Laatste wijziging: 2022-01-30 (technisch), 2021-12-23 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Actiepunten - Actie - Muzen
We (Malawiel) zijn dus weer thuis. Slaap inhalen, sex inhalen. We (ook schoonouders) vroegen ons nog af, of Sheila en de neven nog aan sex toegekomen waren. (En onze vrienden van Tin Roof zelf ook, maar dat is geen familie van ons.) Maaike was stellig: “Nou, ik kon duidelijk zien, bij wie She geslapen had.” Ze gaf wat voorbeelden van gebrek aan lichaamskracht en oplettendheid. Sjonge!
Weldra kwamen we (Malawiel) onderling nog met twee actiepunten.
- Ten eerste: Apollo vragen om Mawiel toch maar wat minder afscheiding te laten hebben. Kijk, mijn “unique selling point” is het neuzen. Ik moet toch al door mijn mond ademen als mijn neuspunt in de baarmoedermond zit, maar alle smeermiddel loopt dan mijn neusgaten in. Dat vind ik heel eervol, maar toch ietwat onhandig als ik wil overgaan op andere houdingen. Dan moet ik eerst een handdoek (of zo) gebruiken. Over handdoeken gesproken: die (liefst in vieren gevouwen) handdoeken om op te zitten zijn geen badlakens, maar gastendoekjes. Die lieverds van mij verbruiken in de huiskamer soms meer dan één handdoek per avond.
Apollo heeft blijkbaar een soort afstandsbediening om lichaamsfuncties te beïnvloeden. Het zal eerder een vierde-dimensie ingreep zijn, vermoed ik zelf. Afijn, hij heeft glimlachend “de kranen wat geknepen”, en Diana heeft met een spottend lachje een stapeltje handdoeken van “voor het grijpen” naar een houder aan de wand (van de huiskamer) verplaatst.
- Ten tweede: Elsje aan levenservaring helpen. Ze is nu vijf, al een jaar een grote meid, en sinds ongeveer een half jaar zowel bijkans een tweelingzus van Wiesje als houdster van de “WC-rol” (VWO-diploma in véél vakken). Maar inzake levenservaring is ze nog die kleuter, en in de geborgenheid van Fort Rimboe zou dat lang zo blijven. (“Geborgenheid”, met wat er aan zichtbaars, schijnbaars en onzichtbaars in de westvleugel gebeurt? Jazeker: dit is de vredigste, veiligste en gezelligste plek op Aarde. Als iemand kwaad wil tegen Fort Rimboe, dan weten wij het, voordat die kwade wil tot uitdrukking komt.) Levenservaring voor Elsje dus, en eigenlijk in het bijzonder sexuele ervaring. Kortom, Elsje zou eens moeten vreemdgaan.
Wiesje (onze matriarch, en nog steeds wettelijk vertegenwoordiger van Elsje) bracht het in de huiskamer ter sprake, opmerkelijk dwingend zelfs, en Elsje (bij mij op schoot) had blijkbaar even niets te willen. Een nacht met Elsje? Alle mannengedaanten kregen een stijve, en ergens werden besmuikt handdoekjes gepakt. Maar Wiesje had in haar hoofd al een lijstje klaar.
- Ten eerste: Aart - en misschien wilde Yvonne dan dat nachtje bij ons? Zij keken elkaar aan, en gingen bevend akkoord.
- Ten tweede: Apollo, degene met de “afstandsbediening”, en niet vies van een uitstapje. Die grijnsde, en maakte een “kom maar!” gebaar, zo als Youp in een voorstelling.
- Ten derde: Loki, die nu zelf ook figuurlijk met de billen bloot zou moeten. Die wees meteen geestdriftig met twee handen naar zijn stijve.
Elsje had het er moeilijk mee: van de gangmaker opeens naar het (hopelijk niet) lijdend voorwerp. Maar ze wist van het doel, ze kende de middelen, en ze stemde gedwee in. We besloten, dan maar aanstonds te beginnen.
Het was heel vreemd om Elsje nu weer te missen, en het was nog vreemder om Yvonne een nachtje bij ons (Malawi) te hebben. We lieten dan maar aan haar over, wat ze zou willen. Tja, uiteraard miste ze Aart de hele tijd. Anderzijds was ze nu in bed met (1) haar jongste dochter, (2) haar ene schoondochter en inmiddels beste vriendin (plaats gedeeld met Mina), en (3) met de schoonzoon die blijkbaar haar beide dochters (ook Sheila) had weten te bekoren, plus die beste vriendin en “nummer drie” (na die gedeelde eerste plaats): Elsje.
