Laatste wijziging: 2022-10-30 (technisch), 2022-10-30 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
De ontwikkelingen volgen elkaar snel op. Of gaan de ontwikkelingen snel, doordat de gebeurtenissen elkaar snel opvolgen?
Angela - Sheila 1 - Madelon - Sheila 2 - Beraad - Nichten - Configuratie - Sinterklaas - Updates
Angela heeft haar abortus ondergaan. Ook haar eierstokken blijken verwijderd, en onduidelijk is, wie daarop aangesproken zou kunnen worden. Ze is weer terug in de stad ten oosten van Us Net, bij de rijke man die nog de voogdij heeft over haar kinderen (van andere vaders). Zó snel gaan ontwikkelingen rond voogdij nou ook weer niet… Laat ik die man Rijkman noemen, maar die bijnaam bedenk ik zelf. (Oh, Wiesje had die geopperd.) Ze is onder vrij zware psychiatrische dagbehandeling. Dat was lachen. Rijkman wilde zijn kwakjesvat wel terug, maar haar behandeling had verborgen moeten blijven. Dus ging ze niet in behandeling in die stad, maar in de stad ten noorden van Us Net. Een vertrouwelinge van Rijkman brengt haar met de auto, en haalt haar weer op. Die vertrouwelinge is een onopvallende vrouw met een onopvallende auto. Maar… nu komt het.
In die stad ten oosten zag iemand Angela op een ochtend instappen. Het nummerbord van die onopvallende auto had een kenteken dat hem trof. Hij schoot een foto met zijn mobieltje, en bleek Angela herkenbaar in beeld te hebben. Hij moest zelf die dag in de stad ten noorden zijn. Die middag liep hij dáár langs die auto. Bovendien kwam Angela net de kliniek (dat deel van het ziekenhuis, weet ik veel) uit, en stapte de auto in. Weer maakte de man een foto, al ging het hem opnieuw om het kenteken. Weer had hij Angela herkenbaar in beeld. Die avond was er iets te doen in de stad in het oosten: overdracht van een bos wortelen aan de kinderboerderij of zo, maar hij zag Rijkman er een toespraakje houden, met Angela naast hem. Op ingeving maakte hij een foto van dit paar. Naast onze man stond een free-lance verslaggever (van het voormalige huis-aan-huisblad). Deze werd getroffen door de timing van het fotograferen, en sprak onze man aan. Nu openbaarde zich de schande: de mooie vrouw aan Rijkmans zijde was stilletjes onder psychiatrische behandeling in die andere stad! Als dàt geen nieuws was… Angela is dus alweer weg uit Us Net. Bill heeft de sleutel van het huisje weer in ontvangst genomen. Hij weet vrijwel zeker, dat Angela is weggereden in die opvallend onopvallende auto.
Sheila is weer in het land. Ze heeft tienduizenden kilometers afgelegd, ze heeft goede zaken gedaan voor Eikenrode in het algemeen en zichzelf in het bijzonder, maar ze is aangedaan. Ze is ontzet over de waarde van mensenlevens: van vrouwenlevens in de ene samenleving, van mannenlevens in de andere (of dezelfde). Ze is in Siberië door dorpjes gekomen waar veel kinderen geen vader meer hebben, soms ook geen grootvader. Al dan niet vrijwillig het leger in gegaan, spoedig “geen bericht, goed bericht”, soms in een kist(je) terug.
Ja, en dan was ze kort na ommekomst op Fort Rimboe langsgeweest, en had ons verjeugdigd aangetroffen. De aanblik van Malawiel (mij met mijn drie lieverds dus) had haar herinnerd aan die dorpjes, en de aanblik van mij als nu jonge man had haar extra getroffen. Ergens verlangt ze nog steeds naar mij (en mijn lieverds kunnen zich dat voorstellen), en dan ben ik bovendien verjeugdigd… Dan ook nog haar ouders, vooral Yvonne als een oudere zus… Het verschil met haar reis-ervaringen vloog haar naar de keel.
Intussen had ze zelf het probleem van Shemabof. Madelon was wel weer on speaking terms met de neven, maar niet veel beter dan dàt. Zus was onverwacht fel jegens haar jongens: die hadden onbesuisd welvaart en welzijn van Eikenrode geschaad. Vaardige techneuten of niet, ze waren gedegradeerd in de pik-orde (van Zus, en dus van Eikenrode). Anderzijds was Madelon om haar inzet juist gepromoveerd. Voorzover mogelijk, want ze kon moeilijk hoger stijgen dan Sheila en bijvoorbeeld Nelleke. (Nelleke is immers een schoonzus van Zus, als notaris ook nog eens aanzienlijk, en bovendien één der vier ondernemers van Tin Roof, de onderneming die Eikenrode veel voorspoed brengt.)
