Laatste wijziging: 2021-10-27 (technisch), 2020-03-11 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Wi deeb - Bermen - Dieren - Sheila logica - Schootzitten - LP
Dat kun je niet uitleggen, dat moet je meemaken (zou je wel willen!): Maaike meldt met een kwakkie in haar mond “Wi deeb”. Dat staat dan voor “Wiesje debriefen”, en de strekking is, dat Maaike bij Wiesje gaat doen wat ik net bij Maaike gedaan heb.
Dat is dan weer eens zonder competitieschema. Dan heb ik Maaike weer eens mogen laten ervaren, hoe fijn het kan zijn om een vrouwenlichaam te hebben, en dan heeft zij mij gepijpt. Misschien wel dubbel gepijpt of gepijpt na een sur place, want Maaike weet mij kwakkies te ontfutselen zonder dat ik een stijve heb. Niet te verwarren met Wiesjes vermogen om mij altijd een stijve te geven.
Dan lig ik uitgeteld naast Wiesje op mijn rug, wellicht zelfs een arm onder haar door, met Maaike op haar buik bovenop mij voor een kort naspel. Dan zegt Maaike dof en plakkerig “Wi deeb”, en rolt af naar haar eigen zijde (doorgaans mijn linkerzijde). Dan ligt ze daar op haar rug. Daar werpt ze zich op de plaats op haar buik. De beweging is geïnspireerd op vis op het droge, en niemand kan het haar nadoen.
Vervolgens rolt ze weer tegen mij op, komt nu dus op haar rug op mijn buik, en rolt door naar Wiesje. Dan liggen ze even “tandwielen” (borstjes om en om, maar ook benen om en om). In een tongzoen draagt Maaike aan Wiesje een deel van mijn toch al niet grote kwakkie over, en begint aan haar uitvoering van wat ik net bij haar had gedaan. Alles met mond en handen kan zij als vrouw beter doorgeven dan ik als man deed, maar het neuzen blijft een aftreksel(!), en een sur place zit er niet in.
Dan eindigen ze weer tandwielen, dan rolt Maaike over mij terug, doet weer haar “visrol” om op haar rug te geraken, en dan is het tijd voor ofwel stootligging ofwel een beurt met Wiesje. Het mooie aan onze aanpak is, dat vingeren niet veel kracht kost, en het beffen en neuzen daarna eigenlijk evenmin. Na de wi deeb en mijn himalaya voor Wiesje is er voldoende tijd (prikkelende tijd!) verstreken om Wiesje mij te laten aftrekken, en die paar drupjes op mijn buik met Maaike te delen. Maar dan slaap ik al, voordat ik schoongelikt ben.
Ah, een schampere vraag. Laat ik het uitleggen. Ons huidige bed bestaat uit een vierkant van vier tweepersoonsbedden. Acht ligplaatsen. Laat ik ze nummeren in A1..A4 en B1..B4, met A1 aan de buitenmuur, badkamerzijde, en B4 grenzend aan het zwembad. Doorgaans ligt Wiesje op A2 en Maaike op A3, en ik ongeveer op de grens, zeg maar A2,5. (Geeft niet, matrassen sluiten mooi aan.) Als ik Maaike gebeft heb met mijn benen op B3, dan lag zij op haar rug op A3. Dan is Wiesje gezellig aangeschoven (wrikkend met schouders en voeten) naar A2,5. Doe ik een sur place, dan ligt zij nog steeds op haar rug op A3. Gaat zij mij pijpen, dan wijk ik naar B3, rolt zij naar A4, en vlij ik me op A3, tegen Wiesje aan. Uiteindelijk komt Maaike op mij liggen, en dan hebben we voornoemde uitgangsstelling. Voor de wi deeb rolt Maaike dus af naar A3,5 of A4, doet daar de “visrol” van rug naar buik, komt op haar rug op mij op A3, en dan op haar buik op Wiesje. Wiesje op A2,5, Maaike tandwielen op A2. Later komt Maaike met haar benen op B2,5 voor het beffen.
