lang, of zijn we in slaap gevallen?
Mijn telefoon ging: Ab. Waar we bleven? Een kwartier later waren we in de kroeg, dankzij de boys weer aan die tafel in dat donkere hoekje. Verder was er amper plaats vrij. Ook Ton en Saar waren er, en Kees van de camping. Ook één tafeltje verbijsterde late trekkers.
Ab had er een ware voorstelling van gemaakt: hij stond op het podium met twee projectieschermen, met verkoopkoorts in zijn stem. Het ene toonde het scherm van een browser, het andere een hoofd van twee toeschouwers: zijn beoogde leverancier en iemand van Apple. Wat wij allen toen nog niet wisten: Apple heeft een slimme wijze van prijsbeheersing.
Ab wéét wat hij doet. Hij resumeerde de mogelijkheden, deed in de App Store de zoekopdrachten “MIDI" en “paint”, zocht vervolgens plagerig op “boutjes en moertjes”, en ging in een browser verder met MIDI interfaces. Daarna goot hij een pijpje alcoholvrij bier (geen Kees dus) in zijn keel, en vroeg om vragen. Oh ja, die smart covers en zo. Hoppa!
Nu kwam het hoogtepunt: de Albert Haan verkoopshow. Hij verklaarde, dat hij voor een gemeenschappelijke bestelling met kwantumkorting de keus beperkte tot het topmodel: de iPad 2 met mobiel netwerk en met 64 GB opslag, kleur wit, met smart cover in kleur naar keuze. Hij liet alle belangstellenden voor het oog van de camera hun hand opsteken, meldde dat hijzelf 5% marge vroeg op de aanstaande offerte, en vroeg aan die wederpartij een aanbod. Die liet zich door de man van Apple iets influisteren, dacht even na, en stamelde een prijs. Sophie haastte zich het podium op, en toonde eerst hem en dan ons zijn biedprijs. Vervolgens vroeg ze vingers voor de bestellingen.
Dat werkte niet goed, maar ze had een Plan B. Ze greep een gereedliggende tablet van Bill, en ging alfabetisch hun klantenbestand langs. Zei je “ja”, dan had je er één besteld. Sophie haalde dertig bestellingen binnen - totdat Bill er (na twee voor Mina en hem zelf) tien voor de kroeg vroeg.
Aansluitend een bestelrondje smart covers.
Inmiddels had Ab zelf de groothandel aan de lijn voor zeker MIDI interface. Hoppa, twintig stuks. Afsluitend gaf ook hij een rondje.
Vrijdag was de sfeer bij Ab opgewonden: ook de bestellingen van dinsdagavond werden uitgeleverd. (De iPad 2 was toen al máánden op de markt, dus de gekte was over. Of eigenlijk: overgegaan van de aankoopgekte van de fanboys in de "maar dit is leuk" waardering van een breed publiek.) Maar Wiesje was allang zichzelf weer, en dwong een gewoon ochtendritueel af. De drukte bij Ab in de loods was dus al bijna weggeëbd toen Wiesje en ik binnenstrompelden.
Ab en Sophie keken bewonderend, bijna afgunstig: “De anderen stonden Rudy al op te wachten…”
Wiesje aanvaardde met een hoofse knik een mok thee (voor ons samen, natuurlijk), en sprak bedachtzaam: “Ach… Laries opladen duurde vandaag wat lang…” Ze slikte de waarschijnlijk opgewelde woorden “ouwe bok” in, en moest getroost worden. Is routine. Moeizaam maakte ik een hand vrij, en tekende voor ontvangst en dus incasso. Dat wil zeggen, ik bracht zoveel mogelijk van ons krediet bij hem en bij Bill in mindering. Wiesje wierp een blik op de cijfers, en glimlachte zenuwachtig. Dat krediet bracht ons best ver, en dat is half háár verdienste. Knuffel van (in dubbel opzicht) verdienste.