Madelon was dus met haar spullen bij de neven weg, vertrokken naar voorlopig de zolder van Dennis en Jean-Luc, en had ook Sheila’s spullen daarheen gebracht. Dat gaf Madelon even rust: wel mannen in huis, geen opdringen. Maar ook zij heeft wel eens jeuk… Toen kwam Sheila weer terug. Die heeft váák jeuk. Ze hebben op die zolder samen één tweepersoonsbed. Ze hebben geen lesbische neigingen, maar ze leren elkaar wel steeds beter kennen. Ze nemen elkaar steeds meer in vertrouwen.
Zeker, VCR bestaat ook nog steeds. Dat hebben Sheila en Madelon nu voor zichzelf, maar de afstand tot Eikenrode is soms een nadeel.
Sheila heeft váák behoefte aan een man, en enerzijds voelt ze nu toch nesteldrang, anderzijds heeft ze haar verse reis-herinneringen. Ze ligt in bed met Madelon te dagdromen over “prinsen op witte paarden”. Hoe zouden ze er twee kunnen vinden? - Jawel, Sheila denkt weer aan “projecten”, eerder die weekeinden dan die modeshows. Madelon ziet zichzelf niet voor publiek blootgaan, maar een weekeind met wisselende mannen heeft aantrekkingskracht.
Het duurt weliswaar nog wéken tot Kerstmis, maar de detailhandel moet dus startklaar zijn, de groothandel dus al klaar zijn. Bij Kerst denken velen aan bomen en versieren. Sheila denkt bij versieren eerder aan mensen. Zou er een project te bedenken zijn met “versieren” als onderwerp, in beide betekenissen?
Sheila moest steeds weer denken aan vrouwen die ze onderweg gezien had in Centraal-Azië: bijkans wandelende tipi’s. Een ware dochter van Yvonne: als je die kleding nu eens van gaas maakte, en je dan als een kerstboom versieren liet… Madelon zag dat als onvoldoende prikkelend, maar zag een dance-feest in die kleding met laag-geplaatste stroboscopische verlichting als prikkelender. Sheila besloot tot en-en. En de mannen? Als die nu eens met hun stijve een versiersel juist uit het gaas zouden moeten wippen? Alleen al dat woord “wippen”...
Het woord “paard” herinnerde Sheila bovendien aan die roemruchte nacht bij het schuine ven, met Maaikes opmerking “dat ze dan maar een merrie had moeten worden” en ook aan haar eigen botte omgang met centaurs. Het paard van Sinterklaas, een wortel in een schoen, konden ze daarmee iets doen?
Ergens klopte er iets niet. Madelon verwoordde het: “Wij maken nu plannen om mannen te vinden, studenten of zo. Maar eigenlijk zijn wij beiden aangewezen op mannen uit Eikenrode. Beschikbare mannen uit Eikenrode. Eigenlijk op onze twee [welk woord had ze ook weer gebruikt voor de neven?]. - Zeg, kunnen wij die twee niet ombouwen, zo dat wij elk één vaste nemen, die dan lief voor ons is?”
Dat was ongeveer, hoe ze op zekere avond in bed lagen. Hadden ze elk een ander als voorkeur? Hoe zou die moeten veranderen om een prins te zijn?
Madelon peinsde: “Zou Elsje raad weten?” Sheila overwoog: “Misschien. Maar weet je wàt? Op het Fort heb je ook die onsterfelijken. Laten we gewoon morgenavond daarheen gaan.”
Die volgende avond kwamen de jongedames dus op bezoek. Aangekondigd. Per auto, netjes uit het zicht geparkeerd. (Wij zagen die auto bij het uitzwaaien.) Madelons dienstwagen, op naam van Wim. Het is een knots van een sports utility vehicle met vierwiel-aandrijving, trekhaken vóór en achter en een lier vóór: vaak genoeg moet er eventjes iets rechtgezet worden. Bijvoorbeeld een aanhangwagen die bij het te krap nemen van een bocht met één wiel van de weg geraakt is. Madelon vindt het gebruik van deze auto prachtig. Sheila ook, al verkiest zij sportwagens.
