Laatste wijziging: 2022-06-26 (technisch), 2017-02-12 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Ja, we moesten maar weer eens gaan schrijven. Larie heeft mooi afgetrapt, en toch ruimte gelaten.
We komen weer vaak in Amsterdam. Waarom dan? Hoe dan?
Sheila komt niet vaak meer in Us Net, en we missen elkaar. Ze is nu in omstandigheden die ik van vroeger ken. We zijn ook al een paar keer samen mannen tegengekomen die we allebei in bed gehad hebben. En dan zien die tot hun verbijstering Larie met ons samen op stap, en bestuderen hèm van top tot teen. Dan noemt Sheila vaak een tijdstip, ook als ze geen selfie met hem heeft. Maakt niet uit of dat een echt tijdstip is, het is gewoon een beoordelingsschaal. Dan kijkt die vrijer haar verbaasd aan, dan zeg ik hoe lang ik al met Larie ben, dan kijkt hij mij verbaasd aan, en dan zegt Sheila hoe lang zij hem al van mij wil lenen, en dan zie je hem verbaasd hoofdrekenen en Larie opnieuw bestuderen. Uiteindelijk doen wij drieën een groepsknuffel, steunen elkaar om niet om te vallen van de slappe lach, en loopt hij gemelijk door.
Soms is Dennis er ook bij. Ja, dat is een leuke goser geworden. Volgens mij door die vrienden van Geert en Herman, en vooral door de boys zelf. Hij heeft in Amsterdam de joodse humor ontdekt, en Larie houdt daar ook van. Sheila is dol op gekke dingetjes: kleding, sieraden. Zij mag dus graag markten afstruinen, en als het zo uitkomt, dan zijn wij met ons vieren. Dan ziet Sheila iets, legt aan Dennis uit wat hij eraan zou hebben, en dan liggen we algauw allevier in een deuk. Heeft de verkoper óók zin in gein, dan wordt het stand-up comedy met allemaal mensen om ons heen. Dan wordt Larie tegenwoordig zelfs brutaal, en gaat hij omstanders ook met een geintje een dingetje aanpraten. Uiteindelijk heeft dan dat oploopje veel lol en wat omzet opgebracht, en dan krijgt Sheila of Dennis het ding waarmee de lol begon voor een krats.
Geert en Herman willen ook weer vaker naar Amsterdam. Voor het ontmoeten van vrienden bij het uitgaan, maar ook voor de handel. Geert krijgt best veel opdrachten voor schilderijen, en Herman heeft wat klanten om thuis te knippen - en dan het liefst vlak voor hun uitgaansweekend. Dus dan stappen de boys op vrijdag vrij vroeg in de auto. De boodschappen ophalen zodra Ab ze binnen heeft, en zoef! Dan gaan Larie en ik vaak mee, en soms Afra en Karla ook. Soms gaan wij met de buufs eerst naar een museum of naar Artis, terwijl Herman knipt. Geert is soms met Herman mee, heeft soms eigen dingen te doen. Foto's maken voor een schilderij, bijvoorbeeld.
Waar en wanneer we eten, is improviseren. De boys gaan graag vrij duur uit eten. (Zoals Geert olijk ter verklaring zegt: samen hebben ze zelf twee sterren.) Dan eten de buufs soms bij ons in ons flatje, struikelend over onze spullen. We zijn ook wel allezes in de Apenrots wezen eten. Chinees gehaald, of pizza's laten bezorgen.
Pizza's bestellen is leuk. Eerst het voorbereiden. Larie en ik willen natuurlijk zelf elk een "calzone berendesi met flap kwart". Karla voelt wel, dat er iets niet klopt. Afra stuurt haar dan met een kluitje in het riet, van "later, als je groot bent" tot (ontleend aan Billy Connolly) "leg de WC-rol maar vast in de koelkast". De buufs zelf aarzelen tussen een "margherita in C grote terts con sordino" en een "pepperoni ma non troppo". Sheila wil bijvoorbeeld een "cinque stagioni", waarop Afra en Larie tegelijk "alaaf!" roepen. Dennis belieft een "pizza verkeerd". Dan zegt Afra dat hij zijn pizza ondersteboven moet leggen, en Larie dat eigenlijk elke pizza verkeerd is. Vervolgens gaat Sheila telefonisch bestellen. De pizzeria is om de hoek, en Sheila is de natte droom van die jongens. Dan probeert ze eerst die pizza's die we bedacht hadden, maar de woordgrappen gaan Mehmet en Huseyin al boven hun pet zonder de complicatie van hun hormonen. Uiteindelijk wordt het dan een brave bestelling van twee vegetarische pizza's, twee verschillende met vlees en twee verschillende met vis. Voor haar maken ze ook graag de uitzondering, dat ze de bestelling bovenbrengen. Dan krijgt de gelukkige van Sheila een zo hete kus, dat hij bijna de betaling vergeet. Ook is een van beiden eens een trap af gedonderd wegens een losse roede. Toevallig ter hoogte van Dennis' kamer, en de gevaren van een "losse roede" zijn inmiddels in een groot deel van de gay scene bekend. Maak je trouwens geen illusies over die traploper (neehee, dat kleed): dat is zo'n museumstuk van cocoshaar of zo.
Chinezen doen aan afhalen, zelden aan bezorgen. Dus vallen we daar (een paar huizen voorbij de pizzeria) met het hele "losse roedel" (voelde je 'm aankomen?) binnen, grijpen een handvol prijslijsten van de stapel, en gaan aan een wachttafeltje zitten keten.
