Laatste wijziging: 2022-06-19 (technisch), 2011-10-18 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Terug naar Kwartet.
Dit verhaal speelt binnen Wiesjes Kwartet [geloof, sex].
Geert werd weer een jaartje ouder. Het werd weer een feestje voor de vrienden in Us Net zelf: de schootzitters. Daarvan waren twee stellen met bericht afwezig: Bill en Mina omdat de kroeg bemand moest zijn, en Ab en Sophie omdat die toch niet zó innig met de anderen omgaan als de aanwezigen. (Mart en Diana zijn wel schootzitters, maar wonen niet in Us Net.)
Buiten joeg de oostenwind eenzame sneeuwvlokken op. Binnen bevonden we ons in wisselende houdingen bloot op het bankstel. Uiteraard de boys zelf, de girls, wij konijnen, de jaffa's en (nieuwe gezamenlijke aanduiding, raad eens!) bout en moer.
We hadden wat muziek beluisterd (en bekeken), vooral van het jongste optreden van de Hijbezems. We hadden ook muziek willen maken, maar onze instrumenten stonden nog op onze handkar in de berging van de kroeg: met deze wind en met verijsde sneeuw tussen daar en hier hadden we die daar gelaten.
Grappig, hoe David en Esther in betrekkelijk korte tijd van volstrekte buitenstaanders tot de "harde kern" zijn doorgedrongen, en hoe Aart en Yvonne de draad van hun jeugd lijken op te nemen nu twee van hun kinderen in Amsterdam verblijven voor hun middelbare school. Verjaardag 1 [sex] was ook nog zonder Janneke, en hoe kunnen we ons Afra nog voorstellen zonder haar? Maar wat klets ik: Wiesje en ik zijn op Sophie en Janneke na de nieuwsten hier, meen ik.
De kamer was behaaglijk warm, het licht sfeervol gedempt, de muziek was inmiddels van de hand van Telemann, de drank en hapjes waren uiteraard voortreffelijk, en we waren onder de meesten van onze beste vrienden, schaamteloos vrijend met onze wederhelften. Kan het beter?
De gesprekken waren inmiddels spaarzaam: iemand opperde iets, een ander gaf een antwoord of een mening, maar parkieten zouden zich nu heel onbehaaglijk voelen.
Toen, rond half vier in de ochtend, kwam iemand (Herman?) met een boeiende vraag: "Zouden we met z'n tienen geiler zijn dan ieder op z'n eigen slaapkamer?" Een ander (Aart?) bouwde erop voort: "Zouden sexferomonen ook op homosexuelen werken?"
We zouden dat op onszelf kunnen onderzoeken. Wiesje en Yvonne aan de pil, Esther "schoongemaakt", Afra, Janneke en alle mannen puur natuur. Volgens henzelf zouden de girls nu best eens vruchtbaar kunnen zijn, al voelt Afra de tekenen van de overgang. Het blijven "slapen" was al voorzien, en in een hoek van de (grote) kamer lag nog een stapel matrassen en (inmiddels weer schone) lakens van het jongste Heidefeest (toen de boys weer veel vrienden in huis hadden).
Wiesje en ik hadden bij onze wedstrijdjes en zo niet de indruk gekregen dat wij van de aanwezigheid van anderen geiler werden, maar misschien kòn dat domweg niet.
We planden alvast hoe we die matrassen zouden neerleggen: de delen van het bankstel wat naar achteren, het salontafeltje uit de weg, en dan drie (eenpersoons) matrassen naast elkaar, dan te weerszijden één dwars. Oftewel: ieder stel heeft aan één kant uitzicht op de voeten van een ander, en die in het midden hebben bij licht geen privacy. Maar de boys hebben daar zware gordijnen, dus het korte daglicht zou niet hinderen.
We maakten alvast een indeling: de beide homo-stellen maximaal (maar evenzeer) blootgesteld aan anderen, dus als buitensten van de drie naast elkaar, de hetero-stellen in H-vorm daartussen. Als konijnen kregen Wiesje en ik de eer van het midden toebedeeld, al betwijfel ik de rechtvaardigheid ervan.
Zeker, Wiesje en ik kunnen volstaan met een doodkist zonder deksel (Ik blijf dat een sterke vinden van Bill!), maar David en Esther boeien elkaar al mateloos sinds hun kleutertijd, Afra en Janneke kunnen niet van elkaar afblijven, Aart en Yvonne zijn (zoals net gezegd) aan het inhalen, en slechts Geert en Herman komen niet in aanmerking voor de aanduiding "konijnen". (Overigens lijkt "bonobo's" me beter dan "konijnen".)
De vraag rees, of we in het donker (pikkendonker) elkaar op weg van en naar het toilet niet zouden trappen. En eigenlijk ook, of we niet bij de verkeerde zouden belanden.
Dat laatste leek een theoretische vraag, maar we waren in de stemming om die te onderzoeken. David had een prachtig voorstel, en we voerden het onmiddellijk uit.