We maakten in de huiskamer een vierkant van vier gaasbanken: één voor hen, twee voor Malawiel, één voor Aphrodite en Hera. Dress-code bloot, en inderdaad was ik de enige man. Ik voelde Elsje giechelen. Madelon legde het geval uit. Er vormde zich ook een kring van toehoorders. Achter mij hoorde ik Alie zich inhouden. Elsje voelde zich de eerst-aangesprokene: “Ja, dat zou mooi zijn: als jullie twee stellen zouden kunnen vormen. She, kun jij je leven zo inrichten, dat de jouwe niet zo alleen is?”
Sheila en Madelon deden een Laurel & Hardy: “Ja, daar lijkt het nu de tijd voor. Wij zijn de taken al een beetje aan het verdelen. Mad weet nu beter dan ik wat er speelt, wie wanneer hoeveel van wàt te verkopen heeft. Ikzelf weet beter, wat waar voor welke prijs te koop is. Vandaaruit kunnen we de taken verdelen. Wie tijd over heeft, die verzint er zelf wel iets bij.” Madelon knikte. Elsje hernam: “Hebben jullie inmiddels een voorkeur voor één van beiden?” Geen duidelijk antwoord. Elsje vervolgde: “Volgens mij is Fred de dominantere. Van jullie vind ik She de dominantere. Degene die Fred beter in bedwang kan houden. Daarom zou ik voorstellen, dat She Fred neemt en Mad dus Bob. Maar hoe zien jullie dat zelf?” Sheila en Madelon keken lang naar de ander en naar zichzelf. Sheila legde haar rechter voet op haar linker knie, en leek zich af te vragen of ze haar teennagels knippen moest. Madelon hernam: “Ja, en effet, jij hebt gelijk. Maar het voelt toch meer als, allez, als in elkaar passen dan bij elkaar passen. Hij moet mij trouw blijven, dan blijf ik hem trouw. Maar ik mis de passie… Niet zoals Larie zichzelf mislukt voelen als hij mij niet helemaal bevredigd heeft, en dat tweemaal per dag, maar toch wel wat complimentjes en knuffels, en inderdaad wel de inzet om mij bevredigd te houden. Dan zorg ik wel voor zijn eh… stofjas. - Hoe was dat ook weer?” Wiesje gierde: “La, voortaan zorgen wij voor jouw stofjas. Wat zullen wij jou de stofjas uitvegen!” Ze beheerste zich, en legde een hand op Madelons knie: “Goed gezegd hoor, Mad!”
Het gesprek verzandde. Maaike zei dus ook eens iets: “En nu?” Wiesje opperde: “Bob en Fred vragen, hoe zij dit zien. Maar ze moeten geen hangende pootjes kunnen zien. Zij moeten beseffen, dat zij een gouden herkansing krijgen, en dat zij moeten tonen dat ze jullie waard zijn. En uiteraard moeten zij óók willen. Dat Fred met She oud wil worden, en Bob met Mad. - Voor kinderwensen moet je niet bij òns zijn, maar jullie moeten je kunnen voorstellen dat je ooit van hèm zwanger wilt worden, en samen met hèm kinderen gaat opvoeden.”
Sheila keek beurtelings Aphrodite en Hera aan: “Zeggen jùllie eens wat!” - Ter herinnering: Sheila heeft een lange geschiedenis van uitvallen naar Aphrodite. Ergens schijnt dat toch een band geschapen te hebben. Aphrodite peinsde: “Op zich dromen ze nog wel van jullie, vooral van klaarkomen in jullie. Zij voelen zich gestraft, en voelen dat als onrecht. Zij voelen zich door Angela misbruikt, en dan ook nog eens door jullie gestraft. En door hun moeder. Zij hebben nu behoefte aan vrouwen die hen bewonderen om hun technische prestaties, en die uit bewondering hun kwakjes willen opvangen, hun huishouden willen doen, en ooit hun kinderen willen baren.”
Elsje overwoog: “Nou, dat lijkt me dan een brede kloof te overbruggen. Ergens willen jullie allevier niet meer, en ergens lijken jullie toch tot elkaar ver… voorbestemd. Zij moeten vrouwen van buiten vinden, want in Eikenrode zou het hoogstens inteelt worden, en jullie hoeven weliswaar geen Eikenroder te nemen, maar het zou de eh… inbedding vergemakkelijken.”
