Laatste wijziging: 2022-07-01 (technisch), 2018-03-03 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Ik dwaal steeds van mijn verhaallijn (als die er is) af. Ik laat het maar zo. Sorry!
Jaffa's 1 - Oplaadtijd - Jaffa's 2 - Week 52 - Jaffa's 3
Larie en ik gingen voor ons doen vroeg onze boodschappen ophalen. Toen we bij Sophie en Ab de loods in wilden, kwamen net de jaffa's naar buiten. Tijd niet gezien, vonden wij. Knuffels. Wij vonden hen er slecht uitzien, dus ik vroeg: "Mogen we straks even langskomen?" Een halfuur later stonden we bij hen aan de deur. Frisjes! Had ik mijn panty nog aan moeten houden? (Ja, Larie. Ik had hem aangezet. Waartoe? Pfff...! Sòms…) De jaffa's doen niet aan achterom binnenlopen voor goed volk. David liet ons binnen. Zij naast elkaar op de driezitsbank? Wij op de tweezits ertegenover, maar ik wel op schoot. Gezellig samen één mok koffie. Esther en David hadden elk een kopje. Gebruikten zij vroeger niet ook één mok?
Waarom we wilden langskomen? "Gewoon, eens kijken hoe het jullie gaat." Ze hadden opeens allebei iets onzichtbaars in handen dat alle aandacht vroeg. Uiteindelijk mompelde David: "Het is zo moeilijk: hier blijven of teruggaan…" Ik voelde de detective in mij ontwaken: "Wat willen jullie?" Esther prevelde: "Wij willen rust. Die hebben wij hier, maar wij horen daar thuis." Ik wierp tegen: "Ik heb van jullie begrepen, dat je daar vooral kans loopt op straf en op van elkaar gescheiden worden. We hebben nog nooit van jullie gehoord, dat er iets leuks aan zou zijn. Waarom dan toch?" David keek me aan: "Ben je wel eens bij het zwemmen in een draaikolk of stroomversnelling beland? Je wordt meegesleurd, of je wilt of niet. Zoiets is het." Larie meende: "Dan moet je dus het water uit zien te komen, in jullie geval dus uit die geestelijke zuiging. Die komt over het Internet. Is het nieuws, of zijn het persoonlijke contacten?" David keek blijkbaar Larie aan: "Hoe zeggen jullie dat ook weer…? Je hebt gelijk maar je krijgt het niet? Het nieuws gaat best vaak over mensen die wij kennen, over familie of vrienden. Maar we hebben er ook nog bezittingen, onroerend goed. We zouden ervanaf willen, maar de opbrengst zou vooral bij tussenpersonen belanden. Houden we het, dan wordt het vanzelf waardeloos. Gaan we daarheen om ons geld te redden, dan komen we zelf waarschijnlijk in de knel. Blijven we hier om onszelf te redden, dan komt ons geld daar waarschijnlijk in de knel. Het is een groot deel van wat we hebben. Van waarvan wij moeten leven." Ja, dan gaat geld ook voor mij leven.
Het gesprek stokte. Ik kreeg het warm, want ze stookten als in een bejaardenhuis. Ik besloot, het ijs te breken nu het heet was. Hop, T-shirt uit, meteen Laries handen aan mijn borsten. Lauwe reactie aan de overkant. Nee, dat is nog overdreven. Ze bleven rechtop naast elkaar zitten, in trainingspak. Moet je nagaan! Vroeger was Esther mijn tegenspeelster bij de Hijbezems in het opgeilen van ons publiek. Tegenwoordig hebben wij door die schnabbels met Sheila een betrouwbaar beeld van hoe wij tweeën bloot overkomen. Komen mijn borsten bloot, dan wil iedereen eraan sabbelen, en alle vrouwminnaars raken zelf opgewonden. Een camel toe met vochtvlek versterkt dat, maar bloot is dat minder, omdat ik me niet scheer. Komt Larie bloot, dan heeft hij een beetje sjans bij manminnaars die zich hem minstens vijftien kilo lichter kunnen voorstellen. Zien ze Larie met mij in actie, dan hebben de meeste vrouwen belangstelling (en een paar mannen). Nu gebeurde er dus niets, terwijl ik op mijn uitwerking mocht vertrouwen, en David vroeger niet van Esther los te scheuren was. Ongelooflijk!