Is Maaike over mij heen teruggerold, dan lig ik nog steeds op A3, Wiesje op A2,5, en Maaike dan op A3,5. Dan zijn we dus ongeveer een halve ligplaatsbreedte (dus ongeveer 40 cm) opgeschoven in de richting van het zwembad. Na een plaspauze liggen we weer “goed”.
Inderdaad, er was ooit iets met omrollen. Wiesje en ik samen, over mijn rug. Met de overdrijving van dit grote bed zou het neerkomen op: ik van rechterzij A2 naar linkerzij A3, en Wiesje van linkerzij A1 naar rechterzij A4. Of terug. We doen die rol nog wel, in wisselende tweetallen, maar zelden.
We hebben acht hoofdkussens liggen en één tweepersoons dekbed. Ergens.
We hebben ook nieuwe gebaren. De katjes kunnen met hun middelste drie vingers op mijn huid een pijl uitbeelden, en daarmee aangeven dat zijzelf of de ander “eigenlijk” of zelfs “nu meteen” aan de beurt is voor mijn aandacht. Ik sein “begrepen” door met die vingers op het lichaam van de “spreekster” te tikken. Ik kan ook de “pijl” op een lichaam uitbeelden om aan te geven, dat de ander vindt dat zij “eigenlijk” of “nu meteen” aan de beurt is. Bij “eigenlijk” geef ik de “verkeerde” een korte knuffel en een enkeltje, bij “nu meteen” draai ik me meteen om. Zo hebben we het afgesproken, zo doen we het, zo werkt het goed. Dan hoef ik me geen zorgen te maken.
Nu de nachten langer worden, zijn we meer in de slaapkamer. Dat bracht mij op de gedachte van de “bermen” verkennen bij Maaike: het verkennen van genot buiten de gebaande wegen. Met Wiesje was dat een onderdeel van “Flinterdun” (zie beide verhalen). Het bracht nauwelijks nieuws, maar het heeft onze band geweldig versterkt. (Nee Wi, niet onze band. Het gaat niet over versterkers voor de Hijbezems.)
Nu verken ik wat Maaike prettig vindt buiten het prikkelen van de aangewezen plekjes, en Wiesje denkt en doet mee vanaf Maaikes andere zijde. Tevens komen gespreksonderwerpen aan bod. En terloops wijst Wiesje Maaike de bermen bij mij. Maaike beseft nu pas, hoe innig de band tussen Wiesje en mij is, en dat wij haar daarin opgenomen hebben. Dat roert haar tot tranen toe. Ze heeft echter die sterke neiging om zich alles eigen te willen maken, en het te beheersen. Ze is dus weldra ook het tegendeel begonnen, en doet “Flinterdun” bij Wiesje en mij over. Dus ook de verschillende aanpakken van mijn zaakje. Adembenemend! Stel je maar voor: vrouwen die aan elkaar voordoen hoe je mijn pik altijd weer stijf krijgt, hoe je hem ook zonder stijfheid altijd kunt laten spuiten, en hoe je hem in een mortierboogje kunt laten spuiten - en hoe de ander dat meteen nadoet: “Je bedoelt zó…?” Ik heb me onder het weer bijkomen afgevraagd, of ooit een stereotypische polygame man een harem gehad heeft met dergelijke onderzoeksters. (Ja, ik weet, dat niet alle vrouwen in de vrouwenverblijven van zo’n geslachtelijk gescheiden leefwereld bij die ene man behoren. Vandaar mijn woord “stereotypisch”.) Uiteraard vragen zich de katjes hard-op af, of bedoelde heerser ooit zo gedreven met zijn veronderstelde kwakjesvaten en baar-moeders bezig zou zijn geweest. Bij die gedachte ga ik dan weer op zwart.
