Laatste wijziging: 2022-06-27 (technisch), 2017-06-20 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Die saaie week 52 bleek een gisting ingezet te hebben. Die gisting mondde uit in doorschuiven.
Bob was lichamelijk toch wel snel aan het aftakelen. Wellicht was hij gegrepen door een slopende ziekte, maar hij wilde geen onderzoek. Marie werd “gewoon” brozer, wellicht botontkalking en zo. In enkele jaren waren ze van stoere knutselaars geworden tot perkamenten theedrinkers. Dat ging misschien nog enkele maanden goed, maar dan? We herinneren ons nog goed, hoe het mevrouw Hoofddoek vergaan is.
Eigenlijk was ook Teun (iets ouder dan Bob) een punt van zorg. Inmiddels hadden Toos en hij vastgesteld, dat ze blijkbaar bij elkaar hoorden - en ze waren Wiesje en mij vóór geweest met het woord “flinterdun” voor de grondslag van ook hun verhouding. We horen Toos het nòg bijtend zeggen. Gaandeweg heeft Teun zich steeds zeldener onttrokken aan de wil van Toos. Hij kwam dus nog amper in zijn eigen huisje. Iemand, wellicht Mina en Yvonne samen, heeft toen de som gemaakt: als Teun nou helemáál bij Toos intrekt, dan kunnen Bob en Marie Teuns huisje nemen, en aldus beter onder bereik van helpende handen zijn.
Maar wat te doen met VCR, immers een koophuisje? “Iedereen” dacht erover mee, en kwam dan op woord en beeld en op de schippertjes. Maar de geboorte van Elsje had die toch al kleine kans op Mart en Diana uitgesloten, en de schippertjes kwamen juist met een ander probleem: ze wilden afscheid nemen. Dat was een onverwachte klap, maar wel een logische. De crisis was voorbij, de vervoersvraag nam weer toe. De klanten in deze streek waren het laadvermogen van de “Ha-Ru 2” ontgroeid, Rudy en nu ook Hanna hadden ruim werk in de Randstad als opstappers, en de bevoorrading van Us Net was nu eigenlijk een aanzienlijke winstderving. En waarom zouden zij in VCR willen wonen, in plaats van op de “Ha-Ru 1”?
De doorbraak kwam van Sheila. Die nam VCR over als toekomstig tweede huis. Zij bekeek de dingen van de geografisch andere kant. Ze sloot handjeklap een parkeerovereenkomst met de boer van melkveehouderij “Aazicht” schuin tegenover de mond van het Televisiekanaal. Wil zij naar VCR, dan scheurt ze met een huurauto over de Digitale Snelweg tot de naaste echte afslag, jakkert aan (voor ons) de overzijde van het grote kanaal naar Aazicht, parkeert die in een zelfbetaalde garage tevens botenhuis, en scheurt met een eigen raceboot naar VCR. Wil ze naar Us Net, dan jakkert ze even door. Niks hulpdiensten-afrit en Digitale Zandweg!
Sheila is op háár manier een familiemens. Ze heeft VCR zodanig ingericht en opengesteld, dat ook haar familieleden het als pied à terre kunnen gebruiken. Als Dennis niet meteen meekomt uit Amsterdam, dan racet ze wel even heen en weer naar Aazicht om hem op te halen. Maaike kan er verblijven als ze niet in onze rimboe (inmiddels wellicht meer haar rimboe) wil zijn, en Wouter heeft er een tweede uitvalsbasis naar de rimboe. In een verbijsterend staaltje samenwerking heeft Sheila een trekpontje van VCR naar de overkant bedacht, en heeft Wouter dat met vrienden van de Landmacht gebouwd.
Je had het al begrepen. Inderdaad is Teun bij Toos ingetrokken. Ze hebben zelfs bij Nelleke een boterbriefje opgesteld. Bob en Marie zijn inderdaad naar het kooikershuisje verkast. Bobs vloot ligt nu op de grens van Baai en kanaal. Ook hieraan had Nelleke handel, want die schepen zijn in een stichting ondergebracht: “Stichting Pyroscaphe”, doorgaans aangeduid met “Pierlala”. De “Sisyphus” is inmiddels in restauratie door de mannen van Pierlala en Sans Perail. Beide stichtingen betreffen nagenoeg dezelfde mensen. Ruben is ze samen gaan aanduiden als “S & P”, uiteraard uitgesproken als “Standard and Poor”. Ab vond beide al “SP”, en voelde dus meer voor “SP & SP” of zo. Ook Wiesje en ik prutsen een beetje mee aan de “Sisyphus”.