Ik zag een netjes opgevouwen handdoek naast de bank, onder een gebruikt theeglas. Wij schootzitters zijn in huis vaak bloot, en vooral de driezitsbank krijgt nogal eens een lading witte vloed, wat bloed of een kwakkie over zich heen, Daarom hebben we gladde banken van leer of zo, en daarom hebben we meestal een handdoek bij de hand om die bank schoon te vegen. Die handdoek weten we bij elkaar wel te liggen. Opgevouwen onder een theeglas wil zeggen: hier is al lang geen sex gepleegd. Ik keek Esther aan, voorzover mogelijk: "Doen jullie het nog wel eens?" Ze keken elkaar sloom aan. Ik werd zowat boos: "Een paar jaar geleden hebben jij en ik David en Larie nog moeten beloven om ze niet meer zo af te beulen. En nu reageren jullie niet op mijn tieten, kijken elkaar sloom aan, en hebben de handdoek niet nodig. Wat is dàt nu!"
Ze bleven sloom kijken. Ten aanval! Ik stond op van Laries schoot, trapte mijn schoenen (die onderstukken van kaplaarzen die ze "klompen" noemen) uit, liet mijn rokje zakken (Wat is de overeenkomst tussen een jeans rokje en een marktkoopman? Ze roepen allebei "Wie maakt me los?"), en greep vergeefs naar mijn string. Oeps, dan had ik die thuis weer mèt mijn panty uitgetrokken… Larie is op dergelijke ogenblikken snel van begrip, maar hij kan twee kanten op. Nu bleef hijzelf in de kleren, maar begon meteen aan mijn derde himalaya van de dag: twee in oplaadtijd. Pas daarna kleedde hij zich ook uit, en ging op de bank liggen. Toch al weer met een stijve, zo kort na ons ochtendritueel! Ik pijpte hem snel klaar, liet hem op zijn buik spuiten, en likte alles (bijna niks) snel op. Knuffel. We gingen weer rechtop zitten, nog steeds bloot. De jaffa's keken nog steeds sloom.
Ik jutte Esther op: "Waar is jouw moois gebleven?" Ze stond langzaam op, trok haar trainingspak en haar string uit. Ze droeg geen beha. Goed, de tijd heeft niet stilgestaan, maar goed onderhoud zou wonderen doen: kijk maar naar bijvoorbeeld Diana, Yvonne en (mag ik wel zeggen) vooral mezelf. Wat dus te danken is aan Mart, Aart en Larie. Nou… Diana… sinds de geboorte van Elsje oogt ze ongeveer als haar ware leeftijd, met kleine theezakjes. En Mart lijkt nog steeds niet bekomen van zijn tweede vaderschap. Hij schijnt zijn inspiratie nu in sherry te zoeken.
Zelfs Larie bemoeide zich ermee: "David, waar blijf je nou? De schone plicht roept!" Lauw Loenen. Esther kleedde David uit, terwijl ze bloot te weerszijden van zijn voeten stond. Haar borsten moesten steeds zijn neus of voorhoofd raken! Ik ging terzijde staan om het goed te kunnen zien. Een slappe, na dit alles??? Ik vergat me helemaal, stopte een vinger bij Esther naar binnen, hield die David onder de neus, en greep uiteindelijk zijn slappe. Ik trok die in enkele slagen stijf, duwde Esther op haar rug, en David bovenop haar. Nou nou… er kwam zowaar beweging in. Het werd "neuken met een grote N", maar David kwam klaar. Ah, eindelijk gaven ze elkaar een knuffel.