Even later zaten we thuis op de driezitsbank, onwennig de iPads in onze handen, twee MIDI interfaces op de grond. Wiesje was zo sluw om een gezamenlijk Apple-ID te maken. (Ik was vergeten, dat ik er al een had. Ten tijde van deze aankoop kende de App Store nog geen family sharing.) Met een mengeling van trots en schuldgevoel begon ik aan onze tocht door de App Store. Gelukkig, er was een wish list.
Uiteindelijk kochten we enkele handig geachte apps (iWork was toen nog niet standaard meegeleverd, Microsoft Office het doel waarnaar veel andere aanbieders streefden), en vooral muziek-toepassingen. Muziek maken speelt nu eenmaal een grote rol in ons leven. Grafische toepassingen waren er wel, maar dit was vóór de komst van de retina schermen.
De iPad veranderde in Us Net veler levens. Wij bezitters (weldra meer dan die dertig) namen er minstens één per huishouden mee als we naar de kroeg gingen, en "iedereen" was nu "altijd" on-line. "Altijd" bij wijze van spreken, want Wiesje en ik laten onze rituelen niet verstoren, en Aart en Bob laten heus geen onderhanden werk verklooien door een contactverzoek.
Aart deed iets wat je waarschijnlijk allang gedaan geacht had: hij bouwde op de watertoren een zendmast voor ons netwerk, en verving ons gezamenlijke access point bij het dorpsplein door een zendmast op de kerktoren. Even later kwam er ook een zendmast bij VCR, op kosten van Bob.
(Tja, wifi draagt niet zo ver, dus Aart gebruikte gewone mobiele telefonie, op frequenties die minstens de iPads aankonden, en waar we niemand tot last waren. Er was zowaar een vergunning, op naam van Hans - die de vereiste kennis bleek te hebben, denk aan die webcams.)
Wiesje en ik namen nu in beginsel altijd mijn iPad mee en haar mobieltje (toen geen iPhone, mocht je dat vermoed hebben): zij onderhoudt nu eenmaal onze contacten, en ik haal nu eenmaal overal het Internet bij. Weldra hadden wij Ab bewogen tot een groeps-aanschaf power banks met zonnecellen: met de neiging tot uithuizigheid van eigenlijk best velen was dat een geruststelling of zelfs noodzaak. Oh ja, en ook van Bluetooth oordopjes.
We ontdekten weldra ook de digitale-boekwinkels van Apple en Google. In één moeite ook leesvoer in de tablet! Dankzij Bobs zendmast hadden Wiesje en ik nu ook goede netwerk-ontvangst bij de poel, dankzij die op de watertoren ook op andere vaste plekjes. En bovendien had ik een bescheiden mobiel Internet-abonnement genomen bij een landelijke provider.
Het werd stevig cocoonen. Een iPad in bed (indien niet in gebruik: rechtop tussen matras en hoofdeinde), in de slaapzak (indien niet in gebruik: aan het voeteneinde) als we buiten waren, in bad toch maar niet. Kortom, als een veelzijdig kladblok voor woord, beeld en geluid, als hulpmiddel bij de verhaaltjes die we elkaar vertellen of samen improviseren, een beetje ter vervanging van wat we altijd met onze vingers op het lijf van de ander tekenden, maar uiteraard niet knok-tik-zon! En dan ook nog altijd de mogelijkheid van communicatie met anderen. Voorts hadden we ook beter zicht op de weersverwachting, en konden we desgewenst sterrenbeelden leren herkennen.
Niet uitsluitend cocoonen. Vooral met de boys zaten we vaak (eh, op veel dagen een uurtje) in de kroeg vragen en antwoorden uit te wisselen en de muzikale mogelijkheden van de iPad te verkennen.
Het Geld had zich ook op de iPad gestort, en sleepte weldra twee iPads per persoon (plus netvoedingen, verdeeldoos en verlengsnoer) mee naar de kroeg, in plaats van thuis achter de desktops te zitten. Ze vertoonden zich nu dus vaker in het openbaar. Dan zaten Philip en Ruben in onwennige zichtbaarheid de markten en kansen door te nemen terwijl Xandra en Jessica de ontwikkelingen op de beurs en in het nieuws per seconde bijhielden, maar de mannen wisselden noodgedwongen af met hun vrouwen als er weer eens (op de beurs) gehandeld moest worden.