We zaten gevieren in het zitbad, en trokken ons plan. Wij (Malawiel) denken nu eenmaal in tweetallen (voordien als Malawi hadden we het competitieschema, weet je nog?), dus zou Yvonne ook steeds tot een tweetal behoren. Dat wel, maar zonder verplichting tot sex. Dat bleek alvast een hele opluchting: het bed delen met je beste vriendin, je jongste dochter, en je veel oudere schoonzoon, met (na uiterlijk Sheila’s geboorte) geen andere man dan Aart, dat was niet niks voor Yvonne. Ik zag een mooie uitweg, en vroeg Maaike om als eerste het bed met mij te delen. Je weet: Maaike wil niet steeds de “en dan hebben we nog…” zijn, ze wil gevraagd worden. Die stráálde dus, en wij gingen als eersten van bad naar bed. Je weet ook, hoe Maaike het graag belieft: een kort voorspel, een sur place, een kort na-spel, en daarna maakt het niet zoveel uit. Dus kreeg Maaike een korte himalaya (die gaan heel snel, tegenwoordig), een sur place, vooruit, nòg een sur place (dankzij Apollo), en een “liefste!” na-spel. (Hoe moeten inburgeraars weten, dat “naspel” niet rijmt op “haspel”?)
Wiesje en Yvonne hadden liggen toekijken. Uiteraard: de man van de ene met de dochter van de andere! Yvonne hapte naar adem, toen wij (Maaike en ik) ietwat afwachtend naar hèn keken: “Ja… mag ik…?” Uiteraard! Ze rolde bevend mijn armen in. Ik streelde haar, en geleidelijk ontspande ze. We gingen elkáár strelen, steeds prikkelender. Ik nam de stoptrein omlaag, en ging likken, toen vingeren (mede om het terrein te verkennen), tenslotte neuzen. Ja, dat deed het, ook bij haar. Het werd de verhoopte himalaya. Nu was ze heet: ook die sur place, en nòg een! Bij het na-spel bekroop haar de twijfel. In koor antwoordden wij (Malawi): “Alleen vannacht, hoor!”, en voegden onze afzonderlijke beweegredenen toe. Yvonne glimlachte opgelucht. Groepsknuffel. Maar nu: Yvonne en Maaike, moeder en dochter? Maaike was voor haar doen uitbundig: “Ik zou zijn kwakkies wel willen zoeken!” Yvonne was even het spoor bijster: “De wàt?” Wiesje zei iets over “de wat van zijn staafje”, maar dat ging verloren. Maaike was geduldig: “Nee, mam! Jij hebt toch net twee keer een ladinkje van La binnengekregen?” Yvonne leek te denken dat het wel goed zou zijn, en liet Maaike likken en vingeren. Ik dacht, dat ik wel de enige zou zijn met die platte gedachte “... en door dàt gaatje ben jij geboren!”, maar we bleken die allevier gehad te hebben. Afijn, inzake hulpen hoef je mijn lieverds niets te leren, dus Maaike kreeg Yvonne dra aan het stuiteren. Daarna beleed Maaike (niet voor het eerst!) haar dankbaarheid voor de vrijheid die Yvonne haar kroost had gegund om zelf te zoeken naar hun geluk. Dat werd opnieuw snotteren.
Moesten we de overige combinaties of richtingen nog doen? Wiesje nam domweg mij in bezit, en verklaarde: “Ik weet niet, wat jullie doen, maar ik…” Volgens mij hoorde ik Yvonne toneel-fluisteren “Grote goden!”, maar toen ging ik op zwart.
Met een ochtendmens in beide kampen ontmoetten we Aart en Elsje in de badkamer. Je zag iedereen alle anderen monsteren. Elsje meldde Yvonne met die stralende glimlach: “Hier is je man terug. Hij doet het!” Het werd ontbijten in plaats van brunchen, maar daarna werd wederzijds de schade ingehaald. (“De schede ingehaald,” oppert Maaike.)
Tweede nacht: Apollo. Aphrodite wendde zich met een sluw lachje tot Wiesje: “Jullie hebben nu een incompleet stel, hè?” Wiesje nam haar in een gezellige greep, en vroeg vooral aan mij: “Bezwaren?” Tja, ik ben ooit ontzettend boos op Aphrodite geweest, en sindsdien doet Wiesje haar best om herhaling te voorkomen. Maar afgezien van die wisseltruc (bij ons in bad, en bij de boys thuis) vind ik haar best een toffe meid. En Maaike vond het best. Dat werd dus een nacht met “gewoon” Aphrodite in plaats van Elsje. Elsje over Apollo: “Hij kan niet neuzen.”