Terzijde. Ik noemde net twee himalaya's in oplaadtijd. Soms is die oplaadtijd lang omdat ik geen ho zeg (Bestaat er een Miss Hoogtepunt verkiezing, of zijn anderen bijvoorbaat kansloos?) of omdat Larie nog niet weer bij krachten is (Hij wordt ouder, hè…), maar soms ook gewoon door de lol.
Voorbeeld. Je weet, dat ik zijn prostaat zie als de kantine waarin de zaadcellen zich verzamelen voor hun enkele reis, En dat ik ze ook wel gekleed zag, in stofjasjes of in padvindersuniformpjes. Maar ja, ze hebben geen armpjes, dus wie kleedt ze aan? Helpen ze elkaar? Larie begon over scheef dichtgeknoopt. Ik vroeg me opeens af, hoe die kleding in de kantine belandde. Larie vroeg zich af, of ik niet inmiddels verstopt zat van de ingeslikte danwel door hem ingekwakte kleertjes. We zochten naar een onverhoopte kleding-kringloop. Ik wil geen E. coli bacteriën binnenkrijgen doordat die gluiperdjes kleding dragen die ik eerst heb ingeslikt en uitgepoept! Dat was niet onze lol van deze ochtend, maar het is een leuk voorbeeld,
Oh ja, deze keer begon die over Broek in Waterland, dus we peinsden over incontinentie, wet suits, rok in Waterland, rock in Waterland, Brooke in Waterland (Alice in Wonderland), en zo. We zagen Brooke al als een haas in een waterspiegel verdwijnen. Of onder de waterspiegel van een nachtspiegel. En was de Gouwzee dan niet eigenlijk de Gauwzee? - Jazeker! Als Afra er niet bij is, dan draag ik heus mijn steentje bij aan een stuk cabaret!
We lagen net te bekomen van de lachstuipen, toen Larie zoetjes hernam: "Elsje in Waterland". Ja, natuurlijk! Ik heb een zusje. In Waterland. Dezer dagen alweer een jaar lang. Het voelt nog steeds zó onwerkelijk. Ook onprettig, eigenlijk. Alsof ze mijn ouders van me afgepakt zou hebben. Is natuurlijk helemaal niet zo. Wel heb ik me nòg sterker op Larie gericht. Nòg sterker? Nou… eenzijdiger. Gek, maar zonder hem zou ik me afsluiten, terwijl ik toch degene ben die alle contacten onderhoudt en vanaf zijn schoot het woord voert. Overigens zit iedereen mij al te stangen met vragen in de richting van of Larie ook Elsje sexueel gaat inwijden. Ze treffen me echt diep, want ik vrees die concurrentie. Gelukkig weet Larie me altijd deskundig te troosten. Maar die lol… Ik vind de oplaadtijd tijdens het ochtendritueel de mooiste tijd van de dag. Laat ik er ook eens iets over zeggen.
We beginnen met wakker worden, knuffelen, plassen. Zijn we thuis, dan zetten we vervolgens het koffie-apparaat aan. We duiken ons bed (of ander nestje) weer in. Dan heeft Larie steevast een stijve, en haast om die kwijt te raken. Dus pijp ik hem vlug. Daarna begint hij aan mijn himalaya. Gehaast, alsof hij zo’n tegeltje ziet: “Vroeg gedaan is wel gedaan”, of zo. Van mij mag het best wat geleidelijker beginnen. Heb ik aangegeven dat ik even genoeg hoogtepunten heb gehad, dan valt er nog steeds een last van zijn schouders: hij neemt dat “mij gelukkig hebben” bloedserieus. Dan is het tijd voor koffie en voor lol, maar intussen probeert Larie zich aan mij op te geilen voor de sur place, want die ziet hij als de ware “wij horen bij elkaar” knuffel.