De iPad 2 kwam uit in een tijd van economische crisis. Voor mij was de voornaamste les van die crisis, dat de economische school van het Monetarisme fout zit, althans niet alles verklaart. Er waren domweg geen kopers voor aandelen, voor obligaties, voor grondstoffen. Dus hoe kon je beleggen in dingen die minstens hun boekwaarde zouden behouden? (Ik schrijf dit vijf jaar later, en vooral de Amerikaanse beurzen hebben inmiddels nieuwe hoogtepunten aangetikt...) Banken stalden hun geld liever tegen negatieve rente bij de ECB dan het uit te zetten bij ondernemingen. Daaroverheen kwam ook nog de besmettelijk gebleken Griekse crisis.
Philip en Xandra speurden dus op hun iPads óók verbeten naar andere beleggingen, bijvoorbeeld in podiumkunstenaars die plotseling zonder subsidie geraakten. Geen probleem om te investeren in goede voorstellingen, maar dan moesten ze vervolgens nagelbijtend afwachten of het beoogde publiek de toegangsprijzen zou willen ophoesten. Ruben en Jessica legden zich daarentegen toe op handel met kleine marges, en dan maar vooral in derivaten - in die tijd dus vooral put opties. En dan maar de zelfbeheersing opbrengen om risico's te blijven spreiden, dus veel kleine posities in te nemen, dus ontzettend veel te moeten overzien. Wiesje vatte hun vierer toestand treffend samen tijdens een avondritueel: "Het Geld zit met hun iPads in de kroeg, opdat ze zich het koffiezetten kunnen besparen."
Ja, Het Geld maakte lange dagen in (nog steeds officieel geheten) Het Internetcafé. Gevieren bezetten ze van 's ochtends betrekkelijk vroeg tot 's avonds vrij laat de stamtafel. De andere tafeltjes zouden per stel gekund hebben, maar de stamtafel bracht hen zowel steun aan elkaar als afstand tot elkaar. En ruimte voor kopjes koffie en een tosti of zo. Zodra Bill en Mina begrepen dat deze klandizie gewoonte werd, gingen ze maaltijden aanbieden: gezond, nogal energie-arm, en terugrekenend van een schappelijke vaste prijs. Koffie en thee konden toen ook per thermoskan gekocht worden. Maar nu loop ik op de gebeurtenissen vooruit.
Philip en Ruben spraken dus onwennig met elkaar. Xandra leek onverbloemd neer te kijken op Jessica, dus als die een woord wisselden, dan voelde je het knetteren. Wiesje vond dat grappig, en deed ons weldra steeds onbeschaamd op één stevige stoel aanschuiven, onze eigen dienstdoende iPad zowat demonstratief gesloten op tafel. Wellicht herinner je je, dat Wiesje weinig belangstelling had voor geld (en voor boutjes en moertjes). Dat veranderde nu. Ze ging thuis (of waar we ook waren) verbeten mèt mij het steeds moedelozere beursnieuws volgen, en troefde vervolgens de slagen tussen Xandra en Jessica in met verwijzingen naar financiële nieuwsmedia. Of ze veinsde eigen posities, die uiteraard beter uitpakten dan die van hèn. Dan vroeg ze mij, of ik dacht dat haar winst (nooit verlies!) die dag nog groter zou worden, of dat ze haar winst maar moest nemen. Het ergste was nog, dat ze een griezelig goede hand van beleggen en speculeren aan de dag legde. Toch deden wij zelf niet mee op de beurs. Wel zaten we in maatschappelijk verantwoorde beleggingsfondsen, en die kregen een flinke tik mee.
Wiesje had zelf ook geen verklaring voor haar inzicht. Haar poging daartoe kwam in de richting van technische analyse. Bij nader inzien beperkte zij zich trouwens tot aandelen.
Mina werd door Wiesje aangestoken, en bleek onverslaanbaar in haar inzichten inzake obligaties.
Bill raakte door Mina aangestoken, maar zou dan in bijvoorbeeld wijn willen beleggen. Gelukkig deed Mina hem droogzwemmen voordat hij echt zou gaan handelen, en zodoende bleef hem een ramp bespaard.
