Laatste wijziging: 2022-07-13 (technisch), 2018-07-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Wouter was geslaagd voor zijn eindexamen VWO. Uiteraard, en met goede cijfers. En toen kwam de verrassing, de dubbele verrassing.
Het eerste deel was, dat hij geen marinier ging worden. Hij was aan een militaire loopbaan gaan twijfelen door de keus tussen officiers- en onderofficiersopleiding. “Iedereen” zag hem als officier, als de toekomstige leider van missies. Hijzelf zag zich echter als lid van kleine eenheden die de missies uitvoeren. Luisteren naar verstoorde vogels, niet tijdens vergaderingen turen naar stereoscopische satellietbeelden. Bovendien betwijfelde hij, of de gezochte uitdaging zou liggen in het met geweld (of het dreigen daarmee) beslechten van geschillen tussen landen of bevolkingsgroepen. Het tweede deel was, dat hij ging samenwonen met een vrouw: Claudia, zes jaar ouder dan hij, dus niet zijn buurmeisje. Deze Claudia had hij onlangs ontmoet op de landmachtbasis waar hij veel kwam, wellicht op de verjaardag van de commandant. Een familieband.
Claudia is zeeman. Ze werkt bij een klein bergingsbedrijf, en vergaart diploma’s en getuigschriften die haar uiteindelijk bevoegd maken als gezagvoerder op ook de grootste zeeschepen. (Toen ik naar de Hogere ZeevaartSchool ging, was het nieuw om eerst alle theoretische kennis te vergaren en daarna in vaarjaren de praktische kennis uit ervaring op te doen. Achteraf geef ik mezelf meer kans met eerst stukken praktijkervaring en daarna de theoretische onderbouwing per blok studiestof. Zoals Claudia doet.) Wouter is in dienst getreden bij datzelfde bedrijf, en zal dezelfde weg afleggen, mogelijk met meer nadruk op werktuigkundige zaken en minder nadruk op nautische. Zo mogelijk in hetzelfde team als Claudia, want ze vormen een logische twee-eenheid. Zó logisch, dat alle scheve ogen van collega’s dra bijdraaiden tot berusting en zelfs instemming. Wiesje en ik zien het met bewondering aan, en vragen ons af of wij buiten de sex even goed op elkaar ingespeeld zijn als deze twee nu al.
Ze wonen samen op een zeescheepje, een wegens quota en gedonder om bijvangst en pulsvissen afgedankte viskotter, die ze samen opknappen en geschikt maken om nuttig te zijn bij bergingen. Hoe kan het schip anders heten dan “Clauwou”? Het ligt in wisselende Nederlandse zeehavens, liefst buiten eventuele sluizen.
We zijn in ploegen aan boord geweest: vrienden uit Us Net, van Sans Perail en Stichting Pyroscaphe, de schippertjes, de Landmacht. Bob is aan en van boord getakeld, en heeft ook de machinekamer vanuit een tuigje aan een kabel aanschouwd. (Het had hem herinnerd aan de Zwarte Pieten vroeger in de Bijenkorf in Amsterdam.) Wiesje en ik zijn met anderen in IJmuiden aan boord geweest. We hebben een rondje gevaren, even buiten de pieren, en Wiesje weet nu waarnaar ik nog steeds verlang. Ook zij heeft nu heimwee naar de open zee, al heeft zij daaraan maar net geroken. Toch houden wij het maar op ons huisje op de hei.
Claudia heeft een wapenfeit waarvoor ze (in wapen-beeldspraak) de Willemsorde verdient: ze heeft Wiesjes belangstelling gewekt voor bijna alle “boutjes en moertjes” onderwerpen (zelfs letterlijk: M12 of G1/2”). Ze is rustig, maar wel bevlogen. Als zij uitlegt waarom ze een bepaald model marifoon wil installeren, of waarom Wouter een bepaald model brandstofpomp wil plaatsen, dan straalt de geestdrift op je af. Twijfel je aan zo’n keus, dan krijg je een indrukwekkende afweging van voor- en nadelen om de oren.
Bergingswerk brengt mee, dat je op stel en sprong ergens moet kunnen worden ingezet. Om snel op de basis of op Schiphol te komen, hebben Wouter en Claudia een snelle RIB (rubberboot) aan boord, en een snelle SUV (auto). Die takelen ze met het laadtuig over de reling. Deze voertuigen hebben gemaakt, dat ook Sheila Claudia in het hart gesloten heeft. Omgekeerd waardeert Claudia Sheila om haar organisatietalent. Wat een schoonzussen!
Trouwens, Claudia was in haar eentje bezig om de "Clauwou" (toen nog anders genaamd) te verwerven als woonboot. Ze kreeg de financiering niet rond. Toen heeft Ab haar voorgesteld bij de Rabobank in Eikenrode, met Wouter en Sheila erbij, en nu krijgen zij en Wouter bijna geld toe op hun scheepshypotheek. Uiteraard is die hypotheekakte verleden door Nelleke, en uiteraard zijn Fred en Wouter nu dikke maatjes als het om motoren gaat.
Wouter is nog steeds stil, maar zijn ogen glinsteren.
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).