Wiesje keek nu Aphrodite en Hera aan: “Kunnen jullie iets toveren? Iets waardoor die mannen met andere ogen naar She en Mad gaan kijken, en iets waardoor She en Mad Bob en Fred als de ware jacobs gaan zien?” (Een bijbelse uitdrukking gebruiken jegens Griekse godinnen...)
Inmiddels zat Alie achter mij te pruttelen: “Die gasten zijn deze kanjers gewoon niet waard! Zet ze op een eiland met een stapel boutjes en moertjes, en haal twee goeie jongens hierheen. Haal ze voor mijn part uit de onderwereld. Niemand hoeft te weten, dat het tweedehandsjes zijn. Zo denk ik erover!” Ik boog me achterover, zodoende met mijn hoofd tussen Alies knieën, en probeerde haar in die houding een knuffel te geven. Zij boog zich voorover, en het werd een onbestemde streling van haar neerhangende borsten. Ze streelde mij over mijn hoofd. - Iedereen vindt het prachtig, dat ik zo goed overweg kan met de duvel en zijn ouwe moer.
Maaike hervatte: “En als jullie nou gewoon samen blijven? Met z’n tweeën? Voor mijn part met een vieb of zelfs een hond?”
Hera wees naar de toegang tot de noordwest-toren. Daarvandaan kwamen twee bijna gelijke jonge mannen, bloot, elk met een rugzak op. Ze liepen recht op ons af, zetten de rugzakken neer, en namen Sheila en Madelon in hun armen. (Elk één.) Dat ging nog staand over in “met de stoptrein omlaag”. Maaike en Elsje haastten zich om de rugleuning van dier gaasbank neer te klappen. Himalaya’s, sur places, na-spel. Beide paren kwamen overeind, en de kleintjes klapten ijlings de leuning weer omhoog.
Voorstelrondje. Die met het smallere gezicht, met Sheila, was Auke, die met het bollere gezicht, met Madelon, was Onno. Beiden met een haarkleur tussen lichtblond en peenhaar in, goed-gebouwd (voorzover ik daarover meepraten kan), en (naar even later bleek) inderdaad een tweeling, mèt paspoort (dus ook BSN), groot rijbewijs, en een vers diploma Landbouwschool (MBO). Waarvandaan ze kwamen bleef onduidelijk. Nee, ook de onsterfelijken waren hen onbekend, maar alles voelde zo vertrouwd. Ja, en dat wederzijds. We (wij allen?) moesten denken aan de komst van Madelon. - De rol van de onsterfelijken is ons (sterfelijken) nog onbekend. Toch lijkt het bepaald niet toevallig, dat juist deze twee mensen op juist dit tijdstip op juist deze plaats verschenen. Deze mannen zijn sterfelijk, maar ze lijken over Harren Net het Fort binnengekomen, althans niet door de poort. Ze hebben hun rugzakken met kleding en documenten, ze hebben hun geestelijke bagage, maar die herinnert mij aan wat bij computers-en-zo “factory-installed” heten zou: ze wéten dingen, maar niet hoe ze aan die wetenschap gekomen zouden kunnen zijn.
De bijnaam “de nichten” kregen Auke en Onno pas enkele dagen later, in Eikenrode. Broers zijn daar genoeg, “achterneef” is de gemiddelde graad van verwantschap in Eukenrode, “de neven” zijn nu eenmaal de zonen van Zus, en uit de tegenstelling daartoe ontstond de bijnaam “de nichten”. De “watjes” zou ook gekund hebben, maar ik heb nu eenmaal mijzelf die bijnaam aangemeten. De nichten blijken heel zachtaardig, kruidenthee-lurkers met spierballen, en met aanhoudende zorg voor het welbehagen van Sheila en Madelon. Uiteraard is “kruidenthee lurken” ook een aanbeveling bij de wankelende geheelonthouders Aart en Yvonne.
Hun blijven stond meteen vast, dus huisvesting werd meteen een voornaam punt. Men (maar wie? Zus?) besloot tot de bouw van een twee-onder-één-kap naast het bijna opgeknapte huisje van Dennis en Jean-Luc. Met deze jongens hebben de nichten meteen een vanzelfsprekende en hechte band gekregen, en ze kunnen gevieren twinkelen over omruilen hunner bijnamen.