Dat wachten (met koffie en lol) vind ik de mooiste tijd van de dag, omdat ik me nog zo gelukkig voel van die himalaya, om de lol, en omdat hij me dan zo intens in zich opneemt, elk lillen van mijn borsten, en zo. Soms spelen we Controle, of zo. Als we na zijn sur place uitgeteld in elkaars armen liggen, dan vindt hij dat het mooiste tijdstip van de dag, vooral als ik ook dáárbij een hoogtepunt heb gekregen. Die tijd is bij mij een goede tweede.
Toch moet ik opletten met mijn grapjes als hij zich oplaadt, want die sur place is hem heilig, dus de voorbereiding erop ook. Ooit is een grapje van mij daarbij verkeerd gevallen, en toen is hij bezweet en bloot in een sneeuwjacht de hei op gelopen vanuit ons tentje, tijdens kamperen in de sneeuw na die keer met die wanhopige vrouw. Ja, zo wanhopig voelde hij zich blijkbaar door een grapje dat mij heel onschuldig leek. Het zal wel aan mij liggen: dat ik maar niet kan wennen aan dat iemand mijn geluk boven alles stelt, en mede daardoor kleine misverstanden opblaast tot falen in het leven.
Nou, en na die sur place moeten we ook onze darmen legen. Aansluitend gaan we in bad of (als we iets te doen hebben) onder de douche. Al met al zijn we (bij douchen) twee uur verder.
Oh, eh… Esther en David gaven elkaar dus een knuffel. Ja, dat zat goed, dat deed ons deugd. Maar inmiddels zat Larie merkbaar te denken: "Kennen wij iemand die jullie kan helpen om van dat onroerend goed af te komen, en om de opbrengst toch bij jullie te laten landen?" David kreeg eventjes een lichtje in zijn ogen: "Bekwame mensen genoeg, maar iedereen die wij kennen wil eh… De één zijn dood is de ander zijn brood?" Ik begreep het: "Dus we zoeken mensen die in de eerste plaats jullie willen helpen, en pas in de tweede plaats geld willen." Esther knikte. Larie dacht hardop: "Dan denk ik aan Josef en Maria. Maar hebben die iets met Israël?" Esther en David keken elkaar aan: "Die zus van Maria… Tel Aviv…? Misschien gaan ze er met Kerstmis wel heen…" David keek weer langs mij heen naar Larie, maar zijn ogen bleven weer even aan mijn borsten haken, zoals het hoort: "Dat zou de oplossing kunnen zijn. Vanavond eens opbellen, en in de tussentijd nadenken en googelen."
Ze leefden flink op. Ik voelde ons teveel worden. Ik stond op, en liet me door Larie aankleden. Daarna liet hij zich door mij aankleden. Nee, die was nog slap. Even de voorhuid heen en weer, voordat ik hem opborg. Esther lachte zowaar: "Jullie hebben ons hoop gegeven. Als dit lukt, dan kunnen wij jullie binnenkort weer verslaan!" Ik werd goedig vals: "Wéér verslaan? Hebben jullie ons ooit kunnen verslaan?" David speelde met zijn slappe: "Wacht maar!" Zelfs Larie deed mee: "Vind je het erg, als wij niet wachten?" Afscheidsknuffel.
Thuis gingen we bloot op bed liggen. Larie streelde mijn buik, en vroeg: "Wàt kunnen we nog verbeteren?" - Verbeteren??? "Laat ze maar komen!" pochte ik. Knuffel.