Wiesje kwam vaak in de stemming om te keten. Ik noemde net haar inmenging bij Xandra en Jessica. Soms ook wierp ze een korte blik op een nieuws-app op de iPad, waarna wij dat nieuws gespeeld-ernstig doornamen.
Nog in voornoemd tosti-tijdperk ontdekte Wiesje ook haar mogelijkheden als animeermeisje. Wanneer had Diana ook weer van een konditorei gedroomd? Bill en Mina hadden een poging gewaagd met heerlijk gebak van ondermeer de boys, maar moesten zich weldra weer beperken tot diepvriesgebak van de groothandel.
Welnu, Wiesje ging een gebakje (één per keer voor ons samen) bestellen, en liet zich dan aan tafel uitgebreid adviseren door liefst Mina. Dat werd dan een toneelstuk van een kwartier over heerlijkheden, onder voorbijgaan aan de verstoorde blikken en geluiden van Het Geld, uitmondend in het bekomen van iets smakelijkers dan zo'n tosti. Waarna Wiesje en ik het elkaar in kleine hapjes gingen voeren, onder nodeloos luid commentaar op de smaak of de grootte van juist dat stukje, en op de hoeveelheid waar voor je geld, vergeleken met bijvoorbeeld armeluisvoer tosti. Oh, ook figuurlijk kan Wiesje geweldig zuigen! Bovendien weet ze, dat ik haar theater waardeer, en dan is de mening van ieder ander onbelangrijk.
Uiteindelijk gingen de dames ook eens aan het gebak. Wiesje kneep mijn handen (op haar dijen) zowat stuk van de pret. Vervolgens draaide ze ze zich zo ver mogelijk om, en toneelfluisterde in mijn oor, dat we meer werkkapitaal zouden hebben als we van gebak zouden overgaan op tosti's.
Het was de lont in het kruitvat. Één tel lang hield de gelagkamer de adem in. Toen welde uit Philips buik een schaterlach op, Hij stond duizelend op, kwam achter onze stoel staan, en sloot ons in zijn armen. Aansluitend gaf hij een rondje voor de hele zaak, en klonk met Ruben. Xandra hing haar jasje naar de wind, en klonk met Jessica. Philip had ook een woordje te doen: "Wij wèrken voor ons geld, op onze manier, en het zit niet mee, maar we moeten niet leven om te werken. Wiesje, dank je wel voor de soms best pijnlijke manier waarop je ons een spiegel voor hebt gehouden!" Hij hief het glas naar haar.
Op dat ogenblik kwamen de boys binnen. Ze maakten een noodstop, en keken met open mond naar het toneeltje. Philip richtte zich tot Geert: "Geert, kijk goed! Ik wil een schilderij van wat net gebeurd is." Geert trok zijn mobieltje, en schoot snel wat foto's. Vervolgens kwamen Herman en hij naast ons zitten, kregen óók een drankje, en daarna de uitleg. Herman en Wiesje wisselden een blik, en grijnsden. Geert verstond zich met Philip. Ze schaterden.
Een week of drie later vond de overdracht en onthulling van het schilderij plaats in de kroeg. Wiesje en ik hadden ons voor de gelegenheid gekleed: ik in net pak met stropdas, Wiesje zwaar opgemaakt, in een mantelpakje en op hoge hakken - spullen die ik voor- en nadien nooit gezien heb. Xandra kende haar klassieken, want ze citeerde bij die aanblik mijn verwoording van een gebaar van Herman: "Ik leg mijn koning."
Het schilderij ("zo groot als ons bed", vond Wiesje) stond in pakpapier op twee ezels. Geert reikte Philip een koord met kwast aan, en liet hem daarmee het papier openscheuren.
Wauw! Geert had in Rembrandt-stijl een compositie gemaakt waarin een Boodschapper, komende van een Achtergrondfiguur, het Licht brengt aan vier Dwalenden. Allen gekleed en gekapt naar Rembrandts tijd, maar duidelijk herkenbaar, Wiesje als zeer schaars geklede boodschapper.