De bouw van een huis vergt allerlei voorbereidingen, maar in Eikenrode kunnen die ook achteraf. De vlegels verrichtten het grondwerk, de neven deden in hun plaats wat laatste oogstwerk, het huis zelf werd opgezet in Eide-bouwwijze. Daarbij kwamen ook Wouter en Claudia even helpen.
Klein familie-overzicht, hopelijk overbodig:
Aart en Yvonne (ouders) in Fort Rimboe; Yvonnes ouders (“Opa” en “Oma”) in Amsterdam;
Sheila met Auke in deze nieuwbouw in Eikenrode;
Dennis met Jean-Luc in de naastgelegen oudbouw in Eikenrode;
Wouter met Claudia aan boord van de Clauwou;
Maaike met Wiesje, Elsje en mij in Fort Rimboe.
Zodoende staat het huis al enkele dagen bewoond. Gestoffeerd, ingericht met “toevallig aanwezige” spullen. De begane grond heeft één grote woonkamer. Een vouwwand kan die eenvoudig splitsen. De bovenverdieping is geheel gesplitst. De nichten hebben een voorraadje kleding toegeschoven gekregen.
Inderdaad, Sheila en Madelon werken, volgens hun geopperde taakverdeling. Auke en Onno doen het huishouden, en zijn een moes- en kruidentuin gaan aanleggen. Opa en oma zijn belangstellend komen logeren, evenals de ouders van Madelon. (Dier grootouders zouden op boerderij Aazicht komen logeren.) Zus is verguld met de nichten (“wat een schatten!”) en met de inzet van Sheila en Madelon (die zij toch als een soort dochters is gaan zien).
De neven zijn nog een beetje knorrig, maar lijken te beseffen dat deze gang van zaken aan henzelf toegeschreven wordt. Ze gaan op vrij- en zaterdagavond stappen in de stad. Shemabof is opgevolgd door Shemano (ja, dat is een woordspeling op een bij fietsers bekend merk; drie letters voor Sheila, één elk voor Madelon en Auke, de twee laatste voor Onno).
Berend de postbode vindt de “immigrantenwijk” (de twee huizen van Shemano en de jongens) een verademing: zes bewoners, met allemaal verschillende namen! - De nichten naast twee echte homo’s, iemand bedacht een naam voor die “immigrantenwijk”: “Nichtevecht”. (Nee, de plaats aan de Stichtse Vecht heet “Nigtevecht”.)
Ook in deze beide huizen loopt men nu meestal bloot, maar dat gaat de buitenwereld niet aan.
Inmiddels lopen we de deur bij elkaar plat, per fiets of per auto. Shemano en nu ook de jongens bezoeken vaak het Fort. Andersom bezoeken wij vaak Nichtevecht. “Wij”, dat zijn dan Malawiel, de schoonouders (vooral Aart en Yvonne, uiteraard), maar ook velen uit de westvleugel, Aphrodite en Hera voorop. We zijn dan geneigd om de bulli te gebruiken, en die thuis in de poort te laten staan. Meestal moet die dan toch zijn hok in als de neven met Pegasus boodschappen bezorgen. Onze verstandhouding met hen is nu meer beperkt tot die van klant en leverancier, maar de verbittering speelt geen rol.
Ikzelf raakte bezorgd, ietwat afgunstig op de nichten: mijn lieverds zaten zich toch wel erg aan hen te verlekkeren. Wat deden zij beter? Elsje heeft het uitgelegd, in onze slaapkamer:
Nee, zij doen niks beter, zij zijn niet beter dan jij. Ik denk, dat ik het begrijp, en ik zal het je uitleggen. Ze (maar wie van de onsterfelijken?) hebben een probleem willen oplossen. Ze hebben, uit de verkleedkist of zo, twee mannengedaanten genomen. Ze hebben er twee zielen in gezet, en ze hebben die “geconfigureerd”. Zó geconfigureerd, dat She kreeg waardoor ze nog steeds naar jou verlangde. Sterker nog: er was iets wat She in jou verkeerd begrijpt. Au en On hebben net dàt trekje ook. Je zou kunnen zeggen, dat hun eigenschappen op jou gestoeld zijn. Dus: als je ziet dat wij ons verlekkeren aan hèn, dan weet je nu, dat we eigenlijk aan jou denken.