Geert schreef op tien kleine etiketjes zodanige aanduidingen dat ieder etiketje op precies één van ons kon slaan. We maakten alvast de ruimte voor die matrassen, maar nu was het even loopruimte (dansvloer, vond Afra, en ik houd die uitdrukking maar even aan). We deelden ons op in de jongens en de meisjes, met Janneke bij de jongens en Herman bij de meisjes. We zouden van weerskanten in het donker (en in stilte!) langs het gordijn die dansvloer op komen, onze wederhelft ons etiketje opplakken, en dan samen tussen de driezitsbank en de fauteuil door naar de trap lopen, die een stukje op. Zodoende hadden we vanzelf een rangschikking.
Aart liet zijn brandweer-oog nog even rondgaan, wees iedereen op obstakels, lichtknopjes en de plaats waar Geert de afstandsbediening van de dimmer zou neerleggen. Opstellen in twee groepjes (geen rijtjes) van vijf, licht uit, en daar gingen we.
Ik dacht slim te zijn, en achteraf was ieder even slim: bij het rondlopen steeds je lichaam in de oorspronkelijke richting blijven houden: dan was je gemakkelijker herkenbaar als jongen of meisje.
De girls hadden elkaar zodoende als eersten: Afra hoefde slechts te wachten op de enige borsten van de overkant. Evenzo werden de boys tweede. Wiesje en ik werden derde, dankzij Wiesje. Die had haar waarnemingen en haar neus gebruikt, en zocht nu degene met de kleinste alcoholkegel. Uiteindelijk werden de jaffa's laatste: die hadden waarschijnlijk al iets te veel wijn op.
Die kleinste kegel van mij was geen gevolg van matiging, maar eerder van veel aan het woord zijn. Wiesje had dit keer wellicht zelfs het hoogste woord. Dit voor de statistiek.
Er gebeurde nog iets anders. Al bij mijn eerste stappen die dansvloer op raakte ik met mijn buik een vrouw. Voordat ik borsten of wat dan ook raakte was het net, alsof ze om mij heen was. Ze plakte een etiketje op mijn lul, vlakbij de wortel, en leek mij van de dansvloer af te willen leiden. Maar het was Wiesje niet! Die kwam net bij het wegdraaien van de andere zijkant, en ik herkende haar aan de karakteristiek van hoe we elkaar wel vaker in het donker raken. Wiesje schoof zich vóór mij, en raakte zodoende ook die ander. Ik voelde van beiden een kort schokje van herkenning, en vervolgens gingen we gedrieën de dansvloer af. Maar aan de voet van de trap was ik weer alleen met Wiesje.
Ik was eigenlijk geschokt en beschaamd, want ik had me bijna laten overrompelen. Dat wilde ik Wiesje op de trap al overbrengen. Maar zij had mijn ontvoering (zoals ze het later aanduidde) meteen doorzien, en vond het een prachtige grap van Aphrodite. Daarna bleef ze me grinnikend troosten - op de trap, terug op de bank, uiteindelijk in het donker op de matras.
Het was over vijven in de ochtend, toen Geert het licht weer uitdeed. Uiteraard was het nog niet meteen stil. Wiesje en ik moesten weer denken aan onze eerste nacht bij de herdertjes, zie Schaapjes [sex]. Maar voor de vrijpartijen zelf moest je een geoefend oor hebben. Blijkbaar hebben we allen altijd al reden gehad om het gerucht te beperken. ('s Nachts is het in Us Net niet slechts pikdonker, maar ook doodstil. Als je dan met het raam open slaapt...)
Het werd een onrustige "nacht", want voortdurend moest er wel iemand naar het toilet - en zelf moesten we ook. Wij gaan altijd samen naar het toilet, maar dat bij de boys op de begane grond is daarop niet berekend. Nou ja, welk wèl, maar ik bedoel: het is wel èrg klein. Inmiddels weten we het: Wiesje moet over de pot heen staan, gezicht naar mij toe, en voorzichtig druppelen. Daarna moet ze mijn stijve ver omlaag duwen, en ook ik moet voorzichtig afgieten. Alles goed schoonmaken, en snel terug, want de hormonen janken dan.
Rond noen schoof Geert de gordijnen opzij, en draaide de jaloezieën minder steil. Een bel koude lucht verspreidde zich over ons, alsmede daglicht van opnieuw een gure winterdag. Langzaam werden we wakker. Geert en Herman waren al echt bij de les. Ze schoten monter de keuken in, stelden twee koffie- en een thee-apparaat in werking, en mikten routineus stokbroden in de oven. Afra had zin in muziek. Even later hadden we clavecimbel-concerten van Bach op de achtergrond.
Uitgeslapen waren we uiteraard geen van allen, maar naar omstandigheden best fit. Onder de brunch gingen we beurtelings per stel boven onder de douche.
Maar had de proef nu iets uitgewezen? Wel, heel misschien waren de boys iets geiler geweest dan anders, voor de jaffa's en konijnen was er geen verschil, voor beide andere stellen was het niet te zeggen.
We hielpen de boys opruimen, kleedden ons aan, bedankten de boys voor de gastvrijheid en elkaar voor de gezelligheid, en gingen huiswaarts. Nou ja, eerst even naar Bill en Mina. De boys gingen mee.
Naar inhoudsopgave. Terug naar Kwartet.