Bedenk hierbij, dat het voor mijn gevoel van aanvaarding bijkans verplicht is om met elk dagelijks een sur place te hebben. Dat is niet helemaal in strijd met onze eerdere vermelding dat het er “twee” zijn. Met Maaike is dat geen probleem: die geeft de voorkeur aan sur place, maar stelt een gebefte en vooral geneusde himalaya als voorspel op hoge prijs. Met Wiesje is dat een klein probleem: die geeft de voorkeur aan een slotfase van pijpen na een voorspel van aftrekken en mijnerzijds vingeren: dan kun je meestentijds zo heerlijk tegen elkaar aan liggen. Beide voorkeuren verdragen zich slecht met het competitieschema. Dat is dus voortdurend zowel uit de gratie als toch wel handig.
Daarbij komt, dat de man in de stofjas inmiddels van een gekwelde rijwielhersteller is geworden tot de anti-kraak bewoner van een leeg winkelpand. Voor wie die beeldspraak niet verstaat: ik zit niet op zwart zaad, ik zit zonder zaad. Ik ben dus echt dankbaar voor alle onderlinge sex van de katjes, zoals het zoeken van kwakkies die er niet geweest zijn.
We hebben nu (maar voor hoelang?) de gewoonte, dat na het avondritueel Maaike haar himalaya en sur place krijgt, waarna ik me omdraai en met Wiesje in slaap val, doorgaans met mijn linker middelvinger bij haar binnen. Zij krijgt haar sur place nu dus na het ochtendritueel, ongeacht het tijdstip daarvan. Dat past nu eenmaal beter bij haar voorkeuren.
Nieuwe ontwikkeling: Maaike heeft (van Wiesje) recht gekregen op een tweede sur place per dag. Uiteraard heeft Wiesje nu recht op een keer pijpen per dag, naast haar ene sur place. Dus ben ik verplicht tot het geven van tweemaal twee himalaya’s per dag - en dat is hard werken met mond (en neus) en handen, óók die tien dagen per achtentwintig met bloed aan de paal. In de praktijk eigenen de katjes zich elk dagelijks minstens een pijpbeurt extra toe, en verwachten daarvoor steeds minstens een enkeltje. Jawel, zij bepalen wat ik dagelijks moet geven (aan hoogtepunten voor hen) en moet ontvangen (aan hoogtepunten voor mij). Met de hand en een voorraad prikkelfoto’s zou vier keer klaarkomen me niet dagelijks lukken, laat staan zes keer, maar met hen (en dus ook als mijn prijs aan hen) lukt dat geheel me nèt.
Nieuwere ontwikkeling: we begrijpen de verschillen. Kijk, Wiesje is nu bijna vijftien jaar met mij. Niet meteen met himalaya’s, maar ze is een bonk geile en andere goede ervaringen, en ze komt al bijna klaar als ik maar naar haar kijk. Bovendien is ze heel gevoelig op haar knopje. Een zandbank met wat gefrunnik is dan al goed voor flink wat afscheiding. Maaike is pas een jaar met ons, al heeft ze langer geile en andere goede ervaringen. Ze zit nog in de “Droom ik dit niet?” fase, en haar gevoeligheid zit dieper in haar schede. Daarom moet ik haar meer neuzen en vervolgens neuken (danwel opgooien ondergaan). Nou, dan houden we toch rekening daarmee!
We steken anderen aan. In de westvleugel wordt nu ook steeds openlijker aan sex gedaan, maar dan in voor ons onherkenbare gedaantes. DEM houdt best van uitwaaien, maar tijden van herfststormen die in de Randstad velen naar de websites van reis-aanbieders drijven noden in Fort Rimboe slechts tot gezellig binnenblijven. Dus kwamen die hierheen - en Mart en Diana hebben hun oude vuur hervonden. Nee, Elsje is niet de hele tijd bij ons. Ze wordt behoorlijk ingepakt naar school en terug gebracht. Ze heeft hier opeens een geweldige voorraad Lego (niet eens Duplo), en zit onverstoorbaar te bouwen en te breken. Aart en Yvonne pendelen nu vooral tussen hun slaapkamers (hier en op zuid) - en dan weten we, dat ook minstens Bill en Mina besmet zijn. Wiesje verdenkt deze vier van onderlinge wedstrijden (“Schaapjes” [sex] en Mina’s scorebord).