Wat hebben we verder gedaan, die dag? Oh, ja. We slenterden naar de kroeg, en staarden vanaf de Bittenbrug de hei op. De bio's kwamen hun huis uit, en hebben ons desgevraagd getoond, hoe de Bittenbeek is verdwenen, dus omgekeerd, hoe hij vroeger gelopen heeft. Daarna hebben ze ons binnen op oude kaarten getoond, hoe die beek vroeger met nog twee stroompjes (uit de hoge rimboe en de lage rimboe) overging in de Zeg 'ns Aa. De Digitale Zandweg kruiste de beek toen met een voorde. Spamerica was op die kaarten nog een bos! Boeiend hoor, maar Larie gaat dan helemaal in zo’n kaart op. - Ho! Ben ik jaloers op een kaart? Ja, eigenlijk dus wèl…
Van de bio's wilden we dan maar naar de kroeg. Niet domweg oversteken, maar om de zuid. We liepen weer langs een voormalig beddinkje, en raakten geleidelijk verder van de huizen af. De dag duurde maar kort, dus we draaiden naar rechts om nog bij daglicht de Digitale Zandweg te bereiken. De boys en bout en moer hebben toevallig beiden meestal een lichtje branden op de verdieping. De boys een zwak maar helder wit, bout en moer een fel wit achter een blauw gordijn. Daaraan kunnen we ons bij schemer en donker oriënteren. Dat deden we dus.
We bereikten de zandweg ongeveer ter hoogte van die seance van Nora en Thea, bij het laatste daglicht. Over de schelpjes naderde een goede LED-fietslamp. Die scheen op ons, en stopte. Het licht werd minder, maar bleef branden. Het bleek Maaike, terug uit school. Knuffels. Ze luisterde en snoof: "Kennen jullie Ephraïm al? - Dat is de leider van de bullenkudde. Die is nu hier ergens. Wachten jullie hier, dan zet ik mijn fiets weg." Even later was ze lopend weer terug, een gedoofd hoofdlampje op haar voorhoofd. Ze leidde ons daar de lage rimboe in, stopte na een meter of twintig, en trompetterde tussen haar lippen. (Àf, Larie!) Ik bedoel: ze deed alsof ze op een trompet blies. Van enkele tientallen meters verderop kwam een dergelijk geluid terug.
Even later hadden we bij het licht van onze hoofdlampjes kennis gemaakt met Ephraïm en zijn mannetjesmammoeten. Grotere slagtanden dan de vrouwtjes, maar minder vervaarlijk dan die fossiele dingen. Ik vroeg, waarom ze niet bij de vrouwen waren. Ephraïm zwaaide verlegen zijn slurf. Zijn antwoord kwam neer op "ouwe jongens, krentenbrood - geen gezeur met die wijven". Larie sloeg een arm om mij heen, de andere om Maaike. Ephraïm knikte overdreven, en zei zoiets als "Oh ja, ze zijn wel lief… Maar…" We hadden niets bij ons. We noodden de mannen dan maar om bij ons in de tuin te kijken, altijd welkom!
Één mammoet had een besmuikt verzoek aan Maaike. Ze trok hem vakkundig af, daarna de meeste anderen. Aansluitend verdwenen ze weer westwaarts. Maaike schokschouderde: "Olifantachtige mannen kunnen helemaal razend worden van de jeuk. Als ik ze ervanaf help, dan bewijs ik de hele buurt een dienst." Verbeeldde ik het mij, of hoorde ik een onderliggend verzoek? Ik vroeg dus maar: "Hoe is het met jouw jeuk?" Maaike aarzelde: "Nu je het vráágt…" Ze ging ons voor naar een beschut plekje, een paar meter verderop, kleedde zich uit, en ging liggen. Larie kleedde zich van onderen uit, gaf haar een himalaya en een sur place, en aansluitend bek-af mij een himalaya. Driehoeksknuffel. Daarna kleedden we ons toch maar snel weer aan. Maaike leidde ons terug naar de weg. Bij haar huis namen we teder afscheid. Ja, als je je afvraagt hoe je je stroomgodinnen of zo moet voorstellen, dan moet je aan Maaike denken. Ze hoedt geen kudde schapen of zo, maar ze is een soort oliemannetje van de natuur. (Larie vindt de aanduiding "oliemannetje" te min. "Facilitair manager" ook, maar "Chief Resources" is weer te hoog, voorlopig.)