Anderzijds ben ook ikzelf een voorbeeld. Ze hadden destijds ruim de tijd om mij te “configureren”, en ze wilden van mij, die toch al op Wi zou lijken, een verbeterde versie maken. Met al mijn kapsones, ik vind mezelf geen verbeterde versie van Wi. Mijn “configuratie” is veel uitgebreider dan die van Au en On. In de kromme beeldspraak van een geluidsstudio: ik heb een groot mengpaneel, met de meeste knoppen helemaal open. Zij hebben kleinere mengpanelen, met veel behoedzamere standen. Er was geen tijd of aanleiding om hen uitgebreider te “configureren”.
Totzover ons achtjarige wonder. Groepsknuffel. En ja, Wiesje en Maaike gaven Elsje gelijk. Wat een opluchting!
Nog meer opluchting! Elsje had méér, en kreeg ook daarin gelijk. “Weet je, La, achteraf zijn Wi en jij geweldig geweest met dat “Flinterdun”. Jullie hebben van “in elkaar passen” “bij elkaar passen” gemaakt. Kijk, iedere lul kan leren dat ie moet vingeren en beffen totdat zijn vrouw zegt dat hij erop mag. Dat helpt wèl: dat maakt, dat zij iedere dag klaarligt zonder soebatten. Maar door samen te blijven zoeken naar wat de ander lekker vindt, leer je elkaar beter kennen. Dat hebben jullie volgehouden, dat hebben jullie Ma voorgedaan, dat hebben jullie drie mij voorgedaan. - La, jij weet, hoe dol Wi is op haar krachtvoer, en op zandbanken. Zij weet, dat voor jou sur place toch het echte werk is. Samen hebben jullie gevonden, dat jij minstens één keer per dag in haar komt, en dat wij vieren jullie de gelegenheid moeten geven voor dat zandbanken. En jij hebt met Ma ontdekt, dat zij eigenlijk óók dol is op zandbanken, maar dan juist ná de wip. En dus doen jùllie het zó. En je weet, dat ik te onrustig ben voor zandbanken, dus doe je het met mij niet. (Nou ja, ik moet jou ook wel eens rust gunnen. Dat is dan weer mijn probleem. De jeugd, hè…) - Kijk, dat onderzoeken en je ernaar richten, dàt is jouw succes. Dat heeft She niet meegekregen, want ze kreeg niet méér dan de sex van je. Ze heeft het in haar latere contacten ook niet gezocht. Pas als Au gaat onderzoeken, dàn kan hij op jouw niveau komen. En pas als She óók gaat onderzoeken, dan kunnen zij samen komen waar jij en Wi bij “Flinterdun” waren. Voelt dat als lang geleden, of niet!”
Maaike vulde aan: “Bovendien hebben wij de luxe, dat wij weten, hoe ons uiterlijk op mannen en vrouwen uitwerkt. We weten van onszelf hoe een tepel aanvoelt. We weten, hoe een tepel op mannen uitwerkt. We weten, hoe een tepel op vrouwen uitwerkt, Wij kunnen bij elkaar verschillende benaderingen kiezen. Het leuke is, dat La probeert om ze na te doen.”
Wiesje had ook iets: “Wij hebben La bijgebracht, dat ook de aanblik naar twee kanten werkt. Dat vrouwen het ook leuk vinden, te zien hoe het spul van een man staat of hangt. Dat ook wij onze fantasietjes hebben.” Elsje onderbrak: “Fantasietjes? Als jij maar even de kans krijgt, dan pijp jij ‘m leeg!” Met wie was ik op dat ogenblik? Niet met Wiesje. Ze hield zich in.
Inmiddels nadert Sinterklaas. Nou ja, we vieren zijn sterfdag (6 december) als zijn verjaardag (5 december), we zingen dat deze Turk uit Spanje komt, en was Zwarte Piet wellicht een baanopsteker voor de Afrikanen die per boot naar Europa willen reizen, op zoek naar een beter leven? Feit is, dat hij in Nederland altijd op overvolle bootjes aankomt, en op 6 december stilletjes uitgezet wordt.