Derde nacht: Loki. Oh, nu wilde Artemis slim zijn. Welkom! Elsje over Loki: “We hebben elkaar de hele nacht liggen plagen.” Loki over Elsje: “Ik had gespáárd voor eh… sur places, maar we zijn er niet eens toe gekomen!” Elsje keek even de kring rond (met de rest van de huiskamer belangstellend om ons heen), greep Loki bij diens taas, en pijpte hem tweemaal. (Ter herinnering: Loki’s gedaante is niet door Apollo “opgevoerd” zoals ik, en “tweemaal achtereen aftrekken” was de afweer die Sheila bedacht had tegen aanranders.)
En nu? Elsje is iedereen dankbaar voor de lessen, maar heeft mij bevestigd als haar enige man. Wel lullig: Mart en Diana zijn nu aan tafel (in de noordoost-toren) nog meer de buitenstaanders. Terwijl zij toch Wiesje en Elsje voortgebracht hebben.
Heb je de müsli gemist? Daarover nu.
Ze snapten er niets van. Eerst die handdoekjes. Die waren toch om de zittingen schoon te houden? Oh, Mawiel (mijn verwoording) was minder gaan lekken. Maar waarom dan? Waren ze ziek? Dus Wiesje legde uit: nee, ze waren tè gezond geweest. Tè gezond, hoezo? Zo gezond, dat die ouwe (ik dus) al dat spul in zijn neus kreeg. In zijn neus? Jawel, bij het rondneuzen in hun gleuven. Oh, was dat lekker? Mawiel knikte eenstemmig. Zou Eros dan hèn moeten “neuzen”? Elsje vond diens wipneusje daartoe te klein. Dan zou hij een andere gedaante moeten aannemen. Één muusje ving wegglippende Eros op, ging met gespreide benen op de grond liggen, en wees hem: “Met je neus!” Het arme joch kreeg een stijf piemeltje, wilde opnieuw vluchten, maar de Negen waren eendrachtig. Hij werd aan zijn eigen benen in de juiste stand gekruid. Ja, likken had hij al eens eerder gemoeten. “Nee, met je neus! - Zoals hij!” Ik deed het maar voor bij Maaike. Eros piepte: “Dan verdrink ik!” Homerisch gelach. (Niet van Homeros zelf, want die zag niet, waarover het ging.) Ja, de müsli hebben al genoeg afscheiding om een pik te kunnen smeren - en dat zou een sluwigheid van Apollo kunnen zijn. Maar verdrinken, nee! Ik spande mee samen: “Je moet door je mond ademen!” Hij huilde hartverscheurend, wist zich los te rukken, en verdween. Enkele mannengedaanten drongen op om met dit muusje eens even de eerste hoofdstukken van “Sex met volwassenen voor de basisschool - met werkboek” door te nemen. De andere müsli sleepten haar de kring uit, en verspreidden zich. (Zinloze actie, want iedereen weet hen altijd te vinden.)
De müsli waren dus weer voltallig in de huiskamer, toen ze Elsje met Aart zagen vertrekken, en Yvonne bij ons (Malawi) zagen blijven. Wat was dìt nu weer? Hadden Elsje en Yvonne van gedaante geruild? Wiesje legde weer uit: “Nee, El gaat een nachtje met Aart mee, en Von voor de gezelligheid met òns.” Oh… Maar waarom ging Elsje dan voor een nachtje met Aart mee? “Om het verschil te voelen tussen hem en La.” Oh, zat daar verschil in, afgezien van die buik? “Vàst wel, en dat kan zij ons morgen vertellen. En misschien kan Von dat dan ook.” Yvonne zat te huiveren.
De volgende avond leek alles weer in orde. Toen bleek, dat Elsje nu bij Apollo bleef slapen. Zijn gedaante slaapt waarschijnlijk nooit alleen, maar waarom nu weer Elsje? Wiesje herhaalde “Om het verschil te voelen tussen hèm en La.”
De derde avond leek alles weer in orde. Toen bleek, dat Elsje nu bij Loki bleef slapen. Een muusje met gevoel voor reeks-ontwikkeling opperde: “Om het verschil te voelen tussen hèm en Larie?” Wiesje gaf haar een klapzoen.
De vierde avond bleef alles bij het oude. (“Bleef El bij de ouwe,” stelt Maaike). De müsli waren opnieuw verward: “Kent ze alle àndere verschillen dan al?” En toen verklaarde Elsje: “Ik ben heel dankbaar voor de lessen die jullie me hebben laten leren. Ik weet nu zéker, dat ik bij La wil blijven, en waarom.” Loki was sportief: “Larie heeft gewoon een neus voor die dingen.”
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).