Hoe kun je tegelijkertijd bewonderend staren en een lachstuip hebben!
Geert had het schouwspel trouwens opgeleukt met allerlei toenmalige zinnebeelden, zoals pauw en uil. De iPads waren weergegeven als een soort kristallen bollen. Palantiri?
Philip greep Geerts hand, maar liet dat gebaar overgaan in een onvermoede knuffel van verdienste. Vervolgens greep hij naar een iPad om Geert zijn verkoopsom over te maken. Die zag dat het goed was, en schreef met balpen een opdracht aan Philip op de achterzijde van het schilderij. Daarna keek hij Wiesje vragend aan. Die stond op van mijn schoot (Verkleden is niet ook verloochenen!), nam de balpen, en voegde onder die opdracht de hare toe: "Xandra en Philip, het was geweldig om voor jullie te poseren. - Wiesje"
Ik werd melig, nam de pen van haar over, en onderschreef haar opdracht. Ruben zag het licht (!!!), nam de pen over, onderschreef ook, en reikte de pen aan Jessica. Ook zij.
Inmiddels wilden zowel Geert als Philip een rondje geven. Met de handen op elkaars schouders als voor een rei bestelden ze samen een dubbel rondje.
Ik trok Geert aan zijn mouw. Hij deed de ananas-glimlach, greep zijn eigen iPad, en speelde daarop met een tenorsax-klank "You ought to be in pictures" (mij vooral bekend uit oude tekenfilms). Herman stond op van zijn stoel, Wiesje van mijn schoot, en samen deden ze nuffig een dansje. (Moet ik het uitleggen? Als iemand vaak door Geert is afgebeeld, dan Herman wel. Wiesje veel minder. Zij beiden mochten zich aangesproken voelen.)
Wellicht is Geerts schilderwerk in onze verhalen nooit zo uit de verf gekomen (oeps!), maar hij beheerst veel technieken en stijlen. Het spelen met 3D Modeling heeft bovendien zijn keuze van standpunten verrijkt. De "Boodschapper" (zoals dit schilderij meestal genoemd wordt) bleek echter een meesterstuk (ook in de zin van toegangsbewijs voor een elite).
Maar we hebben nog twee schilders: Ab (eigenlijk meer een tekenaar) en Mina.
Eigenlijk vind ik het moeilijk om te erkennen dat ik ook dingen goed doe. Alle verhalen over sex doen mij wellicht hanig overkomen, maar mijn bijbehorende gevoelens zijn toch echt dienstbaarheid, nederigheid en dankbaarheid, in calvinistische zin. Ik ben in die zin blij met mijn nu volgende invallen.
Ik stelde voor, een overzichtstentoonstelling te houden van Geerts werk, bijvoorbeeld in de loods van Ab (die tegenwoordig immers slechts twee dagen per week druk gebruikt wordt), of in de kerk (die wekelijks gebruikt wordt door Grada's Slavische koor). Vervolgens stelde ik voor, ook Ab en Mina in de tentoonstelling te betrekken. Ab en Mina glunderden, maar Geert voorzag ruimtegebrek.
Toen dacht ik aan de leegloop in de bedrijven van Fred en de zijnen, en opperde om de tentoonstelling dáár in Eikenrode te houden.
Zo geschiedde. De boerderijbenodigdhedenwinkel, de supermarkt en vooral de garage schikten wat in, Sophie bedacht een looproute, Yvonne een leuke opzet en aankleding, Aart hielp bij het zware werk. Wiesje en ik zagen de opbouw gebeuren, staken soms een handje toe, deden soms een suggestie.
De meeste werken van Mina zijn nooit te koop geweest, enkele zijn weggegeven. Van haar was dus "alles" te zien. Veel van Abs werk is gebruikt in souvenirs. Dat werd een fleurige vitrinekast. Hij heeft ooit een Kama Sutra reeks geschilderd van Wiesje en mij, maar wel onherkenbaar. Het merendeel daarvan bleek onverkocht, en werd tentoongesteld.
