Laatste wijziging: 2022-02-12 (technisch), 2022-02-04 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Wiesje is 42 geworden. Dat hebben we in de westvleugel gevierd. Nou ja, uiteindelijk was heel Fort Rimboe (gebouw) in feeststemming. Met uitzondering uiteraard van de kleine ruimte die bedoeld is voor de nog-aanbedenen om zich in te kunnen terugtrekken, maar die zijn uiteraard altijd welkom in de rest van de westvleugel, en in de tweede plaats ook elders in Fort Rimboe.
Oh, we hebben Wiesjes verjaardag altijd wel gevierd, op wisselende schaal, maar naarmate zij groeit als matriarch van Fort Rimboe, groeit ook de behoefte om haar te vieren - wellicht begrijpen belijdend gelovige lezers deze bewoording, terwijl die op anderen als onvolkomen overkomt. Wiesje is niet zozeer degene die veel werk verricht, maar wel degene die allen bezielt. Overigens gaat ook Maaikes naderende verjaardag zo gevierd worden, want Fort Rimboe is nu eenmaal háár schepping. Vooralsnog is Elsjes verjaardag een mindere aanleiding voor een feestje. Een mindere aanleiding voor een feestje, niet een aanleiding voor een minder feestje! En zelf heb ik nog steeds moeite met mijn verjaardag. Dat wordt aanvaard, maar niet zondermeer.
Dat begrip “verjaardag” is boeiend. Enerzijds om de vraag, welke leeftijd je viert: die van je onstoffelijke ziel, die van de gedaante die je “aan hebt”, of die van hoe die gedaante oogt. Anderzijds, omdat de meeste onsterfelijken geen geboortedag hebben, en dus ook geen verjaardag daarvan.
- Hoe oud is Mart, bijvoorbeeld? Hij zou 65 zijn, maar hij is uit zijn lijden verlost, gecremeerd, onverwijld uit de onderwereld (of hoe je dat noemt) teruggekeerd als voortzetting van zichzelf, maar onlangs (evenals Diana, Aart en Yvonne) door Apollo verjeugdigd tot dertiger. Ook Wiesje heeft zich laten verjeugdigen, maar niemand bespeurt het verschil. Zelf heb ik mij niet laten verjeugdigen, maar mijn lieverds hebben bedongen, dat ik onverwijld uit de onderwereld terugkeren zal in de gedaante die ik had toen ik op mijn jeugdigst was - ook al kunnen zelfs Wiesje en Diana zich die niet helder herinneren.
- Wiesje oogt immers nog steeds als 18 (of 19, althans als hoe een vrouw lichamelijk op haar “best” is). Zijzelf schrijft dat toe aan de hoeveelheid gelukshormoon die vooral ik haar doe maken (en Maaike en Elsje in mindere mate). Ze wordt dus “rijper”, maar niet merkbaar “ouder”.
- Of neem de muzen. Duizenden jaren oud, maar wegens succes nu al ongeveer een jaar in de gedaante van puberende meisjes. Hun ware leeftijd kennen ze niet (en ze hebben immers geen geboortedag), ze voelen zich ongeveer 10.
In de westvleugel ontstaat een andere nuance: het verschil tussen de Griekse en de Romeinse goden. Zijn Zeus en Hera nou precies dezelfden als Jupiter en Vesta, wellicht in een ander aanzicht? Zoniet, hoe zit het dan? Hermes was er nuchter onder: “Je gaat algauw degene met dezelfde functie in een andere organisatie vergelijken met degene die je kent. Maar “dezelfde zijn” is uiteraard een stap voorbij “vergelijkbaar zijn”. Soms is dat best lullig: dan werd bijvoorbeeld aan Mercurius geofferd opdat ik iets zou doen of omdat ik iets gedaan had. Het omgekeerde zal ook wel eens voorgekomen zijn, maar daar heb ik geen herinnering bij.”