En onze bevoorrading? Systeem Sheila, noodgedwongen. Ab heeft de “Ha-Ru 2” overgenomen (voor een vriendenprijsje, soort afkoop door Rudy), maar niemand hier heeft de vereiste schipperspapieren. Wel is Aart er onlangs voor begonnen. Voorlopig is het zo, dat de groothandel de tienvoets containers met vrachtwagens bij Aazicht op de wal zet, waarna Aart, Ab of Wouter ze met de “Ha-Ru 2” ophaalt en de lege containers (en die met afval) er terugzet. Op het Televisiekanaal hebben we nog nooit een politieboot gezien sinds de uit-vaart van Doekje dus hopelijk kunnen we dit volhouden totdat Aart zijn papieren heeft. Wellicht gaat die dan weer doorvaren naar de groothandel.
En Aazicht? Wel, Edwin en Margriet zitten klem tussen melk- en mestoverschot. Dat wist ook Ab wel, als bestuurslid van de Rabobank in Eikenrode. Maar Sheila heeft domweg aangebeld en een voorstel gedaan. Stukje dijk gepacht voor haar bouwsel. Pas daardoor kwam Ab op deze oplossing voor de containers. Deze gang van zaken zet evenmin veel zoden aan de dijk(!), maar heeft wat ogen geopend. Er schijnt alsnog een beetje handel gekomen tussen Tin Roof en Tirol. Tin Roof? Ook met Tin Roof gaat het inmiddels goed. Ze kunnen weer voldaan gaan slapen, en Tin Roof heeft beide zoons van de zus van Fred en Bob in dienst genomen. Net als hun ooms en tantes pakken ze daar aan waar ze nodig zijn. We ontmoeten hen ook vaak bij de “Sisyphus”: aan boord, op de wal, of aan boord van de “Klaas Vaak”. Ze zijn inmiddels bevriend met Wouter, en ze zijn al eens met Sheila meegeweest naar een feest in Amsterdam.
Hmm… gek, eigenlijk: Sheila is meer kunstzinnig dan handvaardig (denk aan haar T-shirts), en kan als ondernemende student bijna terloops de financiering rondkrijgen voor een huisje en een overdekte parkeerplaats, terwijl deze begaafde en ijverige handwerkers (eigenlijk evenbeelden van haar vader) een leven van hard werken vóór zich hebben. Toch is “ondernemen tijdens de studie” geen waarborg voor rijkdom. Angela was op weg, maar liep vast. Ze heeft na haar redding een hogere beroepsopleiding afgerond, maar sappelt met een eigen dierenpension, en met twee kindertjes uit twee verbroken relaties. Sheila had haar onlangs ontmoet op Facebook.
Je hebt van die uitdrukkingen: “Als je voor een dubbeltje geboren bent, dan word je nooit een kwartje”, “Je hebt raspaarden en werkpaarden”, voor mijn part zelfs “To be or not to be”. Maar waar zit de keuze of het ogenblik van de lotsbestemming? Ook dit verhaal lijkt weer een hoofdrol te bieden aan Sheila. Waar is zij veranderd van het meisje dat bang is om over te blijven in een hoofdprijs? Of kijk naar onszelf. Wiesje en ik zijn ook dubbeltjes, door de nalatenschappen van mijn ouders en van Doekje eerder “dubbeltjes plus” dan kwartjes. Mart en Diana leken lang op weg om dubbeltjes te blijven, maar zijn door het succes van elk één kunstwerk (uit hun hele productie) opgewaardeerd tot “kwartjes min”.
Wiesje is in de ban geraakt van haar eigen overweging, dat Elsjes eicel en de hare wellicht ooit naast elkaar hingen. Ze heeft het nu steeds over “die [mensen] van die andere eierstok” zoals anderen spreken over “die van de overkant” of over de aanhangers van zeker ander voetbal-elftal. Maar dat is een schijnbare tegenstelling tussen twee groepen gelijken. En dat onderwerp is beperkt tot onze onnavolgbare onderonsjes.
Wat ben ik ver afgedwaald van mijn vertrekpunt! Heb ik nog meer oudjes te noemen? Henk en Jopie zijn dood. De mensen van de kringloopwinkel zijn dood. In dat pand huist nu een restaurantje, mogelijk een uitvloeisel van die streekproducten-rap van Linda. Voor dineren op vrijdag moet je twee maanden tevoren reserveren. Één van de eerste betaalde rollen van Dennis was in een reclamespotje ervoor, met Sheila (ietwat vermomd) als zijn tegenspeelster. Berend is nog eens overgekomen uit Canada met zijn vrouw, maar inmiddels komen ze amper hun verzorgingsflat (of zo) uit. Oh ja, de oude bakker (opa van Jantje) is ook dood, al sinds één of twee jaar na Bakker [geloof, sex]. Wiesje en ik gaan af en toe theedrinken bij Gerben en Jitske, maar het contact met Egbert en Monica is vervaagd.
Nogmaals Sheila. Ze ontpopt zich dus als ondernemer van eigen kaliber. Zij heeft geen voorraad (zoals Tin Roof), zelfs geen bedrijfspand (zoals Ab en Sophie), zelfs geen bedrijfstak (zoals het Geld). Ze heeft een inval, en weet die als vanzelf te verzilveren. Oh, dat wordt een zelfstandig verhaal…
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).