Het merendeel van Geerts vele werk is verkocht. Vervoer en verzekering zouden te duur worden, dus van dat merendeel kwamen foto's. Ook hij heeft een Kama Sutra reeks van Wiesje en mij gedaan. Die werd samen met die van Ab tentoongesteld, ook merendeels in origineel.
Twee stukken werden topstukken geacht: genoemde "Boodschapper" (in opdracht van Philip) en dat "Vrouwelijk naakt met roze pruik #2" (op voorraad geschilderd, gekocht door Ruben). Tweemaal Wiesje dus, in heel verschillende stijlen. Deze werken werden in origineel tentoongesteld.
De tentoonstelling werd geopend door de voorzitter van de plaatselijke Rabobank, met veel kunstredacteuren uit dit deel van het land en met een live stream. Met een toespraakje over de grote rol die zijn bank speelde in de ontwikkeling van de cultuur buiten de Randstad - onzin die ons bijna letterlijk deed kotsen. Maar goed, ik had deze tentoonstelling hier geopperd om verschillende vrienden aan meer omzet te helpen. Even doorbijten...
Wiesje zag op tegen de onvermijdelijke hoofdrol. Ze droeg een slobbertrui (zie Sheila [geloof]), en speelde op een bijna achterste rij de onzichtbare. Niet dat dat hielp, want je hoeft in gezelschap maar te zoeken naar degenen die het dichtst tegen elkaar aan zitten - wij.
Bij de catering wachtte ons een aangename verrassing: een breed aanbod producten van Kees! Wiesje verkoos, bij het buffet te blijven, dus wij klepten bij met Kees en Nora.
Misschien had je levende muziek verwacht, nog wel van de Hijbezems. In plaats daarvan werden in een rusthoekje gedempt video's gedraaid van afwisselend de Hijbezems en een sessie van de boys met ons (Wiesje en mij), Mina en Sophie. Wij waren die keer al lang weer vergeten.
De tentoonstelling werd vrij goed bezocht. Zoveel leuks (en dan nog gratis) viel in deze streek toen niet te beleven, en de weg erheen werd vrij duidelijk aangegeven door posters met een afbeelding van een intrigerend beeld, een "wijzende totempaal", van Rob.
Die "weg erheen" betrof dan die oude doorgaande weg waaraan Eikenrode ligt, aangegeven vanaf de verbindingen met de Digitale Snelweg te weerszijden. En vanuit het zuiden langs het verlengde van de Digitale Zandweg.
De tentoonstelling werd uiteraard bemand door Fred, Nelleke, Bob en Linda, met de vermelding dat de makers van de werken in beginsel in ongeveer een half uur ter plaatse konden zijn.
Er werd goed gehandeld: sommige op voorraad gemaakte werken werden verkocht, van sommige verkochte werken werd "zoiets, maar dan anders" in opdracht gegeven.
Voor de administratie (tegen commissie) moet je uiteraard bij Ab zijn. Die regelde de huur en inzet met Fred & co, en sluisde portretrecht door naar de belanghebbenden. Nog meer eigen inkomsten voor Wiesje, maar ze leek achteraf haar blootheid te betreuren. Ze kwam daar zelf niet helemaal uit.
Storender was, dat sommige doeken schaamteloos in China werden nageschilderd. Geert gaf op verzoek verklaringen van echtheid af - en ontdekte nog net op tijd, dat hem ook nabootsingen voorgelegd werden. Dankzij een goede klanten-administratie kon hij zeggen, wie het echte werk had afgenomen, en aan wie dat eventueel was doorverkocht.
In het garagebedrijf was bijna niets te doen. Fred en zijn neefjes gaven er dan maar demonstraties, deels live, deels op video, van hun vaardigheid bij het reviseren van landbouwmachines. Linda demonstreerde evenzo streekrecepten met verse waren uit de omgeving, gezien de tijd van het jaar vooral dierlijke waar. Ze ging er voor zichzelf een rap bij maken. Die werd opgepikt door de streektelevisie, en dat zorgde voor nog meer toeloop. Geert kreeg lucht van de act, en kwam haar voor een reportage op sax begeleiden.