Dennis en ik voelen wel voor een "kanton kwakkie met balsami lijs", Larie voor een "tofu-lamp met hete plaatjes", Afra voor "pebbles bami-bami" (waarop Larie steevast "Wilmaaa!!!" brult). Sheila prijst Karla de "nasi grunning met oude pekela" aan, Larie vindt "eanske met flantuten" beter. Karla zelf is de onbedoelde recordhouder door "ado ado" te wensen, reden voor Larie om haar te willen besmeuren met "pec en zwolle". Dan blijkt Afra onvermoed treffend "Leg neer die bal!" te kunnen imiteren. Uiteindelijk wordt het dan een naar huis lopend buffet. De familie Lee kent het verloop van onze bezoeken nu wel, lacht niet-begrijpend mee, en werkt voortvarend andere klanten af, totdat wederom Sheila de bestelling plaatst. In nummers. (Nee, Larie, niet in nummertjes!) We hebben de indruk, dat ons cabaret andere klanten aanlokt. We eten chinees op Dennis' kamer, want dan zijn we te moe van het lachen om door te klimmen naar Sheila's zolder. (Tolkien-fans, de grap "Sheilab's lair" is al gemaakt.)
Oh, ja. Er moet ook bij gedronken worden. Dennis drinkt zelden alcohol, Larie is van het bier, de rest van de wijn. Bij de pizza wordt het meestal lambrusco, met cola light voor Dennis. Bij chinees wordt het toch maar bier, liefst van zo'n hobbybrouwerij. Dan missen we Kees! Laatst wilde Afra "appelscha" - cider.
Je voelt het al aankomen: we hebben ook al twee keer in Amsterdam opgetreden, op de bruiloft van vrienden van de boys, en later op de bruiloft van vriendinnen van die vrienden. Oh nee, die bruiloft ging niet door, een ander feest van die meiden wèl. Niet met de Hijbezems, niet met de jaffa's, maar met uiteraard de boys en ons, en dan Afra en Dennis. Met een vage podium-act van Sheila en Karla. Oh ja, met die jojo van Sheila. En met ballonnen.
Meestal wordt het laat. Of vroeg, dat gewone mensen weer hun nest uit komen. Ook dat is improviseren. Soms halen de boys door, en rijden we de volgende dag terug. Soms slapen ze bij tante Bep, Geerts oudere zus, in de Jordaan. We hebben er wel thee gedronken. Geinig mens, nog zo'n echte Jordanese. De buufs hebben ook wel bij ons geslapen, op een tweepersoons luchtbed. Maar de boys en wij hebben ook wel in de Apenrots geslapen, de boys bij Dennis, wij bij Sheila. Is gezellig, is geil, maar Larie moet wel zelf de trappen af kunnen lopen. Moet je de volgende ochtend de koppies van die jongens zien: allen zonder vrijbewijs, en mijn ouwe bok komt met twee stralende vrouwen de trap af wankelen.
We komen dan wel vaak in Amsterdam, maar zelden bij de Afdeling Waterland. Die tweeling van Cisca en Frans gaat verdikke al naar school! Mijn ouders komen liever naar ons toe. Hanna en Rudy passen domweg niet bij dit nachtleven. We zijn wel na die ene bruiloft op zondagmiddag bij hen op de thee geweest, met de boys en de buufs. Sindsdien schildert Geert ook romantische haventjes.
In Us Net zelf gaat alles gewoon door. Als we met de boys terug zijn uit Amsterdam, dan gaan we vaak met z'n vieren bij Yvonne en Aart op de thee. Meestal is Wouter dan bij zijn zoveelste meisje van school, maar hij heeft ook een paar maats met wie hij naar een kazerne fietst. Kaartje leggen met soldaten, trainen op de stormbaan, helpen sleutelen aan voertuigen.
Maaike is soms thuis. Dan is het net alsof ze even terug is uit een andere wereld, maar een knuffel doet wonderen. Soms is ze weg, het hele weekend zelfs. Dan gaat ze met minimale bagage naar dat stuk grensgebied van heide en bos bij het fietspad, verstopt haar spullen ergens, en hangt er bloot rond. Vertel mij wat, maar wat ben ik een watje (oeps, zonder staaf), vergeleken bij haar! Ze rolt even over de grond, en heeft dan geweldige camouflage van bruine en groene vegen. Niemand ziet haar dan nog, en ze is één met de natuur. Ook met het bovennatuurlijke.
Aïcha en Hassan zijn er nu wel aan gewend, dat ze opeens die blote en besmeurde meid in beeld kunnen krijgen. Hun honden vinden het prachtig. Die willen met haar dollen en haar van top tot teen likken, maar zij weet dat om te buigen tot een goed gesprek en een knuffel.
Een enkele keer logeert ze bij een jongen, soms wil ze een beurt van Larie, bij ons thuis of daar op de hei.
Zo afgebeuld als ik Larie houd, ze pijpt hem snel binnenstebuiten. Terwijl hij uitgeteld ligt, geeft ze mij met kattenlikjes en tedere vingers een himalaya. Ik ben blij, dat ik daarna rust heb terwijl Larie haar aan háár himalaya helpt, en warempel een sur place doet. Dan liggen we even in een driehoeksknuffel bij te komen. Zij strompelt weg, en tot mijn verbazing voel ik in onze "weer onder ons" knuffel Laries krachten alweer terugkeren. Hoe zou ik haar twee kwakkies kunnen ontzeggen als ik er niet minder van word, en als ik weer mag ervaren, hoezeer ik (ook al midden dertig!) mijn ouwe bok nog steeds opwind!
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).