We kwamen nu dan eindelijk bij de kroeg. Geen andere gasten. Mina en Bill zaten in privé nasi te eten. Ze hadden bij vergissing vegetarische loempia's in huis, dus als wij wilden… Jammie!
Week 52 bracht ons weer mijn ouders en Elsje te logeren. Elsje bleek nu al bijna zindelijk. Heel vroeg! Ze kan luierloos zijn, maar ze kan haar sluitspieren bij aandrang nog slechts kort gespannen houden.
Dus… legde Diana op een ochtend Elsje in haar blootje (maar het was warm na onze nacht) op ons bed. Nou ja, Larie en ik lagen op onze ruggen tegen elkaar aan, en Elsje werd op ons neergelegd. Ze ging kraaiend op onderzoek. Een tepel? Eventjes heftig zuigen. Hmm… zó werkt dat dus. Geen melk, dus ze kroop verder, wist om te keren, en ging richting schaamstreek. Bij mij niet geschoren, en ze greep zich goed vast. Over naar het schaambos van Larie. Hé, dat was blijkbaar nieuw. Geloof het of niet, maar ze wist zijn eikel te ontbloten, en likte eraan. Die grap heeft nu wel lang genoeg geduurd! Maar Diana had het rustig gefilmd. Vermoedelijk via Mina waren de beelden (stilstaand of bewegend) bijna meteen bij Yvonne beland, en vervolgens bij Sheila en Maaike: die reageerden voorspelbaar. Tilt! We hebben ons haastig min of meer aangekleed, en zijn de hei op gelopen. Gelukkig had Larie chocola en pleisters en zijn mobieltje meegenomen. Een paar honderd meter van ons huis zijn we bij een paar boompjes gaan liggen, met Larie (die zich beter had aangekleed) als mijn windscherm en troost. Pas in de loop van de avond zijn we naar huis gesjokt. Diana leek te vinden, dat ik me niet zo moest aanstellen.
Elsje zelf kan het niet helpen, maar mijn afkeer groeit. Van haar en toch ook van mijn ouders. Nou ja, die houden vol, dat zij die zwangerschap niet bespeurd en uiteraard niet gewild hadden. Zal wel. Zo ben ik ook gekomen. En het is griezelig, hoezeer ik mezelf in Elsje herken, van buiten en van binnen. Nou, als die in de puberteit komt… Zij groeit niet op in kraakpanden, maar op het platteland. Wordt vast iemand die haar hele middelbare school afwerkt.
De tweede boodschappendag na kerst ontmoetten we de jaffa’s bij Sophie en Ab in de loods. Ze straalden. We liepen gevieren met de boodschappen naar hun huis. Esther vertelde, dat ze contact gehad hadden met die zus van Maria in Tel Aviv. Dier echtgenoot was makelaar in onroerend goed, en ook nog verre familie van Esther en David. Hij had hun bezit bekeken, voor eigen rekening gekocht, en het geld naar hun nummerrekening overgemaakt, Hij zou er dik aan verdienen, maar het was een snel en aanvaardbaar resultaat. We kregen elk een tweede gemberbolus bij onze tweede mok koffie. David aarzelde even, en vroeg Larie of een bepaald bedrag een passende beloning voor ons zou zijn. We wuifden het samen af. Zóveel hadden wij nu ook weer niet gedaan. Knuffels, toen samen naar de slaapkamer.
Op Oudejaarsmiddag hebben we met mijn ouders besproken wat mij dwarszat. Zo heftig hebben mijn moeder en ik sinds mijn puberteit niet meer tegen elkaar gedaan. Larie heeft zijn best gedaan om mij kalm te houden, mijn vader wist zich geen raad. We zullen wel zien…Op Oudejaarsavond zijn ze niet mee geweest naar de kroeg, naar de conference van Bill. Ik had uit voorzorg een slobbertrui aan, maar wij speelden een kleinere rol dan gevreesd, Het ging vooral over Maaike en Wouter, maar die waren er niet.
Tja…
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).