Wiesje en ik reden met de boys mee, en weldra had de tekst van de rap visuele ondersteuning door Wiesje en Herman: "Je neemt dit-dit-dit product, je maakt het zo-zo-zo schoon, en doet er dan dat-dat-dat mee!" Het zal wel op YouTube staan, maar onder welk trefwoord...
Meteen na Pinksteren sloot de tentoonstelling. Iedereen hielp afruimen en terugbrengen. Iedereen was tevreden. Dat wil zeggen...
... twee weken voor het einde van de zomervacantie voor de eerste vacantiespreidingsregio begon een vervolg: een tentoonstelling van (vooral foto's van) kunstwerken van Rob en (na aarzeling) van Diana, met in het rusthoekje een (onvolledig) overzicht van Marts werk, met een video (door Diana) waarin hij hoofdstukken uit dat werk voorleest. Op de valreep werd een paneel toegevoegd met afbeeldingen van 3D Modeling setjes van Thea. Wiesje en ik hadden haar uiteindelijk overreed.
Mis je nog iets? Inderdaad, de kleding van Yvonne, Sheila, Maaike en Nora. Daarvan kwam dan een overzicht bij Ab in de loods, met niet te missen kruisverwijzing. Niet gek, want de zuidwaarts-trekkers die al dan niet via Bill bij Ab in de winkel (en nu vervolgens de loods) belandden konden bij het plannen van hun etappe vanaf de camping van Kees desgewenst tijd inruimen voor nog meer cultuur.
Ook deze vervolg-tentoonstellingen liepen aardig, maar verwaarloosbaar bij de aantrekkingskracht van Geert. De extra omzet van Diana en Rob dekte nèt de gemaakte kosten, en Ab heeft zijn afrekening over de loods maar onvoltooid gelaten.
Diana en Mart verbleven dan maar voor de hele duur in de konijnenflat, terwijl Frans blij was om iets terug te kunnen doen door wekelijks bij hen en bij ons flatje de brievenbus te legen.
Ze namen met grote belangstelling kennis van onze iPads, maar namen er zelf geen. Mart was verknocht aan zijn notebook om het vaste toetsenbord en om hoe hij zijn verhalen schreef - grof gezegd: de Post-Its rond de monitor van zijn desktop computer had hij node vervangen door bestanden op zijn notebook. Diana zag te weinig grafische mogelijkheden.
Later toonde Geert haar een eigen benadering, voortbouwend op wat hij in 3D Modeling van Thea had opgestoken - of misschien op hoe schilders door de eeuwen heen kunnen werken. Hij had wat eenvoudige drie- en zelfs twee-dimensionale figuren in gebruik genomen en ledenpoppen, groepeerde ze verschillend, en fotografeerde ze met zijn iPad bij verschillende belichting. Die schematische foto's gebruikte hij als voorstudies voor schilderijen, ook jegens opdrachtgevers.
Diana nam die benadering over voor het bepalen van de verhoudingen tussen delen van kunstwerken, bijvoorbeeld een hoofd en een romp, en voor hoe een kunstwerk zich zou verhouden tot de omgeving. Maar zij fotografeerde met haar mobieltje. Rob daarentegen ontdekte de eenvoudige 3D Modeling apps die toen al voor iOS bestonden, en gebruikte die geestdriftig. Hij stak Geert aan. Die installeerde ze, maar gebruikte ze amper.
Ik ontdekte (nog weer later) toevallig het bestaan van tekstverwerkers, gericht op schrijvers. Die hebben bijvoorbeeld een mapje voor studiemateriaal en een bedenker van personages. Ook dergelijke software kwam naar de iPad. Misschien zouden wij die moeten gaan gebruiken om bij te houden, wat we wanneer verteld hebben.
Mart ging om, en nam ook een iPad. Inmiddels werd dat een iPad 3, dus met een retina scherm. Dat deed Diana volgen, dus ook een iPad 3.
De buufs hadden een mooie vondst. Zij zochten bladmuziek of MIDI-bestanden op het Internet, en gingen die dan in de tuin (of waar ze maar waren) tweestemmig zingen. Karla had zich het notenschrift in recordtijd eigen gemaakt - terwijl Wiesje en ik het moeten s-p-e-l-l-e-n, moeizaam lijnen tellend, vaak de kruisen of mollen bij de sleutel vergetend.