Zoals gezegd is sex bij ons een bron van humor. Iemand heeft een inval, en de beide anderen worden eigenlijk wel verwacht om erin mee te gaan.
Zo lag ik laatst naar Wiesje gekeerd, met nu eens mijn slappe achter mijn dijen. Maaike had dat (in het schemerdonker) in de gaten, en vond mij net een octopus wegens die sifon (zie Wikipedia). Vervolgens vond ik Wiesje een oester, wegens háár sifon. Een vrouw met een sifon? Wel, Wiesje heeft een baarmoederhals die net wel of net niet uitsteekt buiten haar flapje. (Bij die vorige pil hing dat op sterkere wijze samen met de cyclus die ze evengoed nog had.) Oh, juist. Maaike is beweeglijk genoeg om dan even over mij heen bij Wiesje te voelen. En wat was Maaike zelf dan wel volgens mij? Een rog. Een rog??? Jazeker, met die grote en uitstaande lipjes. Wiesje lag te lekker genesteld om dat na te gaan, maar ze kon het zich voorstellen, en ze zou er in het zwembad op letten.
Een andere keer lokte ik de katjes naar het kleine zwembad, en verklaarde mij een mosasaurus. Daar had ik een voorzien binnenpretje. Wiesje liet zich snel vangen en opeten (nou ja, tongzoenen en intussen vingeren), maar Maaike was mij trots en geestdriftig aan het ontwijken. Tegen de tijd dat Wiesje van haar enkeltje genoot, had Maaike zich moe gezwommen, en kon ik ook haar opeten. Ze besefte toen zelf wel, dat ze zichzelf misleid had, maar vond het een goede beurtmelder(!). Ja, dat wel.
Of Maaike lag op haar rug, en zei “tuinbonen!” Dus moest ik haar prachtige borstjes maar weer bewerken alsof ze nog een beginnende puber was. Wiesje volgde met “spruitjes”, en zij heeft nu eenmaal die prachtige iets uit haar borsten uitbottende tepels met “wijzerplaten”. Ja, ik lust spruitjes! Zelf had ik niet meer te bieden dan twee bitterballen en een zacht staafje friet, maar dat lustten ze wel. Of beiden lagen op hun rug, met priemende tepels, en ik vond hen reeën. Even later lag ik weer onder een “duel” met toch wel erg laag ingeplante geweistangen.
Kort na Maaikes toetreden hebben we ook het ochtendritueel uitgebreid met een biecht, namelijk om ergernissen rond nachtelijke sex zo spoedig mogelijk te kunnen uitpraten.
Nu greep Maaike de gelegenheid aan: “Ik zou eens een hele zandbank met Wi willen. Dat zal La niet leuk vinden, daarom moet hij maar op zwart. Hij geeft mij een himalaya en een sur place. Daarna pijpt Wi ‘m. Desnoods ik daarna. Dan is hij uitgeteld. Dan kunnen Wi en ik bij elkaar kwakkie zoeken, en dan een zandbank doen. Komt La bij, dan pijpen we hem weer.” Ja, dit herinnerde mij aan de logica van Sheila.