Afijn, wij allen verklaarden ook de Romeinse goden welkom. Opnieuw, want ik heb Janus al eens vermeld (inzake een flauwe running gag met Loki). Dat werd opnieuw lachen, want naast Hera (en Freya) vertoonde zich nu ook Vesta - met zes vrouwen van uiteenlopende leeftijd, die dan ondode Vestaalse Maagden zouden zijn. Ze waren dus al overleden, en ook is het Romeinse Rijk allang voorbij, dus was kuisheid ter voorkoming van de val van dat rijk niet meer nodig. De leeftijden liepen dan wel uiteen, maar drie van de zes hadden gedaantes, behorend bij de intredingsleeftijd (6 tot 10 jaar) - en sloten zo leuk aan bij de müsli (die wèl onsterfelijk zijn) en bij Eros. De andere oogden als begin en eind twintig en begin dertig. Alle zes kregen (uit berekening?) dezelfde padvinderskleding aangereikt als de müsli - en dat het dragen van enigerlei kleding niet verplicht was, dat zagen ze ook wel. Ach, ze waren uit Rome wel gewend aan losse zeden van anderen. Weldra waren ze inderdaad óók bloot. Die drie oudere waren niet lelijk, dus die kregen de wijn meteen met bierpullen tegelijk aangeboden. Janus had het goed bekeken: hij ging zó zitten, dat hij met beide gezichten een mooi uitzicht had “op verleden en toekomst”. Ja ja… Vesta zelf had de gedaante aangenomen van een Italiaanse filmster uit de jaren ‘60, beroemd om haar rondborstigheid. Nou, dan houd ik het liever bij de kleinere maat van Maaike en bij de prikkertjes van de sjes. Maaike zelf had haar afkortingen al klaar: “[de] VeMa” voor die drie kleintjes, en “[de] eXVeMa” (verder af te korten tot “XM”) voor de drie grotere, afkortingen voor enkel- en meervoud. De VeMa keken naar elkaar, naar de müsli, naar Vesta, en toen “wishfully thinking” naar Mawiel. (Dit was op Wiesjes verjaardag, en we hadden niet ook nog gasten van buiten Fort Rimboe uitgenodigd. Anders waren ze zich het schompes geschrokken bij de aanblik van M&M.) Uiteraard proberen de müsli steeds, Eros te verleiden tot ontuchtige handelingen. Nu had er één een andere inval: ze wees hem op de VeMa, en hen op hem. Oh, was dit een jongetje? Ze keken rond, en zagen ander manvolk slechts met zwaarder gereedschap. Dan leek Eros toch veiliger. Oh, wacht, Vesta haalde Cupido erbij. Twee kleine jochies (zonder vleugels, trouwens, en met hun pijlen en bogen “ergens neergelegd”) temidden van twaalf puberende meisjes. Vesta en Hera gingen voor die aanblik zitten, glas wijn in de hand, bakje katjang pedis binnen bereik. Ja, Diana heeft soms leuke invallen bij het bestellen… Aphrodite en Venus voegden zich bij hen, en gingen de jochies opjutten.
Oh, er gebeurde heus meer, maar verder weinig uitzonderlijks. Mart declameerde uit het hoofd een gedicht van Ovidius, Athene leidde een wetenschapsquiz, de Oudjes speelden een setje, de Topjes ook, en Apollo zong een lang duet met Aphrodite. Ken je Bé en Alie nog: de duvel en zijn ouwe moer? Alie verwees Bé naar Wiesjes accordeon, en zong twee nummers Jordaan-repertoire. In het slot-refrein van de “Afgekeurde woning” trilden drie wijnglazen over tafelranden. De schoonouders repten zich om de glasscherven op te vegen (en wat wijn op te dweilen): we waren immers allen blootvoets.
Uiteraard speelden we met de Topjes plus Aart nog “Sympathy for the devil”, en sloten we af met “Venus”, nu gezongen door Wiesje met Aphrodite en Venus zelf. Ze stonden omarmd te hippen (voor Venus waarschijnlijk pijnlijk!), en wisselden van plaats. Freya sloot nog aan met een Hardanger viool, met hoge glissando’s. - Oh, help: Elsje zag kans om de VeMa met als achtergrondkoor de müsli vrijwel zonder voorbereiding te laten zingen: “Morgen is mama van mij” van Kinderen voor Kinderen. Oh, dat bracht Apollo op een idee. Hij haalde Eros en Cupido erbij, en liet hen met die meisjes als koor zingen “Rien a changé”. Loki probeerde de maatschappijkritische tekst met gebaren te verbasteren tot “Nee, ik puber nog niet.” Ach ja…
Uiteindelijk daalden allen met de fahrkunst af naar het zwembad, onder het zingen van liederen die beurtelings betrekking hadden op de Jordaan (de rivier!) en de Ganges. Wij (Malawiel) namen dankbaar afscheid, en vertrokken onze bedkamer in, terwijl de rest ons nazong: “River deep, mountain high”.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).