Toen de iPad 4 uitkwam, kocht Afra die, betaald uit een vergeten spaarpotje, en gaf de iPad 2 aan Ursula. Zodoende konden Karla's ouders hun weg vinden op het Internet, en contact onderhouden met de buufs, met woord en beeld, en met sommigen van Sans Perail. En met Klaus, maar dat voert te ver.
Toos had van Teun voor haar verjaardag een app gekregen die raga's kan begeleiden. Die hebben wij ook. Zo zaten wij soms gevieren in de kroeg op Indiaas spul te pielen bij zo'n stuk.
Kees vond dat ook leuk, maar Nora niet - en dus bleven zij er niet bij.
Aart "moest" een iPad hebben voor zijn vracht aan technische aantekeningen. Hij vergroeide welhaast met het ding, maar Wouter was zijn oplettende leerling. Nog steeds vanuit dat oude schuldgevoel kreeg Yvonne haar iPad van Aart. Zij digitaliseerde haar aantekeningen rond textiel. Ik moet haar toch eens vragen, of ze op de iPad patronen kon programmeren voor haar naai-, borduur- en breimachines. Maaike was haar leerling, maar niet gedreven - zoals je later zult begrijpen.
De jaffa's hadden in die groepsaanschaf iPads gekocht vanuit muzikale groepsdrang. Ze oktdekten weldra het gemak waarmee ze konden wisselen tussen westers schrift en Evriet, gingen het nieuws uit hun geboorteland belangstellender volgen, en herstelden zelfs oude contacten. Dat maakte hen van inwijkelingen tot buitenpost, steeds vaker en heviger worstelend met de vraag of ze zouden terugkeren.
Ik vind mijzelf een wannabe power user: ik wil de mogelijkheden hebben om grote plannen te kunnen uitvoeren, maar ook mijzelf ontgaat niet, dat die mogelijkheden doorgaans onbenut blijven.
Ondanks die relativering blijkt het een punt waarmee zelfs Wiesje mij op de kast kan krijgen. Ik schijn echt vinnig te zijn, wanneer ze mij weer eens alle spullen en apps voorhoudt die ik na aanschaf nooit gebruikt heb.
De èchte power users van de iPads bleken Hans en Grada. Zij konden nu zelfs van ver op de heide woord en beeld uitwisselen met hun biologische vakgenoten over de hele wereld, en zij gebruikten hun iPads nu graag voor bladmuziek in cyrillisch schrift. En Grada gebruikte FaceTime in haar rol als (eigenlijk onbevoegde) huisarts.
Maar goed, dit verhaal heet "Tablet". Het is stukje bij beetje geschreven in Pages op onze iPads, opgeslagen in dat gedeelde stuk iCloud, en uiteindelijk gekopieerd naar dat ene (inmiddels niet meer verkrijgbare) Windows programma dat me deze website laat maken zonder de zichtbare teksten te laten worden tot topjes van onzichtbare ijsbergen van geliktheid. Ik voorzie ze daarin van links en opmaak, en kopieer ze in een ander Windows programma naar deze website.
We zijn meer met de iPad eropuit, minder met de notebook thuis op de bank. Wellicht verklaart deze overstap, waarom we veel minder zijn gaan schrijven,
Ik schrijf deze woorden, zoals gezegd, na plaatsing van onze "de Jeugd tegenwoordig" 1 en 2 (en van Maaikes oplettende reactie "Ik, Maaike"). Ik weet nu niet, in hoeverre we zullen doorgaan met verhalen schrijven en ze publiceren.
Sinds de komst van de iPad 2 heeft de tablet computer wereldwijd een hoge vlucht genomen. Ook wij hebben er inmiddels verschillende, vanuit mijn "boutjes en moertjes" belangstelling zelfs voor verschillende besturingssystemen. Toch is Us Net een Apple bolwerk geworden: die nu oude iPad 2, verschillende nieuwere modellen, geleidelijk ook iPhones en MacBooks.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).