In de westvleugel is Nico onder de vaakst zichtbare nog-aanbedenen. Hij valt op tussen de naaktlopers, omdat hij steevast in een sjofele monnikspij loopt. Geen verdere attributen. Hij lijkt nog steeds te twijfelen aan de juistheid van dat geld-gooien. Maar hoe had hij die meiden anders kunnen redden? Hij zit dus meestal te somberen bij een glas nane en een stuk baklava. Sommigen weten hem dan even op te beuren, zoals Alie en Elsje. Anderen brengen hem tot wanhoop. Denk daarbij vooral aan de jeugd, die bloot bij hem op schoot klimt, en aan de XM, die immers op geld en macht uit zijn. Jawel, dergelijke anachronismen zijn heel gewoon in Fort Rimboe. Oh ja: M&M willen ook graag bij hem op schoot. Marije mag dan flink afgevallen zijn, ze is meer dan hij aankan - en samen hebben ze al wat zitmeubels geplet. Bovendien zijn M&M weliswaar lesbisch, maar schalks genoeg om onder zijn pij te tasten met de woorden “Alles kits achter de rits?” Kortom, zijn beproevingen duren voort. Nou is hij als bisschop dienaar, en zijn hoogste baas zien we hier soms ook. Klagen over deze beproevingen lijkt niet te helpen, dus dan staart Nico weer teleurgesteld naar zijn thee. - Een andere somberaar is uiteraard Bé. Voor anderen is dat lachen, want Bé gaat vaak bij Nico zitten, maar die kan dat niet hebben.
Tin Roof is uiteraard weer in de stemming voor de feestdagen. Dennengeur alom, pallets vol chocoladeletters, onverhulde stapels vuurwerk (van de niet-verboden vormen, maar wel in bedenkelijk grote hoeveelheden). Wij (Malawiel) zijn toch maar gaan helpen. Zodoende helpen we Shemano aan meer tijd met elkaar. We werken er vooral achter de schermen, maar Eikenrode blijkt naar ons uit te kijken. Vooral naar inmiddels legendarische Elsje. Op haar mag je je ogen weiden, en ze is goedgebekt. Geldt ook voor Wiesje, maar die is ja niet zo luidruchtig als Elsje. - Oh, ze worden nog vaak genoeg voor de ander aangezien, wellicht met opzet. Dan roepen ze de ander erbij ter vergelijking. Die vergelijking houdt vaak in, dat er knoopjes opengaan. Dan blijken de borsten (voorzover getoond) van Wiesje toch mooier, maar dan heeft Elsje klemmende gronden om de hare te verkiezen. Kortom, dergelijke stand-up comedy lokt velen voor een extra bezoek naar Tin Roof, en de heren-toiletten (bij het Praathuis) worden extra vaak bezocht. Zegt Elsje bijvoorbeeld: “Ben je er nou alwéér? Zullen mijn zus en ik maar bij de mannen-WC gaan staan?”
Dit jaar ben ik voor het eerst verjeugdigd aanwezig. Ook dat trekt aandacht. Sommigen denken dóór: “Jij bent de eerste die met drie vrouwen jonger wordt!”
Er wordt ook weer gewerkt aan kerstpakketten, te beginnen met de niet bederfelijke bestanddelen. Ondermeer aan de pakketten voor het personeel van "De Rode Eiken" en aan het pakket dat Tin Roof, De Molen en Het Leger dit jaar samen aanbieden aan Eikenrode (plus sommige klanten, waaronder het Fort, de Speeltuin en opnieuw De Rode Eiken). Op voorstel van Elsje werd er een foto met nieuwjaarswens bijgevoegd van de Topjes. Met mij verjeugdigd, en met mijn lieverds weliswaar bedekt, maar zwoel ogend.
Dat “stappen in de stad” blijken de neven te doen in een gezelschap rond GJiT (voor ons nog steeds SJiT). Ligt eigenlijk voor de hand.
Klaus & Mila en Johann & Myra hebben een brede uitnodiging gedaan om Kerstmis bij hen te komen vieren. Minstens het Leger (Commandant, Moe, vlegels met aanhang, uiteraard hamsters Manfred en Martha) heeft de uitnodiging aanvaard. Achim en Ursula ook, dus overleggen in Us Net ook Mart en Diana, Afra en Karla, en dan ook maar Janneke en Thea. Veertien mensen uit Eikenrode en Us Net samen, dan zou het huren van een bus (zonder chauffeur) te overwegen zijn. Het gezelschap telt voldoende bevoegde bestuurders om een onbezorgd BOB-rooster te kunnen maken.
Wij Topjes staan voor Eerste Kerstdag geboekt in Eikenrode, en we hebben Frank en Margriet beloofd om Oudejaarsavond voor de kroeg vrij te houden. Wellicht zal Bill daar dan toch weer een conference doen.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).