Het weer leek het nog steeds heersende neerslagtekort te willen wegwerken. Dat zagen we op een tablet en vanuit de huiskamer (begane grond van de noordvleugel). Echt een herfstdag om binnen te blijven. (Niet uit zwakte, hè: Maaike zou desgewenst bloot uitwaaien, Wiesje en ik in regenpak.) We daalden dus weer af naar de bedkamer. Ik gaf Maaike de gewenste himalaya, en had bij de sur place medelijden met de lattenbodem. (Nou ja, denk aan die oude grap: “Doe je mond eens open, misschien kan ik hem wel zien!” - “Beweeg eens, misschien kan ik hem wel voelen!”) Ik rolde af, en kreeg meteen Wiesje aan me voor pijpen. Ik kan me niet eens herinneren, dat ik klaarkwam.
Ik werd in de avondschemer wakker. Naast me lagen de katjes te slapen in een houding die zelfs preutse Amerikanen (geen pleonasme!) een foto hiervan zou laten gebruiken voor een poster “Make love, not war”. Helaas kon ik zelfs niet gemakkelijk bij een tablet. Ik kroop voorzichtig tot dwars bij hun hoofden (handig zo’n groot bed!), en trok daar mijn voorhuid terug. Mijn halfstijve werd trefzeker door twee handen gegrepen. Wat hadden mijn katjes van elkaar genoten! Wel was het Wiesjes zaterdag.]
Het schootzitten is terug van weggeweest. Het liep spaak toen Maaike niet meer naar school hoefde, en Wiesje en ik dus amper (nooit?) getweeën elders waren. We kregen bovendien een fase van nauwgezet tijd verdelen. Inmiddels verlopen de beurten veel ontspannener, waarbij Wiesje zichzelf naar mijn gevoel tekortdoet. Schootzitten is een gelegenheid om borsten te liefkozen in hun gewone stand (vóór het lijf hangend) - al vinden de katjes dat op het lijf rusten de gewone stand behoort te zijn.
Ons bankstel is meeverhuisd naar Fort Rimboe. Maaike vond een mooie opstelling: de fauteuil op zeer korte afstand tegenover de driezits. Dan ga ik op de driezits zitten, mijn voeten op de fauteuil, Maaike op schoot. (Wiesje zoekt nog naar haar eigen houding.) Ik liefkoos Maaike, vooral haar borsten. Geleidelijk moet ik meer naar haar dijen en daartussen, en bewerkt ze zelf haar borsten. Het is geen houding voor hoogtepunten vingeren. Op zeker ogenblik staat Maaike op, helpt mij opstaan, en laat zich op haar rug vallen op de driezits of op een inmiddels meestal aanwezig luchtbed. Dan wordt het ouderwets pompen en opgooien tot een sur place. Vervolgens gaat Wiesje kwakkie zoeken.
We hebben nu een slaapkamer-uitvoering. Ons samenstel van bedden staat weliswaar ingeklemd tussen “perrons” (met daarop ondermeer onze kledingkasten), maar er is dat gangetje naar de badkamer. Ik ga dan op bed zitten met mijn voeten in dat gangetje, met Maaike op schoot, en met Wiesje als wederzijdse ruggesteun achter mij. Maaike rolt uiteindelijk weg, en ik werp me wel op haar. Uiteraard wil ook Wiesje haar beurten in dit nieuwe schootzitten, maar dan meer als zandbank. Die krijgt ze (ook uiteraard), en Maaike rolt dan naar behoefte het zwembad in. Maaike verveelt zich nooit in dat zelf-ontworpen bad, dus het is win-win om Wiesje vanuit schootzitten naar verstrengeld liggen te laten gaan.
Eigenlijk is de aard van het schootzitten veranderd. Het begon met Wiesje als zekerheid door huidcontact, werd tot sexuele uitdaging aan anderen, en is nu voor beiden een soort zandbank. Bij Maaike speelt dan weer, dat haar voorkeur voor sur place zou kunnen voorkomen uit (naar verhouding) geringere “opwindbaarheid” vóór in haar schede, zoals bij haar knopje. Ik zoek dus (zie “bermen” hierboven) naar vergroting van die opwindbaarheid. Schootzitten is daartoe een geschikte houding. Wiesje doet dat ook, en deelt bevindinkjes met mij. Inderdaad, we hebben nu ook Maaike bij Wiesje op schoot, en heel soms Wiesje bij Maaike. Liefst op het bankstel, waarbij ik vanaf de fauteuil dit zoekende gestreel en de eenzaam lekkende gleuf van (dus meestal) Wiesje aanschouw. De man in de stofjas schenkt zich dan bibberend een neutje in.
Wel, Wiesje en ik hebben vastgesteld, dat Maaikes knopje iets tezeer naar binnen wees om lekker gevoelig te zijn. Dan ga je denken aan een operatie of aan duct tape, maar Maaike vroeg gewoon Apollo om hulp. Die heeft, zonder zelfs maar in menselijke gedaante te kijken, Maaikes knopje versteld. Wat een verschil! Die kleine komt sindsdien al klaar, als ik aan haar knopje dènk.
De eerste keer na Apollo’s (onmerkbare) ingreep ging trouwens in mijn beleving mis. Ik had verwacht, dat ik nu Maaike een himalaya zou beffen en een sur place zou geven. In plaats daarvan gingen de katjes elkaar in 69 helpen. Ik viel dan maar in slaap. Ik werd wakker met een stijve, en de katjes hadden inmiddels genoeg gegeven en gekregen. Dat werd pijpen voor Wiesje, met de merkwaardige gewaarwording, dat dit een “zonde om onbenut te laten” gelegenheid was, in plaats van een “hoi! hij kàn weer!” Wij gingen door met een gezapige zandbank, en Maaike ging zwemmen. Maar goed, een tijdje dáárna kreeg ik alsnog het verwachte te doen. Meer tongwerk, minder neuzen.
Nog een nieuwe ontwikkeling: “long play”. Nou ja, een nieuwe moment-opname in een eerder beschreven ontwikkeling. Het begint ermee, dat Wiesje na het ochtendritueel een zandbank wil. Die krijgt ze, en Maaike rolt domweg het zwembad in. Die stelt zich een doel, en vermaakt zich uitstekend. Ze heeft bovendien het vooruitzicht, dat zij mij nadien (ongeveer) even lang voor zich alleen zal hebben.
Na ongeveer een uur is Wiesje verzadigd. Dan gaat zij ergens in Fort Rimboe buurten, in (overwegend) vrouwlijk gezelschap. Zolang ze huidcontact met mij heeft, is Wiesje nadrukkelijk aanwezig en sexueel uitdagend. Alléén is ze bijna schuw. Maar ze gaat wèl in haar blootje buurten, en je kunt aan haar “crew cut” schaamhaar zien, dat daar pas vloeistoffen uitgewisseld zijn.
Ik ga na haar vertrek naar het zwembad. Daar laat Maaike me zien, waarmee ze bezig was. Ik moet ook het water in, ik moet hetzelfde proberen (lukt nooit!), en geleidelijk komen we tot stoeien, uiteindelijk vrijen, uiteindelijk weer in bed. Veel inspannender dan met Wiesje, maar éven gezellig. Opmerkelijk is, dat ik hier juist de rol van ondeugende opa toebedeeld krijg.
Als Wiesje (onze time keeper) terugkeert, dan wil zij vaak ook even met Maaike. Dan ga ikzelf buurten, als het aan mij ligt meestal in string, als het aan Wiesje ligt bloot, in (overwegend) manlijk gezelschap. Dan komen de katjes mij uiteindelijk achterna. Dan is Wiesje meteen weer het middelpunt, en dan is Maaike onzichtbaar aanwezig. Dat is nu eenmaal háár stijl.
Dit verhaal heeft geen duidelijk einde. Het is van “Herfst” afgesplitst. Met deze twee onvoltooid ben ik aan “Tirol” begonnen.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).